Αρχική Forum
Νέα Δημοσίευση
Προσωπικές Συζητήσεις
Πολυμέσα - Gallery
Chat
Συνδεδεμένοι Χρήστες
Λίστα Αποκλεισμένων
Υπεύθυνοι του Forum
Chat and Fun
iSchool
borat
Επιφανές μέλος
Ο Γιάννης.- αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 15,323 μηνύματα.
14-01-09
10:09
Από in.gr
Πολύ μου άρεσε.
Πολύ μου άρεσε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
fandago
Διακεκριμένο μέλος
Ο Ә□⌂щяңš αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 6,876 μηνύματα.
14-01-09
16:07
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
16-01-09
11:06
Πτώση αεροσκάφους της US Airways στoν ποταμό Χάντσον του Μανχάταν
Η εμπειρία του πιλότου Τσέλσι Σάλενμπεργκερ έσωσε 154 ψυχές
Ο πιλότος Τσέσλι «Σάλι» Σάλενμπεργκερ, το πρόσωπο της ημέρας στις ΗΠΑ -και όχι μόνο- δεν είχε πολλές επιλογές πετώντας στα 3.000 πόδια, όταν πήρε την απόφαση να στρέψει το αεροσκάφος Α320, που ήταν γεμάτο επιβάτες, προς τον ποταμό Χάντσον.
Πρώην πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας, με εμπειρία 40 χρόνων, ο Σάλενμπεργκερ διαπίστωσε ότι το αεροπλάνο είχε πέσει σε ένα σμήνος πουλιών, λίγα λεπτά μετά την απογείωση από το αεροδρόμιο Λα Γκουάρντια, με συνέπεια να τεθούν εκτός λειτουργίας και οι δύο κινητήρες.
Το αεροπλάνο μπορεί να πετάξει με ένα κινητήρα. Όμως, εάν η έρευνα οδηγήσει σε αυτό που θεωρείται αυτή την ώρα ως η πιθανότερη εκδοχή, τότε, αυτό που συνέβη στον πιλότο «Σάλι» είναι ανήκουστο: και οι δύο κινητήρες τέθηκαν συγχρόνως εκτός λειτουργίας.
Η πτήση 1549 απογειώθηκε με καθυστέρηση 30 λεπτών, λίγο πριν από τις 3.30 το μεσημέρι της Πέμπτης (τοπική ώρα), με προορισμό το Σάρλοτ στη Βόρεια Καρολίνα.
Επέβαιναν 150 επιβάτες και πενταμελές πλήρωμα. Λίγα λεπτά μετά την απογείωση, οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας στη Νέα Υόρκη ενημερώθηκαν από το πιλοτήριο ότι το Α320 είχε πέσει σε σμήνος πουλιών, με συνέπεια τα βγουν εκτός λειτουργίας και οι δύο μηχανές. Τα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν ήταν εφιαλτικά. Ο πιλότος έπρεπε να εκμεταλλευτεί την πολυετή εμπειρία του για να αποφευχθεί η τραγωδία.
Οι ελεγκτές συνομίλησαν με τον πιλότο. Ακουγόταν ψύχραιμος. Τι θα μπορούσε να κάνει; Να επέστρεφε στο Λα Γκουάρντια; Ήταν αρκετά μακριά για να φτάσει χωρίς μηχανές. Να προσγειωθεί σε ένα μικρό αεροδρόμιο, στο Τετέρμπορο; Και πάλι δεν θα τα είχε καταφέρει. Οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας λένε πως η μόνη επιλογή που είχε ο πιλότος ήταν να κατεβάσει το αεροπλάνο στον ποταμό.
...
Τα ραντάρ έδειχναν ότι το δέκα χρόνων Α320 έκανε στροφή, κατευθυνόμενο προς τον ποταμό Χάντσον και πέρασε λίγο πάνω από τη Γέφυρα Τζορτζ Ουάσινγκτον.
Ο πιλότος Σάλενμπεργκερ, από το Ντάνβιλ της Καλιφόρνια, κατέβασε ήρεμα το αεροπλάνο στα νερά του ποταμού, προκαλώντας ένα τεράστιο κυματισμό.
Το πλήρωμα έλαβε εντολή για την εκκένωση του αεροσκάφους, οι επιβάτες έβαλαν τα σωσίβια και βγήκαν από το μισοβυθισμένο Α320, στα παγωμένα νερά του ποταμού. Τα θερμόμετρα έδειχναν περίπου -7 βαθμούς Κελσίου.
Δεν θα μπορούσαν να σωθούν αν καθυστερούσαν λίγα λεπτά. Ωστόσο κανένας από τους 155 επιβαίνοντες δεν τραυματίστηκε σοβαρά. Βγήκαν πανικόβλητοι και επιβιβάστηκαν στα σκάφη που έσπευσαν κοντά στο αεροπλάνο. Κάποιοι είχαν σκαρφαλώσει στα φτερά, άλλοι επέπλεαν στα νερά του ποταμού. Όμως όλοι βγήκαν ζωντανοί.
Απίστευτες φωτογραφίες.
Η εμπειρία του πιλότου Τσέλσι Σάλενμπεργκερ έσωσε 154 ψυχές
Ο πιλότος Τσέσλι «Σάλι» Σάλενμπεργκερ, το πρόσωπο της ημέρας στις ΗΠΑ -και όχι μόνο- δεν είχε πολλές επιλογές πετώντας στα 3.000 πόδια, όταν πήρε την απόφαση να στρέψει το αεροσκάφος Α320, που ήταν γεμάτο επιβάτες, προς τον ποταμό Χάντσον.
Πρώην πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας, με εμπειρία 40 χρόνων, ο Σάλενμπεργκερ διαπίστωσε ότι το αεροπλάνο είχε πέσει σε ένα σμήνος πουλιών, λίγα λεπτά μετά την απογείωση από το αεροδρόμιο Λα Γκουάρντια, με συνέπεια να τεθούν εκτός λειτουργίας και οι δύο κινητήρες.
Το αεροπλάνο μπορεί να πετάξει με ένα κινητήρα. Όμως, εάν η έρευνα οδηγήσει σε αυτό που θεωρείται αυτή την ώρα ως η πιθανότερη εκδοχή, τότε, αυτό που συνέβη στον πιλότο «Σάλι» είναι ανήκουστο: και οι δύο κινητήρες τέθηκαν συγχρόνως εκτός λειτουργίας.
Η πτήση 1549 απογειώθηκε με καθυστέρηση 30 λεπτών, λίγο πριν από τις 3.30 το μεσημέρι της Πέμπτης (τοπική ώρα), με προορισμό το Σάρλοτ στη Βόρεια Καρολίνα.
Επέβαιναν 150 επιβάτες και πενταμελές πλήρωμα. Λίγα λεπτά μετά την απογείωση, οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας στη Νέα Υόρκη ενημερώθηκαν από το πιλοτήριο ότι το Α320 είχε πέσει σε σμήνος πουλιών, με συνέπεια τα βγουν εκτός λειτουργίας και οι δύο μηχανές. Τα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν ήταν εφιαλτικά. Ο πιλότος έπρεπε να εκμεταλλευτεί την πολυετή εμπειρία του για να αποφευχθεί η τραγωδία.
Οι ελεγκτές συνομίλησαν με τον πιλότο. Ακουγόταν ψύχραιμος. Τι θα μπορούσε να κάνει; Να επέστρεφε στο Λα Γκουάρντια; Ήταν αρκετά μακριά για να φτάσει χωρίς μηχανές. Να προσγειωθεί σε ένα μικρό αεροδρόμιο, στο Τετέρμπορο; Και πάλι δεν θα τα είχε καταφέρει. Οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας λένε πως η μόνη επιλογή που είχε ο πιλότος ήταν να κατεβάσει το αεροπλάνο στον ποταμό.
...
Τα ραντάρ έδειχναν ότι το δέκα χρόνων Α320 έκανε στροφή, κατευθυνόμενο προς τον ποταμό Χάντσον και πέρασε λίγο πάνω από τη Γέφυρα Τζορτζ Ουάσινγκτον.
Ο πιλότος Σάλενμπεργκερ, από το Ντάνβιλ της Καλιφόρνια, κατέβασε ήρεμα το αεροπλάνο στα νερά του ποταμού, προκαλώντας ένα τεράστιο κυματισμό.
Το πλήρωμα έλαβε εντολή για την εκκένωση του αεροσκάφους, οι επιβάτες έβαλαν τα σωσίβια και βγήκαν από το μισοβυθισμένο Α320, στα παγωμένα νερά του ποταμού. Τα θερμόμετρα έδειχναν περίπου -7 βαθμούς Κελσίου.
Δεν θα μπορούσαν να σωθούν αν καθυστερούσαν λίγα λεπτά. Ωστόσο κανένας από τους 155 επιβαίνοντες δεν τραυματίστηκε σοβαρά. Βγήκαν πανικόβλητοι και επιβιβάστηκαν στα σκάφη που έσπευσαν κοντά στο αεροπλάνο. Κάποιοι είχαν σκαρφαλώσει στα φτερά, άλλοι επέπλεαν στα νερά του ποταμού. Όμως όλοι βγήκαν ζωντανοί.
Απίστευτες φωτογραφίες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
23-06-10
18:18
...και τα καλά νέα 1.
«Ζούμε στην καρδιά της τεχνολογίας»
Ο πρώτος ιντερνετικός οικισμός στην Ελλάδα με δίκτυο οπτικών ινών στην Κοζάνη
«Καθημερινά έχω πρόσβαση σε μια τράπεζα ταινιών και ντοκιμαντέρ.Σερφάρω στο Ιντερνετ με πολύ μεγάλη ταχύτητα, παρακολουθώ δορυφορικά κανάλια και οργανώνω τη δουλειά μου διαδικτυακά».
