08-04-17
01:45
Ενδιαφέρουσες απόψεις, ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το επίπεδο μόρφωσης συνδέεται, επίσης, με το πόσα παιδιά θα (επιλέξεις να) κάνεις. Πολύ συχνά βλέπουμε οικογένειες με 5+ (ας μην αναφερθώ στα 10+) παιδιά που παραπονιούνται και ζητούν βοήθεια επειδή αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα. Κάνεις τόσα παιδιά όσα μπορείς να κοιτάξεις, και φυσικά εδώ μπαίνει σε τεράστιο βαθμό και ο οικονομικός παράγοντας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
05-04-17
12:13
Απλά βλέπουμε διαφορετικά τα πράγματα. Πιστεύω έτσι όπως έχει εξελιχθεί η κοινωνία, με τα ολοήμερα σχολεία κτλ μια χαρά μπορεί να κάνει καριέρα μια γυναίκα και τις ελεύθερες ώρες να ασχολείται με τα παιδιά της. Καλό προγραμματισμό θέλει. Και τα παιδιά θα μεγαλώσουν μια χαρά. Απλά δε θα κάνεις 4-5 παιδιά, αλλά μέχρι εκεί που μπορείς να ανταπεξέλθεις. 1-2
Όσο για τα πρότυπα, θα το γυρίσω στο προσωπικό. Περισσότερες ώρες ήμουν με τη μαμά μου, ο μπαμπάς μου εργαζόταν αρκετές ώρες και γενικότερα είχε πολύ άγχος. Ήταν πολύ καλός, όμως, σ' αυτό που έκανε. Το πρόβλημά του -και το παραδέχεται, έχει εδώ και αρκετά χρόνια που το αναγνωρίζει πως ήταν λάθος- ήθελε να μεγαλώσω έχοντας τη μαμά μου δίπλα μου, γι' αυτό και δεν ήθελε να εργάζεται η μαμά μου, ενώ έχει σπουδάσει και θα μπορούσε να έχει μια αρκετά καλή δουλειά. Και είχε πει ότι θα ήταν καλό, αν θέλει να δουλέψει, να το κάνει στη συνέχεια, αφού θα έχω μεγαλώσει. Κάτι σαν κι αυτό που λες κι εσύ. Για χ,ψ λόγους στη συνέχεια δεν κατάφερε να ξαναμπεί στο χώρο η μαμά μου, ούτε να βρει κάτι άλλο. Αυτό της έχει αφήσει ένα κενό και πλέον, κι ο μπαμπάς μου το αναγνωρίζει ότι δεν έπρεπε να επιμείνει τότε. Θα μπορούσε να βρεθεί μια καλύτερη λύση.
Όπως και να 'χει, τι αποτέλεσμα είχε αυτό σε εμένα; Είχα τη μαμά μου δίπλα μου, μεγάλωσα αρκετά καλά μπορώ να πω, αλλά είχα και τον μπαμπά μου πάρα πολύ κοντά μου, πάντα θα είχε χρόνο για εμένα, ακόμη κι όταν περνούσε πολύ δύσκολα με το άγχος κι όλα αυτά, εγώ δεν κατάλαβα ποτέ τίποτα! Το έμαθα χρόνια μετά. Ως προς το χαρακτήρα μου όμως; Ποτέ δε με τράβηξε το πρότυπο της μαμάς μου, πάντα ήθελα να είμαι με τον μπαμπά μου και γενικά να είμαι σαν αυτόν. Ίσως να έχω αντρικά χαρακτηριστικά, δεν ξέρω. Σε τελική ανάλυση, είναι θέμα ανθρώπου, λοιπόν. Φαντάζομαι λοιπόν, ότι αν κάνω οικογένεια θα είμαι σαν τον μπαμπά μου και θα τα καταφέρω εξίσου καλά.
Και επανέρχομαι, έτσι, στο θέμα του καλού προγραμματισμού. Ας μείνει εδώ, γιατί τα βλέπουμε διαφορετικά και το συγκεκριμένο θέμα δε με ενδιαφέρει να το δω συνολικά και γενικά, αλλά με βάση το ποια είμαι εγώ και τι μπορώ να κάνω εγώ. Συλλογικά, μπορεί να είναι όπως τα λες.
