Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
24-12-07
17:30
Θα τολμούσα να πω ότι δεν υπάρχει ανθρώπινος έρωτας που να μην καταλήγει σε απογοήτευση.
Αγαπητέ Νικήτα με μπερδεύεις. Πως συμβιβάζονται αυτές οι δυό σου φράσεις;Ο έρωτας είναι η πιο υπέροχη εμπειρία που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος. Ο έρωτας είναι ζωή, αφυπνίζει, νοηματοδοτεί και χαροποιεί.
Ειδικά σε περιπτώσεις κατάθλιψης, εσωστρέφειας, συστολής και ανασφάλειας το ερωτικό τόλμημα είναι ουσιαστικό βήμα για την ωρίμανση και την υπαρξιακή ολοκλήρωση.
Συχνά όμως αντιμετωπίζει περιστατικά βαθειάς απογοήτευσης και κατάθλιψης που ξεκινούν από ερωτική απογοήτευση και έντονες δυσκολίες σε σχέσεις συμβίωσης.
Και σε αυτές τις δύο φράσεις επίσης, νιώθω πως υπάρχει σύγκρουση.
Το συμπέρασμα που βγάζω εγώ, χωρίς να είμαι ειδικός, είναι πως δεν μας φταίει ο Έρωτας αυτός καθεαυτός, αλλά ο τρόπος που μαθαίνουμε να τον αντιλαμβανόμαστε και να λειτουργούμε μέσα στη σχέση.
Πριν λίγες μέρες διάβασα το εξής:
Τα τελευταία 30 με 40 χρόνια, έρευνες με κλινικές αποδείξεις, δείχνουν ότι ο πρώτος χρόνος της ζωής ενός παιδιού, είναι καθοριστικός, γιατί το παιδί εξαρτάται απόλυτα από την ευαισθησία της μητέρας να απαντά στις ανάγκες του. Η στέρηση σε φροντίδα που θα υποστεί ένα βρέφος στον πρώτο αυτό χρόνο αναβιώνει αργότερα στις ενήλικες σχέσεις του. Συχνά οι σύζυγοι που έρχονται σε μένα και παραπονιούνται για το έτερον ήμισυ αναμένουν από τον άλλο μια κατανόηση η οποία είναι λίγο πολύ βρεφική. Όταν π.χ. τους ρωτάω αν τα παράπονα αυτά τα έχουν εκφράσει στον ενδιαφερόμενο, μου απαντούν ότι αξία έχει να το καταλάβει μόνος του. Αυτό όμως δεν είναι λογική απαίτηση ενήλικα, αλλά η απάιτηση ενός βρέφους, όπου η μαμά πράγματι πρέπει να καταλάβει μόνη της. Το μόνο που κάνουν τα βρέφη είναι να κλαίνε, το ίδιο κάνουν και οι ενήλικες.
Όταν το παιδί ως ενήλικας πια παντρεύεται και η γυναίκα του δεν αναταποκρίνεται στις ανάγκες του, τότε ο άντρας βιώνει πολύ έντονα συναισθήματα αντίστοιχα με αυτά που βίωσε με τη μητέρα του. Το ίδιο και η γυναίκα αντίστοιχα, βλέπει τον άντρα της σαν τη μαμά της. Έχει ανάγκες κατανόησης που γίνονται υπερβολικές, διότι τα προβλήματα που έχουμε σε όλη την παιδική ηλικία δεν είναι απλώς αναμνήσεις έστω θαμμένες και ασυνείδητες, είναι ζωντανές μέσα μας γιατί το ασυνείδητο είναι άχρονο.
Ματθαίος Γιωσαφατ, Ιδρυτής της Παιδοψυχιατρικής Εταιρείας Ελλάδας και της Ελληνικής Εταιρείας Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας
Ποιός ξέρει πόσα συναισθηματικά κολλήματα έχει ο καθένας μας να επουλώσει πριν αφεθεί στον Έρωτα.
