Σκέψεις... I

κρίμα πραγματικά!!

Μπορεί να μου πει κανείς γιατί οι 26άρες έχουν ίδια τιμή με τις 32άρες και πρέπει ντε και καλά να πάρω 32άρα για να μη φανώ κορόιδο; Αφού 26 ίντσες θέλω που και πάλι πολλές είναι για 1 μέτρο απόσταση...

Καιρο ειχα να δω ενα αισιοδοξο μηνυμα! Μπραβο Θοδωρακη! Μαρεσουν αυτα!!

Νυστάζω, ποιος θα διαβάσει το paper για μένα?

Αρχική Δημοσίευση από rascal_gd:

Κριμα γιατι δεν την πατησε αυτοκινητο αλλα αποφασισε μονη της το "θανατο" ολης της οικογενειας της που μαλλον η κατασταση εκει μεσα θα ηταν απλα ανυποφορη..

Click για ανάπτυξη...

Με την Μαίρη περάσαμε μαζί όλα τα σχολικά μας χρόνια... άλλοτε σαν διπλανές στο δημοτικό...άλλοτε σαν παρέα στο γυμνάσιο...άλλοτε με τις τρέλες μας στην πενθήμερη....άλλοτε με τις αγωνίες μας στις Πανελλήνιες...και άλλοτε για τα χαζά μας φλερτάκια και τις πρώτες μας σχέσεις...

Γιατί εγώ τότε ήξερα ένα κορίτσι πολύ όμορφο -και ναι...είχε αγγελικά χαρακτηριστικά και δεν υπερβάλουν στην εφημερίδα- με ένα χαμόγελο γεμάτο ζωή... γιατί εγώ θυμόμουν να λάμπουν τα μάτια της και να χαμογελάει... γιατί ακόμα θυμάμαι το πως ζάρωνε η μύτη της όταν είχε νεύρα και φώναζε...

Γιατί ήταν στην ηλικία μου και περίμενα την επόμενη φορά που θα συναντήσω κάποιον πρώην συμμαθητή στο δρόμο τώρα που θ' ανεβώ Βόλο και κάνουμε τα "κουτσομπολιά" για τους χαμένους συμμαθητές να μάθω άλλα νέα...όπως που είναι ο άλλος, αν παντρεύτηκε η άλλη κλπ.

Γιατί κακώς πιστεύω ότι οι άνθρωποι με τους οποίους χάθηκα όπως συμβαίνει φυσιολογικά κάνουν την δική τους ζωή εύκολη ή δύσκολη όπως κι εγώ... αλλά είναι ζωντανοί....
Γιατί τα Χριστούγεννα που θα συναντήσω τον ξάδερφο της στο μαγαζί που έχει δεν ξέρω τι να πω....

Γιατί διαβάζοντας και ξανά διαβάζοντας το κείμενο μου έρχεται η σκηνή και σκέφτομαι μια μάνα που θα κατηγορεί τον εαυτό της ότι δεν προσπάθησε αρκετά να το αποτρέψει...να κατηγορεί τον εαυτό της γιατί την άφησε 5 λεπτά μόνη της και βρήκε την ευκαιρία να βγει στο μπαλκόνι...γιατί θα κατηγορεί μια ζωή τον εαυτό της που δεν ήταν αρκετά δυνατή να την βάλλει μέσα πριν πηδήξει ή αρκετά δυνατή να την κρατήσει λίγο ακόμα από τα πόδια...να έχει λίγο ακόμα δύναμη να την κρατήσει στην ζωή....

Ναι...είναι κρίμα...
Και συγνώμη αλλά σε τέτοιες καταστάσεις ο κυνισμός με αηδιάζει....
Και συγνώμη αν γίνομαι κακιά ή ακούγομαι αγανακτισμένη και τα βάζω μαζί σου...
Αλλά πραγματικά δεν ξέρω για ποιον πρέπει να "κλάψω"...για την Μαίρη που είχε όλη την ζωή μπροστά της και διάλεξε να πεθάνει ή για τους γονείς και όλο τον πόνο που βίωσαν και θα συνεχίζουν να βιώνουν επειδή δεν μπόρεσαν να το αποτρέψουν;

Πραγματικά κάτι τέτοιες στιγμές δεν καταλαβαίνω σε τι βοηθάει η ειρωνεία

αχ...