Ανθολογία Παραμυθιών

[Demelene]

Της παλαιάς και νέα διαθήκης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Iduna]

Το ασχημόπαπο και την Μικρή Γοργόνα του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Ρεαλισμός με σύμβολα. Άψογα και τα δύο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Terpsi]

Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων.

Ένα παραμύθι για όλες τις ηλικίες -

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Έρως και Ψυχή

Υπάρχει ένας μύθος, που λέει ο Απουλήιος, για την κόρη ενός βασιλιά, την Ψυχή, τόσο όμορφη, ώστε οι άνθρωποι άρχισαν να τη θαυμάζουν και να τη λατρεύουν, λησμονώντας ακόμη κι αυτήν την Αφροδίτη. Βλέποντας τα ιερά της να ερημώνονται, η θεά ζήτησε από το γιο της, τον Έρωτα, να τιμωρήσει αυτήν τη θνητή, κάνοντάς την να ερωτευτεί τον πιο αποκρουστικό άντρα του κόσμου. Πράγματι, ο Έρωτας πήγε στην κάμαρα της κόρης· εκτός από τα θανάσιμα βέλη του, είχε μαζί του και δύο κεχριμπαρένια δοχεία – το ένα με το πικρό νερό της λύπης και το άλλο με το γλυκό νερό της χαράς. Η Ψυχή κοιμόταν κι εκείνος έσταξε στα χείλη της μερικές σταγόνες πικρό νερό – όμως, η ομορφιά της άρχισε να τον αιχμαλωτίζει. Ίσα που την άγγιξε με την άκρη του βέλους του· εκείνη ξύπνησε· δεν μπορούσε να τον δει, όμως εκείνος είδε τα μάτια της και μαγεμένος από εκείνο το βλέμμα έστρεψε κατά λάθος το ίδιο του το βέλος στον εαυτό του. Έχοντας πέσει θύμα της δύναμής του, ο Έρωτας ράντισε με το γλυκό νερό τα μαλλιά της Ψυχής, θέλοντας να επανορθώσει το κακό που της είχε κάνει.

Καθώς περνούσε ο καιρός, η Ψυχή εξακολουθούσε να προκαλεί το θαυμασμό και τη λατρεία των ανθρώπων. Όμως, κανείς δεν την ερωτεύτηκε, κανείς δεν ζήτησε να την παντρευτεί. Απελπισμένοι οι γονείς της πήγανε στο Μαντείο των Δελφών· και ο Απόλλωνας, δασκαλεμένος από τον Έρωτα, έδωσε τον τρομερό χρησμό του: «η Ψυχή δεν προορίζεται για γυναίκα κανενός θνητού· ο άντρας της την περιμένει στην κορυφή ενός βουνού, και είναι ένα αποκρουστικό τέρας, που κανείς, ούτε θνητός ούτε αθάνατος, δεν μπορεί να του αντισταθεί».

Ο χρησμός προκάλεσε θλίψη, όμως ποιος θα μπορούσε να αγνοήσει τα λόγια του θεού; Ο γάμος ετοιμάστηκε μέσα σε ατμόσφαιρα πένθιμη, όλος ο λαός συνόδεψε με θρήνους τη νύφη στην κορυφή του βουνού και την άφησε εκεί μόνη της. Κι ενώ εκείνη περίμενε κλαίγοντας την εκπλήρωση του χρησμού, ο Ζέφυρος τη σήκωσε απαλά από τη γη και την έφερε σε μια ανθισμένη κοιλάδα. Η κόρη αποκοιμήθηκε αποκαμωμένη κι όταν ξύπνησε, περπάτησε τριγύρω και είδε μπροστά της ένα λαμπρό παλάτι, που φαινόταν πως δεν το είχαν φτιάξει χέρια θνητού. Γοητευμένη, μπήκε στις εξαίσιες αίθουσες κι άκουσε μια φωνή να της λέει πως ό,τι έβλεπε ήταν δικό της και πως αυτό θα ήταν το σπίτι της από δω και πέρα.

Αργά τη νύχτα, έφτασε και ο κύριος του παλατιού· η Ψυχή δεν μπορούσε να τον δει, όμως, καθώς έγειρε δίπλα της κι άρχισε να της μιλάει τρυφερά, όλοι της οι φόβοι εξαφανίστηκαν· ήξερε πως ο άντρας της δεν μπορεί να ήταν ένα αποκρουστικό τέρας, αλλά εκείνος που χρόνια περίμενε και ονειρευόταν.

