drunk
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η Γκίκω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 44 ετών. Έχει γράψει 318 μηνύματα.
17-11-05
22:15
Αρχική Δημοσίευση από Exposed_Bone:Καμια φορα πανω στον καυγα ο στοχος σου ειναι να μειωσεις τον αλλο με αποτελεσμα να λες υπερβολες ή ακομη και ψευματά ...
Αλήθεια δεν εννοώ αυτό που ξεστομίζεται,αλλά κάθε μα κάθε φορά που είπα ή άκουσα κάτι σε καυγά,κατόπιν όταν ηρέμησα και το ξανασκέφτηκα και το έψαξα συνειδητοποίησα ότι από πίσω κρύβεται μια βαθύτερη επιθυμία...Αυ¨τό εννοώ ένα κομάτι της προσωπικής μου αλήθειας
π.χ. Σε βαρέθηκα πια !Εξαφανίσου
Προσωπική μου αλήθεια :Δε βαρέθηκα εσένα και μη τολμήσεις να εξαφανιστείς ,τη ζωή μου βαρέθηκα,θέλω οπωσδήποτε μια αλλαγή...Και έτσι ξεκινάει ένας μονόλογος (τί θέλω να αλλ΄ξω,τί μου φτέει,πώς θα το πετύχω κτλ)με τον εαυτό σου και έπεται η δράση
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
drunk
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η Γκίκω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 44 ετών. Έχει γράψει 318 μηνύματα.
17-11-05
21:40
Tελικά όλοι έχουμε έχουμε παρόμοιες εμπειρίες ( και όσοι δεν έχουμε ,ίσως απλά να μην το μάθαμε ποτέ,who knows…)
…και όντως είναι πολύ άσχημο όταν προέρχεται από ανθρώπους που αγαπάς..όμως παρόλα αυτά πιστεύω ότι είναι πιο οδυνηρό το συναίσθημα γιαυτόν που το νιώθει παρά για τον δέκτη..Δυο φορές το συνάντησα από κοντινούς μου ανθρώπους ,το αντιμετώπισα διαφορετικά σε κάθε περίπτωση(άλλες ηληκίες,άλλη νοοτροπία,άλλες συνθήκες,άλλη αντοχή και ανοχή,διαφορετικοί οι άνθρωποι).
Κι επιδή πάντα μου άρεσε να λέω όλη την αλήθεια ή αλλιώς να μη μιλάω καθόλου,
Θα μιλήσω από την άλλη όχθη…Δε θα αναφερθώ στις περιπτώσεις που έγινα αντικείμενο ζήλειας αλλά στην περίπτωση που κι εγώ ζήλεψα, κάποια στιγμή στη ζωή μου…Ευτυχώς ήμουν πολύ μικρή τότε(16 αν θυμάμαι καλά ),γιατί ευτυχώς θα το αναλύσω παρακάτω…Που λες Επιρροή μου η ζήλεια είναι δηλητήριο για τη ψυχή αυτού που το νιώθει…Ο ζηλόφθων άνθρωπος είναι αναγκασμένος να ζει 24 ώρες το 24ωρο με κάποιον που δεν αγαπάει καθόλου:τον εαυτό του.Κατ'επέκταση δε μπορεί να αγαπήσει και κανέναν άλλο.Κοινώς είναι για λύπηση…
Που λες το ένιωσα κι εγώ αυτό το συναίσθημα στα 16 μου…Μια περίοδος που ένιωθα να πνίγομαι ,πολλά οικογενειακά προβλήματα(με ψυχιατρεία,αστυνομίες,νοσοκομεία),φλερτ ούτε στα όνειρα μου(μπενεις στο περιθώριο-αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα που λένε),στα μαθήματα είχα τελματώσει..Αυτά δεν τα λέω για να δικαιολογηθώ,δεν υπάρχει δικαιολογία,να σε βάλω στο κλίμα θέλω.Είχα φτάσει που λες σε ένα σημείο να ζηλεύω τον οποιοδήποτε είχε μια νορμάλ ζωή με τα ανεβάσμα τα και τα κατεβάσματα της…ζήλευα όχι συγκεκριμένα άτομα,αλλά όλο τον κόσμο(και μέσα σ'αυτούς και την καλύτερη μου φίλη,6 χρόνια την ήξερα,που ήταν και είναι ένα άτομο πολύ αξιόλογο και πολύ καλόψυχο και δεν της άξιζε η συμπεριφορά μου)…Αυτό που λες ήταν και το χειρότερο,τη μέρα της πετούσα κακίες με πρόσχημα την ειλικρίνια,και το βράδυ στο κρεβάττι μου έκλεγα που της φερόμουν έτσι ..Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση το κακό της,και αν τολμούσε κανείς να την πειράξει θα τον έσφαζα,αλλαδεν αρκεί αυτό…δε μπορούσα να χαρώ με τη χαρά της Κι έτσι περνούσε ο καιρός,ώσπου κάποια στιγμή (γύρω στα 17 μας),ξέσπασα και της μίλησα …Της είπα ότι τη ζηλεύω,της είπα ότι με πιάνει το παράπονο που έχει μια νορμάλ ζωή,και τελικά της ζήτησα να διακόψουμε γιατί ούτε εγώ το αντέχω αυτό αλλά και γιαυτήν ήταν κακό να έχει κακή ενέργεια γύρω της..
