Συνδρομο ADHD

Καλησπερα παλικαρια. Απο οτι εχω καταλαβει με την δυσκολια μου συγκεντρωσης πιθανον να εχω αυτο το συνδρομο.

Aν εχετε καμια συμβουλη να δωσετε ωστε να διαβαζω και να μπορω να εχω παρομοιες επιδοσεις στο πανεπιστημιο με ατομα που ειναι συγκεντρωμενα θα σας ημουν ευγνωμων.

μηπως θα επρεπε να απευθυνθεις σε καποιον ειδικο πρωτα, πριν ζητησεις την γνωμη καποιον ασχετων-αγνωστων;

Εγώ ως φοιτητής είχα το σύνδρομο ACDC.
Προσπαθούσα να διαβάσω με χαμηλή μουσική και κατέληγα με τα ηχεία στο φουλ να φωνάζω:



Τέλος πάντων. Αργότερα έγινε ελεχγόμενη η κατάσταση. Σταμάτησα να φωνάζω.

Αν υποψιάζεσαι ότι όντως έχεις θέμα συγκέντρωσης και όσο και αν έχεις προσπαθήσει, δεν έχεις καταφέρει να το αντιμετωπίσεις, νομίζω καλύτερα να απευθυνθείς σύντομα σε κάποιον ειδικό

Εχω και εγω μια απορια... Επειδη το εψαχνα βασικα,αυτο το συνδρομο πρεπει να το εχεις απο παιδι ή μπορεί να αναπτυχθει αργοτερα? Δηλαδη στα φοιτητικα χρονια ας πουμε? Γιατι συνηθως οπου το διαβαζω,αναφερεται κυριως στα παιδια και στις μικρες ηλικιες και αναφερει οτι τα συμπτωματα εμφανιζονται σε μικρες ηλικιες.
Παντως προς τον OP, η αποσπαση προσοχης μπορει να οφειλεται και σε αλλες διαταραχες.

Δεν αναπτύσσεται αργότερα, κάποιοι όμως το έχουν από την παιδική ηλικία αλλά δεν έχουν πάει σε κάποιο ειδικό να κάνει διάγνωση. Πάντως πολλοί νομίζουν ότι το έχουν αλλά στην πραγματικότητα είναι λίγοι ειδικά αν λάβουμε υπόψην ότι μόνο 60% όσον το είχαν στην παιδική ηλικία το έχει και αργότερα στην ενήλικη ζωή τους. Δε θέλω να παρεξηγηθώ μπορεί όντως το παιδί παραπάνω να έχει απλώς σ αυτά τα θέματα δε μπορούμε να κάνουμε αυτοδιάγνωση. Για ειδικό ξέρω ότι ο παυλίδης κάνει διάγνωση στα παιδιά και τους βοηθάει στο διάβασμα και είναι πολύ καλός ισως να κάνει και για ενήλικες ΄.Εγώ πάντως μόνο ένα άτομο έχω γνωρίσει με ADHD ,ήταν κατασκηνωτής όταν εγώ ήμουν ομαδάρχισσα και πραγματικά φώναζε από μακριά ότι συνέβαινε και κάτι παραπάνω .

Γενικα νορμαλ τυπος φαινομαι και σαν μαθητης ημουν του 18-19. Φοιτω επισης σε καλη σχολη (ενοω υψηλοβαθμη σχετικα) και ο μ.ο μου ειναι γυρο στο 7. Το θεμα ειναι ομως οτι τα εχω βρει καπως σκουρα στην διαχειριση της υλης. Δηλαδη ζηλευω τα ατομα που λενε ''θα κατσω ενα 4ωρο να διαβασω'' εγω συνηθως καταληγω να χαζευω και μετα αγχωνομαι γιατι δεν εβγαλα αυτα που ηθελα.
Παντα βεβαια ειχα θεμα με συγκεντρωση απλα πιστευω οτι στο σχολειο οι απαιτησεις δεν ηταν ιδιαιτερα τραβηγμενες και το συστημα δεν ευνοουσε να φανει αυτη η ελλειψη. Πχ ειχαμε διαβασμα 5-10 σελιδες το πολυ που τις μαθαιναμε απεξω (δεν γινετα προφανως αυτο στο πανεπιστημιο με υλη συνηθως ανω των 300 σελιδων) ή ασκησεις που και αυτες ειχαν εναν διασκεδαστικο σχετικα χαρακτηρα κατα την γνωμη μου.
Ισως κιολας το πιο ''υποχρεωτικο'' κλιμα να με βοηθουσε ενω στο πανεπιστημιο που ειμαστε πιο free δυσκολευομαι πολυ να αυτοοργανωθω σε πολλα επιπεδα. Γενικα ζηταω συμβουλες αν καποιος απο εσας εχει/ειχε παρομοιο θεμα να μου δωσει καμια συμβουλη.

