Malouta
Νεοφερμένος
Η Malouta αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 33 ετών, Φοιτήτρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 75 μηνύματα.
23-01-10
00:37
Επειδή πραγματικά το γουστάρω αυτό το θέμα θα επεκταθώ ... Ξέρω ότι το νόημα είναι η ανταλλαγή απόψεών μας και αυτό άλλωστε συμβαίνει...Ωστόσο βλέπω ότι έχουν δημιουργηθεί αρκετές αντιπαραθέσεις , γι αυτό θέλω να (ξανα)κάνω μία διευκρίνιση... Παραθέτω λοιπόν ένα κείμενο από το σχολικό της τρίτης λυκείου , το οποίο μιλάει από μόνο του...Και εξηγούμαι ,για να μην παρεξηγούμαι... Το παραθέτω όχι για να υποστηρίξω τη θανατική ποινή ή να την καταδικάσω , αλλά για να δηλώσω ότι τελικά όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας και επιχειρηματολογίας...Όσο υπάρχει το μαύρο θα υπάρχει πάντα και το άσπρο ...Και φυσικά και το γκρι... Ο Μανωλεδάκης όμως τα λέει αυτά πολύ πιο όμορφα από μένα...... So...Enjoy:
" Η συζήτηση γύρω από τη σκοπιμότητα αλλά και την ορθότητα - ακόμα και τη συνταγματικότητα - της ποινής του θανάτου είναι πάντα ζωηρή και επίκαιρη. Ως βασικά επιχειρήματα για την κατάργηση της ποινής του θανάτου προβάλλονται: η αντίθεση της ποινής αυτής προς το κοινό αίσθημα, η βαναυσότητα της που έγκειται ιδιαίτερα στη γνώση του επικείμενου θανάτου και στην ψυχική τυραννία του μελλοθάνατου, η ανικανότητα της ν' αποτρέψει από τη διάπραξη σοβαρών εγκλημάτων τους αποφασισμένους να τα τελέσουν, η ανελαστικότητα της ποινής αυτής τόσο κατά τη νομοθετική οριοθέτηση της όσο και κατά τη δικαστική επιμέτρηση της, το ανεπανόρθωτο σε περίπτωση δικαστικής πλάνης, το ανεπίτρεπτο της αφαιρέσεως ανθρώπινης ζωής από την κρατική εξουσία, με τον ισχυρισμό ότι το έννομο αγαθό της ζωής είναι υπέρτερο από το έννομο αγαθό του κράτους.
Τα επιχειρήματα αυτά είναι πολύ σοβαρά αλλά όχι ακαταμάχητα. Η αντίθεση της θανατικής ποινής στο κοινό αίσθημα είναι αμφίβολη ή πάντως αναπόδεικτη. Υπάρχουν ίσα-ίσα περιπτώσεις που το "κοινωνικό αίσθημα" απαιτεί την επιβολή θανατικής ποινής, όπως αποδείχθηκε στη Γαλλία με την απαγωγή και τη δολοφονία ενός μικρού παιδιού. Η ψυχική τυραννία του μελλοθανάτου είναι ίσως το πιο σοβαρό επιχείρημα για την κατάργηση της θανατικής ποινής.
Πραγματικά- ο καταδικασμένος σε θάνατο έχει το μοναδικό "προνόμιο" να γνωρίζει τη βεβαιότητα του υποκείμενου θανάτου του, πράγμα που τον τοποθετεί έξω από τα όρια της ανθρώπινης υπάρξεως. Η υπαρξιακή - οριακή κατάσταση του μελλοθανάτου δεν είναι αντίθετη με το Σύνταγμα, αφού δεν έχει καμία σχέση με την απαγορευμένη σ' αυτό προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ούτε όμως και αποτελεί μοναδική περίπτωση. Σε παρόμοια κατάσταση βρίσκονται άνθρωποι που ξεκινούν για μια "αποστολή θανάτου", καθώς και ανίατα άρρωστοι που γνωρίζουν τον βέβαιο επικείμενο θάνατο τους. Η απίθανη παρέκκλιση από την πρόβλεψη δεν λείπει σαν αφηρημένη δυνατότητα σε καμία από τις παρόμοιες περιπτώσεις πορείας προς το θάνατο. Η ανικανότητα της θανατικής ποινής να αποτρέψει από την τέλεση σοβαρών εγκλημάτων τους αποφασισμένους να τα τελέσουν, που επικαλούνται ως άλλο επιχείρημα οι οπαδοί της καταργήσεως της ποινής του θανάτου, δεν έχει αποδειχτεί στην πράξη. Οι περιπτώσεις των εγκληματιών που με θολωμένο μυαλό προχωρούν στην τέλεση του εγκλήματος, αψηφώντας την απειλή του θανάτου, δεν υπάγονται έτσι κι αλλιώς στις περιπτώσεις επιβολής θανατικής ποινής.
