Κατάθλιψη

Τον τελευταίο καιρό είμαι συνεχώς ανήσυχη, κλαίω ασταμάτηατα όταν δε με βλέπουν, δεν έχω όρεξη για αστεία,σκέφτομαι την αυτοκτονία, κλπ. Όταν βρίσκομαι με κόσμο(είτε φίλους, συγγενείς είτε αγνώστους) προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο ορεξάτη και ευχάριστη. Δεν μπορώ να ανοιχτώ σε κανέναν-μόνο στο διαδίκτυο-και οδήγουμαι σε απόγνωση. Η μόνη μου διέξοδος είναι η ζωγραφική αλλά και εκεί δεν είμαι και κανά ταλέντο. Μπορείτε να με θεωρήσετε πολύ καλή μαθήτρια αλλά ούτως ή άλλος αυτό δε σου προσφέρει κανένα τίμημα. Δεν αντέχω άλλο. Αν κάποιος έχει περάσει το ίδιο πρόβλημα με μένα ή γενικότερα μπορεί να μου δώσει μια λύση, παρακαλώ να γράψει.

Ευχαριστώ

Θέλεις να συζητήσουμε το περι "αυτοκτονίας"?Τι εννοείς τη σκέφτεσαι?Πόσο,κάθε πότε,και σε ποιές φάσεις?

Ποιοι είναι οι λόγοι που σε έφεραν στην απόγνωση, μπορείς να τους προσδιορίσεις; Γενικά, δώσε περοσσότερες πληροφορίες ώστε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε πεισσότερα πράγματα γύρω από εσένα.
Καλό είναι πάντως να το συζητήσεις με τους γονείς σου, γενικά με άτομα που εμπιστέυεσαι, ώστε να μπορέσουν να σε βοηθήσουν.
Και προς Θεού, μην βλέπω για αυτοκτονίες κτλ. Πρέπει να είσαι δυνατή, η ζωή είναι μπροστά σου!

Συμφωνώ με τον yoz. Καλό είναι να μιλήσεις σε κάποιο κοντινό σου πρόσωπο.
Να βγάλεις όλα αυτά που νιώθεις από μέσα σου. Προσπάθησε να είσαι με άτομα που σε κάνουν να νιώθεις καλά,που μπορούν να σε βοηθήσουν σε αυτή τη δύσκολη φάση που βρίσκεσαι. Αντιμετώπισε το. Μην σε πιάνει μελαγχολία.
Η ζωή είναι καθημερινός αγώνας. Άλλες φορές εύκολος,άλλες πιο δύσκολος. Προσπάθησε να μιλήσεις σε κάποιον που εμπιστεύεσαι για όλα όσα σκέφτεσαι,θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα. Είναι κρίμα να βασανίζεις το μυαλουδάκι σου με τέτοιες άσχημες σκέψεις.

Συμφωνώ και με τα δυο παιδία.Απλά καλό είναι να αφήσουμε πρώτα τη μικρή μας φίλη να μας μιλήσει η ίδια για αυτό.