Αντέδρασε και …Ναι με πόνεσε ο τρόπος που μου μίλησε, ναι για ακόμη μια φορά ένιωσα άθλια και ντροπή για τον εαυτό μου,όμως εκεί ήταν που συνειδητοποίησα κιόλας πως ότι κι αν σου πάρει ή σου δώσει η ζωή,υπάρχει ένα πράγμα που δε μπορεί να σου πάρει ή να σου δώσει αν δεν της το επιτρέψεις εσύ:την αξιοπρέπεια σου και τον αυτοσεβασμό σου. Εκεί συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημα δεν ήταν οι δικές τις επιτυχίες αλλά με τον εαυτό μου.Και ότι μπορούσα να απαλλαγώ μια για πάντα από αυτό το συναίσθημα που πονούσε και μένα και τη φίλη μου,μόνο με το να προσανατολιστώ προς τη βελτίωση της δικής μου ζωής ξεκινώντας από τον εαυτό μου.Δε θα ήμουν άλλωστε μια ζωή 17 χρονών,θα πατούσα τα 18 και πλέον θα ήμουν ενήλικη και ελεύθερη να κάνω τις δικές μου επιλογές.Συνειδητοποίησα ότι τα προβλήματα δεν έίναι παράσημο να το καυχιέσαι ως ένδειξη ώριμότητας αφ'ενός γιατί όλοι έχουνε προβλήματα αφ'ετέρου γιατί από μόνα τους δεν δίνουν ωριμότητα…αυτή έρχεται μόνο μέσα από τον αγώνα.
Από τότε έχουν περάσει χρόνια αλλά ευτυχώς που αυτός ο θαυμάσιος άνθρωπος υπήρξε τότε στη ζωή μου ,όταν ήμουν ακόμη 17 και όχι μόνο είχα μπροστά μου όλη τη διάθεση να δουλέψω με τον εαυτό μου αλλά κυρίως ήμουν πιο δεκτική στα μηνύματα Πλέον που έφυγα και σωματικά και ψυχικά από εκείνο το περιβάλλον των 16, χαίρομαι όταν βλέπω καλά τους ανθρώπους γιατί γνωρίζω ότι αυτό είναι ένα προσωπικό τους κατόρθωμα,δεν ήρθε από το Θεό(ή όπως το λένε τέλοςπάντων).
Πού θέλω να καταλήξω Επιρροούλα μου..είμαι της γνώμης μίλα της.Στην καλύτερη περίπτωση αυτή η σφαλιάρα θα την κινητοποιήσει,θα την ξυπνήσει και θα την δραστηριοποιήσει, …΄Στη χειρότερη περίπτωση θα νιώσει κι άλλη κακία (άρα και πόνο) όμως γιαυτό δε θα ευθύνεσαι EΣυ…στην τελική στα 30 της θα έπρεπε να ξέρει ήδη να ακούει…και να βλέπει…
(Σιγά μη σταματούσα εδώ θα πω κι άλλα ).Κάποια γενικά συμπεράσματα που έχω καταλήξει μέσα από δικές μου και φίλων μου εμπειριες σχετικά με το θέμα είναι τα εξής:
α)Τα λόγια που ξεστομίζονται σ'εναν καυγά δεν είναι τυχαία.Ίσως εκεί είναι που βγένει στην επιφάνεια ένα μεγάλο κομμάτι της προσωπικής μας αλήθειας.Μια αλήθεια που υπό την επίρροια της ψυχραιμίας είτε κρύβεται συνειδητά είτε εκλογικεύεται είτε αγνοείται η ύπαρξη της .Αυτή η αλήθεια ας μη μας τρομάζει-μπορούμε να την κατευθύνουμε δημιουργικα κατόπιν αρκεί να την αναγνωρίσουμε πρώτα
β)Έχω παρατηρήσει και μια σύγχυση περί ειλικρίνειας και ζήλιας.Πολλές φορές η πρώτη χρησιμοποιείται ως άλλοθι από τους απανταχού ζηλόφθονες για να σκεπάσει τις πραγματικές του προθέσεις.Και αυτή είναι η ύψιστη υποκρισία.
