Η αξία των ιστορικών όρων στο περασμα των χρόνων...

Αρχική Δημοσίευση από solonas07:

Έχει ιστορική σημασία για την χώρα μας, όπως κι αν είναι η "επίσημη" ονομασία του. Όταν μια λέξη είναι γραμμένη με ξένους χαρακτήρες, είναι όντως ελληνική; Και τα greeklish ελληνικές έννοιες εκφράζουν, αποτελούν ελληνική διάλεκτο;

Click για ανάπτυξη...

Η επιχείρηση εξελληνισμού, δεν αφορούσε βέβαια μόνο τα σλάβικα τοπωνύμια, γιατί στη χώρα υπήρχαν ακόμη, χιλιάδες τούρκικα, αρβανίτικα, βλάχικα, βενετσιάνικα λατινικά ή και άλλα αρχαιότερα (υπολείμματα ενός προελληνικού, βαλκανικού υποστρώματος).

Του λόγου το αληθές, επιβεβαιώνει μια πρόσφατη διδακτορική διατριβή, για το τοπωνυμικό της περιοχής του Ζαγορίου, ο συγγραφέας της οποίας, επί συνόλου 3.504 μικροτοπωνυμίων που ανήκουν σε 42 χωριά (35 ελληνόφωνα και 7 βλαχόφωνα), βρήκε αμιγώς ελληνικά, περίπου μόνο τα μισά μικροτοπωνύμια (1800 ή 51,4 %). Από τα υπόλοιπα, τα 505 ή 14,4 % είναι βλάχικα (αρομούνικα), τα 444 ή 12,7 % σλάβικα, τα 235 ή 6,7 % αλβανικά και τα 190 ή 5,4 % τούρκικα [Οικονόμου 1991, σ. 754].​

