Πώς πείθεις τους γονείς να δουν το προβλημα τους;

Αρχική Δημοσίευση από volt:

Μια φιλική συμβουλή: Όταν εκφράζεις την άποψη σου είσαι σίγουρη οτι είναι βάσιμη
και να μην κάνεις διάλογο μόνο και μόνο για να επιμείνεις και να υπερυσχύσει η δική σου...

Click για ανάπτυξη...

Δε γνωριζω, εαν η Μαιντ στην οποια απευθυνεσαι σε καταλαβε, εγω παντως οχι...

Δεν ειμαι απολυτως σιγουρη για πως εννοει τη φραση αυτη η Μαιντ, αλλα το σιγουρο ειναι πως δεν υπαρχουν χαπια που να μοιραζουν ευτυχια.
Επισης, η φαρμακευτικη αγωγη βοηθαει παρα πολυ στο να επανελθει κανεις πληρως στην προτερη ζωη του ή εστω να πλησιασει αρκετα, ειτε αρεσει σε καποιους ειτε οχι. Τωρα εαν αυτο θα τον κανει ευτυχισμενο ειναι αλλο θεμα και δεν εχει να κανει με αυτο που συζηταμε.
Ενας ψυχωτικος π.χ ισως να νοιωθει πολυ πιο ευτυχισμενος (βρισκομενος στον κοσμο του) απο εμενα που δεν πασχω (θελω να πιστευω βεβαια) απο καποια ψυχικη ασθενεια.

"...τότε επιμένει λανθασμένα στην άποψη της οπότε δεν αξίζει να συνεχιστεί τουλάχιστον απο την δική μου πλευρά."
Τωρα επ αυτου...Διαλογο δεν κανουμε μονο οταν συμφωνουμε μεταξυ μας...
Εαν δεν εχεις διαθεση να συνεχισεις την οποια συζητηση το καταλαβαινω και ειναι σεβαστο. Αλλα οταν υποστηριζεις οτι η αποψη της ειναι λαθος, καλο θα ηταν να το αποδειξεις κιολας και ποιος καλυτερος τροπος απο εκεινον μεσω διαλογου.

Νεραιδουλα αν θες γινε ο μεταφραστης μου, γιατι η δεν εξηγω καλα η μιλαω κινεζικα κι οχι τιποτε αλλο τακουω κιολας που τολμησα να διαφωνησω.
Οχι, αγωγη δεν εχω παρει δοξα τω θεω, σφιζω απο υγεια. Ξανα ειπα πως εχω φιλικο κυκλο και εχω δει απο πολυ κοντα. Δυο παραδειγματα εδωσα ανθρωπε, εσυ τι μας εδωσες? Μια αποψη χωρις καν παραδειγμα. χωρις καν επιχειρηματα. Εχεις προσωπικη ιστορια να καταθεσεις? Σε ακουω.
Α. παραθεσε μας και κανενα λινκ που να αιτιολογουν οσα λες.

Ο ενας ειπα πεθανε επειδη δε γουσταρε παρα τα χαπια και τις κλινικες να ζει, του την εδινε η ζωη, και η αλλη εξακολουθει να κανει τον βιο αβιωτο στα παιδια της. Αν ειδα αποτελεσματα? Οχι, κανενα. Τα χαπια την καλμαρουν αλλα για λιγο.
Α θες κι αλλο ενα? Ναι, αλλο ενα. Κοπελα 3 χρονια μικροτερη απο μενα, σουπερ κοριτσι εκανε αποπειρα αυτοκτονιας και ειχε καταθλιψη για 6 μηνες επειδη πεθανε σε τροχαιο ο φιλος της, παρατησε σχολες και τα παντα. Αργησε πολυ να το ξεπερασει και πηγαινε σε ψυχιατρο για κανα δυο χρονια.
Πριν λιγο καιρο που πηγα να τη δω σε ενα μπαρακι που δουλευει ξερεις τι μου πε? - ολα ειναι στο μυαλο μας, ο γιατρος ηταν ενα κινητρο, εγω εκανα δουλεια μεμενα, δε βοηθησαν τα χαπια αλλα ΕΓΩ και ειμαι καλα- κοριτσακι που περασε τα χιλια μυρια και τη μαζευαμε.