Από την άλλη όμως -για να είμαστε και δίκαιοι-υπάρχουν και άνθρωποι που απλά δε μπορούν ή δε θέλουν να ακούσουν την αλήθεια ή και που η δική τους αλήθεια είναι διαφορετική,και μέσα στην καχυποψία τους ερμηνεύουν την ειλικρίνια ως ζήλια.
γ)Μακρυά από ανθρώπους που όταν τους εκμηστηρεύεσαι μια προσωπική σου επιτυχία δε σε κοιτάνε στα μάτια ή σπεύδουν να αλλαξουν θέμα.
δ)χμμ...το ξέχασα
αυτά τα λίγα και από μένα Σχωράτε με (αν το διαβάσατε ως εδώ ζηλεύω την υπομονή σας )
…και όντως είναι πολύ άσχημο όταν προέρχεται από ανθρώπους που αγαπάς..όμως παρόλα αυτά πιστεύω ότι είναι πιο οδυνηρό το συναίσθημα γιαυτόν που το νιώθει παρά για τον δέκτη..Δυο φορές το συνάντησα από κοντινούς μου ανθρώπους ,το αντιμετώπισα διαφορετικά σε κάθε περίπτωση(άλλες ηληκίες,άλλη νοοτροπία,άλλες συνθήκες,άλλη αντοχή και ανοχή,διαφορετικοί οι άνθρωποι).
Κι επιδή πάντα μου άρεσε να λέω όλη την αλήθεια ή αλλιώς να μη μιλάω καθόλου,
Θα μιλήσω από την άλλη όχθη…Δε θα αναφερθώ στις περιπτώσεις που έγινα αντικείμενο ζήλειας αλλά στην περίπτωση που κι εγώ ζήλεψα, κάποια στιγμή στη ζωή μου…Ευτυχώς ήμουν πολύ μικρή τότε(16 αν θυμάμαι καλά ),γιατί ευτυχώς θα το αναλύσω παρακάτω…Που λες Επιρροή μου η ζήλεια είναι δηλητήριο για τη ψυχή αυτού που το νιώθει…Ο ζηλόφθων άνθρωπος είναι αναγκασμένος να ζει 24 ώρες το 24ωρο με κάποιον που δεν αγαπάει καθόλου:τον εαυτό του.Κατ'επέκταση δε μπορεί να αγαπήσει και κανέναν άλλο.Κοινώς είναι για λύπηση…
Που λες το ένιωσα κι εγώ αυτό το συναίσθημα στα 16 μου…Μια περίοδος που ένιωθα να πνίγομαι ,πολλά οικογενειακά προβλήματα(με ψυχιατρεία,αστυνομίες,νοσοκομεία),φλερτ ούτε στα όνειρα μου(μπενεις στο περιθώριο-αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα που λένε),στα μαθήματα είχα τελματώσει..Αυτά δεν τα λέω για να δικαιολογηθώ,δεν υπάρχει δικαιολογία,να σε βάλω στο κλίμα θέλω.Είχα φτάσει που λες σε ένα σημείο να ζηλεύω τον οποιοδήποτε είχε μια νορμάλ ζωή με τα ανεβάσμα τα και τα κατεβάσματα της…ζήλευα όχι συγκεκριμένα άτομα,αλλά όλο τον κόσμο(και μέσα σ'αυτούς και την καλύτερη μου φίλη,6 χρόνια την ήξερα,που ήταν και είναι ένα άτομο πολύ αξιόλογο και πολύ καλόψυχο και δεν της άξιζε η συμπεριφορά μου)…Αυτό που λες ήταν και το χειρότερο,τη μέρα της πετούσα κακίες με πρόσχημα την ειλικρίνια,και το βράδυ στο κρεβάττι μου έκλεγα που της φερόμουν έτσι ..Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση το κακό της,και αν τολμούσε κανείς να την πειράξει θα τον έσφαζα,αλλαδεν αρκεί αυτό…δε μπορούσα να χαρώ με τη χαρά της Κι έτσι περνούσε ο καιρός,ώσπου κάποια στιγμή (γύρω στα 17 μας),ξέσπασα και της μίλησα …Της είπα ότι τη ζηλεύω,της είπα ότι με πιάνει το παράπονο που έχει μια νορμάλ ζωή,και τελικά της ζήτησα να διακόψουμε γιατί ούτε εγώ το αντέχω αυτό αλλά και γιαυτήν ήταν κακό να έχει κακή ενέργεια γύρω της..
