miv
Επιφανές μέλος
Ο Babis αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Βόρεια Μακεδονία (Ευρώπη). Έχει γράψει 8,275 μηνύματα.
04-01-10
10:08
Καλά μωρέ καλλιεργημένε εσύ....
Αν και είναι γενικά άστοχη η σύγκριση, προσωπικά ανάλογα με την περίσταση ακούω και τα δύο.
Αν και είναι γενικά άστοχη η σύγκριση, προσωπικά ανάλογα με την περίσταση ακούω και τα δύο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
miv
Επιφανές μέλος
Ο Babis αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Βόρεια Μακεδονία (Ευρώπη). Έχει γράψει 8,275 μηνύματα.
13-01-09
14:58
Το μόνο σίγουρο είναι πως η προσωπική επιλογή και το γούστο του καθενός δεν κρίνεται.
Σαφώς ένα σόλο του Άρμστρονγκ δεν είναι περισσότερο από ένα σόλο του Ζαμπέτα και για κάποιους ούτε περισσότερο από ένα δίδυμο μπουζούκι Καραντίνη-φωνή Χριστοδουλόπουλο. Ό,τι αποτελεί την τέχνη είναι έκφραση. Ακόμη και έκφραση χαβαλέ και προβληματισμού, όπως τα διάφορα παρακμιακά τύπου Μαλλιωτάκη-Μπεζαντάκου.
Από κει και πέρα, ο καθένας μπορεί να είναι περήφανος για όσα αντιπροσωπεύουν τη μουσική του, αλλά για μένα κάθε προσπάθεια του στυλ "εγώ ακούω ΜΟΝΟ την χ μουσική και πεθαίνω γι'αυτήν" ή "εγώ είμαι ανώτερη τέχνη, εσύ είσαι πλέμπα" είναι καθαρά κομπλεξική. Προφανώς όταν κάτι είναι ακίνδυνο (πχ. η μουσική) ο κάθε ανοιχτόμυαλος άνθρωπος πρέπει να δοκιμάσει τα πάντα, πρέπει να μην έχει κόμπλεξ, όταν βρεθεί σε μια παρέα άλλου γούστου, ν'ακούσει τα πάντα, άσχετα με το τι τελικά θα επιλέγει, κατά καιρούς ν'ακούει στο σπίτι του, για το γούστο του.
Σαφώς ένα σόλο του Άρμστρονγκ δεν είναι περισσότερο από ένα σόλο του Ζαμπέτα και για κάποιους ούτε περισσότερο από ένα δίδυμο μπουζούκι Καραντίνη-φωνή Χριστοδουλόπουλο. Ό,τι αποτελεί την τέχνη είναι έκφραση. Ακόμη και έκφραση χαβαλέ και προβληματισμού, όπως τα διάφορα παρακμιακά τύπου Μαλλιωτάκη-Μπεζαντάκου.
Από κει και πέρα, ο καθένας μπορεί να είναι περήφανος για όσα αντιπροσωπεύουν τη μουσική του, αλλά για μένα κάθε προσπάθεια του στυλ "εγώ ακούω ΜΟΝΟ την χ μουσική και πεθαίνω γι'αυτήν" ή "εγώ είμαι ανώτερη τέχνη, εσύ είσαι πλέμπα" είναι καθαρά κομπλεξική. Προφανώς όταν κάτι είναι ακίνδυνο (πχ. η μουσική) ο κάθε ανοιχτόμυαλος άνθρωπος πρέπει να δοκιμάσει τα πάντα, πρέπει να μην έχει κόμπλεξ, όταν βρεθεί σε μια παρέα άλλου γούστου, ν'ακούσει τα πάντα, άσχετα με το τι τελικά θα επιλέγει, κατά καιρούς ν'ακούει στο σπίτι του, για το γούστο του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.