kambana
Δραστήριο μέλος
Η kambana αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών, Φοιτητής και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 505 μηνύματα.
29-08-09
21:39
H ίδια η γραμματική του σχολείου μας δίνει τις πληροφορίες που χρειαζόμαστε. Επειδή το α, ι, υ είναι άλλοτε μακρόχρονα και άλλοτε βραχύχρονα μας εξηγεί ότι στο ουσιαστικό κνῖσα π.χ. το ι είναι μακρόχρονο,, στο ουσιαστικό μᾶζα το α της παραλήγουσας είναι επίσης μακρόχρονο, στο πῖνα το ι είναι επίσης μακρόχρονο, κτλ., κτλ.. Δείτε τα στη σελ.50 της σχολικής γραμματικής. Τίποτα δεν είναι ανεξήγητο, μιλάμε για την αρχαία ελληνική γλώσσα. Υπάρχουν κανόνες, υπάρχουν εξαιρέσεις ,υπάρχει η λογική και απαιτείται απλούστατα μελέτη και ψάξιμο. Λυπάμαι για το ύφος μου, αλλά η απάντηση "είναι ανεξήγητο" από την πλευρά ενός καθηγητή, προσωπικά με στενοχωρεί. Θα ήταν προτιμότερο και πιο ανθρώπινο να πούμε "δεν το γνωρίζω, αλλά θα το ψάξω". Προφανώς και δεν ισχύει ο κανόνας που αναφέρει ο/η συνάδελφος. Γενικότερα, ακολουθούμε τους κανόνες της γραμματικής του σχολείου γιατί σε αντίθετη περίπτωση, οι απαντήσεις μας θεωρούνται λανθασμένες.
Ευχαριστώ πολύ!:thanks:
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
kambana
Δραστήριο μέλος
Η kambana αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών, Φοιτητής και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 505 μηνύματα.
29-08-09
13:35
Τὰ Δίχρονα. Τὸ α, ι, υ λέγονται δίχρονα φωνήεντα.
α. Τὰ δίχρονα α, ι, υ στὴν παραλήγουσα τῶν οὐσιαστικῶν εἶναι βραχύχρονα. Ἐξαιρεῖται τὸ Κωνσταντῖνος.
β. Τὰ δίχρονα α, ι, υ στὴν παραλήγουσα τῶν ἐπιθέτων εἶναι βραχύχρονα.
γ. Τὸ (α) στὴ λήγουσα τῶν ἀρσενικῶν καὶ θηλυκῶν ὀνομάτων (οὐσιαστικῶν καὶ τῶν ἐπιθέτων) εἶναι μακρό.
δ. Τὸ (-α) στὴ λήγουσα τῶν οὐδέτερων ὀνομάτων εἶναι βραχύχρονο.
ε. Τὸ (-α) στὴ λήγουσα τῶν οὐδέτερων ὀνομάτων (οὐσιαστικῶν καὶ ἐπιθέτων) καὶ τῶν οὐδετέρων ἀντωνυμιῶν εἶναι βραχύ.
στ. Τὸ (-α) στὴ λήγουσα τῶν ἐπιρρημάτων εἶναι βραχύ.
ζ. Τὸ ἄτονο (-α) στὴ λήγουσα τῆς ὁριστικῆς τῶν ρημάτων εἶναι βραχύ.
η. Τὸ (-α) στὴ λήγουσα τῶν ρημάτων, ὅταν τονίζεται, εἶναι μακρόχρονο.
θ. Τὸ ἄτονο (-α) στὴ λήγουσα τῆς προσταχτικῆς τῶν ρημάτων εἶναι μακρό.
ι. Τὸ (α) στὴν παραλήγουσα τῶν ρημάτων εἶναι βραχύ. Ἐξαιροῦνται και ἔχουν τὸ (α) μακρὸ στὴν παραλήγουσα:
(1) Οἱ καταλήξεις τοῦ ἑνικοῦ: -ᾶμαι, -ᾶσαι, -ᾶται.
(2) Οἱ καταλήξεις τοῦ πληθυντικοῦ: -ᾶμε, -ᾶτε, -ᾶνε.
ια. Τὸ (-ι) στὴ λήγουσα τῶν οὐδετέρων οὐσιαστικῶν εἶναι πάντοτε μακρό.
ιβ. Τὸ (-ι) καὶ τὸ (-υ) στὴν παραλήγουσα τῶν ρημάτων εἶναι βραχύ.
Τότε πώς τα μάζα, πάσα, κνίσα παίρνουν περισπωμένη;;Απ'ό,τι κατάλαβα εγώ διαφέρει από λέξη σε λέξη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.