thanosmylo
Δραστήριο μέλος
Ο Θάνος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 33 ετών, Μεταπτυχιακός φοιτητής στο τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων Δυτικής Αττικής (Αιγάλεω) και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 571 μηνύματα.
25-01-09
19:03
Μιας και αναφερόμαστε σε αυτά ας περιγράψω και 'γω την επειρία μου...
Είμαι Γ'Λυκείου τώρα και αν κάνω μια ανσκόπηση των σχολικών μου χρόνων θα είναι η εξής: Και πολλές καλές στιγμές αλλά και πολλές κακές.
Μέχρι την Α'Γυμνασίου είχα αρκετούς φίλους και γενικώς ήμουν μια χαρά. Χωρίς να φανεί κλισέ (ήμουν πάντα αρκετά ώριμςο σε σχέη με άλλους). Θέλω να πω ήταν εμφανές πως ήμουν πάντα πιο ώριμςο από τους συμμαθητές μου και μάλιστα το είχε πει και η φιλόλογος μου στο Γυμνάσιο στους γονείς μου.
Δεν ήμουν φυτό αλλά ούτε και κακός μαθητής. Του 16, 17 ήμουν.
Όταν λέω ωριμοτητα εννούσα στη συμπεριφορά, στον τρόπο που φερόμουν και γενικά στη στάση μου. (Καλά δε φερόμουν και σαν πρέσβης....) απλώς δεν ήμουν το παιδί που θα έκανε πολλές "μ@λ@κίες" και σκανταλιές. Δεν σνόμπαρα ποτέ μα ποτέ τις αταξίες απλώς δεν τις έκανα. Ή αν έκανα δε θα ήταν κάτι εκτός ορίων. Και δεν το βρίσκω κακό. Ή αν η τάξη συμφωνούσε να κάνουμε κάτι, πλάκα όλοι μαζί δε θα έλεγα όχι. Αλλά ποτέ μα ποτέ θε συμφωνούσα στο να κάνω πλάκα σε παιδί.
Αυτό που πιστέυω τάραξε τα νερά ήταν ότι εκτός από ώριμος ήμουν και καλός. Θέλω να πω, πως ποτέ δεν κορόιδευα, πάντα βοηθουσα τον άλλον, δεν τον έκρινα καθώς σέβομαι τον κάθένα, και γενικώς με χαρακτηρίσανε όλοι πολύ καλό παιδί κατά τη διάρκεια των σχολικών μου χρόνων.
Βέβαια μέσα σε κάθε τάξη υπάρχουν και οι ταραξίες της υπόθεσης.
Στόχος: Ποιος άλλος από το κατά αυτούς "ώριμο και καλό παιδί", που στο λεξιλόγιο των εφήβων σημαίνει βλάκας.
Δέχθηκα πάρα πολλές προσβολές, βρυσιές, καθημερινώς τσακονόμουν, υπήρχε ένταση και μάλιστα μια φορά είχε γίνει συνέλευση των καθηγητών όπου δώθηκε τριήμερη αποβολή σε τρία παιδιά για τον τρόπο που συμπριφέρονταν απέναντί μου. Και σε συνδυασμό με το ότι ήμουν πολυ΄συμπαθής στους καθηγητές έκανε τα πράγματα χειρότερα.
"Να σημειώσω πως όταν λέμε συμπαθής στους καθηγητές δεν εννοώ το στερεότυπο (τσιράκι του καθηγητή, που καρφώνει δλδ κάτι σαν τον Σπιρτούλη στα στρουμφάκια) καμία σχέση."
Με το μισό σχολείο ήμουν μια χαρά αλλά με το άλλο μισό τα πήγαινα χάλια. Με κορόιδευαν πολύ και με θεωρούσαν βλάκα. Ευτυχώς με το άλλο μισό ήμουν ΟΚ και δεν υπήρχε πρόβλημα. Ήμουν συμπαθής σε αρκετούς και είχα φίλους, μπορεί όχι πολλούς αλλά είχα.
