Than003
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Than003 αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένος. Είναι 20 ετών και Φοιτητής του τμήματος Ιατρικής ΑΠΘ. Έχει γράψει 287 μηνύματα.
25-08-23
12:17
Πάντως δεν μπορώούτε να φανταστώ το πόσο αδικημένος ένιωσες...Να πας για 20 και να φύγεις με 15 για τις διαδικαστικές βλακείες του συστήματος των πανελληνίωνΟταν ειχα δωσει εγω την πρωτη φορα πριν αρκετα χρονια το προχειρο δεν το βαθμολογουσαν.Ασε γιατι ειχα πονεσει πολυ τοτε.
Than003
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Than003 αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένος. Είναι 20 ετών και Φοιτητής του τμήματος Ιατρικής ΑΠΘ. Έχει γράψει 287 μηνύματα.
25-08-23
01:44
Ας έκανες βρε παιδί μου εκείνο το μαγικό ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, που με δυο ώρες διάβασμα περνάς και ημμυ και ιατρική και νομική και ό,τι θες. Είδα και συνεντεύξεις παιδιού που έγραψε 19.500 κοντά με το δίωρο... Απλά εμείς στο αισκουλ είμαστε κλάψες και στόκοι.Να πω και γω την εμπειρία μου έχοντας δώσει δύο φορές πανελλήνιες με έναν χρόνο διάφορα μεταξύ τους.
Την πρώτη χρονιά ήμουν χ α λ ι α ψυχολογικά. Μιλάμε για κρίσεις πανικού, κρίσεις άγχους, αλλά ψυχοσωματικά συμπτώματα. Έκλαιγα, έκλαιγα, προσπαθούσα να διαβάζω όσο μπορούσα αλλά ειλικρινά πολλές φορές ήμουν τόσο αγχωμένος που απλώς έβαζα μια σειρά να δω να αποσπάσω τον εαυτό μου από το γεγονός ότι ζω αυτό που ζω(ναι λίγο δραματικός το ξέρω αλλά έτσι ένιωθα). Ένιωθα παράλυση απέναντι σε οποιαδήποτε σκέψη των πανελληνίων. Είχα πάρα πολύ άγχος και δεν έκανα και κάτι για να το ελέγξω, απλώς είχα αποδεχτεί ότι έτσι είναι η κατάσταση, τις περισσότερες φορές δεν είχα πολύ πιστή στον εαυτό μου. Γενικά λίγο εφιαλτική χρόνια.
Τώρα πάμε στη δεύτερη χρονιά. Μετά από αυτή την τραυματική εμπειρία η απόφαση να ξαναδώσω δεν ήταν εύκολη, γιατί γνώριζα πολύ καλά τι θα με περίμενε. Γι'αυτό ακριβώς τον λόγο πήρα οριστικά την απόφαση να δώσω τον Απρίλιο της επόμενης χρονιάς. Και ήξερα ακριβώς τι με περιμένει. Άρχισα να διαβάζω μόλις άρχισα φροντιστήριο μέσα Σεπτεμβρίου οπότε είχα χρόνο να προετοιμαστώ ψυχολογικά και να ξεκουραστώ και ήμουν ενθουσιασμένος να ξεκινήσω.
Δε θα πω ότι ήταν εύκολα τα πράγματα αλλά ήταν καλά, σίγουρα πολύ καλύτερα από την πρώτη χρονιά. Λίγο τον Οκτώβριο και Νοέμβριο ήμουν πεσμένος ψυχολογικά αλλά ίσως ήταν και η εποχή που είναι μουντός ο καιρός, seasonal depression που λεμε. Από το 2023 και μετά τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Don't get me wrong έκλαψα ΑΜΕΤΡΗΤΑ βράδια, είχα άγχος και τα συναφή, ένιωθα ανασφάλεια που έδινα μετά από έναν χρόνο πανεπιστημίου και έχοντας ξεχάσει λίγο την ύλη, μη έχοντας κάνει πολλά κεφάλαια που ήταν εκτός ύλης. Ήταν επίσης δύσκολο να βλέπεις όλους τους άλλους να προχωράνε μπροστά και εσύ να μένεις πίσω, ξανά από την αρχή. Όμως σίγουρα ήταν καλύτερα από την πρώτη φορά.
Προσπαθούσα να διαβάζω και να κατανοώ όλα τα κεφάλαια, έκανα όσες ασκήσεις μπορούσα. Ξενύχτησα πολλά βράδια λύνοντας ασκήσεις και πήγαινα φροντιστήριο με 4 ώρες ύπνο. Το ότι δεν είχα σχολείο βοήθησε πολύ γιατί είχα χρόνο να κοιμάμαι και να ξεκουράζομαι.
