H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Τραγική χαρακτηρίζει την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας ο γνωστός οικονομολόγος του Πανεπιστημίου του Harvard, Martin Feldstein, κρίνοντας επιτακτική την ανάγκη αποχώρησης της Ελλάδας από το ευρώ, καθώς όπως εξηγεί "μόνο με το νέο της νόμισμα μπορεί η Ελλάδα να ανορθώσει την οικονομία της".

"Η κατάσταση της Ελλάδας είναι τραγική. Δεν θεωρώ πως μπορεί να αποκατασταθεί", τονίζει σε συνέντευξή του στην τηλεόραση του Βloomberg, o Feldstein, μιλώντας από την Κοπεγχάγη.
"Δεν υπάρχει λύση για την Ελλάδα" προσθέτει ο Feldstein και εξηγεί "Μπορεί βραχυπρόθεσμα η αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ να οδηγήσει στο χάος, αλλά μακροπρόθεσμα η νέα δραχμή θα δώσει ώθηση στην ανάπτυξη και την απασχόληση στην Ελλάδα".


Πηγή www.bankingnews.gr
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
"Η ευρωζώνη έχει περιθώριο 3 μηνών να διορθώσει τα λάθη της", επισήμανε εκ νέου σήμερα ο μεγαλοεπενδυτής George Soros.
Ο ίδιος υπογράμμισε την ανάγκη να υπάρξει τραπεζική ένωση στην ευρωζώνη, ενώ νωρίτερα μέσα στην εβδομάδα τόνιζε πως οι εκλογές του Ιουνίου στην Ελλάδα θα οδηγήσουν σε κυβέρνηση που θα είναι μεν πρόθυμη να τηρήσει τα συμφωνηθέντα του πακέτου διάσωσης, αλλά θα ανακαλύψει πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον...
"Η ελληνική κρίση θα οδηγηθεί στην κορύφωση το φθινόπωρο. Μέχρι τότε η γερμανική οικονομία θα έχει επίσης αποδυναμωθεί κι έτσι η καγκελάριος Μέρκελ θα δυσκολευθεί ακόμα περισσότερο για να πείσει τη γερμανική κοινή γνώμη να δεχθεί πρόσθετες ευρωπαϊκές ευθύνες. Αυτό είναι που δημιουργεί ένα 'παράθυρο' τριών μηνών" είχε δηλώσει.
Στις δηλώσεις του αυτές έρχεται να απαντήσει ο νομπελίστας οικονομολόγος Joseph Stiglitz, χαρακτηρίζοντας τον κ. Soros "γενναιόδωρο" για το περιθώριο που έδωσε στην ευρωζώνη. "Οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν καταλαβαίνουν πόσο σοβαρή είναι η κρίση. Δεν καταλαβαίνουν το μέγεθος των δυνάμεων της αγοράς" ανέφερε ο κ. Stiglitz. "Η ευρωζώνη είναι ένα ημιτελές σχέδιο, το οποίο αντιμετωπίζει πολλά δομικά προβλήματα. Όταν το ευρώ δημιουργήθηκε αφαίρεσε δύο από τους μηχανισμούς προσαρμογής, τη ρύθμιση του επιτοκίου και την υποτίμηση του νομίσματος. Αυτά τα δύο δεν αντικαταστάθηκαν", κατέληξε.



Πηγή www.bankingnews.gr
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
του Τζορτζ Σόρος-Είναι πια σαφές πως βασική αιτία της κρίσης του ευρώ είναι που τα κράτη-μέλη παρέδωσαν στην «ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα» (ΕΚΤ) το αποκλειστικό δικαίωμα να τυπώνει χρήματα. Δεν συνειδητοποίησαν τι ακριβώς σήμαινε η εκχώρηση αυτού του δικαιώματος. Ούτε αυτά, ούτε οι ευρωπαϊκές αρχές.

Όταν εισήχθη το ευρώ, οι τράπεζες επέτρεψαν στις τράπεζες να αγοράζουν απεριόριστα ποσά κρατικών ομολόγων χωρίς να ζητούν την παραμικρή εγγύηση, ενώ η ΕΚΤ θεωρούσε ισότιμα τα ομόλογα όλων των κρατών-μελών της ευρωζώνης. Οι εμπορικές τράπεζες θεώρησαν πως τις συνέφερε να αγοράζουν ομόλογα των πιο αδύναμων κρατών-μελών της ευρωζώνης προκειμένου να κερδίσουν κάποιες υποδιαιρέσεις της μονάδας παραπάνω, πράγμα που με τη σειρά του οδήγησε σε σύγκλιση τα επιτόκια δανεισμού όλων των κρατών-μελών. Η Γερμανία, που αντιμετώπιζε τις προκλήσεις της επανένωσής της, εφάρμοσε γενναίες διαρθρωτικές αλλαγές που ενίσχυσαν την ανταγωνιστικότητά της. Μερικοί εταίροι της από την άλλη μεριά επέλεξαν να αξιοποιήσουν τη διάθεση φθηνών δανεικών προκειμένου να απολαύσουν την «έκρηξη» της κατανάλωσης και των ακινήτων, παρά τις βαριές τους απώλειες στον τομέα της ανταγωνιστικότητας.

Κι ύστερα ήρθε η συντριβή του 2008.Οι κυβερνήσεις χρειάστηκε να ενισχύσουν τις τράπεζες. Μερικές βρέθηκαν υπερχρεωμένες σαν τριτοκοσμικές χώρες, σε ένα νόμισμα μάλιστα που δεν ήλεγχαν. Αντανακλώντας τον διχασμό της Ευρώπης όσον αφορά τις οικονομικές της επιδόσεις, η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) διαιρέθηκε σε χώρες δανειστές και οφειλέτες.

Όταν οι χρηματαγορές ανακάλυψαν πως τα υποτιθέμενα ασφαλή κρατικά τους ομόλογα τελικά μπορεί να μην ήταν αξιόχρεα, ανέβασαν στα ύψη τα επιτόκια δανεισμού τους. Αυτό κατέστησε μη-βιώσιμες πολλές εμπορικές τράπεζες, οδηγώντας την Ευρώπη σε διπλή κρίση, τραπεζική και δημοσιονομική.

Η ευρωζώνη τώρα επαναλαμβάνει το πώς διαχειρίστηκε το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα ανάλογες κρίσεις το 1982 και ξανά το 1997. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, για να προστατεύσει το κέντρο, η διεθνής κοινότητα επέβαλε αυστηρή λιτότητα στην περιφέρεια· σήμερα η Γερμανία παίζει με επιπολαιότητα τον ίδιο ρόλο.

Υπάρχουν διαφορές στις λεπτομέρειες, αλλά η κεντρική ιδέα είναι πανομοιότυπη: οι δανειστές μεταφέρουν ολόκληρο το βάρος της αναγκαίας διόρθωσης στους οφειλέτες, με το «κέντρο» να αρνείται να αναλάβει κάθε ευθύνη για τις ανισορροπίες. Είναι από την άποψη αυτή ενδιαφέρον πόσο ήσυχα καθιερώθηκε η χρήση των όρων «κέντρο» και «περιφέρεια». Κι όμως, στην κρίση του ευρώ, οι ευθύνες του κέντρου είναι ακόμα μεγαλύτερες από ότι σε εκείνες του 1982 και του 1997: αφού σχεδίασε ένα ελαττωματικό νομισματικό σύστημα, απέτυχε να διορθώσει τις ατέλειές του. Η δεκαετία του 1980 θεωρήθηκε «χαμένη» για τη λατινική Αμερική· ανάλογη είναι η μοίρα που περιμένει την Ευρώπη.

Όταν ξεκίνησε η κρίση, η διάλυση της ευρωζώνης ήταν αδιανόητη: τα ενεργητικά και οι εγγυήσεις στο κοινό νόμισμα ήταν τόσο αλληλένδετες που κάθε διάσπαση της ευρωζώνης θα οδηγούσε σε ανεξέλεγκτη κατάρρευση όλων των οικονομιών της. Καθώς όμως η κρίση προχωρούσε, το οικονομικό σύστημα οχυρώθηκε σε μεγάλο βαθμό πίσω από τις εθνικά του σύνορα. Τους τελευταίους μήνες, αυτή η τάση κλιμακώθηκε. Η μακρόχρονη επιχείρηση αναχρηματοδότησης της ΕΚΤ βοήθησε τις ιταλικές και τις ισπανικές τράπεζες να εξαγοράζουν τα ομόλογα των κρατών τους, επωφελούμενες από τα γενναιόδωρα επιτόκια. Παράλληλα οι τράπεζες προτίμησαν να ξεφορτώνονται τα στοιχεία του ενεργητικού τους που βρίσκονταν στο εξωτερικό και οι διαχειριστές κρίσεώς τους επέλεξαν να προσπαθούν να ισοσκελίσουν τα ενεργητικά και τα παθητικά τους εντός των συνόρων τους, αντί σε ολόκληρη την ευρωζώνη.

Αν η κατάσταση αυτή συνεχιζόταν για μερικά χρόνια ακόμα, η διάλυση της ευρωζώνης θα μπορούσε να γίνει χωρίς μείζονες συνέπειες. Σε μια τέτοια περίπτωση βέβαια, οι χώρες δανειστές θα είχαν μεγάλες δυσκολίες να συλλέξουν τα πελώρια δάνειά τους προς τους οφειλέτες τους. Στο πλαίσιο του «στόχου 2», στις 30 Απριλίου οι απαιτήσεις της «μπούντεσμπανκ» από τις κεντρικές τράπεζες των περιφερειακών κρατών έφταναν τα 644 δις ευρώ, ποσό που αυξάνει εκθετικά.

Κι έτσι, η κρίση συνεχίζεται. Οι πιέσεις των χρηματαγορών κλιμακώνονται καθημερινά. Το πιο δηλωτικό είναι πως το Ηνωμένο Βασίλειο, που διατήρησε το εθνικό του νόμισμα απολαμβάνει τα χαμηλότερα επιτόκια δανεισμού στην ιστορίας του, ενώ εκείνο της Ισπανίας σπάει το ένα αρνητικό ρεκόρ μετά το άλλο.

Στην ευρωζώνη η πραγματική οικονομία συρρικνώνεται, ενώ στη Γερμανία ανθεί. Αυτό σημαίνει πως το χάσμα εντός ευρωζώνης μεγαλώνει. Η πολιτική και κοινωνική δυναμική επίσης ευνοεί την αποσύνθεση: η κοινή γνώμη, όπως εκφράστηκε στις πρόσφατες εκλογές, εναντιώνεται ολοένα και περισσότερο στη λιτότητα, κι αυτή η τάση αναμένεται να συνεχιστεί ως ότου καταφέρει να ανατρέψει αυτήν την πολιτική. Κάτι πρέπει να αλλάξει.

Κατά τη γνώμη μου οι αρχές έχουν ακόμα ένα παράθυρο τριών μηνών για να διορθώσουν τα λάθη τους και να αντιστρέψουν τις σημερινές τάσεις. Κάτι τέτοιο θα απαιτήσει ορισμένα μέτρα έκτακτης ανάγκης για να επιτευχθεί κάποια εξομάλυνση, που όμως να είναι συμβατά με τις υφιστάμενες ευρωπαϊκές συνθήκες, ώστε να ηρεμήσουν τα πράγματα και να μην ξαναρχίσουν οι κλυδωνισμοί.

Είναι δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο να εντοπιστούν ορισμένα παρόμοια έκτακτα μέτρα που να ικανοποιούν αυτά τα προαπαιτούμενα, και που θα αντιμετωπίζουν ταυτόχρονα το πρόβλημα της υπερχρέωσης χωρίς να παραλείπουν να μειώνουν το χάσμα όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα.

Η ευρωζώνη χρειάζεται τραπεζική ενότητα: ένα σχήμα εγγύησης των καταθέσεων ούτως ώστε να σταματήσει η φυγή κεφαλαίων, χρειάζεται μια ευρωπαϊκή πηγή κεφαλαιοποίησης των τραπεζών, μια πανευρωπαϊκή αρχή οικονομικής εποπτείας και ρύθμισης. Οι βαριά υπερχρεωμένες χώρες χρειάζονται ανακούφιση από το άχθος του χρέους τους. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να συμβεί αυτό -και όλοι προϋποθέτουν την ενεργή ανάμειξη της Γερμανίας.

Κι εκεί βρίσκεται το πρόβλημα: οι γερμανικές αρχές προετοιμάζονται πυρετωδώς για να προλάβουν να προσέρθουν στην επόμενη σύνοδο της ΕΕ στα τέλη Ιουνίου με μια δέσμη προτάσεων, αλλά όλα τα μηνύματα δείχνουν πως τα εμπλεκόμενα μέρη το πολύ-πολύ να καταλήξουν σε μια συμφωνία στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή, πράγμα που θα προσφέρει, για μια ακόμα φορά, μόνο προσωρινή ανακούφιση.

Αλλά βρισκόμαστε όλοι σε ένα σημείο καμπής. Η ελληνική κρίση φαίνεται πως θα κορυφωθεί το φθινόπωρο, ακόμα κι αν οι εκλογές δώσουν μια κυβέρνηση πρόθυμη να εφαρμόσει την ισχύουσα συμφωνία της Ελλάδας με τους πιστωτές της. Ως τότε, η γερμανική κυβέρνηση θα είναι επίσης εξασθενημένη, και θα έχει καταστεί δυσχερέστερο για την 'Ανγκελα Μέρκελ (Angela Merkel) να πείσει τους Γερμανούς να αποδεχθούν επιπρόσθετες ευρωπαϊκές ευθύνες.

Αν δε συμβεί κάποιο ατύχημα ανάλογο με τη χρεοκοπία της «Λέμαν μπράδερς», η Γερμανία κατά πάσα πιθανότητα θα κάνει ό,τι πρέπει για να κρατήσει όρθιο το ευρώ, αλλά η ΕΕ θα μετατραπεί σε κάτι πολύ διαφορετικό από την ανοικτή κοινωνία που κάποτε εξήπτε την λαϊκή φαντασία. Η διάκριση μεταξύ πιστωτών και οφειλετών κρατών-μελών θα παγιωθεί. Η Γερμανία θα κυριαρχήσει και η περιφέρεια θα μετατραπεί σε μια θλιβερή ακτογραμμή.

Αυτό αναπόφευκτα θα καλλιεργήσει δυσπιστία όσον αφορά το ρόλο της Γερμανίας στην Ευρώπη, αν και κάθε παραλληλισμός με το παρελθόν της είναι εντελώς ανάρμοστος. Η σημερινή κατάσταση δεν οφείλεται στην ύπαρξη κάποιου σχεδίου, αλλά μάλλον στην απουσία του. Πρόκειται για μια τραγωδία πολιτικών λαθών. Η Γερμανία είναι μια καλά λειτουργούσα δημοκρατία και η συντριπτική πλειοψηφία των Γερμανών τάσσονται υπέρ της ανοικτής κοινωνίας. Όταν ο γερμανικός λαός συνειδητοποιήσει τις επιπτώσεις της σημερινής κατάστασης -πράγμα που ας ελπίσουμε πως δεν θα γίνει πολύ αργά- θα θελήσει να διορθώσει τον ελαττωματικό σχεδιασμό του ευρώ.

Το τι χρειάζεται, είναι σαφές: μια ευρωπαϊκή αρχή οικονομικής πολιτικής, που θα θέλει και θα μπορεί να μειώσει το χρέος της περιφέρειας, αλλά και τραπεζική ενότητα. Η ανακούφιση από το άχθος του χρέους μπορεί να πάρει πολλές ακόμα μορφές πέραν των ευρωομολόγων, και θα οριοθετείται από τη μακρόχρονη τιθάσευση των οφειλετών από το δημοσιονομικό σύμφωνο. Η απόσυρση του συνόλου ή μέρους της οικονομικής βοήθειας, θα είναι πανίσχυρο όπλο ενάντια στην οικονομική ανευθυνότητα των οφειλετών κρατών-μελών. Εναπόκειται πια στη Γερμανία να αναλάβει τις ευθύνες που της ανέθεσαν οι ίδιες οι επιτυχίες της.



Πηγή : Badmoney.gr
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
“Η Ελλάδα ζει, χρόνια τώρα, πάνω από τις δυνάμεις της”, αναφέρει η πρόσφατη μελέτη του γερμανικού ινστιτούτου οικονομικών ερευνών (DIW), συνεχίζοντας “Η κατανάλωση υπερβαίνει κατά πολύ την παραγωγή αγαθών. Ένας πολύ βασικός παράγοντας της οικονομικής αδυναμίας της χώρας είναι η συγκριτικά αρνητική σχέση τιμών και προσφερομένων υπηρεσιών (price for value).

