Φοιτητική ζωή και αυτοσυντήρηση

Italian dream...

Διάσημο μέλος

Η Italian dream... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Φοιτήτρια. Έχει γράψει 2,184 μηνύματα.
Δεν ξέρω κατά πόσο γίνεται, αλλά είναι κάτι που εγώ πάντα ονειρεύομαι να κάνω. Καθ'ότι γνήσια Θεσσαλονικιά και ταμένη στην πόλη μου, δεν μπορώ να με φανταστώ φοιτήτρια πουθενά -μα πουθενά- αλλού. Ωστόσο, δεν μπορώ να με φανταστώ στα 25 μου να λέω "μάνα, ψήσε μου καφέ"! :( Έτσι, λοιπόν, ως αθώο, ανυποψίαστο παιδάκι που έχει την ζωή μπροστά του -και τα λεφτά του μπαμπά στην τσέπη-, το έχω αποφασίσει ότι, αν όχι από το πρώτο έτος, ως φοιτήτρια θα ζω μόνη μου -και δεν δέχομαι και αντίρρηση. Κάτι δεν μου κολλάει εδώ στη σύνταξη αλλά δεν ξέρω τι. Βέβαια, στα μεγαααλα, ροζ όνειρά μου, δουλεύω, και μάλιστα αυτοσυντηρούμαι κιόλας (τρομάρα μου).
Δεν είναι ότι ονειρεύομαι τη μεγάλη, ανεξάρτητη φοιτητική ζωή, ούτε τρέχω να ξεφύγω από το σπίτι μου. Απλά βλέπω 30 χρονών ξαδέρφια να μένουν με τους γονείς τους και με πιάνει σύγκρυο :cold:

Και last but not least, για να αποφύγω σχόλια του τύπου "οι γονείς σου δεν είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν για τα δικά σου τα βίτσια", αν πω στην μαμά μου Μαμά θέλω να μετακομίσω δύο στενά παρακάτω και να πληρώνεις κιόλας, θα με κοιτάξει με βλέμμα serial killer και θα με στείλει γραμμή στο Ψυχικών Νοσημάτων. Υποτίθεται πως ό,τι κάνουμε το κάνουμε μόνοι μας :worry::whistle:
:santa:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

gregory nub

Διάσημο μέλος

Ο gregory nub αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Μεταπτυχιακός φοιτητής και μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 2,619 μηνύματα.
Πρώτον, είσαι πολύ μικρή (Α λυκείου άμα ισχύει) για να σκέφτεσαι τη φοιτητική ζωή. Αυτο κάντο στη Γ λυκείου, ή ακόμα καλύτερα αφού γράψεις πανελλήνιες. Δεύτερον άμα θες να σαι αυτοσυντηρούμενη, το καλύτερο που χεις να κάνεις είναι να προσέχεις την εμφάνισή σου, άμα είσαι ωραίο μωρό θα βρεις δουλειά κάπου σαν σερβιτόρα και άμα βρεις και συγκάτοικο για να νοικιάσεις θα μπορείς να συντηρείς τον εαυτό σου...

Προσωπική μου άποψη είναι βέβαια πως δεν αξίζει, κάτσε στο πατρικό άμα σου είναι προσβάσιμο το πανεπ...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

memento_mori

Νεοφερμένος

Η memento_mori αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 113 μηνύματα.
Δεν ξέρω κατά πόσο γίνεται, αλλά είναι κάτι που εγώ πάντα ονειρεύομαι να κάνω. Καθ'ότι γνήσια Θεσσαλονικιά και ταμένη στην πόλη μου, δεν μπορώ να με φανταστώ φοιτήτρια πουθενά -μα πουθενά- αλλού. Ωστόσο, δεν μπορώ να με φανταστώ στα 25 μου να λέω "μάνα, ψήσε μου καφέ"! :( Έτσι, λοιπόν, ως αθώο, ανυποψίαστο παιδάκι που έχει την ζωή μπροστά του -και τα λεφτά του μπαμπά στην τσέπη-, το έχω αποφασίσει ότι, αν όχι από το πρώτο έτος, ως φοιτήτρια θα ζω μόνη μου -και δεν δέχομαι και αντίρρηση. Κάτι δεν μου κολλάει εδώ στη σύνταξη αλλά δεν ξέρω τι. Βέβαια, στα μεγαααλα, ροζ όνειρά μου, δουλεύω, και μάλιστα αυτοσυντηρούμαι κιόλας (τρομάρα μου).
Δεν είναι ότι ονειρεύομαι τη μεγάλη, ανεξάρτητη φοιτητική ζωή, ούτε τρέχω να ξεφύγω από το σπίτι μου. Απλά βλέπω 30 χρονών ξαδέρφια να μένουν με τους γονείς τους και με πιάνει σύγκρυο :cold:

