Άλλα μηνύματα του μέλους Κέλλυ σε αυτό το thread

Έρχομαι λοιπόν και εγώ με την περίπλοκη κατάστασή στην οποία βρίσκομαι..

Επέλεξα να πάω σε επαλ γιατί ποτέ δεν μου άρεσε ο τρόπος διδασκαλίας του σχολείου. Είχα αρκετά καλούς βαθμούς 17-18 στα περισσότερα μαθήματα όμως το φροντιστήριο είχε γίνει πια μαρτύριο και ήθελα να ξεφύγω.

Πολύ απλά δυο ώρες διαβάσματος αρχαίων ή φυσικής ισοδυναμουσαν με 300 ώρες βασανιστηριου για εμένα.

Έτσι πήγα επαλ στον τομέα υγείας πρόνοιας ως βρεφονηπιοκομος.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ηρέμησα που σταμάτησα όλα τα φροντιστήρια και γυρνώντας σπίτι είχα όλη την ημέρα δική μου.
Επίσης εμαθα πράγματα που δεν φανταζόμουν ποτέ..για τον εαυτό μου, για την ψυχολογία των παιδιών και των ανθρώπων και για το εκπαιδευτικό σύστημα ( να ψάξετε για το σύστημα βαλντορφ και μοντεσσορι) και κατάλαβα ότι το πρόβλημα δεν ήμουν εγώ που πίστευα τόσα χρόνια, αλλά το άθλιο τεχνοκρατικο εκπαιδευτικό σύστημα.
Για να μην φλυαρώ, οι γνώσεις που απέκτησα στο λύκειο με αναδιαμόρφωσαν ως άτομο και με έκαναν να γνωρίσω και να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου και τα θέλω μου.

Ενδιαφέρον και βοηθητικά όλα αυτά, όμως συμμετεχοντας σε εκπαιδευτικες επισκέψεις σε παιδικούς σταθμούς και ιδρύματα ήξερα ότι θέλω κάτι διαφορετικό, ίσως κάτι παραπάνω.

Άρχισα να ψάχνομαι λοιπόν για τις ειδικότητες ψυχολογίας, κοινωνιολογιας, κοινωνικής λειτουργου και εργοθεραπευτριας χωρίς όμως να βρίσκω αυτό το κάτι που έψαχνα.

Μετά το γυρισα σε σχολές στρατού αστυνομίας και πυροσβεστικής όμως αφού συζητησα με στρατιωτικούς άλλαξα γνώμη και όσων αφορά τις άλλες δύο σχολές έφαγα πόρτα λόγω ύψους-_-

Δίνω πανελλήνιες λοιπόν επειδή με πίεζε η οικογένεια και το σχολείο όμως μέσα μου δεν υπήρχε κανένα κίνητρο.
Γιαυτό κιόλας δεν αγχώθηκα, δεν ενδιαφερθηκα και δεν άνοιξα βιβλίο.

Ποιος ο λόγος να δώσω πανελλήνιες όταν:

η 1η μου επιλογή που τελικά ήταν η ψυχολογία δεν μπορεί να επιλεχθεί;;

Η 2η επιλογή μου που ήταν αστυνομία μου βάζει χ επειδή αν είσαι κάτω από 1.70 θεωρείσαι άχρηστος;;!

Η 3η μου επιλογή ήταν νοσηλευτική, όμως μετά από ένα θέμα υγείας και την αντιμετώπιση των νοσηλευτών ούτε βελόνα δεν θέλω να βλέπω.

Έδωσα και πατωσα όπως ήταν αναμενόμενο και δεν με πείραξε καθόλου.

Βγαίνω λοιπόν κατευθείαν στην αγορά εργασίας.
Ποια αγορά εργασίας;;; Χαχαχα

Πουλάω κάρτες καρτοκινητης έξω από μετρό, μοιραζω φυλλαδια στους περαστικούς της Ερμού, καθαρίζω πολυκατοικιες με συνεργεία καθαρισμου, μαθαίνω να φτιάχνω ποτά, να σηκώνω δίσκο, γίνομαι βοηθός κουζίνας, καμαριερα, σε όλα αυτά με λεφτά ψίχουλα φυσικά και καταλαβαίνω ότι αν θέλω ένα καλύτερο αύριο πρέπει να κάνω ΤΩΡΑ κάτι για αυτό!

Φτάνω στα 21 λοιπόν, και εντελώς τυχαία ακούω μια συζήτηση σχετικά με τα μαθήματα νομικής και το 1ο πράγμα που σκέφτομαι είναι πόσο ενδιαφέρον ακούγονται όλα αυτά και πόσο θα ήθελα να συμμετείχα και εγώ σε αυτή τη συζήτηση μαζί τους για να μάθω παραπάνω πληροφορίες!
Μετά γέλασα με τον εαυτό μου που σκέφτηκε πως θα μπορούσα εγώ να σπουδάσω νομική όμως στη συνέχεια ψάχνοντας στο διαδίκτυο τι μπορεί να κάνει κανείς με ένα τέτοιο πτυχίο, άρχισε να μου αρέσει ακόμα περισσότερο αυτή η ιδέα.

