Angie_Ann
Διάσημο μέλος
Η Angie_Ann αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,330 μηνύματα.
26-01-09
01:28
Βασικά έτσι τώρα έχω όρεξη και θα σας πω και τη δικιά μου ιστορία, γελάστε ελεύθερα!
Από την καταφρόνια στα ... σαλόνια!
Η μικρή Angie λοιπόν ήταν ένα περίεργο παιδί όταν πήγε Α Γυμνασίου. ( μέχρι τότε έκανε παρέα με άτομα σαν κι αυτήν)
Χρειάζεται να σας το περιγράψω;
Όπως ήταν φυσικό τα άλλα παιδάκια άρχισαν το δούλεμα...και η μικρή Angie έκανε παρέα με τον βιβλιοθηκάριο του σχολείου αφού την έβγαζε στην βιβλιοθήκη.
Είχα και παρέες βέβαια, δηλαδή έτρεχα πίσω από διάφορους (άλλαζαν συχνά) και προσπαθούσα να με κάνουν παρέα...
Σιγά, σιγά κατάλαβε ότι η κοινωνία ήταν διαφορετική από ότι την φανταζόταν, εκεί στο μακρινό σύννεφο όπου ζούσε και προσαρμόστηκε. Σταμάτησε να είναι τόσο αυθόρμητη, αγόρασε φυσιολογικά ρούχα και το κυριότερο...ανακάλυψε το τσιμπιδάκι και τα καθαριστικά προσώπου! Έτσι σίγα σιγά άρχισε να αποκτά φίλους...
Η όχι πια μικρή Angie 6 χρόνια μετά (στην τρίτη Λυκείου δηλαδή, στο ίδιο σχολείο πάντα και με τους ίδιους συμμαθητές) ήταν πολύ διαφορετική. Όχι επειδή άλλαξε ρούχα αλλά γιατί κατάλαβε ότι όχι μόνο δεν υστερούσε σε τίποτε από τα άλλα παιδάκια όπως νόμιζε αλλά μάλλον τελικά ήταν και καλύτερη (καλά ντε, μην γελάτε! ) Αποδέχτηκε τον εαυτό της και τον αγάπησε με τα ελαττώματα του και έτσι την αποδέχτηκαν και οι άλλοι. Σε σημείο που όχι μόνο βγήκε αντιπρόεδρος του 15μελούς αλλά όταν μιλούσε σε συζητήσεις στην τάξη ήταν η μόνη στιγμή που δεν μιλούσε κανένας.... (ξέρω συγκινηθήκατε τώρα )
Έτσι δεν πιστεύω ότι φταίνε οι άλλοι για την περιθωριοποίηση μας. Σίγουρα δεν είναι απόλυτα δικό μας το φταίξιμο και σίγουρα δεν ήταν και τόσο ωραία τα πρώτα μου χρόνια στο Γυμνάσιο παρ' όλα αυτά, και παρ' όλο τον αυθορμητισμό μου (ακόμα δεν τον έχω ξεφορτωθεί! ), κατάφερα να κάνω ανθρώπους που με κορόιδευαν μπροστά στα μάτια μου να κάνουν στροφή 180 μοιρών και να με επαινούν για τις γνώσεις μου.
Και γιατί; Γιατί δεν σνόμπαρα ποτέ κανέναν, γιατί δεν θεωρούσα τον εαυτό μου ανώτερο ή ξεχωριστό, γιατί προσπάθησα πραγματικά, γιατί αγάπησα τους ανθρώπους γύρω μου και κυρίως γιατί αποδέχτηκα τον εαυτό μου.
Από την καταφρόνια στα ... σαλόνια!
