Διδακτικές Ιστορίες

mindcircus

Περιβόητο μέλος

Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
Η θεωρία του Σκαντζόχοιρου

Πρέπει να διδασκόμαστε απο τους σκαντζόχοιρους πόσο να πλησιάζονται οι άνθρωποι. Ουτε τόσο μακριά ώστε να κρυώνουν, ούτε τόσο κοντά ώστε να αγκυλώνονται απο τα αγκάθια τους.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Η θεωρία του Σκαντζόχοιρου

Πρέπει να διδασκόμαστε απο τους σκαντζόχοιρους πόσο να πλησιάζονται οι άνθρωποι. Ουτε τόσο μακριά ώστε να κρυώνουν, ούτε τόσο κοντά ώστε να αγκυλώνονται απο τα αγκάθια τους.
.

Δε συμφωνω καθολου...
Εαν ερχεσαι τοσο κοντα με καποιον αλλο και αυτο ειναι κατι που δεν αντεχεις, τοτε απλα δεν ειναι ειναι ο ενας για τον αλλο...Αυτοι που ειναι πλασμενοι ο ενας για τον αλλον, δεν υπαρχει περιπτωση να νοιωσουν οτι "αγκυλωνονται"...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Μελιώ

Δραστήριο μέλος

Η -Το Νου Σου Στην- Αμέλεια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 695 μηνύματα.
Τι όμορφες ιστορίες :)
το κακό είναι πως τα υπέροχα διδάγματά τους συνήθως τα έχουμε ξεχάσει μόλις πάμε στο επόμενο
τόπικ ...
έστω .... ακόμα και σε έναν να μείνει κάτι στη ψυχή του είναι σημαντικό

Λοιπόν εγώ δεν έχω καμιά τρανή ιστορία να πω , ούτε πολύ μεγάλη σε έκταση είναι
( όχι καλέ δεν είναι καφρική μη φοβού :D )
ούτε έχει κρυφά διδάγματα και νοήματα , είναι απλή , μικρή και ταπεινή , αλλά μου άρεσε
όταν την πρωτοδιάβασα και μου τη θύμισε η Μαιντ με τα βατράχια της , όοοοχι δεν μιλά
για βατράχους που με ένα φιλί γίνονται πρίγκηπες , αν και ... τώρα που το σκέφτομαι
αν καταφέρεις να βγεις από το γάλα , όλα είναι πιθανά , ακόμα και το να γίνεις " πρίγκηπας "
έστω και στη καρδιά κάποιας ... " πριγκηπέσας " :)


* * *

<< Ήταν δυο βατραχάκια που είχαν πέσει μέσα σε ένα δοχείο με γάλα. Το ένα χωρίς καμιά προσπάθεια παραιτήθηκε αφέθηκε και πνίγηκε.

Το άλλο χτύπαγε τα ποδαράκια του και τα χτύπαγε , τα χτύπαγε , τα χτύπαγε… μέχρι που το γάλα έγινε βούτυρο, πάτησε σιγά σιγά και βγήκε.... >>



 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Dana Semitecolo, Τα Χριστούγεννα του Κακού Παιδιού


Ήταν ένα Παιδί από εκείνα που κάποιοι λένε “κακά”. Εγώ δεν ξέρω με σιγουριά να σας πω αν υπάρχει “καλό” και “κακό” στο Κόσμο, αυτό πάντως το Παιδί, το λέγανε Κακό. Και όλη τη χρονιά, κάθε χρονιά το μάλωναν οι γονείς του και το απειλούσαν, πως αν δεν γινόταν Καλό Παιδί, δεν θα του έφερνε το δώρο του ο Άγιος Βασίλης.

Εκείνο μάταια προσπαθούσε, πάλευε συνεχώς να αποδείξει πως δεν ήταν δα και τόσο κακό! Μα κανείς δεν αναγνώριζε τις προσπάθειές του ούτε και ο Άγιος Βασίλης που ποτέ δεν του έφερνε δώρο. Σε αντίθεση με τα Καλά Αδελφάκια του που έβρισκαν κάθε ξημέρωμα Χριστουγέννων, ό,τι ακριβώς είχαν ζητήσει, κάτω από το στολισμένο δέντρο.