Δεν πέρασε καιρός και η Ψυχή άρχισε να νιώθει νοσταλγία για την οικογένειά της. Ζήτησε, λοιπόν, από τον άντρα της να της επιτρέψει να δεχτεί τις δυο της αδελφές και να τους δείξει πόσο ευτυχισμένα ζούσε. Εκείνος προσπάθησε να την αποτρέψει, προειδοποιώντας την για τις συμφορές που θα ακολουθούσαν. Όμως δεν μπόρεσε νʼ αντισταθεί για πολύ στα δάκρυα και στις ικεσίες της και τελικά υπέκυψε, αφού προηγουμένως την έβαλε να του υποσχεθεί πως, ό,τι κι αν γινόταν, δεν θα επιχειρούσε ποτέ να τον δει. Έτσι, την άλλη μέρα, ο Ζέφυρος μετέφερε στο παλάτι τις δύο αδελφές της Ψυχής. Η αρχική τους χαρά για την ευτυχία της δεν άργησε να μετατραπεί σε ζήλια· κι όταν την κατάφεραν να τους πει ότι δεν είχε δει ποτέ τον άντρα της, βρήκαν τον τρόπο να καταστρέψουν αυτήν την ευτυχία. Της υπενθύμισαν τον χρησμό και την έπεισαν ότι το αποκρουστικό τέρας που μοιραζόταν τις νύχτες το κρεβάτι της δεν θʼ αργούσε να την σκοτώσει: «Καλύτερα, λοιπόν, να τον σκοτώσεις πρώτη εσύ· πάρε αυτό το μαχαίρι, και όταν αποκοιμηθεί, κάρφωσέ το στην καρδιά του».

Έφυγαν, αφήνοντάς την να παλεύει με τους αναγεννημένους φόβους της και με την αίσθηση ότι δεν μπορεί να ήταν αληθινά τα λόγια τους. Ξεχνώντας τις προειδοποιήσεις του και τις υποσχέσεις της, τον περίμενε νʼ αποκοιμηθεί κι ύστερα πήρε ένα λυχνάρι και το μαχαίρι και έσκυψε από πάνω του, αποφασισμένη να τον σκοτώσει, αν η μορφή του ήταν τερατώδης. Αλλά, αντί για το αποκρουστικό τέρας, είδε τον ομορφότερο από τους θεούς· το μαχαίρι της έπεσε από τα χέρια και καθώς έγειρε για να τον δει καλύτερα, μια σταγόνα καυτό λάδι από το λυχνάρι έπεσε στον ώμο του. Άνοιξε τα μάτια του, την κοίταξε και χωρίς να πει λέξη πέταξε έξω από το παράθυρο. Εκείνη προσπάθησε να τον ακολουθήσει, αλλά έπεσε στο χώμα – εκεί πεσμένη τον άκουσε να της λέει «Έτσι λοιπόν ανταποδίδεις την αγάπη μου; Πήγαινε στις αδελφές σου, αφού προτίμησες τις συμβουλές τους από μένα. Η μοναδική σου τιμωρία είναι ότι ποτέ πια δεν θα με ξαναδείς: η αγάπη δεν μπορεί να ζήσει με την καχυποψία». Κι έφυγε.

Κανένας θρήνος, κανένας λόγος μετάνοιας, καμιά ικεσία δεν μπόρεσαν να τον λυγίσουν. Το παλάτι και η ανθισμένη κοιλάδα εξαφανίστηκαν σαν μην είχαν ποτέ υπάρξει και η Ψυχή απόμεινε μόνη της σʼ έναν ερημωμένο τόπο.

Τον είχε προδώσει. Τα είχε χάσει όλα. Έπρεπε να τιμωρηθεί, αλλά όχι έτσι, όχι με μια ζωή χωρίς τον Έρωτα. Αποφάσισε να γυρίσει όλον τον κόσμο, αναζητώντας τον. Περπατούσε μέρες και νύχτες, χωρίς τροφή και νερό, τα ρούχα της κουρελιάστηκαν, το σώμα της γέμισε πληγές· αλλά δεν την ένοιαζε – ήθελε μόνο να τον βρει, να του ζητήσει να τη συγχωρέσει, κι αν εκείνος δεν μπορούσε, να της χάριζε τουλάχιστον τον θάνατο. Κάποτε έφτασε σʼ έναν ναό και σκέφτηκε ότι ίσως εκεί να έβρισκε τον αγαπημένο της. Ο ναός ήταν αφιερωμένος στη θεά Δήμητρα, που συγκινήθηκε από τις προσευχές της δύστυχης κοπέλας και τη συμβούλεψε να πάει στην Αφροδίτη, να υποταχτεί στο θέλημά της και να της ζητήσει συγχώρεση.

Γεμάτη αμφιβολίες για το αν θα μπορούσε να εξευμενίσει την τρομερή θεά, η Ψυχή ακολούθησε τη συμβουλή. Η Αφροδίτη τη δέχτηκε αλλά η όψη της δεν προμήνυε τίποτα καλό. Της μίλησε με περιφρόνηση και της είπε πως αν θέλει να κερδίσει τον Έρωτα, θα πρέπει να περάσει αρκετές δοκιμασίες. Ύστερα την οδήγησε στον αποθήκη, της έδειξε ένα τεράστιο σωρό από μικρούς σπόρους και τη διέταξε να τους έχει ξεχωρίσει μέχρι το βράδι. Όταν έμεινε μόνη, η Ψυχή άρχισε να θρηνεί με τέτοια απόγνωση, ώστε τα μυρμήγκια τη λυπήθηκαν και μαζεύτηκαν κατά εκατοντάδες γύρω από τους σπόρους· πριν βραδιάσει, η διαταγή της Αφροδίτης είχε εκτελεστεί.

