Crookshanks
Διάσημο μέλος
Ο Crookshanks αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Μαθητής Γ' λυκείου. Έχει γράψει 3,567 μηνύματα.
13-01-09
21:11
Κατ' αρχήν, θα ήθελα να πω, όπως είπε και ο beutiful loser, ότι δεν υπάρχει ιδανικός καθηγητής/-τρια. Ωστόσο νομίζω πως μπορεί να υπάρξει μια προσέγγιση!
Δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια, ούτε καν όλα τα τμήματα ως σύνολα. Γι' αυτό, θα πρέπει αν εφευρίσκεις διάφορους τρόπους, με τους οποίους θα τραβάς την προσοχή των περισσότερων μέσα στην τάξη (γιατί πολύ φοβάμαι ότι αδιάφοροι -κοινώς, μαθητές γαϊδούρια-, πάντα υπήρχαν, υπάρχουν, και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν εις τον αιώνα τον άπαντα), διαφορετικούς κάθε φορά. Στο ένα τμήμα μπορεί π.χ. να χρειάζεται περισσότερη αυστηρότητα, και ίσως και τα παιδιά να μην είναι τόσο ώριμα για να κάνουν μάθημα μέσα σε διαθεματικά πλαίσια και να διεξαχθεί συζήτηση (όχι μονόλογος, όπως πολύ σωστά τόνισαν οι προλαλήσαντες). Σε κάποιο άλλο, ίσως η αυστηρότητα να επιφέρει τα ακριβώς αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα, ή τα παιδιά να επιθυμούν να μελετήσουν κάποιο θέμα από σκοπιές όχι και τόσο συνηθισμένες για το συγκεκριμένο μάθημα. Αν και τα φιλολογικά πάντα συνδέονται με τη συζήτηση, το διάλογο και τις φιλοσοφικές αναζητήσεις. Τα παραπάνω μπορεί να εξαρτώνται από τον τόπο, την ηλικία των παιδιών και τη διαφορά ηλικίας με τον καθηγητή/καθηγήτρια. Το θέμα είναι να βρίσκεις κάθε φορά τη χρυσή τομή.
Ακόμη, θα πρέπει να τονίσω τη σημασία της εικόνας και της πρώτης εντύπωσης. Δυστυχώς, τα παιδιά επηρεάζονται πάρα πολύ από την πρώτη εντύπωση που τους κάνει ο καθηγητής. Δε λέω πως δεν αλλάζουν, αλλά πως είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ίσως επειδή περιμένουν από αυτόν να είναι τέλειος και να δείχνει μια σταθερότητα. Εν πάση περιπτώσει, πρέπει (πολλά "πρέπει" πέσανε!) να δείχνεις πως είσαι διατεθειμμένη να συνεργαστείς μαζί τους και να κάνεις το μάθημα ενδιαφέρον, κρατώντας όμως κάποια απόσταση και αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα πρέπει και αυτοί ως αντάλλαγμα να τηρούν μια κόσμια συμπεριφορά και να νοιάζονται για το τί συμβαίνει μέσα στην αίθουσα.
Σε αυτό το σημείο, όταν μπαίνεις σε ένα τμήμα που δεν έχεις ξαναδιδάξει, οπωσδήποτε δεν πρέπει:
-να κάνεις μάθημα την πρώτη φορά
-έπειτα από τα "είμαι η τάδε, θα κάνουμε τα τάδε μαθήματα μαζί", να μην πεις "θέλω να κάνω το μάθημα ενδιαφέρον για όλους μας, ώστε να μη χρειάζεται να λέτε "Τί έχουμε τώρα;" - "Κείμενα" - "Πο! Όχι πάλι μ' αυτή!", και γι' αυτό θα πρέπει να μην τρώτε μέσα στην τάξη, να μη μιλάτε, να μην καβγαδίζετε, κι όποιος μιλάει θα βγαίνει έξω" (ωχ, πολλά έχω πει τώρα, ας συντομεύσω λίγο)", αλλά να δείχνεις τί περιμένεις τόσο με πράξεις όσο και με λόγια ανθρώπου προς ανθρώπου (άρα ίσου προς ίσου) όσο και καθηγητή προς μαθητή (να δείξεις, χωρίς απειλές και χωρίς να δημιουργείς αρνητικό κλίμα, ότι έχεις το πάνω χέρι, αλλά ότι λαμβάνεις υπόψη και τις γνώμες των μαθητών, και να είσαι ανοιχτόμυαλη στις προτάσεις τους). Αυτό φυσικά είναι πολύ δύσκολο, γιατί τα παιδιά είναι πολύ αυστηροί κριτές και είναι άθλος να βρεις το "κλειδί" τους από την πρώτη φορά. Η πείρα όμως που θα αποκτήσεις θα σε βοηθήσει
