Stavri_
Τιμώμενο Μέλος
Η Stavri_ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών και Φοιτήτρια. Έχει γράψει 4,687 μηνύματα.
17-03-15
16:48
Κάθε μέρα όμως τι κάνετε; Θεατές στον καιόμενο;
Ο Καιόμενος
(Τάκης Σινόπουλος)
Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας από το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν
στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.
Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;
Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.
Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.
Ο ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είναι ένα από τα σπουδαιότερα κατ' εμέ δημιουργήματα της ελληνικής ποίησης και πιστεύω πολύ εύστοχα αναφέρθηκε σε αυτό ο nPb. Η σύνδεση του ποιήματος με το επικαιρικό γεγονός της τραγωδίας του Γιακουμάκη που συζητάμε στο thread, νομίζω είναι απολύτως λογική, ως απόρροια της στάσης που κρατάμε οι περισσότεροι άνθρωποι απέναντι σε τέτοια περιστατικά. Πόσοι και πόσοι δεν επιλέγουμε συχνά την παθητική στάση του αμέτοχου παρατηρητή;; Πόσοι και πόσοι δεν κοιτούμε γεμάτοι από την περιέργεια της ανθρώπινης φύσης μας, περιστατικά βίαιων ενεργειών, τα οποία απλά (με ίσως και κάποια έκπληξη) παρακολουθούμε και ασχολούμαστε μαζί τους, μονάχα όταν λάβουν διαστάσεις καθολικής προσοχής;;
Πόσοι και πόσοι δε θεωρούμε τον εαυτό μας "προϊόν" που ουδεμία ωστόσο, σχέση έχει με το ράθυμο απρόσωπο πλήθος της φυγοπονίας;; Πόσοι και πόσοι δεν περιφρονούμε τους "άλλους" αμέτοχους με δήθεν μηνύματα οργής προς όλους αυτούς , στα social media- δείγματα εσωτερικού μονολόγου, όταν εμείς οι ίδιοι στην ουσία δε διαφέρουμε καθόλου από τον "διπλανό αμέτοχο";; Πόσοι και πόσοι, δήθεν είχαν προσπαθήσει να μιλήσουν στον "καιόμενο", τον οποίον παρουσιάζουν ως απρόθυμο ίσως να δεχτεί τη "βοήθεια";; Πόσοι και πόσοι δεν προτιμούμε την ασφάλεια που μας παρέχει ο συμβιβασμός;; Πόσοι από εμάς αφυπνίστηκαν πραγματικά από το γεγονός;; Και κατά πόσο δε θα συμβούν αργότερα παρόμοια περιστατικά;
Πού είναι η δραστική παρέμβαση;; Κατά πόσο ένα αδιάφορο και τυπικό μήνυμα στο fb αντισταθμίζει την έγκαιρη συμμετοχή/συμβολή μας στα όσα προβλήματα συμβαίνουν και λαμβάνουν χώρα γύρω μας; Κανείς δεν τολμά να βοηθήσει ουσιαστικά. Όλοι στα λόγια καλοί είναι. Όμως ο τόπος "είναι σκοτεινός και δύσκολος". Ο κόσμος είναι επιφυλακτικός. Φοβάται να πει και να πράξει όσα πιστεύει. "Ξένη φωτιά μη την ανακατεύεις". Το όφελος της φιλήσυχης και ασφαλούς ζωής μας, πάνω από όλα. Γιατί να μπλέξουμε σε καταστάσεις που δε μας αφορούν;; Που δεν πειράζουν "το δικό μας σπίτι";; Που δε στερούν τα δικά μας δικαιώματα;; "Άλλοι είναι μέσα στη φωτιά, κι άλλοι χειροκροτούνε". Όλοι το ξέρουμε. Ο θάνατος του Βαγγέλη Γιακουμάκη, και του κάθε Βαγγέλη που ωθείται στα άκρα προκειμένου να γλιτώσει την "ζωή" του, δε θα έχει παρά μονάχα ελάχιστο ή και μηδαμινό αντίκτυπο στον περισσότερο κόσμο. Κανείς σώφρον άνθρωπος δε συμφωνεί με όσα συνέβησαν στο άτυχο παλικάρι, αλλά στο τέλος όλοι θα κοιτάξουν με απάθεια τη δική τους δουλειά. Θα περιμένουν από κάποιο "άλλο" να βγάλει το φίδι από την τρύπα, να κάνει την αρχή. Κίνδυνος;; Φόβος;; Πες το όπως θες. Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Όλοι βυθιζόμαστε στο τέλμα της απραξίας. Μπορεί να μη γίνουμε ποτέ θύτες, μπορεί να μη γίνουμε ποτέ θύματα. Δε θα γίνουμε όμως (κατά όπως φαίνεται) ούτε κοινωνοί τελικά της αλλαγής και βελτίωσης (άρσης) της άρρωστης αυτής κατάστασης. Και "ο ποιητής μοιράζεται στα δύο".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.