H κοινωνικοτητα ειναι η μοναδικη διεξοδος στο προβλημα σου.Ενταξει δεν λεω εισαι οπως λες καλη μαθητρια αλλα αυτο δεν αρκει για να σου περασει αυτο που νιωθεις,ειναι με αλλα λογια μια προσωρινη κατασταση.Πρεπει να βγαινεις εξω να ξεχνιεσαι με τους φιλους να συζητατε ευχαριστα θεματα για το σχολειο,γενικα και αλλα οσον αφορα την εφηβεια την ηλικια σας δηλαδη και οταν,σου ξαναπερασει αυτη η ιδεα απο το μυαλο απλως ΑΓΝΟΗΣΕ την.Εξαλλου σκεψου οτι εχεις μια ζωη μπροστα σου που σε περιμενει,το μελλον σου δηλαδη.Αν λες αυτα τα πραγματα ποιο το νοημα;Θα καταφερεις κατι;Ετσι βρισκεσαι σε απογνωση περισσοτερο,και στην τελικη δεν σε οφελει.Σιγουρα αυτο που εχεις ειναι της εφηβειας γιατι ειναι η ηλικια που νιωθεις αποξενωμενη,οτι δεν σου μιλανε οι αλλοι αλλα κατι τετοιο δεν ισχυει.Και αυτο μπορεις να το ανακαλυψεις οταν το ΄΄βαλεις΄΄κατω και το ψαξεις και πεις εχω κατι που δεν με κοιτανε οι αλλοι;Οι αλλοι τι παραπανω εχουν απο εμενα;Και θα καταλαβεις το τεραστιο λαθος που κανεις.Το κυριοτερο ειναι στις συζητησεις σου με τα αλλα παιδια να εχεις τον πρωταρχικο ρολο οπου να μιλας εσυ.Απως σου ερχεται αυτη η ιδεα να λες ΄΄οχι αυτο δεν ειναι για εμενα,εχω τα μαθηματα μου,εχω τους φιλους μου,εχω τη ζωη μου...ειμαι καλα΄΄΄Καντο 2-3 φορες να δεις πως θα σου φυγει.

Μαρία δεν είναι το θέμα να το ΑΓΝΟΗΣΕΙ. Το πρόβλημα θα παραμείνει, δεν φεύγει έτσι.
Η ουσία είναι να βρει την πηγή όλων αυτών των συναισθημάτων.

Συμφωνώ απόλυτα με τα παιδιά πιο πάνω.
Εγώ αυτό που θέλω να πω είναι να μη χαριστείς πουθενά και σε κανέναν!
Η ζωή όλων μας έχει περίεργες στιγμές αλλά μην παραιτηθείς ποτέ! Πάλεψε, αγωνίσου... Με την θέληση που θα βρεις μέσα σου μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα.

Και μίλησε σε κάποιον που εμπιστεύεσαι...εξωτερίκευσε όλα όλα αυτά που νιώθεις...και που θα μιλήσεις είναι μια ανακούφιση..και όποια συμβουλή πάρεις, προσπάθησε να την υλοποιήσεις...πάντα τα λόγια ήταν εύκολα και οι πράξεις δύσκολες, αλλά ποτέ ακατόρθωτες.

Αρχική Δημοσίευση από elefantaki07:

Τον τελευταίο καιρό είμαι συνεχώς ανήσυχη, κλαίω ασταμάτηατα όταν δε με βλέπουν, δεν έχω όρεξη για αστεία,σκέφτομαι την αυτοκτονία, κλπ. Όταν βρίσκομαι με κόσμο(είτε φίλους, συγγενείς είτε αγνώστους) προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο ορεξάτη και ευχάριστη. Δεν μπορώ να ανοιχτώ σε κανέναν-μόνο στο διαδίκτυο-και οδήγουμαι σε απόγνωση. Η μόνη μου διέξοδος είναι η ζωγραφική αλλά και εκεί δεν είμαι και κανά ταλέντο. Μπορείτε να με θεωρήσετε πολύ καλή μαθήτρια αλλά ούτως ή άλλος αυτό δε σου προσφέρει κανένα τίμημα. Δεν αντέχω άλλο. Αν κάποιος έχει περάσει το ίδιο πρόβλημα με μένα ή γενικότερα μπορεί να μου δώσει μια λύση, παρακαλώ να γράψει.

Ευχαριστώ

Click για ανάπτυξη...

σταμάτα να σκέυτεσαι έτσι....
εχώ περάσει και εγώ στιγμές μεγάλης μελαγχολίας (όχι σε τέτοιο βαθμό που να σκεύτμαι την αυτοκτονία)....και θα ήθελα αν μπορούσα να σε βοηθήσω... Καταρχάς πα΄ρε τα πράγματα με τη σειρά, τη είναι αυτό που σε βασανίζει περισσότερο, πιστεύεις πως έιναι τόσο σοβαρό ώστε να δώσεις τη ζωή σου για αυτό το προβλημα, σκέψου πως άλλοι παλέυουν με όλη τους τη δύναμη για κρατηθούν στην ζωή και εσύ σκεύτεσε την αυτοκτονία.... Αν δεν θέλεις να πείς εδώ στείλε μου μήνυμα,,,,,, θα χαρώ πολύ να μιλίσουμε και να προσπαθήσω να σε βοηθήσω.....

