Stavri_
Τιμώμενο Μέλος
Η Stavri_ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών και Φοιτήτρια. Έχει γράψει 4,687 μηνύματα.
14-02-15
18:15
Stavri_ ειλικρινά δεν ξέρω γιατί αλλά ένιωσα λες και τα βίωσα σε πρώτο πρόσωπο από την περιγραφή σου. Νομίζω πως είναι τόσο ωραία τα συναισθήματα του έρωτα και της αγάπης που οφείλουμε να τα εκφράζουμε. Άλλωστε έχει χαθεί αυτή η ομορφιά στις σχέσεις πλέον και όλα είναι ωμά, πολλές φορές σεξιστικά και κατ'εμέ καθόλου ερωτικά. Αλλά εμένα μου γεννάται η εξής απορία: γιατί δεν του μίλησες; Γιατί δεν εξέφρασες αυτό που νιώθεις; Τι φοβόσουν;
Stavri_ Πραγματικα απιστευτη ιστορια.. Οπως ειπε και ο τασος , γιατι δεν του το ειπες ποτε? Που ξερεις μπορει και αυτος να ενιωθε κατι για σενα..
Ουφ... Τι να πω. Δεν είμαι σίγουρη. Όπως είπα, δε ξέρω αν όντως όλα όσα ένιωσα ''συνιστούν'' έρωτα. Πάντως, κλείνοντας τα μάτια μου, ακόμη και τώρα, σχεδόν χωρίς προσπάθεια, κάποιες σκέψεις/εικόνες που μου έρχονται ασυναίσθητα, είναι τόσο ζωντανές/έντονες που τρομάζω σχεδόν. Δηλαδή, γνωρίζω ήδη και έχω αποδεχτεί το γεγονός, ότι λόγο της ιδιαιτερότητάς μου, σε όλα τα επίπεδα τα συναισθήματα μου πάντα θα είναι πιο έντονα και πιο 'δυνατά' τρόπον τινά, από το σύνηθες. Το έχω αποδεχτεί. Είναι κάτι σαν συνεχόμενη και διαρκής 'τρικυμία'. Οπότε γι' αυτό και σκέφτομαι, πως είναι που είναι (όπως λένε) "φουρτούνα" ο Έρωτας, άμα βάλεις και τη δική μου "τρικυμία" μέσα... άστο καλύτερα. Θα πεθάνω από την ταχυπαλμία
Δε ξέρω αν αυτό ήταν , αυτό που λέμε Πλατωνικός Έρωτας, αλλά δεν ήταν όπως τον περίμενα. Θέλω να πω, όλοι μιλάνε για ένα υπέροχο συναίσθημα, για αισιοδοξία, δύναμη, φως. Εγώ παιδιά, δε τα βίωσα αυτά. Αισθανόμουν μονίμως "πνιγμένη". Αγχωμένη, γεμάτη ένταση, ντροπή, φόβο, ανησυχία. Πολλές φορές, όταν ήμουν κοντά του σε ακτίνα λίγων μέτρων, ένιωθα (πως να το πω)... σαν να με τρυπάει κομπρεσέρ! (αν μου επιτρέπεται η έκφραση). Αντί να νιώθω γαλήνη και ευχαρίστηση, αισθανόμουν πάντα έτοιμη να λιποθυμήσω (χωρίς υπερβολή). Σαν ασφυξία ένα πράγμα. Από τη μία ήθελα να τον πλησιάσω, και από την άλλη... δεν πήγαιναν τα πόδια μου προς τα εκεί!
Δε ξέρω. Πάντως και ο χρόνος να γύριζε πίσω, δε νομίζω να έκανα κάτι το διαφορετικό. Δεν ξέρω, δεν έχω μάθει ακόμα να διαχειρίζομαι τόσο έντονα συναισθήματα σε αυτό το επίπεδο. Και μόνο που κατάφερα να τα κρύψω (θέλω να πιστεύω ικανοποιητικά), και να μην 'εκτεθώ' (και κυρίως μην εκθέσω), είμαι οκ. Δε νομίζω, βασικά, ότι ποτέ θα είμαι σε θέση να αντιμετωπίσω κάτι που, πως να το πω,... περισσότερο με έκανε να αισθάνομαι 'άρρωστη', παρά υγιής. Κάποιες στιγμές (έπαιζε ρόλο βέβαια και η τόσο μεγάλη καταπίεση/άρνηση των συναισθημάτων μου), ένιωθα σχεδόν να πονάω στο σχολείο... Τέλος πάντων, πέρασαν αυτά. Και απορώ δηλαδή, τι με έπιασε και έγραψα τα χαράματα αυτό το κατεβατό. Είναι μάλλον, αυτό που λένε και στη ψυχολογία/ψυχιατρική: Συσσώρευε συσσώρευε συναισθήματα/θέλω/επιθυμίες... ε, κάποια στιγμή, θα σκάσεις! Θα εκτοξευτούν όλα... Δε μπορείς να πετάς πράγματα κάτω από το χαλάκι μια ζωή. Κάποτε θα ξεσκεπαστούν!
Ξέρω ότι δε πρέπει να ''κρατάμε" πράγματα τέτοιου είδους μέσα μας. Αλλά, ακόμη εγώ δε μπορώ να τα εξωτερικεύσω. Δεν είναι ότι φοβόμουν τόσο την απόρριψη, ας πούμε. Απλά, δεν είχα ακριβώς τη δύναμη που έπρεπε για να το κάνω. Να πω την αλήθεια, αυτό που κυρίως σκεφτόμουν συνέχεια τότε, ήταν μη τον φέρω άθελά μου σε δύσκολη θέση. Δηλαδή, οκ, εγώ καλώς ή κακώς, την "πάτησα". Ε, αυτός ο άνθρωπος τι μου έφταιγε να βιώσει τέτοιες καταστάσεις;;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.