Αντίθετα, για τους επαγγελματίες εγκληματίες η απειλή θανατικής ποινής έχει αναμφίβολα ανασταλτικό αποτέλεσμα. Έτσι εξηγείται, γιατί οι απαγωγείς, όταν βρεθούν σε αδιέξοδο, προτιμούν τις περισσότερες φορές να παραδοθούν παρά να σκοτώσουν τα θύματα του. Το επιχείρημα της ανελαστικότητας της ποινής είναι σωστό. Το ίδιο όμως ισχύει και για την ισόβια κάθειρξη που προτείνεται σε αντικατάσταση της. Η κατάργηση και της ισόβιας καθείρξεως δεν είναι σοβαρά υποστηρίξιμη στη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα. Το ανεπανόρθωτο της θανατικής ποινής είναι εντυπωσιακό αλλά παραπλανητικό επιχείρημα. Κάθε ποινή όταν εκτελεστεί είναι ανεπανόρθωτη εκτός, από τη χρηματική ποινή. Τα χρόνια που έμεινε κανείς στη φυλακή δεν γυρίζουν πίσω, ούτε οι ευκαιρίες που έχασε στη ζωή του ξαναπαρουσιάζονται. Το ανεπανόρθωτο είναι ζήτημα ποσοτικού μεγέθους στην περίπτωση της θανατικής ποινής. Εκείνο που πρέπει να προσέξουμε είναι ν' αποφεύγεται η έκδοση πλανημένων δικαστικών αποφάσεων ή - στο μέτρο που αυτό δεν είναι εφικτό - να αποφεύγεται η επιβολή της θανατικής ποινής σε περίπτωση υπάρξεως και της παραμικρής υπόνοιας για ενδεχόμενο εκδόσεως πλανημένης αποφάσεως.
Το επιχείρημα ότι δεν επιτρέπεται η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής από την κρατική εξουσία είναι μεταφυσικό και όχι θετικό. Το "επιτρέπεται" ή είναι νομικής ή είναι ηθικής - μεταφυσικής προέλευσης. Το πρώτο δεν μπορεί να συμβαίνει, γιατί η νομική απαγόρευση πηγάζει από την ίδια την κρατική εξουσία. Κάτι λοιπόν που αυτή επιτρέπει στον εαυτό της δεν μπορούμε να πούμε πως απαγορεύεται νομικά. Το δεύτερο, και αν υποτεθεί αληθινό στο περιεχόμενο του, δεν μπορεί να ενδιαφέρει το δίκαιο. Η υπεροχή του εννόμου αγαθού της ανθρώπινης ζωής είναι εξάλλου σχετική κι όχι απόλυτη. Αφού έγινε λόγος για έννομο αγαθό, προϋποτίθεται αναγνώριση του από μια έννομη τάξη. Έννομη όμως τάξη έξω από την κρατική εξουσία δεν νοείται. Αφού λοιπόν η αναγωγή του αγαθού "ανθρώπινη ζωή" σε έννομο οφείλεται στην κρατική εξουσία, είναι νομικά παράλογο να προτάσσεται το πρώτο απέναντι στη δεύτερη. Βέβαια, χωρίς ανθρώπινη ζωή η κρατική εξουσία είναι ένα τίποτα.
