ΑΓΝΗΓΙΩΡΓΟΣ
Πολύ δραστήριο μέλος
Η ΑΓΝΗΓΙΩΡΓΟΣ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 828 μηνύματα.
02-05-12
21:59
Κανεις;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ΑΓΝΗΓΙΩΡΓΟΣ
Πολύ δραστήριο μέλος
Η ΑΓΝΗΓΙΩΡΓΟΣ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 828 μηνύματα.
01-05-12
16:37
Γειά σας
Γράφω μια ιστορία και θα ήθελα να μου πείτε τη γνώμη σας αλλά πολύ αυστηρά.
Παρακάτω παραθέτω ένα απόσπασμα.
Η φθινοπωρινή νύχτααπλωνόταν βαθιά και χάιδευε κάθε πλάσμα που παρέδινε πνεύμα και σώμα στηναγκαλιά του ύπνου. Το φεγγάρι είχε κρυφτεί πίσω από τα ογκώδη και πυκνά μαύρασύννεφα, ενώ το τσουχτερό κρύο και ο δυνατός μαινόμενος αγέρας έγδερνανοτιδήποτε τους αντιστέκονταν, νεκρό ή ζωντανό. Τα γηραιότερα δένδρα λύγιζαν σεαντίθεση με τα νεότερα, τα οποία ήταν έτοιμα να σπάσουν, αν δεν το είχα κάνειείδη. Τα νερά του ποταμού ούρλιαζαν δυνατά και κινιόντουσαν τόσο γρήγορα, αγχωτικά, όσο καμιά άλλη φορά.
Μέσα σε αυτό το τρομακτικό αλλά παράλληλαμυστήριο τοπίο μια ομάδα βασανισμένων πλασμάτων είχε συγκεντρωθεί σε μία σπηλιάαποζητώντας καταφύγιο. Ήταν ξύπνιοι, ορισμένοι προσπαθούσαν να κρατήσουν ταβλέφαρά τους ψηλά με δυσκολία, όλοι όμως φαίνονταν ανήσυχοι, φοβισμένοι καικυνηγημένοι από την αμφιβολία. Μερικοί πηγαινοέρχονταν πάνω κάτω, άλλοιπερπατούσαν κυκλικά όλο το σπήλαιο ενώ κάποιοι κάθονταν με σταυρωμένα χέριαακουμπώντας τη πλάτη τους στα πέτρινα τοιχώματα. Κοιτούσαν το πάτωμα ή το κενόκαι περίμεναν με τρεμάμενα χέρια και επιταχυμένη ανάσα την επιστροφή του απεσταλμένουκαι την άφιξη του μωρού, ή όπως τον αποκαλούσαν «εκλεκτό». Πίστευαν πως τομικρό νεογέννητο αγόρι θα ήταν η καταστροφή τους και επομένως θα έπρεπε να τοεξαφανίσουν, ώστε να εκπληρώσουν αυτά που οι πρόγονοί τους είχαν σχεδιάσει πρινχρόνια και να εκδικηθούν για το αίμα που χύθηκε σαν χίμαιρα και άνοιξε στουςανθρώπους νέους ορίζοντες, υποδεικνύοντας θάλασσες και αυξάνοντας την βλάστηση.Ήταν τα λεπτά της αναμονής αβάσταχτα και βασανιστικά, χωρίς ίχνος ελέουςαργοπορούσαν, διαστέλλονταν και έμοιαζαν με ώρες πολλές, περισσότερες από έναεικοσιτετράωρο. Σφυροκοπούσαν και παρατασσόντουσαν χωρίς πρόθεση ανακωχής στοαπέναντι στρατόπεδο. Η έλλειψη ρολογιού επίτεινε το μαρτύριο και ο μόνος τρόποςγια μέτρηση του χρόνου ήταν οι αισθήσεις και τα συναισθήματα. Ένα από τα πλάσματα σηκώθηκε αποφασιστικά και κατευθύνθηκε προς το κέντρο τουσπηλαίου. –«Θαπάω να δω τι έγινε. Θα γυρίσω όσο πιο σύντομα μπορώ, με θετικά νέα… ελπίζω»,είπε βάζοντας την κάπα του. Η ανυπαρξία υπομονής καθώς και οι ενοχές εξαιτίαςτου ότι άφησαν έναν του είδους τους μόνο να αναλάβει αυτήν την αποστολή τον ώθησαν σε αυτήντην