Nina-nana
Διάσημο μέλος
Η Nina-nana αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Καθηγητής. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
13-04-13
23:15
Τα περί ανοησιών τα αντιπαρέρχομαι γιατί βαριέμαι να μαλλιοτραβηχτώ.Νομίζω πως πρέπει να αναθεωρήσεις κάποια πράγματα.Σύμφωνα με τη λογική σου κανείς δε μπορεί να διαπρέψει αν δεν έχει γεννηθεί με κάποιο ταλέντο.Ο άνθρωπος όσο ζει μαθαίνει και βελτιώνεται.Αν έχει όρεξη και υπομονή μπορεί να κάνει πάρα πολλά πράγματα.Δεν είναι δυνατόν να έρχεσαι εσύ και να λες πως κάποιος δεν πρόκειται να γίνει άριστος σε κάτι αν δεν έχει γεννηθεί με το ανάλογο προσόν.Σαφώς και αυτοί που έχουν έφεση σε κάτι έχουν πλεονέκτημα έναντι των <<απλών>> ανθρώπων.Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα προκόψουν αυτοί και όχι οι άλλοι που κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες χρόνο και ενέργεια.
Και θα στο ξαναπώ για να το καταλάβεις.Η μεταδοτικότητα δεν είναι έμφυτο.Είναι επίκτητο.Δε γίνεται να μου λες ότι υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται έχοντας κλίση στο να εξηγούν καλά και στο να ανάβουν φλόγες στους μαθητές.
Προσπάθησε να το δεις λογικά το θέμα και ίσως καταλάβεις πως αυτά που λες τώρα είναι ανοησίες.
Δεν είπα ότι κανείς δεν μπορεί να διαπρέψει αν δεν έχει γεννηθεί με κάποιο ταλέντο. Αυτό που είπα είναι ότι δεν μπορούν όλοι να διαπρέψουν σε ο,τιδήποτε θελήσουν να σπουδάσουν, γιατί για να διαπρέψεις σε οτιδήποτε (από αστροφυσική μέχρι οδήγηση) χρειάζεται κάτι παραπάνω από σπουδές και προσπάθεια, χρειάζεται μια έμφυτη κλίση. Πες το και νοημοσύνη.
Όλα τα πράγματα μπορείς να τα μάθεις ως ένα βαθμό, από εκεί και πέρα το πόσο καλός θα γίνεις εξαρτάται όχι μόνο από την εξάσκηση που θα κάνεις αλλά και από το ταλέντο, το δυναμικό που έχεις. Με άλλα λόγια αν δύο άνθρωποι σπουδάσουν το ίδιο αντικείμενο, προσπαθήσουν το ίδιο και εξασκηθούν το ίδιο, ενδέχεται ο ένας να έχει μέγιστη απόδοση και ο άλλος μέτρια, απλά και μόνο επειδή ο ένας έχει κάποιες έμφυτες κλίσεις, κάποια ταλέντα που τον βοηθάνε.
Η μεταδοτικότητα είναι ένα από τα ταλέντα που κάνουν έναν δάσκαλο καλύτερο από έναν άλλο. Δεν είναι το Α και το Ω της διδασκαλίας, είναι όμως βασική προϋπόθεση για έναν άριστο δάσκαλο. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η ευκολία στο να μεταδίδεις γνώση δεν είναι κάτι που διδάσκεται. Μπορείς να σπουδάσεις διδακτική, μεθοδολογία διδασκαλίας, ψυχολογία μάθησης κλπ αλλά δεν μπορείς να σπουδάσεις μεταδοτικότητα.
Η μεταδοτικότητα συνδέεται με υψηλή διαπροσωπική νοημοσύνη κατά Gardner. Διαφωνείς ότι η νοημοσύνη είναι έμφυτη; Αν ναι, πάω πάσο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Nina-nana
Διάσημο μέλος
Η Nina-nana αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Καθηγητής. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
13-04-13
22:27
Άλλο πράγμα η μεταδοτικότητα, άλλο πράγμα η διδακτική μεθοδολογία. Μεταδοτικότητα είναι η ικανότητα του εκπαιδευτικού να μεταδίδει τις γνώσεις αβίαστα και με τρόπο ευχάριστο στο μαθητή, να ανάβει τη φλόγα της μάθησης μέσω της δημιουργίας μιας ειδικής σχέσης με τους μαθητές του. Η μεταδοτικότητα είναι ένα ταλέντο. Σαφώς καλλιεργείται και βελτιώνεται με μάθηση και εξάσκηση, αλλά αν δεν την έχεις, δεν θα μπορέσεις ποτέ να την αποκτήσεις σε μεγάλο βαθμό. Κατ' αναλογία, αν δεν έχεις μουσικό ταλέντο μπορείς μεν να μάθεις να παίζεις πιάνο, δεν θα γίνεις όμως ποτέ μεγάλος πιανίστας.