Εξίσου όμως και η νομική προστασία της ανθρώπινης ζωής είναι ανύπαρκτη χωρίς κρατική εξουσία. Από μεταφυσική άποψη βέβαια δεν υπάρχει αμφιβολία για την υπεροχή της ανθρώπινης ζωής. Από θετική - κοινωνική όμως άποψη και μάλιστα από νομική άποψη το θέμα δεν είναι τι έχει μεγαλύτερη (οντολογική) αξία, αλλά τι προηγείται στην προστασία. Και στην προστασία προηγείται όχι αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία, αλλά αυτό που παρέχει την προστασία. Η αυτοπροστασία θετικά (στην κοινωνική πραγματικότητα)προηγείται της ετεροπροστασίας.
Όταν λοιπόν η κρατική εξουσία παρέχει στην ανθρώπινη ζωή τη νομική προστασία, ρεαλιστικά επιφυλάσσει στον εαυτό της την προηγούμενη αυτοπροστασία της.
Τέλος, το επιχείρημα για την αντισυνταγματικότητα της θανατικής ποινής δεν στέκεται, ούτε τυπικά ,ούτε ουσιαστικά. Τυπικά , γιατί αντισυνταγματικοί κανόνες του Συντάγματος, δεν υπάρχουν, όπως είδαμε. Ουσιαστικά, γιατί η θανατική ποινή δεν προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια περισσότερο από όσο την προσβάλλει οποιαδήποτε άλλη ποινή και μάλιστα η ισόβια στέρηση της προσωπικής ελευθερίας , του οντολογικού αυτού στοιχείου της ανθρώπινης υπάρξεως. Όσοι λοιπόν αγωνιούν ειλικρινά για την "ανθρώπινη αξιοπρέπεια" , πρέπει να έχουν το θάρρος να φωνάζουν : " Καταργήστε τις ποινές! " Αρκεί όμως αυτή η ρομαντική κραυγή για το μετασχηματισμό της κοινωνίας ; Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν κρέμεται στις ποινές. Εξαρτάται από όλη την κοινωνική δομή και προς αυτήν πρέπει να στρέψουν την αγωνιστική τους προσπάθεια όσοι αγωνιούν για τη διατήρησή της."
(Ι. Μανωλεδάκης, Γενική Θεωρία του Ποινικού Δικαίου, τ. Β', Θεσ/νίκη1978, Εκδ. Σάκκουλα, σελ. 207-209)
ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ
Μανωλεδάκης rulezzzzzzz:no1:
" Η συζήτηση γύρω από τη σκοπιμότητα αλλά και την ορθότητα - ακόμα και τη συνταγματικότητα - της ποινής του θανάτου είναι πάντα ζωηρή και επίκαιρη. Ως βασικά επιχειρήματα για την κατάργηση της ποινής του θανάτου προβάλλονται: η αντίθεση της ποινής αυτής προς το κοινό αίσθημα, η βαναυσότητα της που έγκειται ιδιαίτερα στη γνώση του επικείμενου θανάτου και στην ψυχική τυραννία του μελλοθάνατου, η ανικανότητα της ν' αποτρέψει από τη διάπραξη σοβαρών εγκλημάτων τους αποφασισμένους να τα τελέσουν, η ανελαστικότητα της ποινής αυτής τόσο κατά τη νομοθετική οριοθέτηση της όσο και κατά τη δικαστική επιμέτρηση της, το ανεπανόρθωτο σε περίπτωση δικαστικής πλάνης, το ανεπίτρεπτο της αφαιρέσεως ανθρώπινης ζωής από την κρατική εξουσία, με τον ισχυρισμό ότι το έννομο αγαθό της ζωής είναι υπέρτερο από το έννομο αγαθό του κράτους.
Τα επιχειρήματα αυτά είναι πολύ σοβαρά αλλά όχι ακαταμάχητα. Η αντίθεση της θανατικής ποινής στο κοινό αίσθημα είναι αμφίβολη ή πάντως αναπόδεικτη. Υπάρχουν ίσα-ίσα περιπτώσεις που το "κοινωνικό αίσθημα" απαιτεί την επιβολή θανατικής ποινής, όπως αποδείχθηκε στη Γαλλία με την απαγωγή και τη δολοφονία ενός μικρού παιδιού. Η ψυχική τυραννία του μελλοθανάτου είναι ίσως το πιο σοβαρό επιχείρημα για την κατάργηση της θανατικής ποινής.