Φυσικά ποτέ μου δε σκέφτηκα αν αλλάξω σχολείο. Δε θα έκανα τη χάρη σε αυτούς και αποδείχθηκε πως άντεξα και φυσικά τώρα στην Γ'Λυκείου κατάλαβαν πως δε μπορούν να μου κάνουν τίποτα. Αυτούς δεν τους αντιμετώπισα με ξύλο ούτε με βρυσιές κα΄τι που έπρεπε να είχα κάνει γιατί από ότι φαίνεται και έχω διαπιστώσει μόνο αν πλακώσεις τον άλλον στο ξύλο σε σέβεται μετά. ΚΑι το βλέπω. Παιδιά που πλακώνονται και μετά γίνονται φίλοι ενώ πριν δεν ήταν.
Κατά τα πρότυπα πολλών στο σχολείο έπρεπε να βρύζεις, να 'σαι μάγκας, να δέρνεις και γενικά να 'χεις ένα στυλάκι για να είσαι αποδεκτός.
Εγώ δεν ακολούθησα αυτό το στυλάκι για να γίνω αποδεκτός στη Β'Γυμνασίου, καθώς το θεωρώ μ@λ@κία όλο αυτό. Ψευτομαγκια και δήθεν μαγκιές.
Έτσι δεν έδηρα αυτά τα παιδιά ούτε τα έβριζα όπως μου έλεγαν αν κάνω. Και συνεχίστηκε το όλο σκηνικό. Στην Α'Λυκείου οι μισοί είχαν φύγει για τεχνικό. Τώρα πλέον πιο ώριμοι, είχαν αλλάξει δεν ξέρω, δεν μου έκαναν επίθεση. Ο καθένας ήταν με τους φίλους του.
Το αστείο της υπόθεσης είναι πως αν βρισκόμουν μόνος με κάποιον από αυτούς θα μου μιλούσε ή θα κάναμε πλάκα μαζί. Θα ήμουν συμπαθής σε αυτόν. Αλλά όταν ερχόταν ένας φίλος του ή η παρέα του, αυτόματα θα άλλαζε στάση ο καθένας τους.
Αυτό που έκανα ήταν να γράψω στα "ξέρετε...που" αυτούς και να μην ασχολούμαι. Μου έκαναν τα χίλια δυο, με εξεφτέλισαν με, με.. , με... αλλά δεν έκανα τίποτα. Τους έγραφα ή τους έδειχνα τον καλό εαυτό μου τρομάρα μου. Δε μπορώ να γίνω κακός. Συγγνώμη.
Δικαιώθηκα πάντως! Συναντώ μερικούς στο δρόμο και μιλάμε και μερικοί μου έχουν ανακαλέσει ό,τι έχουν πει και μου λένε πως είμαι μια χαρά παιδί τελικά! Δυστυχώς μερικοί, γιατί άλλοι συνεχίζουν την ίδια στάση με ένα υποτιμητικό βλέμα όταν με βλέπουν. Δε με ενδιαφέρει όμως. Δε θα γίνω ποτέ σαν κι αυτούς. Θα συνεχίζω να τους μιλάω άμα τους βλέπω χωρίς αυτό α σημαίνει πως έχω ξεχάσει τα πάντα.
Ευτυχώς είμαι καλά με τα άτομα που μιλάω και με τους φίλους μου. Μπορεί αν μην είναι πολλοί αλλά είναι λίγοι και καλοί. Αληθινοί φίλοι. όχι φίλοι της ψευτομαγκιάς. Δηλαδή να κάνω μ@λ@κίε ςγια να γίνεις αποδεκτός από τους άλλους.
Η δικαίωση όλου αυτού είναι ότι οι περισσότεροι λένε πως το λύκειό μας έιναι σαν ένα παζάρι από κλίκες. Δεν είμαστε ενωμένοι σαν σχολείο. Ο καθένας έιναι σε μια κλίκα κοιτάει την πάρτη του και θάβει τους άλλους. Να φανταστείτε στην 7 ήμερή μας που έγινε ήμασταν στο όριο.Δηλαδή ένα παιδί να μην ερχόταν θα τη χάναμε την εκδρομή, καθώς από τους 65 μόνο οι 45 ήρθαν. Οι δε σνομο αφείστε.
Και αυτά δεν τα λέω εγώ, αλλά η πλειοψηφάι που το αντιλήφθηκε. Κάτι που είχα αντιληφθεί εγώ στη Β'Γυμνασίου επειδή έτυχε να μαι πιο ώριμος ή καλός χαρακτήρας με αποτέλεσμα να γίνω στόχος.
