ptsiotakis
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο ptsiotakis αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 271 μηνύματα.
02-03-09
18:25
Όταν κάποιος επιχειρηματολογεί για το τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι σε ένα ζήτημα, δεν είναι κρίσιμο επιχείρημα η προσωπική του θεώρηση. Πιθανώς να είναι η εμπειρία, αν υπάρχει.
Τα i, j σαφώς υπάρχουν στη βιβλιογραφία, απο την οποία διδαχτήκαμε στα πανεπιστήμια, περνώντας αυτή τη γνώση τώρα και μεις με τη σειρά μας στους μαθητές μας.
Ωστόσο δεν είναι ούτε αυτός λόγος για τη προτεινόμενη χρήση τους ή όχι.
Κατά τη γνώμη μου τα i, j εκφράζουν κάτι περισσότερο απο τις γραμμές και τις στήλες ενός πίνακα.
Όταν διαβάζουμε την εκφώνηση μιας άσκησης το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να αποφασίσουμε ΤΙ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ οι γραμμές και οι στήλες πχ οτι οι γραμμές εκφράζουν εργαζομένους ενώ οι στήλες μήνες.
Την ίδια στιγμή λοιπόν (είτε πάνω στο σκίτσο είτε όχι) ο μαθητής θα θυμάται οτι το i είναι ο δείκτης κάθε εργαζομένου και το j ο δείκτης κάθε μήνα, ΟΠΟΥ στην κωδικοποίηση χρησιμοποιούνται.
Έτσι, όταν απαιτείται σε κάποιο ερώτημα επεξεργασία ανα μήνα, δηλαδή ανα στήλη θα μπει πρώτα το Για j και στη συνέχεια το i στο διπλό βρόχο ΕΝΩ η αναφορά στον πίνακα θα είναι ΠΑΝΤΑ ΠΙΝΑΚΑΣ[i, j].
Δηλαδή ο μαθητής, αποκωδικοποιεί την επεξεργασία πρώτα (ανα γραμμή ή ανα στήλη) πραγματοποιώντας ΑΝΑΛΥΣΗ του ερωτήματος και μετά αξιοποιεί την "τυποποίηση" προς όφελος του.
Αντίθετα, με τη χρήση διαφορετικών δεικτών, εγώ θεωρώ οτι μπερδεύεται ο μαθητής. Ωστόσο, αν κάποιος το χρησιμοποιήσει με συνέπεια και το συνηθίσουν οι μαθητές ίσως και να δουλεύει. ΠΑΝΤΑ όμως σε κάθε ερώτημα θα πρέπει να κοιτάει την εκφώνηση για να δει αν θα γράψει
ΠΙΝΑΚΑΣ[εργαζόμενοι, μήνες]
ή
ΠΙΝΑΚΑΣ[μήνες, εργαζόμενοι]
γιατί μπορεί να αναγνωρίζει τους δείκτες αλλά να μη θυμάται αν εκφράζουν γραμμές ή στήλες. Και φυσικά του είναι δύσκολο να αποκωδικοποιήσει αν πραγματοποιεί επεξεργασία ανα γραμμή ή ανα στήλη.
Πιστεύω οτι με τα i, j σκέφτεσαι μόνο τις βασικές επεξεργασίες = τις κατευθύνσεις της λύσης και δε χρειάζεται συνέχεια να σκέφτεσαι τι θα γράψεις στο Για και στην αγκύλη, καθώς αυτό έχει ήδη λυθεί.
Απο κει και πέρα σαφώς εξαρτάται και απο το τι θεωρεί ο καθένας πιο απλό. Δεν πρόκειται για ένα ζήτημα πλειοψηφίας ούτε ψηφοφορίας. Ούτε είναι ζήτημα που θα πείσει κανείς τον άλλο ειδικά αν έχει διαμορφώσει άποψη.
Τα παιδιά θα ακολουθήσουν σε συντριπτικό ποσοστό τη θεώρηση του δασκάλου τους. Και ούτε αυτό είναι κακό.