Ο οικισμός αποτελείται από εργατικές κατοικίες όπου διαμένουν 250 οικογένειες. Εκτός από τα βασικά δίκτυα (ηλεκτροδότηση, αποχέτευση κ.ά.), ο οικισμός επιλέχθηκε για τη λειτουργία πρωτοποριακών για τα ελληνικά δεδομένα τεχνολογικών εφαρμογών. Οι μαθητές μπορούν να συμμετέχουν σε πρόγραμμα τηλεκπαίδευσης, μέσω του οποίου μπορούν να παρακολουθούν δωρεάν διαδραστικά μαθήματα Πληροφορικής, να αναζητούν πληροφορίες για σχολικές εργασίες, να επικοινωνούν μεταξύ τους ή με τους καθηγητές τους.
Παράλληλα, στο πλαίσιο των ψηφιακών έργων του Δήμου Κοζάνης, έχει τεθεί εδώ και δύο μήνες σε εφαρμογή πρόγραμμα τηλε-εργασίας, μέσω του οποίου οι προνομιούχοι κάτοικοι του πρότυπου οικισμού μπορούν να εργάζονται εξ αποστάσεως σε εταιρείες και επιχειρήσεις εκτός νομού.
Ψηφιακή πόλη
Ο ΔΗΜΟΣ ΚΟΖΑΝΗΣ προχώρησε στην υλοποίηση της ηλεκτρονικής διαβούλευσης, ενός φόρουμ ηλεκτρονικής επικοινωνίας που τέθηκε πρόσφατα σε ισχύ και αποτέλεσε τη βάση ανταλλαγής απόψεων για το σχέδιο «Καλλικράτης». Η λίστα των ψηφιακών έργων του δήμου περιλαμβάνει επίσης την εξυπηρέτηση των δημοτών, μέσω Διαδικτύου, για θέματα που αφορούν πληρωμές δημοτικού φόρου, αποστολής πιστοποιητικών ή συμμετοχής σε ηλεκτρονικά δημοψηφίσματα, την ανάπτυξη δικτύου γεωγραφικών υπηρεσιών πληροφόρησης (GΙS).
https://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4581112
Αναμφισβήτητα τέτοιες ειδήσεις δημιουργούν ένα αίσθημα αισιοδοξίας...
Άραγε πόσο έτοιμη είναι η Ελλάδα για τέτοια τεχνολογικά άλματα?
Πόσο έτοιμοι είμαστε εμείς για να εκμεταλλευτούμε τις δυνατότητες που δίνει η τεχνολογία όχι για να βυθιστούμε σε αυτήν αλλά για να αξιοποιήσουμε το χρόνο και τις ικανότητες μας για άλλες δημιουργικές δραστηριότητες όποιες και αν είναι αυτές?
«Ζούμε στην καρδιά της τεχνολογίας»
Ο πρώτος ιντερνετικός οικισμός στην Ελλάδα με δίκτυο οπτικών ινών στην Κοζάνη
«Καθημερινά έχω πρόσβαση σε μια τράπεζα ταινιών και ντοκιμαντέρ.Σερφάρω στο Ιντερνετ με πολύ μεγάλη ταχύτητα, παρακολουθώ δορυφορικά κανάλια και οργανώνω τη δουλειά μου διαδικτυακά».
Κάτοικος του πρώτου ιντερνετικού οικισμού στην Ελλάδα, μόλις δύο χιλιόμετρα έξω από την πόλη της Κοζάνης, ο κ. Ηλίας Μωυσιάδης εξηγεί στα «ΝΕΑ» πώς είναι να ζεις στην καρδιά της τεχνολογίας. Οι 250 οικογένειες που ζουν στον οικισμό της Πρότυπης Ζώνης Ενεργούς Πολεοδομίας είναι οι πρώτες στη χώρας μας στα σπίτια των οποίων δεν φθάνουν καλώδια χαλκού του ΟΤΕ, αλλά απευθείας το υπερσύγχρονο δίκτυο οπτικών ινών.
«Νιώθω τυχερός που εγκαταστάθηκα στον οικισμό πριν από τέσσερα χρόνια. Εξηγώ σε φίλους τις ψηφιακές παροχές που έχω και δεν με πιστεύουν», λέει ο κ. Μωυσιάδης, ιατρικός επισκέπτης στο επάγγελμα.
Μαζί με τους υπόλοιπους κατοίκους του πρώτου χάι-τεκ οικισμού, απολαμβάνει υπηρεσίες Διαδικτύου, τηλεοπτικών προγραμμάτων κατ΄ επιλογήν, εικονοτηλεφώνου και τηλεκπαίδευσης και το κυριότερο, σε ταχύτητες εκατοντάδες φορές γρηγορότερες από την τεχνολογία ενσύρματης παροχής ψηφιακών υπηρεσιών.
«Το σπίτι μου έχει γεμίσει καλώδια. Δεν ήμουν εξοικειωμένος με την τεχνολογία, όμως πλέον αρχίζω να μαθαίνω. Κατεβάζω δωρεάν ταινίες, σερφάρω στο Διαδίκτυο και μιλάω με τους γείτονές μου με εικονοτηλέφωνο», εξηγεί ο κ. Τάσος Γιούρας, ιδιοκτήτης εστιατορίου.
Ο πρώτος ιντερνετικός οικισμός στην Ελλάδα παρουσιάζεται επίσημα σήμερα στην Κοζάνη, με αφορμή την 3η συνεδρίαση του Συμβουλίου Ψηφιακών Πόλεων Κεντρικής Ελλάδας (Cities Νet). «Κάποτε οι παππούδες μας βάδιζαν σε χωματόδρομους, τώρα οδηγούμε σε λεωφόρους. Αυτή είναι η αντιστοιχία μεταξύ των καλωδίων χαλκού και του δικτύου οπτικών ινών», δηλώνει χαρακτηριστικά στα «ΝΕΑ» η αντιδήμαρχος Κοζάνης κ. Νούλα Τουμπουλίδου. Η δημοτική αρχή Κοζάνης άρχισε τη μελέτη και κατασκευή του έργου, που χρηματοδοτήθηκε από το πρόγραμμα Κοινωνία της Πληροφορίας, στις αρχές της δεκαετίας του ΄90.
«Νιώθω τυχερός που εγκαταστάθηκα στον οικισμό πριν από τέσσερα χρόνια. Εξηγώ σε φίλους τις ψηφιακές παροχές που έχω και δεν με πιστεύουν», λέει ο κ. Μωυσιάδης, ιατρικός επισκέπτης στο επάγγελμα.
Μαζί με τους υπόλοιπους κατοίκους του πρώτου χάι-τεκ οικισμού, απολαμβάνει υπηρεσίες Διαδικτύου, τηλεοπτικών προγραμμάτων κατ΄ επιλογήν, εικονοτηλεφώνου και τηλεκπαίδευσης και το κυριότερο, σε ταχύτητες εκατοντάδες φορές γρηγορότερες από την τεχνολογία ενσύρματης παροχής ψηφιακών υπηρεσιών.
«Το σπίτι μου έχει γεμίσει καλώδια. Δεν ήμουν εξοικειωμένος με την τεχνολογία, όμως πλέον αρχίζω να μαθαίνω. Κατεβάζω δωρεάν ταινίες, σερφάρω στο Διαδίκτυο και μιλάω με τους γείτονές μου με εικονοτηλέφωνο», εξηγεί ο κ. Τάσος Γιούρας, ιδιοκτήτης εστιατορίου.
Ο πρώτος ιντερνετικός οικισμός στην Ελλάδα παρουσιάζεται επίσημα σήμερα στην Κοζάνη, με αφορμή την 3η συνεδρίαση του Συμβουλίου Ψηφιακών Πόλεων Κεντρικής Ελλάδας (Cities Νet). «Κάποτε οι παππούδες μας βάδιζαν σε χωματόδρομους, τώρα οδηγούμε σε λεωφόρους. Αυτή είναι η αντιστοιχία μεταξύ των καλωδίων χαλκού και του δικτύου οπτικών ινών», δηλώνει χαρακτηριστικά στα «ΝΕΑ» η αντιδήμαρχος Κοζάνης κ. Νούλα Τουμπουλίδου. Η δημοτική αρχή Κοζάνης άρχισε τη μελέτη και κατασκευή του έργου, που χρηματοδοτήθηκε από το πρόγραμμα Κοινωνία της Πληροφορίας, στις αρχές της δεκαετίας του ΄90.
Ο οικισμός αποτελείται από εργατικές κατοικίες όπου διαμένουν 250 οικογένειες. Εκτός από τα βασικά δίκτυα (ηλεκτροδότηση, αποχέτευση κ.ά.), ο οικισμός επιλέχθηκε για τη λειτουργία πρωτοποριακών για τα ελληνικά δεδομένα τεχνολογικών εφαρμογών. Οι μαθητές μπορούν να συμμετέχουν σε πρόγραμμα τηλεκπαίδευσης, μέσω του οποίου μπορούν να παρακολουθούν δωρεάν διαδραστικά μαθήματα Πληροφορικής, να αναζητούν πληροφορίες για σχολικές εργασίες, να επικοινωνούν μεταξύ τους ή με τους καθηγητές τους.
Παράλληλα, στο πλαίσιο των ψηφιακών έργων του Δήμου Κοζάνης, έχει τεθεί εδώ και δύο μήνες σε εφαρμογή πρόγραμμα τηλε-εργασίας, μέσω του οποίου οι προνομιούχοι κάτοικοι του πρότυπου οικισμού μπορούν να εργάζονται εξ αποστάσεως σε εταιρείες και επιχειρήσεις εκτός νομού.