Πραγματικά- ο καταδικασμένος σε θάνατο έχει το μοναδικό "προνόμιο" να γνωρίζει τη βεβαιότητα του υποκείμενου θανάτου του, πράγμα που τον τοποθετεί έξω από τα όρια της ανθρώπινης υπάρξεως. Η υπαρξιακή - οριακή κατάσταση του μελλοθανάτου δεν είναι αντίθετη με το Σύνταγμα, αφού δεν έχει καμία σχέση με την απαγορευμένη σ' αυτό προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ούτε όμως και αποτελεί μοναδική περίπτωση. Σε παρόμοια κατάσταση βρίσκονται άνθρωποι που ξεκινούν για μια "αποστολή θανάτου", καθώς και ανίατα άρρωστοι που γνωρίζουν τον βέβαιο επικείμενο θάνατο τους. Η απίθανη παρέκκλιση από την πρόβλεψη δεν λείπει σαν αφηρημένη δυνατότητα σε καμία από τις παρόμοιες περιπτώσεις πορείας προς το θάνατο. Η ανικανότητα της θανατικής ποινής να αποτρέψει από την τέλεση σοβαρών εγκλημάτων τους αποφασισμένους να τα τελέσουν, που επικαλούνται ως άλλο επιχείρημα οι οπαδοί της καταργήσεως της ποινής του θανάτου, δεν έχει αποδειχτεί στην πράξη. Οι περιπτώσεις των εγκληματιών που με θολωμένο μυαλό προχωρούν στην τέλεση του εγκλήματος, αψηφώντας την απειλή του θανάτου, δεν υπάγονται έτσι κι αλλιώς στις περιπτώσεις επιβολής θανατικής ποινής.
Αντίθετα, για τους επαγγελματίες εγκληματίες η απειλή θανατικής ποινής έχει αναμφίβολα ανασταλτικό αποτέλεσμα. Έτσι εξηγείται, γιατί οι απαγωγείς, όταν βρεθούν σε αδιέξοδο, προτιμούν τις περισσότερες φορές να παραδοθούν παρά να σκοτώσουν τα θύματα του. Το επιχείρημα της ανελαστικότητας της ποινής είναι σωστό. Το ίδιο όμως ισχύει και για την ισόβια κάθειρξη που προτείνεται σε αντικατάσταση της. Η κατάργηση και της ισόβιας καθείρξεως δεν είναι σοβαρά υποστηρίξιμη στη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα. Το ανεπανόρθωτο της θανατικής ποινής είναι εντυπωσιακό αλλά παραπλανητικό επιχείρημα. Κάθε ποινή όταν εκτελεστεί είναι ανεπανόρθωτη εκτός, από τη χρηματική ποινή. Τα χρόνια που έμεινε κανείς στη φυλακή δεν γυρίζουν πίσω, ούτε οι ευκαιρίες που έχασε στη ζωή του ξαναπαρουσιάζονται. Το ανεπανόρθωτο είναι ζήτημα ποσοτικού μεγέθους στην περίπτωση της θανατικής ποινής. Εκείνο που πρέπει να προσέξουμε είναι ν' αποφεύγεται η έκδοση πλανημένων δικαστικών αποφάσεων ή - στο μέτρο που αυτό δεν είναι εφικτό - να αποφεύγεται η επιβολή της θανατικής ποινής σε περίπτωση υπάρξεως και της παραμικρής υπόνοιας για ενδεχόμενο εκδόσεως πλανημένης αποφάσεως.