Με όλο αυτό κατάλαβα πως δεν έχω εγώ κανένα πρόβλημα ούτε είμαι αντικοινωνικός, καθώς έιχα φθάσει να το πιστεύω σε κάποια φάση πως εγώ φταίω. Αναγνώρισαν οι περισσότεροι πως ο καθένας κοιτάει τον εαυτούλη του στο σχολείο. Και αυτοί που το λένε είναι οι καινούργιοι που έρχονται.
Χαρακτηριστικα΄αναφέρουν πως στο δικό τους σχολείο όλοι ήτανμαι πα΄ρεα και ενωμένοι. Και αυτό το πράγμα που αντικρύζουν στο σχολείο μου δεν το 'χουν ξαναδει. Τϊ να πω...
Ευτυχώς έχω και πολύ καλές στιγμές με τα παιδιά που μιλάμε και κάνουμε παρέα. Περνάμε καλά και αφηνουμε τους άλλους να σφάζονται.
Το μόνο μου παράπονο είναι γιατί θα πρέπει κάποιος να είναι μάγκας, σκληρός, επιθετικός και απότομος και να δέρνει για να τον σέβονται και να είναι αποδεκτός. Γιατί;; Τί να πω...
Εγώ από το σπίτι μου, την οικογένειά μου και από κάποιος καλούς καθηγητές άλλα έμαθα, άλλλα αφομίωσα. Σαφώς δεν ταιριάζουν αυτά τα στοιχεία σε μια ανώριμη και κομπλεξική κοινωνία.
Βέβαια ακόμη με θεωρούν χαζό ή βλάκα μερικοί αλλά πολύ που με νοιάζει. Αυτοί έχουν τα χάλια τους και δεν τα κοιτάνε μα μετά θα 'ναι αργά.Δηλαδή δεν κοτάνε τα δικά τους και ασχολούνται εμ τους άλλους. Τί να πω...
Μπορεί να έχω λίγους φίλους αλλά τουλάχιστον είμαι καλά με αυτούς καθώς και με τα παιδιά που μιλάμε στο σχολείο και δεν είναι λίγοι αλλά γιατί να μαστε έτσι ρε γαμώτο...Γιατί;;;;
Είμαι Γ'Λυκείου τώρα και αν κάνω μια ανσκόπηση των σχολικών μου χρόνων θα είναι η εξής: Και πολλές καλές στιγμές αλλά και πολλές κακές.
Μέχρι την Α'Γυμνασίου είχα αρκετούς φίλους και γενικώς ήμουν μια χαρά. Χωρίς να φανεί κλισέ (ήμουν πάντα αρκετά ώριμςο σε σχέη με άλλους). Θέλω να πω ήταν εμφανές πως ήμουν πάντα πιο ώριμςο από τους συμμαθητές μου και μάλιστα το είχε πει και η φιλόλογος μου στο Γυμνάσιο στους γονείς μου.
Δεν ήμουν φυτό αλλά ούτε και κακός μαθητής. Του 16, 17 ήμουν.
Όταν λέω ωριμοτητα εννούσα στη συμπεριφορά, στον τρόπο που φερόμουν και γενικά στη στάση μου. (Καλά δε φερόμουν και σαν πρέσβης....) απλώς δεν ήμουν το παιδί που θα έκανε πολλές "μ@λ@κίες" και σκανταλιές. Δεν σνόμπαρα ποτέ μα ποτέ τις αταξίες απλώς δεν τις έκανα. Ή αν έκανα δε θα ήταν κάτι εκτός ορίων. Και δεν το βρίσκω κακό. Ή αν η τάξη συμφωνούσε να κάνουμε κάτι, πλάκα όλοι μαζί δε θα έλεγα όχι. Αλλά ποτέ μα ποτέ θε συμφωνούσα στο να κάνω πλάκα σε παιδί.
Αυτό που πιστέυω τάραξε τα νερά ήταν ότι εκτός από ώριμος ήμουν και καλός. Θέλω να πω, πως ποτέ δεν κορόιδευα, πάντα βοηθουσα τον άλλον, δεν τον έκρινα καθώς σέβομαι τον κάθένα, και γενικώς με χαρακτηρίσανε όλοι πολύ καλό παιδί κατά τη διάρκεια των σχολικών μου χρόνων.
