ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ
Νεοφερμένος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ
Νεοφερμένος
[FONT="]Sweden: Infinite chances to take the exam, if the class is still taught. [/FONT]
[FONT="]The university might not want to keep you enlisted as an active student if you haven't finished any classes for a while (say a year and a half), but they'll keep your records and you'll be able to return later and give it a new go.[/FONT]
[FONT="]Denmark:[/FONT]
[FONT="]Ad infinitum.[/FONT]
[FONT="]Some private universities impose a 3 strikes rule, but they are not many and you can get more tries approved, if you make a written application to the leaders of the university. The reason is, that while a student gives a university a certain amount of income, they get a big whopping bonus when a student gets a degree (state pays for just about all education, so this is the system for paying the universities).[/FONT]
[FONT="]It should also be mentioned, that all university classes are open to everyone by law, and unless someone can prove that your presence is disruptive, you are allowed to attend any and all classes/courses you want to. What you pay for are the exams. It should be noted, that the teachers are not required to answer your questions nor to provide you with any equipment used in the class (that means that books are not free). In other words, it makes little financial sense to not allow people to graduate, if they feel ready for the exams.[/FONT]
[FONT="]Hungary: [/FONT]
[FONT="]First time you take up the class (normal course): 3 exams[/FONT]
[FONT="]Second time (special course): 2 exams (you can attend classes)[/FONT]
[FONT="]Third time (exam course): 1 exam (you're not allowed to attend classes)[/FONT]
[FONT="]If you failed all three courses, you will be kicked out. However, you can reapply to the same school and study the same thing, but you might lose half a year or more because of this.[/FONT]
[FONT="]It used to be 3-3-1-1-1.[/FONT]
[FONT="]Basque Country Spain : I believe you have a maximum of six or seven (can remember precisely) years to finish the normally four-year undergraduate courses. You can only fail each class up to six times as well, after which you cannot longer sign up for it. If you fail a mandatory class more than six times, I believe you cannot continue with the course. [/FONT]
[FONT="]Here in Latvia I suppose it depends on the university. In my university there's session after each semester (January and June). If you fail your exam at first you have until the end of the session to try again and pass. The number of times you can retry depends on the professor but one is the minimum.
Once the session has ended you can't have more than 15 ECHT of failed courses or you are kicked out. If you have less than 15 then you have until the next session starts to pass the exams otherwise you are kicked out.
All the information about passed classes is saved though so should you re-roll or join a different program you don't have to retake what you already have.[/FONT]
[FONT="]Finland [/FONT]
[FONT="]It's all free. But if you take a course you have to take the test related to the course within 10 years of the course.[/FONT]
[FONT="] [/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ
Νεοφερμένος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ
Νεοφερμένος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ
Νεοφερμένος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ
Νεοφερμένος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ
Νεοφερμένος
[FONT="]ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗ[/FONT]Σ: Έχετε δίκιο, κύριε Πρόεδρε.
Τελειώνω ακριβώς σε ένα λεπτό, γιατί περιμένει να μιλήσει και ο κ. Δρίτσας και άλλοι συνάδελφοι.
Εγώ σας λέγω, κύριε Υπουργέ, να δείτε το πράγμα αυτό.
Να δείτε, επίσης, ένα θέμα το οποίο είναι απαράδεκτο, όπως ο ρατσισμός για τον οποίο μιλούσαμε χθες. Με ποιο ηθικό δικαίωμα μιλάμε για διακόσιες χιλιάδες πολίτες –νέους ή μεγαλύτερους δεν με ενδιαφέρει- και απαξιωτικά τους λέμε «αιώνιους» και «λιμνάζοντες»; Τι είναι; Είναι πράγματα; Δεν είναι άνθρωποι;
Εγώ σας λέγω ότι, αν αυτά ίσχυαν τη δεκαετία του 1960, θα ήμουν «λιμνάζων», γιατί εργαζόμουν από δέκα χρονών παιδί. Όταν έφτασα στο πτυχίο διέκοψα την εργασία μου, για να κάτσω να πάρω το πτυχίο μου.