Ποιός όμως άραγε καλύτερος δάσκαλος από τον ίδιο τον Έρωτα;
Ο Έρωτας σε μαθαίνει την ανιδιοτέλεια, την προσφορά, τη συνύπαρξη. Η λίστα είναι ατελείωτη. Από τις εμπειρίες μου μέσα στο κοινωνικό μου περιβάλλον τα προβλήματα ξεκινούν όταν το άτομο διακατέχεται από αισθήματα κτητικότητας, εγωκεντρισμού ανασφάλειας κ.α. που ουδεμία σχέση έχουν τελικά με τον έρωτα.
Συνοψίζοντας, η πνευματική μας ανωριμότητα είναι αυτή που μας δημιουργεί ανισορροπίες.
Στη δική μου ζωή τουλάχιστον, οι ερωτικές μου σχέσεις υπήρξαν μεγάλο σχολείο για το Εγώ και την Ψυχή μου.
...και το ταξίδι συνεχίζεται...
Αυτό δεν είναι ξεκάθαρο στο κείμενό σου. Μπορεί η πρόθεσή σου να ήταν αυτή, όμως η αίσθηση που αποκομίζει ο αναγνώστης είναι γενικότερη και πράγματι απορρέει μια ατμόσφαιρα δαιμονοποίησης του έρωτα.Το κείμενό μου δεν αναφέρεται στον έρωτα γενικά. Το κείμενο εφιστά την προσοχή στους πιθανούς κινδύνους που είναι δυνατόν να αντιμετωπίσει κάποιος που σχετίζεται με «δύσκολο» σύντροφο.
Αν αυτό αναφέρεται σ' αυτά που έγραψα νομίζω προσπέρασες την ουσία αγαπητέ Νικήτα.Αφετηρία για τη συγγραφή του κειμένου δεν είναι ο θεωρητικός προβληματισμός ούτε η μελέτη φιλοσοφικών και λογοτεχνικών κειμένων. Αφετηρία είναι η κλινική εμπειρία δύο δεκαετιών καθώς και η παρατήρηση της προσωπικής πορείας φίλων και συγγενών για πολλά πολλά χρόνια.
Γιατί πέραν των θεωρητικών και φιλόσοφικών προεκτάσεων της συζήτησης, ο καθένας μας έχει και τα προσωπικά του βιώματα. Τα δικά μου βιώματα μου έδειξαν πως α) δεν είμαστε έρμαια της καθημερινότητας αν δεν επιλέξουμε να είμαστε και β) πως ο πόνος και η απογοήτευση, δεν είναι παρά ένα κομμάτι της διαδρομής προς την αυτογνωσία.
Αναρωτιέμαι όμως το εξής: Μήπως λόγω ακριβώς του επαγγέλματός σου γνωρίζεις κυρίως άτομα που βιώνουν τον έρωτα προβληματικά; Ο ισορροπημένος δεν έχει ανάγκη τον ψυχογιατρό. Συναντάς αυτόν που σε έχει ανάγκη, όχι εκείνον που βρήκε τη πορεία του και την ακολουθεί. Μήπως η θεώρησή σου είναι μονόπλευρη;
Καλέ μου φίλε, αυτό που σχολιάζεις δεν το έγραψα εγώ.Όπως ανέφερα και προηγουμένως σχολιάζοντας μήνυμα της Isiliel
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
23-12-07
01:42
Νομίζω ότι στην αρχή λόγω του ενθουσιασμού τα ελπίζουμε όλα τέλεια ... μετά προσγειωνόμαστε στη σκληρή πραγματικότητα και απογοητευόματε. Θα τολμούσα να πω ότι δεν υπάρχει ανθρώπινος έρωτας που να μην καταλήγει σε απογοήτευση. Εντάξει μη βαράτε
Ναι, στην αρχή τα νομίζουμε όλα τέλεια και είναι. Μετά προσγειωνόμαστε στην καθημερινότητα η οποία όμως κατασκευάζεται από εμάς τους ίδιους. Ο Καζαντζάκης έλεγε: "Έχεις τα πινέλα, έχεις και τα χρώματα, ζωγράφισε τον Παράδεισό σου (ή την κόλασή σου εν τοιαύτη περιπτώση) και μπες μέσα."