Βέβαια μέσα σε κάθε τάξη υπάρχουν και οι ταραξίες της υπόθεσης.
Στόχος: Ποιος άλλος από το κατά αυτούς "ώριμο και καλό παιδί", που στο λεξιλόγιο των εφήβων σημαίνει βλάκας.
Δέχθηκα πάρα πολλές προσβολές, βρυσιές, καθημερινώς τσακονόμουν, υπήρχε ένταση και μάλιστα μια φορά είχε γίνει συνέλευση των καθηγητών όπου δώθηκε τριήμερη αποβολή σε τρία παιδιά για τον τρόπο που συμπριφέρονταν απέναντί μου. Και σε συνδυασμό με το ότι ήμουν πολυ΄συμπαθής στους καθηγητές έκανε τα πράγματα χειρότερα.
"Να σημειώσω πως όταν λέμε συμπαθής στους καθηγητές δεν εννοώ το στερεότυπο (τσιράκι του καθηγητή, που καρφώνει δλδ κάτι σαν τον Σπιρτούλη στα στρουμφάκια) καμία σχέση."
Με το μισό σχολείο ήμουν μια χαρά αλλά με το άλλο μισό τα πήγαινα χάλια. Με κορόιδευαν πολύ και με θεωρούσαν βλάκα. Ευτυχώς με το άλλο μισό ήμουν ΟΚ και δεν υπήρχε πρόβλημα. Ήμουν συμπαθής σε αρκετούς και είχα φίλους, μπορεί όχι πολλούς αλλά είχα.
Φυσικά ποτέ μου δε σκέφτηκα αν αλλάξω σχολείο. Δε θα έκανα τη χάρη σε αυτούς και αποδείχθηκε πως άντεξα και φυσικά τώρα στην Γ'Λυκείου κατάλαβαν πως δε μπορούν να μου κάνουν τίποτα. Αυτούς δεν τους αντιμετώπισα με ξύλο ούτε με βρυσιές κα΄τι που έπρεπε να είχα κάνει γιατί από ότι φαίνεται και έχω διαπιστώσει μόνο αν πλακώσεις τον άλλον στο ξύλο σε σέβεται μετά. ΚΑι το βλέπω. Παιδιά που πλακώνονται και μετά γίνονται φίλοι ενώ πριν δεν ήταν.
Κατά τα πρότυπα πολλών στο σχολείο έπρεπε να βρύζεις, να 'σαι μάγκας, να δέρνεις και γενικά να 'χεις ένα στυλάκι για να είσαι αποδεκτός.
Εγώ δεν ακολούθησα αυτό το στυλάκι για να γίνω αποδεκτός στη Β'Γυμνασίου, καθώς το θεωρώ μ@λ@κία όλο αυτό. Ψευτομαγκια και δήθεν μαγκιές.
Έτσι δεν έδηρα αυτά τα παιδιά ούτε τα έβριζα όπως μου έλεγαν αν κάνω. Και συνεχίστηκε το όλο σκηνικό. Στην Α'Λυκείου οι μισοί είχαν φύγει για τεχνικό. Τώρα πλέον πιο ώριμοι, είχαν αλλάξει δεν ξέρω, δεν μου έκαναν επίθεση. Ο καθένας ήταν με τους φίλους του.
Το αστείο της υπόθεσης είναι πως αν βρισκόμουν μόνος με κάποιον από αυτούς θα μου μιλούσε ή θα κάναμε πλάκα μαζί. Θα ήμουν συμπαθής σε αυτόν. Αλλά όταν ερχόταν ένας φίλος του ή η παρέα του, αυτόματα θα άλλαζε στάση ο καθένας τους.
Αυτό που έκανα ήταν να γράψω στα "ξέρετε...που" αυτούς και να μην ασχολούμαι. Μου έκαναν τα χίλια δυο, με εξεφτέλισαν με, με.. , με... αλλά δεν έκανα τίποτα. Τους έγραφα ή τους έδειχνα τον καλό εαυτό μου τρομάρα μου. Δε μπορώ να γίνω κακός. Συγγνώμη.
