Stavri_
Τιμώμενο Μέλος
Η Stavri_ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών και Φοιτήτρια. Έχει γράψει 4,687 μηνύματα.
29-07-14
13:08
Α εντάξει αν είναι τέτοιο πρόβλημα οκ το δέχομαι απλά ναι όντως μου φαίνεται ιδιαίτερα παράξενο.Κοίτα βασικά εγώ παραστάτης ήμουν μόνο στις σχολικές γιορτές γιατί στην Αθήνα μέχρι πέρσι στην παρέλαση πήγανάλογαολεία(δεν ξέρω πως επιλέγονταν) και μόνο ο σημαιοφόρος από τα υπόλοιπα.Ευτυχώς φέτος το άλλαξαν και πήγαιναν ο σημαιοφόρος μαζί με τους παραστάτες σε όσα δεν επιλέγονταν γιατί είναι ταλαιπωρία να πηγαίνεις μόνος σου.
Ναι δίκιο έχεις. Κοίτα ευτυχως εγώ στο σχολείο δε βιωσα κράξιμο και bulling. Αλλά η αλήθεια είναι πως στη παιδικη ηλικια (και στην εφηβική) τα παιδια ειναι οι πιο σκληροί επικριτες! Δεν μπορουν να κατανοησουν τη διαφορετικοτητα- ανάλογα και με το βαθμό ωριμότητας τους- και μια έστω λίγο αποκλινουσα συμπεριφορά μεταφράζεται σε "φυτό, κακομαθημένο, ιδιοτροπο, γλυφτη, κλπ κλπ ". Λίγα παιδιά μπορούν να διακρίνουν κάτω απο τη συμπεριφορά ενός συμμαθητή τους. Ας πούμε, εμένα ποτέ δε μου άρεσε να κρίνω ή να κράζω άλλους γιατί πολυ απλά δεν μπορούσα να γνωριζω τι προβλήματα αντιμετωπιζει ο καθένας. Το πιο εύκολο είναι να κακοχαρακτηρισεις ενα συμμαθητή σου- συνάνθρωπο σου. Το δύσκολο είναι να δεχτείς οτι τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται και να κατανοησεις τη διαφορετικοτητα του καθενός. Δυστυχως στο σχολικο χωρο ο διαφορετικός ειναι και ο αποδιοπομπαιος τραγος...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Stavri_
Τιμώμενο Μέλος
Η Stavri_ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών και Φοιτήτρια. Έχει γράψει 4,687 μηνύματα.
29-07-14
12:44
Συγγνώμη που στο λέω αλλά αν ήμουν συμμαθήτριά σου θα σε είχα μισήσει
Είχαμε κι εμείς ένα παρόμοιο περιστατικό όμως αυτός δεν το βροντοφώναζε, ήταν ύπουλος
Και καλά θα έκανες! Εντάξει αργότερα κατάλαβα ότι δεν έφταιγα εγώ αλλα η ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχή. Ηταν απλά μια εμμονή. Μια ακόμα εμμονή. Εννοείται δεν έκλαιγα μπροστά στα παιδιά στο δημοτικό αλλά σπίτι μου. Βέβαια την ωρα της κλήρωσης ξεχασα να πω οτι ειχα χλωμιασει και μου έφερε ο διευθυντής πορτοκαλάδα! Ασ'τα ! Μιλάμε για πολυ ψυχαναγκασμος! Βέβαια το παράξενο είναι ( και γω απορώ ορισμένες φορές) πως ημουν πολυ συμπαθής στους συμμαθητές μου.Ημουν πρόεδρος τάξης στο Λύκειο και γενικά ήμουν πάντα της προσφοράς. Δεν υπηρχε περίπτωση να μου ζητησουν κατι και να μη σκίστω να το κάνω με ολη μου τη καρδιά. Απλά ειχα λιγο άγχος περισσότερο ας πουμε απο το φυσιολογικό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Stavri_
Τιμώμενο Μέλος
Η Stavri_ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών και Φοιτήτρια. Έχει γράψει 4,687 μηνύματα.
29-07-14
12:21
Ε, αφού είπατε όλοι, ας πω και γω τη δική ιστορία.
