Υπάρχει ανιδιοτελής Αγάπη;

Λες........

Αρχική Δημοσίευση από fandago:

Βέβαια το γεγονός και μόνο ότι χρησιμοποιείς παρελθοντικό χρόνο για αυτή την αγάπη με κάνει να υποθέσω ότι πλέον έχει φύγει, οπότε αν ισχύει κάτι τέτοιο, λυπάμαι αλλά δεν καλύπτει τα δικά μου standards για ανιδιοτελής αγάπη.

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από fandago:

Αν μια αγάπη ανιδιοτελής ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ (άρα χρησιμοποιεί παρελθοντικό χρόνο) δεν ήταν ΠΟΤΕ ανιδιοτελής ΓΙΑ ΜΕΝΑ (πάλι). Ή με παρεξήγησες, ή διαφωνείς για να διαφωνείς και εσύ.

Click για ανάπτυξη...

Και σου λέω...

Αρχική Δημοσίευση από negative:

Αλλά για να σε πληροφορήσω και να σου φύγει η αγωνία ....ναι έγινε μια φορά ..όταν τελείωσαν τα ''θέλω'' τα ''πάθη'' ο ''έρωτας''....

Click για ανάπτυξη...

Με αυτό το τόσο απλό ....αφού τα ελληνικά μου είναι πραγματικά απλά τι καταλαβαίνεις?
Μίλησα εγω σε παρελθοντικό χρ'ονο για αγάπη ή μήπως για έρωτα?

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Το μόνο άτομο που δεν μπορώ να πω ότι το αγαπώ ανιδιοτελώς, είναι η κόρη μου. Κανείς δεν αγαπάει τα παιδιά ΤΟΥ ανιδιοτελώς, εξ ορισμού. Εξήγηση θα δοθεί, εάν ζητηθεί...

Click για ανάπτυξη...

Αφού λοιπόν ζητήθηκε, θα προσπαθήσω να αναπτύξω το σκεπτικό μου.

Ας εξετάσουμε λοιπόν το για ποιο λόγο εγώ αγαπώ την κόρη μου περισσότερο απ' οποιονδήποτε άνθρωπο στον κόσμο. Φυσικά το πρώτο πρόσωπο αποτελεί απλά ένα εύχρηστο σχήμα λόγου. Δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στον εαυτό μου, αλλά σ' έναν τυχαίο "εγώ".
Η πρώτη απάντηση που μπορεί να σκεφτεί κάποιος, είναι "Επειδή αγαπάς τα παιδιά γενικότερα". Αυτό είναι πέρα για πέρα αληθές, όμως δεν απαντά στο ερώτημα πλήρως, αφού την κόρη μου την αγαπώ περισσότερο απ' όλα τ' άλλα παιδιά του κόσμου.

Η επόμενη σκέψη είναι: "Επειδή είναι δικό σου παιδί". Αυτό, αν και είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα, θα μπορούσε να δημιουργήσει λανθασμένες εντυπώσεις, ως διατύπωση, μιας και φαίνεται να υπονοεί ότι το παιδί μού ανήκει. Δεν είναι ψέμα ότι πολλοί γονείς πιστεύουν κάτι τέτοιο, ή τουλάχιστον αυτό ίσχυε σε μεγάλα ποσοστά, λίγες γενιές πίσω, σύμφωνα με το πατριαρχικό πρότυπο. Είμαι βέβαιος όμως πως η πλειονότητα των συνομιλητών το απορρίπτει ως ιδέα, όπως κι εγώ, οπότε δεν αποτελεί σεβαστό επιχείρημα για κανέναν.

Τι είναι όμως αυτό που μας ωθεί αρχικά στο να τεκνοποιήσουμε; Προφανώς το ένστικτο της αναπαραγωγής, με τις όποιες κοινωνικές, εννοιολογικές και ψυχολογικές επενδύσεις του έχουν δοθεί από την εξέλιξή μας ως νοήμονα και κοινωνικά όντα. Ωστόσο, πίσω απ' αυτό το ένστικτο, κρύβεται η ανάγκη του λεγόμενου "εγωιστικού γονιδίου" να διαιωνίσει τον εαυτό του.
Ο Richard Dawkins, θεμελιωτής της εξελικτικής θεωρίας του "εγωιστικού γονιδίου", μας λέει στο ομόνυμο βιβλίο του:

