Μικρασιατική καταστροφή: Οι δικές μας ιστορίες

Υπέροχη ιδέα Χαρά!

Όντως, η συγκεκριμένη δεκαετία είναι μία από τις πιο μελανές σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Ο ξεριζωμός των γεγηνών κατοίκων ήταν (για εμένα τουλάχιστον) μία ξεκάθαρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μαζί φυσικά και με τις υποχρεωτικές μεταναστεύσεις μέσω των ανταλλαγών πληθυσμού.
Το τραγικότερο όλων είναι πως για όποιον γνωρίζει ιστορία ξέρει πως η μικρασιατική καταστροφή οφείλεται σε λάθος της ελληνικής στρατηγικής - ενώ ακόμη και η βιαιότητα ήταν μία ανταπόδοση για όσα έκανε και ο ελληνικός στρατός όταν προχωρούσε προς το εσωτερικό της Μικράς Ασίας αφήνοντας την ασφάλεια και την στρατηγική θέση που είχε. ( Τι να λέμε όμως τώρα? )

Ο τόπος που μένω, τα Ν. Μουδανιά πήραν την ονομασία τους από ένα χωριό εκεί, στην Βιθυνία.
Η γιαγιά μου που άκουσε όλες τις ιστορίες από την μητέρα της (πρώτο χέρι όχι αστεία ) μου έχει πει πως όταν οι πρόσφυγες έφτασαν εδώ, όλος αυτός ο τόπος ήταν ένας τεράστιος βάλτος και πάρα πολλοί πέθαναν τις πρώτες μέρες από ελονοσία. Αλλά τα πράγματα και από πλευράς κρατικής οργάνωσης για την περίθαλψη αυτών των ανθρώπων ήταν πάρα πολύ άσχημα. Είχαν όλες τις οικογένειες μέσα σε ένα χώρο, όχι πολύ μεγάλο, καθισμένους κάτω στο πάτωμα και χώριζαν την μία από την άλλη οικογένεια με στρωμένες κουβέρτες (!! )
Μέσα σε όλη αυτή την αναμπουμπούλα χάθηκαν αδέρφια και ολόκληρες οικογένειες μεταξύ τους.

Εγω επειδη τρελαινομαι για ιστοριες και στην γιαγια μου απο την αλλη μερια αρεσει πολυ να τις διηγειται ειχα ακουσει για την ιστορια των δικων της, δηλαδη της μητερας και του πατερα της. Δεν την θυμομουν ομως καλα και περιμενα να παω πρωτα στο χωριο, να την ρωτησω για να τα ξερω πιο καλα και με πιο πολλες λεπτομερειες και νατα γραψω επειτα εδω περα. Ετσι και εγινε.

