vassilis498
Διακεκριμένο μέλος
Για νοοτροπίες και mindsets μιλάμε, τα ενδιαφέροντα και οι στόχοι έπονται αυτών. Στο παράδειγμα που σου έδωσα πριν μια χαρά έπαιζαν και τα 2 παιδάκια. Απλά το ένα το οποίο μεγάλωσε με διαφορετικές αρχές , είχε ιεραρχίσει κάποια πράγματα και επέλεξε να μη δώσει το 100% γιατί κατανοούσε πως η αφοσίωση σταματά να έχει νόημα από ένα σημείο κι έπειτα. Ένα άλλο παιδάκι όμως επηρεασμένο από τις ανταγωνιστικές λογικές που του καλλιεργήθηκαν θα αποκτήσει μαι διαστρεβλωμένη αντίληψη του θέλω και του πρέπει. Το εξηγείς απόλυτα 1 σελίδα πίσω:Τι σχέση έχει ο ανταγωνισμός με την ιεράρχηση των στόχων? Το όλο νόημα του ανταγωνισμού είναι πως έχει ήδη κάποιους στόχους και ανταγωνίζεσαι άτομα με τους ίδιους στόχους για να γίνεις καλύτερος. Αν δεν σε ενδιαφέρει κάτι προφανώς και δεν θα είσαι ανταγωνιστικός. Υπάρχει πολύ μεγάλος ανταγωνισμός στο starcraft. Αλλά εγώ δεν παίζω, άρα και δεν ανταγωνίζομαι κάποιον. Ο καλύτερος όμως τρόπος για να γίνω καλύτερος αν το ήθελα θα ήταν να ανταγωνιστώ κάποιον, όχι να παίζω μόνος μου. Το ίδιο ισχύει και στο σχολείο και παντού. Αν κάποιον μαθητής δεν ενδιαφέρεται καν για το μάθημα είναι εκτός ανταγωνισμού έτσι κι αλλιώς. Ο μαθητής του 8 δεν παθαίνει κόμπλεξ επειδή έχει ανταγωνιστεί τον μαθητή του 18, ο μαθητής του 8 δεν ενδιαφέρεται καν να ξεκινήσει να ανταγωνίζεται κάποιον γιατί δεν τον ενδιαφέρει το μάθημα και το σχολείο γενικότερα. Ο ανταγωνισμός σε κάτι προϋποθέτει ότι σε ενδιαφέρει αυτό το κάτι και θες να γίνεις καλύτερος.
Οπου άλλα μέσα αποτυγχάνουν έρχονται οι λογικές περί ανταγωνισμού να δώσουν το κίνητρο στα παιδιά. Κι αυτό γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό στο περιβάλλον μιας τάξης. Σε περιπτώσεις όπου ο καθηγητής αδυνατεί να καλλιεργήσει το ενδιαφέρον στα παιδιά χρησιμοποιεί το βαθμό για να τα κάνει τα προσέξουν ( να διευκολύνουν δηλαδή το δικό του έργο). Έτσι για το κάθε παιδί το μάθημα πλέον δεν είναι τίποτε άλλο από ένας αγώνας δρόμου στον οποίο ο μαθητής καλείται να βάλει το "πρέπει" πάνω απ' το "θέλω", μαθαίνει να θρέφει τον εγωισμό του αντι να τον ελέγχει και αντιμετωπίζει τους συμμαθητές του ως αντιπάλους αντί συνεργάτες ( όλοι είχαμε στη τάξη το γνωστό σπαστικό που αρνούνταν να μοιραστεί κάποια λύση μη και του κλέψουν τη δόξα ).Η νίκη είναι απλά το καρώτο. Το πραγματικό νόημα δεν είναι να κερδίσεις στην μπάλα ή να γράψεις 20. Το πραγματικό νόημα είναι να το κάνεις σύμφωνα με τους κανόνες και έντιμα διότι μόνο έτσι καλλιεργείς τις ικανότητες και την πειθαρχία που χρειάζεται πράγματα τα οποία θα σου φανούν 1000 φορές χρησιμότερα αργότερα στην ζωή σου. Το καρώτο όμως είναι αναγκαίο καθώς το παιδί δεν μπορεί να καταλάβει την διαδικασία. Δεν μπορείς να πεις να στο παιδί προπονήσου κάθε μέρα γιατί έτσι στα 70 σου θα έχεις σώμα 50άρη. Μπορείς όμως να του πεις προπονήσου σκληρά για να είσαι ο καλύτερος στο γήπεδο. Και μέσω αυτού του καρότου αναπτύσσει την αθλητικότητα που θα του δώσει υγεία στα 70.
