Η νέα ελληνική γενιά της απαισιοδοξίας

Guest 186240

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Δεν ξέρω πώς ακριβώς εννοείς το κάθομαι και δεν δουλεύω, αλλά θεωρείς υγιή την κατάσταση μιας κοινωνίας στην οποία κανείς δεν θέλει να δουλέψει; κι όχι τόσο από την πρακτική σκοπιά της ανάπτυξης αλλά από τη λογική του να συνεισφέρεις κι εσύ με τον τρόπο σου στο σύνολο. Δεν θέλω να το θέσω έτσι γιατί προσωπικά δεν θεωρώ πως κανείς θεωρεί τον εαυτό του άχρηστο και θα ήταν οκ με το να παρασιτεί στους υπόλοιπους. Απλά για διάφορους λόγους η έννοια της εργασίας έχει αποσυνδεθεί με την ιδέα του δούναι και λάβειν κι αντίθετα συνδέεται με την έννοια της επιβίωσης. Αυτό από μόνο του δεν είναι πρόβλημα; ή το έχουμε πλέον αποδεχτεί και περνάμε απλά από κει κι έπειτα στο επόμενο στάδιο που λέει οκ αφού πρόκειται για αναγκαίο κακό ας το περιορίσουμε σε ένα βιώσιμο επίπεδο.

Το ''κάθομαι και δεν δουλεύω'' ορίστηκε παραπάνω ως χρήματα στο λογαριασμό μου κάθε μήνα χωρίς να χρειάζεται να εργαστώ.
Με ενδιαφέρει περισσότερο η συγκέντρωση στο άτομο και δεν παίρνω καν την περίπτωση που όλοι έχουν τη δυνατότητα να μην ερ΄γαζονται for a living γιατί είναι ουτοπικό.Αυτό που μπορούμε να πούμε σε επίπεδο κοινωνίας είναι στο working-leisure time πλαίσιο,να επιτυγχάνεται συνολικά μια μετατόπιση προς το leisure time.Πάντως πολύ εύκολα πιστεύεις πως κατευθείαν με το που κάποιος έχει καλύψει το βιοποριστικό θα αρχίσει να αισθάνεται άχρηστος ή πως παρασιτεί εις βάρος των υπολοίπων αν και ίσως θα έπρεπε σε κάθε περίπτωση να εξετάζεται ο τρόπος με τον οποίο γίνεται ο καθένας ''εισοδηματίας''.Π.χ υπάρχει λογος που κάποιος που κερδίζει το τζοκερ συνεχίζει να εργάζεται ακόμα και αν έχει λυσει το ζήτημα του βιοπορισμού.
Η εργασία συνδέεται και με την έννοια της επιβίωσης.Αυτό που για μένα έχει σημασία είναι αυτή η σύνδεση να χαλαρώνει όσο περνάει ο καιρός κατά τη διάρκεια του εργασιακού βίου.

Το πόσο πολυδιάστατος θέλει να είναι ο καθένας είναι κάτι ανεξάρτητο. Μπορεί κάποιος να δουλεύει 5 ώρες τη μερα και τις υπόλοιπες να λιώνει στο facebook και να αράζει στις καφετέριες. Μπορεί κάποιος άλλος να απασχολείται σε μια δουλειά 10 ώρες τη μέρα, να καταπιάνεται με ένα μεγάλο εύρος αρμοδιοτήτων και δραστηριοτήτων ενώ απλά μπορεί να θέλει τα παρατήσει όλα να αράξει σε μια παραλία και να κοιτά τον ορίζοντα. Τα μηνύματα πιο πάνω αυτό δε λένε; αυτή η αντίληψη είναι αρκετά πολυδιάστατη; ή εδώ θα πούμε πως ο άνθρωπος από τη φύση του έχει ένα μεγάλο εύρος ενδιαφερόντων και χαρακτηριστικών κι απλά η δουλειά "του τα καταπνίγει"; Στη τελική μήπως δεν είναι θέμα του πόσο πολυδιάστατη ζωή έχεις αλλά του πού βρίσκεσαι σε συνάρτηση με το πού θα ήθελες να είσαι; Και από ποιο σημείο κι έπειτα λέμε πως η φύση της εργασίας κάποιου ευθύνεται για την κατάσταση της ζωής του κι όχι η ικανότητα του ίδιου να αφιερώσει το χρόνο του σε κάτι που πραγματικά τον γεμίζει, ακόμη και στον ελεύθερό του χρόνο;

Το δεκάωρο που είμαι στη δουλειά (που μπορεί να λατρεύω δεν έχει σημασία)θέλω να κάνω 5 άλλα πράγματα.Αν πρέπει να βγάλω τα προς το ζην περιορίζομαι και δεν μπορώ να φύγω,αν το έχω καλυμμένο τότε είμαι ελεύθερος να κάνω ότι θέλω.Στο τέλος δεν είναι η φύση της εργασίας που με περιορίζει αλλά το ότι χρειάζεται να εργαστώ για να καλύψω βασικές ανάγκες ενώ θα μπορούσα να κάνω οτιδήποτε άλλο.
Άπλοικό παράδειγμα.Έστω οτι λατρεύεις το ποδήλατο
α)σου λένε πως πρεπει να κάνεις χ ωρες ποδήλατο καθημερινά για 1000 ευρώ
β)Θα σου δινουμε 1000 ευρω ανεξαρτήτως αν κάνεις ποδήλατο ή οχι.
Τι διαλέγεις?Πρόκειται για opportunity cost και ο στόχος στον εργασιακό τομέα για μένα είναι να ελαχιστοποιηθεί όσο περισσότερο γίνεται.Αυτό στο παράδειγμα επιτυγχάνεται στη δεύτερη περίπτωση.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 4 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top