Ειδικά όσον αφορά τον Τουρισμό, ο οποίος είναι ένας εκ των κύριων πυλώνων της οικονομίας της, η Ελλάδα πρέπει να ανταγωνίζεται με χώρες εκτός Ευρώπης, όπως η Τυνησία, το Μαρόκο κλπ. Το κόστος εργασίας όμως ανά ώρα στην Ελλάδα, είναι πολύ υψηλότερο από τους ανταγωνιστές της – αφού ανέρχεται στα 11,39 Ευρώ, όταν στην Πορτογαλία είναι μόλις 8,49 €, στην Τουρκία 4 € και στη Βουλγαρία 1,55 €. Εάν λοιπόν δεν περιορισθούν αισθητά οι αμοιβές, είναι αδύνατον να διαφύγει η Ελλάδα από την κρίση χρέους και δανεισμού – οπότε δεν έχει κανένα νόημα η διάσωση της από την Ευρώπη”.

Με κριτήριο την παραπάνω «μελέτη» θα έπρεπε κανείς να υποθέσει ότι, η Ελλάδα είναι μία πολύ φτωχή χώρα - η οποία είναι πλέον αδύνατον να επιβιώσει, στηριζόμενη στις δικές της δυνάμεις, οπότε είναι υποχρεωμένη να συνθηκολογήσει με τους τοκογλύφους δανειστές της και τον «μπράβο» τους: το ΔΝΤ. Εν τούτοις, τόσο ο «Ισολογισμός» του ιδιωτικού τομέα της, όσο και του δημοσίου, εμφανίζουν μία εντελώς διαφορετική εικόνα – η οποία δεν μπορεί να μην είναι πραγματική.

Απέναντι στα χρέη του δημοσίου της λοιπόν (παθητικό) υπάρχουν αρκετά περιουσιακά στοιχεία (ενεργητικό), τα οποία είναι κατά πολύ υψηλότερα – σε γενικές γραμμές δε, κερδοφόρες εταιρείες του δημοσίου, τεράστια ακίνητη περιουσία, υπόγειος πλούτος, γερμανικές αποζημιώσεις κλπ.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον ιδιωτικό τομέα της, ο οποίος είναι ο λιγότερο χρεωμένος στην Ευρώπη (το συνολικό μας χρέος είναι αντίστοιχο με αυτό της Γερμανίας, ενώ διαθέτουμε πολύ περισσότερα περιουσιακά στοιχεία). Ειδικά όσον αφορά τα ακίνητα, με κριτήριο την πρόσφατη ειδική φορολόγηση τους (χαράτσι), η οποία ανήλθε στα 2,4 δις € μόνο για το 2011, εάν σημειώσουμε ότι αφορά περίπου το 1/500 της αξίας τους, συμπεραίνουμε ότι η συνολική αντικειμενική αξίας τους υπερβαίνει το 1,2 τρις € - έναντι κατά πολύ χαμηλότερων χρεών.

Επομένως, πως είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεται η Ελλάδα ως μία φτωχή χώρα, μη παραγωγική και ανίκανη να ανταπεξέλθει με τις υποχρεώσεις της; Εάν ήταν πράγματι έτσι, πως εξηγείται η εξαιρετικά θετική «καθαρή θέση» της, συγκριτικά με πολλές άλλες χώρες;

Για να μπορέσει κανείς να οδηγηθεί σε ασφαλή συμπεράσματα, καθώς επίσης στη λύση του προβλήματος της Ελλάδας, οφείλει να ξεκινήσει από την εποχή πριν την εισαγωγή του Ευρώ. Τότε τα νομίσματα των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου υποτιμούταν διαρκώς, επειδή οι κεντρικές τράπεζες τους «τύπωναν» συνεχώς νέα χρήματα – με αποτέλεσμα να διατηρούνται υψηλά τα επιτόκια δανεισμού.

Όταν υιοθετήθηκε το κοινό νόμισμα, η κατάσταση άλλαξε ριζικά – ειδικά στον τομέα των επιτοκίων. Με εξαίρεση την Ελλάδα λοιπόν, στην οποία μόνο ο δημόσιος τομέας εκμεταλλεύθηκε την πτώση των επιτοκίων αυξάνοντας το δανεισμό του, σε όλες τις υπόλοιπες χώρες αυξήθηκε κυρίως ο ιδιωτικός δανεισμός (τράπεζες, επιχειρήσεις, νοικοκυριά). Έτσι οδηγηθήκαμε στη σημερινή κρίση χρέους της Ευρωζώνης, η οποία οφείλεται στην υπερχρέωση του ιδιωτικού τομέα (πάντοτε με εξαίρεση την Ελλάδα) - σαν αποτέλεσμα της μη ισορροπημένης κατανομής ελλειμμάτων και πλεονασμάτων (άρθρο μας).

Στα πλαίσια αυτά, με σκοπό τη διάσωση του ιδιωτικού τομέα και κυρίως των τραπεζών, ο δημόσιος τομέας αναγκάσθηκε να «επωμισθεί» χρέη – με αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος της Ιρλανδίας, για παράδειγμα, να ανέλθει στο 110% του ΑΕΠ της (θα συνεχίσει να αυξάνεται), από μόλις 30% πριν την κρίση (το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Ισπανίας σήμερα απειλείται με κατάρρευση – αφού τα κόκκινα δάνεια των τραπεζών υπολογίζονται στα 175 δις €, από «μόλις» 134,1 δις € το Νοέμβρη του 2011).

Η κρίση λοιπόν της Ευρωζώνης ήταν (είναι) το αποτέλεσμα των πολύ υψηλών ιδιωτικών χρεών, τα οποία τελικά εκβάλλουν στα δημόσια – μέσω της διάσωσης των τραπεζών, της ανεργίας, της ύφεσης κλπ.

Αντίθετα, η κρίση της Ελλάδας οφείλετο στο δημόσιο τομέα της – ενώ ο ιδιωτικός ήταν απόλυτα υγιής. Σύμφωνα όμως με την οικονομική θεωρεία, μία ιδιωτική κρίση χρέους είναι πολύ πιο δύσκολο να επιλυθεί, από μία κρίση δημοσίου χρέους – η οποία είναι πάρα πολύ εύκολη στην διαχείριση της, αφού αρκεί ο περιορισμός των δαπανών και η ορθολογική αύξηση της φορολόγησης.

Απλούστερα, τα χρήματα βρίσκονται μέσα στη χώρα, αλλά είναι λάθος κατανεμημένα – οπότε αρκεί η σωστή κατανομή τους, για να λυθεί το πρόβλημα. Στο παράδειγμα της Ελλάδας, γνωρίζοντας ότι το ιδιωτικό χρέος της είναι μόλις 170% του ΑΕΠ της, ενώ το δημόσιο 160% (συνολικό 330%), αρκεί να αυξηθεί το ιδιωτικό στα 250% (μέσω επενδύσεων των ιδιωτών σε κρατικές εταιρείες, ακίνητα κλπ.), για να περιορισθεί το δημόσιο στο 80% του ΑΕΠ της.

Η επίλυση μίας κρίσης ιδιωτικού χρέους είναι όμως πολύ πιο δύσκολη – αφού απαιτεί πλεονασματικά ισοζύγια εξωτερικών συναλλαγών (αύξηση των εξαγωγών, μείωση των εισαγωγών, εσωτερική υποτίμηση κλπ.), για μεγάλες χρονικές περιόδους. Η Γερμανία τα κατάφερε μετά το 2000 (τότε οι άνεργοι Γερμανοί ξεπερνούσαν τα 5 εκ.), μειώνοντας επί δέκα έτη τις αμοιβές των εργαζομένων της και αυξάνοντας τις εξαγωγές της, εις βάρος των «εταίρων» της. Εν τούτοις, αφενός μεν ήταν η μοναδική που το επεδίωκε τότε, αφετέρου δε συνέβη σε εποχή παγκόσμιας ανάπτυξης.

Σήμερα οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές – όχι μόνο λόγω της υφιστάμενης παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, αλλά και επειδή είναι πολλές οι χώρες, οι οποίες πρέπει να προσπαθήσουν να λύσουν τα προβλήματα του ιδιωτικού χρέους τους, αυξάνοντας τις εξαγωγές τους εις βάρος των άλλων.


Πηγή Β,Βιλιάρδος
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Και μη χειρότερα!!

To ΠΑΣΟΚ –η παράταξη που όσο καμία άλλη έφερε πρόοδο και μεγάλες αλλαγές στη χώρα αλλά και που βαρύνεται και αυτή με τα λάθη και παραλείψεις του παρελθόντος- είναι η πολιτική δύναμη που όσο καμία άλλη εγγυάται την υπέρβαση των σφαλμάτων που κάναμε τις προηγούμενες δεκαετίες, υποστηρίζει ο Γιώργος Παπανδρέου σε μήνυμά του προς τον ελληνικό λαό.

Μέσα από την προσωπική του ιστοσελίδα, κατηγορεί τους επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ ότι αποτελούν δύο όψεις του ίδιου, συντηρητικού, νομίσματος καθώς θεωρούν ότι το πρόβλημα της χώρας «δεν ήταν η κατάντια του 2009» αλλά το Μνημόνιο του 2010.

Υπογραμμίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι άλλη μια «καμουφλαρισμένη εκδοχή των νοσηρών φαινομένων καιροσκοπισμού και δημαγωγίας» που ζήσαμε κατά κόρον τα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Για τον κ. Σαμαρά αναφέρει ότι οι ευθύνες του είναι «τεράστιες, ιστορικών διαστάσεων». Επισημαίνει ότι η πελατειακή διόγκωση του κράτους και της σπατάλης, βρήκε το απώγειό της στην προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ.




Ο πρώην πρωθυπουργός υπερασπίζεται την υπογραφή του Μνημονίου, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι δεν ήταν και δεν είναι πανάκεια αλλά μια σωτήρια λύση ανάγκης και ένα βήμα πριν το γκρεμό.

Προσθέτει ότι το Μνημόνιο θα μπορούσε να είναι καλύτερο αν υπήρχε άλλος συσχετισμός δυνάμεων στην Ευρώπη.

«Ήθελα μέσα σε μία τετραετία να αλλάξω συθέμελα την Ελλάδα, αλλά η ιστορία μου επιφύλαξε έναν άλλο ρόλο, να παλέψω ώστε η χώρα μας να αποφύγει τη χρεοκοπία. Και αυτή την ευθύνη την ανέλαβα με όποιο προσωπικό ή πολιτικό κόστος», αναφέρει.

Αρνείται ότι το ΠΑΣΟΚ υποσχέθηκε ποτέ «λαγούς με πετραχήλια, όπως κάνουν άλλοι σήμερα» ενώ χαρακτηρίζει «παρεξηγημένη» ή και «επίτηδες διαστρεβλωμένη» τη φράση του «λεφτά υπάρχουν».

Εξηγεί ότι κατέστησε σαφές στους εταίρους μας στην ΕΕ, ότι πρέπει να μας δώσουν χρόνο και την απαραίτητη προστασία
από τις αγορές κάτι που όμως δεν έγινε.

Τέλος επισημαίνει ότι από τις εκλογές πρέπει να προκύψει κυβέρνηση ευρύτατης συνεργασίας, κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης.

Αφήνουμε ασχολίαστα τα λόγια του πρώην πρωθυπουργού καθότι είναι περιττό, η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια, και προτιμάμε να κρατήσουμε σώας τας φρένας (τις δικές μας και των αναγνωστών μας).



Πηγή defencenet.gr
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Μπαρόζο: Η Ευρώπη να προχωρήσει σε οικονομική και πολιτική ένωση

Την ανάγκη η Ευρώπη να προχωρήσει σε μια νομισματική, οικονομική και πολιτική ένωση, σημείωσε από τη Σύνοδο των G20 στο Μεξικό ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόσο.

Ο ίδιος βρίσκει «εξαιρετικά ενδιαφέρον» πως πληθαίνουν απ' όλον τον κόσμο οι εκκλήσεις που ζητούν από τους Ευρωπαίους, και ιδίως από τη ζώνη του ευρώ, να «ενισχύσουν την ολοκλήρωση, να δημιουργήσουν μία τραπεζική ένωση, μία πραγματική οικονομική και νομισματική ένωση», όπερ σημαίνει να οικοδομήσουν «μία πολιτική ένωση».

«Η ανάγκη αυτή, που συμμερίζεται επίσης η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ( !! )και όλοι όσοι πιστεύουν στο ευρωπαϊκό σχέδιο, έχει καταστεί πλέον «μία παγκόσμια και συστημική ανάγκη», πρόσθεσε ο κ.Μπαρόζο.

«Αυτό είναι ένα από τα σημαντικά μηνύματα σε αυτήν τη G20», τόνισε.

Σημειώνεται ότι από την έναρξη της G20 τη Δευτέρα, οι Ευρωπαίοι δέχονται συνεχείς πιέσεις από τους εταίρους τους, οι οποίοι τους κατηγορούν ότι δεν πράττουν αρκετά ώστε να αντιμετωπίσουν την κρίση χρέους στην ευρωζώνη.


Πηγή Xrimanews.gr
.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Ποιος ευθύνεται για την κατάρρευση της Ελλάδος; Η Γερμανία και το ευρώ υποστηρίζει ο Νομπελίστας P. Krugman - Αν δεν προσέξουν η Ελλάδα θα μείνει στην ιστορία ως το θύμα της αλαζονείας της Ευρώπης - H νέα κυβέρνηση να προσέξει την ΔΗΜΑΡ

Μόνο η Γερμανία και η ΕΚΤ μπορούν να διασώσουν το ευρώ υποστηρίζει ο Νομπελίστας P. Krugman σε νέο άρθρο του.
Επίσης τονίζει ότι αν δεν προσέξουν η Ελλάδα θα μείνει στην ιστορία ως το θύμα της ύβρης και αλαζονείας της Ευρώπης….

Ο Krugman αναφέρει ότι έχουν ειπωθεί πολλά για την Ελλάδα άλλα ρεαλιστικά και άλλα υπερβολικά.
Όμως η Ελλάδα δεν είναι αιτία της κρίσης, οι ρίζες του προβλήματος βρίσκονται βορειότερα στην Βρυξέλες και στην Γερμανία.
Αναφερόμενος στις ελληνικές αδυναμίες ανέφερε ότι η Ελλάδα έχει πολύ διαφθορά ενώ η χώρα ζούσε πέρα από τις δυνατότητες της.
Η ελληνική παραγωγικότητα είναι κατά 25% χαμηλότερη του μέσο όρου.
Όμως και στις ΗΠΑ δεν έχουν όλες οι πολιτείες υψηλή παραγωγικότητα. Ο Μισισιπής έχει παραπλήσια παραγωγικότητα με την Ελλάδα.
Όμως από την άλλη είναι λάθος να αναφέρεται ότι οι έλληνες είναι τεμπέληδες, εργάζονται περισσότερες ώρες από οποιαδήποτε ευρωπαίο, αλλά και τους Γερμανούς.
Επίσης οι κοινωνικές δαπάνες στην Ελλάδα είναι χαμηλότερες από ότι στην Σουηδία ή την Γερμανία.
Ποιος ευθύνεται για την κατάρρευση της Ελλάδος το ευρώ.
Πριν 15 χρόνια η Ελλάδα δεν ήταν παράδεισος αλλά δεν ήταν και σε κρίση.
Η ανεργία ήταν υψηλή αλλά διαχειρίσιμη.
Η Ελλάδα κέρδιζε πολλά από εξαγωγές, τουρισμό και ναυτιλία.
Η Ελλάδα προσχώρησε στο ευρώ και ξαφνικά ένα φοβερό πράγμα συνέβη.
Άρχισαν να πιστεύουν ότι το ευρώ είναι το επενδυτικό καταφύγιο και τότε ξεκίνησαν οι σπατάλες από την εισροή κεφαλαίων.
Σκεφθείτε τι έγινε στο Τέξας το 1980 με την κρίση χρέους και τις αποταμιεύσεις.
Πλήρωσαν πολλά οι Αμερικανοί για να σώσουν το Τέξας αλλά τα περισσότερα δεν τα πλήρωσαν οι κάτοικοι του Τέξας αλλά των άλλων πολιτειών.
Το πρόγραμμα διάσωσης ήταν εντυπωσιακό και το Τέξας σώθηκε.
Το πρόβλημα της Ελλάδος είναι πρόβλημα της αλαζονείας των Ευρωπαίων.
Το πρόβλημα ξεκινάει ότι οι βόρειοι Ευρωπαίοι πιστεύουν ότι για την κρίση ευθύνονται οι νότιοι Ευρωπαίοι αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια.
Στην Ελλάδα έγιναν εκλογές. Υπάρχει κυβέρνηση όμως η ΔΗΜΑΡ το μικρό κόμμα της Αριστεράς ίσως να αποδειχθεί πρόβλημα στην πορείας της κυβέρνησης.
Οι έλληνες από μόνοι τους δεν μπορούν να λύσουν την κρίση.
Για να σωθεί το ευρώ απαιτείται παρέμβαση της Γερμανίας και της ΕΚΤ. Πρέπει να ξοδέψουν περισσότερα και να αποδεχθούν ακόμη και υψηλότερο πληθωρισμό.
Αν αυτό δεν συμβεί η Ελλάδα θα είναι το θύμα της ύβρης και αλαζονείας της Ευρώπης.