Όσο για τα πρότυπα, θα το γυρίσω στο προσωπικό. Περισσότερες ώρες ήμουν με τη μαμά μου, ο μπαμπάς μου εργαζόταν αρκετές ώρες και γενικότερα είχε πολύ άγχος. Ήταν πολύ καλός, όμως, σ' αυτό που έκανε. Το πρόβλημά του -και το παραδέχεται, έχει εδώ και αρκετά χρόνια που το αναγνωρίζει πως ήταν λάθος- ήθελε να μεγαλώσω έχοντας τη μαμά μου δίπλα μου, γι' αυτό και δεν ήθελε να εργάζεται η μαμά μου, ενώ έχει σπουδάσει και θα μπορούσε να έχει μια αρκετά καλή δουλειά. Και είχε πει ότι θα ήταν καλό, αν θέλει να δουλέψει, να το κάνει στη συνέχεια, αφού θα έχω μεγαλώσει. Κάτι σαν κι αυτό που λες κι εσύ. Για χ,ψ λόγους στη συνέχεια δεν κατάφερε να ξαναμπεί στο χώρο η μαμά μου, ούτε να βρει κάτι άλλο. Αυτό της έχει αφήσει ένα κενό και πλέον, κι ο μπαμπάς μου το αναγνωρίζει ότι δεν έπρεπε να επιμείνει τότε. Θα μπορούσε να βρεθεί μια καλύτερη λύση.
Όπως και να 'χει, τι αποτέλεσμα είχε αυτό σε εμένα; Είχα τη μαμά μου δίπλα μου, μεγάλωσα αρκετά καλά μπορώ να πω, αλλά είχα και τον μπαμπά μου πάρα πολύ κοντά μου, πάντα θα είχε χρόνο για εμένα, ακόμη κι όταν περνούσε πολύ δύσκολα με το άγχος κι όλα αυτά, εγώ δεν κατάλαβα ποτέ τίποτα! Το έμαθα χρόνια μετά. Ως προς το χαρακτήρα μου όμως; Ποτέ δε με τράβηξε το πρότυπο της μαμάς μου, πάντα ήθελα να είμαι με τον μπαμπά μου και γενικά να είμαι σαν αυτόν. Ίσως να έχω αντρικά χαρακτηριστικά, δεν ξέρω. Σε τελική ανάλυση, είναι θέμα ανθρώπου, λοιπόν. Φαντάζομαι λοιπόν, ότι αν κάνω οικογένεια θα είμαι σαν τον μπαμπά μου και θα τα καταφέρω εξίσου καλά.
Και επανέρχομαι, έτσι, στο θέμα του καλού προγραμματισμού. Ας μείνει εδώ, γιατί τα βλέπουμε διαφορετικά και το συγκεκριμένο θέμα δε με ενδιαφέρει να το δω συνολικά και γενικά, αλλά με βάση το ποια είμαι εγώ και τι μπορώ να κάνω εγώ. Συλλογικά, μπορεί να είναι όπως τα λες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
05-04-17
01:46
Όταν δεν είσαι οικονομικά ανεξάρτητος, αυτός από τον οποίο εξαρτάσαι έχει μία δύναμη πάνω σου, αυτό που θα λέγαμε "το πάνω χέρι". Για παράδειγμα μπορεί να έχει τον κύριο ρόλο σε συζητήσεις ή σε περίπτωση που θέλεις να κάνεις κάτι και αυτός να μη συμφωνεί (ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα), άνετα μπορεί να γυρίσει να σου πει "ωραία, βρες χρήματα και καν'το, κανένα πρόβλημα! Αλλά από εμένα μη περιμένεις!". Πόσο πραγματικά ανεξάρτητος είσαι έτσι; Έπειτα, σε έναν καβγά άνετα μπορεί να γυρίσει να σου πει "εγώ φέρνω τα λεφτά στο σπίτι, εσύ τι κάνεις; Κάθεσαι όλη μέρα εδώ, πας για καφέδες, ζωάρα κάνεις με τα λεφτά μου". Τις περισσότερες φορές μία γυναίκας που επαγγέλλεται "οικιακά", αν και πραγματικά προσφέρει πάρα πολλά, ελάχιστες φορές αυτά αναγνωρίζονται, καθώς πολύ απλά θεωρούνται δεδομένα. Δυστυχώς έτσι είναι.Αυτό με την ανεξαρτησία πάντως ακόμη δεν το καταλαβαίνω. Τι ανεξαρτησία σου προσφέρει ακριβώς μια δουλειά ενώ έχεις παιδιά και σύζυγο? Την ανεξαρτησία να μπορείς να φύγεις ανά πάσα στιγμή από τη σχέση? Γιατί να το κάνεις αυτό?
Καλά που δεν είπες "να μεγαλώνει τα παιδιά του"! Λοιπόν, σε αυτό θα σου απαντήσω με βάση το προηγούμενο σχόλιό σου:Ε ναι ο παραλογισμός της ανεξαρτησίας που λέγαμε. Το να σε πληρώνει ο άντρας σου (αφού μοιράζεσαι το μισθό του) για την δουλειά που κάνεις (δηλαδή να μεγαλώνεις τα παιδιά σας) θεωρείται φυλακή, ενώ το να σε πληρώνει ένας ξένος (άντρας κατά κύριο λόγο) ώστε να βαράς κάρτα και να του μεγαλώνεις την επιχείρηση θεωρείται ανεξαρτησία. Και στις δύο περιπτώσεις εμένα πάλι μου φαίνεται πως εξαρτάσαι οικονομικά από κάποιον, απλά στην πρώτη τα παιδιά σου έχουν κάποιον να τα μεγαλώνει.