Τι είναι εκείνο που ένα μεμονωμένο εγωιστικό γονίδιο προσπαθεί να πετύχει; Προσπαθεί να γίνει πιο πολυάριθμο στη γονιδιακή δεξαμενή. Αυτό βασικά το κάνει συμμετέχοντας στον προγραμματισμό των σωμάτων μέσα στα οποία τυγχάνει να βρεθεί, κατά τρόπο που αυτά να μπορούν να επιβιώνουν και ν' αναπαράγονται. Ένα γονίδιο, ίσως θα μπορούσε να βοηθήσει αντίγραφα του εαυτού του τα οποία βρίσκονται μέσα σ' άλλα σώματα. Εάν συνέβαινε αυτό, θα έμοιαζε με ατομικό αλτρουισμό, που όμως θα υποκινούνταν από γονιδιακό εγωισμό... Υπάρχουν άραγε ευλογοφανείς τρόποι με τους οποίους θα μπορούσαν τα γονίδια να "αναγνωρίζουν" αντίγραφά τους μέσα σε άλλα άτομα;
Η απάντηση είναι ναι. Εύκολα δείχνουμε ότι οι στενοί συγγενείς έχουν υψηλότερη του μέσου όρου πιθανότητα να διαθέτουν κοινά γονίδια. Προ πολλού έχει καταστεί σαφές ότι αυτός πρέπει να είναι ο λόγος για τον οποίο είναι τόσο διαδεδομένος ο αλτρουισμός των γονέων προς τα παιδιά τους. Αν ένα άτομο πεθάνει για να σώσει δέκα στενούς συγγενείς, τότε ίσως χάνεται ένα αντίγραφο του γονιδίου για αλτρουισμό προς συγγενείς, όμως σώζεται μεγαλύτερος αριθμός αντιγράφων του ίδιου γονιδίου...

Click για ανάπτυξη...

Γιατί λοιπόν λατρεύουμε τα παιδιά μας; Επειδή έτσι είμαστε προγραμματισμένοι να κάνουμε; Επειδή αποτελούν συνέχιση του γενετικού μας υλικού; Επειδή βλέπουμε στα πρόσωπά τους κάτι από τον εαυτό μας; ("Ποιον μοιάζει το παιδί; Φτυστό εγώ είναι το άτιμο", κλασική ατάκα χαζομπαμπά ή χαζομαμάς, αλλά και εξίσου κλασική ερώτηση όλων των επισκεπτών σε σπίτι με νεογέννητο παιδί). Μήπως επειδή αποτελούν κατ' επέκταση τη συνέχιση και διαιώνιση όχι πια των εγωιστικών μας γονιδίων αλλά του ονόματος, της προσωπικότητας, των ιδεών και αξιών μας, δηλαδή κατ' ουσίαν των "εγωιστικών μας μιμιδίων"; Το τελευταίο μάλιστα αποτελεί και απάντηση στην περίπτωση του "αλτρουισμού" προς θετά παιδιά, τα οποία δεν αποτελούν προέκταση του εγωιστικού μας γονιδίου. Αποτελούν εντούτοις υποκατάστατο του προγραμματισμού που μας πιέζει ασφυκτικά για τεκνοποίηση, όταν δεν μπορούμε να κάνουμε "δικά μας" παιδιά, αλλά επίσης έναν εξίσου βολικό φορέα των μιμιδίων μας.
Όσοι έχουν παιδιά, γνωρίζουν την απλή αλήθεια, ότι χρειάζεται συχνά να κάνεις προσπάθεια για ν' αποφύγεις το να βλέπεις το παιδί σου ως προέκταση της προσωπικότητας και του εαυτού σου. Τόσο μεγάλη προσπάθεια, που πολύ συχνά οι γονείς, όπως όλοι έχετε διαπιστώσει από τις προσωπικές σας εμπειρίες, τουλάχιστον κατά πλειοψηφία, αποτυγχάνουν οικτρά και ενδίδουν ακούσια στον πειρασμό της αυτοεπέκτασης.

