Dias
Επιφανές μέλος
Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Καθηγητής κι έχει σπουδάσει στο τμήμα Φυσικής ΕΚΠΑ (Αθήνα). Έχει γράψει 10,063 μηνύματα.
02-05-15
11:04
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ναι, είναι άξιοι συγχαρητηρίων και οι γονείς μου και η κοπέλα μου, αλλά και οι δικοί της γονείς.Συγχαρητήρια και σ΄ εσένα και στην κοπελιά σου αλλά κυρίως στους γονείς σου .... απολαμβάνουμε τη ζωή μας και περνάμε από την μια περίοδο στην άλλη φυσιολογικά και χωρίς να έχουμε απωθημένα.
Μάντεψε:dia, κατι ασχετο εχω δει τοσα μυνηματα σου και δεν μας εχεις πει τι σπουδαζεις..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Dias
Επιφανές μέλος
Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Καθηγητής κι έχει σπουδάσει στο τμήμα Φυσικής ΕΚΠΑ (Αθήνα). Έχει γράψει 10,063 μηνύματα.
01-05-15
13:42
Θα προσπαθήσω. Πρώτα - πρώτα από όταν ήμουνα μικρό παιδί, οι γονείς μου δεν μου επέβαλλαν ποτέ απολύτως κανέναν περιορισμό. Πέρασα πολύ όμορφα παιδικά χρόνια. Τα μαθητικά μου χρόνια από τα 14 ως τα 18, τα θεωρώ σαν τα καλύτερά μου. Αξέχαστα χρόνια τότε. Το σχολείο, οι φίλοι, οι παρέες, οι πλάκες, η ξενοιασιά, τα όνειρα και φυσικά τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα. Δε λέω, ωραία είναι και τώρα. Όμως, αυτή η αγωνία "πώς να της το πω; και αν πει όχι;", το στομάχι να σφίγγεται και το στήθος να πονάει, το πρώτο φιλί, είναι πράγματα που συμβαίνουν μόνο μια φορά και ύστερα μένουν για πάντα σαν τις οι όμορφες αναμνήσεις. Στα 16 μου έκανα την πρώτη μου σχέση (που κρατάει ακόμα!). Δεν στερήθηκα κάτι για να το έχω απωθημένο. Δεν είχαμε κανέναν "έλεγχο" και διακοπές ακόμα μας άφηναν να πηγαίνουμε μόνοι μας. Οι πιο πολλοί μιλάνε για την καταπίεση του σχολείου και ειδικά των πανελληνίων. Όμως το σχολείο μου άρεσε και το διάβασμα των πανελληνίων δεν με κούρασε, καθώς από τη μια με ευχαριστούσε και από την άλλη, όπως ήταν ρυθμισμένη η ζωή μου, υπήρχε και ο χρόνος για διασκέδαση. Πέρασα στη σχολή που ήθελα. Έκανα νέες φιλίες και γνωριμίες. Τα δύο πρώτα χρόνια έκανα αυτό που λέγεται "φοιτητική ζωή". Σίγουρα δεν ήταν άσκημα, όμως δεν βρήκα και πολλές διαφορές από τα μαθητικά μου χρόνια. Σίγουρα δεν είδα τα χρόνια αυτά σαν πρωτόγνωρη "ελευθερία" και ευκαιρία για "ξεσάλωμα", ίσως γιατί δεν μου έλειπε κάτι από πριν. Επειδή μάλλον τυγχάνω "φύτακλας", το διάβασμά μου σαν φοιτητής δεν ήταν πιο χαλαρό από αυτό των πανελληνίων. Τα τελευταία δύο χρόνια, μάλλον ξέκοψα σε κάποιο βαθμό από τη "φοιτητική ζωή". Μπορώ να πω ότι ζω σαν "ενήλικος", βγαίνουμε με παρέες από τις σχολές μας και από το σχολείο, πηγαίνουμε εκδρομές, ταξίδια και διακοπές. Όμως, επειδή έχουμε στόχους, η μελέτη έχει αυξηθεί αρκετά. Ίσως να φταίει το ότι "σοβαρεύτηκα" πρόωρα, αλλά κάνοντας τη σύγκριση θεωρώ ότι τα καλύτερά μου χρόνια ήταν τα μαθητικά.Αν το εξηγήσεις μπορεί και να μην σε λιθοβολήσουμε ως αιρετικό.
(Υ.Γ. Δεν ξέρω κυρία εισαγγελεύ αν σας έπεισα. Αν θέλετε να μου κάνετε διευκρινιστικές ερωτήσεις, είμαι στη διάθεσή σας).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Dias
Επιφανές μέλος
Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Καθηγητής κι έχει σπουδάσει στο τμήμα Φυσικής ΕΚΠΑ (Αθήνα). Έχει γράψει 10,063 μηνύματα.