Πηγή bankingnews.gr
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
ΤΟ ΚΑΡΤΕΛ: Η αληθινή εξουσία, η τέταρτη εντολή, οι ιδιαιτερότητες της απελευθέρωσης των αγορών, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι τιμές καταναλωτή, τα μεγέθη της ΔΕΗ και οι υποψήφιοι αγοραστές της


«Νομίζετε ότι ο πρωθυπουργός έχει την παραμικρή εξουσία; Ξυπνήστε, η αληθινή εξουσία είναι το Καρτέλ! Είναι η Microsoft, η Google, η Nestle, η Coca Cola, η Wal-Mart, η Monsanto, η Toyota, η Siemens, η ΑΒΒ, η Exxon, η Shukori, η Morgan Stanley, η Deutsche Bank, η Royal Dutch Shell, η Astra Zeneca, η Sanofi-Aventis και όλες οι άλλες πολυεθνικές. Ορίστε, αυτή είναι η αληθινή κυβέρνηση του πλανήτη. Όταν συγκεντρώνονται κάθε τρείς μήνες στο Μπίσκο Κέι, οι “προτάσεις συντονισμού”, στις οποίες συμφωνούν, είναι πολύ πιο σημαντικές από όλα τα κυβερνητικά διατάγματα. Προτάσεις…..Είναι για γέλια.

Πρόκειται για εκτελεστικές αποφάσεις, μπροστά στις οποίες όλοι υποκλίνονται – ακόμη και η Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου, η Παγκόσμια Τράπεζα (ΔΝΤ), η ΕΕ, η Ιαπωνία και οι Η.Π.Α. Και εσύ το ξέρεις και εγώ το γνωρίζω…….είναι κοινό «μυστικό». Η Πολιτική; Ας γελάσω. Ξέρετε τι μου θυμίζουν όλοι αυτοί, όταν βγαίνουν από τα υπουργικά συμβούλια; Πιγκουίνους που χειροκροτούν άλλους πιγκουίνους, επάνω σε πάγο που λιώνει. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί να θέλει κανείς να συμμετάσχει σε αυτήν την απίστευτη παρωδία, επιλέγοντας την Πολιτική για να κάνει την καριέρα του».

Το παραπάνω χαρακτηριστικό, ελαφρά διαμορφωμένο κείμενο του Γάλλου συγγραφέα M.Crespy, αν και σε κάποιο βαθμό υπερβολικό, είναι αρκετά αποκαλυπτικό σε σχέση με την «σκιώδη» παγκόσμια διακυβέρνηση – ενώ περιγράφει σε ποιους ακριβώς χρωστάμε, σε τελική ανάλυση, όλοι εμείς: τα κράτη, οι ιδιώτες και οι επιχειρήσεις. Κατά τον ίδιο, χωρίς καμία αμφιβολία, η πραγματική εξουσία δεν ασκείται δυστυχώς από την Πολιτική, αλλά από τους διεθνείς τοκογλύφους δανειστές και τις πολυεθνικές επιχειρήσεις – κυρίως βέβαια, από αυτές που ανήκουν στις επτά ισχυρότερες χώρες του πλανήτη (G7).

Η Μεγάλη Βρετανία, ο «εκπρόσωπος» του αγγλοσαξονικού μονοπωλιακού καπιταλισμού στην Ευρώπη δηλαδή, παρά το ότι είναι ένα από τα περισσότερο χρεωμένα κράτη του πλανήτη (συνολικό χρέος άνω του 466% του ΑΕΠ ή περί τα 9 τρις $), διαθέτει επιχειρήσεις (8 από τις 20 του ευρωπαϊκού καρτέλ, το 40%), οι οποίες προσφέρουν τις υψηλότερες αμοιβές στα στελέχη τους. Επίσης φαίνεται πως, παρά το ότι οι παραπάνω αμοιβές ήταν μειωμένες, σε σχέση με το 2008, έως και -30%, παρέμειναν σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα (για μία περίοδο παγκόσμιας κρίσης, την οποία οι ίδιοι προκάλεσαν).

Ολοκληρώνοντας τον πρόλογο μας οφείλουμε να σημειώσουμε πως, αν και οι κυριότεροι δανειστές του «συστήματος» είναι τα μεγάλα συνταξιοδοτικά ταμεία (διαχειρίζονται αποταμιεύσεις περί τα 20 τρις $, όταν το συνολικό παγκόσμιο χρέος ανέρχεται στα 58 τρις $) και οι μεγάλες πολυεθνικές (οι βασικοί μέτοχοι τους), πρέπει να συμπεριληφθούν επίσης εκείνες οι χώρες, τα ισοζύγια των οποίων είναι διαρκώς θετικά – ενώ ακολουθούν «εναλλακτικούς πολιτικούς δρόμους» (απολυταρχικός καπιταλισμός κλπ)

Οι πλεονασματικές χώρες, συντελώντας τα μέγιστα στην «ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση», λειτουργούν προσθετικά στον περιορισμό της ελευθερίας - ενώ δημιουργούν επίσης, σε συνεργασία (Γερμανία, Ιαπωνία) ή μη με τις δικές τους πολυεθνικές, ανάλογες προϋποθέσεις «κατάλυσης» της Δημοκρατίας. Κάποιες από αυτές (Κίνα Ρωσία) αποτελούν τη μοναδική απειλή για το Καρτέλ, γεγονός που φάνηκε από την τρομοκρατημένη αντίδραση της Παγκόσμιας Τράπεζας, όταν η Ρωσία ανακοίνωσε την απαγόρευση των εξαγωγών των σιτηρών της.

Ο πανικός της δεν οφείλεται φυσικά στο ενδεχόμενο έλλειψης σιτηρών (άλλωστε ένας από τα αποτελέσματα των «παράδοξων» πυρκαγιών ήταν η αύξηση της τιμής του σιταριού, η οποία προσέφερε τεράστια κέρδη σε όσους την «προέβλεψαν», ενώ συντελεί στην εξαθλίωση πολλών χωρών – επομένως στην χωρίς βία υποταγή τους στις πολυεθνικές), αλλά στο ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το Καρτέλ δεν είναι άλλος από το κλείσιμο των συνόρων – από την επιστροφή στον προστατευτισμό δηλαδή, στην αυτάρκεια, στα τελωνεία, στους δασμούς και γενικότερα στο διασυνοριακό έλεγχο, τόσο των παγκοσμίων χρηματοπιστωτικών ροών, όσο και των εμπορευμάτων. Στην υποθετική αυτή περίπτωση, οι πολυεθνικές θα ήταν αδύνατον να διατηρήσουν τα μεγέθη τους – πόσο μάλλον να επιτύχουν τον τελικό στόχο τους: την ανάδειξη τους σε διαπλανητικά μονοπώλια.

Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΝΤΟΛΗ

Όπως φαίνεται καθαρά σήμερα, πλησιάζουμε γρήγορα στα τελευταία στάδια των «νεοφιλελεύθερων» ιδιωτικοποιήσεων, οι οποίες ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1980 - με ηγέτη τις Η.Π.Α. και τη Μ. Βρετανία. Αφού προηγήθηκαν λοιπόν οι μεγάλες κρατικές εταιρείες, μεταξύ των οποίων βέβαια οι κοινωφελείς, οι οποίες εξαγοράσθηκαν από τις υπερμεγέθεις πολυεθνικές (μόνο αυτές διαθέτουν τα απαιτούμενα κεφάλαια), η διαδικασία «τείνει» στο τέλος της - με την ολοκληρωτική κατάληψη της Πολιτείας.

Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα έχουμε την άποψη ότι, αυτά που διαδραματίζονται σήμερα, έχουν στόχο τον «εκμοντερνισμό» ενός κράτους με φεουδαρχικές δομές, με απώτερο σκοπό την υποδούλωση του - μέσω της υποταγής του στην 4η εντολή του διεθνούς κεφαλαίου, σύμφωνα με την οποία απαιτείται: η όσο το δυνατόν βαθύτερη διάσπαση, η κατάτμηση και η διαίρεση δηλαδή του Δημοσίου τομέα, με την ιδιωτικοποίηση όλων των επιχειρήσεων που βρίσκονται άμεσα ή έμμεσα στην ιδιοκτησία του. Όπως θα τεκμηριώσουμε δε παρακάτω, αυτοί που επωφελούνται από το «άνοιγμα» των αγορών δεν είναι σε καμία περίπτωση οι καταναλωτές, όπως συνήθως προσπαθεί να μας πείσει το «σύστημα», αλλά τα ισχυρότερα κράτη – κατ’ επέκταση βέβαια οι πραγματικές κυβερνήσεις τους: οι πολυεθνικές.

Θεωρώντας λοιπόν ότι, το σημαντικότερο μελλοντικό πρόβλημα της χώρας μας θα είναι η προσπάθεια ιδιωτικοποίησης των κερδοφόρων κοινωφελών επιχειρήσεων (ενέργεια και ύδρευση, αφού δυστυχώς «αλώθηκαν» οι τηλεπικοινωνίες), θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε εκτενέστερα το θέμα - χωρίς να παραγνωρίζουμε τη συμβολή του ΔΝΤ στις συγκεκριμένες προσπάθειες (επηρεασμός της κοινής γνώμης μέσω των ΜΜΕ, επιλογή της κατάλληλης χρονικής περιόδου για την επιβολή μέτρων κλπ). Ίσως δεν πρέπει να ξεχνάμε εδώ ότι, η μοναδική κρατική επιχείρηση που κατάφερε να διατηρήσει η Βραζιλία, είναι η Petrobras - χάρη στις συντονισμένες ενέργειες του έντιμου, μαχητικού και ικανότατου συνδικάτου της.

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ

Τόσο οι ιδιωτικοποιήσεις, όσο και η «απελευθέρωση» των αγορών (το άνοιγμα των «κλειστών» επαγγελμάτων κλπ), ακολουθούν τον παρακάτω απλουστευμένο δρόμο:

(α) Η «κοινή γνώμη» πείθεται έντεχνα ότι (κυρίως μέσω των ΜΜΕ, συνειδητά εκ μέρους τους ή όχι), το άνοιγμα των αγορών θα έχει θετικά αποτελέσματα στη διαμόρφωση των τιμών καταναλωτή - οι οποίες τότε θα ακολουθήσουν πτωτική πορεία. Έτσι, ο «λαός» τοποθετείται εχθρικά απέναντι σε όλους εκείνους, οι οποίοι «επαναστατούν», εκμηδενίζοντας δυστυχώς τις όποιες αντιδράσεις τους (απεργίες, διαδηλώσεις κλπ).

Σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις, δημιουργούνται σκόπιμα οι προϋποθέσεις «λαϊκών αντιδράσεων» απέναντι στα κρατικά μονοπώλια («black out» κλπ), έτσι ώστε να αποδυναμωθούν εντελώς τα τυχόν δραστήρια συνδικαλιστικά κινήματα τους – να χάσουν την υποστήριξη της κοινής γνώμης δηλαδή και να βρεθούν αντιμέτωπα με εχθρικά ΜΜΕ, όπως έχει συμβεί σε κάποιες άλλες χώρες, στις οποίες «εισέβαλλε» το εξαιρετικά ικανό και έμπειρο ΔΝΤ.

(β) Οι αγορές ανοίγουν «με εντολή των Θεσμών» (ΔΝΤ, κυβερνήσεις, διακρατικές ενώσεις κλπ) οπότε, στα πρώτα στάδια της διαδικασίας, εντείνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ των επαγγελματιών ή των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα πράγματι την «υποχώρηση» των τιμών – επομένως, τεκμηριώνεται απόλυτα το «αξίωμα», το βασικό «δόγμα» καλύτερα του διεθνούς κεφαλαίου.

(γ) Η υποχώρηση των τιμών οδηγεί στη χρεοκοπία πολλούς επαγγελματίες ή μικρομεσαίες εταιρείες, οι οποίες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν με το συνεχώς αυξανόμενο ανταγωνισμό – πόσο μάλλον όταν «υποδαυλίζουν» την αδυναμία τους οι τράπεζες, αρνούμενες «κατ’ εντολήν» να τους εγκρίνουν δάνεια. Εκτός αυτού, προβληματίζει τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις, κοινωφελείς ή μη (όπως για παράδειγμα τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, την ΕΥΑΘ κλπ) οι οποίες, μη έχοντας τη δυνατότητα να ανταγωνιστούν τις πολυεθνικές που «εισβάλλουν» στα εθνικά εδάφη τους, υποχρεώνονται στην εκποίηση τους - στην απορρόφηση τους δηλαδή από αυτές.

Προφανώς οι ίδιες σπάνια μπορούν να επεκταθούν στα «ξένα εδάφη», αφού η μικρή εσωτερική αγορά τους δεν επιτρέπει την ενίσχυση ενδεχομένων επεκτατικών προγραμμάτων - όπως συμβαίνει με τις πολυεθνικές των ισχυρών κρατών, δια των μεθόδων του damping (υψηλές τιμές στις εθνικές αγορές τους, χαμηλές στις εξωτερικές, επιδοτήσεις του εργατικού κόστους κ.α.) ή άλλων.

(δ) Ο αριθμός των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται πλέον στην εκάστοτε αγορά που απελευθερώνεται μειώνεται διαρκώς, με αποτέλεσμα το περιορισμό του ανταγωνισμού και την εγκαθίδρυση «ολιγοπωλιακών δομών» (ουσιαστικά, νέο-φεουδαρχικών). Η μισθοί μειώνονται και η ανεργία αυξάνεται - αφενός μεν από τις επιχειρήσεις που χρεοκοπούν, αφετέρου δε από τις απολύσεις, με τις οποίες οι πολυεθνικές τείνουν να εξορθολογήσουν τη λειτουργία τους και να μεγεθύνουν τα κέρδη τους. Οι σχετικά ελάχιστες επιχειρήσεις που απομένουν, δεν έχουν κανέναν αντικειμενικό λόγο να διατηρήσουν τον προϋπάρχοντα τιμολογιακό ή μισθολογικό ανταγωνισμό.

(ε) Οι τιμές αρχίζουν να αυξάνονται, ενώ στη συνέχεια ξεπερνούν κατά πολύ τα επίπεδα πριν την «απελευθέρωση» - έτσι ώστε οι πολυεθνικές εταιρείες που έχουν πλέον κυριαρχήσει, να υπερκαλύψουν τις αρχικές τους «επενδύσεις», οι οποίες είχαν απώτερο στόχο τη μόνιμη εγκατάσταση των «ολιγοπωλιακών δομών». Χωρίς καμία αμφιβολία, είναι πλέον πολύ αργά τότε να αντιδράσουν οι καταναλωτές.

Ολοκληρώνοντας, θεωρούμε σκόπιμη την τεκμηρίωση της παραπάνω ανάλυσης μας, ειδικά όσον αφορά την εξέλιξη των τιμών καταναλωτή σε μία αγορά που «απελευθερώνεται», με τη βοήθεια της πραγματικότητας σε μία ισχυρή χώρα, με σχετικά φτωχούς κατοίκους: στη Γερμανία, όπου το 20% των εργαζομένων της αμείβεται δυστυχώς με λιγότερα από 5 € την ώρα (μικτά, πηγή: Spiegel).

ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΜΕΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ

“Σε σύγκριση με τον Απρίλιο του 1998, με το έτος δηλαδή που απελευθερώθηκε η αγορά του ηλεκτρικού ρεύματος”, διαβάζουμε στις γερμανικές εφημερίδες του 2006 (FAZ), “όχι μόνο εκμηδενίσθηκαν τα αρχικά κέρδη της απελευθέρωσης για τους καταναλωτές αλλά, αντίθετα, επιβαρύνθηκαν πολύ περισσότερο. Τα γερμανικά νοικοκυριά είναι υποχρεωμένα σήμερα να πληρώνουν πάνω από 25% ακριβότερα το ρεύμα, ενώ η βιομηχανία γύρω στο 15%. Οι τιμές του φυσικού αερίου ευρίσκονται στα ανώτερα επίπεδα της ΕΕ, ενώ οι βιομηχανικές επιχειρήσεις με περιορισμένη κατανάλωση ρεύματος, πληρώνουν τις ακριβότερες τιμές στην Ευρώπη. Ένα μέσο γερμανικό νοικοκυριό πληρώνει 19,83 σεντς την κιλοβατώρα, όταν ένα αντίστοιχο γαλλικό μόλις 12,20 σεντς – ένα ελβετικό 12,12 και ένα ελληνικό περί τα 10,00 σεντς”.

“Παρά το υψηλό επίπεδο των τιμών”, συνεχίζει το άρθρο από τον Αύγουστο του 2006, “οι περισσότερες εταιρείες παροχής ηλεκτρικού ρεύματος έχουν καταθέσει αιτήσεις αύξησης των τιμών τους για το 2007, μεταξύ 7% και 20%, στα υπεύθυνα τοπικά κοινοβούλια. Οι επιχειρήσεις αυτές αιτιολογούν τις αιτήσεις αύξησης των τιμών του ηλεκτρικού ρεύματος, στη βάση των αυξήσεων της τιμής αγοράς του - έτσι όπως αυτή διαμορφώνεται από το χρηματιστήριο ενέργειας της Λειψίας. Η εκμετάλλευση των καταναλωτών από το ολιγοπώλιο της ενέργειας, η οποία ευρίσκεται στα χέρια τεσσάρων μόλις επιχειρήσεων (Eon, RWE, Vattenfall και ENBW), θα πρέπει, σύμφωνα με την κυβέρνηση, να καταπολεμηθεί άμεσα”.

Ακριβώς τέσσερα χρόνια αργότερα (Αύγουστος του 2010), διαβάζουμε ξανά στις γερμανικές εφημερίδες (Zeit): “Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη, οι ενεργειακοί όμιλοι αύξησαν υπερβολικά τις τιμές τους, «αφαιρώντας» από καταναλωτές πολλά εκατομμύρια Ευρώ. Οι τιμές αυξήθηκαν με απαράδεκτες δικαιολογίες, ενώ φαίνεται ότι εκμεταλλεύτηκαν τη μονοπωλιακή δομή τους εις βάρος των καταναλωτών. Κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι επικρατεί ανταγωνισμός μεταξύ τους. Η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος ακολουθεί την ίδια πορεία εδώ και πολλά χρόνια – είναι μονοδρομημένα ανοδική”. Φυσικά, η τιμή αγοράς του ηλεκτρικού ρεύματος στη Γερμανία, διαμορφώνεται με τη βοήθεια του χρηματιστηρίου ενέργειας της Λειψίας - με τη συμμετοχή του χρηματοπιστωτικού κλάδου δηλαδή, έτσι ακριβώς όπως συνέβη με την Καλιφόρνια και την Enron.

Τα δύο παραπάνω άρθρα των γερμανικών εφημερίδων, με τέσσερα χρόνια διαφορά μεταξύ τους, είναι χαρακτηριστικά, σε σχέση με την απελευθέρωση των αγορών, καθώς επίσης με το κατά πόσο ωφέλιμες είναι γενικά (όχι μόνο για την Ελλάδα) οι ιδιωτικοποιήσεις των κοινωφελών επιχειρήσεων για τον καταναλωτή.

Είναι δε σε όλους γνωστή η ιστορία του μεγάλου αμερικανικού ενεργειακού ομίλου Enron, ο οποίος ουσιαστικά έφερε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας την 8η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, την Καλιφόρνια – μεταξύ άλλων αυξάνοντας συνεχώς, με πλήρη αδιαφάνεια, τις τιμές πώλησης του ηλεκτρικού ρεύματος (η αγορά ενέργειας των Η.Π.Α. απελευθερώθηκε, παραδόθηκε δηλαδή στο Καρτέλ, το 1992). Επίσης γνωστή είναι και η τραγωδία των κατοίκων της Χιλής, μετά την ιδιωτικοποίηση όλων των εταιρειών ύδρευσης της χώρας τους (ξεραίνονται οι καλλιέργειες τους, λιμοκτονούν, έχουν τεράστιες ελλείψεις πόσιμου νερού κλπ).

Συμπληρωματικά, ίσως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, οι τρείς μεγαλύτεροι κλάδοι της παγκόσμιας οικονομίας είναι το πετρέλαιο, ο ηλεκτρισμός και το νερό – γεγονός που καθιστά περιζήτητες από το Καρτέλ όλες εκείνες τις κρατικές επιχειρήσεις, οι οποίες δραστηριοποιούνται στους συγκεκριμένους, ουσιαστικά μονοπωλιακούς τομείς (επίσης στα τυχερά παιχνίδια, όπως ο ΟΠΑΠ). Προφανώς κάτι παραπάνω από εμάς θα γνωρίζει το Καρτέλ, έχοντας ανέκαθεν αυτές τις προτεραιότητες.

Η ΔΕΗ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ

Επιθυμώντας κατ’ αρχήν να αποσαφηνίσουμε την κοινή γνώμη στη χώρα μας, έτσι όπως έχει σήμερα διαμορφωθεί (αν και πιθανότατα «χειραγωγημένη»), θεωρούμε ότι συμφωνεί με την απαγόρευση των κρατικών μονοπωλίων, με το άνοιγμα των αγορών, καθώς επίσης με την κατάργηση των κλειστών επαγγελμάτων. Οι Έλληνες έχουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία την πεποίθηση ότι, μόνο έτσι θα καταπολεμηθούν οι απαράδεκτες «πελατειακές σχέσεις», η διαφθορά, η διαπλοκή και η «συντεχνιακή» νοοτροπία των επαγγελματιών συνδικαλιστών.

Περαιτέρω, πιστεύουν ότι «επιλέχθηκε» η ΔΕΗ για την κατάλυση των κρατικών μονοπωλίων (αν και θα έπρεπε λογικά να αναρωτηθούν, γιατί να προηγηθεί η κερδοφόρα ΔΕΗ, αντί ο ζημιογόνος ΟΣΕ), ενώ είναι σχεδόν σίγουροι ότι, μόνο μέσω της κατάργησης των κλειστών επαγγελμάτων θα αναπτυχθεί η Ελληνική Οικονομία (υπάρχουν άλλωστε πολλές «μελέτες», οι οποίες το «αποδεικνύουν» - από το ΙΟΒΕ κλπ). Τέλος, θεωρούν μονόδρομο τις αποκρατικοποιήσεις, σε σχέση με την έξοδο από την κρίση των κρίσεων, καθώς επίσης για την καταπολέμηση της ανεργίας.

Σχεδόν το σύνολο των απόψεων που έχουμε μελετήσει στον Τύπο και αλλού, ταυτίζονται σε γενικές γραμμές με τα παραπάνω, τα οποία εμφανίζουν μία «οργισμένη» κοινή γνώμη – μία ελληνική κοινωνία η οποία, έχοντας υποφέρει τα πάνδεινα στο παρελθόν, τόσο από τη διαπλοκή, όσο και από τη διαφθορά ενός κράτους με απίστευτες «φεουδαρχικές δομές», εξεγείρεται εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, των πολιτικών, των μεγάλων επιχειρηματιών, των επαγγελματιών συνδικαλιστών, των ιδιοκτητών φορτηγών και πολλών άλλων. Δυστυχώς, αυτός είναι ταυτόχρονα ο κύριος στόχος της (σκιώδους) κυβέρνησης: ο «εμφύλιος πόλεμος» δηλαδή, αφού γνωρίζει πολύ καλά να εκμεταλλεύεται τα συναισθήματα του «όχλου» - πόσο μάλλον όταν δεν είναι υποχρεωμένη να σπαταλήσει ενέργεια, για να καταπνίξει τυχόν αντιστάσεις του (Pareto).

Είναι όμως αλήθεια αυτή η ρεαλιστική «πραγματικότητα»; Δεν μας έχει γίνει καμία «πλύση εγκεφάλου» και είναι σωστές οι πεποιθήσεις μας ή μήπως απλά θα επιβαρυνθούν ακόμη περισσότερο οι καταναλωτές, θα υποφέρουν τα παιδιά μας, θα αυξηθεί η ανεργία, θα μειωθούν τα εισοδήματα όλων των Ελλήνων και θα αντικατασταθεί η εγχώρια από τη διεθνή «τυραννία»;

Μήπως ταυτόχρονα θα μεταφερθούν δια της «φοροαποφυγής» (απόλυτα νόμιμη πληρωμή ελάχιστων φόρων, μέσω της εκμετάλλευσης διαφόρων «φορολογικών παραδείσων» και λογιστικών «παραθύρων») αφορολόγητοι ελληνικοί πόροι στο εξωτερικό, εκεί δηλαδή που έχουν την έδρα τους οι πολυεθνικές;

Δεν είναι γνωστό το ότι, μόνο εκείνοι που (μεταφορικά) κατέχουν ένα πλεόνασμα τροφής, μπορούν να εξαναγκάσουν αυτούς που λιμοκτονούν σε μία «ελεύθερα» αποδεκτή δουλεία, χωρίς να χρησιμοποιήσουν βία;

ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ

Κατ’ αρχήν, είναι πολύ σωστή η ελληνική κοινή γνώμη, όταν τάσσεται σχεδόν εξ ολοκλήρου υπέρ της καταπολέμησης της διαφθοράς - με τη βοήθεια και των ιδιωτικοποιήσεων. Εάν όμως τα «προϊόντα» της, η αύξηση των εσόδων και η μείωση των δαπανών δηλαδή, δεν παραμείνουν στη χώρα μας, αλλά διαφύγουν μέσω των πολυεθνικών στο εξωτερικό, τότε όχι μόνο δεν θα υπάρξει αντικειμενικό όφελος αλλά, αντίθετα, η ζημία θα διπλασιασθεί.

Αφενός μεν λοιπόν θα συνεχίσουν να επιβαρύνονται δυσανάλογα οι καταναλωτές, παρά την «απελευθέρωση» των αγορών, όπως αναφέραμε στο παραπάνω παράδειγμα της Γερμανίας, αφετέρου δε τα έσοδα από την καταπολέμηση της διαφθοράς μάλλον δεν θα καταναλώνονται στο εσωτερικό, αλλά στο εξωτερικό – αυξάνοντας εκεί το επίπεδο διαβίωσης και τις θέσεις εργασίας. Δυστυχώς για όλους μας, σπάνια η διαφθορά εξαφανίζεται – συνήθως, αλλάζει απλά «στρατόπεδο» (στην προκειμένη περίπτωση, μεταφέρεται στις ξένες πολυεθνικές εταιρείες, οι οποίες κάθε άλλο παρά σαν αδιάφθορες μπορούν να χαρακτηρισθούν).

Όσον αφορά ειδικά την παραγωγικότητα των εργαζομένων, εάν η βελτίωση της αυξήσει μόνο τα κέρδη των πολυεθνικών και δεν συμβάλλει στη μείωση των τιμών καταναλωτή, στην παραγωγή εθνικού πλούτου ή στην αύξηση των θέσεων εργασίας, δεν θα έχει καμία ουσιαστική ωφέλεια για τους Πολίτες. Για παράδειγμα, όλοι είμαστε εναντίον της εικόνας κάποιων υπαλλήλων στις κρατικές επιχειρήσεις ή στο δημόσιο, οι οποίοι κάθε άλλο παρά εργάζονται – δεν παράγουν δηλαδή. Όμως, εάν οι επιχειρήσεις αυτές ιδιωτικοποιηθούν από το διεθνές Καρτέλ, μειώνοντας το προσωπικό τους και αυξάνοντας την παραγωγικότητα τους, αυτό που στην πραγματικότητα θα απομείνει στη χώρα μας θα είναι η ανεργία, ο περιορισμός των δημοσίων εσόδων, καθώς επίσης η πτώση των μέσων ελληνικών εισοδημάτων – με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται (μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης, χρεοκοπία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων κλπ).

Δυστυχώς, οι μεγάλες κρατικές εταιρείες μίας μικρής χώρας, όπως η Ελλάδα, δεν είναι εύκολο να ιδιωτικοποιηθούν από δικούς της επιχειρηματίες – όπως συμβαίνει συνήθως στη Γερμανία, στις Η.Π.Α. ή στην Ιαπωνία. Αρκεί να δει κανείς τα μεγέθη τους, για να κατανοήσει τη θέση μας.

Είναι φανερή η εξαιρετικά χαμηλή παραγωγικότητα της ΔΕΗ (τζίρος και κέρδη ανά άτομο) - επομένως ο υψηλός αριθμός των εργαζομένων της, αν και δεν είναι απόλυτα συγκρίσιμος με τις υπόλοιπες, λόγω των γεωγραφικών «δυσχερειών» της χώρας μας (νησιά κλπ). Όμως, παραμένει εξαιρετικά κερδοφόρα, αφού το ποσοστό καθαρού κέρδους (προ φόρων) διαμορφώνεται στο 16,46% - υψηλότερο από τις δύο άλλες.

Επίσης, πουλάει ηλεκτρικό ρεύμα σε τιμές φθηνότερες από τους ανταγωνιστές της – ενώ ο πρόεδρος της δεν αμείβεται με 7 εκ. € το χρόνο, όπως ο συνάδελφος του της RWE (ποσόν δηλαδή, το οποίο αντιστοιχεί με τις αμοιβές άνω των 800 ανειδίκευτων εργαζομένων). Εκτός αυτού, παρά το ότι οι υποχρεώσεις της είναι υψηλές, είναι χαμηλότερες από όλες τις άλλες – επίσης σε ποσοστά επί του τζίρου.

Επομένως, γιατί θα έπρεπε να προβεί σε απολύσεις, αυξάνοντας την ανεργία στη χώρα μας η οποία, μέσω των επιδομάτων, «εκβάλλει» τελικά στα ελλείμματα του προϋπολογισμού; Σε τι θα ωφελούσε την Ελλάδα η εκποίηση της – πόσο μάλλον όταν το κράτος εισπράττει μεγάλα μερίσματα (φορολογικά έσοδα επίσης) από τη συμμετοχή του; Ποιο θα ήταν το υλικό όφελος των καταναλωτών, από την κατάργηση του «μονοπωλιακού οχυρού», εάν εξαιρέσουμε την εύλογη ηθική ικανοποίηση τους από την «τιμωρία» κάποιων «διαπλεκομένων» συνδικαλιστών ή αντιπαραγωγικών εργαζομένων;

Τέλος, επειδή είναι φυσιολογικό να προσπαθεί ο αγοραστής ενός σπιτιού να αναδείξει πολλά ελαττώματα του, έτσι ώστε να μειώσει το δυνατόν περισσότερο την τιμή πώλησης του, μήπως ευρίσκεται σε εξέλιξη ένα αντίστοιχο γεγονός;

Κλείνοντας, ενδεχομένως η σημαντική συμμετοχή της ιταλικής Enel στην ισπανική Endesa, να εμφανίζει καθαρά την τάση εξαγοράς των μικρότερων κοινωφελών επιχειρήσεων από τις μεγαλύτερες και ισχυρότερες – όπως όμως τονίσαμε παραπάνω, σε καμία περίπτωση προς όφελος των καταναλωτών ή της εθνικής οικονομίας τους.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Δεν είμαστε προφανώς σε καμία περίπτωση αντίθετοι με την άμεση ανάγκη εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας, με την καταπολέμηση της διαφθοράς ή με τη ριζική αντιμετώπιση της διαπλοκής των πολιτικών, των ιδιοτελών ψηφοφόρων τους, των επιχειρηματιών και των συνδικάτων. Εν τούτοις, δεν συμφωνούμε με την κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας, με την αδικαιολόγητη ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων, με την εγκληματική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης με την επέλαση του Καρτέλ στη χώρα μας – με την απαράδεκτη ανοχή τόσο της ΕΕ, όσο και της Γερμανίας, η οποία συνεχίζει να μην εξοφλεί τις τεράστιες οφειλές της (αποζημιώσεις) απέναντι στην Ελλάδα, ενώ επωφελείται τα μέγιστα από την ελληνική κρίση.