Και last but not least, για να αποφύγω σχόλια του τύπου "οι γονείς σου δεν είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν για τα δικά σου τα βίτσια", αν πω στην μαμά μου Μαμά θέλω να μετακομίσω δύο στενά παρακάτω και να πληρώνεις κιόλας, θα με κοιτάξει με βλέμμα serial killer και θα με στείλει γραμμή στο Ψυχικών Νοσημάτων. Υποτίθεται πως ό,τι κάνουμε το κάνουμε μόνοι μας :worry::whistle:
:santa:
Μπορείς να προσπαθήσεις το καλοκαίρι μετά της πανελλήνιες να βρεις κάποια δουλειά και να δεις αν σου βγαίνει. Το να δουλεύεις οχτάωρο για να συντηρείσαι και να πρέπει να πατάς και να διαβάζεις για την σχολή είναι πράγμα πολύ δύσκολο και δεν το καταφέρνουν όλοι. Μην ξεχνάμε και δουλειές του σπιτιού,μαγείρεμα κλπ κλπ.
Επίσης,το να κάνεις καυγά με την μητέρα σου λέγοντας ότι δεν θες ούτε φράγκο από αυτούς (το λέω για παν ενδεχόμενο) είναι ανούσιο,επειδή ποτέ δεν ξες πως τα φέρνει η ζωή. :P
Προς το παρόν,μην σε απασχολεί και τόσο αυτό το θέμα,μιάς και έχεις καιρό μπροστά σου.
Όπως και να έχει,καλή επιτυχία εύχομαι.:flowers:

Δεύτερον άμα θες να σαι αυτοσυντηρούμενη, το καλύτερο που χεις να κάνεις είναι να προσέχεις την εμφάνισή σου, άμα είσαι ωραίο μωρό θα βρεις δουλειά κάπου σαν σερβιτόρα
Σίριουσλι;
Στο 2015 με απόψεις του 1955; :knife:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

meetmeinmontauk

Τιμώμενο Μέλος

Η meetmeinmontauk αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 27 ετών. Έχει γράψει 11,788 μηνύματα.
Δεν ξέρω κατά πόσο γίνεται, αλλά είναι κάτι που εγώ πάντα ονειρεύομαι να κάνω. Καθ'ότι γνήσια Θεσσαλονικιά και ταμένη στην πόλη μου, δεν μπορώ να με φανταστώ φοιτήτρια πουθενά -μα πουθενά- αλλού. Ωστόσο, δεν μπορώ να με φανταστώ στα 25 μου να λέω "μάνα, ψήσε μου καφέ"! :( Έτσι, λοιπόν, ως αθώο, ανυποψίαστο παιδάκι που έχει την ζωή μπροστά του -και τα λεφτά του μπαμπά στην τσέπη-, το έχω αποφασίσει ότι, αν όχι από το πρώτο έτος, ως φοιτήτρια θα ζω μόνη μου -και δεν δέχομαι και αντίρρηση. Κάτι δεν μου κολλάει εδώ στη σύνταξη αλλά δεν ξέρω τι. Βέβαια, στα μεγαααλα, ροζ όνειρά μου, δουλεύω, και μάλιστα αυτοσυντηρούμαι κιόλας (τρομάρα μου).
Δεν είναι ότι ονειρεύομαι τη μεγάλη, ανεξάρτητη φοιτητική ζωή, ούτε τρέχω να ξεφύγω από το σπίτι μου. Απλά βλέπω 30 χρονών ξαδέρφια να μένουν με τους γονείς τους και με πιάνει σύγκρυο :cold:

Και last but not least, για να αποφύγω σχόλια του τύπου "οι γονείς σου δεν είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν για τα δικά σου τα βίτσια", αν πω στην μαμά μου Μαμά θέλω να μετακομίσω δύο στενά παρακάτω και να πληρώνεις κιόλας, θα με κοιτάξει με βλέμμα serial killer και θα με στείλει γραμμή στο Ψυχικών Νοσημάτων. Υποτίθεται πως ό,τι κάνουμε το κάνουμε μόνοι μας :worry::whistle:
:santa:

εντάξει αυτό τα λέει όλα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ερινύς

Τιμώμενο Μέλος

Η Ερινύς αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Διδακτορικός και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 17,739 μηνύματα.
Δεν ξέρω κατά πόσο γίνεται, αλλά είναι κάτι που εγώ πάντα ονειρεύομαι να κάνω. Καθ'ότι γνήσια Θεσσαλονικιά και ταμένη στην πόλη μου, δεν μπορώ να με φανταστώ φοιτήτρια πουθενά -μα πουθενά- αλλού. Ωστόσο, δεν μπορώ να με φανταστώ στα 25 μου να λέω "μάνα, ψήσε μου καφέ"! :( Έτσι, λοιπόν, ως αθώο, ανυποψίαστο παιδάκι που έχει την ζωή μπροστά του -και τα λεφτά του μπαμπά στην τσέπη-, το έχω αποφασίσει ότι, αν όχι από το πρώτο έτος, ως φοιτήτρια θα ζω μόνη μου -και δεν δέχομαι και αντίρρηση. Κάτι δεν μου κολλάει εδώ στη σύνταξη αλλά δεν ξέρω τι. Βέβαια, στα μεγαααλα, ροζ όνειρά μου, δουλεύω, και μάλιστα αυτοσυντηρούμαι κιόλας (τρομάρα μου).
Δεν είναι ότι ονειρεύομαι τη μεγάλη, ανεξάρτητη φοιτητική ζωή, ούτε τρέχω να ξεφύγω από το σπίτι μου. Απλά βλέπω 30 χρονών ξαδέρφια να μένουν με τους γονείς τους και με πιάνει σύγκρυο :cold:

Και last but not least, για να αποφύγω σχόλια του τύπου "οι γονείς σου δεν είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν για τα δικά σου τα βίτσια", αν πω στην μαμά μου Μαμά θέλω να μετακομίσω δύο στενά παρακάτω και να πληρώνεις κιόλας, θα με κοιτάξει με βλέμμα serial killer και θα με στείλει γραμμή στο Ψυχικών Νοσημάτων. Υποτίθεται πως ό,τι κάνουμε το κάνουμε μόνοι μας :worry::whistle:
:santa:

Καταρχήν είσαι 16 χρονών και σκέφτεσαι ένα μελλοντικό σενάριο, εσύ στα 25-27 σου να ξυπνάς το πρωί με το μαλλί αφάνα και το μάτι πρησμένο στον ύπνο και η μάνα σου να σε περιμένει με το γαλατάκι, το καφεδάκι και το κουλουράκι στην κουζίνα. :P Ναι οκ, νταξ. Relax λίγο. Στο λέω ξεκάθαρα καλοπροαίρετα τα παρακάτω, και συγγνώμη αν ακουστούν απογοητευτικά, ωμά ή καταθλιπτικά. Είμαι εκτός Chistmas mood μ' αυτό το ποστ, μην πάτε παρακάτω, φάτε μελομακάρονα. :P

Όλοι μας στα 18 μας θέλουμε να φύγουμε από το σπίτι, να απογαλακτιστούμε και να ζήσουμε την μεγάλη ζωή (συνήθως βέβαια η μάνα μας είναι από πίσω μας να πλένει βρακιά και να στέλνει τάπερ). Επίσης όλοι μας κάνουμε τα ίδια μεγάλα ροζ όνειρα με σένα ότι θα αυτοσυντηρούμαστε, θα είμαστε αποδοτικοί με την σχολή και θα έχουμε και ελεύθερο χρόνο. #νοτ.
Επίσης όλοι μας νομίζω σκεφτόματε ότι το να είμαστε 27 χρονών γάιδαροι και γαϊδούρες και να μας φωνάζει η μάνα μας "σήκω παιδί μου θα κρυώσει το τοστάκι" δεν είναι και ΤΟ ιδανικό σενάριο.