Δυστυχώς, κόπηκα στο Ρωμαϊκό, πήγα στρατιώτης, μου αφαίρεσαν το όπλο (γιατί με θεωρούσαν ύποπτο), με έστειλαν στα σύνορα και δύο χρόνια πέρασαν. Δεν θα έπαιρνα, λοιπόν, εγώ το πτυχίο ως «αιώνιος» και «λιμνάζων» φοιτητής. Άρα, εδώ το «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι» είναι λάθος. Ήταν άλλες οι συνθήκες και όταν ψηφίσαμε τον ν. 4009/2011. Νομιμοποιείστε τώρα να πείτε ότι εδώ πρέπει να το δούμε. Άλλος μπορεί να έχει φτάσει στο πτυχίο, άλλος μπορεί να είναι...
Η συζήτηση μεταφέρεται αυτούσια από τα πρακτικά της Βουλής, 2 Σεπτεμβρίου 2014.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ
Νεοφερμένος
«Επιτέλους διαγράφονται οι 180.000 φοιτητές» θριαμβολογούσαν διάφορα άρθρα με τις (πριν λίγες μέρες) επαναλαμβανόμενες διαβεβαιώσεις του υπουργού Παιδείας για την «αμείλικτη εφαρμογή του νόμου». Η παρατήρηση πως οι φοιτητές αυτοί χάνουν μετά την παρέλευση του κανονικού χρόνου σπουδών όλες τις φοιτητικές παροχές, οπότε το πραγματικό κόστος τους στο κράτος είναι αμελητέο, δεν ήταν ικανή να οδηγήσει σε αλλαγή στάσης των υποστηρικτών της «αυστηρής γραμμής» επειδή «ο νόμος ψηφίσθηκε το 2011 με μεγάλη πλειοψηφία από τη Βουλή (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ): «στους φοιτητές αυτούς δόθηκε χρόνος για να τελειώσουν τις σπουδές τους» και «πρέπει να μπει επιτέλους μια τάξη και να τελειώνουμε με ακόμα ένα ελληνικό παράδοξο». Κάθε υπαναχώρηση (όπως αυτή που έκανε τελικά ο υπουργός) θεωρήθηκε (από τους υποστηρικτές του νόμου) ως επιστροφή στον λαϊκισμό, τη στιγμή που πρέπει στην Ελλάδα της κρίσης να γίνει ένα «σύγχρονο κράτος, που τηρεί τους νόμους που ψηφίζει».
Η παραπάνω επιχειρηματολογία στηρίζεται στην αποσιώπηση μιας λέξης: θέλουμε «ένα σύγχρονο κράτος» ή ένα «σύγχρονο κράτος δικαίου»;
Στο βιβλίο του «Τhe Rule of the Law» ο πρώην Λόρδος Δικαστής της Μεγάλης Βρετανίας, Tom Bingham, θεωρεί ως μία από τις θεμελιώδεις αρχές του κράτους δικαίου, το να είναι οι νόμοι του κατά το δυνατόν προβλέψιμοι και να διασφαλίζεται η σταθερότητα του δικαίου, πράγμα που οδηγεί στην αρχή της μη αναδρομικότητας.
Στο ελληνικό σύνταγμα η αναδρομικότητα απαγορεύεται ρητά μόνο για ποινικούς ή φορολογικούς νόμους. Όταν όμως ένας νόμος ανατρέπει τη νομική κατάσταση στην οποία βασίσθηκαν οι επιλογές πολιτών σε χρονική περίοδο προγενέστερη της ψήφισης του νόμου, θίγεται η έννοια του κράτους δικαίου. Έτσι, οι λεγόμενοι "αιώνιοι φοιτητές" εισήχθησαν στην ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση με αδιάβλητες εξετάσεις, έχοντας δαπανήσει για την επιτυχία τους και πολύ χρόνο και (πιθανότατα) πολλά χρήματα για την προετοιμασία τους, χωρίς, τότε, να υπάρχει κανένας χρονικός περιορισμός σπουδών. Θα μπορούσε (ενδεικτικά) ένας εργαζόμενος, να επιλέξει να περνάει λίγα-λίγα μαθήματα, ώστε να τα μελετάει καλά, μέχρι κάποτε να πάρει το πτυχίο του. Η συγκεκριμένη στοχοθεσία θα ήταν στην εποχή της απόλυτα σύννομη και σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί τα απαξιωτικά σχόλια των τελευταίων εβδομάδων, ακόμα και από επίσημα όργανα της πολιτείας. Έρχεται λοιπόν ο νόμος Διαμαντοπούλου και μεταβάλει το νομικό έδαφος στο οποίο στήριξαν τόσες χιλιάδες πολίτες τις επιλογές τους, επί το δυσμενέστερο, κλονίζοντας προφανώς την εμπιστοσύνη των πολιτών στο κράτος δικαίου της χώρας μας. Χαρακτηριστικά, στο γερμανικό δημόσιο δίκαιο η προστασία της εμπιστοσύνης των πολιτών προς το κράτος δικαίου (Vertrauensschutz) θεωρείται ως βασική συνταγματική αρχή. Επομένως, δεν πρέπει (εκτός ειδικών εξαιρέσεων) να εισάγει ένας νόμος μία νομική κατάσταση που επηρεάζει προηγούμενες επιλογές πολιτών, οι οποίοι, όταν έπαιρναν τις αποφάσεις τους, δεν μπορούσαν να υπολογίσουν τέτοια εξέλιξη στα νομικά δεδομένα στα οποία τις στήριξαν (όπως ακριβώς γίνεται με το νόμο περί διαγραφής των φοιτητών).