Υπήρχαν περίοδοι που δεν έβγαινα βόλτα για 6 βδομάδες αλλά ειλικρινά δε με πείραζε καθόλου. Μου άρεσε να μένω στη ρουτίνα μου, να έχω χρόνο να ξεκουράζομαι στο σπίτι αντί να βγαίνω και ούτως η άλλως με τους φίλους μου κρατούσα επαφή μέσω μηνυμάτων. Πάντα άφηνα χρόνο για χαλάρωση, έβλεπα μια ταινιούλα. Ειδικά τις τελευταίες δυο βδομάδες πριν δώσουμε-μετα και από συμβουλή καθηγητή- προσπάθησα να προσέξω πολύ τον εαυτό μου. Έτρωγα καλά, κοιμόμουν αρκετά, έβγαινα για περπάτημα και έτσι είχα δύναμη να διαβάζω.
Πάνω απ'όλα αυτό που με βοήθησε ήταν ότι εγώ επέλεξα να είμαι σε αυτή την κατάσταση. Δεν υπήρχε κάτι άλλο που να προτιμούσα να κάνω από το να δίνω πανελλήνιες. Μόλις μπήκε το 2023 και μετά ήμουν καλύτερα ψυχολογικά. Προσπαθούσα να αναγνωρίζω τα συναισθήματά μου, πολλές φορές έγραφα σε ένα χαρτί τις σκέψεις μου, άκουγα χαρούμενη μουσική, δεν έβλεπα στεναχωρες σειρές, όταν έβλεπα τα σκούρα ειδικά μετά από διαγώνισμα που δεν τα πήγαινα καλά ή απλώς ένιωθα χάλια, πήγαινα για περπάτημα ή έκανα κλήση με φίλους.
Δε θέλω να πω πως όλο αυτό ήταν εύκολο, σίγουρα ΔΕΝ ήταν. Ήταν απίστευτα δύσκολο βίωσα απίστευτο άγχος, αμφέβαλα για την απόφαση να ξαναδώσω κάμποσες φορές, έκλαψα, δεν ήξερα τι να κάνω και ειλικρινά δεν ξέρω πώς το έκαναν όλο αυτό. Απλώς πιστεύω ότι τους 9 αυτούς μήνες έκανα πολύ καλό gaslight στον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά και τελικά όντως πήγαν.
Αυτά, σόρρυ για το κατεβατό. Τέλος να πω ότι αυτή ήταν η δική μου εμπειρία ξέρω ότι ο καθένας το περνάει διαφορετικά. Έχω την αίσθηση ότι έτσι όπως τα γράφω ακούγονται σαν να ήταν όλα ρόδινα, ίσως τα βλέπω διαφορετικά τώρα. Ήταν πολύ δύσκολο αλλά χαίρομαι που το πέρασα όλο.
(βγάζω πολλή αγανάκτηση σε αυτό το θρεντ)
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
Αν δεν περνούσα φέτος θα άνοιγα φαρμακείο και θα στο έδινα, αλλά ατύχησεςΑπό πού μπορώ να προμηθευτώ το παρασκεύασμα που απεικονίζεται στο άβατάρ σου; Το έχω ανάγκη ώρες ώρες.
Than003
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Than003 αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένος. Είναι 20 ετών και Φοιτητής του τμήματος Ιατρικής ΑΠΘ. Έχει γράψει 287 μηνύματα.
25-08-23
00:47
Συμφωνώ απόλυτα με αυτό για το σχολείο. Ένιωθα πολύ καλύτερα όταν μπορούσα να συζητήσω με τους συμμαθητές μου για την όλη κατάσταση. Εντάξει δεν λέω και την 2η χρονιά ας πούμε είχα τα παιδιά από το φροντιστήριο αλλά δεν είναι το ίδιο. Με τους συμμαθητές είσαι δεμένος σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Εντωμεταξύ την θεματοθέτρια την έχουμε τρομοκρατήσει με τα τελευταία μηνύματαΔεν ευθύνεσαι εσύ για το τον τρόπο που εκδηλώνει το σώμα σου το άγχος. Δεν πρέπει να το εσωτερικευεις όλο αυτό , αν ξανασυμβεί να μιλήσεις με κάποιον ειδικό
Εγω την πρώτη χρονιά πέρασα ωραία και χαλαρα ( ίσως για αυτό μην πέρασα ) , δεν είχα συνειδητοποιήσει μάλλον τι εστί πανελλήνιες αλλά διάβαζα αρκετά. Την 2η χρόνια είχα αρκετό άγχος το οποίο εμφανιζόταν κυρίως το βράδυ με εφιάλτες , λίγες ώρες ύπνου κτλ. Κλείστηκα στον εαυτό μου, απομονώθηκα και είχα πολλά νεύρα. Δεν έτρωγα σωστά , και έχασα λίγα κιλά ( αρνητικό καθώς είμαι ήδη αρκετά αδύνατος). Νομίζω υπό την αιγίδα του σχολείου οι πανελλήνιες είναι πιο ανάλαφρες και το άγχος κατακερματίζεται καθώς βιώνεις ομαδικά την όλη διαδικασία.
