Ηρώ
Διακεκριμένο μέλος
Η Μαρούλι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 39 ετών και Διδακτορικός. Έχει γράψει 6,569 μηνύματα.
21-11-08
10:58
Εκτός από τη μή επιβράβευση από τους γονείς για κάτι σωστό ή τη μή κοινωνικοποίηση του παιδιού από μικρή ηλικία, που τόνισε ο Θοδωρής, θεωρώ εξίσου σημαντικό το σχολείο για αυτές τις συμπεριφορές.
Το δημοτικό είναι η πρώτη ουσιαστική φάση κοινωνικοποίησης του παιδιού με άτομα της ηλικίας του, που δε βρίσκονται στο οικογενειακό του περιβάλλον και είναι εκεί που συναντάμε συχνά εκπαιδευτικούς με απαρχαιωμένες αντιλήψεις, που κρίνονται άκρως αντιπαιδαγωγικές στις μέρες μας και που δε βοηθούν σε τίποτα ένα παιδι με αποκλίνουσα συμπεριφορά.
Προσωπικά ήμουν η μαθήτρια μέσα σε όλα. Έδειχνα ζήλο και στο μάθημα και στις ομαδικές κοπάνες, τις οποίες οργάνωνα πολλές φορές.
Τα πήγαινα καλά με όλους και ποτέ δεν αντιμετώπισα πρόβλημα με κάποιον συμμαθητή μου. Έκανα καλή παρέα και με τους άριστους μαθητές (που ήταν η παρέα μου), αλλά και με τους μάγκες του σχολείου τους οποίους προσπαθούσα να βοηθήσω για να περάσουν την τάξη και δεν είναι λίγες οι φορές που τους έκανα ψυχανάλυση εν ώρα μαθήματος και μή, για να κατανοήσω αυτή τους τη συμπεριφορά αλλά και συμβουλεύοντάς τους.
Στην τρίτη λυκείου καθόμουν στο ίδιο θρανίο με ένα από αυτά και εκτός του ότι στα διαλείμματα μου έλεγαν οι καθηγητές: "Μα εσύ είσαι πρότυπο μαθητή, γιατί κάνεις παρέα με αυτόν, θα σε παρασύρει" η καθηγήτρια των αγγλικών είχε πάρει τηλέφωνο στο σπίτι μου να ενημερώσει τους γονείς μου για το γεγονός αυτό.
Οι γονείς μου το γνώριζαν σαφώς, μιας και με το συγκεκριμένο παιδί είμασταν οικογενειακοί φίλοι, αλλά που ακριβώς είναι το παράξενο;
Αντί να επικροτήσουν αυτή τη στάση οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, που ίσως βοηθήσει ένα παιδί να γίνει καλύτερος μαθητής, τους χωρίζουν οι ίδιοι σε κατηγορίες και προσπαθούν να προστατεύσουν κάποιον καλό από την επιρροή τους.
Αυτή μου η συμπεριφορά τελικά με έχει ακολουθήσει σε όλη μου τη ζωή μέχρι τώρα.Μπορώ να κάνω παρέα με διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους απολαμβάνοντάς το.
Να σε ρωτήσω: έχεις μεγαλώσει σε μεγαλούπολη ή όχι;
Το δημοτικό είναι η πρώτη ουσιαστική φάση κοινωνικοποίησης του παιδιού με άτομα της ηλικίας του, που δε βρίσκονται στο οικογενειακό του περιβάλλον και είναι εκεί που συναντάμε συχνά εκπαιδευτικούς με απαρχαιωμένες αντιλήψεις, που κρίνονται άκρως αντιπαιδαγωγικές στις μέρες μας και που δε βοηθούν σε τίποτα ένα παιδι με αποκλίνουσα συμπεριφορά.
Προσωπικά ήμουν η μαθήτρια μέσα σε όλα. Έδειχνα ζήλο και στο μάθημα και στις ομαδικές κοπάνες, τις οποίες οργάνωνα πολλές φορές.
Τα πήγαινα καλά με όλους και ποτέ δεν αντιμετώπισα πρόβλημα με κάποιον συμμαθητή μου. Έκανα καλή παρέα και με τους άριστους μαθητές (που ήταν η παρέα μου), αλλά και με τους μάγκες του σχολείου τους οποίους προσπαθούσα να βοηθήσω για να περάσουν την τάξη και δεν είναι λίγες οι φορές που τους έκανα ψυχανάλυση εν ώρα μαθήματος και μή, για να κατανοήσω αυτή τους τη συμπεριφορά αλλά και συμβουλεύοντάς τους.
Στην τρίτη λυκείου καθόμουν στο ίδιο θρανίο με ένα από αυτά και εκτός του ότι στα διαλείμματα μου έλεγαν οι καθηγητές: "Μα εσύ είσαι πρότυπο μαθητή, γιατί κάνεις παρέα με αυτόν, θα σε παρασύρει" η καθηγήτρια των αγγλικών είχε πάρει τηλέφωνο στο σπίτι μου να ενημερώσει τους γονείς μου για το γεγονός αυτό.
Οι γονείς μου το γνώριζαν σαφώς, μιας και με το συγκεκριμένο παιδί είμασταν οικογενειακοί φίλοι, αλλά που ακριβώς είναι το παράξενο;
Αντί να επικροτήσουν αυτή τη στάση οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, που ίσως βοηθήσει ένα παιδί να γίνει καλύτερος μαθητής, τους χωρίζουν οι ίδιοι σε κατηγορίες και προσπαθούν να προστατεύσουν κάποιον καλό από την επιρροή τους.
Αυτή μου η συμπεριφορά τελικά με έχει ακολουθήσει σε όλη μου τη ζωή μέχρι τώρα.Μπορώ να κάνω παρέα με διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους απολαμβάνοντάς το.
Όλα αυτά μου φαίνονται τραγικάΕγώ στο δημοτικό, στο γυμνάσιο και στο λύκειο είχα 2 φίλες.- Την Μαρία και την Κατερίνα. Η μία εκ των δύο έγινε και είναι ακόμα κολλητή-αδερφή-φίλη με φ κεφαλαίο.
...
Μου δίδαξαν πολλά τα "τσογλανάκια" του σχολείου μου. Πλέον είμαι άτομο με ελάχιστες επαφές, αλλά όταν αποφασίσω να ανοιχτ'ω σε κάποιο άτομο, πραγματικά γίνομαι χαλί να με πατήσει.
Να σε ρωτήσω: έχεις μεγαλώσει σε μεγαλούπολη ή όχι;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.