Η σημασία της σταθερότητας των κανόνων του δικαίου, την οποία έχει ήδη υποστηρίξει ο Αριστοτέλης, γράφοντας στη Ρητορική του ότι «η του νομοθέτου κρίσις περί μελλόντων εστί», έχει άλλωστε αναγνωριστεί στο πεδίο της οικονομίας. Εδώ και 250 χρόνια, ο πατέρας του αγγλικού εμπορικού δικαίου, Λόρδος Mansfield, υποστήριξε πως το σημαντικότερο για τη διενέργεια όλων των εμπορικών πράξεων είναι η σιγουριά την οποία προσφέρει ένα σταθερό νομικό πλαίσιο: οι επενδυτές και οι επιχειρηματίες πρέπει να γνωρίζουν σε ποιο έδαφος θα βαδίσουν. Αλλά και στις μέρες μας, όταν ζητήθηκε από τον Alan Greenspan, να κατονομάσει τον πιο σημαντικό παράγοντα οικονομικής ανάπτυξης, αυτός απάντησε: «το κράτος δικαίου».
Βέβαια, ως απάντηση στο πρόβλημα της αναδρομικότητας, ο υπουργός ανέφερε πως «δόθηκε χρόνος», εννοώντας τα χρόνια από το 2011 μέχρι τώρα. Όμως, σ’ αυτόν τον χρόνο, αν σκοπός της πολιτείας ήταν πράγματι ο εξορθολογισμός και η βελτίωση του συστήματος, σε συνδυασμό με τη θεραπεία του προβλήματος της αναδρομικότητας, η εισαγωγή χρονικού ορίου σπουδών θα έπρεπε να συνδυαστεί με ριζική αλλαγή της δομής του προγράμματος σπουδών και του τρόπου διδασκαλίας σε πολλά πανεπιστημιακά τμήματα, πράγμα που ΔΕΝ έγινε. Αγνοούν άραγε οι εμπνευστές του νόμου την τεράστια διαφορά του αγγλοσαξονικού συστήματος από τα δικά μας πανεπιστήμια ως προς τον αριθμό των μαθημάτων (στα δικά μας συνήθως είναι πολύ περισσότερα) και τη μέθοδο διδασκαλίας και εξέτασης; (π.χ. σε πολλά «δύσκολα» μαθήματα του τμήματος φυσικής του ΕΚΠΑ τα αμφιθέατρα είναι γεμάτα από φοιτητές που παρακολουθούν, ενώ το μάθημα περνάνε 10-20%. Αυτό είναι αδιανόητο στις χώρες πρότυπο). Σε ένα λοιπόν ακόμα νευραλγικό τομέα θεωρείται από την πολιτική εξουσία ως εκσυγχρονισμός να ΦΑΙΝΕΤΑΙ πως κάνουμε ό,τι και οι άλλοι, αντί να κάνουμε ό,τι και οι άλλοι.