Έναν άντρα τον πληρώνει ο κολλητός του; Δεν είναι ξένος; Γιατί να είναι (ή γιατί είναι) διαφορετική η περίπτωση;ενώ το να τις πληρώνει ένας ξένος για γίνεται πλουσιότερος το θεωρούν ελευθερία και ανεξαρτησία.
Δηλαδή, να αφήσει τη δουλειά της μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδιά και μετά να ξαναρχίσει; Και το κενό που μεσολάβησε; Από πότε και έπειτα να ξαναβγει στην αγορά εργασίας;Καθαρά δικές σου αυθαίρετες υποθέσεις. Εγώ δεν μίλησα για γυναίκα που κάθεται σπίτι και κοιτάει τον τοίχο. Μίλησα για γυναίκα που κάθεται σπίτι για να μεγαλώσει τα παιδιά της. Και αν διαβάσεις παραπάνω είπα πως μια γυναίκα πρέπει να εργάζεται πριν και μετά το πέρας της ανατροφής.
Επιπλέον, ακόμη κι αν το λες αυτό να είναι παραγωγική κτλ, δε φαίνεται να το πιστεύεις στ' αλήθεια. Μιλάς για παραδοσιακούς ρόλους και πότε νιώθει αυτοπεποίθηση το κάθε φύλο. Πιστεύω, μέσα σου νιώθεις πιο καλά με την ιδέα "δουλεύω, φέρνω λεφτά στο σπίτι, η γυναίκα μεγαλώνει τα παιδιά, το σπίτι είναι φροντισμένο, φροντίζει κι εμένα. Όλα είναι στη θέση τους, ο καθένας κάνει τη δουλειά του". Έπειτα, είμαι σίγουρη ότι όταν βλέπεις μια γυναίκα να δουλεύει, η εικόνα που θέλεις να έχεις, είναι να κάνει μια αρκετά απλή και εύκολη δουλειά που δε χρειάζεται και τρελές ικανότητες και προσπάθεια για να έχει χρόνο να είναι εντάξει και στο σπίτι και σε όλα τα άλλα. Δε νιώθεις καλά με την ιδέα μιας σκηρά εργαζόμενης γυναίκας, μιας γυναίκας που "δουλεύει σαν άντρας", ακόμη και πριν κάνει παιδιά, ακόμη και αφού αυτά μεγαλώσουν.
Ω θεέ! Τι διαβάζω; Κυριολεκτικά τραβάω τα μαλλιά μου. Ένας άντρας που ρίχνει πολλές γκόμενες δε γεμίζει αυτοπεποίθηση; Μία γυναίκα που πετυχαίνει επαγγελματικούς στόχους δε γεμίζει αυτοπεποίθηση; Να σου πω την αλήθεια εγώ πιο γαμάτα νιώθω όταν πετυχαίνω στόχους παρά όταν καταλαβαίνω ότι αρέσω σε κάποιον. Είναι οι άνθρωποι μονοδιάστατα όντα; Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που μας κάνουν να νιώθουμε αυτοπεποίθηση. Έπειτα, αυτούς τους μονοδιάστατους ανθρώπους που περιγράφεις, ναι, υπάρχουν και είναι ανάμεσά μας, αλλά δε με ενδιαφέρουν.. τρώνε άκυρο αμέσως (και γυναίκες και άντρες).Ναι, το να επιτυγχάνει ένας άντρας τον ρόλο που είναι γενετικά προκαθορισμένος να επιτελεί τον γεμίζει αυτοπεποίθηση. Shocking truth. Επόμενο shocking truth, οι γυναίκες όταν είναι όμορφες και τραβάνε τα βλέμματα των αντρών γεμίζουν αυτοπεποίθηση.