Αυτο που πιστευω σιγουρα ειναι πως ενα χαπι, οπως εξηγησε η νερ οπως ειπα κι εγω επισης (το ειπα, να πεις πως δε το πα η ερμη?) ειναι πως δε θα σε κανει χαρουμενο, εκτος αν ειναι εκσταση κι αυτο για λιγο. Η ευτυχια σου δεν ειναι μονιμη οπως και να χει. Η ευτυχια ειναι μεσα μας και η καταπολεμηση του καθε προβληματος ερχεται πρωτα απο μεσα μας. Η φαρμακευτικη αγωγη λειτουργει συμπληρωματικα. Ακομα και γριπη να χεις και αντιβιωση να παιρνεις, αμα θες να νιωθεις αρρωστος θα εισαι, δε μπα να παιρνεις 500 χαπια.

Αρχική Δημοσίευση από Μάρω:

Και εκτος απο αυτό...ας εστιασουμε στον τροπο με τον οποιο "πρεπει" να συμπεριφερθεις σε τετοιου ειδους ατομα...

Click για ανάπτυξη...

Για να γινει αυτο ομως θα πρεπει κανεις να γινει πιο συγκεκριμενος, διοτι ο χειρισμος/τροπος διαφερει απο προβλημα σε προβλημα...

Αρχική Δημοσίευση από Neraida:

Α οκ...γιατι εγω ειχα στο μυαλο μου πολυ πιο περιπλοκες και δυσκολες καταστασεις...
Εν προκειμενω δε διαφωνω...

Click για ανάπτυξη...

Μη νομίζεις ότι κι αυτές οι καταστάσεις είναι εύκολες. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος σχιζοφρενής ας πούμε για να μιλήσουμε για χαμηλή ποιότητα ζωής. Πάντως είναι σίγουρα ευκολότερο για την οικογένεια να παρέμβει όταν το άτομο έχει συνειδητοποίηση της κατάστασης!

Άλλο το σωματικό και άλλο το ψυχικό πρόβλημα.Διαφορετικές καταστάσεις, διαφορετική αντιμετώπιση.
Σχετικά με το σωματικό: οι άνθρωποι από μια ηλικία και μετά, είτε πηγαίνουν στο γιατρό με το που θα φτερνιστούν είτε δεν πηγαίνουν με τίποτα. Έτσι νομίζω τουλάχιστον.

Αν δεν πηγαίνουν καθόλου υπάρχει πρόβλημα. Εκεί ανάλογα με τη σοβαρότητα της κατάστασης είτε σέρνεις τον άλλον στο γιατρό είτε τον αφήνεις να φτάσει στο αμήν και να πάει μόνος του. Τώρα πώς θα κρίνει κανείς το πόσο σοβαρή είναι μια κατάσταση ή όχι και πόσο μάλλον να τον πας με το ζόρι στο γιατρό, είναι ένα θέμα.
Αυτή η κατηγορία συνήθως αρνείται να αποδεχτεί ότι γερνάει/γέρασε και ίσως φοβούνται κιόλας τα αποτελέσματα των όποιων εξετάσεων οπότε προτιμά να στρουθοκαμηλίζει.
Η διπλωματία καλή είναι αλλά αν ο άλλος δεν καταλαβαίνει απαιτείται να γίνεις σκληρός και να επιβληθείς.

Σχετικά με το ψυχικό πρόβλημα ίσως το καλύτερο είναι, για αρχή, να ζητηθεί η συμβουλή ενός ειδικού για το πώς θα χειριστεί η υπόλοιπη οικογένεια το όλο θέμα και πώς θα αντιμετωπίζει τον ασθενή.

Αρχική Δημοσίευση από underwater:

Μη νομίζεις ότι κι αυτές οι καταστάσεις είναι εύκολες. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος σχιζοφρενής ας πούμε για να μιλήσουμε για χαμηλή ποιότητα ζωής. Πάντως είναι σίγουρα ευκολότερο για την οικογένεια να παρέμβει όταν το άτομο έχει συνειδητοποίηση της κατάστασης!

Click για ανάπτυξη...

Οχι δε φανταστηκα οτι ειναι ευκολες, αλλα οταν ειναι εφικτη η συνειδητοποιηση της καταστασης, οπως κι εσυ ειπες, ειναι πιο ευκολο...
Οπως κι εαν εχει, ου μπλεξεις με τετοιες καταστασεις...

Αν δεν πηγαίνουν καθόλου υπάρχει πρόβλημα. Εκεί ανάλογα με τη σοβαρότητα της κατάστασης είτε σέρνεις τον άλλον στο γιατρό είτε τον αφήνεις να φτάσει στο αμήν και να πάει μόνος του. Τώρα πώς θα κρίνει κανείς το πόσο σοβαρή είναι μια κατάσταση ή όχι και πόσο μάλλον να τον πας με το ζόρι στο γιατρό, είναι ένα θέμα.