Η δεύτερη δοκιμασία δεν ήταν λιγότερο δύσκολη. Η θεά έδειξε στην Ψυχή τις όχθες ενός ποταμού όπου έβοσκαν χρυσόμαλλα πρόβατα και διέταξε να της φέρει λίγο από το πολύτιμο μαλλί τους. Καθώς η κοπέλα πλησίαζε στον ποταμό, άκουσε τα καλάμια να της ψιθυρίζουν πως, αν περίμενε να έρθουν τα πρόβατα να πιουν νερό, θα μπορούσε έπειτα να μαζέψει το μαλλί που θʼ απέμενε στα κλαδιά των γύρω θάμνων.

Αλλά το χρυσό μαλλί δεν ήταν αρκετό για να κατευνάσει τη μανία της Αφροδίτης. Έδωσε, λοιπόν, στην Ψυχή ένα άδειο κουτί και τη διέταξε να πάει στον Άδη, να παρουσιαστεί στην Περσεφόνη και να της πει: «Η κυρά μου, η Αφροδίτη, σε παρακαλεί να της στείλεις λίγη από την ομορφιά σου, επειδή φροντίζοντας τον πληγωμένο γιο της έχασε ένα μέρος από τη δική της».

Σίγουρη πια για τη μοίρα της, η Ψυχή κίνησε για τον κόσμο του Ερέβους. Και πάλι, μια φωνή την καθοδήγησε πώς θα βρει το δρόμο για το βασίλειο του Πλούτωνα, πώς θα αποφύγει τους κινδύνους και πώς θα περάσει με ασφάλεια από τον Κέρβερο· και τη συμβούλεψε να μην ανοίξει για κανένα λόγο το κουτί που θα της έδινε η Περσεφόνη.

Η αρχόντισσα του Κάτω Κόσμου δεν αρνήθηκε το αίτημα της Αφροδίτης, κι έτσι η Ψυχή ολοκλήρωσε κι αυτή τη δοκιμασία. Αλλά, καθώς επέστρεφε, ξέχασε την τελευταία συμβουλή και άνοιξε το κουτί, με σκοπό να πάρει λίγη από την ομορφιά της θεάς, ώστε να μην εμφανιστεί άσχημη μπροστά τον αγαπημένο της Έρωτα.

Το κουτί ήταν άδειο – ή τουλάχιστον η Ψυχή δεν είδε τίποτα· όμως, σχεδόν αμέσως έπεσε στα μισά του δρόμου, βυθισμένη σʼ έναν περίεργο ύπνο – επειδή, η Περσεφόνη είχε βάλει μέσα στο κουτί τον Ύπνο της Στυγός.

Όλον αυτόν τον καιρό, ο Έρωτας ήταν σχεδόν φυλακισμένος στο παλάτι της μητέρας του, μέχρι να επουλωθεί πληγή του. Τη στιγμή που η Ψυχή υπέκυπτε στην περιέργειά της, εκείνος είχε πια ανακτήσει τις δυνάμεις του· βρίσκοντας ένα παράθυρο που είχε ξεχαστεί μισάνοιχτο, πέταξε έξω για να βρει την αγαπημένη του, αφού του ήταν αδύνατο να παρατείνει άλλο την τιμωρία της. Την είδε πεσμένη στο χώμα και την άγγιξε με την άκρη του αργυρού του βέλους: «Για άλλη μια φορά σε νίκησε η περιέργειά σου» της είπε· «ωστόσο, κάνε την παραγγελία της μητέρας μου και θα φροντίσω εγώ για τα υπόλοιπα».

Πράγματι, η Ψυχή παρέδωσε το κουτί στην Αφροδίτη, ενώ ο Έρωτας παρουσιάστηκε στον Δία και ζήτησε τη μεσολάβησή του. Σε λίγο, ο Ερμής έφερε την Ψυχή στον Όλυμπο, ενώπιον των θεών, και της προσέφερε ένα ποτήρι αμβροσία, λέγοντας: «Πιες το, Ψυχή, και θα γίνεις αθάνατη· ο Έρωτας ποτέ δεν θα ξεφύγει από αυτόν τον δεσμό, και οι γάμοι σας θα είναι αιώνιοι».

Κι έτσι, μετά από λάθη και δοκιμασίες, η Ψυχή ενώθηκε για πάντα με τον Έρωτα, κερδίζοντας το δώρο της αθανασίας.


