08-04-17
01:45
Ενδιαφέρουσες απόψεις, ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το επίπεδο μόρφωσης συνδέεται, επίσης, με το πόσα παιδιά θα (επιλέξεις να) κάνεις. Πολύ συχνά βλέπουμε οικογένειες με 5+ (ας μην αναφερθώ στα 10+) παιδιά που παραπονιούνται και ζητούν βοήθεια επειδή αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα. Κάνεις τόσα παιδιά όσα μπορείς να κοιτάξεις, και φυσικά εδώ μπαίνει σε τεράστιο βαθμό και ο οικονομικός παράγοντας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
05-04-17
19:18
Προφανώς και δεν ήταν άβουλο ον, δε της έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό. Το να δουλέψει θα ήταν μόνο για δική της αυτοπεποίθηση. Σίγουρα το να είναι μαζί μου ήταν το πρώτο που είχε κι αυτή στο μυαλό της. Το τι έγινε στη συνέχεια είναι άλλο θέμα, δεν παύει όμως να υπάρχει. Που θέλω να καταλήξω; Ότι αυτό το κενό μένει. Ότι ως άνθρωπος μετά δεν έκανες όλα αυτά που θα μπορούσες να κάνεις. Ναι μεγάλωσες το παιδί σου, ήσουν μαζί του και όλα αυτά, και πολλά συγχαρητήρια γι' αυτό και τους το αναγνωρίζω που με έβαλαν πιο πάνω από όλα. Αλλά, το κενό, είναι κενό. Είναι εκεί και υπάρχει μας αρέσει, δε μας αρέσει. Τι να της πούμε; Γιατί νιώθεις κενό κυρία μου; Είσαι γυναίκα, μεγάλωσες το παιδί σου, την έκανες τη δουλειά σου.
Δε μιλάω για δουλειά στο Γρηγόρη, οπότε δεν υπάρχει λόγος να το συνεχίσουμε. Άλλη περίπτωση. Δε δουλεύεις στο Γρηγόρη για να έχεις αυτοπεποίθηση. Δεν αναφέρομαι σε τέτοια πράγματα.
Έχω γνωστούς που ζουν με τον τρόπο που περιγράφεις και πραγματικά δεν έχουν όρεξη να ασχοληθούν με τα παιδιά τους μετά από όλη αυτήν την κούραση. Εγώ από την άλλη, θυμάμαι τον μπαμπά μου να γυρνάει πτώμα, να φέρνει δουλειά για το ΣΚ στο σπίτι και παρ'όλα αυτά να κοιμάται λίγο για ξεκούραση και μετά να ασχολείται με εμένα, με πήγαινε σε υπέροχα πάρκα, σε λούνα παρκ και σε πολλά πολλά άλλα. Αυτός πώς μπορούσε; Δε μου λείπει τίποτα από τον μπαμπά μου. Ακόμη και τότε θα βοηθούσε στο σπίτι, απλά τώρα που δε δουλεύει πια, βοηθάει ακόμη περισσότερο.
Και φυσικά, όταν έχεις οικογένεια, προτεραιότητά σου είναι αυτή, όχι η δουλειά. Δεν είναι ανάγκη να ανέβεις στο πιο ψηλό βάθρο, μπορείς να συνεχίσεις να προσπαθείς, ωστόσο, είτε είσαι άντρας είτε γυναίκα. Έχω χρόνια μπροστά μου, δεν θα αγχώνομαι από τώρα. Αν είναι να κανω οικογένεια, θα τα ζυγιάσω αλλιώς τα πράγματα. Αυτά.
Δε μιλάω για δουλειά στο Γρηγόρη, οπότε δεν υπάρχει λόγος να το συνεχίσουμε. Άλλη περίπτωση. Δε δουλεύεις στο Γρηγόρη για να έχεις αυτοπεποίθηση. Δεν αναφέρομαι σε τέτοια πράγματα.
Έχω γνωστούς που ζουν με τον τρόπο που περιγράφεις και πραγματικά δεν έχουν όρεξη να ασχοληθούν με τα παιδιά τους μετά από όλη αυτήν την κούραση. Εγώ από την άλλη, θυμάμαι τον μπαμπά μου να γυρνάει πτώμα, να φέρνει δουλειά για το ΣΚ στο σπίτι και παρ'όλα αυτά να κοιμάται λίγο για ξεκούραση και μετά να ασχολείται με εμένα, με πήγαινε σε υπέροχα πάρκα, σε λούνα παρκ και σε πολλά πολλά άλλα. Αυτός πώς μπορούσε; Δε μου λείπει τίποτα από τον μπαμπά μου. Ακόμη και τότε θα βοηθούσε στο σπίτι, απλά τώρα που δε δουλεύει πια, βοηθάει ακόμη περισσότερο.
