Dias
Επιφανές μέλος
Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Καθηγητής κι έχει σπουδάσει στο τμήμα Φυσικής ΕΚΠΑ (Αθήνα). Έχει γράψει 10,009 μηνύματα.
30-07-10
17:40
Και για να μην έχετε αγωνία: Ψώνισα!!!!
Πήγα στο πολυκατάστημα "notos galleries". Τα πήρα όλα από εκεί. Έτσι αντί να γυρίζω από μαγαζί σε μαγαζί ανεβοκατέβαινα ορόφους. Ευτυχώς δεν είχε και πολύ κόσμο, βρήκα πράγματα που μου άρεσαν και είχε και καλές εκπτώσεις (εποχή κρίσης είναι, ας κάνουμε και οικονομία). Η ταλαιπωρία ήταν όπως την περίμενα και τα βασανιστικά δοκιμαστήρια έφτασαν τα 5-6. Η μητέρα μου τήρησε την υπόσχεση που μου είχε δώσει, δηλαδή ότι πάμε μόνο για μένα και δεν θα κοιτάξει τίποτε άλλο. (Μπόρεσε να το κάνει μάλλον γιατί πριν λίγες μέρες είχε ξαναπάει εκεί για τον εαυτό της). Ψιλομαλώσαμε γιατί όταν έβρισκα κάτι που να μου αρέσει έλεγα "ωραία, να το πάρουμε" για να τελειώνουμε, αλλά εκείνη ήθελε να δούμε κι άλλα μήπως μας αρέσουν περισσότερο. Τελικά τα βρήκαμε, η ιστορία κράτησε μερικές ώρες, εμένα μου άρεσαν αυτά που αγόρασα και της μητέρας μου τι ότι δεν έδωσε πολλά χρήματα. (Φάγαμε και σε ένα εστιατόριο λίγο κυριλέ στο κέντρο). Ουφ!! Πάει κι αυτό!!!...
Πήγα στο πολυκατάστημα "notos galleries". Τα πήρα όλα από εκεί. Έτσι αντί να γυρίζω από μαγαζί σε μαγαζί ανεβοκατέβαινα ορόφους. Ευτυχώς δεν είχε και πολύ κόσμο, βρήκα πράγματα που μου άρεσαν και είχε και καλές εκπτώσεις (εποχή κρίσης είναι, ας κάνουμε και οικονομία). Η ταλαιπωρία ήταν όπως την περίμενα και τα βασανιστικά δοκιμαστήρια έφτασαν τα 5-6. Η μητέρα μου τήρησε την υπόσχεση που μου είχε δώσει, δηλαδή ότι πάμε μόνο για μένα και δεν θα κοιτάξει τίποτε άλλο. (Μπόρεσε να το κάνει μάλλον γιατί πριν λίγες μέρες είχε ξαναπάει εκεί για τον εαυτό της). Ψιλομαλώσαμε γιατί όταν έβρισκα κάτι που να μου αρέσει έλεγα "ωραία, να το πάρουμε" για να τελειώνουμε, αλλά εκείνη ήθελε να δούμε κι άλλα μήπως μας αρέσουν περισσότερο. Τελικά τα βρήκαμε, η ιστορία κράτησε μερικές ώρες, εμένα μου άρεσαν αυτά που αγόρασα και της μητέρας μου τι ότι δεν έδωσε πολλά χρήματα. (Φάγαμε και σε ένα εστιατόριο λίγο κυριλέ στο κέντρο). Ουφ!! Πάει κι αυτό!!!...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Dias
Επιφανές μέλος
Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Καθηγητής κι έχει σπουδάσει στο τμήμα Φυσικής ΕΚΠΑ (Αθήνα). Έχει γράψει 10,009 μηνύματα.
29-07-10
23:37
Ευχαριστώ για το κουράγιο που μου δίνεις. Δεν γίνεται να αλλάξει. Μέχρι τώρα το ανέβαλα λόγω διαβάσματος. Αύριο είναι η τελευταία μέρα γιατί την Κυριακή...........Θα αρχίζεις να βρίζεις αύριο. Τέτοιες μέρες γίνεται πανικός στα μαγαζιά, και ειδικά Παρασκευή. Καλό κουράγιο.
Αυτό το λένε οι Γάλλοι για το βιασμό..... αφού δεν μπορείς να το αποφύγεις, χαλάρωσε και απόλαυσέ το
.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Dias
Επιφανές μέλος
Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Καθηγητής κι έχει σπουδάσει στο τμήμα Φυσικής ΕΚΠΑ (Αθήνα). Έχει γράψει 10,009 μηνύματα.
