Stavri_
Τιμώμενο Μέλος
Η Stavri_ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών και Φοιτήτρια. Έχει γράψει 4,687 μηνύματα.
14-02-15
05:58
Πω, δεν είχα ιδέα για την ύπαρξη αυτού του θέματος...
Τώρα κανονικά, δε ξέρω αν 'πρέπει' να γράψω, αυτά που σκέφτομαι και που σχετίζονται με το θέμα, αλλά είμαι σε καλή διάθεση και αρκετά αισιόδοξη(?), οπότε θα το τολμήσω!
Λοιπόν. Αρχίζω. (Σας απειλώ, καταλαβαίνετε τώρα! )
Είμαι φύση ντροπαλό άτομο, ιδιαίτερα συνεσταλμένο (μάλλον περισσότερο από ότι θα έπρεπε), ενοχικό (αρκετά συχνά), και γενικά έχω κάποιες ...ιδιαιτερότητες και δυσκολίες στην "επικοινωνία" (μη νευροτυπική γαρ). Βέβαια η καθόλα 'φυσιολογική' εξωτερική μου εμφάνιση, ίσως δυσκολεύει πολλές 'περιπτώσεις' σε μένα, γιατί ενδεχομένως αρκετοί να λαμβάνουν λανθασμένα μηνύματα για το πρόσωπό μου και την εν γένει εσωστρέφεια μου. Anyway, αν κάποιος έχει μία εικόνα στο μυαλό του για το "διαφορετικό", και το "όχι και τόσο συνηθισμένο", θα καταλάβει πιστεύω τα όσα περιγράφω παρακάτω. (Σε πολλούς θα φανεί ίσως, "περίεργη" η αντίδραση που είχα πάνω στο θέμα που θα ''αφηγηθώ'', αλλά όπως προείπα, καλώς ή κακώς, είμαι αρκετά 'διαφορετική' από το νευροτυπικό 'πρότυπο' ανθρώπου)
Δε ξέρω αν πρόκειται για "έρωτα" (δεν είμαι σίγουρη δηλαδή ότι έχω βιώσει αυτό το συναίσθημα, και ότι γνωρίζω την έντασή του), αλλά σίγουρα πρόκειται για κάτι ''ανεκπλήρωτο"...
Απαραίτητη Εισαγωγή:
Βέβαια, φίλοι μου, το να είσαι το "πολύ καλό και εντάξει παιδί" για το αγόρι που σε ενδιαφέρει ,δε ξέρω αν είναι καλό ή κακό... (το είχε πει το συγκεκριμένο αγόρι στην Α' λυκείου , όταν πήρε το λόγο την ώρα των μαθηματικών, στην ερώτηση "τι πίστευαν για μένα οι συμμαθητές μου", που ο καθηγητής μας, απηύθυνε γενικά στην τάξη -δε ξέρω γιατί- (έκανε κάτι τέτοια κουλά ο συγκεκριμένος. Ήταν παρ' όλα αυτά αδυναμία μου βέβαια αυτός ο καθηγητής).
Από την Α' Γυμνασίου, έτρεφα μία ιδιαίτερη συμπάθεια να το πω, για έναν συμμαθητή μου. (δεν τον ήξερα πιο πριν, γενικά ήμουν η μόνη άγνωστη της τάξης νομίζω. Οι υπόλοιποι "προέρχονταν" από τα δύο γειτονικά/κολλητά δημοτικά) Δε μπορώ να πω, ότι με είχε κερδίσει ποτέ τόσο εμφανισιακά, όσο η όλη στάση και συμπεριφορά του. Γι αυτό και άλλωστε αυτή η "συμπάθεια" αυξανόταν σταδιακά, μέχρι να την αντιληφθώ στη Β' Λυκείου (ναι, ναι καλά καταλάβατε, δεν άφηνα υποσυνείδητα τον εαυτό μου να παραδεχτεί, ότι αισθανόμουν κάτι άλλο...)