Ξεχνάμε πως μιλάμε αυτή τη στιγμή για λογικές που πρόκειται να καλλιεργηθούν σε μικρά παιδιά. Εκεί ο ανταγωνισμός δεν είναι το μέσο, είναι το θεμέλιο για το χαρακτήρα του. Και όταν μάλιστα γίνεται άκομψα δεν τίθεται μόνο θέμα μισαλλοδοξίας. Το παιδί αποκτά πολλές φορές προβλήματα κοινωνικοποίησης εφόσον ωθείται σε μια ατσούμπαλη συμπεριφορά και μαθαίνει να κυνηγά το φαίνεσθαι. Αυτό με τη σειρά του επιστρέφει boomerang σε περιπτώσεις όπου ανεπαίσθητα λόγω του ανταγωνισμού το παιδί δίνει σε κάτι μεγαλύτερο βάρος απ' όσο θα άξιζε κι όταν ως αποτέλεσμα η προσπάθειά του υποτιμηθεί, μπορεί να φτάσει ακόμη και να αμφισβητεί τις ίδιες του ικανότητες ή το κατά πόσο άξιζε η αφοσίωση. Και φυσικά αυτό παίζει κι απ' την άλλη μεριά, ένα παιδί το οποίο μένει συνεχώς πίσω λόγω παραγόντων τους οποίους δε γνωρίζει και δεν μπορεί να επηρεάσει (χρήματα, οικογένεια, φυσικά χαρακτηριστικά) εφόσον πατά παω σε standards άλλων, αναπόφευκτα θα τα βάλει με τον εαυτό του, θα αρχίσει να νιώθει άχρηστος και μπορεί ακόμη και να δημιουργηθεί πρόβλημα στην αυτοπεποίθησή του.
Αυτό δεν είναι το ίδιο. Μιλάμε για mindset. Το να βάλεις ένα συγκεκριμένο στόχο και να εφεύρεις τεχνάσματα για να κάνεις τον εαυτό σου να ξεκουνηθεί είναι κάτι διαφορετικό. Αν και αυτό που λες με το ποιος θα χάσει πιο γρήγορα βάρος είναι το ίδιο έξυπνο με το να διαγωνιστείς στο ποιος μπορεί να καταβάσει τα περισσότερα σφηνάκια χωρίς να ταβλιαστεί. Ακόμη και σε τέτοιες περιπτωσεις κάνει apply η λογική που λέει να μην συγκρίνεις άκριτα τη δική σου περίπτωση με του άλλου μόνο και μόνο επειδή ο σκοπός είναι ίδιος. Αλλά όπως είπα αυτή η περίπτωση είναι διαφορετική.Όχι δεν βλέπω τι κακό τι κάνει. Το ξαναγράφω, η επιτυχία σου δεν εξαρτάται από τους άλλους. Εξαρτάται από τους στόχους που έθεσες. Οι άλλοι είναι απλά σημεία αναφοράς. Αν ο στόχος σου είναι να χάσεις 50 κιλά λίπος το να βρεις άλλον έναν χοντρό με τον ίδιο στόχο και να ανταγωνίζεστε για το ποιος θα τα χάσει γρηγορότερα δίνει έξτρα κίνητρο στο να συνεχίσεις να προσπαθείς. Και να χάσεις την μάχη δεν έγινε κάτι, πληγώθηκε λίγο το εγώ σου. Αν θες να γίνεις CEO, ο ανταγωνισμός είναι επιβεβλημένος διότι υπάρχει μόνο μία θέση. Θες δεν θες στην ζωή σου θα αναγκαστείς να ανταγωνιστείς άλλους αν θες να κάνεις οτιδήποτε πέραν του να έχεις μια dead end δουλειά για 40 χρόνια. Είτε αυτό το κάτι είναι μια καλή δουλειά, είτε μια επιχείρηση, είτε μια γκόμενα πάντα θα υπάρχουν κι άλλοι που το θέλουν και τις περισσότερες φορές μόνο ένας θα το πετύχει. Έτσι είναι η ζωή. Όσο πιο γρήγορα μάθεις να είσαι ανταγωνιστικός τόσο το καλύτερο για σένα.
