littlefungi
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο littlefungi αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 20 ετών και Φοιτητής του τμήματος Ιατρικής ΕΚΠΑ. Έχει γράψει 254 μηνύματα.
25-08-23
01:34
Να πω και γω την εμπειρία μου έχοντας δώσει δύο φορές πανελλήνιες με έναν χρόνο διάφορα μεταξύ τους.
Την πρώτη χρονιά ήμουν χ α λ ι α ψυχολογικά. Μιλάμε για κρίσεις πανικού, κρίσεις άγχους, αλλά ψυχοσωματικά συμπτώματα. Έκλαιγα, έκλαιγα, προσπαθούσα να διαβάζω όσο μπορούσα αλλά ειλικρινά πολλές φορές ήμουν τόσο αγχωμένος που απλώς έβαζα μια σειρά να δω να αποσπάσω τον εαυτό μου από το γεγονός ότι ζω αυτό που ζω(ναι λίγο δραματικός το ξέρω αλλά έτσι ένιωθα). Ένιωθα παράλυση απέναντι σε οποιαδήποτε σκέψη των πανελληνίων. Είχα πάρα πολύ άγχος και δεν έκανα και κάτι για να το ελέγξω, απλώς είχα αποδεχτεί ότι έτσι είναι η κατάσταση, τις περισσότερες φορές δεν είχα πολύ πιστή στον εαυτό μου. Γενικά λίγο εφιαλτική χρόνια.
Τώρα πάμε στη δεύτερη χρονιά. Μετά από αυτή την τραυματική εμπειρία η απόφαση να ξαναδώσω δεν ήταν εύκολη, γιατί γνώριζα πολύ καλά τι θα με περίμενε. Γι'αυτό ακριβώς τον λόγο πήρα οριστικά την απόφαση να δώσω τον Απρίλιο της επόμενης χρονιάς. Και ήξερα ακριβώς τι με περιμένει. Άρχισα να διαβάζω μόλις άρχισα φροντιστήριο μέσα Σεπτεμβρίου οπότε είχα χρόνο να προετοιμαστώ ψυχολογικά και να ξεκουραστώ και ήμουν ενθουσιασμένος να ξεκινήσω.
Δε θα πω ότι ήταν εύκολα τα πράγματα αλλά ήταν καλά, σίγουρα πολύ καλύτερα από την πρώτη χρονιά. Λίγο τον Οκτώβριο και Νοέμβριο ήμουν πεσμένος ψυχολογικά αλλά ίσως ήταν και η εποχή που είναι μουντός ο καιρός, seasonal depression που λεμε. Από το 2023 και μετά τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Don't get me wrong έκλαψα ΑΜΕΤΡΗΤΑ βράδια, είχα άγχος και τα συναφή, ένιωθα ανασφάλεια που έδινα μετά από έναν χρόνο πανεπιστημίου και έχοντας ξεχάσει λίγο την ύλη, μη έχοντας κάνει πολλά κεφάλαια που ήταν εκτός ύλης. Ήταν επίσης δύσκολο να βλέπεις όλους τους άλλους να προχωράνε μπροστά και εσύ να μένεις πίσω, ξανά από την αρχή. Όμως σίγουρα ήταν καλύτερα από την πρώτη φορά.
Προσπαθούσα να διαβάζω και να κατανοώ όλα τα κεφάλαια, έκανα όσες ασκήσεις μπορούσα. Ξενύχτησα πολλά βράδια λύνοντας ασκήσεις και πήγαινα φροντιστήριο με 4 ώρες ύπνο. Το ότι δεν είχα σχολείο βοήθησε πολύ γιατί είχα χρόνο να κοιμάμαι και να ξεκουράζομαι.
Υπήρχαν περίοδοι που δεν έβγαινα βόλτα για 6 βδομάδες αλλά ειλικρινά δε με πείραζε καθόλου. Μου άρεσε να μένω στη ρουτίνα μου, να έχω χρόνο να ξεκουράζομαι στο σπίτι αντί να βγαίνω και ούτως η άλλως με τους φίλους μου κρατούσα επαφή μέσω μηνυμάτων. Πάντα άφηνα χρόνο για χαλάρωση, έβλεπα μια ταινιούλα. Ειδικά τις τελευταίες δυο βδομάδες πριν δώσουμε-μετα και από συμβουλή καθηγητή- προσπάθησα να προσέξω πολύ τον εαυτό μου. Έτρωγα καλά, κοιμόμουν αρκετά, έβγαινα για περπάτημα και έτσι είχα δύναμη να διαβάζω.