Ωστόσο, έκανα κάποιες "κινήσεις" που αργότερα κατάλαβα επιτέλους την "αιτία τους". Αρχικά, έλαβα μέρος στην ορχήστρα του Γυμνασίου. Νόμιζα τότε ότι το έκανα επειδή μου το ζήτησε η μουσικός μας, αλλά η αλήθεια ήταν ότι ενδόμυχα ήθελα να βρίσκομαι δίπλα του. Κάπως έτσι, εγώ με τη κιθάρα μου, αυτός με το μπουζούκι του, συμμετείχαμε ενεργά και τα 6 χρόνια (γυμνάσιο-λύκειο) στη σχολική ορχήστρα. (Εδώ να σημειώσω, ότι ίσως ένα από τα πράγματα που με γοήτευσαν σε αυτόν τον άνθρωπο, ήταν ότι ήταν απίστευτος μουσικός, με σπουδαίες ικανότητες στο μπουζούκι). Το κυριότερο προτέρημα ωστόσο αυτού του ανθρώπου ήταν το γεγονός πως ήταν αυτό που λέμε "καλό παιδί". Πρόθυμο, ευγενικό, ίσως και λίγο ντροπαλό. (η κολλητή μου βέβαια τότε- χωρίς να ξέρει, εδώ εγώ δεν ήξερα τι "συνέβαινε"- μου είχε πει 'τα σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι' για τον συγκεκριμένο). Ήταν άψογος σε όλα. Ήταν έξυπνος, δημιουργικός, χαμηλών τόνων, καλός μαθητής, ώριμος (βασικό) με λίγα λόγια για μένα ήταν ... Αυτό. Τέλος πάντων. Αργότερα, μάθαμε στο σχολείο(λύκειο) και άλλες αρετές/δεξιότητές του, όπως ότι ήταν πολύ ταλαντούχος και στο χορό. Όταν τον είδα πρώτη φορά να χορεύει στη Γ Λυκείου νομίζω, σε μία παράσταση (ζεϊμπέκικο, και παραδοσιακούς), ένιωσα τόσο περίεργα... Σαν να πνιγόμουν. Κοκκίνισα ασυναίσθητα, ντράπηκα και αποχώρησα από την αίθουσα. Αυτός ήταν και ένας από τους δύο λόγους, που δεν ήθελα καθόλου αρχικά στη Γ'λυκ να παρελάσω ως σημαιοφόρος. Ντρεπόμουν, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, απλώς επειδή ήξερα ότι θα ήταν και αυτός στη παρέλαση. Για κάποιον λόγο, αισθανόμουν ιδιαίτερα ασήμαντη.
Άλλη "κίνηση" που έκανα, μέχρι και πριν συνειδητοποιήσω τι αισθανόμουν, ήταν ότι αραιά και που, τον πλησίαζα για να μου λύσει υποτιθέμενες "απορίες" στα μαθηματικά/φυσική. Τον ρωτούσα, και όπως πάντα ήταν πρόθυμος να βοηθήσει. Νομίζω όλοι οι καθηγητές τον συμπαθούσαν και τον εκτιμούσαν. Τουλάχιστον, αυτό έβλεπαν τα δικά μου μάτια. Γενικά, έκανα διάφορες τέτοιες "ακατανόητες" για μένα κινήσεις...
Τέλος πάντων, η οριστική συνειδητοποίηση, έγινε στη Β' λυκείου, όπως είπα. Και πως "κατέληξα" επιτέλους στο συμπέρασμα;; Παρατήρησα ότι (είτε στην τάξη, είτε στο προαύλιο) ήξερα πάντα τι "σωματική-λεκτική" αντίδραση θα είχε σε οποιοδήποτε ερέθισμα. Ας πούμε, ήξερα τις συνήθεις στάσεις σώματός του, τον τρόπο που θα εκφραζόταν για κάτι που μόλις είχε συμβεί, τι έκφραση θα έπαιρνε το πρόσωπό του μετά από κάποιο συμβάν κτλ... Επίσης όταν του δινόταν ο λόγος στη τάξη, έπιανα τον εαυτό μου ασυναίσθητα να αναπνέω σχεδόν αθόρυβα και να επικεντρώνομαι στη φωνή του. Απλώς μου άρεσε να τον παρατηρώ, να τον σκέφτομαι. Όταν άρχισα να καταλαβαίνω και να αποδέχομαι ότι αισθάνομαι πράγματα για αυτό τον άνθρωπο, πραγματικά με κυρίευσε τόσο μεγάλη ντροπή, (νόμιζα ότι έκανα κάτι λάθος) που έκτοτε προσπαθούσα να τον αποφεύγω και βλεμματικά. Απλά, έπειθα τον εαυτό μου, ότι δεν υπάρχει γύρω μου. Δηλαδή σε τέτοιο σημείο, που δε θα μου φαινόταν καθόλου περίεργο αν ξαφνικά του έγινα όντως αντιπαθής.
