nPb
Επιφανές μέλος
Ο nPb αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Μεταπτυχιούχος και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 19,789 μηνύματα.
10-05-17
19:40
Kάνε Μάστερ στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής στα Γλυκά Νερά Αττικής.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
nPb
Επιφανές μέλος
Ο nPb αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Μεταπτυχιούχος και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 19,789 μηνύματα.
10-05-17
14:26
Oι φόβοι σου είναι παράλογοι, κούκλα. Προχώρα έξω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
nPb
Επιφανές μέλος
Ο nPb αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Μεταπτυχιούχος και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 19,789 μηνύματα.
25-09-15
20:30
Ύστερα από δυο χρόνια αδράνειας σ' αυτό το θέμα, ποια είναι η γνώμη σας; Πόσο ρεαλιστική ή βεβιασμένος ενθουσιασμός είναι η λύση...των σπουδών στο εξωτερικό; Θεωρείτε ότι συμβιβάζεται σε μέτριες καταστάσεις όποιος-α δεν επιλέγει το εξωτερικό εν καιρώ Ελληνικής ύφεσης;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
nPb
Επιφανές μέλος
Ο nPb αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Μεταπτυχιούχος και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 19,789 μηνύματα.
28-04-10
19:54
Και αυτό που αναφέρεις με το Μ.Ο. είναι μια πραγματικότητα. Δεν ξέρω πόση βάση δίνουν σε αυτό ή σε κάποιο πιθανό paper. Οι καθηγητές μου που έχουν εργασθεί σε πανεπιστήμια της Αμερικής μου λενε πως οι επιτροπές που επεξεργάζονται τις αιτήσεις έχουν αίσθηση των βαθμών που βγαίνουν απο τα διάφορα ιδρύματα. Το θεωρώ κάπως τραβηγμένο αν σκεφτείς ότι δέχονται αιτήσεις από όλον τον κόσμο, αλλά από την άλλη θέλω να πιστεύω πως ισχύει. Για μένα πιο λογικό είναι να κοιτάνε τη σειρά με την οποία τελείωνεις, όχι τον Μ.Ο. Τι να το κάνω αν τελείωνω π.χ. με 8 κάτι στους 5 πρώτους και από άλλο αντίστοιχο τμήμα βγαίνουν με πάνω από 8 πενήντα άτομα κάθε φορά :/
Και να σκεφτείς ότι υπάρχουν και συμφοιτητές μας που «παίρνουν» καλούς βαθμούς από την πίσω πόρτα (π.χ. παραποίηση βαθμών στην Γραμματεία κατά την μεταφορά στην προσωπική αναλυτική λίστα, γλύψιμο του καθηγητή, κομματικά τζιβιλίκια,...κτλ). Προσωπικά, μάχομαι με το σπαθί μου και περνάω τα μαθήματα ακόμη και με πολλές προσπάθειες κάποια. Είναι τρομερά δύσκολα. Οι καθηγητές μας έχουν χάσει την αίσθηση του μέτρου. Νομίζουν ότι θα πάμε να δουλέψουμε σε βιομηχανίες, ως ερευνητικά ή διοικητικά στελέχη. Οι γνώσεις δεν έχουν καμία σχέση...με το επάγγελμα του εκπαιδευτικού. Αυτό έχει και αντίκτυπο στην δυσκολία μαθημάτων και βαθμών. Μέσα στο μάθημα, κάθε φορά προσθέτουν δική τους ύλη (που δεν λέει ο οδηγός σπουδών) από μεταπτυχιακά μαθήματα φυσικομαθηματικών. Έλεος... Δεν ξέρω γιατί μας τα κάνουν όλα αυτά; Διδάσκουν χωρίς επίγνωση της ισχύουσας κατάστασης. Διδάσκουν λες και μας περιμένει η αγορά εργασίας της Καλιφόρνιας ή η βιομηχανική ζώνη του Μάντσεστερ. Ξέρουμε πάρα πολλά από πλευράς εύρους γνώσεων ως μαθηματικοί (και σε διαθεματικό-διεπιστημονικό επίπεδο), αλλά δεν τις χρησιμοποιούμε πουθενά κάπου άμεσα, πέρα από κάποιο μεταπτυχιακό/ διδακτορικό!
Πάντως Νίκο μου είχες δώσει την εντύπωση πως ήσουν απόλυτος στο να μείνεις εδώ. Γι'αυτό περίμενα το ποστ σου πως και πως, ήθελα να δω πως θα υπερασπιζόταν κάποιος τη χώρα μας στο θέμα της εκπαίδευσης.