29-07-10
23:24
Εγώ αναρωτιέμαι πώς εσείς δεν τα βρίσκετε τόσο........αναρωτιέμαι γιατί τα βρίσκετε τοσο μα τοσο βαρετα/κουραστικα/ενοχλητικά/εξουθενωτικα κτλ
Το προτιμώ αντί να παρατείνεται το μαρτύριο από μαγαζί σε μαγαζί.το κακο ειναι να μη βρεις τελικα αυτο που εψαχνες και να αγοραζεις κατι αλλο για να τελειωνεις
Πάντα μετά τα ψώνια πέφτω στο κρεβάτι κατάκοπος και ξερός.Εγώ πάντως, δε θα πω σχεδόν ποτέ "ααα, βαριέμαι να πάω για ψώνια."
Και μόνο μια ανανεωσούλα μου δίνει μια χαρά, σα μωρό παιδί.
Κι εγώ (για όσους δεν το κατάλαβαν γιατί έγραψα το θέμα) αύριο πάω για ψώνια με τη μητέρα μου.Eγω πηγαινω για ψωνια με τη μαμα μου......
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Dias
Επιφανές μέλος
Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Καθηγητής κι έχει σπουδάσει στο τμήμα Φυσικής ΕΚΠΑ (Αθήνα). Έχει γράψει 10,009 μηνύματα.
29-07-10
19:15
Αν υπάρχει κάτι που βαριέμαι φρικτά, είναι το να ψωνίζω ρούχα και φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος στον πλανήτη. Προφανώς μιλάω για αγόρια, καθώς δεν νομίζω να υπάρχει κανένα κορίτσι που να συμφωνεί μαζί μου. Γι αυτό, οι θηλυκού γένους, αν δεν θέλουν από περιέργεια, ας μην διαβάσουν παρακάτω.
Ακόμα και η σκέψη “σήμερα θα πάω για ψώνια” είναι για μένα πιο οδυνηρή από τη σκέψη “αύριο έχω διαγώνισμα στα αρχαία”. Στο μαγαζί βλέπω το χαμόγελο του ιδιοκτήτη “μη χάσουμε τον πελάτη” και το βλέμμα της βαριεστημένης πωλήτριας “ελπίζω να μην μας καθυστερήσει αυτός”. Όταν με ρωτάνε “για σένα είναι;” Στο μυαλό μου έρχεται να πω “όχι, για τη γιαγιά μου”. Ύστερα η κλασική ανάκριση “τι νούμερο φοράς;” λες και θα έπρεπε να το ξέρω σαν τον αριθμό του κινητού μου. Και τότε έρχεται ο νεκροθάφτης από το Λούκι Λουκ με τη μεζούρα. Ακολουθεί η δοκιμασία του δοκιμαστηρίου. Βγάλε το δικό σου, ψάξε που θα το κρεμάσεις, σφήνωσαν τα παπούτσια, άλλος είπαμε φίλε, πώς μπαίνει αυτό, φτου καρφίτσα, καθρέφτη πού έχει, ωχ μικρό είναι, δεν υπάρχει στο ίδιο σχέδιο, έπεσε το κινητό μου, που είναι το δικό μου, ηλίθια κορδόνια, αυτό σας πηγαίνει, πόσο κάνει, με γεια σας. Αν το μαγαζί έχει πολύ κόσμο τα δεινά πολλαπλασιάζονται. Περίμενε ουρά στο ταμείο, δεν είναι για δώρο, έχετε ψιλά, ευχαριστούμε, ουφ επιτέλους τελείωσα.
Είτε μόνος πάω, είτε με τη μητέρα μου δεν αλλάζει κάτι στην ταλαιπωρία. Κάποτε πήγα με δύο φίλους μου για να ψωνίσουν και αυτοί, αλλά τελικά γυρίσαμε με άδεια χέρια καθώς καταλήξαμε αλλού. Μια φορά αποφασίσαμε να πάμε για ψώνια με το κορίτσι μου. Πάλι έζησα τα ίδια ακριβώς πάθη, αλλά τα χειρότερα δεν τα είχα φανταστεί. Έπρεπε να ψωνίσει κι εκείνη. Έτσι πέρασα μερικές αβάσταχτες ώρες κουβαλώντας τσάντες από μαγαζί σε μαγαζί, να στέκομαι περιμένοντας έξω από δέκα δοκιμαστήρια, να πρέπει να λέω τη γνώμη μου, να βαριέμαι του σκοτωμού. Ευτυχώς, μάλλον δεν με θέλει ξανά μαζί της σε τέτοια εκδρομή.
Η λύση του προβλήματος μου τις πιο πολλές φορές είναι να μου τα ψωνίζει μόνη της η μητέρα μου και να μου τα φέρνει στο σπίτι. Ξέρω, θα πείτε μωρό είσαι, πώς εμπιστεύεσαι κάποιον άλλο, κι αν δεν σου αρέσει, κι αν δεν σου κάνει. Βασικά εμπιστεύομαι το γούστο της, μια φορά μόνο δεν μου άρεσε κάτι. Το πρόβλημα είναι αν δεν μου ταιριάζει, οπότε εκεί ακούω γρίνια που πρέπει να πάει να το αλλάξει. Κοκκινίζω, λέμε τώρα, αλλά ομολογώ ότι με βολεύει η κατάσταση αυτή και πηγαίνω στα μαγαζιά αυτοπροσώπως, ή μάλλον αυτοσωμάτως, μόνον για δύσκολα στο μέγεθος είδη.