Πού είναι τα "λάθη" στο παραπάνω ποστ σου?
1. Το ότι είσαι 16 χρονών. Και δεν το λέω γιατί πιστεύω ότι είσαι ανώριμη σ αυτήν την ηλικία, το λέω γιατί κάθεσαι και σκέφτεσαι πώς ΔΕΝ θες να είσαι 10 χρόνια μετά. Μπορεί να περάσεις σε άλλη πόλη και τελικά να γουστάρεις, μπορεί να βρεις μια γαμάτη κοπέλα στην σχολή και να συγκατοικήσετε στο 2ο-3ο-4ο έτος, μπορεί να βρεις boyfriend από άλλη πόλη και να του κατσικωθείς με το έτσι θέλω στο σπίτι (I do:D), μπορεί να σου πέσει το λαχείο και να μπορείς να αγοράσεις 3 οικοδομές και 2 μεζονέτες, μπορεί να τελειώσεις και να πας για μεταπτυχιακό σε άλλη πόλη, μπορεί, μπορεί, μπορεί...

2. Είναι δύσκολο έως ανέφικτο να έχεις 3/3 το ίδιο αποδοτικά το φοιτητική ζωή/ελεύθερος χρόνος+δουλειά που δίνει καλό χαρτζιλίκι για να αυτοσυντηρείσαι+επιδόσεις στην σχολή (που υποτίθεται πέρασες γιατί γουστάρεις το αντικείμενο). Ξέρω πολλά παιδιά στην Θεσσαλονίκη που δουλεύουν για το ικανοποιητικό χαρτζιλίκι, και δυστυχώς οι δουλειές τους καταπίνουν. Αν τα επόμενα χρόνια που ονειρεύεσαι ως ανεξάρτητα θες να περιλαμβάνουν το δουλειά-σχολή-διάβασμα ή το δουλειά-έξω-δουλειά-εξεταστική, ναι οκ πάω πάσο.

'Αρα λύση α: κάθεσαι στα αυγά σου και αν προκύψει ευκαιρία να φύγεις από το σπίτι, όρμα.
Λύση β: Τα βάζεις κάτω -όταν όμως θα είσαι μέσα στα πράγματα, όχι από τώρα- τα βλέπεις ρεαλιστικά και κατά πόσο είναι εφικτά, και αν μπορείς να κάνεις κάτι. Διαφορετικά εγκαταλείπεις την ιδέα και ξαναγυρνάς στην λύση α.

Στο λέω γιατί φαίνεται να σε τρώει κάτι τέτοιο τώρα, και όταν θα βγεις από το θερμοκήπιο του σχολείου, θα φας το αγγούρι της ενήλικης ζωής με τις ευθύνες, και για να μην σπάσεις τα μούτρα σου και παραδεχτείς το -πιθανόν- ανέφικτο, πολύ πιθανόν να καταντήσεις μίζερη και να τρώγεσαι με τα ρούχα σου.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Italian dream...

Διάσημο μέλος

Η Italian dream... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Φοιτήτρια. Έχει γράψει 2,184 μηνύματα.
εντάξει αυτό τα λέει όλα.
Νομίζω ότι το ξεκαθάρισα αυτό, ότι ο μπαμπάς-που-πληρώνει δεν είναι μέρος της μικρής μου ουτοπίας. Το είπα απλά για να δείξω ότι κάνω ό,τι όνειρα κάνω γιατί έχω το περιθώριο τώρα, στην θέση που είμαι και από την ασφάλεια του σπιτιού μου, να κάνω τέτοια όνειρα, ότι τα σκέφτομαι όλα αυτά ως ένα δεκαεξάχρονο που ζει στο ροζ του συννεφάκι -όπως πολύ ευγενικά έθεσαν όλοι όσοι απάντησαν-, κι όχι σοβαρά. Δεν ξέρω αν ακούστηκε κάπως ή αν παρεξηγήθηκα, δεν είχα τέτοιο σκοπό. :redface:

