roumana
Διάσημο μέλος
Η Εμμα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 3,923 μηνύματα.
08-06-07
12:37
edit:λογω του bold, Μιας και το ανεφερα και γω παραπανω, υποθετω οτι αναφερεσαι (και) σε εμενα.
... γενικά μιλαω. οταν θα αναφερομαι σε σενα μαλλον θα πω το ονομα σου...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
roumana
Διάσημο μέλος
Η Εμμα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 3,923 μηνύματα.
08-06-07
12:13
Καλά δεν σας καταλαβαίνω….τι θα αλλάξει δραματικά με τις εκλογές? Μήπως θα μας δίνουν τσάμπα καφέ? Έχει πολύ δρόμο η κατάσταση …
Έχουμε μάθει να ρίχνουμε τις ευθύνες μας σε άλλους και δεν κοιτάμε λίγο σε τι φταίμε εμείς όταν έχουμε μίζερη ζωή…
Γονατίζουν (μιλάμε για μικρές ηλικίες και χωρίς οικογένεια) από τα χρέη στα δάνεια αλλά ποιος φταίει ότι πήγε την καλή του στη Βενετία με δάνειο διακοπών? Ποιος φταίει ότι ήθελε πλάσμα τηλεόραση και κάμπριο αυτοκίνητο όταν το μισθό του ήταν 700 ευρώ και το τηλεφωνώ ήταν ακόμα απλήρωτο?
Δεν γεννιόμαστε όλοι Ωνάσηδες( και είμαι από τους φτωχούς εγώ) αλλά σημαντικότερο είναι να μην ζούμε με το όνειρο να γινόμαστε Ωνάσηδες ή να κάνουμε ζωή Ωνάση…
Ο σοφός άνθρωπος τεντώνετε όσο του επιτρέπει το πάπλωμα που τον καλύπτει…και δεν είναι ντροπή να πεις και "δεν έχω πολλά ρε φίλτατε… αλλά δεν χρωστώ μια σε κανέναν.."
(θα συμφωνήσω μόνο ότι η ανασφάλεια που δημιουργείται όταν δεν μπορείς να αποταμιεύσεις για να καλύψεις καταστάσεις ανάγκης, είναι ψυχοφθόρα.)
Έχουμε μάθει να ρίχνουμε τις ευθύνες μας σε άλλους και δεν κοιτάμε λίγο σε τι φταίμε εμείς όταν έχουμε μίζερη ζωή…
Γονατίζουν (μιλάμε για μικρές ηλικίες και χωρίς οικογένεια) από τα χρέη στα δάνεια αλλά ποιος φταίει ότι πήγε την καλή του στη Βενετία με δάνειο διακοπών? Ποιος φταίει ότι ήθελε πλάσμα τηλεόραση και κάμπριο αυτοκίνητο όταν το μισθό του ήταν 700 ευρώ και το τηλεφωνώ ήταν ακόμα απλήρωτο?
Δεν γεννιόμαστε όλοι Ωνάσηδες( και είμαι από τους φτωχούς εγώ) αλλά σημαντικότερο είναι να μην ζούμε με το όνειρο να γινόμαστε Ωνάσηδες ή να κάνουμε ζωή Ωνάση…
Ο σοφός άνθρωπος τεντώνετε όσο του επιτρέπει το πάπλωμα που τον καλύπτει…και δεν είναι ντροπή να πεις και "δεν έχω πολλά ρε φίλτατε… αλλά δεν χρωστώ μια σε κανέναν.."
(θα συμφωνήσω μόνο ότι η ανασφάλεια που δημιουργείται όταν δεν μπορείς να αποταμιεύσεις για να καλύψεις καταστάσεις ανάγκης, είναι ψυχοφθόρα.)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
roumana
Διάσημο μέλος
Η Εμμα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 3,923 μηνύματα.
08-06-07
11:34
αν στις επόμενες εκλογές δεν έρθει η λύση τι θα κάνετε;
(που δεν θα έρθει)
(εγω όταν έχω ένα πρόβλημα ή το λύνω ή το αγνοώ...)
(που δεν θα έρθει)
(εγω όταν έχω ένα πρόβλημα ή το λύνω ή το αγνοώ...)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
roumana
Διάσημο μέλος
Η Εμμα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 3,923 μηνύματα.
08-06-07
09:41
Giovanni… όλα είναι μια ιδέα. Το κακό είναι ότι όλοι κυνηγάμε το όνειρο μας και θέλουμε και αυτό και το άλλο… και πολλές φορές τα όνειρα μας δεν αξίζουν…αυτό που νομίζουμε...