Το να φτιάχνεις καλά πλάνα και να προετοιμάζεις τις απαντήσεις σου σίγουρα βοηθάει να γίνεις πιο αποδοτικός ως καθηγητής, όχι όμως απαραίτητα πιο μεταδοτικός.
Η εξάσκηση στον καθρέφτη βοηθάει αυτούς που κάνουν διαλέξεις, όχι τους δασκάλους.
Το να φτιάχνεις καλά πλάνα και να προετοιμάζεις τις απαντήσεις σου σίγουρα βοηθάει να γίνεις πιο αποδοτικός ως καθηγητής, όχι όμως απαραίτητα πιο μεταδοτικός.
Η εξάσκηση στον καθρέφτη βοηθάει αυτούς που κάνουν διαλέξεις, όχι τους δασκάλους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Nina-nana
Διάσημο μέλος
Η Nina-nana αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Καθηγητής. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
03-04-13
12:16
Το θέμα το συζητάμε σε λάθος βάση. Ούτε η αγγλική φιλολογία ούτε το Proficiency δίνουν εγγύηση ποιότητας διδασκάλου. Για να είναι κάποιος καλός δάσκαλος αγγλικών χρειάζονται κατά βάση 3 πράγματα.
1. Πολύ καλή γνώση της αγγλικής αλλά και της ελληνικής γλώσσας. Αυτές τις γνώσεις τις παίρνεις στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο ή μέσω του Proficiency. Το πώς τις διατηρείς είναι άλλο θέμα, το σίγουρο είναι ότι πρέπει να τις διατηρήσεις και να τις αυξήσεις, ειδικά αν θέλεις να διδάξεις πιο εξειδικευμένα πτυχία όπως το CPE, IELTS, TOEFL, TOEIC κλπ. Ο μέσος απόφοιτος αγγλικής φιλολογίας και ο μέσος κάτοχος Proficiency δεν έχουν τις γλωσσικές ικανότητες να διδάξουν επαρκώς πέραν του επιπέδου B2 (και όταν λέω "επαρκώς" δεν εννοώ να διαβάζουν τις απαντήσεις από το εκάστοτε Teacher's Book και να τις λένε στα παιδιά).
2. Γνώσεις και ικανότητες διδακτικής, μεθοδολογίας, βασικών αρχών ψυχολογίας της μάθησης κλπ. Αυτά καλύπτονται ως ένα βαθμό σε όλες τις καθηγητικές σχολές (ακόμα και στο Φυσικό...) ή μπορείς να παρακολουθήσεις προγράμματα σπουδών και σεμινάρια με ιδιωτικούς φορείς. Εναλλακτικά μπορείς να τα μάθεις και με μαθήτευση κοντά σε κάποιον πιο έμπειρο καθηγητή.
3. Προσωπικές ικανότητες όπως μεταδοτικότητα, οργανωτικότητα, επιβολή πειθαρχίας κλπ. Αυτά ως ένα βαθμό ή τα έχεις ή δεν τα έχεις. Αν δεν τα έχεις είναι από δύσκολο έως αδύνατο να τα αποκτήσεις ακόμα κι αν τα διδαχτείς από τον καλύτερο καθηγητή.
Προαιρετικά καλό θα είναι ο καθηγητής αγγλικών να έχει άμεση επαφή με τη γλώσσα και την κουλτούρα της χώρας όπου μιλιέται η γλώσσα. Να πηγαίνει τακτικά ταξίδια στην Αγγλία ή στην Αμερική, να διαβάζει αγγλική/αμερικανική λογοτεχνία, να παρακολουθεί αγγλικές/αμερικάνικες σειρές και ταινίες, να βλέπει τις ειδήσεις στο BBC και στο CNN, να έχει φίλους σε αυτές τις χώρες και να κρατάει επαφή μαζί τους. Χρειάζεται δηλαδή να είναι σε άμεση επαφή με τη γλώσσα και να τη χρησιμοποιεί τακτικά (όχι μέσα από βιβλία διδασκαλίας). Αυτό είναι πολύ πιο χρήσιμο από το να έχει μελετήσει σονέτα του Σαίξπηρ κάποια στιγμή στο μακρινό παρελθόν.
Όλα τα μεγάλα / σοβαρά φροντιστήρια πλέον δεν αρκούνται στο πτυχίο ή την επάρκεια. Αυτά είναι τα τυπικά προσόντα που χωρίς αυτά δεν σου δίνει κανείς σημασία. Για να μπεις σε τάξη σε ένα καλό φροντιστήριο περνάς πρώτα από συνεντεύξεις στα αγγλικά και γράφεις τεστ αγγλικών και διδακτικής. Οι μεγάλοι όμιλοι δίνουν πιστοποίηση στους καθηγητές τους με βάση τα αποτελέσματα των τεστ σχετικά με το ποια επίπεδα μπορούν να διδάξουν. Υπάρχουν καθηγητές απόφοιτοι των τμημάτων φιλολογίας που έχουν πιστοποίηση μόνο μέχρι το επίπεδο Β1 ή Β2, ειδικά σε "δύσκολες" γλώσσες όπως τα Γερμανικά.
