vassilis498
Διακεκριμένο μέλος
Ο vassilis498 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 7,079 μηνύματα.
19-09-20
17:11
Με εξαίρεση την ΕΥΑΠ, οι υπόλοιπες εταιρείες Ύδρευσης-Αποχέτευσης είναι Δημόσιες. Η ΔΕΗ το ίδιο.
Πέρα από τους φοιτητές, ο υπόλοιπος κόσμος τρώει με τα λεφτά που βγάζει.
Οπότε, το θέμα της λέσχης δεν είναι θέμα δημοσίου ή ιδιώτη, ούτε καν για το εάν πρόκειται για βασική ή δευτερεύουσα ανάγκη. Μπορείς να λαμβάνεις αγαθά από το δημόσιο επί πληρωμή (παράβολο υπέρ δημοσίου για εξετάσεις ΚΠΓ) και μπορείς να λαμβάνεις δωρεάν αγαθά από ιδιώτη (λέσχη ΑΠΘ).
Από εκεί και πέρα, το φαΐ που τρώει κάποιος στη λέσχη έχει κάποιο κόστος και κάποιος το πληρώνει. Εάν η λέσχη είναι δημόσια τα πληρώνει το κράτος. Εάν είναι ιδιωτική, τα πληρώνει ο ιδιώτης και αυτός χρηματοδοτείται, πάλι, από το κράτος. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, το δωρεάν φαγητό της λέσχης κόστιζει κάπου, σε κάποιον χρήματα.
Οπότε, ναι, τίθεται ερώτημα ποιος πρέπει να τρώει στη λέσχη και υπό ποιες συνθήκες. Μπορείς να θεωρείς ότι επειδή απέκτησες τη φοιτητική ιδιότητα, ξαφνικά η κοινωνία απέκτησε υποχρεώσεις απέναντι σου, αλλά δεν είναι έτσι. Το κράτος ενισχύει την προσπάθεια όσων θέλουν να σπουδάσουν, αυτό όμως αποτελεί προνόμιο και όχι δικαίωμα.
Όμως η κουβέντα δεν είναι καν για το εάν θα πρέπει οι φοιτητές να τρώνε όλοι δωρεάν ή όχι. Ο έλεγχος που γίνεται και για τον οποίο γίνεται όλη η κουβέντα δεν κόβει φοιτητές αλλά μη-φοιτητές.
Εν πάση περιπτώσει, το link που παρέθεσε ο harrys αποτυπώνει την κατάσταση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Όποιος θεωρεί ότι το λεφτόδεντρο υπάρχει καλά κάνει και θεωρεί υποχρεώση του να πηγαίνει να σπάει τον έλεγχο στη λέσχη. Και όταν οι τσαμπουκάδες του δεν περνάνε, να βγάζει καταγγελίες και να κάνει την τρίχα-τριχιά.
Δεν έχει καμία σημασία "ποιος τα πληρώνει" (μαλάκα αν είχα ένα ευρώ για κάθε φορά που άκουγα αυτό το φιλελεύθερο κλισέ...) από τη στιγμή που επιχειρηματολογούμε πάνω στη διαχείριση ενός budget το οποίο περιλαμβάνει τα διδακτρα, και την κάλυψη του συνόλου των χρημάτων που αντλούνται για την υγιή λειτουργία του πανεπιστημιακού χώρου και των εγκαταστάσεών του στον οποίο ένας φοιτητής έχει πρόσβαση. Το ΠΟΙΟΣ βάζει αυτό το budget, αν θα ναι το ίδιο το κράτος, μια υποτροφία ή ο ίδιος ο φοιτητής απ' την τσέπη του δεν αλλάζει τη φύση όσων αναφέρω πιο πάνω. Αυτό που γίνεται είναι πως στην περίπτωση κάποιων ιδωτικών φορέων για να γίνει appeal στον πελάτη που τα σκάει στην τελική (ή πιο ειλικρινώς για να βγάλει απ' τη μύγα ξίγκι) χρεώνει κάθε υπηρεσία ενός οικοσυστήματος ξεχωριστά. Αλλά αυτός δεν είναι ο κανόνας. Ειδικά στην περίπτωση ενός πανεπιστημίου λαμβάνοντας υπόψη τα τεράστια συγκριτικά κόστη λειτουργίας του το να θέσεις θέμα φαγητού είναι σαν να πηγαίνεις σε ένα συνέδριο με είσοδο μια 500άρα ευρώ και να μιλάς για το δωρεάν μπουφέ που εσύ δε θα θελες να χες πληρώσει.