Ευχαριστώ την άγνωστή μου Resalto, που δημοσίευσε το μύθο στο blog της.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[crazyhelen]

"Η Πεντάμορφη & το Τέρας"
Το λάτρευα και το λατρεύω αυτό το παραμύθι, και γι'αυτό σε κάθε ευκαιρία τρέχω να το δω, να το ακούσω κ.λ.π. Τελυταία φορά στο BADMINTON όπου ήταν μια υπέροχη εμπειρία.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[eftychia]

Isiliel πανεμορφο το Ερως και Ψυχή!
Θυμαμαι παλια μου ειχε φερει η γιαγια μου ενα βιβλιο που ειχε μεσα ρωσικα παραμυθια. Δε θυμαμαι το τιτλο ενος συγκεκριμένου που ειχα λατρεψει και διαβαζα συνεχως, αλλα ήταν με μια κοπελα κι ενα δαχτυλιδι και την προειδοποιηση να μην το βαλει στο μικρο της δαχτυλακι. Επισης ενα που αγαπαω πολυ ειναι ο Ρουμπεστινσκιν!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Rempeskes]

Έρως και Ψυχή

Υπάρχει ένας μύθος, που λέει ο Απουλήιος

Με στέλνεις χρόνια πίσω.

Αυτός ο μύθος βρίσκεται εμβόλιμος στο καλύτερο θεατρικό του Απουλίηου, τον "Γάιδαρο". Υπήρχε η τάση οι συγγραφείς να ονομάζουν το -κατά ιδίαν κρίση- καλύτερο έργο τους "χρυσό", εξ ου και το κατοπινό όνομα του έργου "Ο Χρυσός Γάιδαρος".

Με την μικρή εξαίρεση του μύθου περί Έρωτα και Ψυχής, τον οποίο ο ήρωας-γάιδαρος κρυφακούει, το οπόλοιπο έργο είναι γεμάτο φόνους, αισχρολογίες, πορνογραφίες και αηδιαστικές σεξοδιαστροφές που κάνουν την σημερινή εποχή να μοιάζει με την τότε. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό το θέμα, εμπεριέχει μαγικές τελετουργίες, μεταμορφώσεις, σημεία και τέρατα, και τα πάντα μέσα στο πλαίσιο των περιπετειών ενός γαϊδάρου που ήταν κάποτε άνθρωπος. Είναι, ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα, μια εορτή του σώματος και των βασικότερων ενστίκτων, και το συνιστώ ανεπιφύλακτα ως παραμύθι!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γιώτα4169]

Το "Παραμύθι από χώμα και νερό" της Λίτσας Καραμπίνη από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ είναι ίσως το καλλίτερο απ΄ όσα παραμύθια έχω διαβάσει. Ή μάλλον είναι όλα μαζί τα παραμύθια που έχω διαβάσει, γιατί παίρνει από τη χώρα των παραμυθιών τους παλιούς, γνωστούς μας ήρωες (Πίτερ Παν, κοντορεβιθούλη, Χιονάτη, Σταχτοπούτα και τον Κοκκινοσκουφίτσο - τον εταιροθαλή αδελφό της Κοκκινοσκουφίτσας) από τη χώρα των παραμυθιών και τους ταξιδεύει μέχρι τον πολλιτισμένο κόσμο μας. Ακόμη τους βάζει να μας διηγηθούν τις πραγματικές τους ιστορίες, εκείνες που ποτέ κανένας δεν μας είπε όσο είμασταν παιδιά και που τόσο πολύ - ίσως - μοιάζουν με τις δικές μας ιστορίες γιατί οι ήρωες ετούτου του παραμυθιού είναι ταυτόχρονα και οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας.
Το "Παραμύθι από χώμα και νερό" είναι ένα παραμύθι για μεγάλους, και μάλιστα για κείνους ακριβώς που κάποτε ονειρεύτηκαν ένα καλλίτερο κόσμο. Με συγκλόνησε, με μάγεψε, με συγκίνησε βαθειά...
Περισσότερο απ΄ όλους μου άρεσε ο Κοντορεβιθούλης και παραθέτω συνοπτικά (με τον δικό μου τρόπο) μέρος της ιστορίας του.