Ψηφιακή πόλη
Ο ΔΗΜΟΣ ΚΟΖΑΝΗΣ προχώρησε στην υλοποίηση της ηλεκτρονικής διαβούλευσης, ενός φόρουμ ηλεκτρονικής επικοινωνίας που τέθηκε πρόσφατα σε ισχύ και αποτέλεσε τη βάση ανταλλαγής απόψεων για το σχέδιο «Καλλικράτης». Η λίστα των ψηφιακών έργων του δήμου περιλαμβάνει επίσης την εξυπηρέτηση των δημοτών, μέσω Διαδικτύου, για θέματα που αφορούν πληρωμές δημοτικού φόρου, αποστολής πιστοποιητικών ή συμμετοχής σε ηλεκτρονικά δημοψηφίσματα, την ανάπτυξη δικτύου γεωγραφικών υπηρεσιών πληροφόρησης (GΙS).
https://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4581112
Αναμφισβήτητα τέτοιες ειδήσεις δημιουργούν ένα αίσθημα αισιοδοξίας...
Άραγε πόσο έτοιμη είναι η Ελλάδα για τέτοια τεχνολογικά άλματα?
Πόσο έτοιμοι είμαστε εμείς για να εκμεταλλευτούμε τις δυνατότητες που δίνει η τεχνολογία όχι για να βυθιστούμε σε αυτήν αλλά για να αξιοποιήσουμε το χρόνο και τις ικανότητες μας για άλλες δημιουργικές δραστηριότητες όποιες και αν είναι αυτές?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
self-instructive depressing
Περιβόητο μέλος
Ο self-instructive depressing αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 6,397 μηνύματα.
23-06-10
18:26
τι εννοείς ; πες (λέω εγώ τώρα) ότι δεν είμαστε έτοιμοι 
,
να μην βάλουμε οπτικές ίνες αλλά καλώδια χαλκού , για να κόβεται πότε πότε η σύνδεση και <<να μην βυθιστούμε στην τεχνολογία>> ;
δεν ξαναπίνω φραπέ
,να μην βάλουμε οπτικές ίνες αλλά καλώδια χαλκού , για να κόβεται πότε πότε η σύνδεση και <<να μην βυθιστούμε στην τεχνολογία>> ;
δεν ξαναπίνω φραπέ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
23-06-10
18:41
...και τα καλά νέα 2. (αυτά είναι ακόμα καλύτερα
)
https://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=339290&dt=23/06/2010#ixzz0rgnRhGAD
Γιατί είναι καλύτερα?
Ήμουν εκεί χθες το βράδυ, ...
Μια μαγική, δροσερή βραδιά, όπου οι μεγαλύτεροι σε ηλικία είχαν προνοήσει να φέρουν καρεκλάκια παραλίας, οι τολμηροί κουβερτούλες και σεντόνια απλωμένα στο γρασίδι, ενώ οι υπόλοιποι απλά ...απλωθήκαμε για να τυλιχτούμε σε γνώριμες μελωδίες, σε αρμονίες άλλοτε γλυκές και ρομαντικές, άλλοτε δυνατές και αισιόδοξες από εκείνες που γεμίζουν το νου και την ψυχή με ανάταση, αποφασιστικότητα, δύναμη.
Ένας άκουγε τη μουσική δουλεύοντας στο mac του, δύο νέα παιδιά, φοιτητές ίσως, διάβαζαν από σημειώσεις και φωτοτυπίες, μια παρέα είχε φέρει μαζί της σαμπάνια και και κολονάτα ποτήρια... μαμάδες κοίμιζαν μωρά στην αγκαλιά τους βαδίζοντας πάνω κάτω στο πίσω μέρος του κήπου, δεν ακούγονταν κινητά, και κάθε ομιλία είχε ένα τόνο ενοχής και ήταν όσο πιο ήσυχη και σύντομη γινόταν.
Κι όταν έγερνες πίσω και ξάπλωνες στο γρασίδι, έβλεπες λίγα αχνά αστεράκια να παίζουν κρυφτό με τα ολόλευκα σύννεφα στο βαθύ, μυστηριώδη νυχτερινό ουρανό ταξιδεύοντας στα μεταξένια φτερά της μελωδίας, συνομιλώντας με τη μουσική, τη μόνη γλώσσα που μας επιτρέπει να συνομιλούμε με το βασίλειο του απείρου...
)https://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=339290&dt=23/06/2010#ixzz0rgnRhGAD
Γιατί είναι καλύτερα?
Ήμουν εκεί χθες το βράδυ, ...
Μια μαγική, δροσερή βραδιά, όπου οι μεγαλύτεροι σε ηλικία είχαν προνοήσει να φέρουν καρεκλάκια παραλίας, οι τολμηροί κουβερτούλες και σεντόνια απλωμένα στο γρασίδι, ενώ οι υπόλοιποι απλά ...απλωθήκαμε για να τυλιχτούμε σε γνώριμες μελωδίες, σε αρμονίες άλλοτε γλυκές και ρομαντικές, άλλοτε δυνατές και αισιόδοξες από εκείνες που γεμίζουν το νου και την ψυχή με ανάταση, αποφασιστικότητα, δύναμη.
Ένας άκουγε τη μουσική δουλεύοντας στο mac του, δύο νέα παιδιά, φοιτητές ίσως, διάβαζαν από σημειώσεις και φωτοτυπίες, μια παρέα είχε φέρει μαζί της σαμπάνια και και κολονάτα ποτήρια... μαμάδες κοίμιζαν μωρά στην αγκαλιά τους βαδίζοντας πάνω κάτω στο πίσω μέρος του κήπου, δεν ακούγονταν κινητά, και κάθε ομιλία είχε ένα τόνο ενοχής και ήταν όσο πιο ήσυχη και σύντομη γινόταν.
Κι όταν έγερνες πίσω και ξάπλωνες στο γρασίδι, έβλεπες λίγα αχνά αστεράκια να παίζουν κρυφτό με τα ολόλευκα σύννεφα στο βαθύ, μυστηριώδη νυχτερινό ουρανό ταξιδεύοντας στα μεταξένια φτερά της μελωδίας, συνομιλώντας με τη μουσική, τη μόνη γλώσσα που μας επιτρέπει να συνομιλούμε με το βασίλειο του απείρου...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μελιώ
Δραστήριο μέλος
Η -Το Νου Σου Στην- Αμέλεια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 695 μηνύματα.
25-06-10
03:32
Ο Ελληνας καρδιοχειρουργός που έχει σώσει 9.000 άπορα παιδιά.
H καρδιά ενός μικρού παιδιού είναι σαν το μπαλάκι του πινγκ-πόνγκ», είπε και κράτησε το κοριτσάκι στα χέρια του.
«Πώς είσαι μικρή μου; » της ψιθύρισε, σε μια στιγμή ολόδική τους.
Ο καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλαγκός, που πριν από λίγες μέρες είχε σώσει τη ζωή της δίχρονης Σταυριάνας
είναι ένας σύγχρονος ιεραπόστολος της Ιατρικής. Εάν κάτι διαμορφώνει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του 48χρονου Ελληνα, δεν είναι η λαμπρή καρδιοχειρουργική του σταδιοδρομία ούτε η διευθυντική του θέση στην Καρδιοχειρουργική Κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Γενεύης.
Είναι το γεγονός ότι αυτός ο διεθνούς φήμης επιστήμονας χειρούργησε με την ομάδα του, τα τελευταία δέκα χρόνια, 9.000 άπορα παιδιά!
Με αυταπάρνηση, την οποία κατά ένα μέρος τού «μετάγγισαν» στα χρόνια των μεταπτυχιακών σπουδών του
σπουδαίοι δάσκαλοι όπως ο Μαγκντί Γιακούμπ και ο Αλέν Καρπαντιέ, ο Αυξέντιος Καλαγκός μοιράζει τη ζωή του ανάμεσα στην Ελβετία και τον Τρίτο Κόσμο.
Το φιλανθρωπικό ίδρυμα «Coeurs pour tous» (Καρδιές για όλους), που δημιούργησε τον Ιούνιο του 1998, πλαισιωμένος από μια ομάδα χειρουργών με κοινά ιδανικά, προσφέρει ανεκτίμητες ιατρικές υπηρεσίες στους ξεχασμένους του κόσμου.
Ο γιατρός των φτωχών παιδιών, της μικρής Σταυριάνας, που φωτογραφήθηκε για το «Κ», ή της Νταϊάνας από τη Σερβία, η εικόνα της οποίας πέρσι έκανε διαδικτυακά το γύρο του κόσμου, ταξιδεύει μία εβδομάδα κάθε μήνα: Ερυθραία, Μοζαμβίκη, Αίγυπτος, Αλγερία, Ινδία, Λίβανος, Μαδαγασκάρη, Μαρόκο... Από τις καταβολές του, στα σοκάκια της Κωνσταντινούπολης, όπου μεγάλωσε, τον ακολουθεί πάντα η συμβουλή που του 'χε δώσει ο πατέρας του: «Να προσπαθήσεις να γίνεις κάποιος που προσφέρει στους άλλους». Ετσι κι έγινε. Ανθρωπος ιδιοφυής, ιδεαλιστής και ακαταπόνητος, ο Καλαγκός έχει δοθεί στο φιλανθρωπικό του έργο με παροιμιώδη θέληση κι επιμονή. «Οταν πήγα ύστερα από μεγάλη προσπάθεια να συναντήσω τον Γιακούμπ κι εκείνος έφυγε εκτάκτως απ' το Λονδίνο για μια επέμβαση, έμεινα σ' ένα παγκάκι έξω από το νοσοκομείο, μέχρι να γυρίσει», θυμάται...