χμμ....αναρωτιεμαι ποιος εφηβος δεν εχει περασει απο αυτη τη κατασταση...μαλλον ολοι εχουμε περασει ή τουλαχιστον ολοι ειχαμε καποιοι τις μαυρες μας..αυτο που πρεπει να μας επισημανεις αγαπητη αισκουλιτισσα ειναι τι σε οδηγει στην μελαγχολια ,στην καταθλιψη ακομα και στην σκεψη για αυτοκτονια(θου κυριε)ειναι καποιο προβλημα οικογενειακο...ειναι αρκετα σημαντικο να μας το επισημανεις (βεβαια μπορει να μην θελεις και ειναι δεκτο και λογικο μαλιστα!)αλλα πως αλλιως μπορουμε να σε βοηθουμε?μονο με υποθεσεις???ανεφερες οτι μπορεις να πεις το προβλημα σου αυτο μοναχα μεσω ιντερνετ σε εμας...απο φιλους τιποτα???δεν εχεις ή δεν θελεις να τους το πεις???μηπως αυτο επηρεαζει τελικα καταλητικα την ψυχολογια σου.??νομιζω οτι ισψς αυτο φταιει...προσπαθησε οταν εισαι σε αδιεξοδο να γραφεις ή οπως ειπες να ζωγραφισεις.δεν εχει σημασια αν εισαι ταλεντο ή οχι αλλα ειναι υπερσυμαντικο ΝΑ ΕΚΤΟΝΩΝΕΣΑΙ!!εγω οταν νιωθω χαλια εκτονωνομαι στο πιανο μου ή στην κιθαρα μου ή απλα βαζω ΤΕΡΜΑ την μουσικη!!!


- Συνεχόμενη θλίψη
- Απώλεια ενέργειας και εξάντληση
- Περισσότερη ή λιγότερη όρεξη για φαγητό
- Περισσότερος ή λιγότερος ύπνος
- Τάσεις απομόνωσης, κοινωνική απόσυρση
- Άγχος, ανησυχία, αναποφασιστικότητα
- Απογοήτευση, αδιαφορία
- Απώλεια του ενδιαφέροντος για την αναζήτηση ερωτικού συντρόφου ή για την ερωτική επαφή.
- Αισθήματα ενοχής, αυτομεμψίας και αναξιότητας
- Κακή διάθεση, κατά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας σχεδόν κάθε ημέρα
- Μείωση του ενδιαφέροντος ή της ευχαρίστησης σε όλες ή σχεδόν όλες τις δραστηριότητες
- Ανησυχία και απαισιοδοξία για το μέλλον.
- Μερικές φορές σκέψεις σχετικά με το θάνατο και την αυτοκτονία