Ο φόβος του ανταγωνισμού πηγάζει από την ηττοπάθεια και την αδυναμία να διαχειριστείς την ήττα και πραγματικά όταν δεν μαθαίνεις σε ένα παιδί από μικρό να δέχεται τον ανταγωνισμό το παραλύεις για μια ζωή. Τα κόμπλεξ των γονιών δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που λέμε, όπως μπορεί κάποιος γονιός να έχει κόμπλεξ και να επιβάλει στο παιδί του να είναι ανταγωνιστικό μέχρι και στο δέσιμο των κορδονιών έτσι μπορεί και κάποιος γονιός που έχει κόμπλεξ ηττοπάθειας να δημιουργήσει παιδιά που φοβούνται μέχρι και να μιλήσουν. Δε μιλάμε για τα άκρα μιλάμε για νορμάλ καταστάσεις.
Όσον αφορά το κόμπλεξ των γονιών αυτό που λες σπάνια παρατηρείται, το αντίθετο γίνεται συνήθως. καθώς έχεις ανθρώπους που μεγαλώνοντας δεν είναι ευχαριστημένοι με τη ζωή τους και προτιμούν να δουν τους εαυτούς τους να ξανά γεννιύνται μεσα από τα παιδιά τους στα οποία και θα εμφυσήσουν την αντίληψη της τελειότητας μήπως κι έτσι πετύχουν ό,τι δεν πέτυχαν εκείνοι.
Αν όλοι στην ομάδα θέλουν να τελειώσουν το έργο το να ανταγωνίζονται για το ποιος θα κάνει την καλύτερη δουλειά έχει σαν αποτέλεσμα να γίνεται καλύτερο συνολικά το έργο. Αυτό δεν σημαίνει ότι χαλάει η ομάδα ή ότι κάποιος μένει πίσω. Ο ανταγωνισμός αυτός πολλές φορές είναι προσωπικός, δεν πας στον άλλον και λες έλα να δούμε ποιος γράφει γρηγορότερα κώδικα, απλά κοιτάς την δουλειά του άλλου, λες "πω ο τύπος είναι μπροστά" και αυτομάτως αισθάνεσαι κατώτερος και προσπαθείς να τον φτάσεις.