Click για ανάπτυξη...

Το ασχημο ειναι οτι πολλες φορες αρνουνται να κανουν εστω και ενα τσεκ απ μια φορα το χρονο, το οποιο μετα απο μια ηλικια επιβαλλεται, ειδικα οταν λογω κληρονομικοτητας μπορει να υπαρχει φοβος και για σοβαρες ασθενειες.
Η μητερα μου π.χ επειδη ειχε να αρρωστησει πανω απο δεκαετια και να παει σε γιατρο, επρεπε να ανεβασει πιεση 16 για να μπει στη διαδικασια να συζητησει για εξετασεις και γιατρους.

Νομίζω ότι ξεκινάει κανείς με την υπομονή και την διπλωματία αλλά καταλήγει στη συνομωσία αλλά και στο ζόρι αν δεν πιάσει τίποτε άλλο.
Αυτό που δεν νομίζω ότι καταλαβαίνουν όλοι είναι ότι ειδικά μετά από κάποια ηλικία στο πλείστο των περιπτώσεων κάθε σωματική αρρώστεια ζει χέρι χέρι είτε με την γεροντική κατάθλιψη είτε με την άνοια (που πολλές φορές είναι πιο χαρωπή αλλά μπορεί επίσης να συνδυάζεται με "εμμονές" ή ξεχάσματα που μπορεί να είναι σημαντικά). Και τουλάχιστον με την γεροντική κατάθλιψη τα χάπια φέρνουν εντυπωσιακά αποτελέσματα κι εμένα αυτό δεν μπορεί να μου το αμφισβητήσει κανείς. Τώρα πόση συνομωσία μπορεί να χρειαστεί για να τα πάρει ο αρνητικός ασθενής, και για πόσο θα κρατήσει δε το ξέρω. Ξέρω όμως πως αν ο γέρος γονιός μου είναι να πεθάνει προτιμώ να πεθάνει με το χαμόγελο παρά κοιτάζοντας απογοητευμένα το κενό. Σε αυτό το θέμα δεν με πειράζει η χημεία!

Στους εθισμούς δεν ξέρω ούτε μια ιστορία που να λύθηκε χωρίς την συνειδητοποίηση του προβλήματος από τον ασθενή, οπότε εκεί ίσως θα μπορούσε να βοηθήσει ο γιατρός για το πως βοηθάμε τον ασθενή να συνειδητοποιήσει το πρόβλημα.

Σε εμάς και τα σόγια μας σπανίως έπιασε η διπλωματία οπότε έχω ιστορίες και νταντάς και δεσμοφύλακα. Έχουμε κάτσει έξω από νοσοκομείο 3 να προσπαθούμε να πείσουμε τον τεταρτό ο ένας με το γλυκό, ο άλλος με το βρίσιμο, ο τρίτος με την περιφρονητική σιωπή του. Το ρίξαμε το κάστρο που θυμωμένο μπήκε και... κατέληξε στην εντατική! Και εσώθη!
Εχω φιλοξενήσει για μήνες γιαγιάδες με το πραγματικότατο πρόσχημα ότι δεν γινόταν να μείνουν μόνες τους μέχρι να απηυδήσουν από την "χαρούμενη" οικογενεια μου (7 άτομα - 2 κρεββατοκάμαρες) και να δουν το σωστό (αυτό δεν έγινε για ιατρικό λόγο αλλά πάντα το νοιώθω σαν το καλύτερο στρατηγικό μας σχέδιο, κανένας δεν θα μπορούσε να αντισταθεί).
Και έχω σκεφτεί να αφήσω τον άλλον τελείως μόνο του μέχρι να αναγνωρίσει ότι δεν τα βγάζει πέρα και να δεχθεί βοήθεια.

Ξέρω ότι γίνομαι κακιά αλλά φράσεις όπως:
Εσείς να'στε καλά... εμείς μεγαλώσαμε πιά. (πως να'μαι καλά αφού τον ήδη μη ελεύθερο χρόνο μου τρέχω ή αγωνιώ για σένα που δεν αποφασίζεις να λύσεις ένα πρόβλημα που έχει λύση?)
Εσύ είσαι η προτεραιότητα μας. (και γι'αυτό άλλωστε δίνουμε τόση σημασία στα λόγια σου όταν πέφτεις στα γόνατα και μας λες να πάμε στο γιατρό)
με φρικάρουν τελείως πιά.