Η διοίκηση του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, εκδήλωσε από την αρχή της συγκρότησής της, την αρχαιολατρία της, όταν στους πρώτους νόμους για τη διοικητική διαίρεση της χώρας, άρχισε να δανείζεται ονόματα από την ελληνική αρχαιότητα για να ονομάσει τις περιφέρειες, τους νομούς, τις επαρχίες, τους δήμους και τους οικισμούς, παραβλέποντας τις παλιές ιστορικές ονομασίες. Πολύ γρήγορα το όνομα Μοριάς αντικαταστάθηκε από την Πελοπόννησο, η Ρούμελη από τη Στερεά, ο Έγριπος από την Εύβοια.
Στο πρώτο διάταγμα της 3ης Απριλίου 1833 “Περί της διαιρέσεως του βασιλείου και της διοικήσεώς του” [Χουλιαράκης 1973, σ. 97 – 99], αντί για Καρλέλι, Ζυγό, Βλοχό, Βενέτικο, Βλαχοχώρια, Δερβενοχώρια, Κράβαρα, Απόκουρο, Λεπάντο, Βοδονίτσα, Νεγκρεπόντε, βρίσκουμε στη Ρούμελη: Αιτωλία, Ακαρνανία, Φωκίδα, Λοκρίδα, Βοιωτία, Αττική και Εύβοια.
Στο Μοριά, εξαφανίζονται οι περιοχές Ιμπλάκικα, Κάτω Ναχαγιέ, Νεζερά, Χάσια, Λιβάρτζι, Κατσάνες, Κοντοβούνια, Λιοδώρα, Πέρα Μεριά, Σαμπάζικα, Λάκκοι, Κάμποι, Σαμπάζικα, Κουνουποχώρια, Ολυμποχώρια, Βρουστοχώρια, Οπισινά Χωριά, Βαρδουνοχώρια, Τρίγωνα, Κολοκύθια, Λάγια, Μαλέβρι, Φωκάς, Ζυγός [Σακελαρίου, 1978, σ. 99 – 113]. Στη θέση τους εμφανίζονται τα ονόματα Αχαΐα, Μεσσηνία, Αρκαδία, Λακωνία, Τριφυλία, Μεγαλόπολη, Μαντινεία, Γορτυνία, Κυνουρία, Λακεδαίμονα και άλλα.
Με αλλαγμένα ονόματα βρίσκουμε τα νησιά: Κούλουρη (Σαλαμίνα), Θερμιά (Κύθνος), Τζια (Κέα), Αρζαντιέρα (Κίμωλος), Πολύκαντρος (Φολέγανδρος), Σαντορίνη (Θήρα), Ναφιό (Ανάφη), Αξιά (Νάξος).
Έχουμε επίσης και τις πρώτες μετονομασίες οικισμών: Σπέτσες Τιπάρηνος), Βοστίτσα (Αίγιον), Καλάβρυτα (Κίναιθα), Πύργος (Πύλος Τριφυλιακή), Φανάρι (Παρρασία), Αρκαδιά (Κυπαρισσία), Νεόκαστρο (Πύλος), Καλαμάτα (Καλάμαι), Τριπολιτσά (Τρίπολις), Καρύταινα (Γόρτυνα), Πραστός (Πρασιαί), Μιστράς (Σπάρτη), Μονεμβασία (Επίδαυρος Λιμηρά), Μαραθονήσι (Γύθειον), Βάτουλο (Οίτυλος), Δραγαμέστο (Αστακός), Βραχώρι (Αγρίνιον), Καρπενήσι (Καλλιδρόμη), Ζητούνι (Λαμία), Ταλάντι (Αταλάντη) και Σάλωνα (Άμφισσα).
Η μετονομασία των τοπωνυμίων, πριν γίνει επίσημη πολιτική του ελληνικού κράτους, συνεχίζει με μικρά βήματα. Κάποια κεφαλοχώρια αλλάζουν όνομα από απογραφή σε απογραφή: Κούντουρα (Μάνδρα), Τσίμοβα (Αρειόπολις), Καστρί (Ερμιόνη), Κουρσαλάς (Κορωπί), Καστρί (Δελφοί), Καρβασαράς (Αμφιλοχία).
Στους χάρτες αλλάζουν τα ονόματα των ποταμών: Αλαμάνα (Σπερχειός), Άρτα (Άραχθος), Ασπροπόταμος (Αχελώος), Βαλανάς (Ερασίνος), Βασιλοπόταμος (Ευρώτας), Βίστριτσα (Αλιάκμων), Βούλγαρης (Τιταρήσιος), Βουριένης (Ασωπός), Γαστούνης (Πηνειός), Ζελεχοβίτικος (Λάδων), Καστανάς (Αροάνιος), Λεστινίτσα (Ενιπεύς), Λυκόρμας (Εύηνος), Μαυρονέρι (Κράθις), Μέγδοβας (Ταυρωπός), Μπούζης (Νέδων), Πάνιτσα (Ίναχος), Πιρνάτσα (Πάμισος), Ρουφιάς (Αλφειός), Φίδαρης (Ευήνος).
Αλλάζουν επίσης τα ονόματα των βουνών: Βελούχι (Τυμφρηστός), Βοδιάς (Παναχαϊκό), Βουλκάνο (Ιθώμη), Ελατιάς (Κιθαιρών), Ζίρια (Κυλλήνη), Λιάκουρα (Παρνασσός), Μαλεβό (Πάρνων), Ντουρντουβάνα (Πεντέλεια), Οζιά (Πάρνηθα), Ολύτσικας (Τόμαρος), Παλαιοβούνα (Ελικών), Πενταδάκτυλος (Ταΰγετος), Σκίπεζα (Σκίαθις), Τετράζι (Λύκαιον), Χελμός (Αροάνια) [Βάλδκαμπφ 1901, σ 19 – 40, 70 – 94].
Το 1855 δημοσιεύεται το πρώτο βασιλικό διάταγμα, που αφορά αποκλειστικά τη μετονομασία ενός οικισμού. Διαβάζουμε στο φύλλο της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως αρ. 38, της 22ας Σεπτεμβρίου: “Ο οικισμός Γαϊδουροχώρι του δήμου Άριος (επαρχία Καλαμών), μετωνομάσθη Αριοχώρι”.
Μέχρι το 1909, μετονομάζονται άλλοι 23 οικισμοί. Και τότε γίνεται η μεγάλη τομή. Αποφασίζεται η οργανωμένη εθνική επιχείρηση για τον εξελληνισμό των ονομάτων των οικισμών, με το διάταγμα “περί συστάσεως επιτροπείας προς μελέτην των τοπωνυμίων της Ελλάδος και εξακρίβωσιν του ιστορικού λόγου αυτών” [Χουλιαράκης 1973, σ. 208].
Στην εισηγητική έκθεση του υπουργού Εσωτερικών Ν. Λεβίδη, εξηγούνται οι λόγοι που επέβαλαν την απόφαση του εξελληνισμού: “Τα βάρβαρα ονόματα και τα κακόφωνα ελληνικά λυπούσι μεν το γλωσσικόν αίσθημα, έχουσι δε και επιβλαβή μορφωτικήν επήρειαν εις τους κατοικούντας, συστέλλοντά πως και ταπεινούντα το φρόνιμα αυτών, αλλά και παρέχουσι ψευδή υπόνοιαν της εθνικής συστάσεως του πληθυσμού των χωρίων εκείνων, ων τα ξενικά ονόματα ηδύνατο να εκληφθώσιν ως μαρτυρούντα και ξενικήν καταγωγήν”.

Click για ανάπτυξη...

