Dreams&hopes
Δραστήριο μέλος
Η Δέσποινα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 32 ετών, Πτυχιούχος και μας γράφει απο Σαλαμίνα (Αττική). Έχει γράψει 448 μηνύματα.
26-08-12
14:41
Παιδιά μη σκάτε για τις βάσεις! Εγώ το είχα σίγουρο για Φιλολογία και το είχα πει και σε όλους μάλιστα και μετά πέρασα Νηπιαγωγών και γέλαγαν μαζί μου και οι πέτρες -με τις προβλέψεις μου!
Δεν ξέρω αν την έχω ξαναπεί την ιστορία, αλλά θα σας την πω να γελάσετε και να σας φύγει λίγο το άγχος. Εδωσα το 2010 και έτυχε τη μέρα που έβγαιναν οι βάσεις -εκτός του ότι είχα πεθάνει στο άγχος γιατί μετρούσα ένα ένα τα μόρια για τη Φιλολογία- να λείπουν οι γονείς μου και οι κολλητές μου, με τις οποίες ξαναδώσαμε και μαζί, διακοπές! Ανοίγω 9 η ώρα τηλεόραση σαν την τρελή μήπως και ακούσω καμία πρόβλεψη -γιατί οι πανέξυπνοι είπαν ότι θα βγουν 11.30 τα αποτελέσματα- και λέει ο Λυριτζής ότι τα αποτελέσματα έχουν ήδη αναρτηθεί! Ανοίγω τον υπολογιστή με μισόκλειστα μάτια και εκεί που πληκτρολογώ τα στοιχεία μου και παρακαλάω να μην έχω περάσει Νοσηλευτική και πάθει ο πατέρας μου κανένα έμφραγμα, πατάω το κουμπί και παθαίνω το πρώτο εγκεφαλικό: βλέπω 'Επιστημών της Προσχολικής Αγωγής και του Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού Αιγαίου (Ρόδος)". Από τη σύγχυση δεν κοίταξα καν τη σχολή αλλά την πόλη και μόλις βλέπω Ρόδος αρχίζω να βρίζω! Τι πήγα και δήλωσα η τρελή και τέτοια. Μετά συνειδητοποιώ ότι δεν παίζει να έχω κάνει λάθος (4 σχολές είχα δηλώσει μόνο). Διαβάζω λοιπόν μια μια λέξη το όνομα της σχολής και μόλις συνειδητοποιώ που έχω περάσει αρχίζω να τρέχω προς το τηλέφωνο ουρλιάζοντας για να πάρω τους γονείς μου. (Εντωμεταξύ σκεφτόμουν να το πω σιγά σιγά μην πάθουν και τίποτα). Το σηκώνει ο πατέρας μου.
- Έλα μπαμπάκα (προσέξτε το υποκοριστικό, γιατί ήμασταν 1,5 μήνα σκοτωμένοι για τη Νοσηλευτική) τι κάνεις; Σας ξύπνησα;
- Καλά είμαι κορίτσι μου. Εδώ πάμε με τη μαμά σου και το μωρό για μπάνιο. Τι έγινε;
- Βγήκαν οι βάσεις.
- Αλήθεια; Που πέρασες;
- Νηπιαγωγών.
- Που πέρασες;
- Νηπιαγωγών.
Και μου το κλείνει στα μούτρα! Εγώ έπαθα σοκ γιατί ήταν η τελευταία αντίδραση που περίμενα. Μετά από 2 λεπτά χτυπάει το τηλέφωνο. Το σηκώνω.
- Ναι;
- Έλα μωρό μου. (η μαμά μου)
- Μαμά γιατί μου το έκλεισε ο μπαμπάς; Τόσο πολύ τον πείραξε;
- Τι τον πείραξε καλέ; Έχει σταματήσει στην άκρη του δρόμου και κλαιεί πάνω στο τιμόνι. Ρεζίλι μας έχει κάνει!