Να σας πω ένα παραμύθι? Νννιιοχι? (εγώ θα το πω …)
Μια φορά και έναν καιρό υπήρξε μια οικογένεια. Ο άντρας δούλευε βαριά για λίγα λεφτά. Η γυναίκα πρόσεχε τα παιδιά. Τα έξοδα πολλά, τα παιδιά πολλά…όλα δύσκολα. Μια μέρα έρχεται σπίτι στη γυναίκα του και λέει:
« Είμαι δυστυχισμένος. Είδα ένα πολύ ωραίο ζευγάρι παπούτσια. Θα ήθελα τόσο πολύ να τα πάρω να μην περπατώ ξυπόλυτος…»
«Ναι αγάπη μου να τα πάρεις. Από σήμερα θα βάλω κάθε μέρα ένα μικρό νομισματακι στο κουμπάρα. Όταν μαζέψουμε τα λεφτά για τα παπούτσια θα τα αγοράσεις.»
Τα χρόνια περνούσαν και ακόμα δεν μαζεύτηκε το ποσό…όλο και πιο στεναχωρημένος εκείνος… ήθελε παπούτσια...τι το σπουδαίο ζητούσε από την ζωή του? Έκανε υπομονή και στεναχωριότανε. Μέχρι που ήρθε η ευλογημένη μέρα και το ποσό για τα παπούτσια μαζεύτηκε στο κουμπάρα του. Πρωί πρωί λέει στην γυναίκα του χαρούμενος:
« Σήμερα είναι μεγάλη μέρα για μένα. Θα κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα. Θα φορώ παπούτσια.»
Πήγε στη δουλεία του. Το βράδυ γύρισε σπίτι ακόμα πιο χαρούμενος και με πολλά ψώνια για τα παιδιά του…αλλά…χωρίς παπούτσια.
Η γυναίκα του απόρησε…
«Μα... γιατί αγάπη μου δεν πείρες τα παπούτσια που τόσο πολύ ήθελες όλα αυτά τα χρόνια?»
«Πήγα στο μαγαζί να τα πάρω και απέξω είχε ένας ζητιάνος. Έτσι όπως καθόταν και ζητιάνευε παρατήρησα ότι…. δεν είχε …πόδια. Ήμουν λάθος που όλα αυτά τα χρόνια υπέφερα για κάτι που δεν έχω(παπούτσια) και δεν εκτίμησα αυτά που έχω ήδη(πόδια)…»
(τις βρισιές σε πμ παρακαλώ)
Να σας πω ένα παραμύθι? Νννιιοχι? (εγώ θα το πω …)
Μια φορά και έναν καιρό υπήρξε μια οικογένεια. Ο άντρας δούλευε βαριά για λίγα λεφτά. Η γυναίκα πρόσεχε τα παιδιά. Τα έξοδα πολλά, τα παιδιά πολλά…όλα δύσκολα. Μια μέρα έρχεται σπίτι στη γυναίκα του και λέει:
« Είμαι δυστυχισμένος. Είδα ένα πολύ ωραίο ζευγάρι παπούτσια. Θα ήθελα τόσο πολύ να τα πάρω να μην περπατώ ξυπόλυτος…»
«Ναι αγάπη μου να τα πάρεις. Από σήμερα θα βάλω κάθε μέρα ένα μικρό νομισματακι στο κουμπάρα. Όταν μαζέψουμε τα λεφτά για τα παπούτσια θα τα αγοράσεις.»
Τα χρόνια περνούσαν και ακόμα δεν μαζεύτηκε το ποσό…όλο και πιο στεναχωρημένος εκείνος… ήθελε παπούτσια...τι το σπουδαίο ζητούσε από την ζωή του? Έκανε υπομονή και στεναχωριότανε. Μέχρι που ήρθε η ευλογημένη μέρα και το ποσό για τα παπούτσια μαζεύτηκε στο κουμπάρα του. Πρωί πρωί λέει στην γυναίκα του χαρούμενος:
« Σήμερα είναι μεγάλη μέρα για μένα. Θα κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα. Θα φορώ παπούτσια.»
Πήγε στη δουλεία του. Το βράδυ γύρισε σπίτι ακόμα πιο χαρούμενος και με πολλά ψώνια για τα παιδιά του…αλλά…χωρίς παπούτσια.
Η γυναίκα του απόρησε…
«Μα... γιατί αγάπη μου δεν πείρες τα παπούτσια που τόσο πολύ ήθελες όλα αυτά τα χρόνια?»
«Πήγα στο μαγαζί να τα πάρω και απέξω είχε ένας ζητιάνος. Έτσι όπως καθόταν και ζητιάνευε παρατήρησα ότι…. δεν είχε …πόδια. Ήμουν λάθος που όλα αυτά τα χρόνια υπέφερα για κάτι που δεν έχω(παπούτσια) και δεν εκτίμησα αυτά που έχω ήδη(πόδια)…»
(τις βρισιές σε πμ παρακαλώ)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.