Τον Κοντορεβιθούλη που ξέρουμε εμείς, η αλήθεια είναι πως κάποτε τον φώναζαν Ρεβιθούλη και ήταν το έβδομο παιδί ενός φτωχού ξυλοκόπου, και μιας μάνας που αγωνιζότανε να θρέψει τα παιδιά της
Εκείνα τα χρόνια, κάθε Σάββατο, ερχότανε από τη Μεγάλη Πόλη ο Δήμαρχος, παρέα με τη κουστωδία του και έπαιρνε τα ξύλα που είχε κόψει ο πατέρας του Ρεβιθούλη, έναντι κάποιας αμοιβής. Η αμοιβή ήτανε καλή, αλλά από αυτήν αφαιρούσε ο Δήμαρχος τα έξοδα μεταφοράς, τα μεροκάματα φόρτωσης-εκφόρτωσης και την… κάθε άλλο παρά νόμιμη προμήθειά του.
Και ήταν φορές, κυρίως το χειμώνα με τα πολλά τα χιόνια, που έμενε και χρεωμένος ο πατέρας του στο Δήμαρχο κι όλη τη βδομάδα δεν είχανε ψωμί να φάνε. Κι όταν η μάνα του αγανακτούσε, ο πατέρας έλεγε «τι να κάνουμε γυναίκα, έτσι είναι το σύστημα, πρέπει να υποταχτούμε»
Κι ο Ρεβιθούλης, τις νύχτες που κοιμόταν νηστικός, έβλεπε να τρώει στ΄ όνειρό του γαβάθες με ρεβίθια, που τόσο πολύ τα λαχταρούσε.
Αργότερα στην οικογένειά του πλάκωσαν κι άλλες συμφορές. Ο Δήμαρχος σιγά-σιγά έπαιρνε απ΄ τον πατέρα του όλα όσα του είχαν απομείνει. Εκείνος ήταν η αιτία που χάθηκαν τα τέσσερα μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας. Πρώτος έφυγε ο μεγάλος αδελφός, τράβηξε προς την ανατολή, βρήκε κάποιο μάγο κι έμεινε μαζί του εκεί να μαστουρώνουνε παρέα. Δεν πέρασε πολύς καιρός έφυγε κι ο άλλος αδελφός του, μπαρκάρισε σ΄ ένα πειρατικό κι έγινε κουρσάρος. Του τρίτου αδελφού τα ίχνη δεν βρέθηκαν ποτέ, ενώ η μεγαλύτερη αδελφή του κλείστηκε σε μοναστήρι για να ξορκίσει με τις προσευχές το μίσος που γέννησε η πείνα στη ψυχή της.
Και κάθε φορά που από την οικογένεια χανότανε κι ένα παιδί, ο πατέρας έλεγε στη μάνα, «τι να κάνουμε γυναίκα, έτσι είναι το σύστημα, πρέπει να υποταχτούμε»
Μα κάποια νύχτα ο Δήμαρχος άρπαξε και τη μικρότερη αδελφή του, την έβαλε στην άμαξα, την πήγε στη Μεγάλη Πόλη κι ύστερα από πολύ καιρό έμαθαν πως έγινε πουτάνα.
Εκείνη τη φορά ο πατέρας τίποτα δεν είπε, ενώ η μάνα κράτησε το Ρεβιθούλη σφιχτά στην αγκαλιά της και του ψυθίρισε στ΄ αυτί. «Μωρό μου μη κοιμάσαι όταν πεινάς γιατί από τη πείνα σου χορταίνει ο Χορτάτος. Έρχεται στον ύπνο σου κι έτσι γλυκά-γλυκά τρώει τις σάρκες σου χωρίς να σε ξυπνήσει. Ύστερα ξυπνάς και είσαι μισερός κι ύστερα όλο θέλεις να κοιμάσαι. Να το θυμάσαι Ρεβιθούλη μου, όταν πεινάς να μη κοιμάσαι».
Το πρωί τη βρήκαν κρεμασμένη απ΄ τη βελανιδιά μ΄ ένα χοντρό σχοινί, εκεί μπροστά στη πόρτα τους. Κι όταν τη θάψανε, ο πατέρας έβαλε στο κάρο του τα τρία παιδιά που του είχαν απομείνει και πήγε και τα άφησε ψηλά στη κορυφή του βουνού. «Μη τολμήσετε ποτέ να κατεβείτε στη πλαγιά, τους είπε, ούτε από τούτη τη μεριά ούτε από την άλλη. Προσέξτε, γιατί από κείνη τη μεριά του βουνού ζει ένας δράκος μοχθηρός που τρέφεται με ανθρώπινο κρέας και αν σας πιάσει θα σας φάει ζωντανούς. Αν πάλι κατεβείτε από τούτη τη μεριά, θα σας καταπιεί το σύστημα». «Μα θα πεθάνουμε αν μας αφήσεις μόνα» κλαψούρισαν εκείνα. «Τουλάχιστον θα ξέρω πως έφταιξα εγώ» είπε ξερά ο πατέρας κι έφυγε σπρώχνοντας το κάρο του στη κατηφόρα.
Βέβαια, από κει και πέρα, η ζωή τους γύρισε πολλές φορές. Ο Ρεβιθούλης πολύ αργότερα, γνώρισε πλούτη, δόξες και μεγαλεία. Μέχρι που κι ο βασιλιάς στη Μεγάλη Πόλη τον είχε ανακηρύξει εθνικό τους ήρωα και ευεργέτη τους μεγάλο. Λίγο έλειψε και στρατηγό του να τον κάνει.
Κι ο Ρεβιθούλης, ονειρευόταν τώρα πια, όλα τα παιδιά της γης να μπορούν να τρώνε γαβάθες με ρεβίθια.