Πλέον είχα σταματήσει να κάθομαι και δίπλα στο τραπέζι του ping pong όπου έπαιζε στα διαλείμματα με άλλους συμμαθητές μας.
Το ακόμα πιο ντροπιαστικό που προσπαθώ να ξεχάσω, είναι ότι μία μέρα στη Γ' λυκ, ώρα γυμναστικής, έβαλα τα κλάματα στις τουαλέτες (πιθανολογώ, είχα φτάσει τον εαυτό μου στα όρια του, από την καταπίεση των συναισθημάτων), αντιλήφθηκε την απουσία μου ο γυμναστής μας, μπούκαρε μέσα, και δε ξέρω πως/γιατί... αλλά τα ξεφούρνισα όλα! Εκείνος χαμογέλασε και προσπάθησε να μου εξηγήσει ότι όλα όσα αισθανόμουν ήταν φυσιολογικά και πως έπρεπε να του μιλήσω... Αυτή την αντίδραση, ομολογώ δε την περίμενα. Καλά, πάλι καλά που τελείωνε η χρονιά, γιατί δε μπορούσα ούτε το γυμναστή μας να κοιτάξω πλέον...
Τέλος πάντων, πάλι μακρηγόρησα και παρασύρθηκα από τις σκέψεις μου, αυτός ήταν ο δικός μου "ανεκπλήρωτος έρωτας" που διήρκεσε μονόπλευρα 6 χρόνια στο σχολείο + 1,5 (παρότι δεν τον έβλεπα πια). Σύνολο 7,5 χρόνια... Καταλυτικό ρόλο στο να "σταματήσω" να τον σκέφτομαι, ήταν όταν έμαθα ότι στο 1ο έτος έκανε σχέση με μία συμφοιτήτριά του, με την οποία εικάζω είναι ακόμα μαζί. Όταν το έμαθα, δάκρυσα "παροδικά", αλλά βλέποντας κάποιες φωτογραφίες του που μου έδειξε η κολλητή μου, διαπίστωσα ότι ήταν χαρούμενος/ευτυχισμένος. Και τότε είπα μέσα μου, ε, αφού είναι καλά, μου φτάνει και μου περισσεύει.
Αυτά.
( φαντάσου να είναι μέλος ο εν λόγω κύριος στο φόρουμ και να αναγνωρίσει τα ''σημάδια''. Ωχ, Παναγία μου, ούτε να το σκέφτομαι δε θέλω Εντάξει, δεν νομίζω να υπάρχει καμία τέτοια περίπτωση, οπότε, δεν ανησυχώ )
Τώρα κανονικά, δε ξέρω αν 'πρέπει' να γράψω, αυτά που σκέφτομαι και που σχετίζονται με το θέμα, αλλά είμαι σε καλή διάθεση και αρκετά αισιόδοξη(?), οπότε θα το τολμήσω!
Λοιπόν. Αρχίζω. (Σας απειλώ, καταλαβαίνετε τώρα! )
Είμαι φύση ντροπαλό άτομο, ιδιαίτερα συνεσταλμένο (μάλλον περισσότερο από ότι θα έπρεπε), ενοχικό (αρκετά συχνά), και γενικά έχω κάποιες ...ιδιαιτερότητες και δυσκολίες στην "επικοινωνία" (μη νευροτυπική γαρ). Βέβαια η καθόλα 'φυσιολογική' εξωτερική μου εμφάνιση, ίσως δυσκολεύει πολλές 'περιπτώσεις' σε μένα, γιατί ενδεχομένως αρκετοί να λαμβάνουν λανθασμένα μηνύματα για το πρόσωπό μου και την εν γένει εσωστρέφεια μου. Anyway, αν κάποιος έχει μία εικόνα στο μυαλό του για το "διαφορετικό", και το "όχι και τόσο συνηθισμένο", θα καταλάβει πιστεύω τα όσα περιγράφω παρακάτω. (Σε πολλούς θα φανεί ίσως, "περίεργη" η αντίδραση που είχα πάνω στο θέμα που θα ''αφηγηθώ'', αλλά όπως προείπα, καλώς ή κακώς, είμαι αρκετά 'διαφορετική' από το νευροτυπικό 'πρότυπο' ανθρώπου)
Δε ξέρω αν πρόκειται για "έρωτα" (δεν είμαι σίγουρη δηλαδή ότι έχω βιώσει αυτό το συναίσθημα, και ότι γνωρίζω την έντασή του), αλλά σίγουρα πρόκειται για κάτι ''ανεκπλήρωτο"...