Η Ελλάδα, μία χώρα πάμπλουτη από πολλές πλευρές, κυριολεκτικά προικισμένη από τη Φύση, οφείλει να ακολουθήσει το δικό της δημοκρατικό δρόμο – έτσι όπως τον έχουμε και εμείς, μεταξύ άλλων, περιγράψει, σε προηγούμενα κείμενα μας. Εάν όμως οι Πολίτες της δεν συνειδητοποιήσουν ούτε αυτή τη φορά τις τεράστιες ευθύνες τους, καθώς επίσης εάν τα ΜΜΕ της χώρας μας δεν συμβάλλουν θετικά στην αντικειμενική, σωστή ενημέρωση των Ελλήνων, συνεχίζοντας ενδεχομένως να «παραπληροφορούν», πόσο μάλλον να υπηρετούν ξένα συμφέροντα ή τις ανάγκες κερδοφορίας τους, ο πόλεμος θα χαθεί για τη χώρα μας – αυτή τη φορά οριστικά και αμετάκλητα. Δυστυχώς, τα διάφορα ανεξάρτητα «ιστολόγια» και οι ελεύθερες διαδικτυακές εφημερίδες δεν αρκούν – δεν έχουν την «εμβέλεια», αλλά ούτε και την εγκυρότητα των μεγάλων αστικών μέσων ενημέρωσης.

Κλείνοντας, είναι οφθαλμοφανές το ότι, με 5% επιτόκιο των κρατικών δανείων και -6,5% ύφεση, σε συνδυασμό με έναν φορολογικό πληθωρισμό ύψους 7%, είναι φύσει αδύνατον, εάν δεν αντιδράσουμε άμεσα (αναπτυξιακά μέτρα, ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, θεσμική προστασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας μας κλπ), να αποφύγει η χώρα μας το μοιραίο – την ελεγχόμενη χρεοκοπία δηλαδή, η οποία δρομολογείται από τους «σωτήρες» της, με στόχο να λεηλατηθεί ο τεράστιος φυσικός πλούτος της.

Ελπίζοντας να μη χαθεί τελικά ο πόλεμος, παρά το ότι στο πρόσφατο παρελθόν, όταν ανακοινώθηκε επίσημα η εθνική μας συνθηκολόγηση, αναφερθήκαμε στο «Ρέκβιεμ της Δημοκρατίας», δεν θα πάψουμε να επιμένουμε στο ότι, «Ο Θεός είναι πράγματι Μεγάλος, αλλά εμείς είμαστε τα χέρια Του».


Πηγή Βασίλης Βιλιάρδος
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Μαραθώνια σκυταλοδρομία ιστορικής ανευθυνότητας

Μιλώντας στις 29 Ιουνίου στη γερμανική βουλή η Γερμανίδα καγκελάριος, Μέρκελ, είπε πως η ευρωζώνη περνά κρίση εξαιτίας μίας και μόνο χώρας, υπονοώντας, φυσικά, την Ελλάδα. Η δήλωση αυτή δεν είναι χωρίς νόημα. Η Ελλάδα προβάλλεται από το Νοέμβριο του 2009 ως το μίασμα που μόλυνε την Ευρώπη. Αυτή ήταν η κατηγορία που χρησιμοποιήθηκε εναντίον της για να της επιβληθεί η αντιδημοκρατική Τροϊκανή εποπτεία, το τιμωριτικό και καταστροφικό πρώτο μνημόνιο, το ουτοπικό Μεσοπρόθεσμο και το εξουθενωτικό δεύτερο μνημόνιο. Η ίδια θα χρησιμοποιείται για να δικαιολογεί είτε όσα δεινά περάσει στην προσπάθεια της να παραμείνει στο ευρώ είτε το σεισμό που θα τη συνταράξει συθέμελα αν αποχωρήσει βίαια απ' αυτό, πτωχεύοντας ανεξέλεγκτα.


Η κατηγορία αυτή είναι, στην ουσία της, απολύτως ψεύτικη. Υπεύθυνα για την κρίση είναι μία σειρά κρατών που σώζουν τις τράπεζες με τα χρήματα των φορολογούμενων, που διεξάγουν αδίστακτους οικονομικούς και νομισματικούς πολέμους αφήνοντας πίσω τους εκατομμύρια οικονομικά θύματα και που επιτρέπουν στο χρηματοοικονομικό καπιταλισμό να πάρει μία διεστραμμένη μορφή καταστρέφοντας και όχι βοηθώντας την παγκόσμια οικονομία. Επιφανειακά και ίσως πρακτικά, όμως, η παραπάνω κατηγορία για την ευθύνη της Ελλάδας στο ξέσπασμα της ευρωπαϊκής κρίσης έχει μία δόση αλήθειας.

Το Νοέμβριο του 2009 ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου υποστήριξε ότι η χώρα κινδύνευε με πτώχευση καθώς το έλλειμμα της ήταν υπερδιπλάσιο αυτού που η κυβέρνηση Καραμανλή είχε, επίσημα, δηλώσει. Ο 'Πανικός Παπανδρέου' έθεσε την Ελλάδα υπό αμφισβήτηση προκαλώντας την πώληση περιουσιακών της στοιχείων όπως των κρατικών της ομολόγων. Μετά τον αποκλεισμό της ίδιας απ' τις αγορές η τάση πώλησης κρατικών ομολόγων μόλυνε τον ευρωπαϊκό Νότο με τους επενδυτές να μετακινούν τα κεφάλαια τους απ' αυτόν στον ασφαλή ευρωπαϊκό Βορά, πυροδοτώντας την ευρωπαϊκή κρίση.

Η επιπρόσθετη κατηγορία πως η είσοδος της στην ευρωζώνη έγινε με μυστικές λογιστικές και χρηματοοικονομικές αλχημείες και η ανάδειξη της συμφωνίας της κυβέρνησης Σημίτη με την Goldman Sachs για να κρυφτεί τμήμα του χρέους, έδωσαν μία διαχρονική διάσταση στα ελληνικά ΄αδικήματα' κάνοντας την Ελλάδα να φανεί πως τα διαπράττει κατ' εξακολούθηση.

Η αρχή των αποκαλύψεων έγινε επί κυβέρνησης Καραμανλή, όταν και αμφισβητήθηκαν τα στατιστικά στοιχεία της κυβέρνησης Σημίτη και ζητήθηκε απογραφή. Η κίνηση αυτή θα μπορούσε να έχει καταστρέψει την Ελλάδα ήδη απ' το 2004. Αυτό δε συνέβη ευτυχώς, λόγω των διεθνών και εσωτερικών συγκυριών εκείνης της περιόδου και χάρη στην ψυχραιμία που έδειξε στη συνέχεια η κυβέρνηση Καραμανλή στις πιέσεις για λήψη εξωτερικής βοήθειας. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η αξιοπιστία της χώρας πληγώθηκε καίρια.

Θα περίμενε κανείς, ωστόσο, πως μετά απ' αυτό το ατόπημα ο κ. Καραμανλής θα ήταν παράδειγμα φερεγγυότητας. Και όμως, το Νοέμβριο του 2009 κατηγορήθηκε απ' τον κύριο Παπανδρέου και στη συνέχεια απ' την ΕΕ ότι έκανε τα ίδια για τα οποία εκείνος είχε κατηγορήσει την κυβέρνηση Σημίτη.

Έτσι, αν και ήταν ο κ. Παπανδρέου που με τις 'αποκαλύψεις', τον πανικό του και τα ιστορικά στη συνέχεια λάθη του πάτησε τη σκανδάλη πυροβολώντας εξ επαφής την Ελλάδα, τόσο ο ίδιος όσο και η ΕΕ επιμένουν πως αυτός που αγόρασε το όπλο και το το γέμισε με σφαίρες ήταν ο Κώστας Καραμανλής.

Αυτό, λοιπόν, που θα έπρεπε να έχει κάνει ο κ. Καραμανλής απ' την πρώτη την ημέρα που διατυπώθηκαν οι συγκεκριμένες κατηγορίες ήταν να καταβάλλει κάθε προσπάθεια για να προστατέψει την Ελλάδα αποσαφηνίζοντας τί τελικά, έχει συμβεί.

“Το έλλειμμα απογειώθηκε στην προσπάθεια μας να προστατευτούμε απ' τις συνέπειες της διεθνούς κρίσης και του καταστροφικού τρόπου που έγινε η διαχείριση της απ' τη Γερμανία και την ΕΚΤ. Δε μπορούσαμε, όμως, να το αποκαλύψουμε γιατί φοβόμασταν την αντίδραση των αγορών. Θα προσπαθούσαμε να το μειώσουμε λαμβάνοντας μέτρα χωρίς να δημιουργήσουμε πανικό”. Αυτή θα ήταν, για παράδειγμα μία δικαιολογία που θα μπορούσε να προβάλλει ο κ. Καραμανλής, αν παραδεχόταν τις συγκεκριμένες κατηγορίες.

“Το έλλειμμα ήταν κοντά σε αυτό που δηλώναμε. Δεν είπαμε ψέμματα. Να τί έγινε όντως...“ θα μπορούσε να πει ο πρώην πρωθυπουργός αν δεν αποδεχόταν τις κατηγορίες, προσθέτοντας και τις ανάλογες εξηγήσεις.

Όμως ο κ. Καραμανλής δεν έχει κάνει τίποτε απολύτως για να σταματήσει το διασυρμό της Ελλάδας.

Φτάνουμε στον κ. Σαμαρά ο οποίος είναι, πλέον, ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας και πρόεδρος του κόμματος που κατηγορείται πως εξαπάτησε την ΕΕ, προκάλεσε την κρίση κλπ. Η κ. Μέρκελ αναφέρθηκε, έμμεσα, με τον πιο ατιμωτικό τρόπο για το κόμμα του μόλις πριν λίγες ημέρες. Ως εκφραστής του νέου (;) θα περίμενε κανείς να ήταν αυτός που θα αναλάμβανε την ιστορική ευθύνη της αποκατάστασης της αλήθειας και ότι δε θα διανοούνταν να κυβερνήσει πριν μπει ένα τέλος σε αυτήν την υπόθεση διασυρμού της χώρας. Ακολουθώντας στα χνάρια των προηγούμενων Πρωθυπουργών, ωστόσο, αποφεύγει να το κάνει.

Μοιάζει, λοιπόν, στην Ελλάδα να διεξάγεται μια μαραθώνια σκυταλοδρομία ιστορικής ανευθυνότητας με τους εκάστοτε πρωθυπουργούς της χώρας να τρέχουν σ' αυτήν παραδίδοντας ο ένας την σκυτάλη στον άλλον.

Ο κ. Σημίτης έκανε σημαία του την προοπτική της εισόδου της χώρας στο ευρώ απολαμβάνοντας δύο πρωθυπουργικές θητείες αλλά αφήνοντας εν γνώση του τη χώρα του εντελώς απροετοίμαστη και εκτεθειμένη στους κινδύνους που θα αντιμετώπιζε ως μέλος της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, κάνοντας αυτοσκοπό την εισαγωγή της σε αυτήν και όχι την κατάλληλη προετοιμασία της για κάτι τέτοιο.

Τη σκυτάλη της ανευθυνότητας πήρε ο κ. Καραμανλής. Αμφισβητώντας τα επίσημα στατιστικά στοιχεία της χώρας αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας απ' τον κ. Σημίτη, μετέφερε ουσιαστικά σε όλο τον κόσμο το μήνυμα πως οι Έλληνες είναι αναξιόπιστοι και ότι εξαπάτησαν τους εταίρους τους για να ενταχθούν στην ευρωζώνη. Στη συνέχεια κατηγορήθηκε ότι η δική του κυβέρνηση παραποίησε τα στατιστικά κρατικά στοιχεία προκαλώντας την ελληνική και την ευρωπαϊκή κρίση.

Με τη σκυτάλη της ανευθυνότητας ανά χείρας βρέθηκε ο κύριος Παπανδρέου όταν διέσυρε και αυτός τη χώρα για τα στατιστικά της στοιχεία και όταν προκάλεσε διεθνή πανικό μιλώντας για ενδεχόμενο ελληνικής πτώχευσης κλπ. Ακολούθησε το καταστροφικό μνημόνιο, η καθυστέρηση της απόφασης για αναδιάρθρωση, το δεύτερο μνημόνιο κλπ.

Ο τελευταίος πρωθυπουργός που πήρε τη σκυτάλη της ανευθυνότητας είναι ο κ. Σαμαράς, ο οποίος και προσποιείται πως το θέμα των ευθυνών για το διασυρμό της χώρας δεν υφίσταται.

Το θέμα, όμως, υφίσταται και θα συνεχίσει να πληγώνει την Ελλάδα. Είναι αυτό πάνω στο οποίο θα στηρίζεται το αίτημα της ΕΕ για παρατεταμένη παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας στην Τρόικα, αφού η χώρα θεωρείται αναξιόπιστη και θα είναι αυτό με το οποίο θα δικαιολογηθεί μία ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας απ' το ευρώ. Το πρόβλημα της παραποίησης των στατιστικών στοιχείων θα το βρίσκει η Ελλάδα μπροστά της σε κάθε επαφή της με την Τρόικα, στις προσπάθειες αναδιαπραγμάτευσης ακόμη και σε ενδεχόμενα δικαστήρια εναντίον της

Δεν είναι ένα ασήμαντο θέμα το οποίο ξεχάστηκε επειδή αυτό θα ήθελαν οι δρομείς της σκυταλοδρομίας της ανευθυνότητας. Είναι, όμως, ακριβώς αυτή η σκυταλοδρομία που έφερε την Ελλάδα στη θέση που βρισκόμαστε σήμερα. Και όσο συνεχίζεται δε θα αλλάξει τίποτε προς το καλύτερο.



Πηγή Πάνος Παναγιώτου
Χρηματιστηριακός Τεχνικός Αναλυτής
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε τον Οκτώβριο του 2011 είχα ασχοληθεί με το ενδεχόμενο ύπαρξης καρτέλ που χειραγωγεί τα επιτόκια LIBOR και Euribor, σχολιάζοντας πως είναι τα σημαντικότερα διεθνώς, καθώς πάνω τους συνδέονται επιχειρηματικά και καταναλωτικά δάνεια, τα δάνεια του ΔΝΤ, τα δάνεια του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης, τα δάνεια των τραπεζών και τελικά απ' αυτά εξαρτώνται, σε διαφορετικό βαθμό, οι οικονομίες των κρατών όλου του κόσμου.

Επηρεάζοντας κανείς τα επιτόκια αυτά παρεμβαίνει στη διαμόρφωση του κόστους του χρήματος. “Η δύναμη ελέγχου του κόστους του χρήματος δεν είναι απλά μεγάλη αλλά πυρηνική. Αν αποδειχτεί πως πράγματι ένα Καρτέλ τραπεζών την έχει τότε οι προεκτάσεις είναι γιγαντιαίες” είχα αναφέρει στο συγκεκριμένο άρθρο.

Σήμερα, οι υποψίες για απόπειρα χειραγώγησης των LIBOR και Euribor έγιναν βεβαιότητα με την επιβολή προστίμου ύψους 290 εκ λιρών στην Barclays, μίας απ' τις μεγαλύτερες διεθνείς τράπεζες με ιστορία τετρακοσίων και πλέων ετών και με τις HSBC, RBS, και Loyds να κατονομάζονται ως αναμεμειγμένες σε ένα σκάνδαλο στο οποίο εμπλέκονται 'τουλάχιστον 20 διεθνείς τράπεζες και εκατοντάδες τραπεζίτες ανάμεσα σε τρεις ηπείρους” όπως αναφέρουν διεθνή ΜΜΕ.

Το σκάνδαλο έχει προκαλέσει, ήδη, την παραίτηση του προέδρου της Barclays, Marcus Agius. Είναι ενδιαφέρον πως ο Agius είναι μέλος της γνωστής τραπεζικής δυναστείας των Rothschild, έχοντας παντρευτεί την κόρη του Edmund de Rothschild. Αξίζει, να αναφερθεί πως ένας εκ των συνιδρυτών της HSBC, της τρίτης τράπεζας που εμπλέκεται μέχρι στιγμής στο σκάνδαλο ήταν και πάλι μέλος της οικογένειας Rothschild.