Σε περιπτώσειςόπου η ψαλίδα ανοίγει κατά πολύ εκίνος που θα έχει το πλεονέκτημα και θα το δει ανταγωνιστικά αυτόματα θα στραφεί κατά των υπολοίπων και αν γίνει αυτό, ναι χαλάει η ομάδα. Μη μου λες πως δε γίνεται έτσι κι εγώ το έχω κάνει σε ομαδικά projects και σε όλους λίγο πολύ έχει τύχει. Είναι κάποια κομμάτια εγωισμού που καμιά φορά προσπερνούν τη λογική και ανεβαίνουν στην επιφάνεια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
vassilis498
Διακεκριμένο μέλος
χαχ ναι ε; κι αυτό πώς το γνωρίζεις; εκ των υστέρων; δε δουλεύει έτσι. Αυτοί οι στόχοι ακριβώς είναι κάτι που διαμορφώνεται εσωτερικευμένα βάσει των κριτηρίων του κάθε ανθρωπου. Αυτός που έχει μάθει να ιεραρχεί τους στόχους του βάσει του τι θέλει εκείνος κι όχι οι άλλοι μαθαίνει να ορίζει πού θα δώσει το περισσότερο βάρος, τι θα πάρει στα σοβαρά και τι όχι, μαθαίνει να καλλιεργεί τα ενδιαφέροντα του και να διαμορφώνει τις δικές του αντιλήψεις και πάνω σε αυτές να πορεύεται. Σε αντίθεση με κάποιον άλλον ο οποίος μαθαίνει από μικρός πως πρέπει να είναι ο καλύτερος σε ό,τι κάνει αδιακρίτως γιατί "η κοινωνία είναι μια ζούγκλα, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό" και ποιος ξέρει τι άλλη μπούρδα ολκής είναι έτοιμος να πει ο κάθε γονιός προκειμένου να μεταφέρει τα δικά του κόμπλεξ στο παιδί του επειδή εκείνος με τη σειρά του σιχάθηκε τη δική του ζωή.Δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει αυτό με την έννοια του ανταγωνισμού. Ο Γιωργάκης και ο Κωστάκης έχουν εξαρχής διαφορετικούς στόχους άρα δεν ανταγωνίζονται. Αν ο Γιωργάκης ήθελε κι αυτός να γίνει challenger τότε ο ανταγωνισμός με τον Κωστάκη θα ήταν προς όφελος και των δύο, αφού στην προσπάθεια τους να φτάσουν πρώτοι εκεί θα γίνονταν πιο γρήγορα καλύτεροι.
Βλέπεις λοιπόν τι το κακό έχει μια τέτοια προσέγγιση στην οποία ο ορισμός της δικής σου επιτυχία κρέμεται από το περιβάλλον γύρω σου το οποίο μπορεί να επηρεάζει ταυτόχρονα κι άλλους 500 παράγοντες που καμία σχέση μπορεί να μην έχουν με το θέμα της επίδοσης. Γιατί καλό και το "τράβα στη πόλη" αλλά στη πράξη ποτέ δεν είναι τόσο απλό.Απλά ανεβαίνεις κατηγορία. Όταν φτάσεις να είσαι ο καλύτερος στο χωριό μετά πας στην πόλη όπου υπάρχει μεγαλύτερος ανταγωνισμός.
Όχι δεν αναφέρομαι σε ομαδικό ανταγωνισμό. Μη βγάζεις αυθαίρετα συμπεράσματα. Αναφέρομαι σε μια ομάδα που προσπαθεί να πετύχει κάτι και προκειμένου να το κάνει και να γίνει σωστά, θα πρέπει όλοι να βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος, κι αυτό παίζει είτε η ομάδα ως ομάδα δουλεύει ανταγωνιστικά έναντι μιας άλλης είτε όχι. Όπως για παράδειγμα μια παρέα που προσπαθεί για να φέρει εις πέρας ένα έργο.Και πάλι αυτό το πράγμα δεν βγάζει νόημα γιατί απλά αναφέρεσαι στον ομαδικό ανταγωνισμό. Αν έχεις μια ομάδα ποδοσφαίρου σε ενδιαφέρει και οι 11 να έχουν ένα minimum επίπεδο διότι ανταγωνίζεσαι με άλλους 11, αλλά ακόμη και μέσα στην ίδια την ομάδα ο ανταγωνισμός δρα θετικά καθώς δίνει κίνητρο για βελτίωση. Και προφανώς μέσα στην ομάδα ο ατομικός ανταγωνισμός πρέπει να είναι τέτοιος που να μην δρα αρνητικά στην ομαδική απόδοση.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