κίνηση, παρά την υπόσχεση που είχαν δώσει όλοι, να μείνουν δηλαδή μέσα στοκαταφύγιό τους ότι και να γίνει. –«Αυτόείναι μια απερίσκεπτη κίνηση Κόρατ και το ξέρεις και εσύ ο ίδιος. Πρέπει ναμείνεις εδώ», τον συμβούλεψε μία γυναίκα, κρατώντας τον σφιχτά από τον ώμο και προσπαθώνταςνα τον αποτρέψει από αυτή του την πρόθεση. –«Δενείμαι σίγουρος για αυτό που κάναμε. Έπρεπε να είχαμε αποφασίσει με άξονα τηλογική και όχι το συναίσθημα», απάντησε αναστενάζοντας και έπειτα κούνησε τοκεφάλι δεξιά και αριστερά μερικές φορές. –«Κανείςδεν ξέρει τι είναι σωστό και τι λάθος, τι καλό και τι κακό. Η διαχωριστικήγραμμή είναι τόσο λεπτή, που μπορεί να λυγίζει εύκολα είτε προς τη μία, είτεπρος την άλλη πλευρά με αποτέλεσμα πολλές φορές να συγχέονται», είπε η γυναίκακοιτώντας τον με στοργή και αγάπη και χαμογελώντας ελαφρά. –«Μίλησεσοφά παρά τα λίγα της χρόνια. Αυτό πρέπει να πράξεις», φώναξε ένας ηλικιωμένοςαπό το βάθος της σπηλιάς.
Τότε ακούστηκαν βήματααπό την είσοδο της σπηλιάς, κάνοντας όλους να ρίξουν το βλέμμα τους προς εκείνοτο μέρος και με κομμένη την ανάσα να προσπαθούν να διακρίνουν τη φιγούρα μέσαστο σκοτάδι. Υπήρχαν δύο πιθανότητες, μία λυτρωτική και μία καταστροφική: είτενα οδηγηθεί το παιδί επιτυχώς στη σπηλιά και να δολοφονηθεί, είτε νακαταστραφεί η προσπάθεια και μαζί το είδος τους. Η μορφή στάθηκε λίγο πιο έξωαπό εκεί που έπεφτε φως, καθιστώντας τους υπόλοιπους ανίκανους να τοναναγνωρίσουν. Μία άλλη γυναίκα στροβίλισε τα χέρια της και δημιούργησε μιανοητή σφαίρα, ύστερα την προώθησε, λούζοντας έτσι με φως την περιοχή που πρινβρισκόταν στο σκοτάδι. Ένας άνδρας με χοντροκομμένα χαρακτηριστικά αποκαλύφθηκε.Κρατούσε ένα μικρό πλασματάκι σφιχτά στα δυο του χέρια και αυτό καθόταν ήσυχοκαι ακουμπούσε τα κοντά καστανά γένια του. Ένα κύμα από χαμόγελα καιαναστεναγμούς ανακούφισης εξαπλώθηκε στο χώρο. Όλοι σηκώθηκαν όρθιοι καιπλησίασαν τον μικρό, τον παρατήρησαν, τον άγγιξαν. Ο άνδρας προχώρησε προς τονπέτρινο βωμό και ακούμπησε το αγοράκι, αφαιρώντας του τα σκεπάσματα καιαφήνοντάς το γυμνό. –«Θατο κάνουμε ;», ρώτησε επιφυλακτικά ο Κόρατ. –«Άντελοιπόν, τι περιμένετε; Σκοτώστε το», είπε με νεύρο μία γυναίκα με μαλλιάκόκκινα σαν το αίμα που επρόκειτο να χυθεί.
..................................................................................................................
Κάποιες λέξεις είναι ενωμένες και στους διαλόγους δεν αλλάζει σειρά. Στο word δεν είναι έτσι, απλά με τη μεταφορά χάλασε και δεν μπορώ να το αλλάξω.Watch out: Το κάνω απλά γιατί το τράψιμο με χαλαρώνει
Y.Σ. Ξέρω για το "κλισε" του εκλεκτου, αλλά δεν έχει καμια σχέση με αυτο που αναφερεται σε αυτο που γραφω.