Αντέδρασε και …Ναι με πόνεσε ο τρόπος που μου μίλησε, ναι για ακόμη μια φορά ένιωσα άθλια και ντροπή για τον εαυτό μου,όμως εκεί ήταν που συνειδητοποίησα κιόλας πως ότι κι αν σου πάρει ή σου δώσει η ζωή,υπάρχει ένα πράγμα που δε μπορεί να σου πάρει ή να σου δώσει αν δεν της το επιτρέψεις εσύ:την αξιοπρέπεια σου και τον αυτοσεβασμό σου. Εκεί συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημα δεν ήταν οι δικές τις επιτυχίες αλλά με τον εαυτό μου.Και ότι μπορούσα να απαλλαγώ μια για πάντα από αυτό το συναίσθημα που πονούσε και μένα και τη φίλη μου,μόνο με το να προσανατολιστώ προς τη βελτίωση της δικής μου ζωής ξεκινώντας από τον εαυτό μου.Δε θα ήμουν άλλωστε μια ζωή 17 χρονών,θα πατούσα τα 18 και πλέον θα ήμουν ενήλικη και ελεύθερη να κάνω τις δικές μου επιλογές.Συνειδητοποίησα ότι τα προβλήματα δεν έίναι παράσημο να το καυχιέσαι ως ένδειξη ώριμότητας αφ'ενός γιατί όλοι έχουνε προβλήματα αφ'ετέρου γιατί από μόνα τους δεν δίνουν ωριμότητα…αυτή έρχεται μόνο μέσα από τον αγώνα.
Από τότε έχουν περάσει χρόνια αλλά ευτυχώς που αυτός ο θαυμάσιος άνθρωπος υπήρξε τότε στη ζωή μου ,όταν ήμουν ακόμη 17 και όχι μόνο είχα μπροστά μου όλη τη διάθεση να δουλέψω με τον εαυτό μου αλλά κυρίως ήμουν πιο δεκτική στα μηνύματα Πλέον που έφυγα και σωματικά και ψυχικά από εκείνο το περιβάλλον των 16, χαίρομαι όταν βλέπω καλά τους ανθρώπους γιατί γνωρίζω ότι αυτό είναι ένα προσωπικό τους κατόρθωμα,δεν ήρθε από το Θεό(ή όπως το λένε τέλοςπάντων).
Πού θέλω να καταλήξω Επιρροούλα μου..είμαι της γνώμης μίλα της.Στην καλύτερη περίπτωση αυτή η σφαλιάρα θα την κινητοποιήσει,θα την ξυπνήσει και θα την δραστηριοποιήσει, …΄Στη χειρότερη περίπτωση θα νιώσει κι άλλη κακία (άρα και πόνο) όμως γιαυτό δε θα ευθύνεσαι EΣυ…στην τελική στα 30 της θα έπρεπε να ξέρει ήδη να ακούει…και να βλέπει…
(Σιγά μη σταματούσα εδώ θα πω κι άλλα ).Κάποια γενικά συμπεράσματα που έχω καταλήξει μέσα από δικές μου και φίλων μου εμπειριες σχετικά με το θέμα είναι τα εξής:
α)Τα λόγια που ξεστομίζονται σ'εναν καυγά δεν είναι τυχαία.Ίσως εκεί είναι που βγένει στην επιφάνεια ένα μεγάλο κομμάτι της προσωπικής μας αλήθειας.Μια αλήθεια που υπό την επίρροια της ψυχραιμίας είτε κρύβεται συνειδητά είτε εκλογικεύεται είτε αγνοείται η ύπαρξη της .Αυτή η αλήθεια ας μη μας τρομάζει-μπορούμε να την κατευθύνουμε δημιουργικα κατόπιν αρκεί να την αναγνωρίσουμε πρώτα
β)Έχω παρατηρήσει και μια σύγχυση περί ειλικρίνειας και ζήλιας.Πολλές φορές η πρώτη χρησιμοποιείται ως άλλοθι από τους απανταχού ζηλόφθονες για να σκεπάσει τις πραγματικές του προθέσεις.Και αυτή είναι η ύψιστη υποκρισία.
Από την άλλη όμως -για να είμαστε και δίκαιοι-υπάρχουν και άνθρωποι που απλά δε μπορούν ή δε θέλουν να ακούσουν την αλήθεια ή και που η δική τους αλήθεια είναι διαφορετική,και μέσα στην καχυποψία τους ερμηνεύουν την ειλικρίνια ως ζήλια.
γ)Μακρυά από ανθρώπους που όταν τους εκμηστηρεύεσαι μια προσωπική σου επιτυχία δε σε κοιτάνε στα μάτια ή σπεύδουν να αλλαξουν θέμα.
δ)χμμ...το ξέχασα
αυτά τα λίγα και από μένα Σχωράτε με (αν το διαβάσατε ως εδώ ζηλεύω την υπομονή σας )
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.