Κοίταξε. Επειδή όσο είμαι φοιτητής, μαθαίνω καινούρια πράγματα, αναθεωρώ συνέχεια. Βλέπω ότι στην χώρα μας, συμπεριλαμβανομένου και του Τμήματός μου, τα μεταπτυχιακά προγράμματα στην πλειονότητά τους είναι για γιαούρτια. Όσο στην Ελλάδα δεν υπάρχουν βιομηχανίες και δημόσιοι οργανισμοί παροχής σωστών υπηρεσιών (όχι αυτό το μπ**ρδέλο μετά συγχωρήσεως) οι μεταπτυχιακές σπουδές είναι της πλάκας. Τι να το κάνω να σπουδάζω βιοπληροφορική και να μην υπάρχουν θέσεις βιοπληροφορικάριου σε κάποιο νοσοκομείο; Υποτίθεται ότι το μεταπτυχιακό το κάνεις για εργασιακή απόσβεση και όχι για την ψυχή της φουκαριάρας της μάνας σου. Κανείς δεν είναι βλάξ να τρώει τα παραγωγικά του χρόνια σε πολυετείς σπουδές με τεράστια οικονομικά κόστη (αφραγκία, ανεργία). Οι καθηγητές μου, για παράδειγμα, ενώ είναι οι φοβεροί επιστήμονες, είναι κομπλεξικοί, αντιπαιδαγωγοί και μη συνεργάσιμοι. Οπότε δεν θα ήθελα να τους ξαναδώ στο μεταπτυχιακό! Εδώ θέλω να γλιτώσω από το προπτυχιακό επίπεδο, το συντομότερο. Κουράστηκα πάρα πολύ. Για ένα μάθημα διαβάζω όσο για 5 μαθήματα. Έλεος. Γιατί να είναι αλλού στην Ελλάδα καλύτερα; Ελλάδα είμαστε με τις ίδιες νοοτροπίες στην Πανεπιστημιακή εκπαίδευση (με μικροδιαφορές) και πόσο μάλλον, που το Τμήμα μας δεν είναι και πολύ παλιό (1966) ώστε να έχει γηρασμένο διδακτικό προσωπικό με άλλες εμπειρίες και παράλογες ιδιοτροπίες. Φαντάσου τι γίνεται αλλού (π.χ. Καποδιστριακό, ΕΜΠ), διότι οι πρώτη γενιά καθηγητών του '66-80 έχει φύγει με συνταξιοδότηση (ή προάχθηκε σε ομότιμους ή ακαδημαϊκούς). Αλλά παρ' όλα αυτά, τις παθογένειες και τους κομπλεξισμούς τα έχει σε μεγάλο βαθμό (οι καθηγητές μας είναι γενιά πολυτεχνείου και νεώτεροι). Έχω χάσει το κίνητρο για την μάθηση. Επιλέγω μαθήματα για να φύγω με πτυχίο γρήγορα και με κανέναν καλό βαθμουλάκο. Βλέπεις τα μαθήματα με τις πολλές γνώσεις...είναι ένα μύθος αφού για να πάρεις καλό βαθμό διαβάζεις για 15. Επέλεξα και κάποια παλούκια μαθήματα (για γόητρο πτυχίου), ξεσκίστηκα και πήρα καλούς βαθμούς, αλλά κουράστηκα πάρα πολύ. Δεν έχει νόημα πλέον. Στην χώρα μας, το Πανεπιστήμιο δεν σου μαθαίνει κάτι. Απλά πιστοποιεί βαθμούς από εξεταστικές με παλιά θέματα και παπαγαλία. Αν δεν γράψεις αυτό που θέλει ο καθηγητής όπως το θέλει εκείνος (και όχι η επιστήμη) κάθε χρόνο θα είσαι φοιτητής και δεν θα τελειώσεις ποτέ. Στην Ελλάδα, Αλεξάνδρα, όλα τα Τμήματα πάσχουν από κομματικό φασισμό. Αυτό εμποδίζει την σωστή έρευνα και την σωστή μάθηση. Γι' αυτό σκέφτομαι το εξωτερικό. Βέβαια και εκεί θα υπάρχει ανταγωνισμός. Σκέψου ότι θα έχεις να ανταγωνιστείς σε επιδόσεις άτομα από όλον τον κόσμο υψηλού επιπέδου γνώσεων. Όμως στο εξωτερικό αν και σε συνουσιάζουν στην δυσκολία, σου δίνουν κίνητρο μάθησης, ενώ στην Ελλάδα σου δίνουν κίνητρο απέχθειας.
Βέβαια και στο εξωτερικό υπάρχει εργασιακή κρίση. Τίποτα δεν είναι σίγουρο. Η μόνη χώρα που αντέχει κάπως είναι η Ελβετία (για πολιτικούς λόγους). Έτσι φαίνεται. Βέβαια, δεν έχω σκοπό να γεράσω στις σπουδές. Θέλω να επιμορφωθώ σε κάτι άλλο (εκτός μαθηματικών) με 2 ή 3ετείς σπουδές και να το συνδυάσω επιστημονικά με τα μαθηματικά (πρώτο πτυχίο) ώστε να έχω 4x εργασιακές πόρτες. Θέλω να κάνω και οικογένεια κάποια στιγμή και να χαρώ την ζωή μου. Αρκετά χρόνια διαβάζω...και η ζωή είναι μικρή! Μην χάσουμε το νόημα της ζωής...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.