Αποφοίτησε το '84, σε ηλικία 23 ετών, από την Αμερικανική Ιατρική Σχολή της Κωνσταντινούπολης, ειδικεύτηκε στη χειρουργική στο Λονδίνο και στη συνέχεια αφιέρωσε πέντε επιπλέον χρόνια σπουδών προκειμένου να αφοσιωθεί στην καρδιοχειρουργική παιδιών και νεογνών στο Παρίσι και στις ΗΠΑ, για να γίνει τελικά τακτικός καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Γενεύης στα 40 του. Ως κάτοχος, σήμερα, της πατέντας «Kalangos Ring» -ένα πρωτοποριακό «δαχτυλίδι» που τοποθετείται στην παιδική καρδιά για την επιδιόρθωση της μιτροειδούς βαλβίδας και με αυτό από το 2005 έως σήμερα σώθηκαν 4.000 παιδιά- εκχωρεί τα δικαιώματα στο φιλανθρωπικό του ίδρυμα, για να μετεκπαιδεύσει στη Γενεύη γιατρούς και νοσηλευτές των χωρών του Τρίτου Κόσμου. «Ξεκίνησα την Ιατρική για να κάνω ειδικά καρδιοχειρουργική και ανυπομονούσα ως φοιτητής να τελειώσω τη Σχολή για να περάσω στην ειδικότητα», λέει.
«Αν σας πω, όμως, πότε μου μπήκε η ιδέα, μπορεί και να γελάσετε… Οταν ήμουν μικρός, εφτά χρόνων, ο πατέρας μου, παθολόγος στην Κωνσταντινούπολη, με έστελνε ν' αγοράζω την εφημερίδα, και μια μέρα του '67 είδα στο πρωτοσέλιδο το μεγάλο γεγονός της πρώτης μεταμόσχευσης καρδιάς, που έκανε ο Μπάρναρντ στη Νότια Αφρική. Λέω του πατέρα μου «όταν μεγαλώσω, θα γίνω χειρουργός, όπως αυτός». Βέβαια τότε, ήταν η έκφραση του εντυπωσιασμού μου κι ένα παιδικό όνειρο, μεγαλώνοντας όμως, ποτέ δεν αποχωρίστηκα αυτό το όνειρο...».
Είναι πρωί στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Γενεύης και οι γονείς της Σταυριάνας, δύο νέοι άνθρωποι από την Αθήνα, φέρνουν το παιδί, που πριν από τρεις μέρες είχε βγει από το νοσοκομείο, για να το δει ο γιατρός.
Η μικρή ήταν επείγουσα περίπτωση, έπρεπε να χειρουργηθεί σε διάστημα δύο εβδομάδων, διαφορετικά δεν θα ζούσε· στην Ελλάδα δεν αναλάμβαναν την επέμβαση δίχως μετάγγιση, όπως ζητούσε η οικογένεια λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων. «Μας είπαν για τον Καλαγκό ότι ήταν ο μόνος που θα έκανε, αυτήν τη στιγμή, την εγχείρηση», λέει η μητέρα.
«Η πάθηση της μικρής διαγνώστηκε εκ γενετής, αλλά για την τωρινή «επιδιορθωτική» εγχείρηση, που ήταν καθοριστική, χρειαζόμασταν την υποστήριξη του καθηγητή και αυτού του νοσοκομείου. Οταν τον καλέσαμε, ήταν σε εγχείρηση και η γραμματέας του μας είπε ότι θα μας τηλεφωνούσε ο ίδιος. Φοβήθηκα αρχικά ότι θα αντιμετωπίζαμε πάλι την αδιαφορία που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα και το παιδί δεν είχε κανένα χρονικό περιθώριο». Δύο ώρες μετά, χτυπούσε το τηλέφωνό τους. «Μας πήρε ο ίδιος, άκουσε το περιστατικό, μας είπε αμέσως ότι μπορεί να το αναλάβει και ότι για εκείνον είναι μια επέμβαση «ρουτίνας'' - προσπάθησε να μας καθησυχάσει. Μας είπε επίσης να κάνουμε κάποιες εξετάσεις και μας βοήθησε στα διαδικαστικά, ώστε να έρθουμε εγκαίρως καθώς το οξυγόνο του παιδιού στο αίμα λιγόστευε, μέρα με τη μέρα. Μας τηλεφώνησε κι άλλες φορές, μέχρι να φτάσουμε. Αντίστοιχο προσωπικό ενδιαφέρον δεν είχαμε δει ποτέ, από κανέναν γιατρό.
Ξέραμε ότι είναι ένας γιατρός με μεγάλη εμπειρία και πειθαρχημένος σε αυτό που κάνει, αλλά μας εντυπωσίασε η συμπεριφορά του, πώς αυτός, που είναι τόσο σπουδαίος, μπορεί να είναι τόσο προσιτός και φιλικός».
Η Σταυριάνα κλαίει κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης, η τομή της είναι νωπή, αλλά κάπως ηρεμεί όταν εκείνος τής γλυκομιλάει... «Χαμογελάς, μικρή μου;»
Η ευτυχία τού να σώζεις μια ζωή
Σας παρατηρώ, γιατρέ, με πόση συγκίνηση κοιτάτε το παιδί, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τίποτα άλλο για εσάς γύρω...
Συγκινήθηκα που την είδα καλά, ξέρετε σε τι κατάσταση ήταν; Τα χείλια της μαύρα, τα χέρια της μπλε και τώρα… πώς άλλαξε το χρώμα της! Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από το να βλέπεις σε καλή κατάσταση τα παιδιά που χειρούργησες. Είναι η ευτυχία του χειρουργού!
Θα μπορεί να ζει φυσιολογικά;
Η ιατρική συνείδηση αποκτάται;
Η γνώση αποκτάται και η εξέλιξη στην επιστημονική ζωή σημαίνει σοβαρότητα και πειθαρχία. Να μπορείς στο χειρουργείο να έχεις τον απόλυτο έλεγχο και να γνωρίζεις πολύ καλά τα δεδομένα. Η ευθύνη που έχεις, είναι καταρχήν ψυχική, γιατί αφορά τη ζωή του άλλου. Πρέπει, δηλαδή, να αισθανθείς ότι είσαι υποχρεωμένος να σώσεις τον ασθενή.
Διευθύνοντας εδώ την κλινική, διδάσκω καρδιοχειρουργική φέτος σε 15 γιατρούς που κάνουν την ειδικότητά τους και τους λέω ότι «ο ασθενής σάς εμπιστεύεται, «παραδίδει'' την καρδιά του στα χέρια σας για να την θεραπεύσετε. Μη μου πείτε, «συγγνώμη, έκανα λάθος''.
Ακόμη κι εγώ να σας συγχωρήσω, εκείνος που έχει πεθάνει θα σας συγχωρήσει;». Και για ν' απαντήσω στην ερώτησή σας
η ιατρική συνείδηση διαμορφώνεται από την προσωπική. Από τις επιλογές που κάνεις στη ζωή σου και την επίγνωση της έννοιας της θετικής πράξης. Σήμερα το πρωί είδα το παιδί… κι αυτό έφτασε για να με ανταμείψει.
Πόσες ώρες δουλεύετε;
Δεν μέτρησα ποτέ και δεν θέλω επιστήμονες δίπλα μου που να κοιτούν το ρολόι τους. Οι ανάγκες της Ιατρικής δεν αντιμετωπίζονται κατ' αυτό τον τρόπο. Κοιτάξτε, εγώ το βράδυ χειρούργησα, σήμερα με περιμένει άλλο ένα δύσκολο περιστατικό, έχω κοιμηθεί μία ώρα από χθες κι ακόμη εδώ είμαι…
Τι διδαχθήκατε από τους δασκάλους σας, Γιακούμπ και Καρπαντιέ;
Ο Γιακούμπ είναι ακούραστος άνθρωπος, μου το δίδαξε αυτό στην πράξη. Είναι απίστευτο, αλλά έκανε δύο - τρία χειρουργεία κάθε μέρα και μετά είχε το ιατρείο του, άρχιζε κατά τις 10 το βράδυ και μέχρι τις 2 το πρωί εξέταζε ασθενείς.
Εάν τύχαιναν επείγοντα περιστατικά, συνέχιζε - ταγμένος άνθρωπος!
Ξέρετε, στη χειρουργική δεν μπορείς να πεις «όχι, είμαι κουρασμένος, δεν μπορώ», γιατί αυτό σημαίνει ότι παρατάς τον ασθενή, με αποτέλεσμα τον βέβαιο θάνατο. Αυτό που κάνεις, είναι να υπερβείς τον εαυτό σου.
Ο Καρπαντιέ, επίσης, δεν ήταν μόνο μεγάλος χειρουργός -ανακάλυψε τις τεχνικές για την ανεπάρκεια της μιτροειδούς- αλλά και μεγάλος δάσκαλος. Εμεινα δίπλα του τέσσερα χρόνια και μου έδωσε τον «ορίζοντα».
Μου είπε: «Εάν δεν έχεις τη δυνατότητα να διορθώσεις μια πάθηση, πρέπει να κάνεις έρευνα και να βρεις λύση».
Και προς τα πού σας κινητοποίησε αυτή η προτροπή;
Αρχισα να ασχολούμαι με την έρευνα, πρώτα σχετικά με το «δαχτυλίδι» και στη συνέχεια με μια άλλη πατέντα
που θα μας επιτρέπει να αντικαθιστούμε τις άρρωστες βαλβίδες της καρδιάς με ζωικές βαλβίδες, νέας γενιάς.
Σιγά-σιγά ολοκληρώσαμε τη μελέτη στα ζώα και θα περάσουμε στην κλινική μελέτη. Εφυγα το '94 για ένα διάστημα στην Αμερική κι έκανα διδακτορικό στη Χημεία, για να εκπαιδευτώ επιπλέον, ώστε να εξελίξω σε συνεργασία με τους ειδικούς τις ιδέες αυτές.