Πού είναι τα "λάθη" στο παραπάνω ποστ σου?
1. Το ότι είσαι 16 χρονών. Και δεν το λέω γιατί πιστεύω ότι είσαι ανώριμη σ αυτήν την ηλικία, το λέω γιατί κάθεσαι και σκέφτεσαι πώς ΔΕΝ θες να είσαι 10 χρόνια μετά. Μπορεί να περάσεις σε άλλη πόλη και τελικά να γουστάρεις, μπορεί να βρεις μια γαμάτη κοπέλα στην σχολή και να συγκατοικήσετε στο 2ο-3ο-4ο έτος, μπορεί να βρεις boyfriend από άλλη πόλη και να του κατσικωθείς με το έτσι θέλω στο σπίτι (I do:D), μπορεί να σου πέσει το λαχείο και να μπορείς να αγοράσεις 3 οικοδομές και 2 μεζονέτες, μπορεί να τελειώσεις και να πας για μεταπτυχιακό σε άλλη πόλη, μπορεί, μπορεί, μπορεί...
Αυτό πραγματικά ισχύει, είναι απλά αυτά τα όνειρα τα φευγαλέα που κάνεις καμιά φορά, αυτό το "εγώ δεν θα γίνω ποτέ έτσι" κι ας ξες ότι οι πιθανότητες και η λογική δείχνουν πως αυτό ακριβώς θα γίνεις, ή το "μακάρι να γινω έτσι", κι ας είναι ουτοπικό/άπιαστο/χαζό/no reality connection... Κι όμως -και έχεις δίκιο σ'αυτό-, ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται, πραγματικά... :hmm:

2. Είναι δύσκολο έως ανέφικτο να έχεις 3/3 το ίδιο αποδοτικά το φοιτητική ζωή/ελεύθερος χρόνος+δουλειά που δίνει καλό χαρτζιλίκι για να αυτοσυντηρείσαι+επιδόσεις στην σχολή (που υποτίθεται πέρασες γιατί γουστάρεις το αντικείμενο). Ξέρω πολλά παιδιά στην Θεσσαλονίκη που δουλεύουν για το ικανοποιητικό χαρτζιλίκι, και δυστυχώς οι δουλειές τους καταπίνουν. Αν τα επόμενα χρόνια που ονειρεύεσαι ως ανεξάρτητα θες να περιλαμβάνουν το δουλειά-σχολή-διάβασμα ή το δουλειά-έξω-δουλειά-εξεταστική, ναι οκ πάω πάσο.
Όχι ότι ξέρω πολλά από φοιτητική ζωή, αλλά αυτό μου φαίνεται τρομακτικά ρεαλιστικό σενάριο.. :worry: Το ότι, δηλαδη, "ή την πίτα ολόκληρη ή τον σκύλο χορτάτο" (που η αφεντιά μου τα θέλει και τα δύο, έτσι, γιατί εγω μπορώ και γουστάρω και θα κυριαρχήσω τον κόσμο και θα τετραγωνίσω και τον κύκλο άμα λάχει), που φυσικά δεν γίνεται αλλά είναι κι αυτό μέρος του μικρού μου ιδανικού μελλοντικού κόσμου.. Και οι λύσεις που προτείνεις είναι οι πλέον λογικές... Απλά, όταν φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 3, 5, 7 χρόνια (όπως αναπόφευκτα κάνεις όταν μπαίνεις στο λύκειο και συνειδητοποιείς ότι Το ότι εγώ σήμερα δεν διάβασα θρησκευτικά μπορεί να κρίνει σε τρία χρόνια τη σχολή μου και το μέλλον μου και τη ζωή μου, και μετά σκέφτεσαι ποιο μελλον; και καθεσαι και αναλύεις προοπτικές και ενδεχόμενα και πιθανοτητες και αναρωτιεσαι τι αξιζει και τι όχι και σε πιάνουν τα υπαρξιακά σου ενώ ο θεολόγος παραληρεί), θέλεις για τον εαυτό σου το ωραίο, το σωστό, το αψεγάδιαστα τέλειο. Κι εδώ κάτι δεν πάει καλά με την σύνταξη. Όλοι το θέλουμε αυτό για τον εαυτό μας, όλοι πιστεύουμε, κατά βάθος, ότι είμαστε ικανοί να το πετυχουμε (:whistle:), και το συμπεριλαμβάνουμε πάντα στο daydreaming μας... Κανείς δεν θα πει ποτέ ότι σε 10 χρόνια φαντάζεται τον εαυτό του έναν αξύριστο, αλκοολικό, αποτυχημένο επιστήμονα, παρόλο που αυτό το ενδεχόμενο είναι πολύ πιο πιθανό από το να καταλήξει σπουδαίος επιχειρηματίας, με σταθερό εισόδημα και την τέλεια οικογένεια με 3 παιδιά που παίζουν πιάνο, μιλάνε γαλλικά και κάθονται φρόνιμα σαν ναρκωμένα παρά τα πέντε τους χρόνια. Κι όμως, αυτό θα σου απαντήσουν όσοι τους ρωτήσεις πώς φαντάζονται τον εαυτό τους -ή, έστω, αυτή η εικόνα θα τους έρθει φευγαλεα στο μυαλό. Και πιστεύουν πραγματικά ότι έχουν τα μέσα να το πετύχουν :eek:
Τουλάχιστον εγώ, όμως, το θεωρώ απλά φυσικό. Και δίκιο έχεις και όλα τα δίκια του κόσμου και, πλάκα πλάκα, χρειαζόμουν κάποιον να με ταρακουνήσει λίγο, αλλά το θέμα είναι ότι τα λες εσύ, που σκέφτεσαι καθαρά, αντικειμενικά, και out of the box. Αν εγώ αρχίσω να αναλύω μία μία τις -ρεαλιστικές- προοπτικές μου, ή θα καταλήξω με κατάθλιψη ή θα με μαζεύουν οι τρελογιατροί. Δεν ξέρω πώς να σου το εξηγήσω, είναι κάτι σαν φυσική άμυνα :P
Σ' ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ πάντως, κι εσένα και όλους όσους απαντήσανε...!!!!:D:D:D