Δια του λόγου το αληθές:

Αρχική Δημοσίευση από WhiteDrum:

Δεν πιστεύω (απόλυτα) στην ανιδιοτελή αγάπη γονέων-παιδιών.Όλοι οι γονείς που γράφετε σε αυτό το φόρουμ, όταν μεγαλώσουν τα παιδιά σας και ανεξαρτητοποιηθούν, προβάλουν τις δικές τους επιθυμίες και προτεραιότητες, προχωρήσουν και ίσως αμφισβητήσουν τον δικό σας τρόπο σκέψης και ζωής, ίσως και να σας παραμερίσουν απ τη νέα τους ζωή, ελάτε και ξαναγράψτε σε αυτό το θέμα.

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από Lorien:

Δε με καταλαβες. Το κατ'ανάγκη το εννοω οχι ως προς το τι αισθανόσασταν, αλλά οσον αφορα το οτι δεν εχετε πλεον να κερδισει τιποτα ο ενας απο τον αλλον. (επισης υπογραμισα 2 φρασεις περι επιλογης οπου με μπερδεψαν. τελικα ηταν επιλογη ή οχι ; )

Click για ανάπτυξη...

Θα ήταν καλύτερο αν έγραφα τη δεύτερη φορά: "Σε τελική ανάλυση δεν είχαμε την επιλογή...". Σκέφτηκα όμως πως θα μπορούσαμε να επιλέξουμε να πάμε κόντρα σ' αυτό που νιώθουμε, απλά από πίκα ή εγωισμό. Αυτό θα έδειχνε ότι ουδέποτε υπήρξε μεταξύ μας ειλικρινής αγάπη...

Αρχική Δημοσίευση από fandago:

Δεν μπερδεύω τίποτα, εσύ με κατάλαβες λάθος. Και ρωτάω εγώ τώρα για να κάνουμε συζήτηση: δέχεσαι ότι όσο είχατε σχέση, ΔΕΝ είχατε ανιδιοτελή αγάπη η οποία εμφανίστηκε μετά το τέλος της σχέσης, ή μου λες ότι πάντα είχατε ανιδιοτελή αγάπη;

Click για ανάπτυξη...

Ωχχχ! Καλά είπε ο Δόκτωρ για κακορίζικο θέμα. Να πάρει η ευχή εγώ κατάλαβα εντελώς λάθος αυτό που έγραφες και απάντησα σε λάθος πράγμα. Νόμισα πως εννοούσες ότι εφόσον τελείωσε η σχέση, άρα δεν πιάνουμε τα στάνταρ. Εσύ έλεγες ότι εφόσον τελείωσε η αγάπη συμβαίνει το παραπάνω. Με το τελευταίο σαφώς και συμφωνώ. Συνεπώς Φαν, σου χρωστώ μιαν απάντηση, μάλλον όμως θα πάει για μεθαύριο.

Αρχική Δημοσίευση από fandago:

Μια απορία που μου ήρθε τώρα:
Στην ιστορία της σταύρωσης του Χριστού, πως υποθέτετε ότι ένιωθε ο Χριστός για αυτό που έκανε;

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από lugar:

Αν η ανιδιοτέλεια δεν έχει μέσα της χαρά εξ ορισμού τότε είναι μαζοχισμός....

Click για ανάπτυξη...

Οπότε σύμφωνα με τα όσα λέει η ιστορία του Χριστού, ή ο Χριστός ήταν μαζόχας, ή ένιωθε χαρά που σταυρωνόταν.

Αρχική Δημοσίευση από Isiliel:

Ας θυμηθούμε ότι το παρόν τόπικ ξεκίνησε με αυτή την ερώτηση:
[...]
Τίποτα; Αυτό γιατί μου θυμίζει λοβοτομή; Αν τουλάχιστον είναι να νιώσει κάτι, δεν είναι καλύτερα να νιώσει χαρά, για τη χαρά που έδωσε; "Τίποτα" νιώθουν μόνο τα άψυχα...

Click για ανάπτυξη...

Και στα δύο αυτά έχεις δίκιο. Στο μεν πρώτο, μας παρασύρει ο τίτλος που είναι "υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη", στο δε δεύτερο έπρεπε να πω να μη νιώσει οτιδήποτε θετικό για αυτόν.

Επίσης μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος γιατί δεχόμαστε ότι η αγάπη γονέα-παιδιού δεν είναι ανιδιοτελής επειδή υποσυνείδητα υπάρχει εγωισμός, ενώ στην "ερωτική" αγάπη οτιδήποτε υποσυνείδητο ιδιοτελές το αγνοούμε

Αρχική Δημοσίευση από Metal_Lover:

Εξ ορισμού η αγάπη είναι ανιδιοτελής.Είναι λίγο άτοπο και αυτοανερούμενο το ερώτημα.Καλύτερα κάντε μια αναδιατύπωση...