vassilis498
Διακεκριμένο μέλος
Κοινωνικά standard και ανταγωνισμός δεν είναι το ίδιο πράγμα. Μπορείς να θεωρήσεις όποια γενική κατεύθυνση θέλεις, πως κατά γενική ομολογία όλοι θέλουν να γίνουν διάσημοι με δόξα και λεφτά, όταν όμως προσγειωθείς σε ένα καθημερινό ζήτημα όπως οι επιδόσεις μιας παρέας στα video games ανεπαίσθητα θα μπουν άλλοι 1 εκατομμύριο υποκειμενικοί παράγοντες. Κι εκεί που έχεις το Κωστάκη που λιώνει στο LoL γιατί θέλει να πάει challenger και να γίνει pro streamer ο Γιωργάκης θα προτιμήσει να παίξει τα 2-3 free απογεύματα τη βδομάδα και τα υπόλοιπα να τα αφιερώσει στο διάβασμα του σχολείου κι ας μείνει για πάντα silver.Αν θες να είσαι μέλος μιας κοινωνίας θέλοντας και μη κάποιες αντιλήψεις σου θα επηρεάζονται και θα διαμορφώνεται από αυτήν. Κάθε άνθρωπος ασχέτως του τι λέει, θέλει να θεωρείται επιτυχημένος από το ευρύτερο κοινωνικό του σύνολο. Το τι είναι προσωπική επιτυχία το κρίνει ο καθένας, αλλά όλοι ξέρουμε πάνω κάτω τι εστί επιτυχία με βάση τα κοινωνικά στάνταρ και πολλές φορές προσωπικοί στόχοι μπορεί να έχουν ως προϋπόθεση την επιτυχία σύμφωνα με το κοινωνικό σύνολο. Anyway το σχολείο διαμορφώνει πολύ χειρότερες αντιλήψεις από τον ανταγωνισμό.
Το ότι βασίζεσαι στην αποτυχία του άλλου για τη δική σου επιτυχία δε σημαίνει πως το σαμποτάρεις. Σημαίνει πως η δική σου προσπάθεια δε συνάδει με τους δικούς σου ρυθμούς αλλά με του άλλου. Αν ο άλλος για κάποιος λόγο σταματήσει να προσπαθεί, κι εσύ θα κάνεις το ίδιο. Αν λόγω κάποιου εξωτερικού παράγοντα αλλάξει η ιεραρχία, αυτόματα χάνεις και το όποιο κίνητρο βελτίωσης. Είναι υγιές αυτό;Όχι βασίζεσαι στις δικές σου προσπάθειες. Δεν σαμποτάρεις τον άλλο, κάνεις τον εαυτό σου καλύτερο.
Σε ενδιαφέρει σε περιπτώσεις όπου το να μην μένει κάποιος πίσω είναι πιο σημαντικό από το να έχεις φύγει εσύ μπροστά. Ε κάπου εκεί είναι πιο συνετό να μην κοιτάς τη παρτάρα σου αλλά το τι γίνεται γύρω.Please, για ποιο λόγο ακριβώς με ενδιαφέρει η συλλογική επίδοση? Ο καθένας κοιτά να κάνει το καλύτερο για τον εαυτό του και να γίνει αυτός ο καλύτερος. Τα παιδιά απ' το σχολείο όπως και τους περισσότερους ανθρώπους δεν θα τους ξαναδείς ποτέ στην ζωή σου, για ποιο λόγο σε νοιάζει η επίδοσή τους? Επίσης μέσω του ατομικού ανταγωνισμού αυξάνεται και η συλλογική επίδοση καθώς τα άτομα γίνονται καλύτερα σαν μονάδες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
vassilis498
Διακεκριμένο μέλος
Δεν έχεις καταλάβει το νόημα του ανταγωνισμού. Όταν τα παιδιά μαζεύονται για να παίξουν μπάλα έχει δημιουργηθεί αυτομάτως ένα σύστημα ανταγωνισμού καθώς υπάρχει ένα παιχνίδι με κανόνες και μια ιδανική κατάσταση η νίκη την οποία τα παιδιά προσπαθούν να φτάσουν. Για να έχει νόημα η νίκη πρέπει φυσικά να υπάρχει και η ήττα.