Ετούτα όμως τα Χριστούγεννα, το Κακό Παιδί αποφάσισε να κάνει τα πάντα για να πάρει κι αυτό δώρο από τον Άγιο Βασίλη. Κι ήταν στʼ αλήθεια, αποφασισμένο. Έτσι, στα τέλη του Νοέμβρη έστησε παγίδα με κοφτερά αστέρια στο Πνεύμα των Χριστουγέννων, το έπιασε και το φυλάκισε μέσα σε ένα ξύλινο κιβώτιο. Το κιβώτιο το κάρφωσε με μεγάλα καρφιά κι έβαλε πάνω του έναν βαρύ καναπέ για να είναι σίγουρο, πως δεν θα μπορούσε να δραπετεύσει από εκεί μέσα. Θα το κράταγε κλεισμένο, νηστικό και μόνο μέχρι να του έφερνε ένα δώρο ο Άγιος Βασίλης.

Ήρθε ο Δεκέμβρης, πλησίαζαν τα Χριστούγεννα και κανένας άνθρωπος στο Κόσμο δεν ένοιωθε την ανάγκη να στολίσει το σπίτι του με χριστουγεννιάτικα στολίδια. Κανείς δεν ήθελε να φτιάξει μελομακάρονα, κουραμπιέδες και άλλα γλυκά της εποχής. Κανείς δεν άκουγε κάλαντα και τα παιδιά δεν έστειλαν ούτε ένα γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Όλοι κυκλοφορούσαν μουτρωμένοι και το μόνο χαμογελαστό πρόσωπο ήταν αυτό του Κακού Παιδιού. Ήταν πολύ χαρούμενο που κανείς δεν απολάμβανε αυτά τα Χριστούγεννα και που κανείς τελικά δεν θα έπαιρνε δώρο.

Μακριά, στο Εργαστήρι του Άγιου Βασίλη, οι βοηθοί του έκλαιγαν και κάθονταν άπραγοι γύρω από τη πολυθρόνα του. Τον παρακαλούσαν να τους δώσει παραγγελίες μα κι εκείνος, τίποτα δεν είχε να πει αφού δεν είχε λάβει παρά μόνο μία. Κι έτσι, παραμονή Χριστουγέννων, ετοίμασε το έλκηθρο, έδωσε από ένα χάδι στους φίλους του τους Τάρανδους και κίνησε να πάει να βρει εκείνο το μοναδικό παιδάκι που με το γράμμα του τού ζητούσε ένα δώρο.

Σε λίγη μόλις ώρα ο Άγιος Βασίλης και η συνοδεία του βρισκόταν πάνω από το σπίτι του Κακού Παιδιού για να του παραδώσει το δώρο του αν και δεν ήξερε τι θα ήθελε το Παιδί να είναι. Κατέβηκε, όπως συνήθιζε από τη καμινάδα του σπιτιού και έφτασε στο μεγάλο σαλόνι. Κοίταξε προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις αλλά πουθενά δεν έβρισκε το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Απογοητευμένος, γύρισε να φύγει κι εκεί μέσα στο σκοτάδι, είδε ένα λαμπερό χαμόγελο να φέγγει στο σκοτάδι. Πλησίασε καλύτερα, έσκυψε και είδε το Κακό Παιδί κουλουριασμένο κάτω από το τραπέζι να τον κρυφοκοιτάει.

“Τι κάνεις καλό μου τέτοια ώρα εδώ; θα έπρεπε να είσαι στο κρεβάτι σου!”, απόρησε ο Άγιος Βασίλης
“Σε περίμενα Άγιε Βασίλη” ψέλλισε το Κακό Παιδί, “Εγώ σου έστειλα το γράμμα κι εφέτος, ήμουν σίγουρος πως θα ερχόσουν και για εμένα. Και να τελικά που ήρθες!”
“Έλαβα το γράμμα σου, παιδί μου αλλά δεν μου έγραφες τι θα ήθελες για δώρο;” ρώτησε ο Άγιος
“Δεν θέλω τίποτα Άγιε Βασίλη! Έχω παιχνίδια και ρούχα και φαγητό και όμορφο σπίτι. Θα ήθελα μόνο, να με κάνεις Καλό Παιδί.” εξήγησε το Κακό Παιδί
“Όλοι με λένε Κακό και δεν ξέρω τι να κάνω για να γίνω Καλό. Κι έτσι φυλάκισα το Πνεύμα των Χριστουγέννων. Να μην κάνει κανείς χαρούμενα Χριστούγεννα! Μόνο εγώ! Λυπάμαι Άγιε, δεν είχα άλλη λύση…”