Εντάξει δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή τη μέρα. Όλο το άγχος και η στεναχώριες εξαφανίστηκαν εκείνη τη στιγμή! Και το θέατρο του παραλόγου συνεχίστηκε με την κολλητή μου, αλλά δεν μπορώ να το περιγράψω. Έπρεπε να το έχω ηχογραφήσει!!!
Δεν ξέρω αν την έχω ξαναπεί την ιστορία, αλλά θα σας την πω να γελάσετε και να σας φύγει λίγο το άγχος. Εδωσα το 2010 και έτυχε τη μέρα που έβγαιναν οι βάσεις -εκτός του ότι είχα πεθάνει στο άγχος γιατί μετρούσα ένα ένα τα μόρια για τη Φιλολογία- να λείπουν οι γονείς μου και οι κολλητές μου, με τις οποίες ξαναδώσαμε και μαζί, διακοπές! Ανοίγω 9 η ώρα τηλεόραση σαν την τρελή μήπως και ακούσω καμία πρόβλεψη -γιατί οι πανέξυπνοι είπαν ότι θα βγουν 11.30 τα αποτελέσματα- και λέει ο Λυριτζής ότι τα αποτελέσματα έχουν ήδη αναρτηθεί! Ανοίγω τον υπολογιστή με μισόκλειστα μάτια και εκεί που πληκτρολογώ τα στοιχεία μου και παρακαλάω να μην έχω περάσει Νοσηλευτική και πάθει ο πατέρας μου κανένα έμφραγμα, πατάω το κουμπί και παθαίνω το πρώτο εγκεφαλικό: βλέπω 'Επιστημών της Προσχολικής Αγωγής και του Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού Αιγαίου (Ρόδος)". Από τη σύγχυση δεν κοίταξα καν τη σχολή αλλά την πόλη και μόλις βλέπω Ρόδος αρχίζω να βρίζω! Τι πήγα και δήλωσα η τρελή και τέτοια. Μετά συνειδητοποιώ ότι δεν παίζει να έχω κάνει λάθος (4 σχολές είχα δηλώσει μόνο). Διαβάζω λοιπόν μια μια λέξη το όνομα της σχολής και μόλις συνειδητοποιώ που έχω περάσει αρχίζω να τρέχω προς το τηλέφωνο ουρλιάζοντας για να πάρω τους γονείς μου. (Εντωμεταξύ σκεφτόμουν να το πω σιγά σιγά μην πάθουν και τίποτα). Το σηκώνει ο πατέρας μου.
- Έλα μπαμπάκα (προσέξτε το υποκοριστικό, γιατί ήμασταν 1,5 μήνα σκοτωμένοι για τη Νοσηλευτική) τι κάνεις; Σας ξύπνησα;
- Καλά είμαι κορίτσι μου. Εδώ πάμε με τη μαμά σου και το μωρό για μπάνιο. Τι έγινε;
- Βγήκαν οι βάσεις.
- Αλήθεια; Που πέρασες;
- Νηπιαγωγών.
- Που πέρασες;
- Νηπιαγωγών.
Και μου το κλείνει στα μούτρα! Εγώ έπαθα σοκ γιατί ήταν η τελευταία αντίδραση που περίμενα. Μετά από 2 λεπτά χτυπάει το τηλέφωνο. Το σηκώνω.
- Ναι;
- Έλα μωρό μου. (η μαμά μου)
- Μαμά γιατί μου το έκλεισε ο μπαμπάς; Τόσο πολύ τον πείραξε;
- Τι τον πείραξε καλέ; Έχει σταματήσει στην άκρη του δρόμου και κλαιεί πάνω στο τιμόνι. Ρεζίλι μας έχει κάνει!
Εντάξει δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή τη μέρα. Όλο το άγχος και η στεναχώριες εξαφανίστηκαν εκείνη τη στιγμή! Και το θέατρο του παραλόγου συνεχίστηκε με την κολλητή μου, αλλά δεν μπορώ να το περιγράψω. Έπρεπε να το έχω ηχογραφήσει!!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.