Αμπελοφιλόσοφος
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Αμπελοφιλόσοφος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 358 μηνύματα.
03-11-10
19:32
Γεννήθηκα και πήγα σχολείο πάνω στη Χούντα
με δασκάλους και παπάδες δοχεία συγκοινωνούντα,
ψυχές σαβανωμένες, θεόρατες σκιές
στου έθνους του αθάνατου τις μυρμηγκοφωλιές.
Μαζική παραγωγή, κρέατα ντόπια στο τσιγκέλι,
όμως, μας φύλαγαν εξόριστοι αγγέλοι.
Ρόζοι στα παιδικά μας χέρια απ' του δασκάλου το ξύλο
που έβγαζε μίσος στον εχθρό και περηφάνια στο φίλο.
Η γραφή με το ζερβό άνοιγε τραύματα,
'ξομολογήσεις σε δοσίλογους παπάδες και θυμιάματα.
Τα προσκοπάκια με τα μπλε σωβρακάκια
γινήκαν μπάτσοι που ξεσπούσαν σε προσφυγικά σπιτάκια.
Είναι όλα ίδια, παππού, κι ας αλλάξαν όψη·
ντροπή μεγάλη στου σπαθιού την τρομερή την κόψη
που όσο κι αν κόψει κεφάλια, γλώσσες και χέρια
ποτέ του δε θα φτάσει να κόψει από τ' αστέρια.
Είναι όλα εδώ, παππού, τον ίδιο κύκλο κάνουν,
πλανιούνται οικτρά πως ποτέ δε θα πεθάνουν.
Σκέψη κοινόχρηστη, θαμμένη σε τόπο επώνυμο
κι έτσι το χώμα που έχεις μπει, δεν είναι γόνιμο.
Κάνε με σου 'χα πει μεγάλη μπόρα
να τους πνίξω όλους μέσα στη δικιά τους σαπίλα.
Σου' πα να με κάνεις δράκο
να σας φυλάω απ' τους φασίστες, μονάχα εγώ.
Πάντα σου ζήταγα να φτιάξεις ένα ασπρόμαυρο σακάκι
να φοράω με της "Αυγής" τα φύλλα.
Παππού, μάθε με, σου 'λεγα για να τους τη σπάω,
να γράφω με το ζερβό.
Είναι όλα ίδια, μαστρο Μίκη*, ίδια γελάνε οι φοβισμένοι.
Ίδιος ο λήθαργος, ίδιοι κι οι πλανεμένοι.
Ίδια κι εύκολα το τίποτα ακόμα αλλάζει χρώματα.
Ο χρόνος ράβει μ' ίδια λόγια τα στριφώματα.
Στα χώματα για λίπασμα οι πρώτοι νεκροί,
ζωντανοί οι πονηροί, βαλσαμωμένοι καιροί.
Ίδια ακούνε οι γειτόνοι τη φωνή σου.
Θα ξέχναγα ό,τι σκάρωσα για ένα κρασί μαζί σου.
Στο ίδιο μέρος που ξερνάν, πάνε και στέκονται,
δεν αντιστέκονται, τα πάντα δέχονται, τα ίδια φίδια έρπονται.
Αφορισμένοι οι άτακτοι κι οι πρόσφυγες
από τους άπληστους, νευρωτικούς αυτόχθονες.
Ίδια όπως τ' άφησες παππού, σφιχτά και αποπνικτικά,
ίδιο συμπεθεριό, ίδια ελαφρυντικά.
Μάτια στραμμένα σ' αποκλίνοντες κυκλώνες,
σάπιοι αιώνες με μπουντέλια αρχαίες κολώνες.
Τρελοί χειμώνες, κι αυτή εδώ η πιο παράξενη ράτσα
κάνει την ίδια ειρωνική και βαριά γκριμάτσα
- δήθεν καπάτσα - τη βλέπω, και την είδες από παιδί·
ψάχνω ό,τι έψαχνες μια πορφυρένια γη.