Πάνω απ'όλα αυτό που με βοήθησε ήταν ότι εγώ επέλεξα να είμαι σε αυτή την κατάσταση. Δεν υπήρχε κάτι άλλο που να προτιμούσα να κάνω από το να δίνω πανελλήνιες. Μόλις μπήκε το 2023 και μετά ήμουν καλύτερα ψυχολογικά. Προσπαθούσα να αναγνωρίζω τα συναισθήματά μου, πολλές φορές έγραφα σε ένα χαρτί τις σκέψεις μου, άκουγα χαρούμενη μουσική, δεν έβλεπα στεναχωρες σειρές, όταν έβλεπα τα σκούρα ειδικά μετά από διαγώνισμα που δεν τα πήγαινα καλά ή απλώς ένιωθα χάλια, πήγαινα για περπάτημα ή έκανα κλήση με φίλους.
Δε θέλω να πω πως όλο αυτό ήταν εύκολο, σίγουρα ΔΕΝ ήταν. Ήταν απίστευτα δύσκολο βίωσα απίστευτο άγχος, αμφέβαλα για την απόφαση να ξαναδώσω κάμποσες φορές, έκλαψα, δεν ήξερα τι να κάνω και ειλικρινά δεν ξέρω πώς το έκαναν όλο αυτό. Απλώς πιστεύω ότι τους 9 αυτούς μήνες έκανα πολύ καλό gaslight στον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά και τελικά όντως πήγαν.
Αυτά, σόρρυ για το κατεβατό. Τέλος να πω ότι αυτή ήταν η δική μου εμπειρία ξέρω ότι ο καθένας το περνάει διαφορετικά. Έχω την αίσθηση ότι έτσι όπως τα γράφω ακούγονται σαν να ήταν όλα ρόδινα, ίσως τα βλέπω διαφορετικά τώρα. Ήταν πολύ δύσκολο αλλά χαίρομαι που το πέρασα όλο.
Την πρώτη χρονιά ήμουν χ α λ ι α ψυχολογικά. Μιλάμε για κρίσεις πανικού, κρίσεις άγχους, αλλά ψυχοσωματικά συμπτώματα. Έκλαιγα, έκλαιγα, προσπαθούσα να διαβάζω όσο μπορούσα αλλά ειλικρινά πολλές φορές ήμουν τόσο αγχωμένος που απλώς έβαζα μια σειρά να δω να αποσπάσω τον εαυτό μου από το γεγονός ότι ζω αυτό που ζω(ναι λίγο δραματικός το ξέρω αλλά έτσι ένιωθα). Ένιωθα παράλυση απέναντι σε οποιαδήποτε σκέψη των πανελληνίων. Είχα πάρα πολύ άγχος και δεν έκανα και κάτι για να το ελέγξω, απλώς είχα αποδεχτεί ότι έτσι είναι η κατάσταση, τις περισσότερες φορές δεν είχα πολύ πιστή στον εαυτό μου. Γενικά λίγο εφιαλτική χρόνια.
Τώρα πάμε στη δεύτερη χρονιά. Μετά από αυτή την τραυματική εμπειρία η απόφαση να ξαναδώσω δεν ήταν εύκολη, γιατί γνώριζα πολύ καλά τι θα με περίμενε. Γι'αυτό ακριβώς τον λόγο πήρα οριστικά την απόφαση να δώσω τον Απρίλιο της επόμενης χρονιάς. Και ήξερα ακριβώς τι με περιμένει. Άρχισα να διαβάζω μόλις άρχισα φροντιστήριο μέσα Σεπτεμβρίου οπότε είχα χρόνο να προετοιμαστώ ψυχολογικά και να ξεκουραστώ και ήμουν ενθουσιασμένος να ξεκινήσω.