Κάποτε μάλιστα είπε και στον πατέρα του τα όνειρά του, και ήταν τότε που ο πατέρας, πλούσιος πια, αγόραζε κι εκείνος, τα ξύλα από τους ξυλοκόπους, όπως έκανε παλιά κι ο Δήμαρχος. Του το είπε, γιατί, τον έβλεπε να αδικεί τους ξυλοκόπους, όπως κάποτε ο Δήμαρχος αδικούσε εκείνον. Μα ο πατέρας θύμωσε πολύ και μέσα σε μια έκρηξη οργής, του φώναξε.
«Κορόιδο, τα όνειρά σου πετάνε τόσο ψηλά στον ουρανό που εσύ ποτέ δε θα τα φτάσεις. Κι όσο πιο ψηλά θα πετάνε εκείνα, τόσο πιο κοντός θα φαίνεσαι εσύ. Είδες; Αυτό παθαίνει όποιος δεν υποτάσσεται στο σύστημα και αφήνει αδέσποτα τα όνειρά του. Μοιάζει κοντός, κοντός σα ρεβιθάκι».
Και το παιδί απόρησε. «Για πιο σύστημα μιλάς πατέρα; Για κείνο που φοβόσουν κάποτε πως θα μας καταπιεί;».
«Ναι, για κείνο, είπε ο πατέρας σοβαρά. Τώρα όμως, καλλίτερα να μας καταπιεί, παρά να μας ξεράσει. Και… για να το θυμάσαι αυτό, από δω κι εμπρός αλλάζει το όνομά σου. Το Ρεβιθούλης ξέχνα το. Κοντορεβιθούλη θα σε λέμε όλοι». Κι έτσι του ΄μεινε το παρατσούκλι…
Μα αργότερα, όταν είδε ο πατέρας με τα ίδια του τα μάτια εκείνους που είχαν κάνει το γιο του εθνικό τους ευεργέτη, τη μια στιγμή να τον τιμούν, να τον φωνάζουν ήρωα και να χειροκροτάνε και την επόμενη στιγμή να θέλουν να το φάνε ζωντανό σαν νάτανε ο δράκος, τον άρπαξε από το χέρι τρομαγμένος κι είπε «πάμε να φύγουμε παιδί μου από δω».
Και πάλι το παιδί απόρησε. «Μα αν φύγουμε, θα μας ξεράσει το σύστημα πατέρα».
Κι ο πατέρας δεν δίστασε να πει.
«Καλλίτερα να μας ξεράσει το σύστημα παιδί μου, παρά να μας αλέσει μαζί με τα σκατά».
Μα τότε φαίνεται πως ήταν πια αργά… γιατί σε λίγο βρέθηκε κυνηγημένος να κρύβεται στο δάσος και να ζει παρέα μ΄ ένα δράκο χορτοφάγο κι όλους τους περιπλανώμενους παρίες της Χώρας των Παραμυθιών.
Κι ύστερα, ο Κοντορεβιθούλης, μαζί με τη Χιονάτη, τον Πήτερ Παν, τη Σταχτοπούτα και τον Κοκκινοσκουφίτσο (τον ετεροθαλή αδελφό της πολύ γνωστής μας Κοκκινοσκουφίτσας) μπαρκάρισαν μ΄ ένα καράβι κι έφυγαν από τη Χώρα των Παραμυθιών να πάνε στον Πολιτισμένο Κόσμο, νομίζοντας ότι εκεί θα εκπληρωθούν όλα τους τα όνειρα γιατί και οι ήρωες των παραμυθιών είχαν όνειρα ανεκπλήρωτα.
Το ταξίδι ήταν δύσκολο κι όταν έφτασαν στον Πολιτισμένο Κόσμο, ο καθένας απ΄ αυτούς ακολούθησε το δικό του δρόμο. Ο Κοντορεβιθούλης δούλεψε πολύ καιρό για λογαριασμό ενός ρεπόρτερ, ο οποίος τον δίδαξε να καταγράφει με ακρίβεια τα γεγονότα, δίχως να εμπλέκεται συναισθηματικά σ΄ αυτά. Δηλαδή, σαν καθόλου να μην τον αφορούν.
Κι από τότε ο Κοντορεβιθούλης, στον δρόμο του, τα είδε όλα. Ό,τι μπορείς να φανταστείς. Από γάμους που ξεχειλίζουν στη χλιδή – τόσο που να σου φέρνουν αναγούλα – μέχρι παιδιά σκελετωμένα που να πεθαίνουν απ΄ τη πείνα. Από συναντήσεις κορυφής, μέχρι πτώματα διαμελισμένα, για χάρη της ειρήνης. Από σεισμούς, πλημμύρες, θύελλες, μέχρι επιστημονικές ανακαλύψεις. Γύρισε παντού. Απ΄ την ανατολή ως τη δύση κι από το νότο ως το βοριά.
Μα κάθε φορά που τέλειωνε η δουλειά και γύριζε στη κάμαρά του, τον έπιαναν τα κλάματα.
Έκλαιγε γιατί έβλεπε να κυβερνούν τη γη αχόρταγοι Χορτάτοι κι αυτό το γεγονός εκείνον δεν τον αφορούσε.
Έκλαιγε γιατί έβλεπε να πεθαίνουνε παιδιά την ώρα που ονειρεύονταν γαβάθες με ρεβίθια κι αυτό το γεγονός εκείνον δεν τον αφορούσε.
Έκλαιγε γιατί οι μεγάλοι, οι δυνατοί και οι διεστραμμένοι του πλανήτη μας, ασελγούσαν διαρκώς πάνω σε αθώες συνειδήσεις και αυτό το γεγονός εκείνον δεν τον αφορούσε.
Έκλαιγε, γιατί με τον καιρό, τίποτα πια δεν θα τον αφορούσε…