Ο Άγιος Βασίλης άνοιξε την μεγάλη αγκαλιά του και χώθηκε μέσα το Κακό Παιδί κι έκλαψε, έκλαψε, έκλαψε κι όταν δεν είχε άλλα πια δάκρυα να μουσκέψει τη γενειάδα του, σήκωσε τα μεγάλα μάτια του και είδε στο πρόσωπο του Άγιου Βασίλη, ένα - ένα να περνάνε τα πρόσωπα της οικογένειάς του. Η μαμά του, ο μπαμπάς του, τα αδελφάκια του… Και όλα τα πρόσωπα ήταν χαμογελαστά και τον αγαπούσαν πραγματικά. Το έβλεπε στα μάτια τους! Κι ήταν πράγματι το ωραιότερο δώρο που υπάρχει!

Ο Άγιος Βασίλης τον πήρε από το χέρι και μαζί πήγαν στην αποθήκη κι ελευθέρωσαν το Πνεύμα των Χριστουγέννων. Ξαφνικά, γέμισε ο Κόσμος με πολύχρωμα λαμπιόνια, μυρωδιές από γλυκά και κάλαντα. Όλα τα παιδιά, στον ύπνο τους χαμογελούσαν όμορφα και μαγικά πακέτα με δώρα άρχισε να βρέχει ο ουρανός, μαζί με ζαχαρένιες νιφάδες και καραμέλες.

Το Κακό Παιδί πλέον ήτανε Καλό κι έτρεξε γρήγορα στο κρεβάτι των γονιών του, χώθηκε στη μέση τους αγκάλιασε και τους γέμισε φιλιά, για πρώτη φορά. Εκείνοι, το έσφιξαν στην αγκαλιά τους, το χάιδεψαν, το φίλησαν γλυκά και του έδωσαν το δώρο τους, να το συντροφεύει πάντα.

Ο Άγιος Βασίλης, πήρε το έλκηθρό του και τους υπομονετικούς του τάρανδους και γύρισε στο σπίτι του, ευτυχισμένος. Είχε πολλά πράγματα να φροντίσει μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα και πολλά Κακά Παιδιά να μεταμορφώσει…
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Το Δέντρο που έδινε (The giving Tree), του Σελ Σίλβερσταίν

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά....
και αγαπούσε ένα αγοράκι.
Και κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε το βασιλιά του δάσους.
Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα.
Παίζανε και κρυφτό
Κι όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της.
Και το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά...
πάρα πολύ.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα πέρασαν τα χρόνια.
Και το αγόρι μεγάλωσε.
Και πολλές φορές η μηλιά έμενε μοναχή.

Τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλιά κι η μηλιά είπε:
«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου, να φας μήλα και να παίξεις στον ίσκιο μου από κάτω και να ʽσαι ευτυχισμένο».
«Είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω και να παίζω», είπε το αγόρι. «Θέλω νʼ αγοράσω πράγματα και να καλοπεράσω. Θέλω λεφτά. Μπορείς να μου δώσεις λεφτά;»

«Λυπάμαι», είπε η μηλιά, «μα έχω εγώ δεν έχω λεφτά. Έχω μονάχα φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησε τα στην πόλη. Έτσι θα ʽχεις λεφτά και θα ʽσαι ευτυχισμένο».

Και τότε το αγόρι σκαρφάλωσε στη μηλιά, μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μαζί του.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.
Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί... και η μηλιά ήταν λυπημένη.
Ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε κι η μηλιά τρεμούλιασε απʼ τη χαρά της κι είπε:

«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου και να ʽσαι ευτυχισμένο».
«Δεν έχω πια χρόνο να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι. «Θέλω ένα σπίτι που να δίνει ζεστασιά», είπε. «Θέλω γυναίκα και παιδιά, και γιʼαυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. «Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;»

«Εγώ δεν έχω σπίτι», είπε η μηλιά. «Σπίτι μου είναι το δάσος, μα μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα ʽσαι ευτυχισμένο».
Κι έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί. Κι όταν γύρισε η μηλιά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε να μιλήσει καλά-καλά δεν μπορούσε.
«Έλα, Αγόρι», ψιθύρισε, «έλα να παίξεις»
«Είμαι πια πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίζω είπε το αγόρι. «Θέλω μια βάρκα να με πάρει μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;»
«Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα», είπε η μηλιά. «Έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά...και να ʽσαι ευτυχισμένο».
Και τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό της έφτιαξε μια βάρκα κι έφυγε μακριά.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη...μα όχι πραγματικά.