Δε θα πω ότι ήταν εύκολα τα πράγματα αλλά ήταν καλά, σίγουρα πολύ καλύτερα από την πρώτη χρονιά. Λίγο τον Οκτώβριο και Νοέμβριο ήμουν πεσμένος ψυχολογικά αλλά ίσως ήταν και η εποχή που είναι μουντός ο καιρός, seasonal depression που λεμε. Από το 2023 και μετά τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Don't get me wrong έκλαψα ΑΜΕΤΡΗΤΑ βράδια, είχα άγχος και τα συναφή, ένιωθα ανασφάλεια που έδινα μετά από έναν χρόνο πανεπιστημίου και έχοντας ξεχάσει λίγο την ύλη, μη έχοντας κάνει πολλά κεφάλαια που ήταν εκτός ύλης. Ήταν επίσης δύσκολο να βλέπεις όλους τους άλλους να προχωράνε μπροστά και εσύ να μένεις πίσω, ξανά από την αρχή. Όμως σίγουρα ήταν καλύτερα από την πρώτη φορά.
Προσπαθούσα να διαβάζω και να κατανοώ όλα τα κεφάλαια, έκανα όσες ασκήσεις μπορούσα. Ξενύχτησα πολλά βράδια λύνοντας ασκήσεις και πήγαινα φροντιστήριο με 4 ώρες ύπνο. Το ότι δεν είχα σχολείο βοήθησε πολύ γιατί είχα χρόνο να κοιμάμαι και να ξεκουράζομαι.
Υπήρχαν περίοδοι που δεν έβγαινα βόλτα για 6 βδομάδες αλλά ειλικρινά δε με πείραζε καθόλου. Μου άρεσε να μένω στη ρουτίνα μου, να έχω χρόνο να ξεκουράζομαι στο σπίτι αντί να βγαίνω και ούτως η άλλως με τους φίλους μου κρατούσα επαφή μέσω μηνυμάτων. Πάντα άφηνα χρόνο για χαλάρωση, έβλεπα μια ταινιούλα. Ειδικά τις τελευταίες δυο βδομάδες πριν δώσουμε-μετα και από συμβουλή καθηγητή- προσπάθησα να προσέξω πολύ τον εαυτό μου. Έτρωγα καλά, κοιμόμουν αρκετά, έβγαινα για περπάτημα και έτσι είχα δύναμη να διαβάζω.
Πάνω απ'όλα αυτό που με βοήθησε ήταν ότι εγώ επέλεξα να είμαι σε αυτή την κατάσταση. Δεν υπήρχε κάτι άλλο που να προτιμούσα να κάνω από το να δίνω πανελλήνιες. Μόλις μπήκε το 2023 και μετά ήμουν καλύτερα ψυχολογικά. Προσπαθούσα να αναγνωρίζω τα συναισθήματά μου, πολλές φορές έγραφα σε ένα χαρτί τις σκέψεις μου, άκουγα χαρούμενη μουσική, δεν έβλεπα στεναχωρες σειρές, όταν έβλεπα τα σκούρα ειδικά μετά από διαγώνισμα που δεν τα πήγαινα καλά ή απλώς ένιωθα χάλια, πήγαινα για περπάτημα ή έκανα κλήση με φίλους.
Δε θέλω να πω πως όλο αυτό ήταν εύκολο, σίγουρα ΔΕΝ ήταν. Ήταν απίστευτα δύσκολο βίωσα απίστευτο άγχος, αμφέβαλα για την απόφαση να ξαναδώσω κάμποσες φορές, έκλαψα, δεν ήξερα τι να κάνω και ειλικρινά δεν ξέρω πώς το έκαναν όλο αυτό. Απλώς πιστεύω ότι τους 9 αυτούς μήνες έκανα πολύ καλό gaslight στον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά και τελικά όντως πήγαν.
Αυτά, σόρρυ για το κατεβατό. Τέλος να πω ότι αυτή ήταν η δική μου εμπειρία ξέρω ότι ο καθένας το περνάει διαφορετικά. Έχω την αίσθηση ότι έτσι όπως τα γράφω ακούγονται σαν να ήταν όλα ρόδινα, ίσως τα βλέπω διαφορετικά τώρα. Ήταν πολύ δύσκολο αλλά χαίρομαι που το πέρασα όλο.