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Αγαπητέ Rembeske, ευχαριστούμε για τις πληροφορίες.
Είναι μαγικό πως ένας τόσο γοητευτικός μύθος "κρύφτηκε" μέσα στο κείμενο που περιγράφεις και το τι υπονοεί αυτό για τη σχέση του Έρωτα και της Ψυχής.
Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι αυτό το έργο του, χαρακτήρισε αυτός ο συγγραφέας ως χρυσό.

Πάντως και μόνο που σε έκανα να γράψεις ένα τόσο "μεγάλο" ποστ, το θεωρώ τιμή μου!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γιώργος]

"Το ασχημόπαπο" ένα εκ των αγαπημένων μου.


Κι αυτό λόγω των συμβόλων και του αισιόδοξου νοήματος που περνάει. Έχω, μάλιστα, κατά καιρούς αναρωτηθεί αν είναι ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά παραμύθια που συσχετίζονται με το "πλήρωμα του χρόνου".

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γιώτα4169]

Γιώργο, συμφωνώ, το ασχημόπαπο είναι ένα παραμύθι καταπληκτικό και αν το καλοσκεφτείς κρύβει μέσα του ακόμη ένα μήνυμα.
Το ασχημόπαπο, όντας κύκνος και υιοθετημένο παιδί μιάς πάπιας παρατηρεί τον αντικατοπτρισμό του στη λίμνη, και νιώθει τόσο διαφορετικό, τόσο ξένο, τόσο μόνο κι ύστερα σαν κάθε υιοθετημένο παιδί ψάχνει να βρει τις ρίζες του, τη φυσική του οικογένεια. Και όταν βλέπει να έρχεται το σμήνος με τους κύκνους ακολουθεί το ένστικτό του, ενώνεται μαζί τους και μέσα από τη γεννεαλογική του ακολουθία νιώθει για πρώτη φορά πραγματικά ευτυχισμένο.
Ωραίο παραμύθι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nininaou]

Άλλο ένα παραμύθι που μου άρεσε πολύ είναι "Το κοριτσάκι με τα σπίρτα". Συγκινητικό και ευαίσθητο.Γεμάτο αυταπάτες και όνειρα, σπίρτα που ανάβουν και σβήνουν.Θυμάμαι το διάβαζα συνέχεια για το τέλος του. Το κορίτσι ανάβει ένα σπίρτο και μέσ'από τη φλόγα του εμφανίζεται η γιαγιά της και την παίρνει μαζί της σ' έναν ζεστό κόσμο, χωρίς κρύο,πείνα,αγωνία...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Rempeskes]

την παίρνει μαζί της σ' έναν ζεστό κόσμο, χωρίς κρύο,πείνα,αγωνία...

Πεθαίνει καρδιά μου, μεγάλωσες πια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nininaou]

Πεθαίνει καρ διά μου, μεγάλωσες πια.

Καλά, πες το κι έτσι. Όπως και να' χει είναι καταπληκτική η λύση του θανάτου. Μετά απ'όλα όσα συμβαίνουν και καταπληκτική και η περιγραφή της. Μένα τέτοιο παραμύθι η ιδέα του "τέλους" μπορεί να δωθεί πολύ σωστά σ'ένα παιδί... Ειδικά όταν είναι ανάγκη να την αποδεχτεί.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ηρώ]

Tα κλασσικά παραμύθια ποτέ δε με συγκινούσαν.. και η αλήθεια είναι πως ποτέ δε μου διάβαζαν..
Μόνο κάτι παραμύθια θυμάμαι να μου λέει ο πατέρας μου με εμένα και την αδερφή μου πρωταγωνίστριες

Αλλά μπορώ να πω πως μου αρέσουν πολύ το κοριτσάκι με τα σπίρτα και η νεκρή νύφη. Το τελευταίο έχει βγει και στη μεγάλη οθόνη και μου άρεσε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου.

Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.

Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: 'Τι είναι το κρυφτό?»