Πχ απο τον Φοκο εκει που εψαχνα για κατατακτηριες βρηκα καπου που εδινε συμβουλες και ελεγε->
Σε γενικές γραμμές αρχίζεις πάντα με ένα γρήγορο διάβασμα. Στην συνέχεια πιο προσεκτικό. Μετά υπογραμμίζεις με ένα στυλό αυτά που σου φαίνονται σημαντικά και στο τέλος αυτά που υπογράμμισες τα γράφεις σε ένα τετράδιο.

Ξερετε αν βοηθαει αυτο; Eγω συνηθως διαβαζω κατι αργα αργα και το υπογραμμιζω.

Δοκίμαστε αυτό

https://el.wikipedia.org/wiki/Τεχνική_Pomodoro

Μπλόκαρε όλα τα σαιτ στα οποια μπαίνεις παρορμητικά όταν κολλάει το μυαλό σου με κάποιο add on (StayFocusd για Chrome ή LeechBlock για Firefox). Βάλε το κινητό στα 25 λεπτά (ή 20 για αρχή ). Συγκεντρώσου σε αυτό που θες να διαβάσεις (μην προσπαθεις απλα να διαβαζεις προτασεις ασυναίσθητα, ούτε να αποστηθίζεις, αλλα να κοιτας αν καταλαβες την ιδεα πίσω απ αυτό που λέει ο συγγραφέας (ψάξε feynman technique). Η υπογράμμιση εχουν δείξει οτι δεν είναι τόσο καλή τεχνική μάθησης .
Oταν τελείωσει το 25λεπτο σήκω απο την καρέκλα για 5 λεπτα, βάλε κανα τραγούδι κάνε καμια ελξη, τράβα τουαλέτα ή γενικά κάνε βολτες στο σπίτι. Οταν περασουν τα 5 λεπτα ξανακατσε στην καρέκλα και επανέλαβε. Θεωρητικά θα πρέπει να νιωσεις ενα μικρό refresh και μια όρεξη να συνεχίσεις. Επειδη και εγώ αναρωτιεμαι αρκετες φορες αν έχω το ίδιο ή απλα ειμαι τεμπέλης, νομίζω ότι δεν είναι τίποτα απο τα 2.
Απλα οι άνθρωποι ειμαστε οντα της συνήθειας και οταν πας να κάνεις κάτι το οποιο ειναι διανοητικά απαιτητικό και βαρετό συναμα ο εγκεφαλος σου θα προσπαθεί συνέχεια να σε πείσει να αλλαξεις ενεργεια σε κάτι που σου ειναι εύκολο και παράγει γρήγορα ντοπαμίνη.
Αν του μάθεις (μέσω συνεχους επανάληψης της προσπάθειας συγκέντρωσης) οτί αυτο ειναι ότι καλύτερο θα πάρει εκείνη τη στιγμη τότε με τον καιρό θα σου είναι πιο φυσικό το διαβασμα και δεν θα θες να αλλαξεις γρηγορα δράση.

Επίσης θα πρέπει να βλέπεις και την μεγάλη εικόνα. Γράψε σ' ενα χαρτί που θες να είσαι σε 1-2 χρόνια και πως αυτό που κάνεις τώρα θα σε βοηθήσει να φτάσεις εκεί. Αν δεν μπορεις να δεις τη σημαντικότητα του γιατι κάνεις αυτό που κάνεις τώρα τότε το motivation σου θα είναι πάντα μικρό. Good luck!