Η νίκη είναι απλά το καρώτο. Το πραγματικό νόημα δεν είναι να κερδίσεις στην μπάλα ή να γράψεις 20. Το πραγματικό νόημα είναι να το κάνεις σύμφωνα με τους κανόνες και έντιμα διότι μόνο έτσι καλλιεργείς τις ικανότητες και την πειθαρχία που χρειάζεται πράγματα τα οποία θα σου φανούν 1000 φορές χρησιμότερα αργότερα στην ζωή σου. Το καρώτο όμως είναι αναγκαίο καθώς το παιδί δεν μπορεί να καταλάβει την διαδικασία. Δεν μπορείς να πεις να στο παιδί προπονήσου κάθε μέρα γιατί έτσι στα 70 σου θα έχεις σώμα 50άρη. Μπορείς όμως να του πεις προπονήσου σκληρά για να είσαι ο καλύτερος στο γήπεδο. Και μέσω αυτού του καρότου αναπτύσσει την αθλητικότητα που θα του δώσει υγεία στα 70.
Ευγενής άμιλλα. Αυτό λέγαν πάντα οι αρχαία. Στόχος σου είναι να γίνεις ο καλύτερος αλλά πάντα έντιμα αλλιώς η νίκη είναι ψεύτικη και δεν έχει αξία. Το να συγκρίνεσαι μόνο με τον εαυτού είναι κι αυτό καλό. Το να συγκρίνεσαι όμως με τους άλλους αφενός σου δίνει μια αίσθηση για το που βρίσκεσαι ρεαλιστικά και αφετέρου εκμεταλλεύεται το εγώ σου και το χρησιμοποιεί σαν κίνητρο για σε κάνει καλύτερο.
Επίσης το να είσαι ανταγωνιστικός σου μαθαίνει το πιο σημαντικό μάθημα από όλα. Το μάθημα της ήττας. Η ίδια η ζωή είναι ανταγωνιστική και πολλές φορές θα χάσεις. Θα σου πάρει άλλος τη δουλειά, θα σε απορρίψει μια γκόμενα κτλ. Όποιος δεν έμαθε από μικρός να χάνει έχει τεράστιο πρόβλημα αργότερα.
Επίσης μαθαίνεις και να:
α) ορίζεις την αντίληψή σου επί της επιτυχίας σύμφωνα με εκείνες των άλλων
β) βασίζεσαι στην αποτυχία των άλλων για να επιτύχεις το στόχο σου.
γ) επικεντρώνεσαι στην ατομική επίδοση έναντι της συλλογικής.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να κάνεις ένα παιδί να κουνήσει τα πόδια του, αν αυτός είναι ο σκοπός. Το να χρησιμοποιήσεις ως μπροστάρη το διπλανό του για αυτό το σκοπό για τους παραπάνω λόγους προσωπικά το θεωρώ ατυχές.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
vassilis498
Διακεκριμένο μέλος
Δύο πράγματα.
Πρώτον, αυτό ακριβώς το περιβάλλον που περιγράφεις δε διαφέρει από αυτό που λέμε. Μάλλον απλά δε θες να το βαφτίσεις "ανταγωνιστικό" επειδή έχει αρνητική χροιά η λέξη, με τη διαφορά ότι απορρίπτεις τη σύγκριση με τους άλλους, κάτι που το θεωρώ προσωπικά άστοχο, εξηγώ τώρα γιατί.