Κάνε με σου 'χα πει μεγάλη μπόρα....
Σου 'πα να με κάνεις δράκο...
Πάντα σου ζήταγα να φτιάξεις ένα ασπρόμαυρο σακάκι
να φοράω με της "Αυγής" τα φύλλα.
Παππού, μάθε με, σου 'λεγα να τους τη σπάω,
μάθε με να γράφω με το ζερβό.
*εννοει τον παππου του (Μιχαλη), οχι τον Θεοδωρακη.
Έξω απ την πόρτα μας
Γυρνάνε,
έξω απ την πόρτα μας οι μπάτσοι τριγυρνάνε, μάς ζητάνε.
Λυσσάνε·
κρύψτα βιβλία αν τα βρουν, θα μάς τραβάνε.
Χτυπάνε,
κι απ το μισάνοιχτο παράθυρο κοιτάνε και ρωτάνε,
που να ναι
αυτή η παράξενη σκιά που κυνηγάνε...
Πρώτη μου σύντομη διήγηση απ τα χρόνια της σιωπής
με τσιλιαδόρο τον αέρα στα ελλενίτ της σκεπής
τα καρακολια μαζεμένα στη γωνία με φακούς και λοστούς
η νύχτα θάρρευε όσους η μέρα είχε σκυφτούς,
τους κυνηγούς των πεποιθήσεων,
τις μπασκίνες των μετέπειτα εδώ κυβερνήσεων.
Λοιπόν, θυμάμαι το βλέμμα προς την πόρτα του παππού μου,
εγώ να κάνω πως θυμάμαι να χω και το νου μου.
Από δίπλα η φασαρία, κάποιον χτυπάγανε
είχαν γορτή πριν εκεί και τραγουδάγανε.
Βρήκαν και κάτι βιβλία και τους μαζέψανε,
ίσως να βρήκαν τη σκιά που γυρεύανε,
για σίγουρα όμως χτύπησαν δίπλα και σε μας
ρίξαν φως από τις γρίλιες κι ένας φουκαράς
που είχε έναν φοίνικα φλαμπέ πάνω στην αγκράφα,
έσπρωξε την πόρτα, μεγάλη γκάφα.
Πρόσφατες εικόνες, βιονικά τα καρακόλια,
δημοκράτες οι άρπαγες και χημικά τα βόλια,
νεολογισμοί, αφορισμοί κι εξοστρακισμοί,
οι κάμερες πασχίζουν για του κράτους την τιμή.
Όμως τώρα τραγουδάμε όλοι ανενόχλητοι.
Χωριστά οι ξυπόλητοι, οι ρεφόρμες και οι απόλυτοι.
Μας την πέφτουν πάνω στο φεύγα στην τρεχάλα,
λίγο μπουντρούμι και digital κρεμάλα.
Τότε το κάθε μέρος είχε το ρουφιάνο του·
τώρα που ο καθένας έχει από ένα μπάτσο πάνω του
κι αν χτυπάν την πόρτα όλα είναι βάση νόμου
δωρεάν η είσοδος στο σπίτι του τρόμου
πότε θα κάνει ξαστεριά πότε θα φλεβαρίσει
πότε ο σκιαγμένος τους φρουρός θα πυροβολήσει.
Παίρνει εκδίκηση ο φασίστας ο ευνούχος
τώρα ο μπάτσος είναι γείτονας μας κι αριστούχος.
Χτυπάνε,
η διαταγή είναι στο ψαχνό να μας χτυπάνε, κι όπως να ναι
Βαράνε, για να ξορκίσουνε τον φόβο τους γελάνε.
Πετάνε,
τα χημικά που έχουνε λήξει μας κερνάνε, μας μεθάνε.
