04-01-10
19:22
Ναι οκ ειναι λαθος (αν και δεν ξερω μεχρι σε ποιο βαθμο το επραξες)και ειναι κατι που ειναι γνωστο σε ολους, αλλα αυτη εισαι...ο τροπος που ερωτευεσαι προφανως ειναι αυτος.
Πρεπει να σκεφτεις κατα ποσον μπορεις να το διορθωσεις και εαν οχι να δεχθεις τον εαυτο σου ως εχει, να εισαι πιο προσεχτικη με τις επιλογες σου και θα βρεις καποια στιγμη εναν ανθρωπο που θα σου δοθει οπως εσυ.
Δεν ξέρω αν θα υπάρξει ποτέ κάποιος που να μου δοθεί με τον τρόπο που το κάνω εγώ. Εγώ βάζω αυτόν πάνω από όλα και κινώ τη ζωή μου γύρω του. Αλλά κι αν υπάρξει δεν είμαι σίγουρη αν εγώ θα τον θέλω. Η ψυχολογία λέει οτι όταν κάτι σου δίνεται χωρίς όρια, σε απωθεί, δεν το θέλεις. Δες και την υπογραφή μου:
"Η προσφορά, όσο πολύτιμη κι αν είναι, όταν την πετάς χύμα στη μούρη του άλλου, χάνει εντελώς την αξία της. Η αγάπη, για να επιτελέσει το σκοπό της, πρέπει να προσφέρεται σε συσκευασία δώρου."
Αλκυόνη Παπαδάκη - Αν ήταν όλα...αλλιώς
Κοίτα τι ωραία που κολλάει...
Μηπως κατα βαθος και τελικα σου αρεσει αυτη η δυναμικη της σχεσης? Καπου γραφεις πως το θεωρεις λαθος. Ειναι τελικα? Αν ειναι λαθος, μπορεις ευκολα να το αλλαξεις!
Αν ομως ειναι το σωστο σου, οφειλεις να το αποδεχτεις πλεον με προσπαθεια και περισυλλογη και εκει ερχεται δυσκολια.
Αυτος ο δρομος ειναι και ο πιο δυσκολος.
Η λογική μου λέει οτι είναι λάθος, είναι λάθος να γίνεσαι ο δορυφόρος κάποιου και να κινείσαι γύρω του - αν αυτός χαθεί, χάνεσαι κι εσύ. Το καταλαβαίνω, το νιώθω, αλλά όταν έρθει η ώρα να το κάνω πράξη τα ξεχνάω όλα και κάνω τα ίδια. Ίσως κάνω τα ίδια γιατί βλέπω οτι κι ο άλλος κολλάει (για λίγο) μαζί μου κι έτσι λέω "να, ο άνθρωπός μου", αυτό που είπε παραπάνω η Νεράιδα. Αλλά τελικά αυτό κρατάει λίγο γιατί ο άλλος νιώθει οτι πνίγεται. Εγώ πνίγομαι μακριά του - αυτός πνίγεται μαζί μου. Οπότε σε αυτήν την κατάσταση τι κάνεις; Όταν βλέπεις οτι η λογική σου έχει δίκιο και πρέπει να την ακολουθήσεις, δεν μπορείς να το παίζεις επαναστάτης για να μείνεις ο ίδιος. Πότε κάνεις περισσότερο κακό στον εαυτό σου; Όταν κάνεις αυτό που νιώθεις αλλά πληγώνεσαι ή όταν κάνεις αυτό που είναι αντικειμενικά το σωστό αλλά καταπιέζεσαι;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
04-01-10
14:05
Το αιώνιο λάθος που κάνω είναι οτι κολλάω. Οι σχέσεις μου ήταν όλες ένα κόλλημα, μια εξαρτηση, ένα «χαλί να γίνω να με πατήσεις». Κάπου πήρα το γυαλό στραβά και δεν μπορώ να κάνω μια σωστή σχέση. Το αστείο είναι οτι στους τρίτους δίνω καλές συμβουλές. Κι ενώ ξέρω ποιο είναι το σωστό, εγώ δεν μπορώ να το εφαρμόσω. Ο έρωτας με παρασέρνει και χάνω το μπούσουλα. Ξεχνάω τον εαυτό μου, τον βάζω σε δεύτερη μοίρα, ξεχνάω τους φίλους, τις ασχολίες, τα χόμπυ, και δίνομαι στον άλλον. Τον κάνω κορώνα στο κεφάλι μου και κοιτάω να ικανοποιήσω αυτόν. Αυτός είναι ο δικός μου διαστρεβλωμένος τρόπος να παίρνω ευτυχία. Οι άνθρωποι όμως έχουν το εξής ανώμαλο: ψάχνουν την αγάπη (λογικό) αλλά όταν βρουν κάποιον κι αυτός κολλήσει πάνω του σαν βδέλλα, αρχίζουν να «πιέζονται» και να απομακρύνονται. Αυτό το «με πιέζεις» το έχω ακούσει άπειρες φορές. Δεν το καταλαβαίνω. Εγώ απλά σου δίνω αγάπη. Τελικά τι θέλουν οι άνθρωποι; Αδιαφορία; Αγάπη με το σταγονόμετρο;
Ο πρώην μου ήταν μικρότερος και άπειρος στις σχέσεις. Προς μεγάλη μου ευχαρίστηση με αγαπούσε και με χρειαζόταν (η λέξη κλειδί για μένα). Κόλλησα πάνω του και κόλλησε πάνω μου. Παίρναμε ζωή ο ένας από τον άλλον κι είχα βρει το άλλο μου μισό. Δε χρειαζόμασταν κανέναν, είχαμε ο ένας τον άλλον κι αυτό ήταν αρκετό. Σταμάτησα την επικοινωνία με φίλους, στη δουλειά πήγαινα απλά γιατί έπρεπε μετρώντας τις ώρες που θα είμαι ξανά μαζί του, και τελικά το κινητό έπαψε να χτυπάει – οι φίλοι με είχαν ξεγράψει. Δε με ένοιαζε, ζούσα στον παράδεισο κι ο μόνος σύντροφος που ήθελα ήταν αυτός. Ενώσαμε τις μοναξιές μας, μοιραστήκαμε τις ανασφάλειές μας, παρηγορούσαμε ο ένας τον άλλον, κι αυτό για μένα ήταν ευτυχία, γιατί μόνο έτσι είχα συνηθίσει να έχω σχέση: σφιχταγκαλιασμένη με τον άλλον τόσο που να μην παίρνουμε ούτε ανάσα.
Κι ενώ όλα πήγαιναν μια χαρά και κάναμε σχέδια για το μέλλον, με όλες τις βαρύγδουπες δηλώσεις και υποσχέσεις, μια σκιά βρέθηκε από πάνω μου. Ο κύριος ήθελε λίγο χώρο. Δηλαδή τι χώρο; Τι ήταν αυτό που ήθελε παραπάνω εφόσον είχε εμένα; Α, ήθελε να βγει με το φίλο του. Η λογική (κι η φίλη μου η Μαρία που ένας Θεός ξέρει τι πέρασε με μένα) έλεγαν «να πάει, γιατί να μην πάει;». Να βρω κι εγώ κάτι να κάνω. Πήγα κι εγώ σε μια φίλη τις ώρες που αυτός θα έλειπε. Οι ώρες πέρασαν με δυσκολία, τις μετρούσα για να είμαι πάλι μαζί του. Αυτός πέρασε καλά, αν και του έλειψα. Εγώ πέρασα χάλια γιατί μου έλειψε. Το πρώτο χάσμα ανάμεσά μας είχε δημιουργηθεί.
Αυτό συνεχίστηκε ανά τακτά διαστήματα. Δεν ήταν πια κολλημένος πάνω μου, δε με χρειαζόταν πια τόσο πολύ, δεν έπαιρνε ανάσα από την ανάσα μου. Εγώ πάλι, τα ίδια Παντελάκη μου. Αν και μέσα μου καταλάβαινα την ανάγκη του να κάνει κι άλλα πράγματα, εγώ αυτήν την ανάγκη δεν την είχα. Προσπαθούσα να την αποκτήσω, έκανα κι εγώ διάφορα πράγματα, αλλά πάντα ήμουν ανικανοποίητη, πάντα τα έκανα σε ώρες που αυτός θα έλειπε, και πάντα μετρούσα τα λεπτά για να είμαι ξανά μαζί του. Το ολέθριο λάθος ήταν οτι τον πίεσα (τι πρωτότυπο για μένα) και ήμουν πάντα διαθέσιμη. Κι εκεί μπαίνει η ψυχολογία που δεν καταλαβαίνω οτι όταν κάτι σου είναι διαθέσιμο και κολλημένο πάνω σου, σε απωθεί. Άρχισε να απομακρύνεται όλο και πιο πολύ, όχι γιατί δε με αγαπούσε, αλλά γιατί υπήρχαν κι άλλα πράγματα που ήθελε να κάνει. Δεν ήταν ευτυχισμένος μόνο μαζί μου.
Ώσπου οι καυγάδες έγιναν καθημερινή ιεροτελεστία, είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι, εγώ υποχωρούσα και υπέμενα, αυτός πάλι δεν έκανε βήμα από τις θέσεις του. Τελικά χωρίσαμε γιατί κατάλαβε οτι δεν ήταν έτοιμος για σοβαρή σχέση. Δε θα αναλύσω γιατί και πώς. Σημασία έχει η δική μου συμπεριφορά, το δικό μου κόλλημα. Το ανέλυσα πάμπολλες φορές και κατάλαβα οτι είναι λάθος όλο αυτό. Τώρα ξέρω οτι η σχέση δεν πρέπει να είναι το παν, αλλά κομμάτι από τη ζωή μου, γιατί αν χάσω τη σχέση, δε μου μένει τίποτα και χάνω τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. Τώρα λέω οτι δεν θα ξανακάνω το ίδιο λάθος....
[FONT="][/FONT]
Ο πρώην μου ήταν μικρότερος και άπειρος στις σχέσεις. Προς μεγάλη μου ευχαρίστηση με αγαπούσε και με χρειαζόταν (η λέξη κλειδί για μένα). Κόλλησα πάνω του και κόλλησε πάνω μου. Παίρναμε ζωή ο ένας από τον άλλον κι είχα βρει το άλλο μου μισό. Δε χρειαζόμασταν κανέναν, είχαμε ο ένας τον άλλον κι αυτό ήταν αρκετό. Σταμάτησα την επικοινωνία με φίλους, στη δουλειά πήγαινα απλά γιατί έπρεπε μετρώντας τις ώρες που θα είμαι ξανά μαζί του, και τελικά το κινητό έπαψε να χτυπάει – οι φίλοι με είχαν ξεγράψει. Δε με ένοιαζε, ζούσα στον παράδεισο κι ο μόνος σύντροφος που ήθελα ήταν αυτός. Ενώσαμε τις μοναξιές μας, μοιραστήκαμε τις ανασφάλειές μας, παρηγορούσαμε ο ένας τον άλλον, κι αυτό για μένα ήταν ευτυχία, γιατί μόνο έτσι είχα συνηθίσει να έχω σχέση: σφιχταγκαλιασμένη με τον άλλον τόσο που να μην παίρνουμε ούτε ανάσα.
Κι ενώ όλα πήγαιναν μια χαρά και κάναμε σχέδια για το μέλλον, με όλες τις βαρύγδουπες δηλώσεις και υποσχέσεις, μια σκιά βρέθηκε από πάνω μου. Ο κύριος ήθελε λίγο χώρο. Δηλαδή τι χώρο; Τι ήταν αυτό που ήθελε παραπάνω εφόσον είχε εμένα; Α, ήθελε να βγει με το φίλο του. Η λογική (κι η φίλη μου η Μαρία που ένας Θεός ξέρει τι πέρασε με μένα) έλεγαν «να πάει, γιατί να μην πάει;». Να βρω κι εγώ κάτι να κάνω. Πήγα κι εγώ σε μια φίλη τις ώρες που αυτός θα έλειπε. Οι ώρες πέρασαν με δυσκολία, τις μετρούσα για να είμαι πάλι μαζί του. Αυτός πέρασε καλά, αν και του έλειψα. Εγώ πέρασα χάλια γιατί μου έλειψε. Το πρώτο χάσμα ανάμεσά μας είχε δημιουργηθεί.
Αυτό συνεχίστηκε ανά τακτά διαστήματα. Δεν ήταν πια κολλημένος πάνω μου, δε με χρειαζόταν πια τόσο πολύ, δεν έπαιρνε ανάσα από την ανάσα μου. Εγώ πάλι, τα ίδια Παντελάκη μου. Αν και μέσα μου καταλάβαινα την ανάγκη του να κάνει κι άλλα πράγματα, εγώ αυτήν την ανάγκη δεν την είχα. Προσπαθούσα να την αποκτήσω, έκανα κι εγώ διάφορα πράγματα, αλλά πάντα ήμουν ανικανοποίητη, πάντα τα έκανα σε ώρες που αυτός θα έλειπε, και πάντα μετρούσα τα λεπτά για να είμαι ξανά μαζί του. Το ολέθριο λάθος ήταν οτι τον πίεσα (τι πρωτότυπο για μένα) και ήμουν πάντα διαθέσιμη. Κι εκεί μπαίνει η ψυχολογία που δεν καταλαβαίνω οτι όταν κάτι σου είναι διαθέσιμο και κολλημένο πάνω σου, σε απωθεί. Άρχισε να απομακρύνεται όλο και πιο πολύ, όχι γιατί δε με αγαπούσε, αλλά γιατί υπήρχαν κι άλλα πράγματα που ήθελε να κάνει. Δεν ήταν ευτυχισμένος μόνο μαζί μου.
Ώσπου οι καυγάδες έγιναν καθημερινή ιεροτελεστία, είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι, εγώ υποχωρούσα και υπέμενα, αυτός πάλι δεν έκανε βήμα από τις θέσεις του. Τελικά χωρίσαμε γιατί κατάλαβε οτι δεν ήταν έτοιμος για σοβαρή σχέση. Δε θα αναλύσω γιατί και πώς. Σημασία έχει η δική μου συμπεριφορά, το δικό μου κόλλημα. Το ανέλυσα πάμπολλες φορές και κατάλαβα οτι είναι λάθος όλο αυτό. Τώρα ξέρω οτι η σχέση δεν πρέπει να είναι το παν, αλλά κομμάτι από τη ζωή μου, γιατί αν χάσω τη σχέση, δε μου μένει τίποτα και χάνω τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. Τώρα λέω οτι δεν θα ξανακάνω το ίδιο λάθος....
[FONT="][/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.