Miss Brightside
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Ahri αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 30 ετών, Φοιτητής και μας γράφει απο Ιρλανδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,696 μηνύματα.
25-05-11
09:24
Kαι μιας που ξεκινησα, συνεχιζω.. Εγώ κι αυτός ποτέ δεν είχαμε τις καλύτερες σχέσεις. Τον ξέρω πολλά χρόνια και πάντα ήμασταν σαν το σκύλο με τη γάτα. Απλά κάποια στιγμή όλο αυτό σταμάτησε, έτσι ξαφνικά κι αρχίσαμε να μιλάμε κλπ. Είναι τελείως ανώριμος, ηλίθιος, πολλές φορές φτάνει τα όρια της γελοιότητας και τα ξεπερνάει και ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω τι του βρήκα. Ίσως επειδή είναι το ακριβώς αντίθετο από εμένα, δε ξέρω.. Για πολύ καιρό δεν τον σκεφτόμουν καθόλου. Νόμισα ότι τον είχα ξεπεράσει (όχι ξεχάσει, αυτό δε γίνεται), αλλά τελικά μόνο έτσι δεν ήταν. Και πως να προχωρήσω όταν πέφτω συνέχεια πάνω του? Να βρω άλλον? Ποιον? Σε μικρή πόλη ζώ, δεν έχω και άπειρες επιλογές και ούτε μπορώ να ερωτευτώ κάποιον εύκολα. Εδώ αυτόν τόσα χρόνια και δεν έχω καταλάβει ακόμα πως και γιατί νιώθω ό,τι νιώθω..
Έχω χαλάσει σελίδες επί σελίδων βρίσκοντας ελαττώματα που έχει, γράφοντας τις σκέψεις μου, αλλά και πάλι διέξοδο δε βρήκα.
Τι να πω, πρέπει να ακούγομαι πολύ απελπισμένη τώρα ας σταματήσω
Έχω χαλάσει σελίδες επί σελίδων βρίσκοντας ελαττώματα που έχει, γράφοντας τις σκέψεις μου, αλλά και πάλι διέξοδο δε βρήκα.
Τι να πω, πρέπει να ακούγομαι πολύ απελπισμένη τώρα ας σταματήσω
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Miss Brightside
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Ahri αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 30 ετών, Φοιτητής και μας γράφει απο Ιρλανδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,696 μηνύματα.
24-05-11
23:08
Δεν ξέρω που αλλού να τα πω όλα αυτά... Για τους φίλους μου υποτίθεται έχει τελειώσει το ζήτημα αυτό από τα Χριστούγεννα, όταν έμαθα τι έγινε με αυτή. Αλλά προφανώς τίποτα δεν έχει τελειώσει, δεν έχω καταφέρει να σε ξεπεράσω ακόμα. Είχα καιρό να σε δω. Τρίτη λυκείου βλέπεις, είχα σταματήσει το σχολείο τους τελευταίους 2 μήνες και κατά τη διάρκεια των εξετάσεων δε σε έβλεπα και καθόλου, είχα άλλα πράγματα στο μυαλό μου από το να ψάχνω να βρω εσένα.
Σήμερα όμως σε είδα.. Είχα βγει με την παρέα μου. Καθόμασταν σε μια καφετέρια, στο βάθος ήταν και σκοτεινά και δε μπορούσα να δω ποιοι άλλοι ήταν εκεί. Πέρναγα καλά μετά από πολύ καιρό. Ήρθε όμως η στιγμή που έπρεπε να φύγω. Σταματάω σε ένα τραπέζι να χαιρετήσω κάτι συμμαθητές. Δεν είχα δει ότι ήσουν κι εσύ εκεί. Δε θα σταμάταγα αν σε είχα δει. Όμως σταμάτησα. Χαμογέλασες ή ήταν η ιδέα μου? Όχι, δεν ήταν. Και μετά διάλογος μόνο μαζί σου. "Τι κάνεις?" "Καλά εσύ?" "Καλά, βγήκες έξω?" "Ναι, αλλά πρέπει να φύγω τώρα όμως" "Ναι, γράφουμε την Παρασκευή" "Το ξέρω" "Καληνύχτα" "Γειά σας".
Φεύγοντας σε έβριζα από μέσα μου. Ηλίθιε,βλάκα και τα λοιπά. Αλλά ποιόν κοροιδεύω? Η καρδιά μου άρχισε πάλι να χτυπάει πολύ γρήγορα, άρχισα πάλι να σε σκέφτομαι, πόσο είχες αλλάξει, πόσο καιρό είχα να σε δω.. Δεν ξέρω τι με τραβάει σε εσένα.. Εμφανισιακά δεν είσαι κάτι το ιδιαίτερο, και από χαρακτήρα αστο καλύτερα. Δεν ξέρω γιατί εδώ και 2,5 χρόνια δε μπορώ να σκεφτώ κανέναν άλλον και δε μπορώ να προχωρήσω, να σε ξεπεράσω, να σε ξεχάσω. Νόμιζα ότι το είχα καταφέρει όταν έμαθα ότι έμαθα, αλλά η αλήθεια είναι ότι ΠΟΤΕ δεν σε ξεπέρασα, ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Απλά κορόιδευα τον εαυτό μου.Και τώρα το κατάλαβα...