Απαραίτητη Εισαγωγή:
Εγώ στη μαθητική μου πορεία: Μία ασυνήθιστη κοπέλα, που "έκρυβε" την ιδιαιτερότητα της, αφιερώνοντας χρόνο και χρόνο στα βιβλία της, προτιμώντας να 'κινδυνεύσει' να χαρακτηριστεί "φυτό", παρά να γίνει ευρέως αντιληπτό το ''μυστικό'' της διαφορετικότητας της (αυτής που στα 17 βέβαια διαγνώσθηκε, αλλά η ίδια είχε αντιληφθεί ότι υπήρχε από τα 4 μόλις χρόνια της ζωής της). Λοιπόν, μιλάμε για μία κοπέλα, που ωστόσο επειδή ήταν και είναι της 'ανιδιοτελής προσφοράς' τρομάρα της, βοηθούσε με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο τους συμμαθητές της όπου μπορούσε ως άλλη Μητέρα Τερέζα (από το πιο απλό της διαγραφής απουσιών στο απουσιολόγιο φερειπείν, μέχρι και να "παίρνει τη θέση" κάποιου 'ενόχου συμμαθητά' προκειμένου να μην τιμωρηθεί ο/η τελευταίος/α. Βέβαια φρόντιζε, αυτό να μην "μαθαίνεται". Άλλωστε το έκανε, επειδή έτσι ένιωθε και όχι για να πάρει κάποιο reward από τους συμμαθητές της). -enough με το τρίτο πρόσωπο-
Γενικά μπορώ να πω, ότι ήμουν συμπαθής στους περισσότερους. (Δηλαδή στους καθηγητές σίγουρα και στους αρσενικούς συμμαθητές. Αρκετά κορίτσια νομίζω, με σνόμπαραν. Μάλλον με θεωρούσαν δήθεν. Οι γυναίκες νομίζω, έχουν τη τάση να απορρίπτουν πιο εύκολα σε αυτή την ηλικία το διαφορετικό. Εικάζω δηλαδή -παρ' όλα αυτά ακόμα και όταν έβαζα με το ζόρι 'υποψήφια' για το 5μελές, περιέργως "έβγαινα" ) Τέλος πάντων, το "χαρακτηριστικό" που με ακολούθησε στα μαθητικά μου χρόνια ως σήμα κατατεθέν, ήταν οι λέξεις "υπέρμετρο άγχος" και "καλό/ηθικό παιδί" που συμμαθητές και καθηγητές αντιστοιχούσαν σε μένα...
Γενικά μπορώ να πω, ότι ήμουν συμπαθής στους περισσότερους. (Δηλαδή στους καθηγητές σίγουρα και στους αρσενικούς συμμαθητές. Αρκετά κορίτσια νομίζω, με σνόμπαραν. Μάλλον με θεωρούσαν δήθεν. Οι γυναίκες νομίζω, έχουν τη τάση να απορρίπτουν πιο εύκολα σε αυτή την ηλικία το διαφορετικό. Εικάζω δηλαδή -παρ' όλα αυτά ακόμα και όταν έβαζα με το ζόρι 'υποψήφια' για το 5μελές, περιέργως "έβγαινα" ) Τέλος πάντων, το "χαρακτηριστικό" που με ακολούθησε στα μαθητικά μου χρόνια ως σήμα κατατεθέν, ήταν οι λέξεις "υπέρμετρο άγχος" και "καλό/ηθικό παιδί" που συμμαθητές και καθηγητές αντιστοιχούσαν σε μένα...
Βέβαια, φίλοι μου, το να είσαι το "πολύ καλό και εντάξει παιδί" για το αγόρι που σε ενδιαφέρει ,δε ξέρω αν είναι καλό ή κακό... (το είχε πει το συγκεκριμένο αγόρι στην Α' λυκείου , όταν πήρε το λόγο την ώρα των μαθηματικών, στην ερώτηση "τι πίστευαν για μένα οι συμμαθητές μου", που ο καθηγητής μας, απηύθυνε γενικά στην τάξη -δε ξέρω γιατί- (έκανε κάτι τέτοια κουλά ο συγκεκριμένος. Ήταν παρ' όλα αυτά αδυναμία μου βέβαια αυτός ο καθηγητής).