Τι ακριβώς είναι το πρωτοποριακό αυτό «δαχτυλίδι», που το «φορούν» και ζουν με αυτό τόσες χιλιάδες παιδιά;
Στην ανεπάρκεια μιτροειδούς, με απλά λόγια, το αίμα πηγαίνει περισσότερο στην αριστερή κοιλία και αυτή φαρδαίνει.
Οταν διορθώνεται η μιτροειδής βαλβίδα, πρέπει ο χειρουργός να βάλει ένα «δαχτυλίδι» για να στενέψει κάπως, σε φυσιολογικό πλαίσιο, τον γνήσιο δακτύλιο της μιτροειδούς. Εκείνη την εποχή, δεν υπήρχε λύση για τα παιδιά σε σχέση με το «δαχτυλίδι» και το ποσοστό επιδιόρθωσης της βαλβίδας γι' αυτά ήταν πολύ χαμηλό.
Τα «δαχτυλίδια» από τιτάνιο είναι σκληρά και δεν υπήρχαν παιδικά μεγέθη.
Για την καρδιά ενός παιδιού έπρεπε να βρεθεί κάτι που να μας επιτρέπει να διορθώνουμε τις βαλβίδες, αντί να τις
αλλάζουμε με την πάροδο των χρόνων. Κατασκευάσαμε, λοιπόν, το νέο «δαχτυλίδι» από μια άλλη ουσία, την πολυδιεξανόνη,
η οποία μέσα σε έξι μήνες λιώνει μέσα στον γνήσιο δακτύλιο της μιτροειδούς αφήνοντας στη θέση της ένα
περιφερειακό τοίχωμα που, ανάλογα με την ηλικία του παιδιού, μεγαλώνει.
Και το παιδί δεν χρειάζεται να υποστεί άλλες επεμβάσεις.
Το παράδειγμα του πατέρα
«Το φορώ μετά το χειρουργείο, με ζωντανεύει».
Μου θυμίζετε την Πόλη κι αυτό που λέτε εκεί, ότι η κανέλα φέρνει κοντά τους ανθρώπους.
Μα κάθε τι μέσα μου είναι σε συνάρτηση με την Πόλη...
Μιλήστε μου για τον πατέρα σας.
Ηταν παθολόγος, αρχίατρος του παιδικού νοσοκομείου Μπαλουκλί στην Κωνσταντινούπολη. Οταν χάσαμε τη μητέρα μας, πολύ νωρίς, τα παράτησε και είπε ότι θα μεγαλώσει τα παιδιά του. Εγώ ήμουν 10 και η αδελφή μου 11 χρόνων. Ηταν μια δύσκολη επιλογή, γιατί ήταν νέος και μπορούσε να ξαναφτιάξει τη ζωή του, όπως και να εξελιχθεί ως επιστήμονας, διέθετε τα προσόντα. Στον Αγιο Στέφανο, είχαμε μια μονοκατοικία όπου έκανε και το ιατρείο του. Από το πρωί ώς το βράδυ ήταν με τους ασθενείς του και δύο μέρες τη βδομάδα εξέταζε δωρεάν τους φτωχούς. Αφήστε που έβγαζε από την τσέπη του όλα τα λεφτά που είχε και τους τα έδινε για ν' αγοράσουν φάρμακα.
Η φιλανθρωπία είναι βίωμά σας, λοιπόν.
Εκείνος ήταν αληθινός φιλάνθρωπος. Ο πατέρας μου διάβαζε με το κερί, για να σπουδάσει. Επειδή ο παππούς μου είχε χάσει τα πάντα με τη Μικρασιατική Καταστροφή, δεν είχε τη δυνατότητα να του αγοράσει ούτε τα βιβλία της Ιατρικής. Κι όταν μιλούσαμε, μου έλεγε: «Σκοπός σου να μην είναι τα χρήματα, αλλά τα έργα. Και να μη γυρνάς την πλάτη σου στις ανάγκες των άλλων». Σ' όλη του τη ζωή, ο ίδιος δεν κέρδισε λεφτά.
Εσείς, αλήθεια, τι άνθρωπος είστε;
Πιστός βαθιά - προέρχομαι από θρησκευτική οικογένεια. Κοιτάζω να κάνω καλά πράγματα, γιατί αυτό καλύπτει μιαν ευαίσθητη πλευρά του χαρακτήρα μου. Και δεν έκλεισα ποτέ τα μάτια μου στους άλλους…
Λέω ότι ο Θεός σού δίνει τα υπόλοιπα, όταν έχεις ένα θετικό προορισμό στη ζωή σου.
Αυτή η ισχύς που οι χειρουργοί έχετε απέναντι στους άλλους ανθρώπους, ένα είδος «παντοδυναμίας», πώς επηρεάζει το χαρακτήρα σας;
Στην καρδιοχειρουργική, όμως, υπάρχουν ορισμένες φορές και επιπλοκές.
Και όταν συμβαίνει αυτό, αναρωτιέσαι σε ποιο σημείο τα πράγματα δεν πήγαν σωστά. Οταν ο γιατρός έχει συναίσθηση της ευθύνης του, είναι σε συνεχή αυτοκριτική για να βελτιώσει την εμπειρία του και να μειώσει τις πιθανότητες των επιπλοκών.
Δεν αφήνεται στο αίσθημα αυτής της ισχύος.
Οι δυσκολίες, δηλαδή, γίνονται το μέτρο του.
Ακριβώς. Τη δύναμη σου τη δίνουν όχι οι επιτυχίες, αλλά το μέτρο, η επίγνωση ότι ως χειρουργός έχεις ν' αντιμετωπίσεις προβλήματα και επιπλοκές, οι συνέπειες των οποίων είναι απόλυτες: χάνεις τον ασθενή και κάποιες φορές οι ασθενείς είναι παιδιά. Και τότε το ψυχικό κόστος είναι τεράστιο. Οταν, πάλι, πετύχεις, όπως σήμερα, που ήταν ένα πολύ δύσκολο περιστατικό, με 50-50 πιθανότητες, νιώθεις χαρά. Εγώ ξέχασα κάθε κόπωση και είπα… «εντάξει, πέρασες ακόμη μια λευκή νύχτα, αλλά έκανες σωστή δουλειά κι έσωσες μια ζωή». Εάν ο χειρουργός δεν το αισθάνεται αυτό, σημαίνει ότι έχει χάσει κάτι το βασικό από την οντότητά του.
«Θυσίασα την επαφή με τα παιδιά μου»
Υπάρχουν στιγμές που αποζητάτε διαφυγές;
Ναι! Οι δύο θείες μου από την Πόλη, που μένουν στην Αθήνα και οι οποίες δεν έχουνε παιδιά.
Απέναντί τους έχω ευθύνες και προσπαθώ να περνώ μαζί τους ορισμένες στιγμές, στην Ελλάδα που λατρεύω. Μετά, το καλοκαίρι ταξιδεύω στην Ιταλία, στη Βερόνα για να ακούσω όπερα κι έπειτα πηγαίνω στην Αίτνα.
Στο ηφαίστειο;
(Γελάει από την έκπληξή μου). Στο ηφαίστειο, ναι. Εχει μεγάλη ενέργεια, βγάζει συνέχεια καπνό...
Και μου αρέσει να το παρατηρώ. Μένω σε ένα ξενοδοχείο απέναντι ακριβώς και τη νύχτα, να το βλέπατε, ο καπνός δημιουργεί ένα λευκό πανόραμα, είναι καταπληκτικό! Οταν βλέπετε τον καπνό, αισθάνεστε τη δύναμη της γης.
Και την αντιλογία του συμπαντικού κόσμου, που δεν έχει σύνορα, με τον οριοθετημένο ατομικό μας κόσμο.
Και τι συμβαίνει τότε, έχει επιβολή σ' εσάς αυτή η εικόνα;
Ναι. Και σκέφτομαι την εξέλιξη του ανθρώπου. Τι είναι εκείνο που κάνει τον άνθρωπο να περνά από μια θετική
σε μια αρνητική κατάσταση;
Οταν αισθάνομαι την ανάγκη να συγκεντρωθώ σε άλλα θέματα, εκτός της επιστήμης μου, παίρνω τα τετράδιά μου και γράφω. Στο ηφαίστειο μένω με τις ιδέες μου, σε ένα νησί, μακριά… και είναι η μοναδική στιγμή που διακόπτω για λίγο την επαφή με το νοσοκομείο.
Σε διλήμματα ως προς την κατεύθυνση της ζωής σας βρεθήκατε;
Οχι, είχα μια κατεύθυνση, της θετικής πράξης και της συνεισφοράς στον κόσμο. Στην πορεία, απλώς μου έχουν γεννηθεί ερωτήματα για τη μεταφυσική διάσταση των πραγμάτων.
Την αποδέχεστε.
Μάλιστα. Κι επιχειρώ μέσα από διαβάσματα και προσωπικές σκέψεις ένα είδος διαλογισμού, χωρίς
βέβαια αυτός να είναι αντίλογος στην επαγγελματική μου ζωή.
Στην επιστημονική μου ζωή έχω κανόνες, έχω όρους και αυστηρό αυτοέλεγχο, είναι μια διαφορετική πραγματικότητα. Η Ιατρική απαιτεί ρεαλιστική προσέγγιση. Μόνο που ξέρω ότι έξω από αυτή την πραγματικότητα υπάρχει και η μεταφυσική διάσταση.