Ρουφιάνε,
μόνοι τους φτιάξαν τη σκιά που κυνηγάνε.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΥΓ: Γενικα απο Ακτιβ Μεμπερ δυσκολα θα σας αφησουν να βαλετε κατι, τουλαχιστον σε εμας δεν μπηκε κατι...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αμπελοφιλόσοφος
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Αμπελοφιλόσοφος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 358 μηνύματα.
03-11-10
02:57
Ακομα:
Επισης σε μια γιορτη για τη 17 Νοεμβρη μπορει να γινει το εξης:
Ξεχωριστε 1-2 τραγουδια που μπορουν να ερμηνευτουν απο χορωδια χωρις τη συνοδεια μουσικων οργανων και πειτε στους παρευρισκομενους να δινουν ρυθμο χτυπωντας με τα δαχτυλα (ξερετε, αυτο που κανουν και στο ζεϊμπεκικο π.χ. οταν μερακλωνουν, δεν ξερω αν υπαρχει καποια συγκεκριμενη λεξη για να το περιγραψει κανεις ).
Αυτο γινοταν και στα κεντρα οπου τραγουδουσαν "περιεργα" τραγουδια επι χουντας. Η ασφαλεια θελοντας να τα σταματησει αλλα ταυτοχρονα να φανει και "διακριτικη", εμπαινε μεσα και ελεγε οτι πρεπει να σταματησουν λογω του οτι κανουν πολυ φασαρια τα παλαμακια και οι μουσικες. Ε, κι ετσι, οι καλλιτεχνες, αντι να σταματησουν να παιζουν, συνεχιζαν σε πιο "χαμηλους" τονους με αυτο τον τροπο.
Επισης σε μια γιορτη για τη 17 Νοεμβρη μπορει να γινει το εξης:
Ξεχωριστε 1-2 τραγουδια που μπορουν να ερμηνευτουν απο χορωδια χωρις τη συνοδεια μουσικων οργανων και πειτε στους παρευρισκομενους να δινουν ρυθμο χτυπωντας με τα δαχτυλα (ξερετε, αυτο που κανουν και στο ζεϊμπεκικο π.χ. οταν μερακλωνουν, δεν ξερω αν υπαρχει καποια συγκεκριμενη λεξη για να το περιγραψει κανεις ).
Αυτο γινοταν και στα κεντρα οπου τραγουδουσαν "περιεργα" τραγουδια επι χουντας. Η ασφαλεια θελοντας να τα σταματησει αλλα ταυτοχρονα να φανει και "διακριτικη", εμπαινε μεσα και ελεγε οτι πρεπει να σταματησουν λογω του οτι κανουν πολυ φασαρια τα παλαμακια και οι μουσικες. Ε, κι ετσι, οι καλλιτεχνες, αντι να σταματησουν να παιζουν, συνεχιζαν σε πιο "χαμηλους" τονους με αυτο τον τροπο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αμπελοφιλόσοφος
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Αμπελοφιλόσοφος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 358 μηνύματα.
25-10-10
03:03
Τα παρακατω δεν ξερω αν ταιριαζουν γαντι, παντως κατι ειναι...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αμπελοφιλόσοφος
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Αμπελοφιλόσοφος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 358 μηνύματα.
09-10-10
01:57
Το συγκεκριμενο απ' οσο ξερω ειναι για τον Αλεκο Παναγουλη ("... και παλι δυο Αλεξανδρε μου..."). Μορφη ο ανθρωπος, αξιζει να κανετε εστω και μια αναφορα στη δραση του. Εχει γραψει και ποιηματα τα οποια επισης θα ταιριαζαν σε μια γιορτη για τη 17η Νοεμβρη, μπορεις να τα βρεις στο ιντερνετ... (Το "Παλης ξεκινημα" π.χ. το εχει γραψει αυτος)
Ακομα:
Και φυσικα:
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αμπελοφιλόσοφος
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Αμπελοφιλόσοφος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 358 μηνύματα.