Η μικρή Angie λοιπόν ήταν ένα περίεργο παιδί όταν πήγε Α Γυμνασίου. ( μέχρι τότε έκανε παρέα με άτομα σαν κι αυτήν)
- φορούσε εντελώς άκυρα ρούχα (πολύ όμως! μιλάμε για εντελώς χάλια, δεν ήξερα τι ήταν το τζιν)
- ήταν στον κόσμο της (δηλ. δεν είχε πλήρη επαφή με το τι συμβαίνει στην κοινωνία) κοινώς καλοκάγαθο προβατάκι
- ήταν ένας άνθρωπος υπερβολικά αυθόρμητος και ενθουσιώδης, σε καμία περίπτωση σε αποδεκτό βαθμό
- είχε διαβάσει όμως ήδη πααααρα πολλά βιβλία, (μέχρι και Charles Bukowski είχε πέσει στα χέρια μου, θου κύριε)
- α ναι ξέχασα! είχε και και κάτι φρύδια..μαγεία! σαν τον φρανκενστάιν ήταν! όπως και σπυράκια και όλα τα τραγικά της ηλικίας...
Χρειάζεται να σας το περιγράψω;
Όπως ήταν φυσικό τα άλλα παιδάκια άρχισαν το δούλεμα...και η μικρή Angie έκανε παρέα με τον βιβλιοθηκάριο του σχολείου αφού την έβγαζε στην βιβλιοθήκη.
Είχα και παρέες βέβαια, δηλαδή έτρεχα πίσω από διάφορους (άλλαζαν συχνά) και προσπαθούσα να με κάνουν παρέα...
Σιγά, σιγά κατάλαβε ότι η κοινωνία ήταν διαφορετική από ότι την φανταζόταν, εκεί στο μακρινό σύννεφο όπου ζούσε και προσαρμόστηκε. Σταμάτησε να είναι τόσο αυθόρμητη, αγόρασε φυσιολογικά ρούχα και το κυριότερο...ανακάλυψε το τσιμπιδάκι και τα καθαριστικά προσώπου! Έτσι σίγα σιγά άρχισε να αποκτά φίλους...
Η όχι πια μικρή Angie 6 χρόνια μετά (στην τρίτη Λυκείου δηλαδή, στο ίδιο σχολείο πάντα και με τους ίδιους συμμαθητές) ήταν πολύ διαφορετική. Όχι επειδή άλλαξε ρούχα αλλά γιατί κατάλαβε ότι όχι μόνο δεν υστερούσε σε τίποτε από τα άλλα παιδάκια όπως νόμιζε αλλά μάλλον τελικά ήταν και καλύτερη (καλά ντε, μην γελάτε! ) Αποδέχτηκε τον εαυτό της και τον αγάπησε με τα ελαττώματα του και έτσι την αποδέχτηκαν και οι άλλοι. Σε σημείο που όχι μόνο βγήκε αντιπρόεδρος του 15μελούς αλλά όταν μιλούσε σε συζητήσεις στην τάξη ήταν η μόνη στιγμή που δεν μιλούσε κανένας.... (ξέρω συγκινηθήκατε τώρα )
Έτσι δεν πιστεύω ότι φταίνε οι άλλοι για την περιθωριοποίηση μας. Σίγουρα δεν είναι απόλυτα δικό μας το φταίξιμο και σίγουρα δεν ήταν και τόσο ωραία τα πρώτα μου χρόνια στο Γυμνάσιο παρ' όλα αυτά, και παρ' όλο τον αυθορμητισμό μου (ακόμα δεν τον έχω ξεφορτωθεί! ), κατάφερα να κάνω ανθρώπους που με κορόιδευαν μπροστά στα μάτια μου να κάνουν στροφή 180 μοιρών και να με επαινούν για τις γνώσεις μου.
Και γιατί; Γιατί δεν σνόμπαρα ποτέ κανέναν, γιατί δεν θεωρούσα τον εαυτό μου ανώτερο ή ξεχωριστό, γιατί προσπάθησα πραγματικά, γιατί αγάπησα τους ανθρώπους γύρω μου και κυρίως γιατί αποδέχτηκα τον εαυτό μου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.