Σε ποια γλώσσα γράφετε;
Στη γαλλική γλώσσα, γιατί σε αυτή διάβασα πολλά βιβλία Φιλοσοφίας. Στο Παρίσι είχα το χρόνο να διαβάσω κι εκτός καρδιοχειρουργικής - ο Σαρτρ μού αρέσει, «ο διάβολος είναι οι άλλοι». Δεν πιστεύω στη λεγόμενη «κρίση» ή «καταδίκη» μετά το θάνατο. Ο Θεός είναι αγάπη, δεν είναι «εκεί» για να μας περάσει από έλεγχο, ο έλεγχος είναι εδώ.
Ποια είναι η κύρια αξία σας;
Η οικογένεια. Η ιστορία της οικογένειάς μου αρχίζει από τον 8ο αιώνα, μια βυζαντινή οικογένεια που εξελίχτηκε ώς τη σύγχρονη εποχή. Ως Ελληνας της διασποράς, θα πω και η πατρίδα.
Πώς φέρνετε το χρόνο στα μέτρα σας;
Με πειθαρχία. Εδώ, στην Ελβετία, εάν θέλεις να έχεις ακαδημαϊκή ζωή, πρέπει να κάνεις δημοσιεύσεις και αυτό το νοσοκομείο ζητάει σημαντική δουλειά στον κλινικό τομέα. Τα Σαββατοκύριακα της ζωής μου τα πέρασα μελετώντας, ώστε να μπορώ να διευθύνω και να μεταδώσω στους φοιτητές όσα έμαθα.
Τι θυσιάσατε;
Την επαφή με τα παιδιά μου, τον πιο θετικό έλεγχο στη ζωή τους, που για να υπάρξει πρέπει να περάσεις χρόνο μαζί τους - δυστυχώς δεν μπόρεσα να το κάνω. Να δημιουργήσω αυτή τη σχέση. Ο Κωνσταντίνος σήμερα είναι 22 χρόνων, σπουδάζει Νομικά στη Σορβόνη και ο Αλέξανδρος είναι μικρότερος, πηγαίνει ακόμη σχολείο.
Τι ανταποκρίνεται βάσιμα στην ευαισθησία σας;
Οι συγκεκριμένες στιγμές ευτυχίας, που δίνει το χαμόγελο των παιδιών που έγιναν καλά. Αύριο, το ξέρετε, πετάω για την Ινδία στις 4.30 π.μ., φτάνω η ώρα δύο της νύχτας και την επομένη το πρωί, ώρα έξι, πρέπει να είμαι στο χειρουργείο.
Πόσα χειρουργεία μπορεί να κάνετε εκεί, με την ομάδα σας;
Εξαρτάται από τις ανάγκες, και πέντε ταυτόχρονα.
Τι κάνετε για να διατηρείτε τη φυσική σας κατάσταση;
Δεν κάνω τίποτα, δεν έχω ούτε λεπτό. Ετρεχα πέντε χιλιόμετρα τη μέρα, αλλά τα παράτησα. Ομως, δεν καπνίζω, προσέχω τον τρόπο διατροφής, τρώω λίγο - το πρωί ένα μήλο, το μεσημέρι δεν προλαβαίνω να φάω, το βράδυ όταν επιστρέψω, ένα ψητό ψάρι συνήθως, με λαχανικά.
Το αγαπημένο σας πολίτικο φαγητό ποιο είναι;
Είναι…(γελάει) το ιμάμ μπαϊλντί, το απολαμβάνω στις θείες μου.
Και πρέπει η μελιτζάνα να έχει μείνει αρκετά στο νερό, για να χάσει τελείως την πικράδα της, αλλιώς δεν τρώγεται.
Τελικά, εσείς οι Πολίτες είστε όλο μυστικά… της κουζίνας, της ζωής…
Αυτό είναι! Ενας τρόπος ζωής, η νοοτροπία των μυστικών μας…
«Ο Θεός μού έδωσε μια ορισμένη ζωή...»
Είναι μετά τις 11 η ώρα το βράδυ και βγαίνουμε μαζί από το HUG, στα φωτισμένα quai της λίμνης, η συνέντευξη έχει τελειώσει, «κλείσαμε» μιάμιση μέρα με τα διαλείμματα των επεμβάσεών του.
Εσείς, που κάθε στιγμή είστε σ' επαφή με τη ζωή και το θάνατο, βρήκατε έστω μια απάντηση στα ερωτήματά σας;
Αυτό που ένιωσα είναι ότι ο Θεός μού έδωσε μια ορισμένη ζωή, ορισμένες μέρες που είναι η ύπαρξή μου σε αυτό τον
κόσμο και μια θετική φύση αγάπης. Οτι μου «ζητάει»να δώσω νόημα σε αυτή τη ζωή, χτίζοντας κάτι το θετικό, όχι μόνο για τα προσωπικά μου, αλλά και για τους άλλους - αυτό αντιλαμβάνομαι.
Και ξέρω ότι, όταν ο άνθρωπος μεγαλώνει και ρίχνει μια ματιά στο παρελθόν, κάνει έναν απολογισμό πράξεων: «από πού ξεκίνησα και πού έφτασα».
Εσείς τι «απαντάτε» στον Θεό σας;
Οτι τον «συναντώ»καθημερινά, μέσα από την προσωπική μου συγκρότηση και ακριβώς γιατί ένας χειρουργός
ισορροπεί πάντα ανάμεσα σε δύο ενδεχόμενα: είτε να κάνει ένα λάθος με ολέθριες συνέπειες είτε να σώσει μια ζωή.
Η σωστή απόφαση, για την κατάλληλη τεχνική που θα ακολουθήσει, βασίζεται στην επιστημονική του γνώση αλλά και στην εσωτερική του δύναμη.
Οταν είστε στον Tρίτο Kόσμο, σε ξεχασμένα σημεία της Γης, πώς νιώθετε;
Εκεί ηύρα, νομίζω, κάτι που μπορεί να κτίσει το νόημα της ψυχής μου.
Οι χώρες, όπως η Ελβετία, δεν με έχουν ανάγκη - εγώ σήμερα αδειάζω αυτή την έδρα, κάποιος άλλος θα πάρει τη θέση μου. Σ' εκείνα, όμως, τα μέρη όπου δεν υπάρχει η δυνατότητα εκπαίδευσης, η παρουσία μας έχει μεγάλη σημασία.
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει, αν δεν το ζήσει, την άμεση ανάγκη που έχουν τα παιδιά σε αυτές τις χώρες, από ανθρώπους που είναι έτοιμοι να προσφέρουν ό,τι εμείς, ακόμη και σε συνθήκες κινδύνου.
Ποτέ δεν το σκέφτηκα αυτό, γιατί δεν έχω φόβους στη ζωή μου. Κι εάν δεν είχα οικογένεια, θα μπορούσα να τα
παρατήσω όλα και να ζήσω εκεί.
Οσο… για τις τελικές υπαρξιακές απαντήσεις, τις έχει ο Θεός κι αυτή είναι η καλή πλευρά της ζωής.
Με την αναζήτηση μπορεί να φτάσουμε σε ένα ανώτερο πνευματικό επίπεδο, κάνοντας θετικές πράξεις και δίνοντας κίνητρο στους άλλους ανθρώπους να βοηθήσουν. Και τότε, θα μπορούμε μια μέρα να πούμε «έκανα κάτι που θα μείνει»!
Φυτεύοντας τον «σπόρο» της καρδιοχειρουργικής: Το πρωτοποριακό μοντέλο δράσης του ιδρύματος «Coeurs pour tous»
To «Coeurs pour tous» ήταν ελβετικός οργανισμός που αναδιαμορφώθηκε ως φιλανθρωπικό ίδρυμα τον Ιούνιο του 1998
από τον καρδιοχειρουργό Αυξέντιο Καλαγκό και ομάδα γιατρών και νοσηλευτών του νοσοκομείου HUG, με σκοπό να χειρουργούνται δωρεάν άπορα παιδιά στις χώρες κυρίως του Τρίτου Κόσμου, να δημιουργείται νοσηλευτική υποδομή και να εκπαιδεύεται στην καρδιοχειρουργική μια μεγάλη ομάδα από το ιατρικό δυναμικό κάθε χώρας.
Δύο μήνες μετά την ίδρυση του συλλόγου, εφαρμόστηκε το μοντέλο-πιλότος δράσης στη Γεωργία, όπου στήθηκε η πρώτη Παιδοκαρδιοχειρουργική Κλινική στην Tιφλίδα. Kατόπιν, εστάλη ο απαραίτητος εξοπλισμός, ενώ Γεωργιανοί γιατροί και νοσηλευτές εκπαιδεύτηκαν επί ένα χρόνο στη Γενεύη. Ακολούθησαν: Μαυρίκιος, Ερυθραία, Μαρόκο, Καζαμπλάνκα, Αίγυπτος, Αλγερία, Ινδία, Βενεζουέλα, Mαδαγασκάρη. Στη Mοζαμβίκη, το ίδρυμα δρα σε συνεργασία με τον αγγλικό σύλλογο του Mαγκντί Γιακούμπ «Η αλυσίδα της ελπίδας».
Tο «Coeurs pour tous», που μέχρι σήμερα έχει δώσει μια «νέα ζωή» σε 9.000 παιδιά, χρηματοδοτείται από μεγάλες δωρεές και από τα έσοδα της πατέντας «Kalangos ring». Κάθε χρόνο απαιτούνται για τις δραστηριότητες αυτές δύο έως τρία εκατομμύρια ευρώ.