Και φυσικά, όταν έχεις οικογένεια, προτεραιότητά σου είναι αυτή, όχι η δουλειά. Δεν είναι ανάγκη να ανέβεις στο πιο ψηλό βάθρο, μπορείς να συνεχίσεις να προσπαθείς, ωστόσο, είτε είσαι άντρας είτε γυναίκα. Έχω χρόνια μπροστά μου, δεν θα αγχώνομαι από τώρα. Αν είναι να κανω οικογένεια, θα τα ζυγιάσω αλλιώς τα πράγματα. Αυτά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
05-04-17
12:13
Απλά βλέπουμε διαφορετικά τα πράγματα. Πιστεύω έτσι όπως έχει εξελιχθεί η κοινωνία, με τα ολοήμερα σχολεία κτλ μια χαρά μπορεί να κάνει καριέρα μια γυναίκα και τις ελεύθερες ώρες να ασχολείται με τα παιδιά της. Καλό προγραμματισμό θέλει. Και τα παιδιά θα μεγαλώσουν μια χαρά. Απλά δε θα κάνεις 4-5 παιδιά, αλλά μέχρι εκεί που μπορείς να ανταπεξέλθεις. 1-2
Όσο για τα πρότυπα, θα το γυρίσω στο προσωπικό. Περισσότερες ώρες ήμουν με τη μαμά μου, ο μπαμπάς μου εργαζόταν αρκετές ώρες και γενικότερα είχε πολύ άγχος. Ήταν πολύ καλός, όμως, σ' αυτό που έκανε. Το πρόβλημά του -και το παραδέχεται, έχει εδώ και αρκετά χρόνια που το αναγνωρίζει πως ήταν λάθος- ήθελε να μεγαλώσω έχοντας τη μαμά μου δίπλα μου, γι' αυτό και δεν ήθελε να εργάζεται η μαμά μου, ενώ έχει σπουδάσει και θα μπορούσε να έχει μια αρκετά καλή δουλειά. Και είχε πει ότι θα ήταν καλό, αν θέλει να δουλέψει, να το κάνει στη συνέχεια, αφού θα έχω μεγαλώσει. Κάτι σαν κι αυτό που λες κι εσύ. Για χ,ψ λόγους στη συνέχεια δεν κατάφερε να ξαναμπεί στο χώρο η μαμά μου, ούτε να βρει κάτι άλλο. Αυτό της έχει αφήσει ένα κενό και πλέον, κι ο μπαμπάς μου το αναγνωρίζει ότι δεν έπρεπε να επιμείνει τότε. Θα μπορούσε να βρεθεί μια καλύτερη λύση.
Όπως και να 'χει, τι αποτέλεσμα είχε αυτό σε εμένα; Είχα τη μαμά μου δίπλα μου, μεγάλωσα αρκετά καλά μπορώ να πω, αλλά είχα και τον μπαμπά μου πάρα πολύ κοντά μου, πάντα θα είχε χρόνο για εμένα, ακόμη κι όταν περνούσε πολύ δύσκολα με το άγχος κι όλα αυτά, εγώ δεν κατάλαβα ποτέ τίποτα! Το έμαθα χρόνια μετά. Ως προς το χαρακτήρα μου όμως; Ποτέ δε με τράβηξε το πρότυπο της μαμάς μου, πάντα ήθελα να είμαι με τον μπαμπά μου και γενικά να είμαι σαν αυτόν. Ίσως να έχω αντρικά χαρακτηριστικά, δεν ξέρω. Σε τελική ανάλυση, είναι θέμα ανθρώπου, λοιπόν. Φαντάζομαι λοιπόν, ότι αν κάνω οικογένεια θα είμαι σαν τον μπαμπά μου και θα τα καταφέρω εξίσου καλά.
Και επανέρχομαι, έτσι, στο θέμα του καλού προγραμματισμού. Ας μείνει εδώ, γιατί τα βλέπουμε διαφορετικά και το συγκεκριμένο θέμα δε με ενδιαφέρει να το δω συνολικά και γενικά, αλλά με βάση το ποια είμαι εγώ και τι μπορώ να κάνω εγώ. Συλλογικά, μπορεί να είναι όπως τα λες.
