05-01-10
10:48
Είναι διαφορετική η ψυχολογική βία που λέει η Love και διαφορετικό το "θέλω και το κάνω" που λέει ο Dr. Στην πρώτη περίπτωση μιλάμε για μια αρρωστημένη κατάσταση. Στη δεύτερη για επιλογή.
Είπες κάτι πολύ σωστό: δεν μπορείς να κάνεις τον άλλον να σε αγαπάει με τον τρόπο που θες εσύ. Ο τρόπος αγάπης δεν είναι ένας και μοναδικός, δεν είναι θεσμοθετημένος για να περιμένεις ο άλλος να σε αγαπάει όπως εσύ. Το θέμα είναι να βρεις κάποιον που να σε δεχτεί όπως είσαι και να σου δώσει τον τρόπο αγάπης που ταιριάζει περισσότερο σε σένα.
Εγώ πάντως δεν το έκανα από εγωισμό, το έκανα γιατί έτσι ήμουν, αγαπούσα με τον δικό μου υπερβολικό τρόπο και ζητούσα το ίδιο από τον άλλον. Για όσο το ήθελε, το έκανε κι αυτός. Όταν δεν το ήθελε πια, το έκοψε. Ήθελε να είμαι εκεί γι' αυτόν όταν με χρειαζόταν, αλλά αυτός δεν ήταν εκεί όταν τον χρειαζόμουν. Αυτό με πονούσε πιο πολύ από όλα. Ο εγωκεντρισμός του. Ήθελε να τον καταλαβαίνω, αλλά δεν με καταλάβαινε. Ήθελε να τον υποστηρίζω, αλλά δεν με υποστήριζε. Κι εγώ τα έκανα όλα αυτά γιατί σκεφτόμουν "αν δώσεις αγάπη, θα πάρεις, δεν μπορεί". Δεν έγινε όμως έτσι. Έγινε αυτό που είπε η venividivici πιο πριν:
Τέλος πάντων, το θέμα δεν είναι η δική μου ιστορία.
Τέλος, νομίζω ότι όλο αυτό περιγράφει μία εγωιστική αγάπη! Αλλά η αγάπη κάθε μορφής(συντροφική, φιλική, γονιού-παιδιού κλπ) δεν είναι εγωιστικό συναίσθημα (ο έρωτας ίσως, η αγάπη όχι)! Βλέπουμε ζευγάρια που ο ένας από τους δύο κυριολεκτικά υπηρετεί τον άλλον για μια ολόκληρη ζωή, χωρίς να ζητάει ποτέ αντάλλαγμα επειδή τον αγαπάει πραγματικά... Και αυτό φαίνεται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό όταν ο άλλος βρίσκεται σε πραγματική ανάγκη να τον υπηρετεί κάποιος (πχ. λόγω κάποιας αρρώστιας που τον αναγκάζει να μένει στο κρεβάτι, αναπηρίας ή οτιδήποτε άλλο).
Το να ζητάς λοιπόν από τον άλλον να σε αγαπάει με τον τρόπο που εσύ θες ή να τον αναγκάζεις (ειδικά τη στιγμή που έχει ήδη αρχίσει να πιέζεται και στο δείχνει) να βρίσκεται αποκλειστικά και μόνο μαζί σου, ε αυτό δεν δείχνει αγάπη, αλλά εξάρτηση, ανάγκη κλπ...
Είπες κάτι πολύ σωστό: δεν μπορείς να κάνεις τον άλλον να σε αγαπάει με τον τρόπο που θες εσύ. Ο τρόπος αγάπης δεν είναι ένας και μοναδικός, δεν είναι θεσμοθετημένος για να περιμένεις ο άλλος να σε αγαπάει όπως εσύ. Το θέμα είναι να βρεις κάποιον που να σε δεχτεί όπως είσαι και να σου δώσει τον τρόπο αγάπης που ταιριάζει περισσότερο σε σένα.
Εγώ πάντως δεν το έκανα από εγωισμό, το έκανα γιατί έτσι ήμουν, αγαπούσα με τον δικό μου υπερβολικό τρόπο και ζητούσα το ίδιο από τον άλλον. Για όσο το ήθελε, το έκανε κι αυτός. Όταν δεν το ήθελε πια, το έκοψε. Ήθελε να είμαι εκεί γι' αυτόν όταν με χρειαζόταν, αλλά αυτός δεν ήταν εκεί όταν τον χρειαζόμουν. Αυτό με πονούσε πιο πολύ από όλα. Ο εγωκεντρισμός του. Ήθελε να τον καταλαβαίνω, αλλά δεν με καταλάβαινε. Ήθελε να τον υποστηρίζω, αλλά δεν με υποστήριζε. Κι εγώ τα έκανα όλα αυτά γιατί σκεφτόμουν "αν δώσεις αγάπη, θα πάρεις, δεν μπορεί". Δεν έγινε όμως έτσι. Έγινε αυτό που είπε η venividivici πιο πριν:
Απλά οι προτεραιότητες άλλαξαν, ο άλλος σε "χρησιμοποίησε" σαν ένα πυθάρι που είχε ολοκάθαρο νερό και έπινε μέσα από αυτό.......το πυθάρι άδειασε και εσύ ζήτησες να το ξαναγεμίσει...αυτός δεν δέχθηκε.....
Τέλος πάντων, το θέμα δεν είναι η δική μου ιστορία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
04-01-10
14:05
Το αιώνιο λάθος που κάνω είναι οτι κολλάω. Οι σχέσεις μου ήταν όλες ένα κόλλημα, μια εξαρτηση, ένα «χαλί να γίνω να με πατήσεις». Κάπου πήρα το γυαλό στραβά και δεν μπορώ να κάνω μια σωστή σχέση. Το αστείο είναι οτι στους τρίτους δίνω καλές συμβουλές. Κι ενώ ξέρω ποιο είναι το σωστό, εγώ δεν μπορώ να το εφαρμόσω. Ο έρωτας με παρασέρνει και χάνω το μπούσουλα. Ξεχνάω τον εαυτό μου, τον βάζω σε δεύτερη μοίρα, ξεχνάω τους φίλους, τις ασχολίες, τα χόμπυ, και δίνομαι στον άλλον. Τον κάνω κορώνα στο κεφάλι μου και κοιτάω να ικανοποιήσω αυτόν. Αυτός είναι ο δικός μου διαστρεβλωμένος τρόπος να παίρνω ευτυχία. Οι άνθρωποι όμως έχουν το εξής ανώμαλο: ψάχνουν την αγάπη (λογικό) αλλά όταν βρουν κάποιον κι αυτός κολλήσει πάνω του σαν βδέλλα, αρχίζουν να «πιέζονται» και να απομακρύνονται. Αυτό το «με πιέζεις» το έχω ακούσει άπειρες φορές. Δεν το καταλαβαίνω. Εγώ απλά σου δίνω αγάπη. Τελικά τι θέλουν οι άνθρωποι; Αδιαφορία; Αγάπη με το σταγονόμετρο;
Ο πρώην μου ήταν μικρότερος και άπειρος στις σχέσεις. Προς μεγάλη μου ευχαρίστηση με αγαπούσε και με χρειαζόταν (η λέξη κλειδί για μένα). Κόλλησα πάνω του και κόλλησε πάνω μου. Παίρναμε ζωή ο ένας από τον άλλον κι είχα βρει το άλλο μου μισό. Δε χρειαζόμασταν κανέναν, είχαμε ο ένας τον άλλον κι αυτό ήταν αρκετό. Σταμάτησα την επικοινωνία με φίλους, στη δουλειά πήγαινα απλά γιατί έπρεπε μετρώντας τις ώρες που θα είμαι ξανά μαζί του, και τελικά το κινητό έπαψε να χτυπάει – οι φίλοι με είχαν ξεγράψει. Δε με ένοιαζε, ζούσα στον παράδεισο κι ο μόνος σύντροφος που ήθελα ήταν αυτός. Ενώσαμε τις μοναξιές μας, μοιραστήκαμε τις ανασφάλειές μας, παρηγορούσαμε ο ένας τον άλλον, κι αυτό για μένα ήταν ευτυχία, γιατί μόνο έτσι είχα συνηθίσει να έχω σχέση: σφιχταγκαλιασμένη με τον άλλον τόσο που να μην παίρνουμε ούτε ανάσα.
Κι ενώ όλα πήγαιναν μια χαρά και κάναμε σχέδια για το μέλλον, με όλες τις βαρύγδουπες δηλώσεις και υποσχέσεις, μια σκιά βρέθηκε από πάνω μου. Ο κύριος ήθελε λίγο χώρο. Δηλαδή τι χώρο; Τι ήταν αυτό που ήθελε παραπάνω εφόσον είχε εμένα; Α, ήθελε να βγει με το φίλο του. Η λογική (κι η φίλη μου η Μαρία που ένας Θεός ξέρει τι πέρασε με μένα) έλεγαν «να πάει, γιατί να μην πάει;». Να βρω κι εγώ κάτι να κάνω. Πήγα κι εγώ σε μια φίλη τις ώρες που αυτός θα έλειπε. Οι ώρες πέρασαν με δυσκολία, τις μετρούσα για να είμαι πάλι μαζί του. Αυτός πέρασε καλά, αν και του έλειψα. Εγώ πέρασα χάλια γιατί μου έλειψε. Το πρώτο χάσμα ανάμεσά μας είχε δημιουργηθεί.
Αυτό συνεχίστηκε ανά τακτά διαστήματα. Δεν ήταν πια κολλημένος πάνω μου, δε με χρειαζόταν πια τόσο πολύ, δεν έπαιρνε ανάσα από την ανάσα μου. Εγώ πάλι, τα ίδια Παντελάκη μου. Αν και μέσα μου καταλάβαινα την ανάγκη του να κάνει κι άλλα πράγματα, εγώ αυτήν την ανάγκη δεν την είχα. Προσπαθούσα να την αποκτήσω, έκανα κι εγώ διάφορα πράγματα, αλλά πάντα ήμουν ανικανοποίητη, πάντα τα έκανα σε ώρες που αυτός θα έλειπε, και πάντα μετρούσα τα λεπτά για να είμαι ξανά μαζί του. Το ολέθριο λάθος ήταν οτι τον πίεσα (τι πρωτότυπο για μένα) και ήμουν πάντα διαθέσιμη. Κι εκεί μπαίνει η ψυχολογία που δεν καταλαβαίνω οτι όταν κάτι σου είναι διαθέσιμο και κολλημένο πάνω σου, σε απωθεί. Άρχισε να απομακρύνεται όλο και πιο πολύ, όχι γιατί δε με αγαπούσε, αλλά γιατί υπήρχαν κι άλλα πράγματα που ήθελε να κάνει. Δεν ήταν ευτυχισμένος μόνο μαζί μου.
Ώσπου οι καυγάδες έγιναν καθημερινή ιεροτελεστία, είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι, εγώ υποχωρούσα και υπέμενα, αυτός πάλι δεν έκανε βήμα από τις θέσεις του. Τελικά χωρίσαμε γιατί κατάλαβε οτι δεν ήταν έτοιμος για σοβαρή σχέση. Δε θα αναλύσω γιατί και πώς. Σημασία έχει η δική μου συμπεριφορά, το δικό μου κόλλημα. Το ανέλυσα πάμπολλες φορές και κατάλαβα οτι είναι λάθος όλο αυτό. Τώρα ξέρω οτι η σχέση δεν πρέπει να είναι το παν, αλλά κομμάτι από τη ζωή μου, γιατί αν χάσω τη σχέση, δε μου μένει τίποτα και χάνω τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. Τώρα λέω οτι δεν θα ξανακάνω το ίδιο λάθος....
[FONT="][/FONT]
Ο πρώην μου ήταν μικρότερος και άπειρος στις σχέσεις. Προς μεγάλη μου ευχαρίστηση με αγαπούσε και με χρειαζόταν (η λέξη κλειδί για μένα). Κόλλησα πάνω του και κόλλησε πάνω μου. Παίρναμε ζωή ο ένας από τον άλλον κι είχα βρει το άλλο μου μισό. Δε χρειαζόμασταν κανέναν, είχαμε ο ένας τον άλλον κι αυτό ήταν αρκετό. Σταμάτησα την επικοινωνία με φίλους, στη δουλειά πήγαινα απλά γιατί έπρεπε μετρώντας τις ώρες που θα είμαι ξανά μαζί του, και τελικά το κινητό έπαψε να χτυπάει – οι φίλοι με είχαν ξεγράψει. Δε με ένοιαζε, ζούσα στον παράδεισο κι ο μόνος σύντροφος που ήθελα ήταν αυτός. Ενώσαμε τις μοναξιές μας, μοιραστήκαμε τις ανασφάλειές μας, παρηγορούσαμε ο ένας τον άλλον, κι αυτό για μένα ήταν ευτυχία, γιατί μόνο έτσι είχα συνηθίσει να έχω σχέση: σφιχταγκαλιασμένη με τον άλλον τόσο που να μην παίρνουμε ούτε ανάσα.
Κι ενώ όλα πήγαιναν μια χαρά και κάναμε σχέδια για το μέλλον, με όλες τις βαρύγδουπες δηλώσεις και υποσχέσεις, μια σκιά βρέθηκε από πάνω μου. Ο κύριος ήθελε λίγο χώρο. Δηλαδή τι χώρο; Τι ήταν αυτό που ήθελε παραπάνω εφόσον είχε εμένα; Α, ήθελε να βγει με το φίλο του. Η λογική (κι η φίλη μου η Μαρία που ένας Θεός ξέρει τι πέρασε με μένα) έλεγαν «να πάει, γιατί να μην πάει;». Να βρω κι εγώ κάτι να κάνω. Πήγα κι εγώ σε μια φίλη τις ώρες που αυτός θα έλειπε. Οι ώρες πέρασαν με δυσκολία, τις μετρούσα για να είμαι πάλι μαζί του. Αυτός πέρασε καλά, αν και του έλειψα. Εγώ πέρασα χάλια γιατί μου έλειψε. Το πρώτο χάσμα ανάμεσά μας είχε δημιουργηθεί.
Αυτό συνεχίστηκε ανά τακτά διαστήματα. Δεν ήταν πια κολλημένος πάνω μου, δε με χρειαζόταν πια τόσο πολύ, δεν έπαιρνε ανάσα από την ανάσα μου. Εγώ πάλι, τα ίδια Παντελάκη μου. Αν και μέσα μου καταλάβαινα την ανάγκη του να κάνει κι άλλα πράγματα, εγώ αυτήν την ανάγκη δεν την είχα. Προσπαθούσα να την αποκτήσω, έκανα κι εγώ διάφορα πράγματα, αλλά πάντα ήμουν ανικανοποίητη, πάντα τα έκανα σε ώρες που αυτός θα έλειπε, και πάντα μετρούσα τα λεπτά για να είμαι ξανά μαζί του. Το ολέθριο λάθος ήταν οτι τον πίεσα (τι πρωτότυπο για μένα) και ήμουν πάντα διαθέσιμη. Κι εκεί μπαίνει η ψυχολογία που δεν καταλαβαίνω οτι όταν κάτι σου είναι διαθέσιμο και κολλημένο πάνω σου, σε απωθεί. Άρχισε να απομακρύνεται όλο και πιο πολύ, όχι γιατί δε με αγαπούσε, αλλά γιατί υπήρχαν κι άλλα πράγματα που ήθελε να κάνει. Δεν ήταν ευτυχισμένος μόνο μαζί μου.
Ώσπου οι καυγάδες έγιναν καθημερινή ιεροτελεστία, είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι, εγώ υποχωρούσα και υπέμενα, αυτός πάλι δεν έκανε βήμα από τις θέσεις του. Τελικά χωρίσαμε γιατί κατάλαβε οτι δεν ήταν έτοιμος για σοβαρή σχέση. Δε θα αναλύσω γιατί και πώς. Σημασία έχει η δική μου συμπεριφορά, το δικό μου κόλλημα. Το ανέλυσα πάμπολλες φορές και κατάλαβα οτι είναι λάθος όλο αυτό. Τώρα ξέρω οτι η σχέση δεν πρέπει να είναι το παν, αλλά κομμάτι από τη ζωή μου, γιατί αν χάσω τη σχέση, δε μου μένει τίποτα και χάνω τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. Τώρα λέω οτι δεν θα ξανακάνω το ίδιο λάθος....
[FONT="][/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.