Το επιχείρημα ότι δεν επιτρέπεται η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής από την κρατική εξουσία είναι μεταφυσικό και όχι θετικό. Το "επιτρέπεται" ή είναι νομικής ή είναι ηθικής - μεταφυσικής προέλευσης. Το πρώτο δεν μπορεί να συμβαίνει, γιατί η νομική απαγόρευση πηγάζει από την ίδια την κρατική εξουσία. Κάτι λοιπόν που αυτή επιτρέπει στον εαυτό της δεν μπορούμε να πούμε πως απαγορεύεται νομικά. Το δεύτερο, και αν υποτεθεί αληθινό στο περιεχόμενο του, δεν μπορεί να ενδιαφέρει το δίκαιο. Η υπεροχή του εννόμου αγαθού της ανθρώπινης ζωής είναι εξάλλου σχετική κι όχι απόλυτη. Αφού έγινε λόγος για έννομο αγαθό, προϋποτίθεται αναγνώριση του από μια έννομη τάξη. Έννομη όμως τάξη έξω από την κρατική εξουσία δεν νοείται. Αφού λοιπόν η αναγωγή του αγαθού "ανθρώπινη ζωή" σε έννομο οφείλεται στην κρατική εξουσία, είναι νομικά παράλογο να προτάσσεται το πρώτο απέναντι στη δεύτερη. Βέβαια, χωρίς ανθρώπινη ζωή η κρατική εξουσία είναι ένα τίποτα.
Εξίσου όμως και η νομική προστασία της ανθρώπινης ζωής είναι ανύπαρκτη χωρίς κρατική εξουσία. Από μεταφυσική άποψη βέβαια δεν υπάρχει αμφιβολία για την υπεροχή της ανθρώπινης ζωής. Από θετική - κοινωνική όμως άποψη και μάλιστα από νομική άποψη το θέμα δεν είναι τι έχει μεγαλύτερη (οντολογική) αξία, αλλά τι προηγείται στην προστασία. Και στην προστασία προηγείται όχι αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία, αλλά αυτό που παρέχει την προστασία. Η αυτοπροστασία θετικά (στην κοινωνική πραγματικότητα)προηγείται της ετεροπροστασίας.
Όταν λοιπόν η κρατική εξουσία παρέχει στην ανθρώπινη ζωή τη νομική προστασία, ρεαλιστικά επιφυλάσσει στον εαυτό της την προηγούμενη αυτοπροστασία της.
Τέλος, το επιχείρημα για την αντισυνταγματικότητα της θανατικής ποινής δεν στέκεται, ούτε τυπικά ,ούτε ουσιαστικά. Τυπικά , γιατί αντισυνταγματικοί κανόνες του Συντάγματος, δεν υπάρχουν, όπως είδαμε. Ουσιαστικά, γιατί η θανατική ποινή δεν προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια περισσότερο από όσο την προσβάλλει οποιαδήποτε άλλη ποινή και μάλιστα η ισόβια στέρηση της προσωπικής ελευθερίας , του οντολογικού αυτού στοιχείου της ανθρώπινης υπάρξεως. Όσοι λοιπόν αγωνιούν ειλικρινά για την "ανθρώπινη αξιοπρέπεια" , πρέπει να έχουν το θάρρος να φωνάζουν : " Καταργήστε τις ποινές! " Αρκεί όμως αυτή η ρομαντική κραυγή για το μετασχηματισμό της κοινωνίας ; Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν κρέμεται στις ποινές. Εξαρτάται από όλη την κοινωνική δομή και προς αυτήν πρέπει να στρέψουν την αγωνιστική τους προσπάθεια όσοι αγωνιούν για τη διατήρησή της."
(Ι. Μανωλεδάκης, Γενική Θεωρία του Ποινικού Δικαίου, τ. Β', Θεσ/νίκη1978, Εκδ. Σάκκουλα, σελ. 207-209)
ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ
Μανωλεδάκης rulezzzzzzz:no1:
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Malouta
Νεοφερμένος
Η Malouta αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 33 ετών, Φοιτήτρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 75 μηνύματα.
21-01-10
16:18
Κ εσύ κάτι συναφές?? Ψυχολογία και ψυχιατρική μακρινοί συγγενείς αλλά ,όπως και ν α το κάνουμε συγγενείς! Το ανεπανόρθωτο της θανατικής ποινής είναι όντως το πιο σοβαρό επιχείρημα αλλά εξίσου σοβαρό είναι και το ανεπανόρθωτο των ισοβίων : "Τα χρόνια που χάθηκαν στη φυλακή δε γυρίζουν πίσω...."
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Malouta
Νεοφερμένος
Η Malouta αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 33 ετών, Φοιτήτρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 75 μηνύματα.