Γράφω μια ιστορία και θα ήθελα να μου πείτε τη γνώμη σας αλλά πολύ αυστηρά.
Παρακάτω παραθέτω ένα απόσπασμα.
Η φθινοπωρινή νύχτααπλωνόταν βαθιά και χάιδευε κάθε πλάσμα που παρέδινε πνεύμα και σώμα στηναγκαλιά του ύπνου. Το φεγγάρι είχε κρυφτεί πίσω από τα ογκώδη και πυκνά μαύρασύννεφα, ενώ το τσουχτερό κρύο και ο δυνατός μαινόμενος αγέρας έγδερνανοτιδήποτε τους αντιστέκονταν, νεκρό ή ζωντανό. Τα γηραιότερα δένδρα λύγιζαν σεαντίθεση με τα νεότερα, τα οποία ήταν έτοιμα να σπάσουν, αν δεν το είχα κάνειείδη. Τα νερά του ποταμού ούρλιαζαν δυνατά και κινιόντουσαν τόσο γρήγορα, αγχωτικά, όσο καμιά άλλη φορά.
Μέσα σε αυτό το τρομακτικό αλλά παράλληλαμυστήριο τοπίο μια ομάδα βασανισμένων πλασμάτων είχε συγκεντρωθεί σε μία σπηλιάαποζητώντας καταφύγιο. Ήταν ξύπνιοι, ορισμένοι προσπαθούσαν να κρατήσουν ταβλέφαρά τους ψηλά με δυσκολία, όλοι όμως φαίνονταν ανήσυχοι, φοβισμένοι καικυνηγημένοι από την αμφιβολία. Μερικοί πηγαινοέρχονταν πάνω κάτω, άλλοιπερπατούσαν κυκλικά όλο το σπήλαιο ενώ κάποιοι κάθονταν με σταυρωμένα χέριαακουμπώντας τη πλάτη τους στα πέτρινα τοιχώματα. Κοιτούσαν το πάτωμα ή το κενόκαι περίμεναν με τρεμάμενα χέρια και επιταχυμένη ανάσα την επιστροφή του απεσταλμένουκαι την άφιξη του μωρού, ή όπως τον αποκαλούσαν «εκλεκτό». Πίστευαν πως τομικρό νεογέννητο αγόρι θα ήταν η καταστροφή τους και επομένως θα έπρεπε να τοεξαφανίσουν, ώστε να εκπληρώσουν αυτά που οι πρόγονοί τους είχαν σχεδιάσει πρινχρόνια και να εκδικηθούν για το αίμα που χύθηκε σαν χίμαιρα και άνοιξε στουςανθρώπους νέους ορίζοντες, υποδεικνύοντας θάλασσες και αυξάνοντας την βλάστηση.Ήταν τα λεπτά της αναμονής αβάσταχτα και βασανιστικά, χωρίς ίχνος ελέουςαργοπορούσαν, διαστέλλονταν και έμοιαζαν με ώρες πολλές, περισσότερες από έναεικοσιτετράωρο. Σφυροκοπούσαν και παρατασσόντουσαν χωρίς πρόθεση ανακωχής στοαπέναντι στρατόπεδο. Η έλλειψη ρολογιού επίτεινε το μαρτύριο και ο μόνος τρόποςγια μέτρηση του χρόνου ήταν οι αισθήσεις και τα συναισθήματα. Ένα από τα πλάσματα σηκώθηκε αποφασιστικά και κατευθύνθηκε προς το κέντρο τουσπηλαίου. –«Θαπάω να δω τι έγινε. Θα γυρίσω όσο πιο σύντομα μπορώ, με θετικά νέα… ελπίζω»,είπε βάζοντας την κάπα του. Η ανυπαρξία υπομονής καθώς και οι ενοχές εξαιτίαςτου ότι άφησαν έναν του είδους τους μόνο να αναλάβει αυτήν την αποστολή τον ώθησαν σε αυτήντην κίνηση, παρά την υπόσχεση που είχαν δώσει όλοι, να μείνουν δηλαδή μέσα στοκαταφύγιό τους ότι και να γίνει. –«Αυτόείναι μια απερίσκεπτη κίνηση Κόρατ και το ξέρεις και εσύ ο ίδιος. Πρέπει