14-06-12
20:29
Σαφώς, όπως επίσης έχει "πλάκα" και το να διαβάζεις και τις ερμηνείες που έχουν δώσει άλλοι, το πώς το έχουν δει άλλοι.
Εξαρτάται σε κάθε περίπτωση τι θέλεις. Σ' άλλον πχ μπορεί να αρέσει να ψάχνει να βρει στοιχεία από τη ζωή του καλλιτέχνη μέσα στο έργο του (βιογραφισμός)
Το θέμα όμως είναι ότι ο σκοπός της τέχνης, της "καλής" τέχνης είναι να προκαλέσει συναισθήματα στο κοινό, να του "μιλήσει" να το αγγίξει. Και σ' αυτό το πράγμα σημασία το πώς θα το πάρω, πώς θα το ερμηνεύσω εγώ και μικρή σημασία έχει τι ήθελε να περάσει ο καλλιτέχνης ή τι αισθανόταν τη στιγμή της δημιουργίας.
Εξαρτάται σε κάθε περίπτωση τι θέλεις. Σ' άλλον πχ μπορεί να αρέσει να ψάχνει να βρει στοιχεία από τη ζωή του καλλιτέχνη μέσα στο έργο του (βιογραφισμός)
Το θέμα όμως είναι ότι ο σκοπός της τέχνης, της "καλής" τέχνης είναι να προκαλέσει συναισθήματα στο κοινό, να του "μιλήσει" να το αγγίξει. Και σ' αυτό το πράγμα σημασία το πώς θα το πάρω, πώς θα το ερμηνεύσω εγώ και μικρή σημασία έχει τι ήθελε να περάσει ο καλλιτέχνης ή τι αισθανόταν τη στιγμή της δημιουργίας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
14-06-12
19:39
Αυτό ακριβώς είναι το νόημα της λογοτεχνίας, και της τέχνης γενικότερα!Απλά λέω ότι τη λογοτεχνία την καταλαβαίνει ο καθένας όπως θέλει. Θα διαβάσουμε το ίδιο βιβλίο ας πούμε, κι άλλα θα πάρω εγώ κι άλλα εσύ, γιατί είμαστε άλλοι τύποι γενικά, άλλα καταλαβαίνουμε όταν διαβάζουμε, άλλα μας αρέσουν, άλλα μας τη δίνουν μπλα μπλα. Κι άρα το να βγεις σε μια τάξη 30 διαφορετικών ανθρώπων με 30 διαφορετικές ερμηνίες ο καθένας για τα κείμενα που διαβάζει, και να τους πεις "αυτό εννοεί εδώ ο ποιητής, αυτό ήθελε να πει ο συγγραφέας, αυτό αυτό αυτό" είναι βλακεία γιατί εμένα, για παράδειγμα, ΔΕ με νοιάζει τι ήθελε να πει, ακόμα και να 'θελε να πει κάτι που δεν ισχύει πάντα.
Δε με ενδιαφέρει τι ήθελε να πει ο ποιητής, αν ήθελε να πει κάτι πρόβλημά του. Σημασία έχει πώς θα το πάρει ο αναγνώστης, το πώς θα μιλήσει σε 'μένα, σε 'σένα, στον τάδε ή στον δείνα. Δεν υπάρχει μία αλήθεια, υπάρχει πολλαπλή αλήθεια. Από τη στιγμή που δημοσιεύεις, πάει, τελείωσε παύει να ανήκει σε 'σένα, ανήκει στο κοινό.
Επιπλέον αυτό το "τι θέλει να πει ο ποιητής;" και το "ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα του κειμένου;" είναι τελείως ανούσιο και ηλίθιο. Τίποτε δε θέλει να πει ο ποιητής, κανένα δεν είναι το ηθικό δίδαγμα. Απλώς κάποιος γράφει για να προκαλέσει συναισθήματα σε κάποιον άλλον... Κυρίως έχει να κάνει μ' αυτό. Το ίδιο και με τη μουσική. Ακούω κάτι επειδή μου αρέσει, είναι ωραίο. Από εκεί και πέρα αν αυτό σου δώσει αφορμή να σκεφτείς πράγματα και να το πας ένα βήμα παραπέρα είναι άλλο θέμα.
Σε καμμία περίπτωση πάντως δε μπορείς να πεις "αυτό είναι και τέλος"
Έτσι είναι. Εύγε παιδί μου!
Αλλά, αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να διδάσκεται ή να εξετάζεται το μάθημα της λογοτεχνίας. Το πρόβλημα έγκειται κυρίως στον τρόπο με τον οποίο κάνεις το μάθημα- διορθώνεις στο τέλος το γραπτό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.