Αρχική Δημοσίευση από Athr:

Επειδη και εγώ αναρωτιεμαι αρκετες φορες αν έχω το ίδιο ή απλα ειμαι τεμπέλης, νομίζω ότι δεν είναι τίποτα απο τα 2.
Απλα οι άνθρωποι ειμαστε οντα της συνήθειας και οταν πας να κάνεις κάτι το οποιο ειναι διανοητικά απαιτητικό και βαρετό συναμα ο εγκεφαλος σου θα προσπαθεί συνέχεια να σε πείσει να αλλαξεις ενεργεια σε κάτι που σου ειναι εύκολο και παράγει γρήγορα ντοπαμίνη.
Αν του μάθεις (μέσω συνεχους επανάληψης της προσπάθειας συγκέντρωσης) οτί αυτο ειναι ότι καλύτερο θα πάρει εκείνη τη στιγμη τότε με τον καιρό θα σου είναι πιο φυσικό το διαβασμα και δεν θα θες να αλλαξεις γρηγορα δράση.

Click για ανάπτυξη...

Αν και δεν έχεις άδικο, καταλαβαίνεις ότι εδώ ουσιαστικά έχουμε μία "ιατρικοποίηση" μιας ανθρώπινης συμπεριφοράς; Ναι, σωστά όλα αυτά με τη ντοπαμίνη, αλλά τελικά υπάρχουν ή όχι τεμπέληδες; Η τεμπελιά είναι "φυσιολογική" ανθρώπινη συμπεριφορά ή ιατρικό πρόβλημα; Μήπως αυτός που ασχολείται πολύ με ένα αντικείμενο, έχει επίσης ιατρικό πρόβλημα; Θέλω να πω ότι αν ο Αϊνστάιν έδινε περισσότερη σημασία στο Νόμπελ παρά στη γυναίκα του, μήπως θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Αϊνστάιν δεν ήταν ένας έξυπνος και επίμονος άνθρωπος, αλλά ένας άνθρωπος που είχε ιατρικό πρόβλημα και στον οργανισμό του εκρινόταν πολύ περισσότερη ντοπαμίνη όταν ασχολούνταν με τη φυσική και είχε εθιστεί σε αυτήν;

Δηλαδή, δεν αμφιβάλλω ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν πρόβλημα, αλλά πώς ξεχωρίζουμε το προβληματικό από το φυσιολογικό;

Εν τέλει το συμπέρασμά σου ότι δεν είναι τίποτα από τα δύο είναι λάθος. Δεδομένου, δηλαδή, ότι στην ADHD τα διεγερτικά που δίνουν (συνήθως), λειτουργούν ακριβώς επειδή είναι αναστολείς επαναπρόσληψης της ντοπαμίνης.

Αρχική Δημοσίευση από Athr:

Δοκίμαστε αυτό

https://en.wikipedia.org/wiki/Pomodoro_Technique

Click για ανάπτυξη...

Από wiki:
"The Pomodoro Technique is named after the tomato-shaped kitchen timer that Cirillo used as a university student."



Παρά τρίχα τη γλιτώσαμε, δηλαδή. Φαντάζεστε να χρησιμοποιούσε τίποτα τέτοιο; :

Αρχική Δημοσίευση από lkjhgfdsa:

Αν και δεν έχεις άδικο, καταλαβαίνεις ότι εδώ ουσιαστικά έχουμε μία "ιατρικοποίηση" μιας ανθρώπινης συμπεριφοράς; Ναι, σωστά όλα αυτά με τη ντοπαμίνη, αλλά τελικά υπάρχουν ή όχι τεμπέληδες; Η τεμπελιά είναι "φυσιολογική" ανθρώπινη συμπεριφορά ή ιατρικό πρόβλημα; Μήπως αυτός που ασχολείται πολύ με ένα αντικείμενο, έχει επίσης ιατρικό πρόβλημα; Θέλω να πω ότι αν ο Αϊνστάιν έδινε περισσότερη σημασία στο Νόμπελ παρά στη γυναίκα του, μήπως θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Αϊνστάιν δεν ήταν ένας έξυπνος και επίμονος άνθρωπος, αλλά ένας άνθρωπος που είχε ιατρικό πρόβλημα και στον οργανισμό του εκρινόταν πολύ περισσότερη ντοπαμίνη όταν ασχολούνταν με τη φυσική και είχε εθιστεί σε αυτήν;

Δηλαδή, δεν αμφιβάλλω ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν πρόβλημα, αλλά πώς ξεχωρίζουμε το προβληματικό από το φυσιολογικό;

Click για ανάπτυξη...