Δικαιώθηκα πάντως! Συναντώ μερικούς στο δρόμο και μιλάμε και μερικοί μου έχουν ανακαλέσει ό,τι έχουν πει και μου λένε πως είμαι μια χαρά παιδί τελικά! Δυστυχώς μερικοί, γιατί άλλοι συνεχίζουν την ίδια στάση με ένα υποτιμητικό βλέμα όταν με βλέπουν. Δε με ενδιαφέρει όμως. Δε θα γίνω ποτέ σαν κι αυτούς. Θα συνεχίζω να τους μιλάω άμα τους βλέπω χωρίς αυτό α σημαίνει πως έχω ξεχάσει τα πάντα.
Ευτυχώς είμαι καλά με τα άτομα που μιλάω και με τους φίλους μου. Μπορεί αν μην είναι πολλοί αλλά είναι λίγοι και καλοί. Αληθινοί φίλοι. όχι φίλοι της ψευτομαγκιάς. Δηλαδή να κάνω μ@λ@κίε ςγια να γίνεις αποδεκτός από τους άλλους.
Η δικαίωση όλου αυτού είναι ότι οι περισσότεροι λένε πως το λύκειό μας έιναι σαν ένα παζάρι από κλίκες. Δεν είμαστε ενωμένοι σαν σχολείο. Ο καθένας έιναι σε μια κλίκα κοιτάει την πάρτη του και θάβει τους άλλους. Να φανταστείτε στην 7 ήμερή μας που έγινε ήμασταν στο όριο.Δηλαδή ένα παιδί να μην ερχόταν θα τη χάναμε την εκδρομή, καθώς από τους 65 μόνο οι 45 ήρθαν. Οι δε σνομο αφείστε.
Και αυτά δεν τα λέω εγώ, αλλά η πλειοψηφάι που το αντιλήφθηκε. Κάτι που είχα αντιληφθεί εγώ στη Β'Γυμνασίου επειδή έτυχε να μαι πιο ώριμος ή καλός χαρακτήρας με αποτέλεσμα να γίνω στόχος.
Με όλο αυτό κατάλαβα πως δεν έχω εγώ κανένα πρόβλημα ούτε είμαι αντικοινωνικός, καθώς έιχα φθάσει να το πιστεύω σε κάποια φάση πως εγώ φταίω. Αναγνώρισαν οι περισσότεροι πως ο καθένας κοιτάει τον εαυτούλη του στο σχολείο. Και αυτοί που το λένε είναι οι καινούργιοι που έρχονται.
Χαρακτηριστικα΄αναφέρουν πως στο δικό τους σχολείο όλοι ήτανμαι πα΄ρεα και ενωμένοι. Και αυτό το πράγμα που αντικρύζουν στο σχολείο μου δεν το 'χουν ξαναδει. Τϊ να πω...
Ευτυχώς έχω και πολύ καλές στιγμές με τα παιδιά που μιλάμε και κάνουμε παρέα. Περνάμε καλά και αφηνουμε τους άλλους να σφάζονται.
Το μόνο μου παράπονο είναι γιατί θα πρέπει κάποιος να είναι μάγκας, σκληρός, επιθετικός και απότομος και να δέρνει για να τον σέβονται και να είναι αποδεκτός. Γιατί;; Τί να πω...
Εγώ από το σπίτι μου, την οικογένειά μου και από κάποιος καλούς καθηγητές άλλα έμαθα, άλλλα αφομίωσα. Σαφώς δεν ταιριάζουν αυτά τα στοιχεία σε μια ανώριμη και κομπλεξική κοινωνία.
Βέβαια ακόμη με θεωρούν χαζό ή βλάκα μερικοί αλλά πολύ που με νοιάζει. Αυτοί έχουν τα χάλια τους και δεν τα κοιτάνε μα μετά θα 'ναι αργά.Δηλαδή δεν κοτάνε τα δικά τους και ασχολούνται εμ τους άλλους. Τί να πω...
Μπορεί να έχω λίγους φίλους αλλά τουλάχιστον είμαι καλά με αυτούς καθώς και με τα παιδιά που μιλάμε στο σχολείο και δεν είναι λίγοι αλλά γιατί να μαστε έτσι ρε γαμώτο...Γιατί;;;;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.