Οι αρχαίοι έλληνες θεοποίησαν τον έρωτα, του έδωσαν φτερά και τη μορφή ενός μικρού παιδιού...
Ο έρωτας είναι το μικρό παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Αθώο και παρορμητικό με μια πηγαία ανάγκη να ανακαλύψει τον κόσμο και να εκπλαγεί από αυτόν. Ο πόνος και η απογοήτευση, δεν είναι παρά ένα κομμάτι της διαδρομής προς την αυτογνωσία. Όσο φοβάσαι τον "αντίπαλο" δεν μπορείς ποτέ να τον νικήσεις. Όσο φοβάσαι την απογοήτευση, καταλήγεις με μαθηματική ακρίβεια εκεί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
21-12-07
11:24
Αγαπητέ Κύριε Νικήτα, καλωσορίσατε στο forum μας!
Χαίρομαι που βρήκατε τη συζήτησή μας ενδιαφέρουσα αν και δεν θα χαρακτήριζα τις απόψεις σας γερασμένες.
Το πρόβλημα, για μένα, είναι πως σε μια εποχή που βομβαριδιζόμαστε με μηνύματα φόβου από παντού έχουμε ανάγκη τον έρωτα!
Ξεκινάμε τις σχέσεις μας με τη βεβαιότητα ότι κάτι θα στραβώσει και τελικά συνήθως στραβώνει...
Δεν έχουμε αφήσει τίποτα εξιδανικευμένο για τους νέους να πιστέψουν...
Μήπως γι' αυτό καταλήξαμε σε φαινόμενα όπως αυτό των Emo?
Και πάλι καλωσήρθατε και να με συμπαθάτε για το έντονο ύφος μου στο πρώτο μου ποστ.
Χαίρομαι που βρήκατε τη συζήτησή μας ενδιαφέρουσα αν και δεν θα χαρακτήριζα τις απόψεις σας γερασμένες.
Το πρόβλημα, για μένα, είναι πως σε μια εποχή που βομβαριδιζόμαστε με μηνύματα φόβου από παντού έχουμε ανάγκη τον έρωτα!
Ξεκινάμε τις σχέσεις μας με τη βεβαιότητα ότι κάτι θα στραβώσει και τελικά συνήθως στραβώνει...
Δεν έχουμε αφήσει τίποτα εξιδανικευμένο για τους νέους να πιστέψουν...
Μήπως γι' αυτό καταλήξαμε σε φαινόμενα όπως αυτό των Emo?
Και πάλι καλωσήρθατε και να με συμπαθάτε για το έντονο ύφος μου στο πρώτο μου ποστ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
09-11-07
22:22
Αρχική Δημοσίευση από Καυκιος:- Τον πρώτο καιρό η συντροφική σχέση δίνει την ευκαιρία στους ερωτευμένους να εκφράσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Με το πέρασμα του χρόνου όμως συσσωρεύονται αρνητικές εμπειρίες και η ονειρική διάσταση της σχέσης δίνει τη θέση της στην σκληρή πραγματικότητα. Συνειδητοποιούμε ότι ο άλλος δεν πρόκειται να ανταποκριθεί στις αρχικές, ανεδαφικές μας προσδοκίες. Η συνήθεια, η πλήξη και η απογοήτευση αποκαλύπτουν βαθιές αδυναμίες και πυροδοτούν αρνητικές συμπεριφορές.
Κάτω από το συνεχές βάρος των αντιξοοτήτων και των συγκρούσεων γινόμαστε όλο και περισσότερο εγωκεντρικοί, αδιάφοροι, απρόσεχτοι και επιθετικοί. Η απαράδεκτη συμπεριφορά μας, χειροτερεύει τη συμπεριφορά του συντρόφου μας και η απαράδεκτη συμπεριφορά του συντρόφου χειροτερεύει τη δική μας. Αυτός ο φαύλος κύκλος φθείρει όλο και περισσότερο την ποιότητα της επικοινωνίας και φτάνουμε σε οριακές καταστάσεις φαυλότητας που δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας.
