Άδικες Βαθμολογίες

Αγαπητέ Andypro, όσο θα μεγαλώνεις θα διαπιστώνεις αρκετές αδικίες στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.Θα σου συνιστούσα να μην απογοητεύεσαι.Προσπάθησε εσύ να κάνεις ο,τι καλύτερο μπορείς και να πετυχαίνεις τους στόχους σου.

Κατά τη γνώμη μου, αναφορικά με τη δευτεροβάθμια εκπάιδευση, η παρουσία του μαθητή μες στο μάθημα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν από τον καθηγητή για τον καθορισμό της βαθμολογίας του τριμμήνου.

Η γνώμη μου διαφοροποιείται ως προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση όπου εκεί είναι πολύ πιο εμφανές και θεμιτό αυτό που αποκαλούμε μαθησιακοί στόχοι. Σαφώς και υπάρχουν κάποια βασικά πράγματα που πρέπει να ξέρει ένας μαθητής της Α Λυκείου. Αλλά, λόγω της ύλης και της φύσης των γνώσεων της τριτοβάθμιας, πιστεύω πως αυτό το "αυτά θέλω να ξέρεις, τα ξέρεις; πέρνα το μάθημα με τον αντίστοιχο βαθμό" είναι από μόνο του τόσο σημαντικό ώστε η παρουσία του φοιτητή να μην πρέπει να σχετίζεται με τη βαθμολογία αλλά μόνο με τη σχέση του με τον καθηγητή. Αν έχω μία καλή παρουσία και ένα τάδε ενδιαφέρον για το μάθημα, καλό αυτό είναι να επηρεάζει τη σχέση μου με τον καθηγητή, όχι όμως το βαθμό.

Αρχική Δημοσίευση από Dias:

Νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε ότι ο βαθμός του τετραμήνου πρέπει να δείχνει την επίδοση του μαθητή. Όμως, βλέπω ότι δεν έχουμε όλοι την ίδια άποψη για το πώς μετριέται αυτή η "επίδοση". Κάποιοι σαν "επίδοση" θεωρούν αποκλειστικά και μόνο το διαγώνισμα του 1ου τετραμήνου (και μάλιστα με ...προσαυξημένο βαθμό), χωρίς ο καθηγητής να παίρνει υπόψη του τίποτα άλλο, όπως παρουσία, συμμετοχή, εργασίες κλπ. Πιο απλά ο μαθητής που διάβασε δύο μέρες μερικές σελίδες, έμαθε καλά τα SOS, του λύσανε στο φροντιστήριο κάποιες ασκήσεις και έγραψε έναν υψηλό βαθμό, σύμφωνα με τη θεωρία αυτή θα πρέπει να έχει το 20 στο τσεπάκι του και να αδιαφορεί το υπόλοιπο τετράμηνο; Και το 2ο τεράμηνο, από ...παράδοση ο καθηγητής πρέπει να βάλει κάτι παραπάνω; Τέτοια εκπαίδευση θέλουμε λοιπόν; Κατά τα άλλα (πάντα) ...φταίει το σύστημα.

Click για ανάπτυξη...

Όχι. Θεωρουμε ότι "επίδοση" = επίδοση. Σου διδάσκω 10 πράγματα πόσα από αυτά έχεις μάθει; Αυτό και τίποτα άλλο. Όχι πόσο ήσυχο παιδάκι είσαι, αν ξυπνάς την πρώτη ώρα, ή αν δείχνεις ενδιαφέρον για το μάθημα.

Για να μετρηθεί αυτή η επίδοση μπορεί να μην επαρκεί ένα διαγώνισμα εφόλης της ύλης. Μπορεί να χρειάζονται και πιο τακτικοί έλεγχοι, εθελούσιοι ή καθολικοί. Αλλά πάντα πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο γιατί από ένα σημείο και μετά το μάθημα εντατικοποιείται πολύ. Θυμίζω ως καθηγητής πρέπει να λαμβανεις υπόψη πως δεν υπάρχει μόνο το δικό σου μάθημα.

Η συμμετοχή στην τάξη σίγουρα θα μπορούσε να μετρήσει αλλά για μένα θα είχε νόημα να είναι μόνο προσθετικά. Αυτός που σηκώνεται στον πίνακα και μπορεί και λύνει ασκήσεις δείχνει ότι έχει μάθει 5 πράγματα. Αυτός που κοιμάται μες στο μάθημα ή χαζεύει ή ό,τι άλλο δείχνει ότι βαριέται.
Το να επιβραβεύεις το πρώτο είναι λογικό.
Το να αξιολογείς αρνητικά στην επίδοση όμως το δεύτερο είναι καθαρό κόμπλεξ.

Αρχική Δημοσίευση από vassilis498:

Θεωρουμε ότι "επίδοση" = επίδοση. Σου διδάσκω 10 πράγματα πόσα από αυτά έχεις μάθει; Αυτό και τίποτα άλλο. Όχι πόσο ήσυχο παιδάκι είσαι, αν ξυπνάς την πρώτη ώρα, ή αν δείχνεις ενδιαφέρον για το μάθημα............... Η συμμετοχή στην τάξη σίγουρα θα μπορούσε να μετρήσει αλλά για μένα θα είχε νόημα να είναι μόνο προσθετικά. Αυτός που σηκώνεται στον πίνακα και μπορεί και λύνει ασκήσεις δείχνει ότι έχει μάθει 5 πράγματα. Αυτός που κοιμάται μες στο μάθημα ή χαζεύει ή ό,τι άλλο δείχνει ότι βαριέται. Το να επιβραβεύεις το πρώτο είναι λογικό. Το να αξιολογείς αρνητικά στην επίδοση όμως το δεύτερο είναι καθαρό κόμπλεξ.

Click για ανάπτυξη...

Αυτές τις απόψεις τις είχα κι εγώ όταν ήμουν μαθητής στο γυμνάσιο και την Α λυκείου. Έλεγα: "Αφού έγραψα καλά στο διαγώνισμα, τι τον νοιάζει αυτόν τον κομπλεξικό το ότι γουστάρω να κοιμάμαι στο μάθημα;", ή "Αφού τα ξέρω γιατί μου ζητάει να έχω και τετράδιο;" και άλλα παρόμοια.
Τα χρόνια πέρασαν, πιστεύω ότι μεγάλωσα, δεν αποκλείω την περίπτωση να ασχοληθώ κάποτε με την εκπαίδευση, οπότε το έχω σκεφτεί και μελετήσει το θέμα. Η άποψή μου είναι ότι ένας σωστός καθηγητής ο οποίος θέλει να αξιολογήσει δίκαια τους μαθητές του και να καταλήξει σε κάποιο "βαθμό", πρέπει να λάβει υπόψη του πολλούς παράγοντες, όπως:
1) Την ενεργή συμμετοχή του μαθητή στο καθημερινό μάθημα. (Απάντηση σε ερωτήσεις, απορίες, παρατηρήσεις και σχόλια σχετικά με το μάθημα).
2) Το κατά πόσο ο μαθητής είναι διαβασμένος στο μάθημα της ημέρας. (Έχει ασχοληθεί με την "κατ' οίκον εργασία" που του έχει ανατεθεί, έλυσε ή προσπάθησε να λύσει ασκήσεις, εξετάζεται προφορικά είτε από το θρανίο του είτε στον πίνακα).
3) Η επαρκής παρουσία του μαθητή μέσα στην τάξη. (Δεν είναι δυνατόν ένας μαθητής να απουσιάζει πολλές φορές αδικαιολόγητα από το μάθημα, π.χ. να είναι πρώτη ώρα και να μην έχει ξυπνήσει ή να μη μπαίνει στην τάξη επειδή βαριέται, με αποτέλεσμα να είναι παρών σποραδικά).
4) Ο βαθμός που γράφει ο μαθητής στα τεστ που αναφέρονται στο μάθημα της ημέρας. (Τα τεστ αυτά μπορεί να είναι από ολιγόλεπτα ως ωριαία, προειδοποιημένα ή όχι και ο αριθμός τους ανά τετράμηνο να μην είναι μικρός, ας πούμε να είναι διπλάσιος από τον αριθμό των ωρών διδασκαλίας του μαθήματος ανά εβδομάδα).
5) Η επίδοση του μαθητή στο διαγώνισμα του τριμήνου ή τετραμήνου. (Τέτοιο διαγώνισμα πρέπει να υπάρχει σε κάθε τετράμηνο ή τρίμηνο, φυσικά να είναι προειδοποιημένο από καιρό, να μην αναφέρεται σε πολύ μικρή ύλη, να μην περιέχει μόνο τα SOS που δίνονται στα φροντιστήρια και να είναι διαβαθμισμένο έτσι ώστε να υπάρχουν και κάποια λίγα "δύσκολα" σημεία στα οποία να ξεχωρίσουν οι "άριστοι" μαθητές).
6) Το τετράδιο του μαθητή. (Αυτό πρέπει να ελέγχεται, π.χ. κάθε μήνα, για να διαπιστώνει ο καθηγητής κατά πόσο ο μαθητής κρατά σημειώσεις και καταγράφει σωστά τις ασκήσεις που λύνονται στην τάξη).
7) Η δουλειά του μαθητή σε πρόσθετες εργασίες. (Η "εργασία" μπορεί να είναι ατομική ή ομαδική, ίσως αποτελεί κάποια συλλογή πληροφοριών, η οποία να μην είναι απλά ένα copy-paste από το διαδίκτυο, ή μια κατασκευή ή κάτι άλλο).
8.) Το εργαστήριο. (Προφανώς για όσα μαθήματα υπάρχει και γίνεται. Εκεί ο μαθητής ελέγχεται κατά πόσο συμμετέχει στη διαδικασία, παίρνει μετρήσεις, καταλαβαίνει τι γίνεται και δεν μετατρέπει την ώρα σε "κενή").
9) Η όλη παρουσία του μαθητή στην τάξη. (Δε μιλά με το διπλανό του, δε δημιουργεί προβλήματα, δε χαζεύει, δεν κοιμάται, δε ζωγραφίζει, δεν ακούει μουσική, δεν παίζει με το κινητό του κλπ).
10) Η συμπεριφορά του μαθητή. (Μέσα και έξω από την τάξη, προς τους καθηγητές και τους συμμαθητές του. Η δευτεροβάθμια εκπαίδευση δεν είναι μόνο ξερή μάθηση, είναι και κοινωνική συμπεριφορά).
--- Το ξέρω ότι οι περισσότεροι και κυρίως οι μαθητές δεν θα συμφωνήσετε. Τα παραπάνω είναι εντελώς αντίθετα με τον τρόπο ζωής της λούφας, της ελάχιστης δυνατής προσπάθειας και της απαξίωσης του σχολείου που επικρατεί γύρω μας. Μπορείτε ελεύθερα να με λιθοβολήσετε.

--- Το ξέρω ότι οι περισσότεροι και κυρίως οι μαθητές δεν θα συμφωνήσετε. Τα παραπάνω είναι εντελώς αντίθετα με τον τρόπο ζωής της λούφας, της ελάχιστης δυνατής προσπάθειας και της απαξίωσης του σχολείου που επικρατεί γύρω μας. Μπορείτε ελεύθερα να με λιθοβολήσετε.

Click για ανάπτυξη...

Δία κι εγώ όπως κι εσύ δεν έχω σκοπό να πείσω κανέναν για το τι είναι το πιο σωστό. Ο καθένας έχει και την άποψή του. Αλλά το να λες κάτι όπως αυτό δεν καταλαβαίνω σε τι αποσκοπεί. Δηλαδή αυτά που διάβασες πιο πάνω είναι η συμβατική αντίληψη που ενθαρρύνει τη λούφα και την απαξίωση του σχολείου ενώ αυτά που γράφεις εσύ είναι η φωτεινή αχτίδα αλλαγής που πάει κόντρα στο καθεριερωμένο; Μήπως μας αδικείς λίγο;

Προσωπικά είπα συγκεκριμένα:

Κι αν σε άλλα θέματα όπως η συμπεριφορά ή ο τρόπος διαβάσματος έχεις ενστάσεις ( που φυσικά δεν υπόκεινται σε άλλου είδους μέτρα που ορίζουν οι κανόνες του σχολείου ), μπορείς να το λύσεις με άλλους τρόπους δε χρειάζεται να τσακίσεις στο βαθμό δηλαδή τι, εκδικητικά το πάμε; Μετά πώς να μην αναρωτιέται κάποιος γιατί πέφτει τόση βαθμοθηρία.

Click για ανάπτυξη...

Προφανώς και αυτόν πχ που παριστάνει τον καραγκιόζη της τάξης σε υπερθετικό βαθμό ενοχλώντας τους πάντες δε θα τον αγνοήσεις. Μπορείς πάντα να το λύσεις είτε έπειτα από συνεννόηση με τον ίδιο ή τους γονείς του είτε με οποιοδήποτε άλλο τέχνασμα μπορεί να σκεφτεί κανείς είτε με σκληρότερα μέτρα αν κριθούν αναγκαία.

Θεωρώ αδιαπραγμάτευτο το ότι στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς ο καθηγητής θα πρέπει να εξηγεί ποιες είναι οι απαιτήσεις του μαθήματος, με ποια κριτήρια θα υπάρξει η βαθμολόγηση, τι περιμένει γενικότερα από τους μαθητές και αντίστοιχα τι μπορούν και πρέπει να περιμένουν οι μαθητές από αυτόν. Αυτό ονομάζω εγώ υπεύθυνη στάση και αυτό βλέπω και στο πανεπιστήμιο. Στο σχολείο αυτό συνήθως δε γίνεται, και είτε βλέπεις καθηγητές που νομίζουν πως είναι θεοί και μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, είτε άβουλα άτομα που κοιτούν απλά να είναι όλοι ευχαριστημένοι μη τυχόν και σκάσει στο τέλος του τετραμήνου καμιά κυράτσα και κάνει σκηνή για το βαθμό που έριξε το ΜΟ του γιόκα της.
Και θεωρώ πως το να περιορίζεται ο βαθμός σε καθαρά τεχνοκρατικά όρια που αφορούν την επίδοση αποκλειστικά, βοηθά προς αυτή τη κατεύθυνση. Κυρίως γιατί:
α) Έτσι καθίσταται η βαθμολόγηση κάτι αυστηρά αντικειμενικό με αποτέλεσμα να μη μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον καθηγητή για σκοπούς που δε θα πρεπε και αντίστοιχα να είναι και ο ίδιος ο καθηγητής καλυμμένος σε περίπτωση που αμφισβητηθεί η κρίση του. ( και ειδικά με τα μυαλά που υπάρχουν σε αυτή η χώρα... )
β) Υποβιβάζεται ο ίδιος ο βαθμός σαν βαθμός και καθίσταται σαφές πως ένας μαθητής δε χαρακτηρίζεται 100% ως μαθητής από ένα νούμερο το οποίο αποτελεί απλά έναν καθρέπτη των δυνατοτήτων του, αλλά από την εικόνα που δίνει με τις πράξεις του ως μαθητής γενικότερα.

Και πέρα από αυτά θεωρώ επίσης πως με το να συνυπολογίζεις στην επίδοση παράγοντες όπως η συμπεριφορά ή η εργατικότητα καλλιεργεί λανθασμένες αντιλήψεις στο παιδί. Κι αυτό γιατί καλώς ή κακώς κάτι τέτοιο απέχει πάρα πολύ από την πραγματικότητα. Και ένας τρόπος να το δει κάποιος αυτό είναι όταν παρατηρείς βαθμολογίες πανελληνίων και βλέπεις κάτι μαθητές του 19 να βγάζουν κάτι 15άρια και να αναρωτιούνται τι πήγε στραβά. Εμ όταν είσαι για 15-16 και επειδή είσαι καλό παιδί και διαβάζεις και συμμετέχεις ο καθηγητής το τραβάει απ' τα μαλλιά και το κάνει 18 και 19 λογικό δεν είναι;

Όταν όμως έχεις μάθει σαν χώρα να θεωρείς το βαθμό υπεράνω όλων όπου τα πάντα περνούν μέσα από κει και να αναπαράγεις τέτοιες αντιλήψεις από γενιά σε γενιά λογικό είναι να μην λέγονται ποτέ τα πράγματα με το όνομά τους.