Η πρακτική αυτή της νομοθέτησης μιας σειράς μεταρρυθμίσεων σε τομείς που αφορούν βασικά κοινωνικά δικαιώματα, όπως αυτό της παιδείας, χωρίς τις αναγκαίες ουσιαστικές διαρθρωτικές μεταβολές, με μοναδικό «εκσυγχρονιστικό» τους χαρακτηριστικό την «αυστηρότητα» και τον αυταρχισμό, καταλήγει να παραβιάζει βασικούς κανόνες δικαίου, θεωρώντας τους ίσως περιττή πολυτέλεια «σε τέτοιους δύσκολους καιρούς». Εκτός όμως από τις αρνητικές συνέπειες από την προσβολή του κράτους δικαίου, που παρουσιάσθηκαν πιο πάνω, μήπως σε τέτοιους «δύσκολους καιρούς» έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία η παρατήρηση του Προέδρου της Βουλής στην Εισαγωγή του Συντάγματος του 2008, πως βασική παράμετρος της λειτουργίας ενός σύγχρονου δημοκρατικού πολιτεύματος είναι (και) το κοινωνικό κράτος με επίκεντρο την κοινωνική αλληλεγγύη και τα κοινωνικά δικαιώματα;
*Ο Κωνσταντίνος Καραλής είναι Χημικός Μηχανικός-Οικονομολόγος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ
Νεοφερμένος
[FONT="]Philologus Ad Nauseam: Germany's Aged Students[/FONT]
[FONT="]Life in Germany can be difficult for the overworked or the unemployed. But for students, it's a playground of cheap beer, low rent and great nightlife. No wonder most German students don't graduate until they reach their late 20s. Some dawdle at university right into their 30s.[/FONT][FONT="][/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[FONT="]Walk onto a German university campus and you might wonder, "Where the hell are all the students?" Sure, you'll see plenty of people carrying book bags and scuttling from the cafeteria vaguely in the direction of the library. But surely those aged looking creatures aren't students? [/FONT]
[FONT="]Oh, but they are. One of the first things you will notice, if you stumble across a German institution of higher learning is how the age profile differs from that of universities elsewhere on the planet. Whereas most of the world's students are still relatively fresh faced and innocent looking despite their likely recent initiation into the ways of debauchery, German students are a wee bit long in the tooth. Some of them are well into their 30s. With little institutional or financial pressure to finish their studies and a cold and unfriendly job market, many are loath to leave the safe harbor of studentdom. It's little wonder then that Germany is home to the modern equivalent of the 19th century dandy -- the eternal student. [/FONT]
[FONT="]The average age of students in their very first semester is already a relatively ancient 24 partly due the fact that many students take a few years just to complete the first semester and also because of constant course and university changes. Many youth are also required to participate in mandatory military or civil service before they can begin their studies. Once settled in, things tend to ooze slowly forward and many eternal students don’t actual spend that much time at university. After finding a place to live and getting to know everyone in their 7-person student apartment or 50-person dormitory, the eternal student will then get a nice cushy part-time job. Despite the 5 million unemployed in Germany, this is easier than you might think. Employers don’t have to fork out the same for social insurance costs or pensions when they hire students. In fact many job ads will say "only students need apply". Then there are all those other aspects of student life, be it nightclubbing, love affairs, grill parties or three-month long trips through Eastern Europe in a VW bus, not to mention all those anti-war, anti-fascist and anti-globalization demonstrations.[/FONT]
[FONT="]If the eternal student does ever actually darken the door of a classroom, things can be time consuming. Apart from dealing with the chronic overcrowding and aloof professors, timetables can be a headache -- with no set curriculum in most subjects it is up to the poor students to organize their own. Azerbaijani Post-Modern Literature might clash this year with Flight Patterns of the Spotted Owl, so it'll have to be one now and one some time in the far, far distant future. [/FONT]