Όσον αφορά τις ΔΕΚΟ νερού, που το ίδιο ισχύει και για το ρεύμα, είναι άλλοι οι λόγοι που δεν ισχύει αυτή η λογική. Ο πιο σημαντικός είναι πως πρέπει να υπάρχουν αντικινητρα ώστε να καλλιεργείς μια Χ συνείδηση σε ό,τι αφορά την σπατάλη των φυσικών πόρων. Δεν γίνεται να παρέχεις αύθονο ρεύμα και νερό επ' άπειρον. Αυτός είναι κι ο λόγος που θεσπίστηκαν κλιμακωτές χρεώσεις. Δεν μιλάμε δηλαδή για ένα προΪόν φασόν για όλους όπως είναι μια μερίδα φαγητό, πρέπει με κάποιον τρόπο να ελέγξεις την κατανάλωσή του. Και κάποια παρόμοια λογική υπάρχει για άλλους είδους δημόσιες υπηρεσίες, όχι για όλες βέβαια σε πολλές άλλες περιπτώσεις όπως τα ΜΜΜ γίνεται πιο πολύ για λόγους διαχείρισης το οποίο είναι άλλη μεγάλη κουβέντα.
vassilis498
Διακεκριμένο μέλος
Ο vassilis498 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 7,079 μηνύματα.
19-09-20
15:19
Θεωρείς, δηλαδή, ότι κάποιους που βγάζει περισσότερα από 45 χιλιάρικα το χρόνο, ήτοι 3700 το μήνα, πρέπει να τρώει δωρεάν, σε μια δομή που πληρώνεται από την τσέπη του φορολούμενου; Ενδιαφέρουσα τοποθέτηση.
ρωτάς για πρακτικούς λόγους ή για λόγους δικαιοσύνης;
Σε ό,τι αφορά το πρακτικό κομμάτι να πούμε πως συνήθως στις πανεπιστημιακές λέσχες (συγκεκριμένα για το ΑΠΘ δεν έχω προσωπική εμπειρία αλλά έχω ακούσει παρόμοια πράματα) τα standards του φαγητού είναι βασικά. Δεν τρως μπον φιλέ τρως μια αξιοπρεπή μερίδα να σε κρατήσει, την οποία προσωπικά δε θα κοστολογούσα πάνω από 5-6 ευρώ. Ειρωνικά ακόμη και το φαϊ που τρώω τώρα στο στρατό καλύτερο είναι (οκ με εξαίρεση την ομελέτα και το γκοτζίλα). Έπειτα, στο ΕΚΠΑ τουλάχιστον απ' όσο θυμάμαι όχι οι <45κ, ούτε καν η πλέμπα δεν πατούσε. Τα συνολικά άτομα που έβλεπες ίσα που γέμιζαν ένα μεγάλο αμφιθέατρο ποσό αστείο αν αναλογιστείς ακόμη και τον αριθμό των ήδη δικαιούχων και βγάζοντας από τη μέση βραδινά που δεν πατά κανείς και νεκρές μέρες νηστείας. Άρα δεν τίθεται θέμα κόστους, ήδη και μόνο αν πεις πως μαγειρεύεις ποσότητα να καλύψει όλους τους δικαιούχους προκύπτει τεράστια περίσσεια.
Όσον αφορά το ρόλο της λέσχης ως δομή, όπως είπα δεν μιλάμε για συσσίτιο αστέγων. Η λέσχη υπάρχει για να εξυπηρετεί μια συγκεκριμένη ανάγκη. Το ότι είσαι σε ένα πανεπιστήμιο και μετά από 4-5 ώρες διαλέξεων και εργαστηρίων σε έχει κόψει λόρδα και χρειάζεσαι μια μερίδα κανονικό φαγητό για να συνεχίσεις. Αυτή η ανάγκη υπάρχει για όλους δεν παύει για όποιον βγάζει 5 φράγκα παραπάνω. Όταν μου βάζεις αντίτιμο σε κάτι ως κράτος είναι σαν να αλλάζεις το χαρακτήρα του και να το μετατρέπεις σε ψυχαγωγική ανάγκη ή πολυτέλεια, ή αν θες όχι κάτι που προβλέπεται στα πλαίσια ενός πανεπιστημιακού προγράμματος. Αυτά είναι οι καφέδες και οι μπουγάτσες του κυλικείου όχι μια μερίδα μαγειρεμένο φαγητό. Αυτός είναι ο λόγος που και τα συγγράματα και η πρόσβαση σε εργαστήρια και εξοπλισμό είναι δωρεάν και ελεύθερη για όλους τους φοιτητές. Δεν νοείται φοιτητής χωρίς πρόσβαση σε αυτά.
Σκέψου το γεγονός πως σε πολλές ιδιωτικές εταιρείες για τους υπάληλλους προβλέπεται δωρεάν γεύμα ή έναντι συμβολικού αντίτιμου. Μια κρατική υπηρεσία η οποία έχει μάλιστα τα μέσα να παίζει με δικό της προσωπικό και να παρακάμπτει κόστη αυτό γιατί δεν μπορεί να το κάνει;