Click για ανάπτυξη...

Μην είσαι τόσο σίγουρος ότι είναι ανιδιοτελής εξ ορισμού. Υπάρχουν αγάπες κι αγάπες. Πολλοί σε αγαπάνε ειλικρινά και με όλη τους την καρδιά, αλλά ταυτόχρονα περιμένουν πράγματα από εσένα. Το ότι περιμένουν πράγματα εκτός από το να τους αγαπάς, δεν αναιρεί την αγάπη τους. Τους έχεις τεστάρει να δεις πώς θα αντιδράσουν όμως άμα τους τα στερήσεις ή τους τα αρνηθείς; Κανείς δεν θα σταυρωθεί για χάρη μας φίλε μου και δεν χρειάζεται άλλωστε.

Το topic είναι πράγματι πολύ κακορίζικο. Νόμιζα ότι νόμιζες , αλλά εκείνη νόμιζε ότι αυτός νόμιζε εκείνο που νόμιζε ο άλλος επειδή εκείνη έγραψε κάτι που νόμιζε ο άλλος. Νομίζω δηλαδή

Αρχική Δημοσίευση από Ηρώ:

Αχά, δηλαδή μια λέξη/ερμηνεία που δημιουργήθηκε από ανθρώπους για την περιγραφή μιας κατάστασης, ενός συναισθήματος δε θα έπρεπε να υπάρχει ή εφόσον υπάρχει δε θα πρέπει να τη χρησιμοποιούμε λόγω της μη ύπαρξης αυτής της κατάστασης στην πραγματικότητα.

Εύλογα μου έρχεται στο μυαλό ο "μύθος του σπηλαίου" που αναφέρεται στην Πολιτεία, μόνο που το σπήλαιο στις μέρες μας έχει αντικατασταθεί με το όριο του διαμερίσματός μας, το μάτι μας φτάνει μέχρι το ύψος της απέναντι 7όροφης οικοδομής.
Στην Πολιτεία λοιπόν περιγράφεται μια κατάσταση στην οποία υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι από όταν ήταν μωρά ακόμα μέσα σε μια σπηλιά. Ουσιαστικά δηλαδή δεν είχαν δει ποτέ τον έξω κόσμο και ήταν δεμένοι με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να δουν μόνο τον τοίχο της σπηλιάς που ήταν απέναντί τους. Έβλεπαν στο δρόμο αυτό να μεταφέρουν άνθρωποι κορμούς δέντρων ή τουλάχιστον αυτό καταλάβαιναν από τις σκιές τους στον απέναντι τοίχο. Μια μέρα κάποιος κατάφερε να σπάσει τα δεσμά και να δραπετεύσει. Έτρεξε πίσω να πει και στους υπόλοιπους τι είχει δει. "Υπάρχει ένας Ήλιος που φωτίζει τα πάντα και τα κάνει όλα να φαίνονται καθαρά και όμορφα. Ύπάρχουν κάτι θαυμάσια αγάλματα, αριστουργήματα και είναι αυτά που εμείς περνούσαμε για κορμούς δέντρων." είπε.
Η εξήγηση του μύθου αυτού είναι η εξής: Ο ήλιος είναι η γνώση. Οι σκιές των αγαλμάτων το φαινόμενο και ανάμεσα στον ήλιο και στις σκιές η γνώμη. Η γνώση διαφέρει από τη γνώμη, γιατί η γνώση βλέπει τα πράγματα όπως όντως είναι, ενώ η γνώμη τα φαντάζεται με μορφή συγκεχυμένη και ξεθωριασμένη.


Όλοι μας κλείνουμε τα μάτια στο καλό όχι σκόπιμα τις περισσότερες φορές, όλοι μας έχουμε αδυναμίες, αλλά απλά και μόνο η παραδοχή των αξιών (συμπεριλαμβανομένης και της ανιδιοτέλειας) ως ιδανική κατάσταση και όχι ως κάτι ανέφικτο, είναι ένα καλό βήμα για να μπορέσουμε να δούμε τον ήλιο.

Πρέπει να με έχετε περάσει για γκάου, μπορεί και να είμαι

Click για ανάπτυξη...