-τωρα αντιμετωπιση ?????????????????????????????Η Αγάπη.
Αυτό που πραγματικά έχουμε ανάγκη κατά την περίοδο της κατάθλιψης είναι η αποδοχή, ο σεβασμός και η αγάπη των άλλων. Δεν χρειαζόμαστε συμβουλές και παροτρύνσεις αλλά άνευ όρων αγάπη. Έχουμε ανάγκη από λόγια ενίσχυσης και υποστήριξης και κυρίως από στοργή, τρυφερότητα, χάδια και αγκαλιές. Η γλώσσα του σώματος είναι αυτή που καλύτερα μπορούμε να καταλάβουμε. Ακόμη και τότε που θέλουμε να μείνουμε μόνοι, εγκαταλλειμένοι στο πηγάδι της θλίψης μας, μπορούμε να αναγνωρίσουμε την καλή διάθεση των αγαπημένων μας προσώπων και να παρηγορηθούμε από την στάση και την παρουσία τους. Ακόμη και όταν η εκδήλωση της αγάπης τους δεν είναι αρκετή για να μας αλλάξει άμεσα τη διάθεση πάντοτε ασκεί μέσα μας θεραπευτική ενέργεια και παίζει σημαντικό ρόλο στην θεραπευτική μας πορεία.μιλα σε καποιον...μην τα κρατας μεσα σου γιοτι αυτο θα ειναι σαν πετρες στα πιδια σου και θα ριχνουν ολα και πιο βαθια στο πηγασι της μελαγχολιας και της καταθλιψης!!!αλλα ακομα και αν δεν θελεις να μιλησεις με καποιον ???εχεις σκεφτει να κανεις ενα ανωνυμο τηλεφωνημα σε μια κοινοτητα που να ενδιαφερεται για τα προβληματα τωβ εφηβων..τελειως ανωνυμα ....μιλα τους οπως μας το ειπες και σε εμας εδω...ΘΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΙΚΟΙ και δεν θα χρειαστει να ντραπεις σε καποιον γιατι πολυ απλα θα εισαι μια ελευθερια απο τις τοσες κοπελες στην ελλαδα....καπως ετσι εκανα και εγω οταν εμαθα οτι ενας συμμαθητης μου απο την ταξη μου ηταν χρηστης...πηρα τηλεφωνο σε μια πραρομοια εταιρια...και ξερεις κατι/???με βοηθησαν να τον ΒΟΗΘΗΣΩ...βοηθησε και εσυ τον εαυτο σου..αν δεν θελεις να μιλησεις σε καποιον γνωστο γιατι ισως ντρεπεσαι..καν'το ανωνυμα!!ενα τηλεφωνημα ειναι ...
σου ευχομαι τα καλυτερα και περιμενω μηνυμα σου ελευθερια μου
ο φροιντ με βυζια

Πρώτον, ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ για όλες τις απαντήσεις σας! Δεν είναι ότι δεν έχω φίλους, ίσα-ίσα έχω και μάλιστα κολλητούς (μιλάμε για 8χρονες φιλίες). Δεν τους ντρέπομαι, απλά δε θέλω να τους στεναχωρήσω. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που δεν αυτοκτονώ. Νομίζω πως η αιτία της "καταθλίψεός" μου είναι ότι εκ γεννητής έχω ένα τεράστιο εμφανισιακό πρόβλημα(πάρεση προσωπικού). Αυτό με κάνει από μικρή να νιώθω διαφορετική από τους άλλους. Έχω κάνει 2 εγχειρήσεις για την αντιμετώπισή του( σε λίγους μήνες θα φανούν τα αποτέλεσματα). Παρόλ'αυτά έχω βιωσει και εκφοβισμό,( έχω πέσει θύμα κουτσομπολιού στο σχολείο πάμπολλες φορές για την εμφάνισή μου). Και τα δύο αγόρια που ερωτεύτηκα(ένας στο δημοτικό 6 χρόνια και άλλος στο γυμνάσιο 3) δε μου έδωσαν την παραμικρή σημασία. Ο ένας μάλιστα μια φορά που παίζαμε μπουκάλα αηδιάζε να με φιλήσει και το έδειχνε. Άλλο ένα πρόβλημα είναι ότι από 10-11 χρονών αυνανιζόμουν-τώρα προσπαθώ να το κόψω- κι έχω τρομερές τύψεις. Ευχαριστώ

Αρχική Δημοσίευση από elefantaki07:

Πρώτον, ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ για όλες τις απαντήσεις σας! Δεν είναι ότι δεν έχω φίλους, ίσα-ίσα έχω και μάλιστα κολλητούς (μιλάμε για 8χρονες φιλίες). Δεν τους ντρέπομαι, απλά δε θέλω να τους στεναχωρήσω. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που δεν αυτοκτονώ. Νομίζω πως η αιτία της "καταθλίψεός" μου είναι ότι εκ γεννητής έχω ένα τεράστιο εμφανισιακό πρόβλημα(πάρεση προσωπικού). Αυτό με κάνει από μικρή να νιώθω διαφορετική από τους άλλους. Έχω κάνει 2 εγχειρήσεις για την αντιμετώπισή του( σε λίγους μήνες θα φανούν τα αποτέλεσματα). Παρόλ'αυτά έχω βιωσει και εκφοβισμό,( έχω πέσει θύμα κουτσομπολιού στο σχολείο πάμπολλες φορές για την εμφάνισή μου). Και τα δύο αγόρια που ερωτεύτηκα(ένας στο δημοτικό 6 χρόνια και άλλος στο γυμνάσιο 3) δε μου έδωσαν την παραμικρή σημασία. Ο ένας μάλιστα μια φορά που παίζαμε μπουκάλα αηδιάζε να με φιλήσει και το έδειχνε. Άλλο ένα πρόβλημα είναι ότι από 10-11 χρονών αυνανιζόμουν-τώρα προσπαθώ να το κόψω- κι έχω τρομερές τύψεις. Ευχαριστώ

Click για ανάπτυξη...

αυτο δεν ειναι και τοσο κακο σε σχεση με ολα τα αλλα που λες
πρεπει να μην σε νοιαζει τι λενε οι αλλοι αφου εχεις ανθρωπους που σε αγαπανε
και για ενα εμφανισιακο προβλημα σκεφτεσαι την αυτοκτονια???
μιλα στους φιλους σου
δηλαδη καλυτερα θα σε βοηθησουν οι αγνωστοι στο ιντερνετ?

Κοιτα ψυχολογοι δεν ειμαστε

εχεις σκεφτει να επισκεπτεις καποιον ειδικο?

O αυνανισμός είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Δεν υπάρχει λόγος να νιώθεις τύψεις για τίποτα.
Ένα αυτό.
Τώρα για τα περιστατικά που περιγράφεις με τα αγόρια... Προφανώς κάποιοι δεν ξέρουν πως να φερθούν και να αντιμετωπίσουν κάποιες καταστάσεις. Πάντως γενικότερα,η απόρριψη από κάποιο πρόσωπο που ενδεχωμένως να σε ενδιαφέρει,συμβαίνει σε όλους. Είναι κάτι που έχουμε βιώσει όλοι,ανεξάρτητα από την εμφάνιση που μπορεί να έχουμε.
Μίλησε σε κάποιον από τους γονείς σου. Θα σε κατατοπίσουν. Σκέψου το σοβαρά το να βρείς κι κάποιον ειδικό ψυχολόγο για να πείς το πρόβλημα σου.

Νομίζω πως πρέπει να δεις κατεπειγόντως όχι έναν ψυχολόγο, αλλά έναν ψυχίατρο.
Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται άμεση φαρμακευτική αγωγή για την αποκατάσταση της φυσιολογικής κατάστασης.
Το πρόβλημά σου είναι προφανές (κατάθλιψη) και η αντιμετώπισή του επίσης προφανής (αντικαταθλιπτικά).
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να συνεχίσεις να αισθάνεσαι τόσο άσχημα όταν υπάρχει λύση και είναι και απλούστατη.

Δεν νομίζω πως πολλοί γιατροί χαπακώνουν αμέσως τους ασθενείς τους,χωρίς να έχουν προσπαθήσει να φτιάξουν τα πράγματα με άλλον τρόπο πιο πριν.
Είτε με τη συζήτηση,είτε με ειδικές μεθόδους που μπορεί να έχουν. Ψυχοθεραπεία κλπ.
Νομίζω πως φαρμακευτική αγωγή δίνεται μόνο αν πραγματικά δεν υπάρχει άλλος τρόπος να λυθεί ένα πρόβλημα.
Όχι έχεις κατάθλιψη,τσούπ πάρε αντικαταθλιπτικά και θα είσαι ok. Τα αντικαταθλιπτικά έχουν και παρενέργειες.Πόσο μάλλον να τα παίρνει και ένα κορίτσι 14 χρονών. Πιστεύω πως αυτό που χρειάζεται είναι να συζητήσει με έναν ειδικό και ανάλογα με το πως θα κρίνει εκείνος την κατάσταση,να χορηγήσει χάπια ή όχι.