-να μη βγάζεις έξω. Μόνο αν συμβεί κάτι σοβαρό, να πηγαίνεις στο διευθυντή. Το παιδί που βγαίνει έξω, αισθάνεται ότι ο καθηγητής το απομονώνει και το περιθωριοποιεί από τα υπόλοιπα, νιώθει ότι ο καθηγητής πλέον δε νοιάζεται γι' αυτό, και έτσι χάνεται το έστω και λίγο ενδιαφέρον που θα μπορούσε να έχει για το μάθημα
-να είσαι ειλικρινής (τόσο με τα παιδιά, όσο και με τον εαυτό σου)
Ίσως θα βρεις πως πρέπει να το παίξεις πιο αυστηρή από ότι θα ήθελες, επειδή τα περισσότερα παιδιά (και κυρίως τα αγόρια) αντιμετωπίζουν πιο ελαφριά μια γυναίκα καθηγητή από ό,τι έναν άντρα. Δεν ξέρω αν φταίνε οι προκαταλήψεις ή το γεγονός ότι οι γυναίκες είναι γενικά πιο συναισθηματικές και θα διστάσουν περισσότερο να επιλπλήξουν σοβαρά ένα μαθητή, αλλά έτσι έχω διαπιστώσει. Θα ήθελα να αναφέρω το παράδειγμα δύο καθηγητριών -φιλολόγων-, που μας κάνανε πέρυσι μάθημα. Η μία μας έκανε Κείμενα, η άλλη Ιστορία. Η πρώτη ήταν καλή, ευγενική, ελαστική και κοντά στα παιδιά από την αρχή (η πρώτη εντύπωση που λέγαμε), και γενικά εγώ προσωπικά απολαμβάνω το μάθημά της, αλλά όμως στην ώρα της γινόταν πολύ συχνά διακοπές λόγω φασαρίας -τους έδωσε ένα δάχτυλο και της πήραν ολόκληρο χέρι-. Η άλλη, στην αρχή έδειχνε πολύ αυστηρή, απαιτητική και μεθοδική, και μάλιστα μας έβαλε να σύρουμε τα θρανία μακριά από τους τοίχους, για να κυκλοφορεί ανάμεσα και να βλέπει τί κάνουμε την ώρα που παρέδιδε μάθημα. Σε αυτήν, λοιπόν, δεν ακουγότανε κιχ. Όχι πως φαινόταν και στρίγκλα, απλά κάπως αρκετά αυστηρή. Μετά, λοιπόν, έγινε πιο ελαστική, συζητούσε και για θέματα εκτός μαθήματος και ήταν γενικώς πιο φιλική και κοντά στα παιδιά. Αλλά η τάξη την ώρα του μαθήματος διατηρήθηκε. Οφείλω βέβαια να πω ότι τα Κείμενα μου άρεσαν περισσότερο, μάλλον εξαιτίας της φύσης του μαθήματος και όχι του καθηγητή.
Σε καμία περίπτωση δε λέω ότι αυτά που έχω γράψει ισχύουν 100%. Πάνω απ' όλα, όποια συμπεριφορά και να προσπαθεί να έχει μέσα στην τάξη ο δάσκαλος, για να κάνει καλό μάθημα και να έχει επαφή με τα παιδιά, θα πρέπει να το αισθάνεται και να επιθυμεί προσωπικά να είναι καλός δάσκαλος/καθηγητής, γιατί αγαπάει τα παιδιά και διότι επιθυμεί να μετλαμπαδεύσει τις γνώσεις των περασμένων γενεών σε αυτά. Μάλλον, όχι τόσο τις γνώσεις, όσο κριτική ικανότητα (τουλάχιστον όσον αφορά τα φιλολογικά μαθήματα), διότι οι πληροφορίες γύρω μας και οι απόψεις που εκφράζονται είναι μυριάδες. Θα πρέπει να θες να διδάξεις, επειδή το νιώθεις στο αίμα σου, επειδή είναι στο χαρακτήρα σου.