Από την Α' Γυμνασίου, έτρεφα μία ιδιαίτερη συμπάθεια να το πω, για έναν συμμαθητή μου. (δεν τον ήξερα πιο πριν, γενικά ήμουν η μόνη άγνωστη της τάξης νομίζω. Οι υπόλοιποι "προέρχονταν" από τα δύο γειτονικά/κολλητά δημοτικά) Δε μπορώ να πω, ότι με είχε κερδίσει ποτέ τόσο εμφανισιακά, όσο η όλη στάση και συμπεριφορά του. Γι αυτό και άλλωστε αυτή η "συμπάθεια" αυξανόταν σταδιακά, μέχρι να την αντιληφθώ στη Β' Λυκείου (ναι, ναι καλά καταλάβατε, δεν άφηνα υποσυνείδητα τον εαυτό μου να παραδεχτεί, ότι αισθανόμουν κάτι άλλο...)
Ωστόσο, έκανα κάποιες "κινήσεις" που αργότερα κατάλαβα επιτέλους την "αιτία τους". Αρχικά, έλαβα μέρος στην ορχήστρα του Γυμνασίου. Νόμιζα τότε ότι το έκανα επειδή μου το ζήτησε η μουσικός μας, αλλά η αλήθεια ήταν ότι ενδόμυχα ήθελα να βρίσκομαι δίπλα του. Κάπως έτσι, εγώ με τη κιθάρα μου, αυτός με το μπουζούκι του, συμμετείχαμε ενεργά και τα 6 χρόνια (γυμνάσιο-λύκειο) στη σχολική ορχήστρα. (Εδώ να σημειώσω, ότι ίσως ένα από τα πράγματα που με γοήτευσαν σε αυτόν τον άνθρωπο, ήταν ότι ήταν απίστευτος μουσικός, με σπουδαίες ικανότητες στο μπουζούκι). Το κυριότερο προτέρημα ωστόσο αυτού του ανθρώπου ήταν το γεγονός πως ήταν αυτό που λέμε "καλό παιδί". Πρόθυμο, ευγενικό, ίσως και λίγο ντροπαλό. (η κολλητή μου βέβαια τότε- χωρίς να ξέρει, εδώ εγώ δεν ήξερα τι "συνέβαινε"- μου είχε πει 'τα σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι' για τον συγκεκριμένο). Ήταν άψογος σε όλα. Ήταν έξυπνος, δημιουργικός, χαμηλών τόνων, καλός μαθητής, ώριμος (βασικό) με λίγα λόγια για μένα ήταν ... Αυτό. Τέλος πάντων. Αργότερα, μάθαμε στο σχολείο(λύκειο) και άλλες αρετές/δεξιότητές του, όπως ότι ήταν πολύ ταλαντούχος και στο χορό. Όταν τον είδα πρώτη φορά να χορεύει στη Γ Λυκείου νομίζω, σε μία παράσταση (ζεϊμπέκικο, και παραδοσιακούς), ένιωσα τόσο περίεργα... Σαν να πνιγόμουν. Κοκκίνισα ασυναίσθητα, ντράπηκα και αποχώρησα από την αίθουσα. Αυτός ήταν και ένας από τους δύο λόγους, που δεν ήθελα καθόλου αρχικά στη Γ'λυκ να παρελάσω ως σημαιοφόρος. Ντρεπόμουν, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, απλώς επειδή ήξερα ότι θα ήταν και αυτός στη παρέλαση. Για κάποιον λόγο, αισθανόμουν ιδιαίτερα ασήμαντη.
Άλλη "κίνηση" που έκανα, μέχρι και πριν συνειδητοποιήσω τι αισθανόμουν, ήταν ότι αραιά και που, τον πλησίαζα για να μου λύσει υποτιθέμενες "απορίες" στα μαθηματικά/φυσική. Τον ρωτούσα, και όπως πάντα ήταν πρόθυμος να βοηθήσει. Νομίζω όλοι οι καθηγητές τον συμπαθούσαν και τον εκτιμούσαν. Τουλάχιστον, αυτό έβλεπαν τα δικά μου μάτια. Γενικά, έκανα διάφορες τέτοιες "ακατανόητες" για μένα κινήσεις...