Ο ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα- να παίξουν κι αυτοί. Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν:

Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.

Ένα, δύο, τρία, άρχισε να μετράει η Τρέλα. Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.

Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.

Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.

Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν.

Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.

Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί. ....1000, μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.

Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία.

Ένιωσε τον ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο.

Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί. Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.

Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου.

Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια. Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.

Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει.




(Αγνώστου - Υπάρχει σε πολλά site arround the web...)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του μʼ ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε : «Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές απάντησαν : « Ναι, είναι γεμάτο».

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βοτσαλάκια και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βοτσαλάκια κύλησανκαι γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε : «Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές απάντησαν : «Ναι, είναι γεμάτο».

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ των πετρών και των βότσαλων. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε : «Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά απάντησαν : «Ναι, είναι γεμάτο».

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλα τα υπόλοιπα κενά του βάζου. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε : «Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές γέλασαν αυτή την φορά και απάντησαν : «Ναι, είναι γεμάτο».

Τώρα, λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αυτό αντιπροσωπεύει τη ζωή σας. Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στην ζωή σας, τέτοια είναι η οικογένεια, ο σύντροφός σας, η υγεία σας, τα παιδιά σας, οι καλοί σας φίλοι. Οι πέτρες αντιστοιχούν στα πιο σημαντικά, τόσο σημαντικά, που ακόμα και αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη.

Τα βοτσαλάκια είναι τα άλλα πράγματα που έρχονται στην ζωή μας, όπως οι σπουδές μας, η εργασία μας, το σπίτι μας, το αυτοκίνητο μας, είναι μικρά πράγματα, βοτσαλάκια . Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημάντικα της ζωής.

Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα, ένα καλό γεύμα, μια βόλτα στην παραλία, ο χορός, το τραγουδι, ένα βιβλίο, οι μικρές απολαύσεις της ζωής. Αν βάλεις πρώτα την άμμο στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για τα βότσαλα αλλά ούτε και για τις πέτρες.

Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύεται χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματά, δεν θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε τον σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας και χαρείτε τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας και το αυτοκίνητό σας, να πληρώσετε τα δημοτικά και το τηλέφωνο. Όμως να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα. Ξεχωρίστε τις προτεραιότητες σας.

Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι. Ένας όμως ρώτησε : «Η μπύρα τι αντιπροσωπεύει ;» Ο καθηγητής χαμογέλασε και απάντησε : «Χαίρομαι που ρωτάς. Θα σας πώ: δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, γιατί πρέπει να ξέρεις : Πάντα θα υπάρχει λίγος χώρος για δυό μπυρίτσες»!!!

(Επίσης υπάρχει δεξιά και αριστερά στο νετ...)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Obscura]

Ο Μικρός Πρίγκηπας πάντοτε είχα την αίσθηση ότι στην πραγματικότητα δεν απευθύνεται σε παιδιά, ή τουλάχιστον είναι αρκετά δύσκολο να κατανοήσει τα λεπτά νοήματα ένα παιδί. Το καπλάνι της βιτρίνας είναι ίσως από τα αγαπημένα μου λογοτεχνικά μαζί με τον Τρελαντώνη και το Θησαυρό της Βαγίας - και τα πιο πολυδιαβασμένα σίγουρα (όταν ήμαστε παιδιά διαβάζαμε πολλές φορές τα ίδια βιβλία, προσωπικά δεν το κάνω αυτό πια, εκτός αν είναι Ντοστογιέφσκι).

Από παραμύθια, το κοριτσάκι με τα σπίρτα με συγκινούσε αφάνταστα, όπως και ο εγωιστής γίγαντας αλλά και μία ακόμη ιστορία του Όσκαρ Γουάιλντ, όπου ένα πουλάκι τρυπάει την καρδιά του σε ένα αγκάθι για να χαρίσει σε ένα ερωτευμένο νέο ένα κόκκινο τριαντάφυλλο να το δώσει στην καλή του, η οποία τελικά τον απορρίπτει και πάει κατά διαόλου η θυσία

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[xanp]

Ο μικρός πρίγκιπας ακόμα το διαβάζω ανά διαστήματα.
Ο μικρός Νικόλας σε όλες του τις περιπέτειες τρομερό γέλιο
και ο Πήτερ παν

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Obscura]

Αυτός ο περιβόητος μικρός Νικόλας! Νομίζω απευθύνεται και σε ενήλικες, ναι; Το βρίσκω εξαιρετικό όταν ως ενήλικας πλέον διαβάζω τη σκέψη του παιδιού και γυρνάω στις εποχές που σκεπτόμουν και γω έτσι ως παιδί και που πράγματα αμελητέα τώρα ήταν υψίστης σημασίας τότε! Το καταφέρνει κάτι τέτοιο το βιβλίο; Να αγοράσω κανένα για ελαφρύ και ξεκούραστο ανάγνωσμα άμα είναι

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.