02-09-13
21:29
Κάθε περίοδος της ζωής μας είναι ωραία. Έχω όμορφες αναμνήσεις και από τα παιδικά μου χρόνια και από τα γυμνασιακά και από τα λυκειακά που δεν θα ήθελα με τίποτα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να αλλάξω το παραμικρό, αλλά και τώρα σαν φοιτητής καλά περνάω. Ο παππούς μου λέει ότι τα πιο όμορφα χρόνια του τα ζει από τότε που έγινε συνταξιούχος. Θέλω να καταλήξω ότι από μας και το περιβάλλον μας εξαρτάται το ότι μπορεί κάθε περίοδος της ζωής να γίνει η ωραιότερη.
Αυτό για το ότι "τα φοιτητικά χρόνια είναι θα είναι τα ωραιότερα" το άκουγα σαν μαθητής, το ακούω και σαν φοιτητής. Από ποιούς όμως; Από άτομα καταπιεσμένα από γονείς, τα οποία ήθελαν να μπουν στην οποιανάναι σχολή και μάλιστα οπωσδήποτε σε άλλη από την Αθήνα πόλη για να αποδράσουν από τα οικογενειακά κάτεργα. Αρκετά ήταν τα κορίτσια που είχαν τους "παραδοσιακούς" περιορισμούς και έβλεπαν την εισαγωγή σε σχολή σαν την ημέρα της ανεξαρτησίας. Υπήρχαν όμως και αγόρια που φαντάζονταν τη φοιτητική ζωή σαν ένα διαρκές πάρτι. Σκέφτομαι έναν συμμαθητή μου που η μητέρα του ήταν κέρβερος μαζί του και αυτός έβαλε έτσι τις προτιμήσεις στο μηχανογραφικό ώστε να μπει στην Κρήτη, αλλά έχασε γιατί πήγε μαζί του και η μαμάκα του. Στη σχολή μου συνάντησα άτομα από την επαρχία που έβλεπαν την Αθήνα σαν τη "γη της επαγγελίας" και τη φοιτητική ζωή σαν το ατέλειωτο γλέντι που είχαν ως τότε στερηθεί. Αυτοί ήταν και εκείνοι που οδηγήθηκαν σε ακρότητες, μεθύσια, κανένα μάθημα στην εξεταστική, μπάφους. Αντίθετα, είδα και βλέπω ότι τα παιδιά που ζούσαν σε ένα νορμάλ περιβάλλον και με τις ελευθερίες τους, πολύ σπάνια να κάνουν κάτι σαν τα παραπάνω.
Νομίζω ότι το συμπέρασμα είναι προφανές. Ας χαρούμε όσο μπορούμε (και πάντα σε λογικά πλαίσια) κάθε περίοδο της ζωής μας. Ακόμα και αν το περιβάλλον μας δεν είναι αυτό που θα θέλαμε, μπορούμε να αλλάξουμε κάποια πράγματα. Από εμάς εξαρτάται το να το πετύχουμε.
Αυτό για το ότι "τα φοιτητικά χρόνια είναι θα είναι τα ωραιότερα" το άκουγα σαν μαθητής, το ακούω και σαν φοιτητής. Από ποιούς όμως; Από άτομα καταπιεσμένα από γονείς, τα οποία ήθελαν να μπουν στην οποιανάναι σχολή και μάλιστα οπωσδήποτε σε άλλη από την Αθήνα πόλη για να αποδράσουν από τα οικογενειακά κάτεργα. Αρκετά ήταν τα κορίτσια που είχαν τους "παραδοσιακούς" περιορισμούς και έβλεπαν την εισαγωγή σε σχολή σαν την ημέρα της ανεξαρτησίας. Υπήρχαν όμως και αγόρια που φαντάζονταν τη φοιτητική ζωή σαν ένα διαρκές πάρτι. Σκέφτομαι έναν συμμαθητή μου που η μητέρα του ήταν κέρβερος μαζί του και αυτός έβαλε έτσι τις προτιμήσεις στο μηχανογραφικό ώστε να μπει στην Κρήτη, αλλά έχασε γιατί πήγε μαζί του και η μαμάκα του. Στη σχολή μου συνάντησα άτομα από την επαρχία που έβλεπαν την Αθήνα σαν τη "γη της επαγγελίας" και τη φοιτητική ζωή σαν το ατέλειωτο γλέντι που είχαν ως τότε στερηθεί. Αυτοί ήταν και εκείνοι που οδηγήθηκαν σε ακρότητες, μεθύσια, κανένα μάθημα στην εξεταστική, μπάφους. Αντίθετα, είδα και βλέπω ότι τα παιδιά που ζούσαν σε ένα νορμάλ περιβάλλον και με τις ελευθερίες τους, πολύ σπάνια να κάνουν κάτι σαν τα παραπάνω.
Νομίζω ότι το συμπέρασμα είναι προφανές. Ας χαρούμε όσο μπορούμε (και πάντα σε λογικά πλαίσια) κάθε περίοδο της ζωής μας. Ακόμα και αν το περιβάλλον μας δεν είναι αυτό που θα θέλαμε, μπορούμε να αλλάξουμε κάποια πράγματα. Από εμάς εξαρτάται το να το πετύχουμε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.