Αφού θυμίσω πως ήταν η Barclays που αντικατέστησε τους Rothschild στη θέση του συμβουλίου καθορισμού της τιμής σποτ του χρυσού πριν μερικά χρόνια να θέσω το όλο θέμα όσο πιο απλά γίνεται: Η τραπεζική οικογένεια Rothschild είναι αυτή που μέσω της Barclays, επισήμως και νομίμως ορίζει την σποτ τιμή του χρυσού (σημείωση: όχι τις διεθνείς χρηματιστηριακές τιμές χρυσού) διεθνώς. Τώρα, ένα απ' τα πιο εκλεκτά μέλη της, ο πρόεδρος της Barclays και γαμπρός του Edmund de Rothschild, παραιτείται υπό το βάρος σκανδάλου για τη χειραγώγηση των τιμών των δύο πιο σημαντικών επιτοκίων διεθνώς και άρα για την προσπάθεια επηρεασμού του διεθνούς κόστους του χρήματος. Στο σκάνδαλο αυτό εμπλέκονται μέχρι στιγμής η HSBC, τράπεζα όπου συνιδρυτής ήταν μέλος της οικογένειας Rothschild και η Loyds, της οποίας η τέταρτη μεγαλύτερη μέτοχος είναι η Barclays.

Ο Πρωθυπουργός της Βρετανίας κ. David Cameron σχολιάζοντας τα γεγονότα είπε πως το σκάνδαλο είναι εξαιρετικά σοβαρό και δεσμεύτηκε να το εξετάσει ενδελεχώς. Συμπτωματικά, ωστόσο, ένας απ' τους παππούδες του, ο Sir Ewen Cameron, ήταν ο πρόεδρος της HSBC στο Λονδίνο και υπεύθυνος για την παροχή και διαχείριση δανείων απ' τους Rothschild στην Ασία.



Κλείνοντας, να υπενθυμίσω πως σύμφωνα με βρετανικό δημοσίευμα ένας άλλος Rothschild είχε συναντηθεί το καλοκαίρι του 2010 με τον κ. Παπανδρέου και του είχε υποσχεθεί επενδύσεις πολλών δις δολαρίων αν η χώρα εφάρμοζε πιστά το μνημόνιο με το ΔΝΤ.



Πάνος Παναγιώτου
Χρηματιστηριακός Τεχνικός Αναλυτής
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.


Το βέτο της Γερμανίας στα σχέδια του Μάριο Ντράγκι για αποφασιστική παρέμβαση της ΕΚΤ στην κρίση της ευρωζώνης πρόσθεσε ένα ακόμη λιθαράκι στην ταφόπλακα του ευρώ. Είναι πλέον ολοφάνερο ότι το γερμανικό κατεστημένο, με επικεφαλής τις πανίσχυρες γερμανικές τράπεζες, συντηρεί την κρίση της ευρωζώνης γιατί κερδίζει τεράστια ποσά από αυτήν. Έχοντας δημαγωγήσει ασύστολα για τους τεμπέληδες της Ελλάδας και της νότιας Ευρώπης,αντί να εξηγήσει στους ψηφοφόρους της τα πραγματικά αίτια της κρίσης και τα ευεργετήματα του ευρώ για την χώρα της, η Μέρκελ είναι πλήρως εγκλωβισμένη: αν δεν πάρει μέτρα για το ευρώ, το τελευταίο θα καταρρεύσει και η οικονομική κρίση θα φτάσει στο Βερολίνο. Αν η Γερμανία βάλει το χέρι στη τσέπη, θα χάσει ψήφους. Επειδή δεν ξέρουν τι να κάνουν, Bild και Γερμανοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι κατηγορούν καθημερινά την Ελλάδα.

Η σκουριασμένη σιδηρά κυρία καθυστερεί τις όποιες οδυνηρές αποφάσεις για μετά τις γερμανικές βουλευτικές εκλογές, το φθινόπωρο του 2013, κοιτώντας, σαν θηλυκός Νέρωνας, την ευρωζώνη να καίγεται. Τα ισπανικά και ιταλικά ομόλογα να εκτινάσσονται στα ύψη και την Σλοβενία να είναι η έκτη από τις 17 χώρες της ευρωζώνης που ετοιμάζεται να μπει στο κλαμπ των “προβληματικών”: η θεωρία των τεμπέληδων του νότου αρχίζει να διαψεύδεται και από την Γεωγραφία.

Αυτή η γερμανική στρατηγική τύφλωση αποτελεί συντριπτικό χτύπημα για τους εγχώριους υποστηρικτές της τακτικής του καρπαζοεισπράχτορα: υποτίθεται ότι η σημερινή κυβέρνηση, με επικεφαλής εγκεφάλους τους κ.κ. Σαμαρά και Στουρνάρα, αθέτησε όλες τις προεκλογικές εξαγγελίες περί αναδιαπραγμάτευσης , πάνω στις οποίες βασικά στηρίχθηκε η ψήφιση των 3 κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, γιατί στο Βερολίνο, στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες σχεδιαζόταν ένα νέο σχέδιο για την Ευρώπη, από την οποία η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να απουσιάζει. Θα ήταν λάθος λοιπόν να ερεθίσουμε τους Ευρωπαίους, ακόμη και με light αιτήματα, τύπου επιμήκυνσης της εφαρμογ

ής του προγράμματος. Αντίθετα οφείλαμε να επιδείξουμε διαγωγή κοσμιοτάτη για να μην μας αποβάλλουν από την τάξη, που ετοιμαζόταν να πάει και πενθήμερη εκδρομή.

Στη πραγματικότητα, όπως έχει ήδη αναλυθεί, οι κυρίαρχοι κύκλοι της ευρωζώνης, αφού προηγουμένως κατάφεραν να διασφαλίσουν τις τράπεζες τους, έχουν αποφασίσει να εκπαραθυρώσουν την Ελλάδα, ακόμη και αν εφάρμοζε δέκα μνημόνια με τον πιο υποδειγματικό τρόπο. Ο λόγος είναι ότι γνωρίζουν αυτό που, όπως αποκάλυψε πρόσφατα ο κ. Ρουμελιώτης, ήξερε το ΔΝΤ από την εποχή του πρώτου μνημονίου, 2 χρόνια πριν: η ύφεση που προκαλούν τα μέτρα λιτότητας καθιστούν αδύνατη την εφαρμογή των προγραμμάτων δημοσιονομικής εξυγίανσης και την αποπληρωμή του χρέους.

Η Ελλάδα δεν έχει ακόμη εξαναγκαστεί να αποχωρήσει από την ευρωζώνη για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι η μίζερη εικόνα της, όπως έχει μεγεθυνθεί από τα διεθνή ΜΜΕ, λειτουργεί σαν φόβητρο για τις άλλες χώρες, ώστε να εφαρμόσουν αδιαμαρτύρητα τα νεοφιλελεύθερα προγράμματα λιτότητας. Στην προχθεσινή του συνέντευξη στην Bild, στην οποία προανήγγειλε την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη μέσα στο 2012, ο ο υπουργός Οικονομικών της Βαυαρίας, Μάρκους Ζέντερ δεν μπορούσε να είναι πιο επεξηγηματικός:« κάθε νέα χρηματοδότηση, κάθε νέα ελάφρυνση των όρων θα ήταν ο λάθος δρόμος...Η Αθήνα πρέπει να γίνει μέσο παραδειγματισμού και για άλλες χώρες, ότι αυτή η ευρωζώνη μπορεί να δείξει τα δόντια της». Ο δεύτερος λόγος είναι οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές τον Νοέμβριο, πριν από τις οποίες ο Μπαράκ Ομπάμα έχει απαγορεύσει οποιαδήποτε κίνηση που θα μπορούσε να προκαλέσει διεθνώς ανεξέλεγκτους τριγμούς, όπως μια ελληνική αποχώρηση. Το ερώτημα είναι αν η Ελλάδα έχει κανένα συμφέρον να περιμένει μέχρι τότε, παίζοντας εν τω μεταξύ τον ρόλο του απροσάρμοστου μαθητή και υιοθετώντας νέα, απάνθρωπα μέτρα που κατεδαφίζουν οτιδήποτε έχει απομείνει όρθιο.

Η απάντηση είναι αρνητική. Όπως έχει ήδη αποδειχθεί, τα νέα μέτρα που σχεδιάζονται για να καλυφθούν οι τρύπες που δημιούργησαν τα προηγούμενα, θα επιδεινώσουν την κατάσταση. Καμιά ελάφρυνση στο πρόγραμμα δεν πρόκειται να υπάρξει και η περίφημη χρονική επιμήκυνση εφαρμογής του προγράμματος, την οποία έτσι κι αλλιώς οι δανειστές δεν αποδέχονται, φέρνει την πλήρη κατάρρευση πιο κοντά.. Αντίθετα, η στουρνάριος λογική του σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω, έχει κάνει τόσο επιθετικούς τους εκπροσώπους της τρόικας στην Ελλάδα, ώστε τελικώς δεν αποδέχθηκαν ούτε καν να πληρώσουν οι φορολογούμενοι τους φόρους σε 9 δόσεις, όπως τους παρακάλεσε το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης!! Οι δανειστές εκβιάζουν ανοιχτά με τις δόσεις των δανείων, τις οποίες πλέον καταβάλλουν όταν τους καπνίσει: η αρχή έγινε με την αυθαίρετη παρακράτηση του ενός δις στην περίοδο ανάμεσα στις 2 εκλογικές αναμετρήσεις, για την οποία ελάχιστοι διαμαρτυρήθηκαν, καθώς εξυπηρετούσε τα εκβιαστικά διλήμματα που τέθηκαν στις εκλογές της 17ης Ιουνίου.

Στο μεταξύ, τις επόμενες ημέρες, η Ελλάδα αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο έκδοσης έντοκων γραμματίων προκειμένου να πληρώσει ομόλογο ύψους 3,2 δις ευρώ προς την ΕΚΤ. Το ομόλογο λήγει στις 20 Αυγούστου και τα δημόσια ταμεία είναι σχεδόν άδεια καθώς -εν μέσω πιέσεων για νέα μέτρα -εκκρεμεί η καταβολή της επόμενης δόσης από την τρόικα,η οποία θα επέστρεφε ατόφια στην ΕΚΤ για το ομόλογο!! Όπως ο Γιάννης Βαρουφάκης έχει έγκαιρα αναλύσει, η μόνη λύση θα ήταν η ελληνική κυβέρνηση να μην εξοφλήσει τα χρωστούμενα του Αυγούστου θέτοντας ξανά το ελληνικό πρόβλημα, αλλά η κυβέρνηση θα ακολουθήσει την λογική των προηγούμενων. Όμως οι επιπτώσεις από την έκδοση των εντόκων γραμματίων θα είναι ιδιαίτερα αρνητικές, καθώς οι ελληνικές τράπεζες, που θα κληθούν να τα αγοράσουν, θα μείνουν χωρίς καθόλου ρευστό για την πραγματική οικονομία.

Καθώς ο χρόνος κυλάει σε βάρος της Ελλάδας, μια σοβαρή και υπεύθυνη κυβέρνηση που νοιάζεται για το μέλλον της χώρας, θα έπρεπε να την προετοιμάσει για μια οργανωμένη έξοδο από την ευρωζώνη. Είναι γεγονός ότι η συμμετοχή στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνδυάστηκε με την εκπλήρωση του ονείρου που κρατάει από την επανάσταση του 1821, την απαλλαγή δηλαδή της χώρας από το οθωμανικό παρελθόν και τον εξευρωπαϊσμό της. Αλλά για λόγους που έχουν να κάνουν τόσο με την διεθνή επέλαση του νεοφιλελευθερισμού και τις δομικές αδυναμίες του ευρώ όσο και με την διαφθορά και την ανεπάρκεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος, το όνειρο όχι μόνο δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί σήμερα, αλλά πάει να γίνει εφιάλτης. Η αδυνατισμένη Ελλάδα δεν αντέχει να βρεθεί κάτω από τα συντρίμμια μιας ευρωζώνης της οποίας η κατάρρευση προαναγγέλεται συνεχώς. Ακόμη και το Βήμα,που τόση μάχη έδωσε για την νική των "φιλοευρωπαικών κομμάτων" στις εκλογές, αναγκάζεται τώρα να παραδεχθεί ότι «το τίμημα του ευρώ δεν μπορεί να είναι απεριόριστο».

Η μετάβαση στη δραχμή δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Οι κερδοσκόποι παραμονεύουν και η έλλειψη μηχανισμών ελέγχου,η οποία έχει οδηγήσει την χώρα να είναι ακριβότερη στην Ευρώπη παρ' ότι οι μισθοί μειώνονται, εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους. Το σοκ της ελληνικής κοινωνίας και τα προβλήματα που θα παρουσιαστούν είναι γιγαντιαία. Από την δικαιοσύνη μέχρι την παραγωγική ικανότητα της Ελλάδας, οι μεγάλες διαρθρωτικές αδυναμίες θα παραμείνουν, είτε με ευρώ είτε με δραχμή. Καλύτερα όμως η μετάβαση να γίνει οργανωμένα, παρά σε συνθηκες κοινωνικής κατάρρευσης, πολιτικού χάους και αίματος.

.

Πηγή:tvxs.gr
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Η Ελλάδα έχει πτωχεύσει, οι τράπεζές της επίσης, υποστηρίζει ο καθηγητής Οικονομικών του Πανεπιστημίου Αθηνών Γ. Βαρουφάκης. Η λύση, κατά την άποψή του, βρίσκεται στην άρνηση αποπληρωμής του ομολόγου που λήγει στις 20 Αυγούστου, ενώ για την περίφημη επιμήκυνση εκτιμά ότι καθιστά την πτώχευση πιο σίγουρη. Αναλύει πώς η Ευρωζώνη θα μπορούσε να βγει από την κρίση και επιμένει ότι «το πουλόβερ θα ξηλωθεί γρήγορα», μόλις η πρώτη χώρα ανοίξει την πόρτα της εξόδου από την Ευρωζώνη.

Εκτιμάτε, κ. Βαρουφάκη, ότι η Ευρωζώνη θυσιάζεται στο βωμό των επερχόμενων γερμανικών εκλογών;

Εκτιμώ ότι η Ευρωζώνη θυσιάζεται στο βωμό της άρνησης του γεγονότος ότι δομήθηκε με τρόπο που δεν μπορούσε να αντέξει μια μεγάλη χρηματοπιστωτική κατάρρευση όπως εκείνη του 2008. Ιδίως οι πλεονασματικές χώρες εντός της Ευρωζώνης, και όχι μόνο η Γερμανία, πίστεψαν ότι ήταν δυνατόν να επωφεληθούν μακροπρόθεσμα από την εξαφάνιση των συναλλαγματικών αυξομειώσεων με την περιφέρεια χωρίς να δημιουργηθεί, παράλληλα, ένας ικανός μηχανισμός ανακύκλωσης των πλεονασμάτων. Τώρα που αποδεικνύεται ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν και ότι ο μηχανισμός ανακύκλωσης των πλεονασμάτων αποτελεί προαπαιτούμενο για την επιβίωση της Ευρωζώνης, δεν είναι διατεθειμένοι να τον δημιουργήσουν, προτιμώντας σε τελική ανάλυση τη διάλυσή της. Σε αυτό το πλαίσιο, ο ορίζοντας που δημιουργούν οι επόμενες βουλευτικές εκλογές στην Ομοσπονδιακή Γερμανία αποτρέπει την κ. Μέρκελ από το να αποδεχτεί τα ελάχιστα που απαιτεί η διάσωση της Ευρωζώνης και, κατ’ επέκταση, της Ε.Ε.

Υπάρχει, ωστόσο, οδός διαφυγής για την Ευρώπη;

Και βέβαια. Με τρία απλά βήματα: Πρώτον, επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών απευθείας από τον EFSF, με παράλληλη υπαγωγή τους στην επιτήρηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), η οποία να μπορεί να τις κλείνει όταν κρίνονται μη βιώσιμες. Δεύτερον, ενοποίηση του κατά Μάαστριχτ νόμιμου χρέους όλων των χωρών-μελών της Ευρωζώνης. Τρίτον, ένα επενδυτικό New Deal για την Ευρώπη το οποίο θα εκπονήσει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ) και το οποίο θα χρηματοδοτήσουν από κοινού η ΕΤΕπ και η ΕΚΤ με εκδόσεις ομολόγων έργων (τα οποία θα αποπληρώνονται από τα έσοδα των έργων).