Τέλος πάντων, η οριστική συνειδητοποίηση, έγινε στη Β' λυκείου, όπως είπα. Και πως "κατέληξα" επιτέλους στο συμπέρασμα;; Παρατήρησα ότι (είτε στην τάξη, είτε στο προαύλιο) ήξερα πάντα τι "σωματική-λεκτική" αντίδραση θα είχε σε οποιοδήποτε ερέθισμα. Ας πούμε, ήξερα τις συνήθεις στάσεις σώματός του, τον τρόπο που θα εκφραζόταν για κάτι που μόλις είχε συμβεί, τι έκφραση θα έπαιρνε το πρόσωπό του μετά από κάποιο συμβάν κτλ... Επίσης όταν του δινόταν ο λόγος στη τάξη, έπιανα τον εαυτό μου ασυναίσθητα να αναπνέω σχεδόν αθόρυβα και να επικεντρώνομαι στη φωνή του. Απλώς μου άρεσε να τον παρατηρώ, να τον σκέφτομαι. Όταν άρχισα να καταλαβαίνω και να αποδέχομαι ότι αισθάνομαι πράγματα για αυτό τον άνθρωπο, πραγματικά με κυρίευσε τόσο μεγάλη ντροπή, (νόμιζα ότι έκανα κάτι λάθος) που έκτοτε προσπαθούσα να τον αποφεύγω και βλεμματικά. Απλά, έπειθα τον εαυτό μου, ότι δεν υπάρχει γύρω μου. Δηλαδή σε τέτοιο σημείο, που δε θα μου φαινόταν καθόλου περίεργο αν ξαφνικά του έγινα όντως αντιπαθής.
Πλέον είχα σταματήσει να κάθομαι και δίπλα στο τραπέζι του ping pong όπου έπαιζε στα διαλείμματα με άλλους συμμαθητές μας.
Το ακόμα πιο ντροπιαστικό που προσπαθώ να ξεχάσω, είναι ότι μία μέρα στη Γ' λυκ, ώρα γυμναστικής, έβαλα τα κλάματα στις τουαλέτες (πιθανολογώ, είχα φτάσει τον εαυτό μου στα όρια του, από την καταπίεση των συναισθημάτων), αντιλήφθηκε την απουσία μου ο γυμναστής μας, μπούκαρε μέσα, και δε ξέρω πως/γιατί... αλλά τα ξεφούρνισα όλα! Εκείνος χαμογέλασε και προσπάθησε να μου εξηγήσει ότι όλα όσα αισθανόμουν ήταν φυσιολογικά και πως έπρεπε να του μιλήσω... Αυτή την αντίδραση, ομολογώ δε την περίμενα. Καλά, πάλι καλά που τελείωνε η χρονιά, γιατί δε μπορούσα ούτε το γυμναστή μας να κοιτάξω πλέον...
Τέλος πάντων, πάλι μακρηγόρησα και παρασύρθηκα από τις σκέψεις μου, αυτός ήταν ο δικός μου "ανεκπλήρωτος έρωτας" που διήρκεσε μονόπλευρα 6 χρόνια στο σχολείο + 1,5 (παρότι δεν τον έβλεπα πια). Σύνολο 7,5 χρόνια... Καταλυτικό ρόλο στο να "σταματήσω" να τον σκέφτομαι, ήταν όταν έμαθα ότι στο 1ο έτος έκανε σχέση με μία συμφοιτήτριά του, με την οποία εικάζω είναι ακόμα μαζί. Όταν το έμαθα, δάκρυσα "παροδικά", αλλά βλέποντας κάποιες φωτογραφίες του που μου έδειξε η κολλητή μου, διαπίστωσα ότι ήταν χαρούμενος/ευτυχισμένος. Και τότε είπα μέσα μου, ε, αφού είναι καλά, μου φτάνει και μου περισσεύει.
Αυτά.
( φαντάσου να είναι μέλος ο εν λόγω κύριος στο φόρουμ και να αναγνωρίσει τα ''σημάδια''. Ωχ, Παναγία μου, ούτε να το σκέφτομαι δε θέλω Εντάξει, δεν νομίζω να υπάρχει καμία τέτοια περίπτωση, οπότε, δεν ανησυχώ )
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.