Όσο για τα πρότυπα, θα το γυρίσω στο προσωπικό. Περισσότερες ώρες ήμουν με τη μαμά μου, ο μπαμπάς μου εργαζόταν αρκετές ώρες και γενικότερα είχε πολύ άγχος. Ήταν πολύ καλός, όμως, σ' αυτό που έκανε. Το πρόβλημά του -και το παραδέχεται, έχει εδώ και αρκετά χρόνια που το αναγνωρίζει πως ήταν λάθος- ήθελε να μεγαλώσω έχοντας τη μαμά μου δίπλα μου, γι' αυτό και δεν ήθελε να εργάζεται η μαμά μου, ενώ έχει σπουδάσει και θα μπορούσε να έχει μια αρκετά καλή δουλειά. Και είχε πει ότι θα ήταν καλό, αν θέλει να δουλέψει, να το κάνει στη συνέχεια, αφού θα έχω μεγαλώσει. Κάτι σαν κι αυτό που λες κι εσύ. Για χ,ψ λόγους στη συνέχεια δεν κατάφερε να ξαναμπεί στο χώρο η μαμά μου, ούτε να βρει κάτι άλλο. Αυτό της έχει αφήσει ένα κενό και πλέον, κι ο μπαμπάς μου το αναγνωρίζει ότι δεν έπρεπε να επιμείνει τότε. Θα μπορούσε να βρεθεί μια καλύτερη λύση.
Όπως και να 'χει, τι αποτέλεσμα είχε αυτό σε εμένα; Είχα τη μαμά μου δίπλα μου, μεγάλωσα αρκετά καλά μπορώ να πω, αλλά είχα και τον μπαμπά μου πάρα πολύ κοντά μου, πάντα θα είχε χρόνο για εμένα, ακόμη κι όταν περνούσε πολύ δύσκολα με το άγχος κι όλα αυτά, εγώ δεν κατάλαβα ποτέ τίποτα! Το έμαθα χρόνια μετά. Ως προς το χαρακτήρα μου όμως; Ποτέ δε με τράβηξε το πρότυπο της μαμάς μου, πάντα ήθελα να είμαι με τον μπαμπά μου και γενικά να είμαι σαν αυτόν. Ίσως να έχω αντρικά χαρακτηριστικά, δεν ξέρω. Σε τελική ανάλυση, είναι θέμα ανθρώπου, λοιπόν. Φαντάζομαι λοιπόν, ότι αν κάνω οικογένεια θα είμαι σαν τον μπαμπά μου και θα τα καταφέρω εξίσου καλά.
Και επανέρχομαι, έτσι, στο θέμα του καλού προγραμματισμού. Ας μείνει εδώ, γιατί τα βλέπουμε διαφορετικά και το συγκεκριμένο θέμα δε με ενδιαφέρει να το δω συνολικά και γενικά, αλλά με βάση το ποια είμαι εγώ και τι μπορώ να κάνω εγώ. Συλλογικά, μπορεί να είναι όπως τα λες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
04-04-17
22:05
Γι'αυτό ακριβώς υπάρχει η άδεια μητρότητας (και σε πολλές χώρες υπάρχει και η άδεια πατρότητας). Από ένα σημείο και μετά άνετα μπορούν άντρας και γυναίκα να μοιράζουν τις δουλειές και να εργάζονται και οι δύο, να έχουν το κοινό ταμείο αλλά παράλληλα να διατηρούν και την ανεξαρτησία τους.Διότι τα παιδιά στα πρώτα χρόνια της ζωής τους έχουν ανάγκη περισσότερο τη μητέρα από τον πατέρα, αλλά και επειδή η γυναίκα πρέπει να κυοφορήσει, να γεννήσει, να θηλάσει κτλ. Αν θες λοιπόν μια οικογένεια caregiver/provider το πιο λογικό από όλες τις απόψεις είναι να κάτσει η γυναίκα στο σπίτι εκτός και αν βγάζει πολύ περισσότερα χρήματα από τον άντρα της.
Τι γράφεις εδώ και σε τι αναφέρεσαι συγκεκριμένα; Δε βγαίνει νόημα. Το ότι πληρώνονται δηλ. από τον εργοδότη τους;...ενώ το να τις πληρώνει ένας ξένος για γίνεται πλουσιότερος το θεωρούν ελευθερία και ανεξαρτησία.
Αυτό που καταλαβαίνω, είναι ότι σας γεμίζει αυτοπεποίθηση το να νιώθετε ότι μπορείτε να παρέχετε οικονομικά στην οικογένεια όλα όσα χρειάζεται. Εσείς, μόνοι σας. Η γυναίκα να κάτσει στο σπίτι να μεγαλώνει παιδιά και να να φροντίζει το σπίτι. Να μη σας ξεπεράσει, να μην υπάρχει ανταγωνισμός.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.