* * * * * * * * * *
***** Το θέμα είναι παλιό , πιθανόν να έχει αναφερθεί στο σχολιασμό ειδήσεων ή αλλού , θεώρησα όμως
πως ταιριάζει γάντι στο θέμα των ... καλών ειδήσεων *****
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
01-07-10
14:18
Έσμιξαν στην Ελλάδα μετά από έναν χρόνο περιπλάνησης
Η 18χρονη Σομαλή μητέρα, Χοντάν Σίντο, τον προηγούμενο Μάρτιο αποφάσισε να εγκαταλείψει τη ρημαγμένη χώρα της, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον για το παιδί της. Μια οβίδα είχε καταστρέψει το σπίτι τους, γιʼ αυτό και πήρε την απόφαση να ψάξει έναν ασφαλή τόπο, για να ζήσει και να μεγαλώσει τον γιο της. Ο άνδρας της είχε ήδη φύγει από τη Σομαλία με τελικό προορισμό την Ελλάδα, δέκα μήνες πριν, όταν εκείνη ήταν τεσσάρων μηνών έγκυος.
Πήρε αγκαλιά το τεσσάρων μηνών βρέφος της, τον μικρούλη Αχμέτ, και τα λιγοστά μπαγκάζια τους και προσπάθησε να περάσει τον Έβρο μαζί μια ομάδα συμπατριωτών της, αφού προηγουμένως διένυσαν χιλιάδες χιλιόμετρα, για να φτάσουν από τη Σομαλία στην Κωνσταντινούπολη.
Τότε ήταν που έχασε το παιδί της, στην προσπάθειά της να περάσει με βάρκες τον Έβρο. Οι Τούρκοι συνοριοφύλακες που τους εντόπισαν πρόλαβαν και συνέλαβαν τους μισούς από τους οικονομικούς μετανάστες. Κάποιοι κατόρθωσαν να ξεφύγουν και να περάσουν παράνομα στην Ελλάδα και μαζί μʼ αυτούς ο μικρός Αχμέτ.
Η Χοντάν συνελήφθη και κρατήθηκε μερικές μέρες σε φυλακές στην Τουρκία. Η μόνη έγνοια της ήταν τι να απέγινε το παιδί της. Όταν αποφυλακίστηκε από τις τουρκικές φυλακές, κατάφερε να περάσει τα σύνορα παράνομα και να βρεθεί τελικά επί ελληνικού εδάφους. Εκεί συνελήφθη και πάλι και οδηγήθηκε σε ένα φυλάκιο του Έβρου. Αμέσως έδειξε τη φωτογραφία του παιδιού της στους Έλληνες συνοριοφύλακες. Μετά από έρευνα που έγινε, ο μικρός Αχμέτ εντοπίστηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης υγιέστατος…
Οι ελληνικές Αρχές επέδειξαν ιδιαίτερη ευαισθησία (αν και δεν το συνηθίζουν), προκειμένου να ξανασμίξει η οικογένεια. Στη Χοντάν τη Δευτέρα δόθηκε άδεια παραμονής, για να μπορέσει να μεγαλώσει χωρίς άλλους κατατρεγμούς το παιδάκι της. Όταν την προηγούμενη Παρασκευή έφτασε στο Γενικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης και πήρε στην αγκαλιά της το μέχρι πρότινος ορφανό βρέφος, όλοι όσοι ήταν εκεί λύγισαν από τη συγκίνηση.
Ο μικρός Αχμέτ είχε βρει επιτέλους τη μητέρα του. Ο διοικητής του νοσοκομείου, Νίκος Ραπτόπουλος, αν και ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί η εξέταση DNA, είναι βέβαιος ότι πρόκειται για τη μητέρα του παιδιού. Είναι σίγουρος ότι τα αποτελέσματα της εξέτασης απλώς θα τον επιβεβαιώσουν. Ο Δημήτρης Πέτροβιτς, δημοσιογράφος του «ΘΡΑΚΗΝΕΤ», μίλησε μαζί με τη νεαρή μητέρα και εκείνη του εξιστόρησε τη δραματική ιστορία της, που ευτυχώς έχει αίσιο τέλος.
Δείτε εδώ τα σχετικά video.
Ο πατέρα του παιδιού και σύζυγος της Χοντάν, που είχε φύγει από τη Σομαλία όταν ακόμα εκείνη ήταν έγκυος, εντοπίστηκε μετά από έρευνα που έκανε το Κέντρο Μεταναστών στην Αθήνα. Η 18χρονη Χοντάν Σίντο τον συναντήσε χθες στην Αθήνα, μετά από περίπου έναν χρόνο αγωνίας, κρατώντας στην αγκαλιά της τον γιο τους, τον οποίο εκείνος είδε για πρώτη φορά!
Η 18χρονη Σομαλή μητέρα, Χοντάν Σίντο, τον προηγούμενο Μάρτιο αποφάσισε να εγκαταλείψει τη ρημαγμένη χώρα της, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον για το παιδί της. Μια οβίδα είχε καταστρέψει το σπίτι τους, γιʼ αυτό και πήρε την απόφαση να ψάξει έναν ασφαλή τόπο, για να ζήσει και να μεγαλώσει τον γιο της. Ο άνδρας της είχε ήδη φύγει από τη Σομαλία με τελικό προορισμό την Ελλάδα, δέκα μήνες πριν, όταν εκείνη ήταν τεσσάρων μηνών έγκυος.
Πήρε αγκαλιά το τεσσάρων μηνών βρέφος της, τον μικρούλη Αχμέτ, και τα λιγοστά μπαγκάζια τους και προσπάθησε να περάσει τον Έβρο μαζί μια ομάδα συμπατριωτών της, αφού προηγουμένως διένυσαν χιλιάδες χιλιόμετρα, για να φτάσουν από τη Σομαλία στην Κωνσταντινούπολη.
Τότε ήταν που έχασε το παιδί της, στην προσπάθειά της να περάσει με βάρκες τον Έβρο. Οι Τούρκοι συνοριοφύλακες που τους εντόπισαν πρόλαβαν και συνέλαβαν τους μισούς από τους οικονομικούς μετανάστες. Κάποιοι κατόρθωσαν να ξεφύγουν και να περάσουν παράνομα στην Ελλάδα και μαζί μʼ αυτούς ο μικρός Αχμέτ.
Η Χοντάν συνελήφθη και κρατήθηκε μερικές μέρες σε φυλακές στην Τουρκία. Η μόνη έγνοια της ήταν τι να απέγινε το παιδί της. Όταν αποφυλακίστηκε από τις τουρκικές φυλακές, κατάφερε να περάσει τα σύνορα παράνομα και να βρεθεί τελικά επί ελληνικού εδάφους. Εκεί συνελήφθη και πάλι και οδηγήθηκε σε ένα φυλάκιο του Έβρου. Αμέσως έδειξε τη φωτογραφία του παιδιού της στους Έλληνες συνοριοφύλακες. Μετά από έρευνα που έγινε, ο μικρός Αχμέτ εντοπίστηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης υγιέστατος…
Οι ελληνικές Αρχές επέδειξαν ιδιαίτερη ευαισθησία (αν και δεν το συνηθίζουν), προκειμένου να ξανασμίξει η οικογένεια. Στη Χοντάν τη Δευτέρα δόθηκε άδεια παραμονής, για να μπορέσει να μεγαλώσει χωρίς άλλους κατατρεγμούς το παιδάκι της. Όταν την προηγούμενη Παρασκευή έφτασε στο Γενικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης και πήρε στην αγκαλιά της το μέχρι πρότινος ορφανό βρέφος, όλοι όσοι ήταν εκεί λύγισαν από τη συγκίνηση.
Ο μικρός Αχμέτ είχε βρει επιτέλους τη μητέρα του. Ο διοικητής του νοσοκομείου, Νίκος Ραπτόπουλος, αν και ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί η εξέταση DNA, είναι βέβαιος ότι πρόκειται για τη μητέρα του παιδιού. Είναι σίγουρος ότι τα αποτελέσματα της εξέτασης απλώς θα τον επιβεβαιώσουν. Ο Δημήτρης Πέτροβιτς, δημοσιογράφος του «ΘΡΑΚΗΝΕΤ», μίλησε μαζί με τη νεαρή μητέρα και εκείνη του εξιστόρησε τη δραματική ιστορία της, που ευτυχώς έχει αίσιο τέλος.
Δείτε εδώ τα σχετικά video.
Ο πατέρα του παιδιού και σύζυγος της Χοντάν, που είχε φύγει από τη Σομαλία όταν ακόμα εκείνη ήταν έγκυος, εντοπίστηκε μετά από έρευνα που έκανε το Κέντρο Μεταναστών στην Αθήνα. Η 18χρονη Χοντάν Σίντο τον συναντήσε χθες στην Αθήνα, μετά από περίπου έναν χρόνο αγωνίας, κρατώντας στην αγκαλιά της τον γιο τους, τον οποίο εκείνος είδε για πρώτη φορά!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
19-07-10
13:04
Kαλή είδηση! Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει την λειτουργία
της αγαπημένης μας χώρας...
Και η απόδειξη
της αγαπημένης μας χώρας...
Και η απόδειξη
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
11-08-10
21:14
Πρώτα η οικοδόμηση της νέας Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, τώρα το Πανεπιστήμιο της Ναλάντα, είναι άραγε ένα καλό σημάδι για την προσπάθεια αναβίωσης πρακτικών γνώσης και έρευνας παρά το θλιβερό γεγονός ότι τα τότε προϊόντα της γνώσης κι έρευνας που αποθησαυρίζονταν στα ιδρύματα αυτά έχουν χαθεί?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
13-08-10
13:41
Να που τα καλά νέα έρχονται από εκεί που δεν το περιμένουμε κάποιες φορές ε?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
borat
Επιφανές μέλος
Ο Γιάννης.- αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 15,323 μηνύματα.
24-09-10
22:45
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
02-11-10
20:47
Μωρό έπεσε από τον 7ο όροφο και... προσγειώθηκε στην αγκαλιά πεζού
Ένα κοριτσάκι 15 μηνών επέζησε χωρίς σχεδόν ούτε γρατζουνιά όταν έπεσε από διαμέρισμα του έβδομου ορόφου στο Παρίσι χάρη στην τέντα ενός καφέ, στην οποία έκανε γκελ και κατέληξε στην αγκαλιά ενός περαστικού.