Ωραία λέω, βρήκα τι θέλω να σπουδάσω τώρα πρέπει να βρω ΠΩΣ θα το σπουδασω.

-Πανελλήνιες δεν μπορώ να δώσω γιατί δεν είμαι απόφοιτος γελ

-Στο πανεπιστήμιο της Κύπρου τα δίδακτρα είναι 10 χιλιαρικα το έτος

-Το ανοικτό πανεπιστήμιο στην Πάτρα δεν έχει αυτή την ειδικότητα

-Στο εξωτερικό δεν μπορώ να φύγω λόγω οικογενειακων λόγων

Ανακάλυψα ότι η ειδικότητα υπάρχει στο μητροπολητικο κολλέγιο και αυτό μου εδωσε πολλή χαρά.

Απ'την άλλη όμως δεν ξέρω κατά πόσο αξίζει γιατί υπάρχει μπέρδεμα στις ιδιωτικες με την αναγνώριση των πτυχίων, γιαυτόν τον λόγο άλλωστε δεν σπούδασα εξ αρχής ψυχολογία σε κάποια ιδιωτική σχολή (και επειδή ήθελα να το κάνω πιο πολύ για προσωπικές γνώσεις)

Επιπλέον, το κόστος σίγουρα δεν είναι όσο στο Κυπριακό όμως δεν παύει να είναι υψηλό. Πέντε ή και τέσσερα χιλιαρικα το έτος δεν είναι λίγα λεφτά στις εποχές που ζούμε.

Επιπρόσθετα, ακούγεται ότι η νομική είναι πολύ δύσκολη και απαιτητική ειδικότητα και έχει πολύ διάβασμα. Εάν λοιπόν υπάρχει κάτι χειρότερο απ'το να μπεις σε μια σχολή και τελικά να μην σου αρέσει, είναι να έχεις χρυσοπληρωσει κιόλας για αυτό.

Από την άλλη σκέφτομαι εάν μπορώ να στέκομαι ώρες όρθια μες το κρύο ή τον ήλιο προσπαθώντας να πουλήσω κάρτες, αν μπορώ να σηκώνω δίσκο με βαριά πιάτα και ποτά και να εξυπηρετω με ευγένεια τον κάθε ιδιοτροπο που μου την λέει για το οτιδηποτε, αν μπορώ να καθαρίζω 20 δωμάτια ξενοδοχείου μέσα σε 6 ωρες, μία πολυκατοικία σε μία ώρα,αν μπορώ να μαζεύω χόρτα με το ξιναρι, να βάφω τοίχους και γενικά αν μπορώ να κάνω την κάθε δύσκολη δουλειά, γιατί να μην μπορώ να κάτσω σε μια καρέκλα και να διαβάσω;;;

Δεν είμαι 100% σίγουρη εάν σε πέντε χρόνια από τώρα η νομική θα εξακολουθεί να είναι το όνειρό μου.
Όμως αν δεν προσπαθήσω δεν θα αλλάξει τίποτα στη ζωή μου, θα δουλεύω από δω και από εκεί και θα αναρωτιέμαι τι κι αν..

Δεν θέλω να σπουδάσω νομική με σκοπό να βγάλω πολλά λεφτά, να παραστησω τη σπουδαία ή την ανώτερη.

Θέλω να το κάνω γιατί με πνίγει το άδικο, για να βοηθήσω τους αδικημενους και τους πιο αδύναμους οικονομικά, γιατί πιστεύω ότι ακόμα κι αν δεν ακολουθήσω το επάγγελμα της δικηγόρου οι σπουδές από μόνες τους θα αναβαθμισουν το πνευματικό μου επίπεδο, θα ξέρω καλύτερα τα δικαιώματά μου και θα αναγνωρίζω πότε πάει κάποιος να με κοροϊδέψει,κι αν τελικά δεν με κερδίσουν οι αίθουσες των δικαστηρίων θα με κερδίσουν σίγουρα οι αίθουσες των σχολείων.

Το ερώτημά μου όμως είναι:

Σε έναν μεταβαλλομενο κόσμο που όλα αλλάζουν, δεν αλλάζουμε κι εμείς μαζί με αυτόν;
Συμπερασματικά,
Δεν αλλάζουν και τα θέλω μας μαζί με εμάς;

Με όσους το έχω συζητήσει, συνομηλίκους και μεγαλύτερους, είτε σπούδασαν είτε όχι, οι περισσότεροι μετανιωμενοι είναι.
Όμως αν δεν δοκιμάσεις δεν θα μάθεις!
Η ζωή είναι ένα ρίσκο, έτσι;

Πιστευω είναι ενδιαφέρον θέμα για ανταλλαγή απόψεων.

Τέλος, αν μπορεί να με "φωτίσει" κάποιος με κάποια άλλη σχολή εντός ή εκτός Ελλάδας που να γίνεται η φοίτηση εξ αποστάσεως, πραγματικά θα με βοηθούσε πολύ

Ευχαριστώ για το χρόνο σας και ό,τι κάνετε να το κάνετε για εσάς!!