Οχι, ούτε η τεμπελιά, ούτε η εργατικότητα είναι ιατρικά προβλήματα. Το θέμα όμως είναι πως εκλογικεύουμε το γιατί είναι ένας τεμπέλης και ο άλλος όχι. Για μένα, και σύμφωνα με την επιστήμη, ο άνθρωπος είναι μια βιολογική οντότητα ή οποία αντιδρά σε ερεθίσματα του περιβάλλοντος και αλλάζει με κύριο στόχο την επιβιωση του και την συνέχιση των γονιδίων του (και έπειτα τα υπόλοιπα της πυραμίδας Maslow).
Καποιοι είναι βιολογικά πιο προδιάθετοι (εξυπνότεροι, με περισσότερη ενεργεια κλπ) και σε συνδυασμό με τη επιρρόη που πήρε απο τους γονεις του, δασκάλους, κοινωνικο περιγυρο, ιντερνετ, βιβλια κ.λ.π εξελίχτηκε στο άτομο που είναι τώρα. Αν αυτή ηταν επικοδομιτική και τον ωθησαν στο να γίνει εργατικός και τον έκαναν να κατανοήσει τα "άδικα" πλεονεκτηματα του και πως να τα εκμεταλευετε, θα ενταχθεί απο την κοινωνία στην κατηγορία "εργατικός", και πιθανον να γίνει επιτυχημένος. Αν ο παραπάνω συνδυασμός δεν γίνει έτσι όπως πρέπει, τότε πιθανότατα να ενταχθεί στην κατηγορία "τεμπέλης" απο την κοινωνία αλλα και τον εαυτό του.
Τα ιατρικά προβλήματα είναι μια ανθρώπινη κατασκευή για να περιγράψουμε μια κατάσταση η οποία ξεφευγει απο το μέσο όρο, προς την αρνητική πλευρά (πολύ μεγάλο αρνητικό βιολογικό ελλειμα, που ακόμα και ο περίγυρος μπορει να μην είναι ικανός να κάνει αυτόν τον ανθρωπο καλύτερο/ευτυχισμενο, π.χ νοητικη ασθένεια) . Ο Αινστάιν ηταν το αντίθετο του ιατρικού προβλήματος, ήταν πολύ βιολογικά προικισμένος που ο περιγυρος του δεν ήταν τοσο σημαντικός για να τον κάνει να πάει μπροστά (αλλά συνάμα απαραίτητος).
Εν τέλη για να μην πολυλογώ, η ερώτηση που θίγεις είναι κυρίως φιλοσοφική. Ολα καταλήγουν στο αν πιστευεις στην ελεύθερη βούληση ή όχι, στον ντετερμινισμό ή στην αναιτιατότητα. Αν πιστευεις, θα διαπιστώσεις ότι ενας ανθρωπος είναι αυτό που είναι τώρα λόγω μιας ασύλληπτης τυχαιότητας και θα είναι αυτο που είναι λόγω αυτής. Εαν πιστευεις οτι εμεις φτιάχνουμε το μέλλον μας (που και πάλι κατέληξες σ αυτό το συμπέρασμα λόγω μιας απειρίας ερεθισμάτων πέρα του ελεγχου σου αλλά anyway) τότε τίποτα απ όσα εγραψα δεν θα σου φαίνονται σωστά και ο τεμπέλης είναι τεμπέλης επειδή δεν έχει αρκετά κότσια μέσα του ή δεν ξερω γω τί, και ο επιτυχημένος-εργατικός είναι αυτός που νίκησε όλες τις δυσκολίες και ανήλθε πάνω απο τις βιολογικές του επιθυμίες. Ισως έτσι να 'ναι όταν το κοιτάς από την απλή οπτική γωνία της καθημερινότητας. Οταν το κοιτάς από άλλη γωνία όμως, δεν μπορείς παρα να αναρωτηθείς, αν κανένας απο τους δύο όντως επέλεξε να είναι αυτό που είναι.