Οι συνέπειες της επιμήκυνσης

Και η Ελλάδα; Ακούει ο πολίτης σενάρια –και πάλι– για χρεοκοπία, για αναδιάρθρωση χρέους, για έξοδο από το ευρώ, και δεν ξέρει τι απ’ όλα αυτά θα είναι για εκείνον λιγότερο κακό… Να δούμε τα επιμέρους σενάρια πιο αναλυτικά; Και πρώτα την περίφημη επιμήκυνση. Έχετε γράψει ότι στο τέλος αυτής της επιλογής βρίσκεται η… δραχμή. Γιατί, κ. καθηγητά;

Όταν το χρέος σου είναι μεγαλύτερο από τα δυνητικά σου έσοδα (τωρινά και μελλοντικά), έχεις πτωχεύσει. Τελεία και, δυστυχώς, παύλα. Αν σου δανείσουν κι άλλα ποσά, απλώς καθυστερείς την πτώχευση (καθώς χρησιμοποιείς τα δανεικά για να αποπληρώνεις τις δόσεις των προηγούμενων δανείων), εξασφαλίζοντας όμως ότι όταν θα έρθει (η πτώχευση), το «μπαμ» θα είναι μεγαλύτερο. Μια επιμήκυνση ισοδυναμεί με νέο δανεισμό: Πας στην τράπεζα και συμφωνείτε ότι θα πληρώνεις μικρότερες δόσεις κάθε μήνα, καθώς «δεν βγαίνεις». Η τράπεζα όμως προσθέτει κι άλλους τόκους, τους οποίους θα πρέπει να αποπληρώσεις στο μέλλον. Είναι σαν να δανείστηκες κι άλλο ένα ποσό.

Στην περίπτωση ενός ατόμου, αυτό μπορεί να βοηθήσει εφόσον προσμένει αύξηση του εισοδήματος. Όμως στην περίπτωση του κράτους μια τέτοια επιμήκυνση (ένας νέος τέτοιος δανεισμός) δίνεται από την τρόικα υπό τον όρο ότι θα… μειώσει το εθνικό εισόδημα στο εγγύς μέλλον αλλά και μακροπρόθεσμα (η λεγόμενη εσωτερική υποτίμηση). Άρα μια επιμήκυνση όχι μόνο δεν αποτρέπει την πτώχευση, αλλά την καθιστά πιο σίγουρη. Οι επενδυτές το γνωρίζουν αυτό και απέχουν από κάθε σοβαρή παραγωγική επένδυση, μια κίνηση που φέρνει την πτώχευση ακόμα πιο κοντά. Να γιατί λέω και ξαναλέω ότι αν είναι να έρθει η πτώχευση του Δημοσίου, είναι καλύτερα να έρθει πιο νωρίς – π.χ. τον Ιανουάριο του 2010, αν μπορούσε! Εμείς αυτό που καταφέραμε είναι να πτωχεύσει επισήμως το ελληνικό Δημόσιο το Μάρτιο του 2012 και, παράλληλα, το δημόσιο χρέος να παραμείνει μη βιώσιμο. Δεν έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο στην οικονομική ιστορία. Το κατάφερε όμως η κυβέρνηση Παπαδήμου-Βενιζέλου.

Έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ συνεπάγεται και διάλυση της Ευρωζώνης, ή μήπως όχι; Και αν ναι, γιατί ο κ. Ρέσλερ εμφανίζεται τόσο… άνετος με το ενδεχόμενο απομάκρυνσης της χώρας μας από την Ευρωζώνη;

Πράγματι, μια οποιαδήποτε έξοδος θα σημάνει τη διάλυση της Ευρωζώνης. Η φυγή κεφαλαίων από τις υπόλοιπες αδύναμες χώρες θα είναι τέτοια που δεν θα αντέξουν εντός της Ευρωζώνης χωρίς να καταστρατηγήσουν τη βασική αρχή της Ε.Ε. για ελεύθερη μετακίνηση κεφαλαίων. Το πουλόβερ θα ξηλωθεί γρήγορα. Όσο για την άνεση του κ. Ρέσλερ, δύο είναι οι πιθανές εξηγήσεις: είτε εκφράζει τα συμφέροντα γερμανικών τραπεζών που δεν βλέπουν με κακό μάτι την επιστροφή της Γερμανίας στο μάρκο (καθώς έτσι ένα τσουνάμι ξένων κεφαλαίων θα ξεσπάσει προς αυτές) είτε είναι εντελώς ηλίθιος. Διαλέξτε εξήγηση.

Διαβάσαμε όμως και συστάσεις εκ μέρους σας προς τον νέο τσάρο της οικονομίας. Έχει τελικά τα περιθώρια το οικονομικό επιτελείο, η ελληνική κυβέρνηση εν γένει, για κάτι που θα αλλάξει τη ρότα του… Τιτανικού ή μήπως οι τύχες μας είναι ολοκληρωτικά πλέον στα χέρια άλλων;

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση έχει στενά περιθώρια ελευθερίας. Το τελευταίο χαρτί μας είναι να αρνηθούμε την αποπληρωμή του ομολόγου της 20ής Αυγούστου που κατέχει η ΕΚΤ, εφόσον δεν έχει συμφωνηθεί έως τότε με την τρόικα ένα νέο πρόγραμμα για την Ελλάδα, που να δίνει στη χώρα μας έστω και μια αμυδρή ελπίδα ότι θα παραμείνει στην Ευρωζώνη.

Πέπλος σιωπής για τον κ. Σάλλα

Μία από τις παραμέτρους της κρίσης είναι το τραπεζικό σύστημα. Θα ήθελα να ρωτήσω εν πρώτοις πόσο σταθερό είναι, κατά την άποψή σας, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, αν μπορεί να είναι ήσυχος ο μικροκαταθέτης…

Οι ελληνικές τράπεζες είναι παντελώς πτωχευμένες. Κρατούν τις πόρτες ανοιχτές και τα ΑΤΜ να λειτουργούν από τη ρευστότητα που τους παρέχει η ΕΚΤ. Κανείς δεν δικαιούται να είναι ήσυχος ως προς αυτές, όταν η Ευρωζώνη κινδυνεύει, όπως σήμερα, και η Ελλάδα φέρεται ως ο πρώτος αποδιοπομπαίος τράγος.

Γράψατε τις προάλλες και για τον «πέπλο της σιωπής». Τι αφορά; Ποια η δική σας προσέγγιση στο θέμα αυτό;

Μπορείτε να μπείτε στο πρόσφατο άρθρο μου στο protagon.gr, που αναφέρεται διεξοδικά στο θέμα. Περιληπτικά, αναφέρεται στην καταγγελία του πρακτορείου Reuters για μια κυνική προσπάθεια του κ. Σάλλα να παραβιάσει τις βασικές αρχές της επανακεφαλαιοποίησης της Τράπεζας Πειραιώς, παρουσιάζοντας έναν σαθρό και σκοτεινό δανεισμό (μέσω offshore εταιρειών της οικογένειας Σάλλα) από μια άλλη πτωχευμένη τράπεζα, τη Marfin του κ. Βγενόπουλου, ως νέα κεφάλαια που εισέρευσαν στην Τράπεζα Πειραιώς. Όσο για τον «πέπλο της σιωπής», η έκφρασή μου αυτή αφορούσε την ενδιαφέρουσα παρατήρηση ότι η καταγγελία αυτή από το έγκυρο Reuters δεν αναφέρθηκε πουθενά σε «σοβαρές» εφημερίδες, όπως «Το Βήμα», ενώ ακόμα κι εκεί που σχολιάστηκε (π.χ. στην «Καθημερινή») οι τίτλοι που δόθηκαν ήταν παραπλανητικοί (π.χ. «Σύγκρουση του κ. Σάλλα με το Reuters», λες κι αυτό ήταν το ζήτημα). Όλοι αυτοί οι καλοί δημοσιογράφοι που «κόπτονται» για τη χρηστότητα των δημόσιων και των ιδιωτικών ηθών ξαφνικά κατάπιαν τη γλώσσα τους. Η πτωχοτραπεζοκρατία στο αποκορύφωμά της!

Συνέντευξη στον Νίκο Παπαδημητρίου
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

the_truth

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο the_truth αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 30 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 328 μηνύματα.
Μονο ενα θα με ευχαριστησει απο την πτωχευση, τα μουτρα των ΝΔουκων που ψηφησαν τον πατριωτη Σαμαρα για να τους γλυτωσει απο την πτωχευση και το λομπι της δραχμης:clapup:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Ο Προκρούστης ήταν ληστής της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, ο οποίος είχε στήσει δυο κρεβάτια στο δρόμο που οδηγούσε για την Αθήνα και προσκαλούσε όποιον περαστικό οδοιπόρο έβλεπε να ξαπλώσει για να ξαποστάσει. Το ένα κρεβάτι όμως ήταν μακρύ και το άλλο κοντό και ο Προκρούστης πρόσφερε στους κοντούς το μακρύ κρεβάτι και στους ψηλούς το κοντό. Όταν ένας κοντός ξάπλωνε στο μακρύ κρεβάτι ο Προκρούστης του τραβούσε τα άκρα μέχρι να φτάσουν στα όρια του κρεβατιού με αποτέλεσμα να τον σκοτώσει.

Με παρόμοιο τρόπο όταν μια χώρα δεχτεί νομισματική επίθεση μοιάζει να σα μπήκε σε ένα μακρύ κρεβάτι και οι αγορές την τραβούν και από τις δύο πλευρές δοκιμάζοντας τις αντοχές της. Από τη μια πουλούν το νόμισμα της πιέζοντας την ισοτιμία του χαμηλότερα και από την άλλη αγοράζουν το νόμισμα με το οποίο συνδέεται σπρώχνοντας τη δική του τιμή υψηλότερα. Η εκατέρωθεν πίεση μπορεί να σπάσει το νομισματικό σύνδεσμο με βίαιο τρόπο προκαλώντας οξεία προβλήματα στη χώρα θύμα της επίθεσης.

Μία χώρα που έχει συνδέσει το νόμισμα της με ένα άλλο ισχυρότερο, δεσμεύεται από ένα μέγιστο όριο στο οποίο μπορεί να του επιτρέψει να κινηθεί μακριά αυτό. Αν για παράδειγμα το κεντρικό νόμισμα είναι το δολάριο και μια χώρα έχει σύνδεση με αυτό με ένα εύρος + - 5%, τότε μπορεί να υποτιμήσει ή να ανατιμήσει το νόμισμα της έναντι του δολαρίου κατά 5%.

Αν οι αγορές πιθανολογήσουν πως η χώρα θα να αναγκαστεί κάποια στιγμή να προχωρήσει σε μεγαλύτερη υποτίμηση του νομίσματος της από 5%, ώστε να αποφύγει να λάβει περαιτέρω σκληρά μέτρα λιτότητας όπως μειώσεις μισθών, συντάξεων κλπ, τότε θα φοβηθούν πως τα επενδυμένα στη χώρα κεφάλαια τους θα μειωθούν σε αντίστοιχο ποσοστό με την υποτίμηση.

Προκειμένου να προλάβουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο αρχίζουν να πουλούν κάθε περιουσιακό στοιχείο που έχουν στο νόμισμα που απειλείται με υποτίμηση αλλά και τα αποθεματικά τους σε αυτό. Τότε η τεράστια προσφορά στο συγκεκριμένο νόμισμα το απειλεί από μόνη της με μεγάλη υποτίμηση ασχέτως των πραγματικών διαθέσεων του κράτους και γεννιέται ο μηχανισμός της αυτοεπαληθευόμενης προφητείας.

Για να υπερασπιστεί το κράτος τη νομισματική του σύνδεση αρχίζει να αγοράζει μέσω της κεντρικής του τράπεζας το νόμισμα του ώστε να εξισορροπήσει την αυξημένη προσφορά. Τότε κερδοσκοπικά κεφάλαια προχωρούν ταυτόχρονα στην πώληση του νομίσματος υπό απειλή και στην αγορά του κεντρικού νομίσματος της ισοτιμίας. Με αυτόν τον τρόπο προκαλούν πτώση του πρώτου και αύξηση του δεύτερου δημιουργώντας το φαινόμενο του Προκρούστη. Τώρα η χώρα πιέζεται διπλά αφού το νόμισμα στο οποίο είναι συνδεδεμένο ανατιμάται και το δικό της υποτιμάται ενώ θα ήθελε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Κάποια στιγμή τα αποθεματικά του σε συνάλλαγμα τελειώνουν και η υποτίμηση γίνεται αναπόφευκτη.

Οι κερδοσκόποι που πόνταραν σε αυτήν κερδίζουν και το κράτος μένει εξαντλημένο οικονομικά και ταπεινωμένο νομισματικά, χωρίς την εμπιστοσύνη των διεθνών επενδυτών οι οποίοι έχουν αποσύρει τα κεφάλαια τους πουλώντας κάθε περιουσιακό στοιχείο τους στο νόμισμα της χώρας, μεταξύ των οποίων και τα ομόλογα της, απειλώντας με εκτίναξη των επιτοκίων τους και του κόστους κρατικού δανεισμού. (Αυτό συνέβη για παράδειγμα στη Βρετανία στις αρχές του '90 όταν η χώρα αναγκάστηκε να αποχωρήσει από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλάγματος ενώ ο γνωστός κερδοσκόπος Τζορτζ Σόρος κέρδισε ένα δις δολάρια σε μία ημέρα ποντάροντας στην υποτίμηση της στερλίνας).

Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα η νομισματική κρίση μπορεί να μετατραπεί σε κρίση χρέους και το κράτος να απειληθεί με πτώχευση.

Στην περίπτωση της Ελλάδας η κατάσταση ήταν ακόμη χειρότερη από αυτήν που περιγράφηκε παραπάνω καθώς έχοντας η χώρα υιοθετήσει το ευρώ και αντικαθιστώντας τη δραχμή είχε μηδενικό περιθώριο υποτίμησης αλλά και εξαιρετικά μεγάλη νομική και πολιτική δυσκολία εξόδου από την ευρωπαϊκή νομισματική ένωση και επιστροφής στο δικό της νόμισμα.

Όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου προκάλεσε διεθνές πλήγμα στην εικόνα της χώρας δίνοντας την ευκαιρία στα διεθνή ΜΜΕ να την κατασπαράξουν, τρόμαξε τις αγορές και έφερε πάνω απ' την Ελλάδα τη σκιά του νομισματικού κινδύνου. Από εκείνο το σημείο και μετά ενεργοποίησε ένα ντόμινο χρηματοοικονομικών εξελίξεων που ήταν εύκολα προβλέψιμο αλλά πολύ δύσκολα αναστρέψιμο.

Οι αγορές θεώρησαν πως η Ελλάδα ήταν πιθανό να χρειαστεί να υποτιμήσει το νόμισμα της κάτι που στην περίπτωση της θα σήμαινε ανάγκη εξόδου της από την ευρωζώνη, ενδεχόμενο που θα επέφερε σε όσους είχαν επενδύσεις στη χώρα απώλειες αντίστοιχες με το ύψος της υποτίμησης. Ξαφνικά στα μοντέλα των διεθνών τραπεζών και των επενδυτικών εταιριών προστέθηκε ο νομισματικός κίνδυνος και μαζί με αυτόν και ο πληθωριστικός κίνδυνος που είχαν εξαλειφθεί με την είσοδο της χώρας στο ευρώ.

Ως αποτέλεσμα κάθε τι ελληνικό εμφανιζόταν υπερτιμημένο τόσο όσο το μέγεθος μιας ενδεχόμενης υποτίμησης στην οποία θα υποβάλλονταν το νόμισμα της Ελλάδας αν αποχωρούσε από την ευρωζώνη και σε αυτόν τον υπολογισμό έπρεπε να προστεθούν μια σειρά νέων ρίσκων τα οποία μέχρι εκείνη τη στιγμή οι αγορές δεν τα είχαν υπολογίσει θεωρώντας την Ελλάδα ασφαλή. Τα ελληνικά ομόλογα, οι ελληνικές μετοχές, η ελληνική αγορά κατοικίας, οι ελληνικοί μισθοί, ολόκληρη η Ελλάδα μέσα σε λίγες εβδομάδες φάνηκαν υπερτιμημένα κατά 30% -50%
Για να προστατευθούν οι διεθνείς επενδυτές άρχισαν να πουλούν ελληνικές μετοχές και ομόλογα προκαλώντας κραχ στο χρηματιστήριο μετοχών και εκτίναξη στα επιτόκια των κρατικών ομολόγων και του κόστους δανεισμού της Ελλάδας. Για πρώτη φορά σε δέκα χρόνια οι ευρωπαϊκές τράπεζες απέσυραν τα κεφάλαια τους από την Ελλάδα και τα μετέφεραν στις 'πατρίδες' τους, προκαλώντας σε αυτές μείωση του κόστους δανεισμού και προϋποθέσεις για ανάπτυξη αλλά στην Ελλάδα αύξηση του κόστους δανεισμού και κίνδυνο ύφεσης.