Θέλω να ρωτήσω, ποια είναι η σχέση σας με τα ψώνια ρούχων. Μάλλον τα αγόρια πιο πολύ ρωτάω γιατί νομίζω ότι για τα κορίτσια είναι διασκέδαση και γιορτή. Πηγαίνετε με χαρά ή καταναγκαστικά; Μόνοι ή με παρέα; Δέχεστε να σας τα αγοράζουν άλλοι; Ότι και να πείτε πάντως, εύχομαι καλά ψώνια σε όλους.
Ακόμα και η σκέψη “σήμερα θα πάω για ψώνια” είναι για μένα πιο οδυνηρή από τη σκέψη “αύριο έχω διαγώνισμα στα αρχαία”. Στο μαγαζί βλέπω το χαμόγελο του ιδιοκτήτη “μη χάσουμε τον πελάτη” και το βλέμμα της βαριεστημένης πωλήτριας “ελπίζω να μην μας καθυστερήσει αυτός”. Όταν με ρωτάνε “για σένα είναι;” Στο μυαλό μου έρχεται να πω “όχι, για τη γιαγιά μου”. Ύστερα η κλασική ανάκριση “τι νούμερο φοράς;” λες και θα έπρεπε να το ξέρω σαν τον αριθμό του κινητού μου. Και τότε έρχεται ο νεκροθάφτης από το Λούκι Λουκ με τη μεζούρα. Ακολουθεί η δοκιμασία του δοκιμαστηρίου. Βγάλε το δικό σου, ψάξε που θα το κρεμάσεις, σφήνωσαν τα παπούτσια, άλλος είπαμε φίλε, πώς μπαίνει αυτό, φτου καρφίτσα, καθρέφτη πού έχει, ωχ μικρό είναι, δεν υπάρχει στο ίδιο σχέδιο, έπεσε το κινητό μου, που είναι το δικό μου, ηλίθια κορδόνια, αυτό σας πηγαίνει, πόσο κάνει, με γεια σας. Αν το μαγαζί έχει πολύ κόσμο τα δεινά πολλαπλασιάζονται. Περίμενε ουρά στο ταμείο, δεν είναι για δώρο, έχετε ψιλά, ευχαριστούμε, ουφ επιτέλους τελείωσα.
Είτε μόνος πάω, είτε με τη μητέρα μου δεν αλλάζει κάτι στην ταλαιπωρία. Κάποτε πήγα με δύο φίλους μου για να ψωνίσουν και αυτοί, αλλά τελικά γυρίσαμε με άδεια χέρια καθώς καταλήξαμε αλλού. Μια φορά αποφασίσαμε να πάμε για ψώνια με το κορίτσι μου. Πάλι έζησα τα ίδια ακριβώς πάθη, αλλά τα χειρότερα δεν τα είχα φανταστεί. Έπρεπε να ψωνίσει κι εκείνη. Έτσι πέρασα μερικές αβάσταχτες ώρες κουβαλώντας τσάντες από μαγαζί σε μαγαζί, να στέκομαι περιμένοντας έξω από δέκα δοκιμαστήρια, να πρέπει να λέω τη γνώμη μου, να βαριέμαι του σκοτωμού. Ευτυχώς, μάλλον δεν με θέλει ξανά μαζί της σε τέτοια εκδρομή.
Η λύση του προβλήματος μου τις πιο πολλές φορές είναι να μου τα ψωνίζει μόνη της η μητέρα μου και να μου τα φέρνει στο σπίτι. Ξέρω, θα πείτε μωρό είσαι, πώς εμπιστεύεσαι κάποιον άλλο, κι αν δεν σου αρέσει, κι αν δεν σου κάνει. Βασικά εμπιστεύομαι το γούστο της, μια φορά μόνο δεν μου άρεσε κάτι. Το πρόβλημα είναι αν δεν μου ταιριάζει, οπότε εκεί ακούω γρίνια που πρέπει να πάει να το αλλάξει. Κοκκινίζω, λέμε τώρα, αλλά ομολογώ ότι με βολεύει η κατάσταση αυτή και πηγαίνω στα μαγαζιά αυτοπροσώπως, ή μάλλον αυτοσωμάτως, μόνον για δύσκολα στο μέγεθος είδη.
Θέλω να ρωτήσω, ποια είναι η σχέση σας με τα ψώνια ρούχων. Μάλλον τα αγόρια πιο πολύ ρωτάω γιατί νομίζω ότι για τα κορίτσια είναι διασκέδαση και γιορτή. Πηγαίνετε με χαρά ή καταναγκαστικά; Μόνοι ή με παρέα; Δέχεστε να σας τα αγοράζουν άλλοι; Ότι και να πείτε πάντως, εύχομαι καλά ψώνια σε όλους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.