09-10-10
00:40
https://www.youtube.com/watch?v=I6oa1qq3-As&feature=related
Σε θυμάμαι να τραγουδάς για όσους σκέφτονται,
να γράφεις για όσους αντιστέκονται,
να παίζεις μουσικές κι εμβατήρια,
να φτύνεις αίμα στα κρατητήρια
να φωνάζεις κι από τ’ άδικο να πνίγεσαι,
να πεθαίνεις, ν’ αντέχεις ν’ αγωνίζεσαι,
να ονειρεύεσαι, να ονειρεύεσαι.
Και τώρα να σιωπάς, να πουλάς και να δίνεσαι,
να σαπίζεις, να ξερνάς και ν’ αφήνεσαι,
να κυβερνάς, να χτυπάς, να υποκλίνεσαι,
να κονομάς, να ευλογάς και ν’ αμύνεσαι,
να γράφεις απλώς, να περνάει ο καιρός,
να δικάζεις σα να ‘σαι θεός,
να σιωπάς, να πουλάς και να δίνεσαι,
να σαπίζεις, να ξερνάς και ν’ αφήνεσαι.
Ρε, τσάμπα πήγανε όλα τραγούδια κι αίμα
ποτίσαν ψέμα
όλα λυγίσανε, κι όλα σαπίσανε,
σ’ όσα αγαπήσανε πάνω τους φτύσανε.
Τσάμπα πήγανε όλα και παραδόθηκαν και μαντρώθηκαν
ήπιανε όλη την εξουσία φάγαν καλά και στυλώθηκαν.
Τώρα βρωμάει σαπίλα και συ - τι ξεφτίλα -
ράβεις όλα τα στόματα, πατάς απάνω στα ίδια μύρια πτώματα
που εσύ πρώτος θρηνούσες, το δίκιο ζητούσες,
στα μάτια τον εχθρό κοιτούσες και του τραγουδούσες.
Πάνε όσα είδες όμορφα. Τώρα κατάλαβες τυχαία πως βρέθηκες,
στο χρόνο δέθηκες, τα πάντα ανέχτηκες,
το βούλωσες δέχτηκες, πάνε όσα ονειρεύτηκες,
αν τα ονειρεύτηκες
τώρα τα ‘χασες όλα αφού…
με την ντροπή μια νύχτα πέρασες,
κι ως το πρωί κοίτα πως γέρασες.
Μες στη σιωπή κοίτα πως κόλλησες
κι αν κάτι πεις, θα πεις πως ξόφλησες.
Ναι, ρε τα είδα όλα, πασόκους, φασίστες,
σκυμμένους αρτίστες, μπάτσους, καριερίστες.
Ναι, ρε τα είδα όλα, κι ο κύκλος γυρίζει,
ψοφίμι μυρίζει κι αυτό που σου αξίζει
το ζεις, το αγοράζεις, το τρως, το ψηφίζεις,
το ακούς, το ικετεύεις, το πονάς και το βρίζεις,
το αγκαλιάζεις, το φτύνεις, στο παιδί σου το αφήνεις,
το γλεντάς, το δικάζεις, στο κελί σου το κλείνεις.
Ναι, ρε τα είδα όλα, και όλα μακριά μου.
Βγαίνω στους δρόμους και σκιάχτους μιλιά μου
η ζωή, η χαρά μου, η φωτιά, στην καρδιά μου ξαναγίναν δικά μου.
Ενώ εσύ, όπου κι αν πας
όλα τα έχασες και ν’ αγαπάς
για πάντα ξέχασες.
Φως στα παλιά, τα περασμένα σου,
σκοτάδι αγκαλιά τα γερασμένα σου.
Με τη ντροπή μια νύχτα πέρασες
και ως το πρωί κοίτα πως γέρασες.
Μες στη σιωπή κοίτα πως κόλλησες
κι αν κάτι πεις, θα πεις πως ξόφλησες.
Κι αυτο ταιριαζει για 17 Νοεμβρη θα ελεγα... τουλαχιστον το πρωτο μισο του κομματιου...