Αλλά αρκούν όλα αυτά. Θα κάνεις, εξάλλου, μαθήματα για την παιδοψυχολογία μετά τις σπουδές σου, αν θες να μπεις σε σχολείο. Απ' ό,τι ξέρω, είναι τουλάχιστον ένα εξάμηνο. Το ότι ψάχνεσαι πάντως και ότι νοιάζεσαι, δείχνει πάντως ότι είσαι σε καλό δρόμο!!!
Δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια, ούτε καν όλα τα τμήματα ως σύνολα. Γι' αυτό, θα πρέπει αν εφευρίσκεις διάφορους τρόπους, με τους οποίους θα τραβάς την προσοχή των περισσότερων μέσα στην τάξη (γιατί πολύ φοβάμαι ότι αδιάφοροι -κοινώς, μαθητές γαϊδούρια-, πάντα υπήρχαν, υπάρχουν, και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν εις τον αιώνα τον άπαντα), διαφορετικούς κάθε φορά. Στο ένα τμήμα μπορεί π.χ. να χρειάζεται περισσότερη αυστηρότητα, και ίσως και τα παιδιά να μην είναι τόσο ώριμα για να κάνουν μάθημα μέσα σε διαθεματικά πλαίσια και να διεξαχθεί συζήτηση (όχι μονόλογος, όπως πολύ σωστά τόνισαν οι προλαλήσαντες). Σε κάποιο άλλο, ίσως η αυστηρότητα να επιφέρει τα ακριβώς αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα, ή τα παιδιά να επιθυμούν να μελετήσουν κάποιο θέμα από σκοπιές όχι και τόσο συνηθισμένες για το συγκεκριμένο μάθημα. Αν και τα φιλολογικά πάντα συνδέονται με τη συζήτηση, το διάλογο και τις φιλοσοφικές αναζητήσεις. Τα παραπάνω μπορεί να εξαρτώνται από τον τόπο, την ηλικία των παιδιών και τη διαφορά ηλικίας με τον καθηγητή/καθηγήτρια. Το θέμα είναι να βρίσκεις κάθε φορά τη χρυσή τομή.
Ακόμη, θα πρέπει να τονίσω τη σημασία της εικόνας και της πρώτης εντύπωσης. Δυστυχώς, τα παιδιά επηρεάζονται πάρα πολύ από την πρώτη εντύπωση που τους κάνει ο καθηγητής. Δε λέω πως δεν αλλάζουν, αλλά πως είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ίσως επειδή περιμένουν από αυτόν να είναι τέλειος και να δείχνει μια σταθερότητα. Εν πάση περιπτώσει, πρέπει (πολλά "πρέπει" πέσανε!) να δείχνεις πως είσαι διατεθειμμένη να συνεργαστείς μαζί τους και να κάνεις το μάθημα ενδιαφέρον, κρατώντας όμως κάποια απόσταση και αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα πρέπει και αυτοί ως αντάλλαγμα να τηρούν μια κόσμια συμπεριφορά και να νοιάζονται για το τί συμβαίνει μέσα στην αίθουσα.
Σε αυτό το σημείο, όταν μπαίνεις σε ένα τμήμα που δεν έχεις ξαναδιδάξει, οπωσδήποτε δεν πρέπει:
-να κάνεις μάθημα την πρώτη φορά
-έπειτα από τα "είμαι η τάδε, θα κάνουμε τα τάδε μαθήματα μαζί", να μην πεις "θέλω να κάνω το μάθημα ενδιαφέρον για όλους μας, ώστε να μη χρειάζεται να λέτε "Τί έχουμε τώρα;" - "Κείμενα" - "Πο! Όχι πάλι μ' αυτή!", και γι' αυτό θα πρέπει να μην τρώτε μέσα στην τάξη, να μη μιλάτε, να μην καβγαδίζετε, κι όποιος μιλάει θα βγαίνει έξω" (ωχ, πολλά έχω πει τώρα, ας συντομεύσω λίγο)", αλλά να δείχνεις τί περιμένεις τόσο με πράξεις όσο και με λόγια ανθρώπου προς ανθρώπου (άρα ίσου προς ίσου) όσο και καθηγητή προς μαθητή (να δείξεις, χωρίς απειλές και χωρίς να δημιουργείς αρνητικό κλίμα, ότι έχεις το πάνω χέρι, αλλά ότι λαμβάνεις υπόψη και τις γνώμες των μαθητών, και να είσαι ανοιχτόμυαλη στις προτάσεις τους). Αυτό φυσικά είναι πολύ δύσκολο, γιατί τα παιδιά είναι πολύ αυστηροί κριτές και είναι άθλος να βρεις το "κλειδί" τους από την πρώτη φορά. Η πείρα όμως που θα αποκτήσεις θα σε βοηθήσει
