30-01-10
19:14
Άγχος = 70% της ζωής μου.
Πέρασα πάρα πολύ δύσκολα τα τελευταία τρία χρόνια. Μονίμως μες το άγχος. Μέχρι τα 14 δεν είχα άγχος ούτε για δείγμα..με το που πάτησα τα 15 άρχισε το πράγμα να δυσκολεύει εξ αιτίας συγκεκριμένων ατόμων και καταστάσεων..με αποτέλεσμα στα 15μιση να μην ξέρω που πατάω και που βρίσκομαι. Το άγχος μου άρχισε παράλληλα να εκφράζεται μέσω του σωματός μου με διάφορα ψυχοσωματικά προβλήματα: 39 πυρετός ο οποίος έπεφτε μετά από λίγη ώρα, αυπνία, πονοκέφαλοι, εξανθήματα που εμφανίζονται σε περιόδους έντασης και πίεσης, κρίσεις πανικού, κλειστοφοβία που μου δημιουργήθηκε λόγω άγχους..και αυτά δεν είναι ούτε τα μισά
όλοι λένε "μην αγχώνεσαι, χαλάρωσε" και θεωρούν ότι όλα είναι τόσο απλά.
Για μένα όμως είναι ένας φαύλος κύκλος. Με το που τελειώσει το άγχος μου για ένα πράγμα θα ξεκινήσει για κάτι καινούριο. Μου ρχεται συχνά να κοπανήσω το κεφάλι μου στον τοίχο από τα νεύρα και το άγχος που μου τα δημιουργεί.
Το μόνο που με ηρεμεί είναι να βρίσκομαι με άτομα που με αγαπούν, με καταλαβαίνουν και προπαντώς δεν με παρεξηγούν, γιατί δυστυχώς το άγχος με κανει να φαίρομαι άσχημα πολλές φορές ενώ δεν το θέλω.
Απο κεί και πέρα προσπαθώ όταν διαβάζω ή ολοκληρώνω μία υποχρέωση να το κάνω ήρεμα, να προσπαθώ να το ευχαριστιέμαι σκεπτόμενη τα θετικά αποτελέσματα που θα έχει.
Πιστεύω και νιώθω ότι το μεγαλύτερο μέρος του άγχους μου οφείλεται στο σχολείο. Είμαι πολύ καλή μαθήτρια, έχω πολύ καλούς βαθμούς και ξέρω πως το διπλωμα θα το πάρω. Παρολαυτα μεχρι να γίνει αυτό πρεπει να πηγαίνω σχολείο. Εκεί είναι το πρόβλημα μου. Δεν αντέχω το σχολείο. Όχι λόγω βαρεμάρας και αηδίες. Απλά δεν μπορώ σε ένα περιβάλλον τέτοιας πίεσης. Νιώθω ότι σε 2μισι μήνες τελειώνουν όλα και ήδη νιώθω μια πρωτόγνωρη ανακούφιση. Άντε καλοκαίρι, που είσαι...
Σαν να μου περιγραφεις τον εαυτο μου!Ισως να μην τα παθαινεις αυτα πλεον,αλλα εγω (τα περισσοτερα απ' αυτα τουλαχιστον)τα περναω και μαλιστα ασχημα.Ειναι υπερβολικο εκνεθριστικο,ειρωνικο αλλα και αστειο.Απ'την μια αγχωνομαι,αλλα απ'την αλλη γνωριζω πολυ καλα οτι αγχβωνομαι για βλακειες,αδικα και με το παραμικρο και γενικα ειναι εντελως αντιφατικο το ολο θεμα.Αυτο που μου τη σπαει περισσοτερο ειναι αν τυχον και με κοροιδεψουν γι'αυτο ή το θεωρουν παντελως ασημαντο.Και οσον αφορα το σχολειο,μ'αρεσει παρα ωπολυ ρε γαμ,ωτο και ειναι κριμα να εχει ολη αυτη την πιεση,ποσους καθηγητες που δεν ξερουν τι τους γινεται και ποσα αλλα.Καθομαι και διαβαζω και χαιρομαι πολλες φορες γιατι γενικα με ενδιαφερουν πολλα απ' ολα αυτα (κοροιδεψτε αν θελετε αλλα ετσι ειναι)και γενικα μ'αρεσε να μαθαινω .Οτιδηποτε και το πιο μικρο πραγματακι.Αλλα οταν αγχωνεσαι ολα αυτα παν χαμενα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.