Το μωρό έπεσε από το παράθυρο ενώ έπαιζε με την τετράχρονη αδελφή του χωρίς την επίβλεψη κάποιου μεγάλου, δήλωσε εκπρόσωπος της τοπικής αστυνομίας.
Ένας νεαρός είδε το μωρό την ώρα που άρχιζε να πέφτει και φώναξε στον πατέρα του, ο οποίος έτρεξε, άπλωσε τα χέρια του και το έπιασε μετά το γκελ που έκανε στην τέντα, γράφει η εφημερίδα Le Parisien.
«Θα πρέπει να παίζει πολλά χρόνια ράγκμπι για να έχει αναπτύξει τέτοια ανακλαστικά» δήλωσε στην εφημερίδα ένας περαστικός που είδε το περιστατικό.
Η αστυνομία διευκρίνισε ότι το κοριτσάκι δείχνει να μην έχει υποστεί σοβαρό τραυματισμό και παρακολουθείται σε κοντινό νοσοκομείο.
Ο ιδιοκτήτης του καφέ, το οποίο βρίσκεται στο ισόγειο πολυκατοικίας στο βορειοανατολικό Παρίσι, δήλωσε ότι το μωρό είχε πραγματικά μεγάλη τύχη διότι, σε αντίθεση με αυτό που κάνει συνήθως, το απόγευμα της Δευτέρας είχε αφήσει την τέντα ανοιχτή.
«Συνήθως την κλείνω για να μην πιάσει φωτιά γιατί συνηθίζουν να ρίχνουν πάνω της τις γόπες των τσιγάρων τους» δήλωσε στον τηλεοπτικό σταθμό i-tele.
Ο εκπρόσωπος της αστυνομίας διευκρίνισε ότι οι συνθήκες υπό τις οποίες έγινε το ατύχημα δεν έχουν αποσαφηνιστεί. «Οι γονείς δεν ήταν παρόντες και είναι λίγο δύσκολο να μάθουμε ρωτώντας τα δύο κοριτσάκια, αν σκεφτεί κανείς την ηλικία τους» δήλωσε.
ΤΑ ΝΕΑ
Ένα κοριτσάκι 15 μηνών επέζησε χωρίς σχεδόν ούτε γρατζουνιά όταν έπεσε από διαμέρισμα του έβδομου ορόφου στο Παρίσι χάρη στην τέντα ενός καφέ, στην οποία έκανε γκελ και κατέληξε στην αγκαλιά ενός περαστικού.
Το μωρό έπεσε από το παράθυρο ενώ έπαιζε με την τετράχρονη αδελφή του χωρίς την επίβλεψη κάποιου μεγάλου, δήλωσε εκπρόσωπος της τοπικής αστυνομίας.
Ένας νεαρός είδε το μωρό την ώρα που άρχιζε να πέφτει και φώναξε στον πατέρα του, ο οποίος έτρεξε, άπλωσε τα χέρια του και το έπιασε μετά το γκελ που έκανε στην τέντα, γράφει η εφημερίδα Le Parisien.
«Θα πρέπει να παίζει πολλά χρόνια ράγκμπι για να έχει αναπτύξει τέτοια ανακλαστικά» δήλωσε στην εφημερίδα ένας περαστικός που είδε το περιστατικό.
Η αστυνομία διευκρίνισε ότι το κοριτσάκι δείχνει να μην έχει υποστεί σοβαρό τραυματισμό και παρακολουθείται σε κοντινό νοσοκομείο.
Ο ιδιοκτήτης του καφέ, το οποίο βρίσκεται στο ισόγειο πολυκατοικίας στο βορειοανατολικό Παρίσι, δήλωσε ότι το μωρό είχε πραγματικά μεγάλη τύχη διότι, σε αντίθεση με αυτό που κάνει συνήθως, το απόγευμα της Δευτέρας είχε αφήσει την τέντα ανοιχτή.
«Συνήθως την κλείνω για να μην πιάσει φωτιά γιατί συνηθίζουν να ρίχνουν πάνω της τις γόπες των τσιγάρων τους» δήλωσε στον τηλεοπτικό σταθμό i-tele.
Ο εκπρόσωπος της αστυνομίας διευκρίνισε ότι οι συνθήκες υπό τις οποίες έγινε το ατύχημα δεν έχουν αποσαφηνιστεί. «Οι γονείς δεν ήταν παρόντες και είναι λίγο δύσκολο να μάθουμε ρωτώντας τα δύο κοριτσάκια, αν σκεφτεί κανείς την ηλικία τους» δήλωσε.
ΤΑ ΝΕΑ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
borat
Επιφανές μέλος
Ο Γιάννης.- αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 15,323 μηνύματα.
03-11-10
18:53
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
borat
Επιφανές μέλος
Ο Γιάννης.- αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 15,323 μηνύματα.
23-11-10
23:35
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Bill_1992
Περιβόητο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 4,713 μηνύματα.
23-11-10
23:55
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
borat
Επιφανές μέλος
Ο Γιάννης.- αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 15,323 μηνύματα.
05-01-11
22:53
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
*Maria (^_^)*
Πολύ δραστήριο μέλος
Η *Maria (^_^)* αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 28 ετών και μας γράφει απο Κομοτηνή (Ροδόπη). Έχει γράψει 1,601 μηνύματα.
15-01-11
12:55
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
24-01-11
14:37
Δεν θα ήταν μια πολύ καλή ιδέα να δημιουργηθούν κι άλλες τέτοιες ταινίες, ιδιαίτερα εάν αναλογιστούμε ότι η επαφή των νέων με την "κλασσική" νεοελληνική λογοτεχνία περιορίζεται στα αποσπάσματα των σχολικών βιβλίων που με τον τρόπο που γίνεται η διδασκαλία μάλλον απωθητική την καθιστούν?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
15-03-11
18:31
Ένα μικρό θαύμα, σε μια μεγάλη καταστροφή
Ένα μικρό θαύμα μέσα στην καταστροφή που σκόρπισε το τσουνάμι "αποκαλύφθηκε" στην πόλη Ισινομάκι που ισοπεδώθηκε από το τσουνάμι, όταν στρατιώτες που κινούνταν μέσα στα συντρίμμια περισυλλέγοντας πτώματα θυμάτων, άκουσαν κλάμα μωρού. Μάλιστα την αρχή μπερδεμένοι από το θόρυβο των συντριμμιών και τον ήχο της λάσπης πίστεψαν ότι έκαναν λάθος, μέχρι που το κλάμα ακούστηκε και πάλι. Ο ήχος της ζωής, τους οδήγησε σε ένα σωρό από συντρίμμια όπου αφαιρώντας προσεκτικά θραύσματα ξύλου και γρανίτη, είδαν ένα τετράχρονο κοριτσάκι με ροζ μάλλινη φόρμα.
Το τσουνάμι που χτύπησε την πόλη στις 11 Μαρτίου, είχε πάρει κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια των γονιών του το μωρό. Οι ίδιοι επέζησαν από την καταστροφή αλλά είχαν αρχίσει να πιστεύουν πια, πως το μωρό τους ήταν νεκρό. Οι στρατιώτες ξαναένωσαν την οικογένεια και ταυτόχρονα όπως λένε πήραν δύναμη για να συνεχίσουν σκάβοντας πια με περισσότερη προσοχή. Λίγο πριν τη διάσωση του μωρού οι στρατιώτες είχαν μαζέψει μέσα από τα συντρίμμια 2 χιλιάδες πτώματα. Το πως το κοριτσάκι κατάφερε να επιζήσει από τον πνιγμό και να μην συνθλιβεί από τα πεσμένα δέντρα και τα κομμάτια των διαλυμένων σπιτιών παραμένει μυστήριο.
Ένα μικρό θαύμα μέσα στην καταστροφή που σκόρπισε το τσουνάμι "αποκαλύφθηκε" στην πόλη Ισινομάκι που ισοπεδώθηκε από το τσουνάμι, όταν στρατιώτες που κινούνταν μέσα στα συντρίμμια περισυλλέγοντας πτώματα θυμάτων, άκουσαν κλάμα μωρού. Μάλιστα την αρχή μπερδεμένοι από το θόρυβο των συντριμμιών και τον ήχο της λάσπης πίστεψαν ότι έκαναν λάθος, μέχρι που το κλάμα ακούστηκε και πάλι. Ο ήχος της ζωής, τους οδήγησε σε ένα σωρό από συντρίμμια όπου αφαιρώντας προσεκτικά θραύσματα ξύλου και γρανίτη, είδαν ένα τετράχρονο κοριτσάκι με ροζ μάλλινη φόρμα.
Το τσουνάμι που χτύπησε την πόλη στις 11 Μαρτίου, είχε πάρει κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια των γονιών του το μωρό. Οι ίδιοι επέζησαν από την καταστροφή αλλά είχαν αρχίσει να πιστεύουν πια, πως το μωρό τους ήταν νεκρό. Οι στρατιώτες ξαναένωσαν την οικογένεια και ταυτόχρονα όπως λένε πήραν δύναμη για να συνεχίσουν σκάβοντας πια με περισσότερη προσοχή. Λίγο πριν τη διάσωση του μωρού οι στρατιώτες είχαν μαζέψει μέσα από τα συντρίμμια 2 χιλιάδες πτώματα. Το πως το κοριτσάκι κατάφερε να επιζήσει από τον πνιγμό και να μην συνθλιβεί από τα πεσμένα δέντρα και τα κομμάτια των διαλυμένων σπιτιών παραμένει μυστήριο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Χρήστες Βρείτε παρόμοια
-
Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:Tα παρακάτω 1 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
-
Φορτώνει...