Κι ύστερα από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.
«Λυπάμαι, Αγόρι», είπε η μηλιά, «μα δε μου απόμεινε τίποτα πια για να σου δώσω... Δεν έχω μήλα».
«Τα δόντια μου δεν είναι πια για μήλα», είπε το αγόρι.
«Δεν έχω κλαδιά», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να κάνεις κούνια...»
«Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια», είπε το αγόρι.
«Δεν έχω κορμό», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις...»
«Είμαι πολύ κουρασμένος πια για να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι.

«Λυπάμαι», αναστέναξε η μηλιά. «Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι... μα δε μου απόμεινε τίποτα πια. Δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. Λυπάμαι...»
«Δε θέλω και πολλά τώρα πια», είπε το αγόρι, «μονάχα ένα ήσυχο μέρος να κάτσω και να ξαποστάσω. Είμαι πολύ κουρασμένος».
«Τότε», είπε η μηλιά, κι ίσιωσε τον κορμό της, «τότε, ένα γέρικο κούτσουρο είναι ό,τι πρέπει να κάτσεις και να ξαποστάσεις. Έλα, Αγόρι, κάτσε. Κάτσε και ξεκουράσου».
Και το αγόρι έκατσε και ξεκουράστηκε.
Kι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

ΠΗΓΗ
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

mindcircus

Περιβόητο μέλος

Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
Νομιζω πως ταιριαζει η ιστορια στις Διδακτικες Ιστοριες:D


Δυο γκρουπιερηδες σε ενα καζινο καθονται βαριεστημενα στη μπουρμπουτιερα. Ξαφνικα εισβαλλει μια ιδιαιτερα ελκυστικη ξανθια και πονταρει 20.000 ευρω σε μια ζαρια λεγοντας : ''ελπιζω καλε κυριοι να μη σας πειραζει, αλλα αισθανομαι πολυ τυχερη οταν παιζω γυμνη!''
Με αυτα και μαυτα ξεκουμπωνει φερμουαρ, βγαζει φορεμα κι εσωρουχα, ριχνει το ζαρι και φωναζει '' ελα μωρο μου, η μαμα χρειαζεται καινουρια ρουχα!!''
Κοιταει με αγωνια και μολις το ζαρι σταματα, αρχιζει να χοροπηδαει ουρλιαζοντας!
'' ναι!!!! ναι!!! κερδισαααα!!!
Αγκαλιαζει ενα εναν τους γκρουπιερηδες, παιρνει τα κερδη και τα ρουχα της κι εξαφανιζεται!
Οι τυποι κοιταζονταν αποσβολωμενοι:wacko:

...

Τελικα μετα απο μερικη ωρα ο ενας ρωταει '' Ρε μ@κα ειδες τι ζαρια εφερε?''
''δεν ξερω, νομιζα οτι εβλεπες κι εσυ!''

Ηθικα διδαγματα κυριες και κυριοι μου!

1. Δεν ειναι ολες οι ξανθες χαζες, αλλα ολοι οι αντρες ιδιοι!!!:bleh::lol::lol:

2. Προσοχη αλλη φορα στις ζαριες!!:P


(βεβαια, πολυ μετα αφου το γραψα...... ειδα πως το θεμα ανηκει στην κατηγορια Λογοτεχνια(!!!!):worry:, παρακαλω μεταφερετε...
Το τρολαρισμα το παιρνω χαμπαρι μετα, υποσχομαι :angelnot:)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

D_G

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Δημήτρης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 1,938 μηνύματα.
Το ραγισμένο δοχείο

(Μου το είχαν στείλει κάποτε σε e-mail)


Πριν πολλά χρόνια, σε μια επαρχία κάπου
στην Κίνα, ζούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα η οποία
κουβαλούσε καθημερινά νερό απο ένα μακρυνό
ρυάκι με δυό μεγάλα δοχεία περάσμενα σε ένα
μακρύ ξύλινο κοντάρι το οποίο στήριζε στους
ώμους της.

Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα
όλη την ποσότητα νερού που μπορούσε να χωρέσει.
Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς
διαδρομής, από το ρυάκι στο σπίτι, έφθανε με τη
στάθμη του νερού εώς τη μέση.

Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γυναίκα κουβαλούσε
καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της.

Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που
εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον
οποίο είχε κατασκευαστεί.
Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο που μόλις και μετά
βίας μετέφερε τα μισά απο αυτά που έπρεπε κι ένοιωθε ντροπή
για την ατέλεια του.

Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή
και αποφάσισε να μιλήσει στην ηλικιωμένη γυναίκα.

“Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου
ζητήσω συγγνώμη!”
“Μα γιατί;” ρώτησε η γριά. “Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;”
“Ε, να ! Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω
της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ!

“Η γυναίκα χαμογέλασε: “Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι
υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη
μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την
εκμεταλλεύτηκα.” “Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και
εσύ τους πότιζες.
Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και τα
τοποθετώ το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα είχα
τόση ομορφιά να στολίζει το σπιτικό μου!

“Βέβαια δεν ήταν η ατέλειά του δοχείου που το έκανε
ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της ηλικιωμένης
γυναίκας να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την
αδυναμία του.
Ο καθένας μας έχει τις “ρωγμές” του
και τις “αδυναμίες” του, που μπορούν να γίνουν
χρήσιμες και να “στολίσουν” τη ζωή μας.

Κάθε “ρωγμή” μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο
πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα, αρκεί κάποιος να
μπορέσει να διακρίνει τον τρόπο με τον οποίο
η ατέλεια μας αυτή μπορέι να ομορφύνει την
ίδια μας την ύπαρξη.

“Ραγισμένοι” φίλοι, μην ξεχνάτε να σταματάτε
στην άκρη του δρόμου και να απολαμβάνετε το
άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά
σας. Αν ο καθένας μας μετέτρεπε σαν την ηλικιωμένη
γυναίκα τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο
και όμορφο, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Το ποντίκι και η ποντικοπαγίδα

Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο.
Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε.

Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!

Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!:

-Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!

Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:

"Κύρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε:

"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε:

"Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να
προσευχηθώ. Να είστε σίγουρος δε, ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ."

Τότε το ποντίκι στράφηκε προς την αγελάδα και της φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου:

"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Και η αγελάδα απάντησε:

"Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχετε, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι μια διπλωματίτσα στην κοιλιά μου!

Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και
απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε μόνος του να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!

Την επόμενη νύχτα,ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη αλλά μέσα στη νύχτα, δεν πρόσεξε πως την παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι ....

Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.

Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο.
Αλλίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με ένα πολύ υψηλό πυρετό.

Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες κι έτσι ο αγρότης *έσφαξε την κότα* για να κάνει μια καλή κοτόσουπα αφού όλοιξέρουμε πως στον πυρετό δίνουμε κοτόσουπες!

Αλλά η αρρώστεια της γυναίκας πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν.

Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας 24 ώρες το 24ωρο.

Για να τους ταισει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να *σφάξει το γουρούνι!*

Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλύτωσε! Πέθανε!

Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος γιατί ήταν πολύ καλή γυναίκα και την
αγαπούσαν όλοι.

Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει την *αγελαδα του...... *

Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν'έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη.......

Γιαυτό και σεις, την επόμενη φορά που κάποιος σας πει ότι έχει ένα μικρό πρόβλημα-μεγάλο γι αυτόν- και που ίσως εσας δε σας πολυαφορά, θυμηθείτε πως όταν καποιος από το περιβάλλον μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε και μεις σε κίνδυνο!

Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ'αυτό το πλοίο που το λένε ζωή! Ας έχουμε ανοιχτά τα μάτια και τ'αυτιά μας και ας κάνουμε μια προσπάθεια να συμπαραστεκόμαστε ο ένας στον άλλο.

Ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας, είμαστε απαραίτητες ίνες του ίδιου υφάσματος. Και άν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, κινδυνεύει να σχιστεί όλο το ύφασμα....