Than003
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Than003 αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένος. Είναι 20 ετών και Φοιτητής του τμήματος Ιατρικής ΑΠΘ. Έχει γράψει 287 μηνύματα.
25-08-23
00:37
Καλά δεν το αποκλείω. Αλλά ακούω πολλούς του τύπου "εγώ δεν διάβασα, δεν ξέρω πώς μπήκα" και είμαι σε φάση . Πάντως πιστεύω ότι και με νορμαλ καταστάσεις γράφεις καλά, δεν χρειάζεται τρέλαΛόγο της σχολής σου αμφιβάλλω. Είναι πολύ πιθανό να το ισχυρίζονται όχι για να το παίξουν εξυπνάκηδες, αλλά επειδή προσπαθούν να αποβάλουν τις δικές τους κακές αναμνήσεις από το σύστημα των Πανελληνίων. Έχουμε και στη δική μου σχολή φοιτητές που όποτε γράφουν καλά σε εξεταστική λένε ότι ήταν τυχεροί κτλ. ενώ έχουν διαβάσει πιο πολύ από όλους που έρχονται να γράψουν.
Than003
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Than003 αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένος. Είναι 20 ετών και Φοιτητής του τμήματος Ιατρικής ΑΠΘ. Έχει γράψει 287 μηνύματα.
25-08-23
00:15
Λοιπόν μια ιδέα για το πως βίωσα τις πανελλήνιες (2 χρονιές με ένα χρόνο κενό). Ξεκινάς με καλή ψυχολογία και ακμαίο ηθικό. Πας καλά μέχρι Χριστούγεννα και μετά... κόλαση. Απίστευτη κούραση, τρομερό άγχος και πίεση. Διαβάζεις τα ίδια πράγματα 10000 φορές και το ξανακάνεις γιατί "έτσι πρέπει". Κάθε Κυριακή με τα διαγωνίσματα ήθελα απλά να κλαίω ώρες. Έχασα κιλά και έβρισκα τούφες από μαλλιά στο μπάνιο και στο μαξιλάρι (δεν αστειεύομαι). Θυμάμαι πολλές φορές τελείωνα το διάβασμα 2 το βράδυ και μετά λόγω υπερέντασης κοιμόμουν 10 το πρωί (επίσης δεν αστειεύομαι). Ένιωθα μίσος για τα πάντα και τους πάντες και δεν τολμούσε άνθρωπος να μου μιλήσει. Έκανα μήνα να βγω (δεν αναφέρομαι στην καραντίνα). Στα τρία μαθήματα της κατεύθυνσης το βράδυ πριν γράψουμε παρακαλούσα να πεθάνω με ένα μαγικό τρόπο. Γυρνούσα ημίγυμνος στο σπίτι όλο το βράδυ γιατί ένιωθα να πνίγομαι και πήγα να γράψω πανελλήνιες με ΜΙΑ ώρα ύπνο. Γενικά η απόλυτη ΦΡΙΚΗ. Η πρώτη χρονιά δεν ήταν τόσο χάλια αλλα στην δεύτερη τα είδα όλα. Η μάνα μου λέει καλά που περασες εκεί που ήθελες γιατί μια χρονιά ακόμα και θα ήθελες ψυχιατρείο. Αλλα είδα και παιδιά που πέρασαν στην ίδια σχολή και δεν δυσκολεύτηκαν όσο εγώ και αν και δεν σε ξέρω, σου το εύχομαι ολόψυχα. Τώρα είμαι καλά που επιτέλους τελείωσε. Σορρυ για το ξέσπασμα...Φυσικά όλα αυτά ήταν περιττά, θα έγραφα το ίδιο και χωρίς να φτάσω στα όρια μανιοκατάθλιψης. Απλά ήμουν ηλίθιος και δεν σεβόμουν τον εαυτό μου. Μην το κάνεις και συ...