Ιστορια προγιαγιας
Η γονεις της γιαγιας μου μεναν σε ενα χωριο κοντα στην Τραπεζουντα. Την περιοδο του ξεριζωμου η προγιαγια μου ηταν πολυ αρρωστη και με τρια μικρα παιδια. Το ενα πεθανε εκεινες τις μερες μαλλον απο κρυολογημα γιατι τοτε τα περισσοτερα παιδια πεθαιναν ευκολα αφου τοτε δεν ειχαν τα φαρμακα που εχουμε εμεις τωρα. Τον προπαππου μου τον πηραν οι Τουρκοι οταν ηταν περιπου 20 χρονων στην εξορια, πραγμα που καναν με τους περισσοτερους αντρες τους οποιους μαζευαν, τους πηγαιναν σε ενα βουνο και τους εκτελουσαν. Εκεινος πεθανε απο το κρυο. Τους νεους αντρες τοτε τους βαζαν να κανουν καταναγκαστικα εργα σε αθλιες συνθηκες, με λιγα ρουχα, λιγη τροφη, πολυ κρυο και ατελειωτη δουλεια. Τους γερους τους σκοτωναν. Η προγιαγια μου που εμεινε πισω σταθηκε πολυ τυχερη. Το χωριο ειχε σχεδον αδειασει, αφου ολοι κοιταζαν να φυγουν, να βρουν καποιον τροπο να γλυτωσουν. Ετσι, εμινε στο σπιτι η προγιαγια μου, η μανα της και τα δυο παιδια που της εμειναν. Η μαμα της εντωμεταξυ ειχε κρυψει μια αγελαδα στα χορτα, μην την βρουν οι Τουρκοι και ειχε κρατησει μερικα φασολια και, εδινε στην κορη της λιγα λιγα για να μην τελιεωσουν γρηγορα τα ηδη λιγοστα αγαθα που διεθεταν. Καποια στιγμη μπηκαν και οι Τουρκοι στο σπιτι και ενας πηγε να παρει το παπλωμα που σκεπαζοταν η προγιαγια. Ευτυχως, υπηρχαν και καλοι Τουρκοι και ενας του ειπε ''Θα παρεις το παπλωμα απο ετοιμοθανατη γυναικα;'' και το αφησε. Μ'αυτα και μ'αυτα, η προγιαγια εγινε καλα. Πηγαν να φυγουν, πηραν το καραβι και μου λεγε η γιαγια πως οταν φταναν στον Βοσπορο (στην αλλη μερια δηλαδη) βγηκε η μανα της πανω ψηλα, εκει που απαγορευοταν, μες στα καρβουνα για να δει την στερια, ενω της φωναζαν οι Τουρκοι να κατεβει κατω. Επισης, μου ελεγε πως ειχαν ενα πραμα για να βαζουν νερο και δικαιουνταν να βαλουν μια φορα την μερα κι εκεινη επαιρνε και δυο και τρεις να δωσει και σε αλλους που ζητουσαν και μια φορα την επιασε ενας Τουρκος στρατιωτης και της τρυπησε το τσουκαλι με την λογχη να πεσει το νερο και μετα να δυσκολευεται να βαλει. Ακομα πρεπει να το εχουμε αυτο το τσουκαλι. Μετα και αφου φτασαν στην Ελλαδα εγκατασταθηκαν σε ενα ορεινο χωριο που το λενε Λεκανη και οπου πηγαν και πολλοι αλλοι Ποντιοι.


Η ιστορια του προπαππου

Μετα απο ολα αυτα η προγιαγια μου ξαναπαντρευτηκε. Ο αντρας της ηταν κι αυτος απο τον Ποντο και η οστορια του ειναι καπως αστεια. Σ'αυτουνου το χωριο οταν ηρθαν η Τουρκοι ολοι ξαμολυθηκαν στους δρομους κι αυτος πηγε και κρυφτηκε στην κουφαλα ενος δεντρου. Εκατσε εκει για πολλες μερες και φοβοταν να βγει μην τυχον και ειναι εκει τιποτα Τουρκοι και τον σκοτωσουν. Περασαν αρκετες μερες και πηγαινουν εκει κατι Τουρκαλες. Πανε εκει κοντα στο δεντρο και βλεπουν τα ποδια του και του λενε ''Τι κανεις εκει μεσα;''. ''Κρυβομαι'', λεει αυτος. ''Εφυγε ο στρατος'' του λενε αυτες. Αυτος παλι φοβοταν να βγει, γιατι αν τον εβλεπε κανενας στρατιωτικος θα τον σκοτωνε, πραγμα που ειπε και στις Τουρκαλες. ''Περιμενε'' του λενε και μετα απο λιγη ωρα ερχονται με κατι ρουχα. Με αυτα τα ρουχα τον ντυσαν χανουμισσα και ετσι καταφερε να φυγει και να γλυτωσει.


Συγνωμη για ολες τις λεπτομερειες και αν εγινα κουραστικη σε καποια σημεια, αλλα κι αυτα μερος της ιστοριας ειναι.