πηγή
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Πατρεύς

Περιβόητο μέλος

Ο Πέτρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 37 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Ρέθυμνο (Ρέθυμνο). Έχει γράψει 5,268 μηνύματα.
Ωραία η ιστορία Δήμητρα, αλλά πώς να σου το πω, μου φαίνεται κάπως τραβηγμένη από τα μαλλιά... Δεν θα έπρεπε μια διδακτική ιστορία να είναι έστω και λίγο αληθοφανής;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Ωραία η ιστορία Δήμητρα, αλλά πώς να σου το πω, μου φαίνεται κάπως τραβηγμένη από τα μαλλιά... Δεν θα έπρεπε μια διδακτική ιστορία να είναι έστω και λίγο αληθοφανής;

Oι ανθρώπινες ιστορίες και ανάγκες σπανιότατα διαπλέκονται με τόση τελειότητα, ώστε τα γεγονότα να είναι διδακτικά κατόπιν εορτής για όλους μας. Συνήθως η αλυσίδα σπάει με τις παραμικρές παρενέργειες για τους ισχυρούς κρίκους, τα καθάρματα επιβιώνουν, ο νεκρός θάβεται και κανένας τριγύρω δεν παίρνει χαμπάρι επειδή πολύ απλά δεν υφίσταται τις συνέπειες ο ίδιος. Επιπλέον, καλό είναι να είμαστε αλληλέγγυοι με τον ποντικό όχι με το υστερόβουλο σκεπτικό μήπως κάποτε κινδυνεύσουμε εμείς οι γάτες, οι αγελάδες, οι κότες και τα γουρούνια,αλλά επειδή πραγματικά νοιαζόμαστε και αγαπάμε το ποντικό. Πολύ αμφιβάλλω αν η αλληλεγγύη είναι ειλικρινής στις σημερινές κοινωνίες. Οι νόμοι της φύσης είναι σκληροί και ισχυρότεροι, κάποιος πάντα πρέπει να την πληρώνει.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Ωραία η ιστορία Δήμητρα, αλλά πώς να σου το πω, μου φαίνεται κάπως τραβηγμένη από τα μαλλιά... Δεν θα έπρεπε μια διδακτική ιστορία να είναι έστω και λίγο αληθοφανής;
Δεν θεωρώ απαραίτητο στοιχείο του παραμυθιού ή της ιστορίας έστω, την αληθοφάνεια.
Τι είναι άλλωστε "αληθινό";
Σημασία έχει το δίδαγμα και εάν αυτό έχει εφαρμογή στην καθημερινότητα.


Υ.γ. Τα ξωτικά υπάρχουν :pfff:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Πατρεύς

Περιβόητο μέλος

Ο Πέτρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 37 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Ρέθυμνο (Ρέθυμνο). Έχει γράψει 5,268 μηνύματα.
Όταν αναφέρομαι στην αληθοφάνεια, ίσως θα ήταν καλύτερα να διευκρινίσω ότι δεν εννοώ ακριβώς τα γεγονότα που περιγράφονται να μπορούν να συμβούν στην πραγματικότητα οπωσδήποτε, αλλά τα γεγονότα τα οποία περιγράφονται να έχουν τουλάχιστον μια αλληλουχία μεταξύ τους ώστε να οδηγούν νομοτελειακά σε ένα συμπέρασμα από το οποίο βγαίνει το ηθικό δίδαγμα. Αυτό το προσόν νομίζω το έχουν σε πολύ μεγάλο βαθμό οι μύθοι του Αισώπου. Δηλαδή, οι διηγήσεις που κάνει ο Αίσωπος είναι τόσο άρτια δομημένες ώστε δεν μπορείς να δώσεις μια διαφορετική εκδοχή για κάθε σημείο της Ιστορίας. Στην παραπάνω ιστορία υπάρχουν πολλά σημεία στα οποία χωρούν πολλά διαφορετικά ενδεχόμενα π.χ. όταν έρχονται γείτονες για να δουν την σύζυγο που πεθαίνει δεν είναι ανάγκη να τους τραπεζώσει με γουρούνι ούτε πρέπει να σφάξει ντε και καλά για την κηδεία να σφάξει μια αγελάδα (ιδίως αν είναι και σε περίodo νηστείας:P)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Δε διαφωνώ μαζί σου και μάλιστα τώρα που το είπες είναι καιρός να βάλουμε και μύθους του Αισώπου σε αυτό το τόπικ. ;)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
- Ο ΤΡΕΛΟΣ -
ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ


Με ρώτησες πώς έγινα τρελός. Να πώς:
Μιαν αυγή, καιρό πολύ πριν γεννηθούν άμετροι θεοί, ξύπνησα από ένα λήθαργο κι είδα πως μου είχαν κλέψει όλες τις μάσκες μου -τις εφτά μάσκες που είχα δημιουργήσει κι είχα φορέσει σ' εφτά ζωές.
Έτρεξα τότε ακάλυπτος στους κοσμοπλημμυρισμένους δρόμους φωνάζοντας: "Κλέφτες, κλέφτες, καταραμένοι κλέφτες!"
Πολλοί άντρες και γυναίκες με περιγέλασαν, κι άλλοι έτρεξαν φοβισμένοι στα σπίτια τους.

Σαν έφτασα στην αγορά, ένας νέος πάνω από μια στέγη φώναξε:
"Είναι τρελός!". Σήκωσα το κεφάλι για να τον δω. Τότε, για πρώτη φορά, ο ήλιος φίλησε το γυμνό πρόσωπό μου και η ψυχή μου γέμισε αγάπη για τον ήλιο, κι απ΄τη στιγμή εκείνη δεν ήθελα πια τις μάσκες μου. Και εκστασιασμένος φώναξα:
"Ευλογημένοι, ευλογημένοι εκείνοι που έκλεψαν τις μάσκες μου!"

Έτσι έγινα τρελός.
Και μέσα στην τρέλα μου βρήκα και τα δυο: λευτεριά και σιγουριά.
Τη λευτεριά της μοναξιάς και τη σιγουριά πως δεν με καταλαβαίνουν.
Γιατί αυτοί που μας καταλαβαίνουν κάτι υποδουλώνουν μέσα μας..
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Bill

Επιφανές μέλος

Ο Bill αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 10,408 μηνύματα.
Συμβολίζουν κάτι οι εφτά μάσκες;
Η υποδούλωση που αναφέρει στην τελευταία πρόταση, ως προς τί αναφέρεται;
Στο δέσιμο που μπορεί να έχει αυτός, με δική του θέληση, με άτομα που τον καταλαβαίνουν ή εσκεμένη υποδούλωση από τους άλλους;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Συμβολίζουν κάτι οι εφτά μάσκες;
Μια εκδοχή, μπορείς να διαβάσεις εδώ.
Νομίζω διαβάζοντάς τα, θα πάρεις απάντηση και στα επόμενα ερωτήματά σου.

Η δική μου εξήγηση είναι μάλλον πιο απλοϊκή:
Για να ορίσουμε κάτι θα πρέπει να έχουμε έστω την ψευδαίσθηση ότι το καταλαβαίνουμε.
Όταν όμως ορίζουμε κάτι, στην πραγματικότητα του στερούμε κάτι από την άπειρη φύση του.

Για παράδειγμα, αυτό που ορίζει ως "ο Βασίλης" καθένας που σε συναντά και σε συναναστρέφεται, περιλαμβάνει τις πτυχές της προσωπικότητάς σου που εκείνος μπορεί να καταλάβει, να νιώσει και να αντιληφθεί. Αυτές οι πτυχές όμως μπορεί να μην έχουν καμία σχέση με την εικόνα που έχεις εσύ για τον εαυτό σου ή με το ποιος είσαι στην πραγματικότητα.
Αυτές είναι οι μάσκες που προβάλει επάνω σου ο κοινωνικός περίγυρος.

Από την άλλη πλευρά εμείς, διαβάζοντας στις συμπεριφορές των άλλων, την εικόνα που έχουν εκείνοι για εμάς, μπορεί να υιοθετούμε για τον εαυτό μας -άθελά μας, ή και ηθελημένα- τις πτυχές αυτές που μας κάνουν να αισθανόμαστε αρεστοί και αποδεκτοί. Αυτές οι πτυχές, μπορούν να παρομοιαστούν με μάσκες που φοράμε, στις καθημερινές συναναστροφές μας.

Άρα υποδουλώνουμε τον "άπειρο" εαυτό μας, μέσα στην εικόνα που φτιάχνουν οι άλλοι για μας, φορώντας του κάθε φορά, την ανάλογη μάσκα.