Για την ποιότητα βέβαια της εργασίας αυτής, καλύτερα να μη γίνεται λόγος. Για παράδειγμα, το όνομα “Κρήνη” επιλέχθηκε για τη μετονομασία 10 οικισμών, η “Λεύκη” για 10, η “Χαραυγή” για 10, η “Κυψέλη” για 11, η “Εξοχή” για 11, η “Αγία Τριάς” για 12, η “Μεταμόρφωσις” για 12, ο “Πλάτανος” για 12, ο “Άγιος Γεώργιος” για 13, η “Αγία Παρασκευή” για 15, ο “Άγιος Νικόλαος” για 15, η “Πηγή” για 15, ο “Σταυρός” για 15, το “Κρυονέρι” για 17, η “Δάφνη” για 24 και η “Καλλιθέα” (μακράν όλων) για 44.

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από Orient.:

Α, και μας πειραξε το "Ελλην" και το "Γραικός"...που στο κάτω κάτω η λέξη "γραικός" είναι επίσης ελληνική...

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από challenger:

Γραικος

Spoiler

Επισης δεν ξέρω αν είναι τυχαίο ή εσκεμμένο που σχεδον σε όλες τις γλώσσες, που σαν κρατος, η χωρα μας είναι αναγνωρισμενη επίσημα ώς Ελλάδα (αλλο το ατυπο Gre-...κατι που ναι ειναι παντου, αλλα ΟΧΙ επισημα...)

για παραδειγμα:

Hellenic Republic
Republique Hellenique
Den Hellenske Republik
Republica Hellenican
Phoblacht Heilleineach
Rebbublica Ellenica
Helleense Republiek
Republica Helenika
Helenska Republika

ΕΚΤΟΣ απο τη Γερμανια, οπου η Ελλαδα αναγνωρίζεται ως Republik Griechenland(δηλ: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΤΩΝ ΥΠΟΔΟΥΛΩΜΕΝΩΝ) και δεν θελω να φανταστω το λογο.....
(και ας μη μιλησω για το "δημοκρατια", αυτη εχει πρακτικα παψει να υφισταται χρονια τωρα....)

Και αν δεν το πιστευετε, ριξτε μια ματια στα διαβατηρια σας....

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από Mr. Crowley:

Dude,διάβαζε τα links που δίνεις.Ότι είναι αρχαιοελληνικό το "γραικός" λέει και στο link σου,από πουθενά δεν προκύπτει αυτή η παραφιλολογία περί "υποδουλωμένων".

Click για ανάπτυξη...

Από τη λέξη Γραικός προέρχεται και η μειωτική λατινική λέξη Graeculus, που χαρακτήριζε τον ξεπεσμένο, παρηκμασμένο και δουλοπρεπή Έλληνα

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από challenger:

αυτο γραφει το λινκ που παρεθεσα, αλλα προφανως και δεν το διαβασες...

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από Mr. Crowley:

Μα το διάβασα.Twice.Δεν λέει πουθενά κάτι τέτοιο.Αλλά επειδή άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε,δείξε μας το επίμαχο απόσπασμα,please.

Click για ανάπτυξη...

Από τη λέξη Γραικός προέρχεται και η μειωτική λατινική λέξη Graeculus, που χαρακτήριζε τον ξεπεσμένο, παρηκμασμένο και δουλοπρεπή Έλληνα

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από challenger:

στο παραθεσα και πριν

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από Mr. Crowley:

Graeculus=Γραικύλος

Άλλο ο Γραικός και άλλο ο Γραικύλος.Το δεύτερο,αποτελεί παράγωγο του πρώτου.Δεν σου τα μάθανε τα παράγωγα στο δημοτικό,γιαβρί μ'?

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από challenger:

Ναι, και μαλιστα θυμαμαι πως εχουν και ετυμολογικη συνδεση με την αρχικες λεξεις
Αλλα αμα σου αρεσει εσενα η διαιωνιση αυτης της καταστασης, με γεια σου με χαρα σου...

Click για ανάπτυξη...