[FONT="]Even when the core courses are finally completed there is that student internship at a film festival, museum or political party, and some people take a year or three just to write their thesis, often taking long breaks to chill out on a beach in Thailand or the Canary Islands. And why rush? There are countless perks to being an eternal student -- cheaper health insurance, lower taxes, subsidized entry to everything from museums to swimming pools and, of course, heavily subsidized public transportation. In Berlin, a transit pass is included in the nominal semester tuition fee of €150. In a country of hardship and worry, the life of the eternal student is blessed. [/FONT]
[FONT="]But things have been getting a little harder for the German student population of late. Cutbacks in all walks of life have also hit the ivory tower. Faced with too many students and too little resources, some of Germany's states have started to impose fees on the so-called "long-term students," defined as those still knocking about the university after 15 semesters (or seven and half years). They can now be asked to cough up €500 a semester, not exactly a king's ransom but perhaps an added incentive to hit the books. These measures seem to be having an affect. The average age of the German student on completing their studies has started to drop, from 30 in 2002 to 28 in 2005. With a court ruling in 2004 having effectively cleared the way for the introduction of student fees throughout the system, it is very likely that the eternal student could become as rare as a spotted owl. [/FONT]
[FONT="]As for today's eternal students, many are left a bit dazed and confused when the university system finally spews them out just about the time they hit 30. Surely some employer out there is looking for someone with a decade's experience of student life and a joint degree in metaphysics and ancient Greek pottery. If not, there is always the fate of countless other ex-students: which is a bit like being a student but without all those annoying lectures. Welcome to the first day of the rest of your life: living on the dole. [/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ
Νεοφερμένος
ΣΧΟΛΙΟ ΑΛΛΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
[FONT="]Έλληνας της Γερμανίας [/FONT]
[FONT="]Στην Γερμανία δεν υπάρχει ένας ενιαίος κανονισμός (δηλαδή δεν υπάρχει ομοσπονδιακός νόμος) και εξαρτάται από τον κλάδο ([/FONT][FONT="]Numerus[/FONT][FONT="] [/FONT][FONT="]Clausus[/FONT][FONT="]), αλλά και από το πανεπιστήμιο. Υπάρχει η έκφραση [/FONT][FONT="]Dauerstudent[/FONT][FONT="] που σημαίνει ότι κάποιος σπουδάζει πολλά χρόνια. Δεν είναι επίσης κάτι σπάνιο να διακόψεις τις σπουδές και να τις συνεχίσεις εκεί όπου σταμάτησες. Υπάρχουν π.χ. μητέρες που σταμάτησαν τις σπουδές όταν γεννήθηκε το πρώτο τους παιδί και συνεχίζουν τις σπουδές μετά την ενηλικίωση των παιδιών τους (δηλαδή μετά από 17 χρόνια). Υπάρχουν και περιπτώσεις ανθρώπων που σπούδαζαν συνεχώς σαράντα χρόνια. Ένας φοιτητής Φυσικής διεγράφη μετά περίπου σαράντα χρόνια (ήταν 62 ετών), προσέφυγε στη δικαιοσύνη και το πανεπιστήμιο υποχρεώθηκε να τον εγγράψει πάλι. Γνωρίζω επίσης προσωπικά έναν φοιτητή ιστορίας που είναι στο 44ο εξάμηνο και περνάει κάθε δύο τρία χρόνια ένα μάθημα. Προβληματικό γίνεται μόνο αν ο κλάδος των σπουδών καταργηθεί στο αντίστοιχο πανεπιστήμιο. Αλλά και τότε μπορεί κάποιος να συνεχίσει τις σπουδές σε άλλο πανεπιστήμιο (σε παρεμφερές αντικείμενο), αν το επιθυμεί. Μπορεί επίσης κάποιος να αρχίσει να σπουδάζει στα ενενήντα του. Σπάνια περίπτωση, αλλά υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις. Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω το μένος εναντίον των "αιώνιων φοιτητών", αφού δεν στοιχίζουν τίποτα στο κράτος και δεν προξενούν κανένα πρόβλημα στη λειτουργία του πανεπιστημίου. Τα ελληνικά πανεπιστήμια μπορεί να έχουν προβλήματα, αλλά γι΄ αυτά δεν φταίνε οι "αιώνιοι φοιτητές". Και οι "αιώνιοι φοιτητές" θα ελαττώνονταν, αν κάποιος είχε τη δυνατότητα να διακόψει τις σπουδές και να τις συνεχίσει μετά από ορισμένα χρόνια, αφού ενδιάμεσα δεν θα ήταν εγγεγραμμένος στο πανεπιστήμιο, αλλά αυτό αφορά περισσότερο τη στατιστική και λιγότερο την ουσία. Και για να σπουδάσεις στην Γερμανία χρειάζεται όσο διάβασμα χρειάζεται και στην Ελλάδα. [/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ
Νεοφερμένος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.