Δεύτερον, σου ξαναλέω αυτό που είπα πριν. Η λέξη "καλύτερος" βρίσκεται σε βαθμό ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΌ. Σε κάθε τέτοιο περιβάλλον, προσπαθείς να γίνεις καλύτερος από τον εαυτό σου, αλλά αυτό το ελέγχεις και με τη σύγκριση με τους άλλους. Άλλο παράδειγμα. Εγώ αγοράζω μια κιθάρα. Δεν έχω ιδέα από μουσική κι απλά ξεκινάω να τη γρατζουναω. Σταδιακά και με την εξάσκηση μαθαίνω να τη γρατζουναω καλύτερα σε σχέση με το πώς τη γρατζουνουσα πριν. Άρα, είμαι καλύτερη από τον εαυτό μου πριν λίγο καιρό; Ναι. Είμαι όμως καλύτερη από αυτούς που ξέρουν να παίζουν κιθάρα και παράγουν μουσική; Όχι. Αν υπήρχε όμως ο ανταγωνισμός και το μέτρο σύγκρισης των άλλων, ΤΌΤΕ θα γινόμουν πραγματικά καλύτερη.
Ο καθένας μπορεί να ορίζει τιε ένοιες όπως θέλει. Αν για κάποιον έχει νόημα να προσπαθήσεις μόνο και μόνο για να γίνεις καλύτερος από κάποιον άλλο και πιστεύει πως αυτό έχει καλό αποτέλεσμα ας το κάνει. Εγώ από την εμπειρία μου κατάλαβα πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Αρα ή γρήγορα συνειδητοποιούμε πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι, πολλές φορές υπάρχουν παράγοντες που εμείς αγνοούμε ή δε μας απασχολούν. πως άλλοι άνθρωποι έχουν διαφορετικές αντιλήψεις και διαφορετικούς σκοπούς από εμάς εκεί σταματά να έχει και το όποιο πρακτικό νόημα η άμεση σύγκριση.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
vassilis498
Διακεκριμένο μέλος
Για αυτό και για μένα το προτιμότερο είναι πάντα κάποιος να εππιδιώκει ένα περιβάλλον όπου όλοι να θέλουν να γίνουν καλύτεροι ώστε να συμπαρασέρνουν και τον ίδιο, ανεξάρτητα της εκάστοτε σύγκρισης. Αυτό έχει καλύτερο αντίκτυπο και συλλογικά και ατομικά για οτν καθένα.
Νομίζω πως ο Βασίλης μπερδεύει αυτό που λέμε. Πχ ένα απλό παράδειγμα στο σχολείο. Λέει ο καθηγητής ότι η καλύτερη εργασία θα πάρει κάποιο μπόνους. Προφανώς και θα υπάρξει ανταγωνισμός μεταξύ των παιδιών για το ποιος θα πάρει το bonus. Μέσα από αυτόν τον ανταγωνισμό όλοι θα γίνουν καλύτεροι ωστόσο ένας είναι αυτός που θα κερδίσει το φυσικό βραβείο. Πνευματικά είναι όλοι νικητές. Εμείς λοιπόν λέμε να προσπαθήσει να γίνει ο καθένας καλύτερος και να παρουσιάσει μια καλύτερη εργασία, όχι να βρει την εργασία του άλλου και να την σκίσει για να τον ξεπεράσει.
εντάξει εδώ εμλέκονται εξωτερικοί παράγοντες. Κυρίως είχα στο νου μου περιβάλλοντα όπου δεν υπάρχει κάποιος να επικαλεστεί κάτι τέτοιο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
vassilis498
Διακεκριμένο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
vassilis498
Διακεκριμένο μέλος
Ο ανταγωνισμός είναι πάντα καλός, απλά κάποιοι δεν ξέρουν να χάνουν.
Εξήγησέ μου πώς κάποιος που κοιτά πώς να θάψει το διπλανό του για να αναδειχθεί ο ίδιος είναι κάτι καλό.
Ο ανταγωνισμός είναι καλός με την προϋπόθεση πως εστιάζει όωπς είπε και η Στεφανία στο να γίνεις ο ίδιος καλύτερος απ' ό,τι ήσουν ΕΣΥ κι όχι ο διπλανός σου, και μόνο σε πειρβάλλοντα όπου το εμείς δεν υπερέχει του εγώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
vassilis498
Διακεκριμένο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.