Οπότε μην το σκέφτεστε μόνο ως αγγλική φιλολογία vs Proficiency. Είναι πολύ πιο πολύπλοκο το θέμα, ειδικά αν μιλάμε για καριέρα καθηγητή και όχι απλά μια αρπακτή (παίρνω το Proficiency και κάνω μαθήματα σε παιδάκια για το χαρτζιλίκι μου).
1. Πολύ καλή γνώση της αγγλικής αλλά και της ελληνικής γλώσσας. Αυτές τις γνώσεις τις παίρνεις στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο ή μέσω του Proficiency. Το πώς τις διατηρείς είναι άλλο θέμα, το σίγουρο είναι ότι πρέπει να τις διατηρήσεις και να τις αυξήσεις, ειδικά αν θέλεις να διδάξεις πιο εξειδικευμένα πτυχία όπως το CPE, IELTS, TOEFL, TOEIC κλπ. Ο μέσος απόφοιτος αγγλικής φιλολογίας και ο μέσος κάτοχος Proficiency δεν έχουν τις γλωσσικές ικανότητες να διδάξουν επαρκώς πέραν του επιπέδου B2 (και όταν λέω "επαρκώς" δεν εννοώ να διαβάζουν τις απαντήσεις από το εκάστοτε Teacher's Book και να τις λένε στα παιδιά).
2. Γνώσεις και ικανότητες διδακτικής, μεθοδολογίας, βασικών αρχών ψυχολογίας της μάθησης κλπ. Αυτά καλύπτονται ως ένα βαθμό σε όλες τις καθηγητικές σχολές (ακόμα και στο Φυσικό...) ή μπορείς να παρακολουθήσεις προγράμματα σπουδών και σεμινάρια με ιδιωτικούς φορείς. Εναλλακτικά μπορείς να τα μάθεις και με μαθήτευση κοντά σε κάποιον πιο έμπειρο καθηγητή.
3. Προσωπικές ικανότητες όπως μεταδοτικότητα, οργανωτικότητα, επιβολή πειθαρχίας κλπ. Αυτά ως ένα βαθμό ή τα έχεις ή δεν τα έχεις. Αν δεν τα έχεις είναι από δύσκολο έως αδύνατο να τα αποκτήσεις ακόμα κι αν τα διδαχτείς από τον καλύτερο καθηγητή.
Προαιρετικά καλό θα είναι ο καθηγητής αγγλικών να έχει άμεση επαφή με τη γλώσσα και την κουλτούρα της χώρας όπου μιλιέται η γλώσσα. Να πηγαίνει τακτικά ταξίδια στην Αγγλία ή στην Αμερική, να διαβάζει αγγλική/αμερικανική λογοτεχνία, να παρακολουθεί αγγλικές/αμερικάνικες σειρές και ταινίες, να βλέπει τις ειδήσεις στο BBC και στο CNN, να έχει φίλους σε αυτές τις χώρες και να κρατάει επαφή μαζί τους. Χρειάζεται δηλαδή να είναι σε άμεση επαφή με τη γλώσσα και να τη χρησιμοποιεί τακτικά (όχι μέσα από βιβλία διδασκαλίας). Αυτό είναι πολύ πιο χρήσιμο από το να έχει μελετήσει σονέτα του Σαίξπηρ κάποια στιγμή στο μακρινό παρελθόν.
Όλα τα μεγάλα / σοβαρά φροντιστήρια πλέον δεν αρκούνται στο πτυχίο ή την επάρκεια. Αυτά είναι τα τυπικά προσόντα που χωρίς αυτά δεν σου δίνει κανείς σημασία. Για να μπεις σε τάξη σε ένα καλό φροντιστήριο περνάς πρώτα από συνεντεύξεις στα αγγλικά και γράφεις τεστ αγγλικών και διδακτικής. Οι μεγάλοι όμιλοι δίνουν πιστοποίηση στους καθηγητές τους με βάση τα αποτελέσματα των τεστ σχετικά με το ποια επίπεδα μπορούν να διδάξουν. Υπάρχουν καθηγητές απόφοιτοι των τμημάτων φιλολογίας που έχουν πιστοποίηση μόνο μέχρι το επίπεδο Β1 ή Β2, ειδικά σε "δύσκολες" γλώσσες όπως τα Γερμανικά.
Οπότε μην το σκέφτεστε μόνο ως αγγλική φιλολογία vs Proficiency. Είναι πολύ πιο πολύπλοκο το θέμα, ειδικά αν μιλάμε για καριέρα καθηγητή και όχι απλά μια αρπακτή (παίρνω το Proficiency και κάνω μαθήματα σε παιδάκια για το χαρτζιλίκι μου).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.