-να μη βγάζεις έξω. Μόνο αν συμβεί κάτι σοβαρό, να πηγαίνεις στο διευθυντή. Το παιδί που βγαίνει έξω, αισθάνεται ότι ο καθηγητής το απομονώνει και το περιθωριοποιεί από τα υπόλοιπα, νιώθει ότι ο καθηγητής πλέον δε νοιάζεται γι' αυτό, και έτσι χάνεται το έστω και λίγο ενδιαφέρον που θα μπορούσε να έχει για το μάθημα
-να είσαι ειλικρινής (τόσο με τα παιδιά, όσο και με τον εαυτό σου)
Ίσως θα βρεις πως πρέπει να το παίξεις πιο αυστηρή από ότι θα ήθελες, επειδή τα περισσότερα παιδιά (και κυρίως τα αγόρια) αντιμετωπίζουν πιο ελαφριά μια γυναίκα καθηγητή από ό,τι έναν άντρα. Δεν ξέρω αν φταίνε οι προκαταλήψεις ή το γεγονός ότι οι γυναίκες είναι γενικά πιο συναισθηματικές και θα διστάσουν περισσότερο να επιλπλήξουν σοβαρά ένα μαθητή, αλλά έτσι έχω διαπιστώσει. Θα ήθελα να αναφέρω το παράδειγμα δύο καθηγητριών -φιλολόγων-, που μας κάνανε πέρυσι μάθημα. Η μία μας έκανε Κείμενα, η άλλη Ιστορία. Η πρώτη ήταν καλή, ευγενική, ελαστική και κοντά στα παιδιά από την αρχή (η πρώτη εντύπωση που λέγαμε), και γενικά εγώ προσωπικά απολαμβάνω το μάθημά της, αλλά όμως στην ώρα της γινόταν πολύ συχνά διακοπές λόγω φασαρίας -τους έδωσε ένα δάχτυλο και της πήραν ολόκληρο χέρι-. Η άλλη, στην αρχή έδειχνε πολύ αυστηρή, απαιτητική και μεθοδική, και μάλιστα μας έβαλε να σύρουμε τα θρανία μακριά από τους τοίχους, για να κυκλοφορεί ανάμεσα και να βλέπει τί κάνουμε την ώρα που παρέδιδε μάθημα. Σε αυτήν, λοιπόν, δεν ακουγότανε κιχ. Όχι πως φαινόταν και στρίγκλα, απλά κάπως αρκετά αυστηρή. Μετά, λοιπόν, έγινε πιο ελαστική, συζητούσε και για θέματα εκτός μαθήματος και ήταν γενικώς πιο φιλική και κοντά στα παιδιά. Αλλά η τάξη την ώρα του μαθήματος διατηρήθηκε. Οφείλω βέβαια να πω ότι τα Κείμενα μου άρεσαν περισσότερο, μάλλον εξαιτίας της φύσης του μαθήματος και όχι του καθηγητή.
Σε καμία περίπτωση δε λέω ότι αυτά που έχω γράψει ισχύουν 100%. Πάνω απ' όλα, όποια συμπεριφορά και να προσπαθεί να έχει μέσα στην τάξη ο δάσκαλος, για να κάνει καλό μάθημα και να έχει επαφή με τα παιδιά, θα πρέπει να το αισθάνεται και να επιθυμεί προσωπικά να είναι καλός δάσκαλος/καθηγητής, γιατί αγαπάει τα παιδιά και διότι επιθυμεί να μετλαμπαδεύσει τις γνώσεις των περασμένων γενεών σε αυτά. Μάλλον, όχι τόσο τις γνώσεις, όσο κριτική ικανότητα (τουλάχιστον όσον αφορά τα φιλολογικά μαθήματα), διότι οι πληροφορίες γύρω μας και οι απόψεις που εκφράζονται είναι μυριάδες. Θα πρέπει να θες να διδάξεις, επειδή το νιώθεις στο αίμα σου, επειδή είναι στο χαρακτήρα σου.
Αλλά αρκούν όλα αυτά. Θα κάνεις, εξάλλου, μαθήματα για την παιδοψυχολογία μετά τις σπουδές σου, αν θες να μπεις σε σχολείο. Απ' ό,τι ξέρω, είναι τουλάχιστον ένα εξάμηνο. Το ότι ψάχνεσαι πάντως και ότι νοιάζεσαι, δείχνει πάντως ότι είσαι σε καλό δρόμο!!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.