Στο δημοτικό, παρότι οι γονεις μου προσπαθούσαν να με πείσουν πως η σημαία δεν είναι το "επαθλο" που πρέπει να κυνηγάω και πως δεν αντικατοπτριζει αναγκαία και την επίδοση σου, εγώ ημουν ...ανενδοτη! Την ήθελα πάσι θυσία. Τελος παντων έβγαλα 9.9 και μπηκα στην κλήρωση με τρία αλλα παιδιά (9.7 x2 και 9.5).Και το λοιπον, κληρώνεται ο "9.5" .Ε, ποιος είδε το Θεό και δε το φοβήθηκε! Απο το σχολείο μεχρι το σπίτι πήγα κλαίγοντας με λυγμούς. Οι γονείς μου μάταια προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν. Αρχισα να λεω οτι είμαι άχρηστη και κακή μαθήτρια και ανήθικη που δε τα κατάφερα ( δηλαδή ήμαρτον, πως σκεφτόμουν ετσι;; ).Τέλος πάντων, πήγα παραστατρια και ορκιστηκα στον εαυτό μου καποια στιγμή να τα καταφέρω. ( μα πόσο ηλιθια...)
Στο γυμνάσιο στη Δευτέρα και στη Τρίτη ήμουν παραστατρια ξανά. Δεν πήγα και εδωσα τη θέση μου στη κολλητή μου και τις δύο φορές. Δεν ένιωθα πικρία που δε τα είχα καταφέρει παλι απλά ντρεπόμουν να πάω γιατι ενιωθα... αποτυχημένη!. ( Jesus δηλαδή, πόσο ψυχαναγκαστικη πια,! ). Παρ' όλα αυτά δεν εξέφρασα σε κανέναν τη παράλογη επιθυμία μου να "σηκώσω" τη σημαία, και μπορώ να πω ότι τουλάχιστον συνειδητά δε με ενδιέφερε πια...
Έλα όμως που το υποσυνείδητο είχε αλλη αποψη... Λύκειο πια και τις δυο πρώτες χρονιές ήμουν παραστατρια. Και τι περίεργο , δε πήγα. Με κατσαδιασε λίγο ο διευθυντής αλλά εντέλει δέχτηκε την άρνηση μου...
Τρίτη Λυκείου και ξαφνικά... σημαιοφόρος. Και ακούστε τώρα και το κουφό και της υπόθεσης: Να μη θέλω να την κρατήσω με τίποτα! Βρε χρυσή μου, βρε καλή μου δε γίνεται να μην πας ο λυκειαρχης, και να σου οι καθηγητές μου να με πιέζουν, και να σου ο γυμναστής να λέει οτι θελουμε ωραίες παρουσίες στη παρέλαση ( -wtf? -τρία χρόνια δεν ειχε βαρεθεί να λεει τα ίδια? ) . Τέλος πάντων , ενώ η λογική έλεγε ότι θα έκανα αμαν και πως να πάρω τη σημαία, εγώ πάλι ψυχαναγκαστικα αρνιομουν πεισματικά. Δε ξέρω, αλλά νομίζω το έβλεπα σαν αυτοτιμωρια αυτό για τις λάθος σκέψεις που έκανα στο δημοτικό.
Εντελει , εγινα σημαιοφόρος αλλά μαντέψτε... Δεν αισθάνθηκα τίποτα από αυτά που περίμενα καθως ειχα αναγαγει το ολο θέμα στο παρελθόν σε ζήτημα υψίστης σημασίας. Περηφάνια και τιμή για τη χώρα μου αισθανόμουν από πάντα και έτσι δεν βιωσα κάτι παραπάνω. Ολα ήταν μεγενθυμενα στο μυαλό μου. Μπορεί ο στόχος του δημοτικού να επετεύχθη, αλλά στο τέλος κατάλαβα οτι ολο αυτό το στρες και η αυτοπιεση μονο κακό μου έκαναν. Οπότε συνοψιζοντας...
Συμβουλή : Γράψτε τη σημαία στα παλιά σας τα παπούτσια και οτιδήποτε άλλο ψυχαναγκαστικο ή εμμονικο πόθο! Συνήθως ολα βρίσκονται στη σφαιρα της φαντασίας μας. Αν νιώθεις πχ υπερήφανος για τη χώρα σου και τιμη για αυτήν, η σημαία δε θα σου δώσει τίποτα παραπάνω. Μόνο πρόσκαιρη ευχαρίστηση και διαρκή ανησυχία. Εγώ μετάνιωσα για τον λαθεμενο τροπο σκεψης μου και αυτο το γεγονός με βοήθησε μετέπειτα στη καθημερινοτητα μου. Και μιλάω σε σένα που διαβάζεις αυτο το μνμ και επιθυμείς διακαώς να γίνεις σημαιοφόρος. " Μη χολοσκας! Ζήσε χωρίς άγχος και άρρωστες εμμονές! "
Στο δημοτικό, παρότι οι γονεις μου προσπαθούσαν να με πείσουν πως η σημαία δεν είναι το "επαθλο" που πρέπει να κυνηγάω και πως δεν αντικατοπτριζει αναγκαία και την επίδοση σου, εγώ ημουν ...ανενδοτη! Την ήθελα πάσι θυσία. Τελος παντων έβγαλα 9.9 και μπηκα στην κλήρωση με τρία αλλα παιδιά (9.7 x2 και 9.5).Και το λοιπον, κληρώνεται ο "9.5" .Ε, ποιος είδε το Θεό και δε το φοβήθηκε! Απο το σχολείο μεχρι το σπίτι πήγα κλαίγοντας με λυγμούς. Οι γονείς μου μάταια προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν. Αρχισα να λεω οτι είμαι άχρηστη και κακή μαθήτρια και ανήθικη που δε τα κατάφερα ( δηλαδή ήμαρτον, πως σκεφτόμουν ετσι;; ).Τέλος πάντων, πήγα παραστατρια και ορκιστηκα στον εαυτό μου καποια στιγμή να τα καταφέρω. ( μα πόσο ηλιθια...)