ναμείνεις εδώ», τον συμβούλεψε μία γυναίκα, κρατώντας τον σφιχτά από τον ώμο και προσπαθώνταςνα τον αποτρέψει από αυτή του την πρόθεση. –«Δενείμαι σίγουρος για αυτό που κάναμε. Έπρεπε να είχαμε αποφασίσει με άξονα τηλογική και όχι το συναίσθημα», απάντησε αναστενάζοντας και έπειτα κούνησε τοκεφάλι δεξιά και αριστερά μερικές φορές. –«Κανείςδεν ξέρει τι είναι σωστό και τι λάθος, τι καλό και τι κακό. Η διαχωριστικήγραμμή είναι τόσο λεπτή, που μπορεί να λυγίζει εύκολα είτε προς τη μία, είτεπρος την άλλη πλευρά με αποτέλεσμα πολλές φορές να συγχέονται», είπε η γυναίκακοιτώντας τον με στοργή και αγάπη και χαμογελώντας ελαφρά. –«Μίλησεσοφά παρά τα λίγα της χρόνια. Αυτό πρέπει να πράξεις», φώναξε ένας ηλικιωμένοςαπό το βάθος της σπηλιάς.
Τότε ακούστηκαν βήματααπό την είσοδο της σπηλιάς, κάνοντας όλους να ρίξουν το βλέμμα τους προς εκείνοτο μέρος και με κομμένη την ανάσα να προσπαθούν να διακρίνουν τη φιγούρα μέσαστο σκοτάδι. Υπήρχαν δύο πιθανότητες, μία λυτρωτική και μία καταστροφική: είτενα οδηγηθεί το παιδί επιτυχώς στη σπηλιά και να δολοφονηθεί, είτε νακαταστραφεί η προσπάθεια και μαζί το είδος τους. Η μορφή στάθηκε λίγο πιο έξωαπό εκεί που έπεφτε φως, καθιστώντας τους υπόλοιπους ανίκανους να τοναναγνωρίσουν. Μία άλλη γυναίκα στροβίλισε τα χέρια της και δημιούργησε μιανοητή σφαίρα, ύστερα την προώθησε, λούζοντας έτσι με φως την περιοχή που πρινβρισκόταν στο σκοτάδι. Ένας άνδρας με χοντροκομμένα χαρακτηριστικά αποκαλύφθηκε.Κρατούσε ένα μικρό πλασματάκι σφιχτά στα δυο του χέρια και αυτό καθόταν ήσυχοκαι ακουμπούσε τα κοντά καστανά γένια του. Ένα κύμα από χαμόγελα καιαναστεναγμούς ανακούφισης εξαπλώθηκε στο χώρο. Όλοι σηκώθηκαν όρθιοι καιπλησίασαν τον μικρό, τον παρατήρησαν, τον άγγιξαν. Ο άνδρας προχώρησε προς τονπέτρινο βωμό και ακούμπησε το αγοράκι, αφαιρώντας του τα σκεπάσματα καιαφήνοντάς το γυμνό. –«Θατο κάνουμε ;», ρώτησε επιφυλακτικά ο Κόρατ. –«Άντελοιπόν, τι περιμένετε; Σκοτώστε το», είπε με νεύρο μία γυναίκα με μαλλιάκόκκινα σαν το αίμα που επρόκειτο να χυθεί.
..................................................................................................................
Κάποιες λέξεις είναι ενωμένες και στους διαλόγους δεν αλλάζει σειρά. Στο word δεν είναι έτσι, απλά με τη μεταφορά χάλασε και δεν μπορώ να το αλλάξω.Watch out: Το κάνω απλά γιατί το τράψιμο με χαλαρώνει
Y.Σ. Ξέρω για το "κλισε" του εκλεκτου, αλλά δεν έχει καμια σχέση με αυτο που αναφερεται σε αυτο που γραφω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.