Γιατί είπα εγώ σε κανέναν να πάρει χάπια μόνος του;
Απλώς συνέστησα ψυχίατρο αντί ψυχολόγο.

για να γινουν ομως αυτα πρεπει γλυκια μου πρωτα να μιλησεις με τους δικους σου,τους γονεις σου

Αρχική Δημοσίευση από elefantaki07:

Πρώτον, ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ για όλες τις απαντήσεις σας! Δεν είναι ότι δεν έχω φίλους, ίσα-ίσα έχω και μάλιστα κολλητούς (μιλάμε για 8χρονες φιλίες). Δεν τους ντρέπομαι, απλά δε θέλω να τους στεναχωρήσω. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που δεν αυτοκτονώ. Νομίζω πως η αιτία της "καταθλίψεός" μου είναι ότι εκ γεννητής έχω ένα τεράστιο εμφανισιακό πρόβλημα(πάρεση προσωπικού). Αυτό με κάνει από μικρή να νιώθω διαφορετική από τους άλλους. Έχω κάνει 2 εγχειρήσεις για την αντιμετώπισή του( σε λίγους μήνες θα φανούν τα αποτέλεσματα). Παρόλ'αυτά έχω βιωσει και εκφοβισμό,( έχω πέσει θύμα κουτσομπολιού στο σχολείο πάμπολλες φορές για την εμφάνισή μου). Και τα δύο αγόρια που ερωτεύτηκα(ένας στο δημοτικό 6 χρόνια και άλλος στο γυμνάσιο 3) δε μου έδωσαν την παραμικρή σημασία. Ο ένας μάλιστα μια φορά που παίζαμε μπουκάλα αηδιάζε να με φιλήσει και το έδειχνε. Άλλο ένα πρόβλημα είναι ότι από 10-11 χρονών αυνανιζόμουν-τώρα προσπαθώ να το κόψω- κι έχω τρομερές τύψεις. Ευχαριστώ

Click για ανάπτυξη...

Κοίτα να δεις.Ο αυνανισμός ΔΕΝ είναι κάτι κακό.Και ξέρεις κάτι?Όλοι το κάνουν.Όλοι όλοι.Και τα φιλαράκια σου,κι αυτοί που είχες ερωτευτεί,κι αυτοί που σε έχουν να νιώσεις άσχημα.Ολοι.Κι όποιος δεν το παραδέχεται-πιθανό σε αυτή την ηλικία-σου λέει ψέματα.Δεν έκανες κάτι κακό για να νιώσεις τύψεις.Απλά μεγαλώνεις,και το σώμα σου σου δίνει τα πρώτα ερεθίσματα πως γίνεσαι γυναίκα,είναι υγιές αυτό.

Στα αγοράκια κύριως για παράδειγμα,είναι γνωστό το φαινόμενο,ακόμη κι αν δεν αυνανίζονται εν γνώσει τους,να ξυπνάνε σε αυτή την ηλικία...βρεγμένα.

Πάτα εδώ και θα καταλάβεις τι εννοώ.Δεν είσαι δηλαδή εξαίρεση,σου συμβαίνει ό,τι και σε κάθε παιδί στην ηλικία σου.Επειδή όμως επηρεάζονται κι οι ορμόνες,και γενικά αυτό που βιώνεις είναι πρωτόγνωρο,είναι φυσιολογικές κι οι ανησυχίες.Κι εγώ είχα σε αυτήν την ηλικία,και θυμάμαι τον εαυτό μου όταν σκοτείνιαζε να ευχόμουν να υπήρχε κάποιος δίπλα μου να μου μιλάει.Μαλιστα,μια συγκεκριμένη φοβία μου,την ξεδιάλυνα τελείως,όταν άρχισα να διαβάζω βιολογία στο σχολείο (ω ναι )

Καθε νέος έχει τις δικες σου-και δικες του-φοβίες,και οι γονεις σου θα σε καταλάβουν.Κι εκείνοι τα πέρασαν.Ξερεις τι?Παρε την απόφαση να το συζητησεις με τους γονεις σου,και θα δεις στο λόγο του Chem πως θα αρχίσεις να νιώθεις καλύτερα.Κάποτε θα εισαι μαμα και θα θελεις να ξερεις τι αισθανεται το σπλάχνο σου.