Άλλωστε ο πιο γρήγορος δρόμος είναι ο γνωστός δρόμος.
Τα i, j σαφώς υπάρχουν στη βιβλιογραφία, απο την οποία διδαχτήκαμε στα πανεπιστήμια, περνώντας αυτή τη γνώση τώρα και μεις με τη σειρά μας στους μαθητές μας.
Ωστόσο δεν είναι ούτε αυτός λόγος για τη προτεινόμενη χρήση τους ή όχι.
Κατά τη γνώμη μου τα i, j εκφράζουν κάτι περισσότερο απο τις γραμμές και τις στήλες ενός πίνακα.
Όταν διαβάζουμε την εκφώνηση μιας άσκησης το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να αποφασίσουμε ΤΙ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ οι γραμμές και οι στήλες πχ οτι οι γραμμές εκφράζουν εργαζομένους ενώ οι στήλες μήνες.
Την ίδια στιγμή λοιπόν (είτε πάνω στο σκίτσο είτε όχι) ο μαθητής θα θυμάται οτι το i είναι ο δείκτης κάθε εργαζομένου και το j ο δείκτης κάθε μήνα, ΟΠΟΥ στην κωδικοποίηση χρησιμοποιούνται.
Έτσι, όταν απαιτείται σε κάποιο ερώτημα επεξεργασία ανα μήνα, δηλαδή ανα στήλη θα μπει πρώτα το Για j και στη συνέχεια το i στο διπλό βρόχο ΕΝΩ η αναφορά στον πίνακα θα είναι ΠΑΝΤΑ ΠΙΝΑΚΑΣ[i, j].
Δηλαδή ο μαθητής, αποκωδικοποιεί την επεξεργασία πρώτα (ανα γραμμή ή ανα στήλη) πραγματοποιώντας ΑΝΑΛΥΣΗ του ερωτήματος και μετά αξιοποιεί την "τυποποίηση" προς όφελος του.
Αντίθετα, με τη χρήση διαφορετικών δεικτών, εγώ θεωρώ οτι μπερδεύεται ο μαθητής. Ωστόσο, αν κάποιος το χρησιμοποιήσει με συνέπεια και το συνηθίσουν οι μαθητές ίσως και να δουλεύει. ΠΑΝΤΑ όμως σε κάθε ερώτημα θα πρέπει να κοιτάει την εκφώνηση για να δει αν θα γράψει
ΠΙΝΑΚΑΣ[εργαζόμενοι, μήνες]
ή
ΠΙΝΑΚΑΣ[μήνες, εργαζόμενοι]
γιατί μπορεί να αναγνωρίζει τους δείκτες αλλά να μη θυμάται αν εκφράζουν γραμμές ή στήλες. Και φυσικά του είναι δύσκολο να αποκωδικοποιήσει αν πραγματοποιεί επεξεργασία ανα γραμμή ή ανα στήλη.
Πιστεύω οτι με τα i, j σκέφτεσαι μόνο τις βασικές επεξεργασίες = τις κατευθύνσεις της λύσης και δε χρειάζεται συνέχεια να σκέφτεσαι τι θα γράψεις στο Για και στην αγκύλη, καθώς αυτό έχει ήδη λυθεί.
Απο κει και πέρα σαφώς εξαρτάται και απο το τι θεωρεί ο καθένας πιο απλό. Δεν πρόκειται για ένα ζήτημα πλειοψηφίας ούτε ψηφοφορίας. Ούτε είναι ζήτημα που θα πείσει κανείς τον άλλο ειδικά αν έχει διαμορφώσει άποψη.
Τα παιδιά θα ακολουθήσουν σε συντριπτικό ποσοστό τη θεώρηση του δασκάλου τους. Και ούτε αυτό είναι κακό.
Άλλωστε ο πιο γρήγορος δρόμος είναι ο γνωστός δρόμος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.