Εγώ θέλω να πω κάτι άλλο, επειδή, όπως και η κυρία Μουτσάτσου που έχει ζήσει αρκετά χρόνια στην Αμερική ή στην Πόλη, έτσι κι εγώ εδώ και πολλά χρόνια ζω τον περισσότερο καιρό στο εξωτερικό -αλλά εγώ λέω ότι είμαι Γκρικ, Γκρεκ, Γκρίχε, Γκρέκο, Γριέγο, όχι αυτό το αχώνευτο Χελίν. Στα ελληνικά φυσικά είμαστε Έλληνες και ζούμε στην Ελλάδα, αλλά στις άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες το όνομα με το οποίο γνωρίζουν τη χώρα μας όλοι οι εταίροι μας είναι το Greece, Grèce, Griechenland ή κάποιο άλλο από τις παραλλαγές του. H ρίζα που αρχίζει από gr- είναι πανταχού παρούσα σε όλες αυτές τις γλώσσες και, όπου δεν είναι, αυτό οφείλεται στους φωνητικούς νόμους της γλώσσας. Λογουχάρη, Φιλανδοί και Εσθονοί δεν αγαπούν το γκρ- στην αρχή των λέξεων, γι’ αυτό και την Ελλάδα τη λένε Kreikka και Kreeka αντίστοιχα. Όμοια κι οι Τσέχοι (Řecko). Αντίθετα, οι λαοί προς ανατολάς μας χρησιμοποιούν ονομασία που προέρχεται από τη ρίζα yun-, ας πούμε γιουνάν στα αραβικά και τα τούρκικα, γιαβάν στα εβρέικα. Δεν θα επεκταθώ επειδή αξίζει να αφιερώσω ειδικό άρθρο, αλλά βέβαια η ονομασία αυτή προέρχεται από τους Ίωνες. Δεν είναι όμως σπάνιο μια χώρα να ονομάζεται διαφορετικά στη γλώσσα της απ’ ό,τι στις άλλες γλώσσες. Η Φινλανδία που λέγαμε είναι Suomi στα φιλανδικά και Finland (ή Φιν-κάτι) στις περισσότερες άλλες γλώσσες. Η Γερμανία είναι Allemagne στα γαλλικά, Germany στα αγγλικά, Nemecko στα τσέχικα -και Deutschland στα γερμανικά. Έτσι και η Ελλάδα. Τότε γιατί να μας πειράζει το Greek; Γιατί βέβαια δεν είναι μόνο η Κ. Μουτσάτσου που απορρίπτει το Greek υπέρ του Hellene, είναι και πολλοί άλλοι συνέλληνες, ιδίως τις δύο τελευταίες δεκαετίες.
Δεν μπορώ να μπω στο μυαλό τους, αλλά υποθέτω ότι η ονομασία Greek δεν αρέσει επειδή θεωρείται ξενόφερτη, ενώ το Hellene ολοφάνερα είναι ελληνικό. Αλλά και το Greek ελληνική αρχή έχει, κι ας μην του πολυφαίνεται. Οι Γραικοί ήταν πανάρχαιο ελληνικό φύλο. Στα Μετεωρολογικά του (352b), ο Αριστοτέλης, μιλώντας για την “αρχαία” όπως την αποκαλεί Ελλάδα, την τοποθετεί μεταξύ Αχελώου και Δωδώνης, και λέει: ώκουν γαρ οι Σελλοί ενταύθα και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί νυν δ’ Έλληνες. Τότε Γραικοί, τώρα Έλληνες. Κατά τη μυθολογία μάλιστα, ο Γραικός ήταν γιος του Δία και της Πανδώρας, κόρης του Δευκαλίωνα. Κι επειδή οι Γραικοί ήταν δυτικό ελληνικό φύλο, οι εκ δυσμών γείτονες που τους γνώρισαν ονόμασαν Graecus όλους τους Έλληνες, ακριβώς όπως οι ανατολικοί γείτονες γνώρισαν ένα ανατολικό φύλο, τους Ίωνες, και είπαν όλους τους Έλληνες γιουνάν και γιαβάν. Με τον ίδιον άλλωστε τρόπο και οι Γάλλοι γνώρισαν τους Αλαμανούς, γειτονικό τους γερμανικό φύλο, και είπαν Allemands όλους τους Γερμανούς.
Το Γραικός συνέχισε να ακούγεται μέσα στους αιώνες, και από τα ύστερα βυζαντινά χρόνια ίσαμε τις αρχές του 20ού αιώνα ήταν ένα από τα τρία εθνικά ονόματα των Ελλήνων, πλάι στο Έλληνας και το Ρωμαίος/Ρωμιός. Κι αυτό το θέμα είναι τεράστιο και δεν σκοπεύω να επεκταθώ τώρα, αλλά μερικά πολύ ωραία λέει σ’ ένα πρόσφατο άρθρο του ο Παντελής Μπουκάλας. Ποια είναι η ετυμολογία του Γραικός μη με ρωτήσετε, δεν το ξέρω, και δεν ξέρω αν το ξέρει και κανένας. Επίσης, θα σας παρακαλέσω να μην επεκταθεί η συζήτηση στους Γραικύλους, διότι είναι άλλο θέμα που αξίζει να το δούμε χωριστά. Πάντως, για να ανακεφαλαιώσουμε, το εθνωνύμιο Γραικός, αρχαίο, υπαρκτό αλλά σπάνιο στην αρχαιότητα, περνάει στη Δύση και δίνει το Graecus απ’ όπου τα διάφορα σημερινά Greek, Grec κτλ. αλλά δεν παύει να είναι ελληνικής αρχής. Επομένως, αν δεν μας αρέσει το Greek επειδή είναι ξενόφερτο, πέφτουμε έξω.

Click για ανάπτυξη...