Όταν λοιπόν απαλλαγούμε από τις "επτά μάσκες" μπορούμε να αναζητήσουμε τον βαθύτερο εαυτό μας.




Ελπίζω να καταλάβατε τι λέω για να μου εξηγήσετε κι εμένα! :hehe: :crazy:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

rascal_gd

Περιβόητο μέλος

Ο Call me Joe!! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 38 ετών και μας γράφει απο Αφρική. Έχει γράψει 4,194 μηνύματα.
Ελπίζω να καταλάβατε τι λέω για να μου εξηγήσετε κι εμένα! :hehe: :crazy:
Tα ειπες ολα τοσο ωραια και στο τελος ειπες να το μαζεψεις μηπως δεν σε καταλαβουμε και σε παρεξηγησουμε. Να ποσο ευκολα και αβιαστα μπορει να βαλει καποιος μια "μασκα" στο προσωπο του.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Έχεις δίκιο ras :redface: :yes: Πάρε και μια μάσκα ειδικά για σένα: :D

Δεν φοβήθηκα πάντως μη με παρεξηγήσετε, αλλά να: Καμιά φορά είναι όλα ωραία και καλά απλωμένα μέσα στο κεφάλι μου σαν τραχανάς, αλλά δεν καταφέρνω να τα βάλω σε λέξεις. :/:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

rascal_gd

Περιβόητο μέλος

Ο Call me Joe!! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 38 ετών και μας γράφει απο Αφρική. Έχει γράψει 4,194 μηνύματα.
Καμιά φορά είναι όλα ωραία και καλά απλωμένα μέσα στο κεφάλι μου σαν τραχανάς, αλλά δεν καταφέρνω να τα βάλω σε λέξεις. :/:
Εγω να δεις..:redface:

https://www.youtube.com/watch?v=tey9FRCI-Hs

Θελω να 'μαι μοναδικος κι αντι για μασκα να φορεσω εσενα τρελα..

:)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Monkey business

Μια φορά και έναν καιρό σε ένα χωριό, ένας άντρας, ο Χάρης, ανακοίνωσε στους χωρικούς ότι θα αγόραζε μαϊμούδες προς 10 δολάρια τη μία.

Ξέροντας οι χωρικοί ότι υπήρχαν πολλές μαϊμούδες γύρω στο δάσος... πήγαν και τις έπιασαν.
Ο Χάρης αγόρασε χιλιάδες προς 10 δολάρια τη μία, όπως είπε.
Το εμπόρευμα όμως λιγόστευε και οι χωρικοί σταμάτησαν να κυνηγάνε μαϊμούδες.
Ο Χάρης ανακοινώνει ξανά ότι θα αγόραζε μαϊμούδες για 20 δολάρια τη μία.
Οι χωρικοί έτρεξαν κι έπιασαν και άλλες μαϊμούδες.

Σύντομα όμως οι μαϊμούδες λιγόστεψαν κι άλλο και οι χωρικοί επέστρεψαν στα κτήματά τους.
Ο Χάρης ανακοινώνει πάλι ότι, επειδή δεν υπάρχουν πλέον πολλές μαϊμούδες, θα αγόραζε τη μία προς 25 δολάρια.

Οι χωρικοί πιάνουν και τις λίγες που έμειναν. Ο Χάρης τούς λέει, "Καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχουν πλέον παρά ελάχιστες μαϊμούδες γι' αυτό κι εγώ θα σας δώσω 50 δολάρια τη μία. Αλλά, επειδή πρέπει να φύγω για την πόλη για δουλειές, θα αναλάβει την αγοραπωλησία ο βοηθός μου."

Ο βοηθός φωνάζει τους χωρικούς και τους λέει:
"Κοιτάξτε τι έκανε ο Χάρης. Γέμισε ένα στάβλο με μαϊμούδες, θα σας τις πουλήσω εγώ για 35 δολάρια τη μία και όταν γυρίσει ο Χάρης τού τις πουλάτε εσείς για 50 δολάρια τη μία."

Οι χωρικοί στριμώχτηκαν, μάζεψαν όλες τις οικονομίες τους και αγόρασαν όλες τις μαϊμούδες.

Δεν ξαναείδαν ούτε τον βοηθό ούτε τον Χάρη.







Καλώς ήλθατε στην... Wall Street!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top