Σύντομα οι πλουσιότεροι Έλληνες ακολούθησαν το παράδειγμα των διεθνών επενδυτικών κεφαλαίων μεταφέροντας τα χρήματα τους στο εξωτερικό, κυρίως στη Γερμανία και την Ελβετία. Οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες μειώθηκαν ταχύτατα και μέσα σε λίγο διάστημα η Ελλάδα έπαθε χρηματοπιστωτική ασφυξία. Η ζημία ήταν διπλή γιατί εκμηδενίστηκαν και οι εισροές κεφαλαίων με αποτέλεσμα οι νέες εκδόσεις ελληνικών ομολόγων σε φυσιολογικά επιτόκια να μένουν στα αζήτητα.
Η ελληνική κυβέρνηση στράφηκε στους εταίρους της και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για βοήθεια αλλά αυτό θεωρήθηκε απλά ως επιβεβαίωση της αυξημένης πιθανότητας της για πτώχευση και έξοδο της απ' το ευρώ και ενέτεινε το πρόβλημα αντί να το αποκλιμακώσει. Ξαφνικά, ήταν η Ευρώπη που κατηγορούνταν για την κρίση χρέους και οι ΗΠΑ που περνούσαν στο απυρόβλητο. Η μόνη γρήγορη λύση θα ήταν η παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αλλά η Γερμανία απαγόρευσε ρητά μία τέτοια επιλογή.

Μία χώρα χωρίς δικό της νόμισμα και χωρίς μια Κεντρική Τράπεζα να τη βοηθήσει έμοιαζε ολοκληρωτικά χαμένη. Μετά από καθυστερήσεις μηνών που στο χρηματιστηριακό χρόνο έμοιαζαν με δεκαετίες, ήρθε το πακέτο στήριξης το οποίο προέβλεπε τόσο σκληρά μέτρα που αντί να μειώσει την πιθανότητα αποφυγής της Ελλάδας να αναγκαστεί να προβεί σε υποτίμηση και άρα έξοδο απ' το ευρώ την αύξησε. Κανείς δεν πίστεψε πως ο ελληνικός λαός θα άντεχε τόσο σκληρή λιτότητα και ένας δεύτερος γύρος πώλησης ελληνικών περιουσιακών στοιχείων ξεκίνησε.
Η ελληνική κυβέρνηση πανηγύριζε γιατί εξασφάλισε το μεγαλύτερο σε ύψος πακέτο στήριξης στην ιστορία του ΔΝΤ και το πρώτο στην ιστορία της ΕΕ χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι στο μεταξύ ο αέρας στο δωμάτιο τελείωνε και η χώρα πέθαινε από ασφυξία.

Η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας σε κάθε φάσμα της προκάλεσε μια οξεία τραπεζική κρίση την οποία η κυβέρνηση έκρυβε με κάθε τρόπο προκειμένου να μην προκαλέσει πανικό και μαζική απόσυρση καταθέσεων. Οι προβλέψεις της Τρόικας και οι δηλώσεις των Ελλήνων αξιωματούχων διαψεύδονταν με ταχύτητα πυρκαγιάς που μετατρέπεται σε λαίλαπα καίγοντας τα πάντα.

Μέσα ένα χρόνο η Ελλάδα είχε γυρίσει πίσω πενήντα αλλά κανείς δε ήταν διατεθειμένος να το παραδεχτεί. Η χώρα είχε διαλυθεί χρηματοπιστωτικά, χρηματιστηριακά, οικονομικά, νομισματικά, ψυχολογικά και η εικόνα της στο εξωτερικό ήταν τραγική. Το παιχνίδι είχε χαθεί αλλά όσο η Τρόικα ήταν διατεθειμένη να ρίχνει κέρματα προκειμένου να κρατά την Ελλάδα σε μηχανική υποστήριξη το σώου μπορούσε να συνεχίζεται.

Σιγά, σιγά οι φωνές για κίνδυνο εξόδου από το ευρώ αυξάνονταν και δυνάμωναν. Ο κόσμος σείονταν από διεθνείς εκθέσεις που προέβλεπαν την πτώχευση της Ελλάδας και την επιστροφή της στη δραχμή σχεδόν ως αναπόφευκτη εξέλιξη και στην Ελλάδα οι πολιτικοί διαβεβαίωναν πως μέχρι το 2012 η χώρα θα είχε ολοκληρώσει τις 'μεταρρυθμίσεις' και θα επέστρεφε στην ανάπτυξη και στις αγορές. Όταν ερωτήθηκα από δημοσιογράφο του Mega τον Απρίλιο του 2010 πόσο καιρό θα έκαναν τα σπρεντ να μειωθούν δεδομένου ότι είχε προεγκριθεί πακέτο στήριξης της Ελλάδας είχα απαντήσει πως αν η ιστορία είναι καλός οδηγός περισσότερα από δέκα χρόνια.
Η βλάβη είχε γίνει από τα τέλη του 2009 και ό,τι ακολούθησε έκανε τα πράγματα χειρότερα.

Το 2010 ήταν το έτος των ψεύτικων υποσχέσεων και τη συγκάλυψης μιας βιβλικής καταστροφής. Το 2011 ήταν η χρονιά της αποκάλυψης της αλήθειας: Η καταρρακωμένη χρηματοοικονομικά Ελλάδα θα γινόταν η πρώτη χώρα της ευρωζώνης που θα προχωρούσε σε αναδιάρθρωση του χρέους της, δηλαδή σε επίσημη αδυναμία αποπληρωμής των υποχρεώσεων της και έτσι σε πτώχευση. Οι Έλληνες πολιτικοί αξιωματούχοι που το προηγούμενο διάστημα δήλωναν ότι δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο τώρα πανηγύριζαν για το γεγονός μιλώντας για αναγνώριση των προσπαθειών των Ελλήνων.

Οι αγορές βούιζαν ότι η αναδιάρθρωση κατά 21% δε ήταν παρά σταγόνα στον ωκεανό αλλά οι πολιτικοί χρειάστηκαν άλλους έξι μήνες για να το κατανοήσουν. Τον Οκτώβριο του 2011 αποφασίστηκε μεγαλύτερη αναδιάρθρωση η οποία ωστόσο φαινόταν ακόμη και δια γυμνού οφθαλμού πως δε θα έφτανε να λύσει κανένα από τα προβλήματα της χώρας.

Οδεύοντας για τη μαύρη επέτειο των τριών ετών απ' τη στιγμή που ο κ. Παπανδρέου ανέλαβε να παίξει το ρόλο του σύγχρονου Προκρούστη με θύμα την Ελλάδα, διαπιστώνουμε ότι η νομισματική επίθεση και η απειλή εξόδου της χώρας απ' το ευρώ παραμένουν πιο ισχυρές από ποτέ. Όσο αυτό ισχύει η χώρα θα συνεχίζει να στοιχειώνεται απ' τα λάθη του παρελθόντος και οι όποιες προσπάθειες για έξοδο απ' την κρίση θα κινδυνεύουν να πέσουν στο κενό.

(Με στοιχεία απ'το βιβλίο: Το Ταγκό των Αγορών & Το Μεγάλο Κόλπο)

*Πάνος Παναγιώτου
Χρηματιστηριακός Τεχνικός Αναλυτής
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου, με τίτλο «Σκυλάνθρωποι» μία Ελβετίδα εξηγεί γιατί τόσο η ίδια, όσο και οι Ευρωπαίοι μισούν τους Έλληνες. Μάλιστα, δίνει την δική της απάντηση στο γιατί συμπεριφέρονται όλοι με «άθλιο» τρόπο στον ελληνικό λαό!

Ωστόσο, μεταξύ άλλων, εκμυστηρεύεται ότι παρόλο που υπάρχει ένα συναίσθημα μίσους από την πλευρά της, την ίδια στιγμή θαυμάζει και σέβεται το ελληνικό πνεύμα και τους αρχαίους Έλληνες.

«Τα ζώα δεν συγχωρούν ποτέ στον άνθρωπο τη βελτίωση της συμπεριφοράς τους, γιατί νιώθουν ότι αυτή η βελτίωση τ' απομακρύνει από τη φύση τους. και όποτε δίνεται η ευκαιρία το μίσος εκρήγνυται» {...}

{...} «Είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει μ' εμάς τους Ευρωπαίους και τους Έλληνες! Αν υπάρχει μια φυλή στον κόσμο που κυριολεκτικά τη μισώ αφόρητα, αυτή η φυλή είναι οι Έλληνες»! Και τεκμηριώνει την άποψή της λέγοντας ότι στα γυμνασιακά της χρόνια ένιωθε "ψυχικά καταπιεσμένη" γιατί "Οι Σοφοί μας Δάσκαλοι δεν μας δίδαξαν τίποτα που να μην το είχαν ήδη Ανακαλύψει, Εξηγήσει, να μην να μην το είχαν Τεκμηριώσει, να μην το είχαν Τελειοποιήσει οι Αρχαίοι Έλληνες"!

Κι αν κάποτε ανέφεραν κανένα άλλον συγγενή της Γνώσης και της Σοφίας, που δεν ήταν Έλληνας, στο τέλος πάντα κατέληγαν ότι η Γνώση του και η Σοφία του ήταν βασισμένη επάνω στη Σοφία κάποιου Έλληνα Φιλόσοφου! Σιγά σιγά ένιωθα πως οι Γνώσεις μου, οι Σκέψεις μου, τα Αισθήματά μου, η Προσωπικότητά μου, ο Κόσμος μου, η Ύπαρξή μου ως το πιο έσχατο κύτταρό μου ήταν όλα επηρεασμένα, ήταν ταγμένα σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε "*Η Φιλοσοφία των Αρχαίων Ελλήνων*"! {...}

{...} «Ένα φλογερό μίσος για καθετί το ελληνικό»! «Αργότερα στο πανεπιστήμιο, η κατάσταση έγινε δραματική. Ο Ασκληπιός από τη μια, ο Ιπποκράτης απ' την άλλη! Ο Γαληνός τη μια μέρα, ο Ορειβάσιος την επομένη! Αέτιος το πρωί, Αλέξανδρος Τραλλιανός τ' απόγευμα! Παύλος ο Αιγινίτης από 'δω, Στέφανος ο Αθηναίος από 'κει. Δεν μπορούσα ν' ανοίξω βιβλίο χωρίς να βρω μπροστά μου την ελληνική παρουσία. Δεν τολμούσα να πιάσω στα χέρια μου λεξικό για να βρω μια δύσκολη, σπάνια, μια χρήσιμη, μια έξυπνη, μια όμορφη, μια μεστωμένη λέξη. Όλες ελληνικές! Και άλλες αμέτρητες σαν την άμμο των θαλασσών και των ποταμών, ελληνικής κι αυτές προέλευσης! Πρόκειται για φαινόμενο ομαδικό! Έτσι αισθανόμαστε λίγο πολύ όλοι μας απέναντι στους Έλληνες.

Τους μισούμε όπως τα ζώα τους θηριοδαμαστές. Και μόλις μας δίνεται η ευκαιρία χιμάμε, τους δαγκώνουμε και τους κατασπαράζουμε. Γιατί στο βάθος ξέρουμε ότι κάποτε είμαστε ζώα μ' όλη τη σημασία της λέξης κι είναι αυτοί, οι Έλληνες, πάλι οι Έλληνες, πάντα οι Έλληνες, που μας εξώσανε από τη ζωώδικη υπόσταση και μας ανεβάσανε στην ίδια με τους εαυτούς τους ανθρώπινη βαθμίδα! Δεν αγαπάμε κάτι που θαυμάζουμε.

Ρίξε μια ματιά στην ιστορία και θα διαπιστώσεις ότι όλοι οι Ευρωπαίοι, με αρχηγούς τους Λατίνους και το Βατικανό, λυσσάξαμε να τους εξαφανίσουμε τους Έλληνες από το πρόσωπο της γης! Δεν θα βρεις και δεν θα φανταστείς συνδυασμό και εγκλήματος, πλεκτάνης και παγίδας που δεν το σκαρφιστήκαμε και δεν το πραγματώσαμε για να τους εξολοθρεύσουμε!

H ιστορία με το μίσος κατά των Ελλήνων δεν ξέφτισε. Ο σύγχρονος πολιτισμένος άνθρωπος είναι ο ίδιος και χειρότερος. Δεν θα επιτρέψει ποτέ το Βατικανό, να επιβιώσει στην αυλόπορτα της Ευρώπης, στα πλευρά της Ασίας και στο κατώφλι της Αφρικής ο Ελληνισμός γιατί θεωρούν ότι τους αφαιρούμε Σεβασμό και Κύρος!

Γι' αυτό παρόλο που τους μισώ, γιατί δεν προέρχομαι από τη φυλή τους, δεν μπορώ να μη τους θαυμάζω και να μη τους σέβομαι και θα συνεχίσω να μελετάω τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη και τον Περικλή όσο θα ζω, διδάσκοντας στα παιδιά μου τη Δύναμη της Σοφίας τους και την επιρροή της στη Ζωή μας και στην Ευτυχία μας!».

[Πηγή: apollonios.p-blogs.gr]

Σημείωση:
Τα μηνύματα 55 και 56 προέρχονται από το συγχωνευμένο θέμα <<"Σκυλάνθρωποι": Μια Ελβετίδα γράφει γιατί οι Ευρωπαίοι μισούν τους Έλληνες!>>.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Τέτοιο διθύραμβο για τον Ελληνισμό, δε συναντάς συχνά, σε τούτον τον απαράδεκτα τόσο βαθειά εκπεσμένο κόσμο!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Όταν συναντηθούν σήμερα οι κορυφαίοι οικονομικοί αξιωματούχοι των μεγαλύτερων οικονομιών του Group of 20 θα δουν άσχημες ειδήσεις όπου και να κοιτάξουν. Ακολουθώντας ένα έτος γεμάτο οικονομική επιβράδυνση στις μεγάλες αναπτυσσόμενες οικονομίες, όλες οι πλούσιες χώρες -από τις ΗΠΑ μέχρι την Ιαπωνία και από τη Βρετανία μέχρι τη Γερμανία- έβαλαν όπισθεν στο δ΄ τρίμηνο.

Τα μεγέθη ανάπτυξης για τις ΗΠΑ και τη Βρετανία -μικρή συρρίκνωση και πτώση 0,3% αντιστοίχως στο Q4- είναι γνωστά εδώ και λίγο καιρό. Οι ειδήσεις αυτής της εβδομάδας ότι η Ιαπωνία βούλιαξε χειρότερα από τις ΗΠΑ στο δ΄ τρίμηνο (ενώ αναμενόταν ανάπτυξη) και ότι η συρρίκνωση στην ευρωζώνη ήταν πιο βαθιά απ’ όσο προβλεπόταν επιδείνωσαν το κλίμα. Η Γαλλία διολίσθησε 0,3% και η Γερμανία έκανε χειρότερη βουτιά με -0,6%.

Πιθανόν να σε κάνει να νιώθεις καλύτερα όταν βράζεις στο ίδιο καζάνι με άλλους. Η ιδανική περίπτωση, όμως, θα ήταν το σταμάτημα της ανάπτυξης να κατευθύνει τα μυαλά των εκπροσώπων του G20 στο τι μπορούν να κάνουν για να βγουν από το καζάνι όλοι. Τα βαρίδια στην ανάπτυξη δεν έχουν μυστηριώδη προέλευση. Οφείλονται στην πολιτική του αυτομαστιγώματος με λιτότητα ακόμη και εκεί όπου δεν χρειάζεται και στην πεποίθηση των ρυθμιστών στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη ότι πρέπει να κρατάνε όλο τον κόσμο σε αγωνία για την επόμενη κίνησή τους.

FT

Πηγή: Το G20 ψάχνει την... ανάπτυξη.

Σημείωση:
Το παρόν μήνυμα προέρχεται από το συγχωνευμένο θέμα "Το αυτομαστίγωμα με λιτότητα"
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

akritas

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο akritas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 231 μηνύματα.
Θα το επαναλάβω για να κατανοήσουμε σε τι κατάσταση μας έφερε το μνημόνιο:
Η Ελληνική οικονομία είναι σε ύφεση είναι τύπου depression και όχι τύπου recession ή slump και downturn.
Η Ελληνική τύπου depression ύφεση έχει ήδη ξεπεράσει την Αμερικάνικη τύπου depression ύφεση του 1929 ή Βαιμάρης.
Αυτό είναι το μνημόνιο, αυτήν την πολιτική εφαρμόζουν οι πολιτικοί.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 1 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
    • *
  • Φορτώνει...
Top