21-01-10
16:11
Δε σπουδάζω κοινωνιολογία... απλά είμαι πορωμένη με τη ψυχιατρική, που φυσικά λαμβάνει υπόψη της ΚΑΙ την κοινωνιολογία.. .. Εν τέλει συμφωνούμε : Η ποινή έχει χαρακτήρα επανόρθωσης και όχι σκοπό την "εξάλειψη" του δράστη !
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Malouta
Νεοφερμένος
Η Malouta αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 33 ετών, Φοιτήτρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 75 μηνύματα.
21-01-10
15:42
Ο ορισμός ψυχάκιας είναι παρεξηγημένος. Δεν αναφέρομαι στις βαριές περιπτώσεις που σίγουρα μπαίνουν τρελοκομείο αλλά στις ήπιες που δεν παύουν να αποτελούν ψυχασθένεια αλλά που δυστυχώς δε λαμβάνονται υπόψη τις περισσότερες φορές.
Επίσης συμφωνώ ότι η θανατική ποινή αποτελεί ένδειξη απίστευτης σκληρότητας αλλά εξίσου σκληρή είναι - όπως εφαρμόζεται σήμερα- η κάθε ποινή. Επομένως αν πρόκειται να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας σχετικά με τη Θ.Π ας αναθεωρήσουμε γενικά για κάθε ποινή
Επίσης συμφωνώ ότι η θανατική ποινή αποτελεί ένδειξη απίστευτης σκληρότητας αλλά εξίσου σκληρή είναι - όπως εφαρμόζεται σήμερα- η κάθε ποινή. Επομένως αν πρόκειται να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας σχετικά με τη Θ.Π ας αναθεωρήσουμε γενικά για κάθε ποινή
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Malouta
Νεοφερμένος
Η Malouta αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 33 ετών, Φοιτήτρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 75 μηνύματα.
21-01-10
15:23
Παιδιά θέλω να κάνω μία διευκρίνιση γιατί βλέπω ότι οι περισσότεροι αναφέρεστε στους βιαστές και στους παιδεραστές και στους ψυχάκιες ως άξιους για τη μεγαλύτερη τιμωρία... Καταρχήν ας μη ξεχνάμε ότι πρώτα φτιάχνει η κοινωνία το άτομο και μετά το άτομο την κοινωνία...Τα άτομα αυτά στις περισσότερες περιπτώσεις έχουν "καεί" από το ίδιο το κοινωνικό σύστημα που τους υποβίβασε είτε μέσω της οικογενειακής βίας είτε με την προβολή λάθος προτύπων είτε με την έλλειψη ενδιαφέροντος. Επομένως εφόσον θεωρούμε την ποινή ενδεικτικό μέσο επιβολής του κοινωνικού δικαίου, θα πρέπει να κάνουμε μία πολύ προσεκτική διαλογή σε ό,τι αφορά το μέγεθος της ποινής , που φυσικά θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη ολόκληρη τη ψυχοσύνθεση του δράστη, την πρόθεση , τις συνθήκες υπό τις οποίες έδρασε καθώς και πολλές ,πάρα πολλές άλλες παραμέτρους. Από αυτή τη σκοπιά ο ψυχάκιας σεξομανής βιαστής έχει πολλά περισσότερα ελαφρυντικά από τον έμπορο ναρκωτικών που δρα με βάση το χρήμα ,καθώς ο ένας είναι φύσην αδίστακτος και πειραγμένος, ο άλλος όμως επέλεξε από τους κοινωνικούς μηχανισμούς αυτόν που τον βολεύει περισσότερο για να πλουτίσει.
Και πάει λέγοντας...
Απλά διευκρινίζω λοιπόν ότι όταν μιλάμε για εφαρμογή της θανατικής ποινής ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να μιλάμε για καθολική εφαρμογή αλλά για ειδική και βασισμένη σε ποικίλα κριτήρια.
Και πάει λέγοντας...
Απλά διευκρινίζω λοιπόν ότι όταν μιλάμε για εφαρμογή της θανατικής ποινής ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να μιλάμε για καθολική εφαρμογή αλλά για ειδική και βασισμένη σε ποικίλα κριτήρια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.