Εξαιρετικό ποστ, που αναβαθμίζει το θέμα. Δεν μου έφτανε μια θετική ψήφος για να εκφράσω τις ευχαριστίες μου προς τη συνομιλήτρια...

Αρχική Δημοσίευση από Metal_Lover:

Εξ ορισμού η αγάπη είναι ανιδιοτελής.Είναι λίγο άτοπο και αυτοανερούμενο το ερώτημα.Καλύτερα κάντε μια αναδιατύπωση...

Click για ανάπτυξη...

Κι εγώ έτσι νόμιζα αγαπητέ μου, ωστόσο από τη συζήτηση προέκυψαν πολύ διαφορετικές γνώμες, οι οποίες αξίζει και να προσεχθούν και να αναλυθούν περαιτέρω.

Αρχική Δημοσίευση από DrStrangelove:

Το topic είναι πράγματι πολύ κακορίζικο. Νόμιζα ότι νόμιζες , αλλά εκείνη νόμιζε ότι αυτός νόμιζε εκείνο που νόμιζε ο άλλος επειδή εκείνη έγραψε κάτι που νόμιζε ο άλλος. Νομίζω δηλαδή

Click για ανάπτυξη...

Αυτό πιστεύω πως οφείλεται στο γεγονός ότι έχουμε ο καθένας μέσα στο μυαλό του διαφορετικούς ορισμούς, τόσο για την αγάπη, όσο και για την ανιδιοτέλεια. Το σύμπτωμα αυτό που παρατηρείς αγαπητέ μου Δόκτορα, έχει κι αυτό την αξία του, ώστε να τονίσει την ανθρώπινη Βαβέλ, όταν η λογική με τους ορισμούς της προσπαθεί να βάλει σε καλούπια κάτι κάτι τόσο άπιαστο, όπως τα συναισθήματα...

Αρχική Δημοσίευση από fandago:

Προσωπικά θεωρώ ανιδιοτελή την αγάπη αν ισχύουν κυρίως τα εξής:

• Δίνεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις.
• Αν δεν πάρεις ΠΟΤΕ δεν θα νιώσεις ΚΑΘΟΛΟΥ λυπημένος, απογοητευμένος, ανικανοποίητος, ελλιπής.
• Ακόμα και αν πληγώνεσαι από αυτόν που αγαπάς ανιδιοτελώς, εσύ συνεχίζεις να τον αγαπάς.
• Αν η αναγνώριση των όσων δίνεις σου είναι αδιάφορη

Δεν ξέρω αν ξέχασα κάτι, αυτά μου έρχονται τώρα

Click για ανάπτυξη...

Να λοιπόν και η απάντηση που χρωστάω. Θα απαντήσω θεωρώντας ως δεδομένο ότι για να θεωρηθεί ανιδιοτελής η αγάπη, δεν θεωρείται ως προϋπόθεση το να διαρκεί "για πάντα", γιατί τότε θα ίσχυε το ρητό "μηδένα προ του τέλους μακάριζε". Συνεπώς, μπορούμε να μιλάμε για ανιδιοτελή αγάπη ακόμη και προς άτομα με τα οποία η σχέση έχει οριστικά τελειώσει:

Στο πρώτο σημείο, η απάντησή μου είναι ανεπιφύλακτα "Ναι". Θα συμπλήρωνα μάλιστα ότι δίνεις, όχι μόνο χωρίς να περιμένεις να πάρεις, αλλά χωρίς να περιμένεις καν να σου το ζητήσουν.