Αρνούμαι να συμφωνήσω με κάποιος που αντιλαμβάνεται την ερωτική σχέση σαν μια κακή αρρώστια που περνάει με τον καιρό. Το πιο παράξενο δε, είναι που δεχόμαστε αβασάνιστα πως έτσι είναι τα πράγματα και όλες ανεξαιρέτως οι σχέσεις είναι καταδικασμένες να έχουν την κατάληξη που περιγράφει.
Υπάρχουν γύρω μας, αρκετά παραδείγματα που αποδεικνύουν αυτόν τον κύριο ανεδαφικό και τις απόψεις του επικίνδυνες. Η Καγίρα είπε: "Σε γενικές γραμμές είναι σωστό το κείμενο και μόλις μου δημιούργησες μια τάση να μη θέλω να ξανακάνω σοβαρή σχέση στη ζωή μου.. " και αυτό είναι πράγματι αυτό που απορρέει από αυτό το κείμενο. Μας προτρέπει στην ουσία να μην επενδύουμε στις ανθρώπινες σχέσεις, όταν ο άνθρωπος είναι κατ' εξοχήν ζώο κοινωνικό! Για μένα είναι εξωφρενικό.
Από την άλλη πλευρά, κανείς μας δεν αμφιβάλει φαντάζομαι ότι μια φιλία μπορεί να διαρκέσει για πάντα... Γιατί άραγε? Τι είναι μια σοβαρή ερωτική σχέση, άλλο από μια ισχυρή φιλία που συνοδεύεται από ερωτική πράξη;
Δεν καταλαβαίνω τι εμποδίζει δύο συντρόφους να είναι μόνιμα ο καλύτερος εαυτός τους; Πως αλλιώς μπορεί να διατηρηθεί οποιαδήποτε σχέση, αν όχι με συνεχή προσπάθεια και αμοιβαίο ενδιαφέρον;
Όταν ξέρεις να αποδυναμώνεις κάθε αρνητική εμπειρία με διάλογο, χωρίς να ξεχνάς πως η σχέση δεν είναι οι αρνητικές εμπειρίες και οι κόντρες αλλά ΚΑΙ αυτά μαζί με αντίστοιχες θετικές εμπειρίες, γιατί θα πρέπει να εμμένουμε στα άσχημα και να δημιουργούμε μέσα μας νευρώσεις και ανταγωνισμό;
Πως ορίζεται η "σκληρή πραγματικότητα" και ποιος την κάνει σκληρή;
Ποιος ορίζει τις προσδοκίες μας και πόσο ανεδαφικές είναι;
Το κείμενο διατείνεται πως η σχέση είναι κάτι αποκομμένο από τους συντρόφους, που τους ορίζει, χωρίς να την ορίζουν και που όπως και να 'χει, θα καταλήξει με τον χειρότερο τρόπο, ενώ κατά τη γνώμη μου συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο:
Οι σύντροφοι φτιάχνουν τη σχέση. Στο χέρι τους είναι να την φτιάξουν ανταγωνιστική, αδιάφορη, ή συντροφική και διαλλακτική.
Όσο περισσότερο βέβαια πείθουμε τους ανθρώπους πως οι σχέσεις είναι κακές από τη φύση τους τόσα περισσότερα διαζύγια και κατεστραμμένες σχέσεις θα βιώνουμε και θα βλέπουμε γύρω μας και θα το θεωρούμε και απολύτως φυσιολογικό και δικαιολογημένο...
Το λέει και μόνος του πιο κάτω, πως τελικά αυτό που φθείρει τη σχέση είναι η απαράδεκτη συμπεριφορά μας... Να το πρώτο σημείο που συμφωνώ μαζί του! Η απαράδεκτη συμπεριφορά όμως θα μπορούσε να μας στερήσει και τον καλύτερό μας φίλο, θα μπορούσε να μας στερήσει ακόμα και άτομα που έχουν συγγενική σχέση μαζί μας σε ακραίες περιπτώσεις...
Α, πα πα...τρέμω τώρα... Σαν απειλή δεν ακούγεται αυτό;Θέλεις να κάνεις σχέση;
Μάθε τι μπορεί να σε περιμένει!
Ενδιαφέρεσαι να εμπλακείς σε σοβαρή ερωτική σχέση;
Ετοιμάσου και πρόσεχε!
Δεν μπορείς να γίνεις καλός σύντροφος αν πρώτα δεν έχεις μάθει να τα πηγαίνεις καλά με τον εαυτό σου. Είναι αλήθεια αυτό.Γνώρισε τις αδυναμίες σου και συμφιλιώσου μαζί τους. Προσπάθησε να βελτιώσεις τον εαυτό σου και να βρεις εσωτερική ισορροπία πριν να κάνεις σχέση. Δεν μπορείς να γίνεις καλός σύντροφος αν δεν έχεις μάθει να αντέχεις τη μοναξιά και να υπομένεις δυναμικά τις αντιξοότητες.
Πολλοί άνθρωποι περνούν φάσεις στη ζωή τους, (μερικοί περνούν έτσι ολόκληρη τη ζωή τους) που δεν αντέχουν να είναι μόνοι με τον εαυτό τους ούτε δευτερόλεπτο! Μπαίνουν στο σπίτι και το πρώτο που κάνουν είναι να ανοίξουν την τηλεόραση για να μην ακούνε καν τις ίδιες τους τις σκέψεις...
Η αυτογνωσία είναι χρήσιμο εργαλείο ως προς τη συνειδητοποίηση των ιδιαιτεροτήτων και των αδυναμιών μας.
Ακριβώς! Όσο πιο ειλικρινής είσαι με το σύντροφό σου εξ' αρχής, τόσο λιγότερο κινδυνεύεις να βρεθείς και να τον φέρεις, προ εκπλήξεων...Μίλησε για τους φόβους, τις αδυναμίες και τις ανάγκες σου στον σύντροφό σου. Μην προσπαθείς να φανείς καλύτερος από αυτό που είσαι στην πραγματικότητα.
Το πρόβλημα βέβαια συνήθως είναι πόσο ειλικρινής μπορεί να είναι κανείς πρώτα με τον εαυτό του...
Γιατί άραγε είναι αμαρτία θανάσιμη η οικειότητα; Και γιατί προεξοφλούμε ότι αυτός που διαλέξαμε μόνο ακατάλληλος μπορεί να αποδειχτεί; Μήπως θα ήταν προτιμότερο να εστιάσουμε στα κριτήρια με τα οποία διαλέγουμε σύντροφο;Όσο αποφεύγεις τη σωματική επαφή τόσο πιο εύκολο είναι να διαφυλάξεις την ανεξαρτησία σου. Το σεξ είναι πολύ δυνατό μέσον ενίσχυσης της οικειότητας και είναι πιθανόν να σε συνδέσει θανάσιμα με έναν ακατάλληλο σύντροφο.
"Μακριά από το σεξ, αν θέλετε να είστε ευτυχισμένοι"...Αυτό μας λέει;
Τρέμε κόσμε!!Αν από τα πρώτα ραντεβού ενοχλείσαι από τη συμπεριφορά του άλλου, προσπάθησε να απομακρυνθείς. Μην ελπίζεις ότι ο χαρακτήρας του ή η σχέση σας θα βελτιωθεί στο μέλλον. Συνήθως όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
Αυτό το έζησα από πολύ κοντά στη σχέση των γονιών μου και συνήθως έτσι είναι. Θα αντικαθιστούσα το "δύσκολη" με το "δυσάρεστη" απλά και μόνο, επειδή μια σχέση μπορεί να περάσει και από δύσκολες καταστάσεις και να επιβιώσει.Αν παραμένεις σε μια δύσκολη σχέση επειδή φοβάσαι να αντιμετωπίσεις την οδύνη του χωρισμού ... είναι πιθανόν να αντιμετωπίζεις την οδύνη της σχέσης μια ολόκληρη ζωή.
Αφήνω για το τέλος τη χαριτωμένη εικονίτσα με το σαφές υπονοούμενο πως όλοι οι άντρες έχουν στο μυαλό τους ένα πράγμα και μόνο:
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.