Χα! Όχι, δεν πηγάζει από κανένα κόμπλεξ. Απλά, ναι, δεν υπάρχει αυτό που λες παραδοσιακός ρόλος. Υπάρχουν άνθρωποι με θέλω, στόχους, ικανότητες. Και ξέρεις κάτι; Μπορεί μια γυναίκα να είναι 10000000000 φορές καλύτερη από έναν άντρα όταν δουλέυει αυτές τις 8 στο γραφείο και πολυ πιο παραγωγική και πολύ πιο ικανή και να το γουστάρει πολύ περισσότερο από τους συναδέλφους της. Γιατί να πει όχι σ' αυτήν την έμφυτη ανάγκη της να βγει εκεί έξω και να αναδειχτεί όταν 1. το 'χει και 2. το μπορεί.Πάντως αν υπάρχει κάποιο από τα δύο φύλα που μπορεί να θεωρηθεί κομπλεξικό τότε αυτό είναι μακράν οι γυναίκες. Δεν υπάρχει πιο έκδηλο κόμπλεξ κατωτερότητας από το να θεωρεί μια γυναίκα τον παραδοσιακό της ρόλο κατώτερο και υποτιμητικό να προσπαθεί να ανταγωνιστεί τον άντρα της στο δικό του. Το χειρότερο απ' όλα είναι πως μερικές γυναίκες νομίζουν πως οι άντρες ενδιαφέρονται για το τι δουλειά κάνουν ή για το πόσα λεφτά βγάζουν ενώ οι άντρες το μόνο που θέλουν είναι εμφάνιση, χαρακτήρα και φροντίδα. Και να πεις ότι οι απαγορεύεται στις γυναίκες να εργαστούν, να σπουδάσουν και διακριθούν να πω εντάξει έχουν δίκιο και φωνάζουν, άνθρωποι είναι δεν είναι ζώα,κι εγώ μαζί τους, αλλά το να έχουμε φτάσει σε σημείο οι γυναίκες οικειοθελώς να προτιμούν να είναι σε ένα γραφείο 8 ώρες τη μέρα από το να είναι δίπλα στα παιδιά τους, δείχνει ξεκάθαρα πως το κόμπλεξ έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που υποτάσσει ακόμη και τα παντοδύναμα μητρικά ένστικτα.
Ισχύει! Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν προσπαθεί να το παίξει. Της βγαίνει. Είναι πιο ισχυρός χαρακτήρας, απλά. Και η σχέση μαμά-παιδί που αναφέρεις, κάθε γυναίκα την κουράζει. Πολύ απλά, μια τέτοια γυναίκα που είναι πιο ισχυρός χαρακτήρας από τον άντρα που έχει δίπλα της, χρειάζεται κάποιον που να είναι πιο δυνατός χαρακτήρας από την ίδια ή τουλάχιστον να βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος. Ναι, κάποιες γυναίκες είναι καλύτερες σε κάποιους τομείς από κάποιους άντρες, και αυτοί οι τομείς δεν είναι η ανατροφή των παιδιών ή το ξεσκόνισμα. Αλήθεια, εσύ με τον παραδοσιακό σου ρόλο, θα μάζευες ποτέ το τραπέζι; Θα έπλενες κανένα πιάτο;Πάντως να ξέρεις πως όταν μια γυναίκα προσπαθεί να το παίξει άντρας στην σχέση λόγω του συγκεκριμένου κόμπλεξ αυτό που συνήθως καταλήγει να γίνεται είναι ο άντρας της να μετατρέπεται σε αγόρι και αυτή να παίζει το ρόλο της μαμάς του
(εδώ) συμφωνώ!ΥΓ Το θέμα έχει ξεφύγει τελείως, αλλά η συζήτηση είναι ωραία, οπότε προτείνω ένα split.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
04-04-17
22:05
Γι'αυτό ακριβώς υπάρχει η άδεια μητρότητας (και σε πολλές χώρες υπάρχει και η άδεια πατρότητας). Από ένα σημείο και μετά άνετα μπορούν άντρας και γυναίκα να μοιράζουν τις δουλειές και να εργάζονται και οι δύο, να έχουν το κοινό ταμείο αλλά παράλληλα να διατηρούν και την ανεξαρτησία τους.Διότι τα παιδιά στα πρώτα χρόνια της ζωής τους έχουν ανάγκη περισσότερο τη μητέρα από τον πατέρα, αλλά και επειδή η γυναίκα πρέπει να κυοφορήσει, να γεννήσει, να θηλάσει κτλ. Αν θες λοιπόν μια οικογένεια caregiver/provider το πιο λογικό από όλες τις απόψεις είναι να κάτσει η γυναίκα στο σπίτι εκτός και αν βγάζει πολύ περισσότερα χρήματα από τον άντρα της.
Τι γράφεις εδώ και σε τι αναφέρεσαι συγκεκριμένα; Δε βγαίνει νόημα. Το ότι πληρώνονται δηλ. από τον εργοδότη τους;...ενώ το να τις πληρώνει ένας ξένος για γίνεται πλουσιότερος το θεωρούν ελευθερία και ανεξαρτησία.
Αυτό που καταλαβαίνω, είναι ότι σας γεμίζει αυτοπεποίθηση το να νιώθετε ότι μπορείτε να παρέχετε οικονομικά στην οικογένεια όλα όσα χρειάζεται. Εσείς, μόνοι σας. Η γυναίκα να κάτσει στο σπίτι να μεγαλώνει παιδιά και να να φροντίζει το σπίτι. Να μη σας ξεπεράσει, να μην υπάρχει ανταγωνισμός.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.