Σε θυμάμαι να τραγουδάς για όσους σκέφτονται,
να γράφεις για όσους αντιστέκονται,
να παίζεις μουσικές κι εμβατήρια,
να φτύνεις αίμα στα κρατητήρια
να φωνάζεις κι από τ’ άδικο να πνίγεσαι,
να πεθαίνεις, ν’ αντέχεις ν’ αγωνίζεσαι,
να ονειρεύεσαι, να ονειρεύεσαι.
Και τώρα να σιωπάς, να πουλάς και να δίνεσαι,
να σαπίζεις, να ξερνάς και ν’ αφήνεσαι,
να κυβερνάς, να χτυπάς, να υποκλίνεσαι,
να κονομάς, να ευλογάς και ν’ αμύνεσαι,
να γράφεις απλώς, να περνάει ο καιρός,
να δικάζεις σα να ‘σαι θεός,
να σιωπάς, να πουλάς και να δίνεσαι,
να σαπίζεις, να ξερνάς και ν’ αφήνεσαι.
Ρε, τσάμπα πήγανε όλα τραγούδια κι αίμα
ποτίσαν ψέμα
όλα λυγίσανε, κι όλα σαπίσανε,
σ’ όσα αγαπήσανε πάνω τους φτύσανε.
Τσάμπα πήγανε όλα και παραδόθηκαν και μαντρώθηκαν
ήπιανε όλη την εξουσία φάγαν καλά και στυλώθηκαν.
Τώρα βρωμάει σαπίλα και συ - τι ξεφτίλα -
ράβεις όλα τα στόματα, πατάς απάνω στα ίδια μύρια πτώματα
που εσύ πρώτος θρηνούσες, το δίκιο ζητούσες,
στα μάτια τον εχθρό κοιτούσες και του τραγουδούσες.
Πάνε όσα είδες όμορφα. Τώρα κατάλαβες τυχαία πως βρέθηκες,
στο χρόνο δέθηκες, τα πάντα ανέχτηκες,
το βούλωσες δέχτηκες, πάνε όσα ονειρεύτηκες,
αν τα ονειρεύτηκες
τώρα τα ‘χασες όλα αφού…
με την ντροπή μια νύχτα πέρασες,
κι ως το πρωί κοίτα πως γέρασες.
Μες στη σιωπή κοίτα πως κόλλησες
κι αν κάτι πεις, θα πεις πως ξόφλησες.
Ναι, ρε τα είδα όλα, πασόκους, φασίστες,
σκυμμένους αρτίστες, μπάτσους, καριερίστες.
Ναι, ρε τα είδα όλα, κι ο κύκλος γυρίζει,
ψοφίμι μυρίζει κι αυτό που σου αξίζει
το ζεις, το αγοράζεις, το τρως, το ψηφίζεις,
το ακούς, το ικετεύεις, το πονάς και το βρίζεις,
το αγκαλιάζεις, το φτύνεις, στο παιδί σου το αφήνεις,
το γλεντάς, το δικάζεις, στο κελί σου το κλείνεις.
Ναι, ρε τα είδα όλα, και όλα μακριά μου.
Βγαίνω στους δρόμους και σκιάχτους μιλιά μου
η ζωή, η χαρά μου, η φωτιά, στην καρδιά μου ξαναγίναν δικά μου.
Ενώ εσύ, όπου κι αν πας
όλα τα έχασες και ν’ αγαπάς
για πάντα ξέχασες.
Φως στα παλιά, τα περασμένα σου,
σκοτάδι αγκαλιά τα γερασμένα σου.
Με τη ντροπή μια νύχτα πέρασες
και ως το πρωί κοίτα πως γέρασες.
Μες στη σιωπή κοίτα πως κόλλησες
κι αν κάτι πεις, θα πεις πως ξόφλησες.
Κι αυτο ταιριαζει για 17 Νοεμβρη θα ελεγα... τουλαχιστον το πρωτο μισο του κομματιου...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.