ωραιο θεμα...
η δικη μου ιστορια,απ τη γιαγιακα μου πρωτα.
γεννηθηκε το 1921,ηταν μωρο οπως καταλαβαινεις,αλλα εχω ακουσει τις ιστοριες απο οσους μικρασιατες προλαβα ζωντανους,οι τελευταιοι εφυγαν τελη της δεκαετιας του 1990...ο πατερας της γιαγιακας μου,ειχε χασαπικο,πολυ βαρυς και δυναμικος ανθρωπος...στη δουλεψη του ειχε πολλους τουρκους,ειχε παντρευτει 2 φορες την πρωτη του γυναικα τη σκοτωσε λεγαν οι γιαγιαδες...την επιασε επ αυτοφορο με αλλον,πηρε τα παιδια του και την εσφαξε...εμενε στη μυτιληνη,μετακομισε σμυρνη κι εκει παντρευτηκε τη προγιαγια μου ,εκανε μαζι της αλλα 3 παιδια,η προγιαγια μου,αγαπουσε τα παιδια και τα δικα της και τα μεγαλα,οταν εγινε η καταστροφη,εβαλε τη γιαγια μου στην κοιλια της,ηταν μωρο και τα μωρα τα σφαζαν οι τουρκοι και οι ελληνες αξιωματικοι τα πεταγαν στη θαλασσα γιατι οι βαρκες δεν ειχαν χωρο.μες στον πανικο βρηκε κι ακομα ενα μικρο κοριτσακι τη μαρια που την πηρε κι εκεινη μαζι με τα 3 δικα της παιδακια,τη γιαγια στην κοιλια,τα δυο στα χερια,τη μαρια και ενα απ τα μεγαλα παιδια της πρωην γυναικας του προπαππου......τα αλλα παιδια του προπαππου εμειναν σμυρνη ειχαν παντρευτει τουρκαλες και αλλαξοπιστησαν.
η προγιαγια μου ειχε και μια γατουλα που της εβαζε σκουλαρικακια,καημος μεγαλος που την αφησε εκει....και μας εδωσε απο γιαγια προς γιαγια ευχη να τις αγαπαμε τις γατουλες,γιαυτο εχω παντα γατουλες κι οχι μονο εγω ολο μου το σοι...(η κορη μου,εβαλε στο μηχανογραφικο της αθηνα περισσοτερο για να μπορει να παρει 2 απ τις 7 γατουλες μας)τελος παντων.
ηρθαν πειραια,ειχε και 4 εικονιτσες καμενες απ τη φωτια,τις 2 τις εχω εγω μαζι μου πλεον,τις αλλες τις εχουν στον πειραια τ αδελφια μου.......η προγιαγια μου ειχε μια κολητη να πουμε φιλεναδα,εμεναν διπλα,διπλα,γιατρος ηταν ο αντρας της φιλεναδας της......χαθηκαν με την καταστροφη της σμυρνης.....αλλα η ζωη ειχε αλλα σχεδια......
η φιλεναδα της μιας προγιαγιας μου ηταν μοιραια και η αλλη προγιαγια μου,η οποια εφερε τα παιδια της απ τη σμυρνη ντυμενα κοριτσακια,κι ας ηταν αγορια.....τα αγορια τα σκοτωναν.....ηταν ξανθια,κι αυτη και τα αγορια της.....θα τα βιαζαν οι τουρκοι......ηρθαν κι αυτοι πειραια.....κι ενα σταυρουδακι τυχαια,εφερε κοντα τη γιαγια μου με τον παππου μου,στον πειραια,για να καταλαβουν οτι οι μαναδες τους ηταν φιλες,σμυρνιες και να ξαναζησουν αρχικα την παιδικη φιλια που ειχαν και επειτα να ερωτευτουν και να πατρευτουν στον πειραια....κατοχη του 40 πλεον,η γιαγια εγκυος παντρευτηκε,και εκεινη τη στιγμη βομβαρδιζαν τον πειραια.....αλλα παμε αλλου.....σε αλλη εποχη και....αστο μεγαλη ιστορια,κι ειμαι τυχερη που προλαβα να την ακουσω,πολλες φορες....ειμαι πλεον 48 ετων......οι παππουδες εχουν πεθανει....η κορη μου λεει,ειναι 17μισο,οτι το σμυρνεικο dna δε χανεται ειναι σαν το λαδι,οσο κι αν ανακατευτει,παντα μενει λαδι..... .