εντιτ: Τώρα που το ξαναδιαβάζω, δεν ξέρω καν πού καταλήγει αυτό το ποστ :confused: Το ρεζουμέ είναι ότι συμφωνώ μαζί σου. Μόνο αυτό, χωρίς "αλλά". Δεν ξέρω αν το έκανα πολύ ξεκάθαρο (μάλλον όχι), γι'αυτό το τονίζω, just in case.. :worry:
:santa:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

meetmeinmontauk

Τιμώμενο Μέλος

Η meetmeinmontauk αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 27 ετών. Έχει γράψει 11,788 μηνύματα.
κατά τη γνώμη μου καλύτερα να σπουδάσεις αλλού ν' ανοίξει το μάτι σου... η Θεσσαλονίκη δεν φεύγει, οπότε θες πας. επίσης, μην περιμένεις να συνδυάσεις δουλειά και σπουδές και φυσικά μην πιστέψεις ούτε κατά διάνοια πως με τη δουλειά που θα βρεις θα μπορέσεις και να συντηρήσεις ολόκληρο σπίτι και να καλύπτεις και τα προσωπικά σου έξοδα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

vassilis498

Διακεκριμένο μέλος

Ο vassilis498 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 7,079 μηνύματα.
Αν έχεις ματσωμένους γονείς να σε πληρώνουνε εννοείται πως αξίζει. Αλλιώς τώρα να ψάξεις για δουλειά και με σχολή μαζί χωρίς να υπάρχει κιόλας μεγάλη ανάγκη ούτε καν.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

financial

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο financial αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 380 μηνύματα.
Ειναι πολυ δύσκολο να συνδυάσεις εργασία με σχολη, ειδικά αν τα ωράρια της εργασίας ειναι εξαντλητικά... Και σίγουρα θα μείνεις πίσω στα μαθήματα της σχολής..,
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

nPb

Επιφανές μέλος

Ο nPb αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Μεταπτυχιούχος και μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 19,771 μηνύματα.
κατά τη γνώμη μου καλύτερα να σπουδάσεις αλλού ν' ανοίξει το μάτι σου... η Θεσσαλονίκη δεν φεύγει, οπότε θες πας. επίσης, μην περιμένεις να συνδυάσεις δουλειά και σπουδές και φυσικά μην πιστέψεις ούτε κατά διάνοια πως με τη δουλειά που θα βρεις θα μπορέσεις και να συντηρήσεις ολόκληρο σπίτι και να καλύπτεις και τα προσωπικά σου έξοδα.

Ακριβώς. Επίσης αν το πρόγραμμα σπουδών έχει δύσκολα μαθήματα που απαιτούν πολύ χρόνο κατανόησης κλεισμένος-η σπίτι, θα υπάρχει άσχημο αποτέλεσμα. Ξέρω παιδιά που η έτερη απασχόληση πλην σπουδών, αποτέλεσε λόγο μεγάλης καθυστέρησης λήψης πτυχίου ή εν τέλει, ολικής αδυναμίας λήψης του πτυχίου.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 4 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
    • *
    • *
  • Φορτώνει...
Top