Και μεγαλώνοντας,θα γνωρίσεις πολλούς ενδιαφέρων ανθρώπους,που θα σε κάνουν να αναρωτίεσαι με τι καθόσουν και κολλούσες οταν ήσουν μικρή.Κάποιοι από αυτούς μάλιστα,θα σε ερωτευτούν.Και θα πεις τότε ,εμένα?Ναι εσένα,απλά σε μια μικρή ηλικία κάποιοι είναι δυσκολο να δημιουργήσουν σχέσεις.

Στο μεγαλύτερο διάστημα του δημοτικού εγώ δεν είχα φίλους καν.Πλέον έχω μια φοβερή παρέα,από αυτές που ελάχιστοι έχουν.Και μια πολύ όμορφη σχέση.Συζήτα με τους δικούς σου,θα σε καταλάβουν και θα σε καθησυχάσουν.Και χαμογέλα,κατά βάθος το ξέρεις πως δε θα έκανες κακό στον εαυτό σου και πως τον αγαπάς.

Απλά στεναχωριέσαι.

Θα περάσει!

Άκουσέ με γλυκιά μου. Ως μαθήτρια είχα άπειρα προβλήματα υγείας με τα ίδια αποτελέσματα με εσένα. Οι φίλοι ήταν εκεί μόνο για να μιλάμε, ποτέ δεν με είδαν ερωτικά. Και; Τι έγινε; Εκείνοι έχασαν, για πάντα. Δεν θα σου πω να πας σε ψυχίατρο ή ψυχολόγο, δεν θεωρώ ότι είσαι άρρωστη, απλά μελαγχολείς και είναι φυσιολογικό. Βγες έξω, τράβα βόλτες, μην δίνεις και πολλή σημασία στους άλλους. Μην το βάζεις κάτω και κυρίως ξέσπασέ το. Μην το κρατάς μέσα σου, ό,τι σε ενοχλεί σκότωσέ το.

Αρχική Δημοσίευση από desperateforphd:

Άκουσέ με γλυκιά μου. Ως μαθήτρια είχα άπειρα προβλήματα υγείας με τα ίδια αποτελέσματα με εσένα. Οι φίλοι ήταν εκεί μόνο για να μιλάμε, ποτέ δεν με είδαν ερωτικά. Και; Τι έγινε; Εκείνοι έχασαν, για πάντα. Δεν θα σου πω να πας σε ψυχίατρο ή ψυχολόγο, δεν θεωρώ ότι είσαι άρρωστη, απλά μελαγχολείς και είναι φυσιολογικό. Βγες έξω, τράβα βόλτες, μην δίνεις και πολλή σημασία στους άλλους. Μην το βάζεις κάτω και κυρίως ξέσπασέ το. Μην το κρατάς μέσα σου, ό,τι σε ενοχλεί σκότωσέ το.

Click για ανάπτυξη...

Για να είμαστε σαφείς:Δεν έννοει να σκοτώσεις κανεναν!(Αστειεύομαι )

Καλά τα λέει η διδακτορικός μας (γιατι τοση απελπισια?Σε ποια ειδικότητα?Οκ ξεφεύγω )

Γενικά κράτα τον εαυτό σου απασχολημενο.Κάνε παλαβομάρες,νέα κοπέλα είσαι.

ΔΥΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΟΜΩΣ

1)Μιλα με τους γονεις σου.Ειναι οι καλυτεροι σου φιλοι.

2)Μην αλλάξεις τον εαυτο σου για να σε δεχθουν.Αυτοι που θα σε αγαπήσουν είναι κάπου κρυμμένοι,αλλά θα σε ψάξουν.Γι αυτό δε χρειαζεται να κανεις καμια βλακειουλα που θα σου βγει σε κακο