Ξέρω ότι κι εσύ ένιωθες κάτι για εμένα. Το ξέρω, δε γίνεται να κάνω λάθος. Είμαι σίγουρη ότι τα συναισθήματα για κάποια τουλάχιστον στιγμή ήταν αμοιβαία. Δε γνωρίζω για τώρα (έτσι κι αλλιώς και με αυτή ένα πήδημα ήταν, δεν ήσουν κάτι παραπάνω για τη συγκεκριμένη, μετά σε έφτυσε), αλλά είμαι σίγουρη για τότε.. Απλά δεν είχες το θάρρος να το παραδεχτείς, να το πεις, γιατί πολύ απλά τέτοιος είσαι και τέτοιος θα μείνεις. Και δε μου αξίζεις. Αλλα δε μπορώ να το ελέγξω, είναι πάνω από τις δυνάμεις μου και ειδικά όταν σε βλέπω συνεχώς μπροστά μου, και παίρνεις εκείνο το ύφος που δε με αφήνει να σε βγάλω από το μυαλό μου.
Σήμερα όμως σε είδα.. Είχα βγει με την παρέα μου. Καθόμασταν σε μια καφετέρια, στο βάθος ήταν και σκοτεινά και δε μπορούσα να δω ποιοι άλλοι ήταν εκεί. Πέρναγα καλά μετά από πολύ καιρό. Ήρθε όμως η στιγμή που έπρεπε να φύγω. Σταματάω σε ένα τραπέζι να χαιρετήσω κάτι συμμαθητές. Δεν είχα δει ότι ήσουν κι εσύ εκεί. Δε θα σταμάταγα αν σε είχα δει. Όμως σταμάτησα. Χαμογέλασες ή ήταν η ιδέα μου? Όχι, δεν ήταν. Και μετά διάλογος μόνο μαζί σου. "Τι κάνεις?" "Καλά εσύ?" "Καλά, βγήκες έξω?" "Ναι, αλλά πρέπει να φύγω τώρα όμως" "Ναι, γράφουμε την Παρασκευή" "Το ξέρω" "Καληνύχτα" "Γειά σας".
Φεύγοντας σε έβριζα από μέσα μου. Ηλίθιε,βλάκα και τα λοιπά. Αλλά ποιόν κοροιδεύω? Η καρδιά μου άρχισε πάλι να χτυπάει πολύ γρήγορα, άρχισα πάλι να σε σκέφτομαι, πόσο είχες αλλάξει, πόσο καιρό είχα να σε δω.. Δεν ξέρω τι με τραβάει σε εσένα.. Εμφανισιακά δεν είσαι κάτι το ιδιαίτερο, και από χαρακτήρα αστο καλύτερα. Δεν ξέρω γιατί εδώ και 2,5 χρόνια δε μπορώ να σκεφτώ κανέναν άλλον και δε μπορώ να προχωρήσω, να σε ξεπεράσω, να σε ξεχάσω. Νόμιζα ότι το είχα καταφέρει όταν έμαθα ότι έμαθα, αλλά η αλήθεια είναι ότι ΠΟΤΕ δεν σε ξεπέρασα, ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Απλά κορόιδευα τον εαυτό μου.Και τώρα το κατάλαβα...
Ξέρω ότι κι εσύ ένιωθες κάτι για εμένα. Το ξέρω, δε γίνεται να κάνω λάθος. Είμαι σίγουρη ότι τα συναισθήματα για κάποια τουλάχιστον στιγμή ήταν αμοιβαία. Δε γνωρίζω για τώρα (έτσι κι αλλιώς και με αυτή ένα πήδημα ήταν, δεν ήσουν κάτι παραπάνω για τη συγκεκριμένη, μετά σε έφτυσε), αλλά είμαι σίγουρη για τότε.. Απλά δεν είχες το θάρρος να το παραδεχτείς, να το πεις, γιατί πολύ απλά τέτοιος είσαι και τέτοιος θα μείνεις. Και δε μου αξίζεις. Αλλα δε μπορώ να το ελέγξω, είναι πάνω από τις δυνάμεις μου και ειδικά όταν σε βλέπω συνεχώς μπροστά μου, και παίρνεις εκείνο το ύφος που δε με αφήνει να σε βγάλω από το μυαλό μου.
Σε μισώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.