Με το δεύτερο σημείο θα διαφωνήσω ελαφρώς. Βάσει της αρχής της διατήρησης της ενέργειας, εάν δίνεις χωρίς να παίρνεις αυτά που σου είναι απαραίτητα μέσα από μια σχέση, απλά η δική σου "μπαταρία" θα τελειώσει και δεν θα έχεις πια να δώσεις. Εκείνη τη στιγμή, τα συμπτώματα που σε κάνουν να καταλάβεις το "low battery", είναι ακριβώς τα αισθήματα ανικανοποίητου κλπ. Τότε, τελειώνει η σχέση. Αυτό δεν ταυτίζεται όμως με το τέλος της αγάπης, ούτε αναιρεί το ότι όσα έδωσες τα έδωσες ανιδιοτελώς. Απλά δεν έχεις τίποτε πια να δώσεις.
Ας το εξηγήσω καλύτερα. Ξεκινάς μια σχέση, με έναν άνθρωπο που από την αρχή τον αγαπάς, ή που θα σου προκύψει στην πορεία κάτι τέτοιο, έχοντας τη θέληση να δώσεις, όσα έχεις σ' αυτόν, όχι να πάρεις. Δίνεις, δίνεις, από το περίσσευμα ή από το υστέρημά σου. Αν τυχόν πάρεις πίσω τ' ανάλογα, τότε η μπαταρία ξαναφορτίζεται κι εσύ έχεις και πάλι πράγματα να δώσεις. Αν όχι, τελειώνουν τ' αποθέματα και η σχέση πνέει πλέον τα λοίσθια. Όταν δεν έχεις τίποτε πια να δώσεις, νιώθεις ότι απλά πιάνεις τόπο και αποχωρείς, ώστε να συνεχίσεις το δρόμο σου. Αυτή η διαφορά είναι σημαντική, αφού οι περισσότεροι φεύγουν από μια σχέση, όχι όταν δεν έχουν τίποτε πια να δώσουν, αλλά όταν δεν έχουν πλέον τίποτε να πάρουν...

Στο τρίτο σημείο έχω ν' απαντήσω καταφατικά. Αν πληγώνομαι, φεύγω και προχωράω παρακάτω. Δεν παύω ποτέ όμως ν' αγαπώ το πρώην έτερον ήμισυ.

Στο τέταρτο σημείο και πάλι θ' απαντήσω καταφατικά. Η αναγνώριση των όσων προσφέρω είναι κάτι που δεν με αφορά, μέχρις του σημείου που ο άλλος αρχίζει να ζητά και ν' απαιτεί. Αυτό σημαίνει πως αυτά που του δίνω α) δεν του είναι αρκετά, β) δεν είναι αυτά που του ταιριάζουν, γ) η αγάπη του δεν είναι ανιδιοτελής, συνεπώς υπάρχει ανισορροπία στη σχέση και τότε αυτή αρχίζει να τρίζει συθέμελα.

Ο γονιός δεν απαιτεί να τον αγάπει το παιδί του πίσω, απλά το ελπίζει. Ο εραστής συνήθως "απαιτεί" να αγαπιέται με τον τρόπο που αγαπάει
Δεν θεωρώ ότι το να έχει προσδοκίες ένας γονιός για το παιδί του, να ελπίδες για το μέλλον του, να έχει αξιώσεις βάσει των δυνατοτήτων του, κάνει την αγάπη του μη ανιδιοτελή.
Κάνει απλά υψηλές τις απαιτήσεις του για το καλό του παιδιού του
Εγώ που θέλω το παιδί μου παράδειγμα να σπουδάσει, δεν το θέλω για να φανώ εγώ στις φιλενάδες μου ότι έχω μορφωμένο παιδί... γιατί εγώ το παιδί μου θα το αγαπάω ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ακόμα κι αν καταλήξει πρεζάκιας στη φυλακή

Το να μπορείς να αγαπάς έναν άνθρωπο κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες κι εκφάνσεις της προσωπικότητας του, για μένα, είναι ανιδιοτέλεια.

Απ την στιγμή που θα τον αγαπάω ΟΠΟΙΟΣ κι αν είναι, και θα τον αγαπάω, θεωρώ ότι τον αγαπώ ανιδιοτελώς
Απ την άλλη, τον άντρα μου δεν θα τον αγαπάω αν ξαφνικά γίνει πρεζόνι ή κλέφτης... το παιδί μου όμως... ναι

Νομίζω ότι είναι οφθαλμοφανής η διαφορά
Και είμαι σίγουρη ότι θα το αγαπάω ακόμα κι αν αυτό θα με μισεί (άλλωστε νομίζω ότι το 99% των εφήβων μισεί τους γονείς του )

Και θα το αγαπάω το παιδί μου όταν θα σκέφτεται να με βάλει σε γηροκομείο και δε θα ξέρει πως να μου το πει

Αυτό είναι ανιδιοτελής αγάπη για μένα
Ανιδιοτελής αγάπη είναι να γίνεσαι δότης καρδιάς στο παιδί σου ενώ είσαι εν ζωή
Και αυτό είναι κάτι που αυτή τη στιγμή που το γράφω, ξέρω, ότι θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη