Άλλα μηνύματα του μέλους WalkerYannis σε αυτό το thread

Κρίνοντας και από προσωπική εμπειρία καθώς και συναντήσεις και εξομολογήσεις από πρώην συμμαθητές μου αργότερα, οι λόγοι για αυτή την "αραίωση" στις τελευταίες τάξεις πρέπει να είναι οι εξής:
1. Το οικονομικό
2. Όταν ένα παιδί (ειδικά αγόρι) που είναι από τη φύση του ήσυχο/καλοσυνάτο/ντροπαλό/φοβισμένο (κοινώς "nerd') και δεν έχει ασχοληθεί με δραστηριότητες εξωσχολικές που θα μπορούσαν να το βοηθήσουν, αντικρίσει τη...σκληρή πραγματικότητα του Δημοσίου σχολείου νιώθει σα να έχει έρθει από τα Μοναστήρια. Η έγκαιρη μετάβαση σε αυτό το βοηθάει σε ευκολότερη προσαρμογή στο Γυμνάσιο
3. Κάποιοι συντηρητικοί γονείς ενδέχεται να μη συμφωνούν με αυτό το φιλελευθερισμό (που στα χρόνια μου στο Τατόι δεν υπήρχε)
4. Μπορεί στο σχολείο να απολαμβάνουν την ελευθερία, αλλά στο σπίτι να το πληρώνουν με ατελείωτες ώρες μελέτης
5. Ίσως κι η πολιτική του σχολείου να είναι να "διώχνει" κάποια παιδιά
6. Δε γινόμασταν μαθητές αλλά ανταγωνιστές. Κάποιοι δε το άντεχαν.

Βεβαίως στα χρόνια μου υπήρχε και υπερβολική αυστηρότητα, κάτι που δε συνάδει με το Μοντεσσοριανό πρότυπο

Τελείωσα το Δημοτικό σε Μοντεσσοριανό Σχολείο, εκεί στα τέλη του '80. Τότε είχε μόνο Νηπειαγωγείο και Δημοτικό. Κάθε πρωί, για 2 ώρες, ασχολούμασταν με το λεγόμενο ¨υλικό¨. Βελτιώναμε κάπως τις γενικές γνώσεις μας, αλλά αυτό εξαρτώνταν και από το κάθε παιδί. Μετά κάναμε μάθημα φλογέρας και εκεί γεννήθηκε η αγάπη μου για την κλασσική μουσική. Μετά το κυρίως μάθημα, ένα ολόκληρο διάλλειμα μισής ώρας και μετά πάλι μάθημα. Κοινές δασκάλες, ως επί το πλείστον. Χωρίς ¨μοντεσσοριανή παιδεία¨. Στις γιορτές συμμετείχαμε όλα τα παιδιά. Τα καθένα με τη φλογέρα του. Επίσης όλα τραγουδούσαμε και απαγγέλαμε ποιήματα. Ποτέ δεν έλλειψε η πειθαρχία. Ποτέ δεν έλλειψε η άμεση επικοινωνία και η αλλυλεγγύη μεταξύ των μαθητών. Ποτέ δεν έλλειψαν τα πάρτυ. Πάντοτε όμως υπήρχαν κλίκες. Πάντοτε υπήρχαν μάγκες, ψευτόμαγκες καθώς και μαθητές που δεν έβγαιναν ποτέ διάλλειμμα επειδή κανένας δεν τους έκανε παρέα. Ποτέ δεν έλλειψε ο ανταγωνισμός, η αυστηρότητα και ο τρόμος στο άκουσμα του ονόματος και μόνο κάποιων εκπαιδευτικών και των διευθυντών, όπως επίσης και η δημόσια διαπόμπευση. Το πρόγραμμα δεν περιελάμβανε καθόλου γυμναστική. Η τοποθεσία, πάντως, ιδανική. Οι εγκαταστάσεις θα μπορούσαναν είναι καλύτερες. Οι οδηγοί λεωφορείων και οι συνοδοί, ως επί το πλέιστον, απαράδεκτοι. ΟΙ γλυκιές αναμνήσεις ακόμα υπαρκτές. Από τότε στο συγκεκριμένο σχολείο, πολλά έχουν αλλάξει. Αν θέλετε λεπτομέρειες, μπορώ να απαντήσω σε προσωπικό μήνυμα.