Στο γυμνάσιο στη Δευτέρα και στη Τρίτη ήμουν παραστατρια ξανά. Δεν πήγα και εδωσα τη θέση μου στη κολλητή μου και τις δύο φορές. Δεν ένιωθα πικρία που δε τα είχα καταφέρει παλι απλά ντρεπόμουν να πάω γιατι ενιωθα... αποτυχημένη!. ( Jesus δηλαδή, πόσο ψυχαναγκαστικη πια,! ). Παρ' όλα αυτά δεν εξέφρασα σε κανέναν τη παράλογη επιθυμία μου να "σηκώσω" τη σημαία, και μπορώ να πω ότι τουλάχιστον συνειδητά δε με ενδιέφερε πια...
Έλα όμως που το υποσυνείδητο είχε αλλη αποψη... Λύκειο πια και τις δυο πρώτες χρονιές ήμουν παραστατρια. Και τι περίεργο , δε πήγα. Με κατσαδιασε λίγο ο διευθυντής αλλά εντέλει δέχτηκε την άρνηση μου...
Τρίτη Λυκείου και ξαφνικά... σημαιοφόρος. Και ακούστε τώρα και το κουφό και της υπόθεσης: Να μη θέλω να την κρατήσω με τίποτα! Βρε χρυσή μου, βρε καλή μου δε γίνεται να μην πας ο λυκειαρχης, και να σου οι καθηγητές μου να με πιέζουν, και να σου ο γυμναστής να λέει οτι θελουμε ωραίες παρουσίες στη παρέλαση ( -wtf? -τρία χρόνια δεν ειχε βαρεθεί να λεει τα ίδια? ) . Τέλος πάντων , ενώ η λογική έλεγε ότι θα έκανα αμαν και πως να πάρω τη σημαία, εγώ πάλι ψυχαναγκαστικα αρνιομουν πεισματικά. Δε ξέρω, αλλά νομίζω το έβλεπα σαν αυτοτιμωρια αυτό για τις λάθος σκέψεις που έκανα στο δημοτικό.
Εντελει , εγινα σημαιοφόρος αλλά μαντέψτε... Δεν αισθάνθηκα τίποτα από αυτά που περίμενα καθως ειχα αναγαγει το ολο θέμα στο παρελθόν σε ζήτημα υψίστης σημασίας. Περηφάνια και τιμή για τη χώρα μου αισθανόμουν από πάντα και έτσι δεν βιωσα κάτι παραπάνω. Ολα ήταν μεγενθυμενα στο μυαλό μου. Μπορεί ο στόχος του δημοτικού να επετεύχθη, αλλά στο τέλος κατάλαβα οτι ολο αυτό το στρες και η αυτοπιεση μονο κακό μου έκαναν. Οπότε συνοψιζοντας...
Συμβουλή : Γράψτε τη σημαία στα παλιά σας τα παπούτσια και οτιδήποτε άλλο ψυχαναγκαστικο ή εμμονικο πόθο! Συνήθως ολα βρίσκονται στη σφαιρα της φαντασίας μας. Αν νιώθεις πχ υπερήφανος για τη χώρα σου και τιμη για αυτήν, η σημαία δε θα σου δώσει τίποτα παραπάνω. Μόνο πρόσκαιρη ευχαρίστηση και διαρκή ανησυχία. Εγώ μετάνιωσα για τον λαθεμενο τροπο σκεψης μου και αυτο το γεγονός με βοήθησε μετέπειτα στη καθημερινοτητα μου. Και μιλάω σε σένα που διαβάζεις αυτο το μνμ και επιθυμείς διακαώς να γίνεις σημαιοφόρος. " Μη χολοσκας! Ζήσε χωρίς άγχος και άρρωστες εμμονές! "
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.